Hoewel we bijna op het punt stonden om samen te gaan wonen, we waren immers iedere dag samen, besloot ik wat afstand te nemen door maar 2x in de week bij haar te zijn. Ik kreeg dan wel 10 sms-jes op en dag dat ze me zo miste en naar me verlangde. Ze voelde zich helemaal niet thuis in haar nieuwe huis en de depressie werd erger en erger. Op de een of andere manier irriteerde ik haar als ik bij haar was, en als ik weg was dan miste ze me weer vreselijk. IK heb vreselijk veel met haar gesproken en haar laten vertellen over haar ex-man etc. Ik voelde me daar niet lekker bij omdat ik merkte dat ze vreselijk veel van hem gehouden heeft, en dat deed mij weer pijn. Ik kreeg het gevoel dat ik gewoon een pleister op de wond was, maar als ik dat met haar besprak dan zei ze dat ze stapelgek op me was, maar gewoon nog veel moest verwerken. Ook haar vertrouwen in een relatie was erg beschadigd. Een paar keer heb ik voorgesteld of ze wilde stoppen, maar ze zag echt een toekomst met mij, zei ze. We zijn in januari op vakantie geweest met z'n tweeen, en ik had gehoopt dat ze een beetje zou opknappen. De depressie werd erger en erger. Ik kon geen contact meer met haar krijgen, ze werd erg introvert en ik zag haar alleen nog maar verdrietig. Ze begon ook uitspraken te doen als "als ik s,morgens wakker wordt, dan ligt er een vreemde man naast me". ik dus. Eigenlijk gaan al onze gesprekken alleen nog maar over haar verdriet en depressie, ruimte voor mijn verdriet en mijn dipjes is er dus niet. Eergisteren kreeg ik een hele verwarde email van haar, waarin ze zegt dat ze vreselijk veel van me houdt, maar dat het moment erg ongelukkig is geweest, ze kan haar verdriet niet goed verwerken. Eigenlijk wil ze geen relatie maar gewoon vriendschap. Ik heb haar teruggeschreven dat gewoon vriendschap voor mij niet kan omdat ik stapelgek op haar ben en ik mezelf niet wil martelen. Immers zou vriendschap betekenen dat we vrij zijn om te doen en laten wat we willen, en dat zou betekenen dat er ook ruimte voor andere mensen is. Ik zou het nooit kunnen aanzien dat ik haar langzaam ga verliezen. Dan maar liever geen relatie. Vervolgens reageert ze weer terug met een email dat ze spijt heeft dat ze het geschreven heeft en mij niet kwijt wil, maar omdat ze zoveel van me houdt en ze denkt dat ze me pijn doet, lijkt het haar beter om een pauze in te bouwen. AL met al heb ik dus sterk het gevoel dat ik haar langzaam aan het kwijtraken ben. Ik voel me een beetje gebruikt, ik heb vreselijk veel voor haar gedaan, uren en uren met haar zitten praten over haar verdriet etc etc. Ze is voor mij een droomvrouw, absoluut. Na vele relaties kan ik aardig bepalen wat ik wel en niet zoek in een vrouw, en deze is ideaal. In het begin was het allemaal koek en ei, nu wordt het steeds slechter en wil ze ruimte en afstand.
Het is dus erg onduidelijk allemaal. Aan de ene kant wil ik graag op haar wachten tot haar verdriet verwerkt is, maar ik heb geen idee hoe lang dat gaat duren en of het ooit wel goedkomt. Aan de andere kant is ze het zeker waard. Maar op deze manier kom ik geen steek verder, moet ik hoop hebben? Moet ik stoppen en doorgaan met mijn leven? Moet ik de pauze accepteren? Ik heb ook zoiets van: ik wil niet gebruikt worden als praatpaal en als stevige schouder om vervolgens weer gedumpt te worden. Misschien als ik zelf met deze nachtmerrie stop, dat ze me dan gaat missen en zeker weet wat ze voelt voor mij? Nu is het net alsof ze niet wil stoppen omdat ik zo goed voor haar ben geweest en veel voor haar heb gedaan, en ze het zielig vindt voor mij. Toch zegt ze boven alles uit dat ze van me houdt en nu net krijg ik weer sms-jes binnen hoe het met mij gaat na haar emails. Het ene moment ziet ze me dus helemaal zitten, en het volgende moment ben ik weer teveel. Het is in ieder geval om krankzinnig van te worden. Als je zo van iemand houdt is het zeer pijnlijk deze afstand ineens te voelen. Misschien moet ik wel sterk zijn en gewoon stoppen met deze vrouw. In ieder geval ben ik flink de weg kwijt en gaat mijn hele funtioneren erg slecht. Het is een soort doolhof van emoties. Nou, een heel verhaal en ik hoor graag reacties van mannen en vrouwen!
van wat ik begrijp heb je met een vrouw, die depri is omdat ze haar ex man is, je niet kan uitstaan als je bij haar bent, en je vreselijk mist als je wegbent, mijn eerste reactie zou zijn, praat er met een derde over.
Het is duidelijk dat zij nog niet helemaal over haar ex-man heen is. Dit proces gaat pas naar lange tijd voorbij. Zeg maar 1/10 de deel van de duur van je relatie.
Je moet er misschien even mee kappen. Hoe hard het ook is.
Sterkte in ieder geval. 
Misschien hard, maar anders zit je er voorlopig nog mee en slaat het depri gevoel ook op jou over. Dat wil je niet.
quote:Zo ideaal is ze dus niet. Je moet iemand niet alleen beoordelen op wie diegene is maar ook wat voor gevoelens diegene heeft. Als zij jou geen ruimte geeft voor jouw dipjes, jouw gevoelens etc dan is ze dus NIET ideaal!!!
Na vele relaties kan ik aardig bepalen wat ik wel en niet zoek in een vrouw, en deze is ideaal. In het begin was het allemaal koek en ei, nu wordt het steeds slechter en wil ze ruimte en afstand.
Laat je alsjeblieft niet gek maken. Het belangrijkste in je leven ben jij, niet die ander. Je kan zoveel doen voor die ander maar als je geen erkenning, respect etc terugkrijgt dan is het ver van ideaal.
Veel succes in ieder geval
Mitch
quote:dat kun je wel tegen haar zeggen,maar ze toch onbewust / bewust aan haar ex denken. ze zal dan niets over zeggen en niet aan haar woord houden.
Op woensdag 5 februari 2003 16:34 schreef bdb het volgende:
en haar voor de keuze stellen: ze praat nooit meer over hem, denkt niet meer aan hem en houdt zich voortaan met JOU bezig
verder denk ik dat je beter afstand kan houden. ze is duidelijk nog niet over hem heen. het kan een hele tijd duren. 8 jaar is niet niks.
Toch allemaal erg bedankt, hoe meer meningen hoe beter
Je bent de eerste vriend na haar langdurige relatie, en dat is niet de beste situatie. Je loopt het risico dat ze bij je is omdat ze bang is alleen te zijn. Of dat ze gewoon een vriend zoekt, ipv jou.
Het lijkt me het beste als je wat meer afstand neemt tot haar, en wacht totdat ze haar ex verwerkt heeft. Als jij daarbij teveel helpt, denk ik niet dat ze later nog een relatie met je wil. Je gaat dan deel uitmaken van haar verleden, en dat zal ze achter zich willen laten. Laat iemand anders haar daarbij helpen (professionele hulp?) en blijf zelf meer op de achtergrond.
Pas als ze weer haar eigen leven op poten heeft kan je proberen een relatie met haar te beginnen. Dat kan nog wel een jaartje duren.......
Het draait om jou, en als jij zo weinig aandacht nu krijgt omdat zij dit en dat... doe je jezelf tekort.. It hurts, I KNOW...
Favoriete opmerking van een vriend van me:
Noem 5 dingen waarin zij uniek is wat een andere vrouw ZONDER problemen je niet kan geven..
1: Luister naar wat er in jouw gevoel zit, en niet teveel naar mensen overal, zoals hier, dat maakt het alleen maar lastiger om jouw eigen beslissingen te nemen die bij jou passen.
2: Luister echt heel goed naar wat ZIJ zegt, goed is dus: ik wil alleen zijn-> ga weg laat haar alleen ( dit deed je al , en dat zet haar op de juiste manier aan het denken..)
3: Best goed om te praten, heel goed, maar haar ex als main topic is erg ongezond... zeker als jij erop in gaat, iemand zijn/haar probleem is iemand zijn/haar probleem, ook in relaties. Als iemand een probleem deelt dat jij niet kan oplossen, is dat voornamelijk oneerlijk als het jou pijn doet..
4: Onzekerheid bij haar is een probleem, lead bij example, nu volg jij en dat is zeker in dit geval tegennatuurlijk, als jij nou eens de andere kant op gaat zonder iets te verbreken oid heb je de meeste kans om haar uit deze impasse (uit eigen beweging) weer bij je te krijgen..
5: Heb dingen te doen die leuk en interessant zijn, en doe die en blijf die doen, klinkt simpel, maar veel mensen laten hun eigen leven altijd versloffen als iemand ander de aandacht op zich vestigt.
Kan nog wel ff doorgaan..
|
|
