[Giro] Etappe 21: Verona - Verona (ITT) #1

Tappa 21: Verona - Verona (Cronometro delle Colline Veronesi TISSOT ITT), 17,4 km



Dit is wat ik na drie weken Giro wil zeggen tegen zowel de organisatie als de renners. Op voorhand was ik er al wel een beetje bang voor met dit parcours, maar eigenlijk hebben we drie weken lang naar helemaal niets zitten te kijken. Ik heb door de kamer staan te springen toen Biniam Girmay een rit won in Jesi, maar die vreugde duurde slechts een paar minuten. Ik heb op het puntje van m'n stoel gezeten tijdens de rit in en rond Turijn, en dat was het wel zo ongeveer. Alle resterende dagen hebben we amper leuke momenten gezien, niet tussen de klassementsrenners althans. De mannen met roze ambities zijn uiteindelijk maar twee keer om de ritzege gestreden, op Blockhaus en in Turijn. Verder gaven ze alles weg aan de vluchters, terwijl ze elkaar het wit uit de ogen keken. Wat dat betreft was de vorige rit een mooie bekroningen van een ondermaatse Giro. Onderweg gebeurde er niets, helemaal niets. Zoals Bora al had gezegd: wij zetten alles op de laatste vijf kilometer van de Fedaia. En zo geschiedde. Hindley ging in de aanval, Landa haakte af, Carapaz sprong op het wiel. Dat was een onverstandige beslissing van Carapaz, want hij kreeg vrij snel daarna te maken met een ontploffende brommer. Kämna zakte terug vanuit de kopgroep, kon nog wat kopwerk doen voor Hindley en kon daarna ook nog mooi Carapaz in de weg rijden. Hindley ging ervandoor en reed zich in de laatste paar kilometer naar de roze trui. Zijn voorsprong is nu zo geruststellend dat hij de tijdrit van morgen op de stadsfiets kan afwerken, alle spanning is dus verdwenen voor de afsluitende rit. Drie weken kijken, en de koers wordt beslist op de voorlaatste dag, in een tijdsbestek van ongeveer 18 minuten. Precies zoals de organisatie het waarschijnlijk graag ziet. Het is wel heel lang SPANNEND geweest, want de tijdsverschillen waren zo klein! Nou, als je verder gedurende alle ritten amper aanvallen ziet is die spanning wel heel kunstmatig. Ik heb zeer zeker niet genoten en ik vind Hindley ook wel de meest treffende winnaar voor deze vreselijke Giro. Ieder interview met Jai Hindley is een kwelling, die jongen is dodelijk saai. Komt geen fatsoenlijk antwoord uit, de ene open deur na de andere. En als ie dan nog attractief zou fietsen, maar nee, ook dat niet. Hij gokte op de Fedaia, bewaarde al zijn kracht voor dat ene moment. Een bijzonder effectieve tactiek, dankzij het kraken van Carapaz. De winnaar heeft gelijk, maar er zit kraak noch smaak aan. Dat de Giro zo saai werd heeft meerdere oorzaken, het wegvallen van Yates en Bardet heeft niet meegeholpen. Maar het lag toch ook voor een groot deel aan het parcours. Wie verzint die ritten? Je kon het probleem duidelijk zien, de Pordoi was niet lastig genoeg om aan te vallen. De Fedaia is eigenlijk ook niet lastig genoeg, op die laatste paar kilometer na. Dus wacht iedereen op die laatste paar kilometer. Draai die twee beklimmingen op en je krijgt met een beetje mazzel koers verder van de finish. Bepaalde dingen zijn heel logisch en niet zo moeilijk te bedenken, tenzij je een grote ronde moet organiseren blijkbaar. Hopelijk volgend jaar een beter parcours, met een betere planning qua bergritten. De vorige rit en die ervoor had je bijvoorbeeld altijd moeten omdraaien, maarja, ook die ritten zelf, daar valt heel veel aan bij te schaven.

Een kutgiro, kortom. De voorlaatste rit werd gewonnen door Alessandro Covi, die spontaan wonderbenen had. Een vrij matige Giro van zijn kant, maar vandaag lukte ineens alles. Een kilometer of 50 solo, chapeau. Domen Novak of all places kwam nog een beetje in de buurt, maar die wist hij knap af te houden. Weer een Italiaanse zege, weer een zege voor de vluchters, en een totale mislukking voor Bahrein. Landa zal op het podium eindigen, wat voor hem eigenlijk al best uniek is, maar je zou toch denken dat een Giro met amper tijdritkilometers en beperkte concurrentie tot meer moet leiden. Einde tijdperk Landismo. Begin tijdperk zoveelste doodsaaie karakterloze Australiaan. Gelukkig duurt deze kwelling van een grote ronde nog maar 17,4 kilometer. We sluiten deze afgrijselijke koers af in Verona, op praktisch hetzelfde parcours als in 2019. Toen reed Richard Carapaz in het roze en was de zege al binnen. Nu heeft hij het roze verloren en zal de tocht door Verona katerig aanvoelen. Het parcours van deze tijdrit is 300 meter langer dan het parcours van 2019, verder is het exact hetzelfde. Origineel, zeg.




We sluiten de Giro d'Italia van 2019 2022 af in Verona, een stad met 258.000 inwoners in de regio Veneto. Laten we maar meteen met het grootste cliché van allemaal beginnen: Verona kennen we natuurlijk als de stad van Romeo en Julia. Een veelbezochte plaats in de stad is de Casa di Giulietta, daar waar de vrouw waarop Julia is gebaseerd zou hebben gewoond. In de Via Capello komen we dit huisje tegen, maar het valt toch wel als een behoorlijke tourist trap te omschrijven. Het balkonnetje is er bijvoorbeeld pas in de jaren '30 aan vast gebouwd. Tevens is die hele Shakespeare helemaal nooit in Verona geweest, de beunhaas. Op de binnenplaats komen we nog een bronzen beeld tegen van de jongedame, ook nergens op gebaseerd dus eigenlijk. Maar afijn, wel even voor de zekerheid haar borsten aanraken want dat zou geluk moeten brengen in de liefde. Goed, Verona dus. Een historische stad, waar de verschillende invloeden door elkaar heen lopen. De historische binnenstad is in ieder geval opgenomen op de werelderfgoedlijst van UNESCO en dat valt wel te begrijpen. We komen vele Romeinse invloeden tegen, na Rome zijn hier zelfs nog de meeste Romeinse bouwwerken te vinden. In een van die bouwwerken gaan we finishen, de tijdrit zal eindigen in het amfitheater. Daarnaast ligt Verona aan de Adige en er zijn meerdere bruggen gebouwd over deze rivier, een van die bruggen stamt nog uit de Romeinse tijd. De Ponte Pietra, ziet er best leuk uit. Ook is er nog een Romeins theater te vinden, het kan hier niet op. Ook in de middeleeuwen hebben ze hier nog wel wat leuke dingen gebouwd. Op de Piazza Bra, waar het amfitheater staat, komen we ook nog een paar leuke paleisjes tegen. In een van die paleisjes is tegenwoordig het stadhuis gevestigd. Op een ander plein, Piazza delle Erbe, komen we nog een fraaie fontein tegen. En dan hebben we nog de Arche Scaligere, een indrukwekkende groep van vijf Gotische monumenten van de machtige della Scaladynastie, die van 1262 tot 1382 heerste over Verona en een groot deel van Noord-Italië. Daarnaast hebben ze hier ook een aantal flink uit de kluiten gewassen kerken staan. De Gotische kerk van Sint-Anastasia, bijvoorbeeld, of de basiliek van San Zeno. Ze hebben hier ook nog een toren, de Torre dei Lambert. Een toren van 84m hoogte, maar liefst. Naast de toren, boven de straat die de pleinen 'delle Erbe' en 'dei Signori' met elkaar verbindt, bevindt zich de boog Arco della Costa, waaraan een rib van een walvis hangt. Een legende wil dat het bot naar beneden zal vallen, wanneer iemand er onderdoor loopt wie nog nooit een leugen verteld heeft. Vanzelfsprekend is deze nog nooit naar beneden gevallen. Dit vind ik dan wel weer humor om te lachen, goed bedacht. Buiten dit alles heeft Verona ook nog de beschikking over een paar kastelen en een fort, ze zijn hier wel hebberig. Qua sport kennen we Verona van de voetbalclubs Hellas Verona en Chievo Verona. Het gaat de laatste jaren niet echt heel erg goed met deze clubs. In 2019 schreef ik dat Chievo Verona net gedegradeerd was, in 2022 mag ik daaraan toevoegen dat Chievo Verona failliet is gegaan en helemaal niet meer bestaat. Italiaanse voetbalclubs, altijd een goed verhaal. Het niet zo sympathieke Hellas was in 2019 actief in de Serie B, maar speelt inmiddels weer in de SerieA. Wielrentechnisch gezien kennen we Verona van een aantal wereldkampioenschappen, daarnaast is dit de stad van Damiano Cunego. De kleine prins, die de Giro in 2004 won, komt hier vandaan. In 2019 was hij net gestopt met koersen, toevallig zagen we tijdens de vorige rit dat hij tegenwoordig vooral de dikke prins is. Ook Giovanni Lonardi komt uit Verona, een renner van Eolo die de Giro niet mocht rijden. Jammer dan. Datzelfde kunnen we zeggen over Alexander Konychev, de zoon van Dimitri. Prof, maar niet aanwezig in deze Giro. Al is hij volgens mij alleen maar geboren in Verona en aan het Gardameer opgegroeid, maar afijn.



Starten doen de renners op de parkeerplaats van het beurs- en conferentiecentrum in Verona. Veronafiere, een groot beursgebouwencomplex waar je in september een beurs kan bijwonen over ketels. Een week later wordt er dan weer een evenement georganiseerd door een bedrijf dat gespecialiseerd is in marmer. In oktober is het dan weer tijd voor Art Verona, een beurs over schilderijen, sculpturen, tekeningen, prenten, keramiek, foto's, video's, installaties. Nou, helemaal toppie. Je zou toch verwachten dat er grotere evenementen voor de deur staan als ze hier een rit laten beginnen. Blijkbaar bestaat de beurs al sinds 1898 en naar het schijnt was 2018 een bijzonder goed jaar voor het bedrijf. Recordomzet, meer dan een miljoen bezoekers binnen weten te halen, gaat wel lekker dus. Als Wikipedia een beetje accuraat is zou de beurs in Verona de op twee na grootste van Italië moeten zijn. Het hele complex heeft een totale oppervlakte van 309.000m², waarvan 155.000m² is overdekt. De renners mogen van start voor het hoofdgebouw van de beurs, er staat tenminste in koeienletters Veronafiere op dus dan neem ik maar meteen aan dat hier het kantoor zit ofzo. Na de start gaat het een paar meter rechtdoor, tot we de parkeerplaats verlaten. Een bocht naar links volgt, waarna we op een brede weg terechtkomen. We rijden 100 meter rechtdoor en slaan rechtsaf, vervolgens gaat het 400 meter rechtdoor over een vlakke weg. Een flauwe bocht naar rechts volgt, maar kort daarna komen we bij een rotonde uit. Hier moet er wel echt gestuurd worden. We volgen de normale rijrichting en houden dus de rechterkant van de rotonde aan. Een afslag nemen we verder niet, het gaat wel rechtdoor. Voorbij de rotonde gaat het een kilometer rechtdoor. Na onder de spoorbrug door te zijn gefietst komen de renners uit op een groot kruispunt, waar het schuin rechtdoor gaat. We buigen iets af naar rechts en iets verderop volgt dan een echte bocht naar rechts. Daarna weer vrolijk 400 meter rechtdoor, waarna we linksaf slaan. Allemaal brede en vlakke wegen hier, daardoor ook brede bochten die goed te nemen zijn. 300 meter rechtdoor, bocht naar rechts. 200 meter rechtdoor, bocht naar links. Nog eens 300 meter rechtdoor en dan slaan we rechtsaf. De renners rijden nu over de Ponte Aleardo Aleardi, een brug over de Adige.



Dit is het punt dat we het circuit van Torricelle bereiken, het circuit dat werd gebruikt tijdens het wereldkampioenschap wielrennen in Verona in 2004 en 1999. Het verschil is dat we het parcours nu in tegengestelde richting afwerken, net als in de Giro van 2010 en die van 2019 dus. Ook toen waren er afsluitende tijdritten in Verona, al begon de tijdrit van 2010 op een andere locatie in de stad. Vanaf de brug is het dan wel weer dezelfde route. Na de brug slaan we linksaf en bijna direct na die bocht volgt er weer een bocht naar rechts. Brede bochten, niets aan de hand. We fietsen nu langs de muren van het bastion van Verona, een indrukwekkend bouwwerk. De weg loopt een meter of 600 rechtdoor, waarna er een flauwe bocht naar links volgt. Na deze bocht gaat het weer 500 meter vooral rechtdoor en daarna houden we de linkerkant van de weg aan. We tuffen dan weer een halve kilometer vooral rechtdoor, waarna de eerste lastige bocht van de dag volgt, een scherpe naar rechts. Na deze bocht begint de weg direct omhoog te lopen, de klim richting Torricelle is begonnen. De komende 4,5 kilometer zal de weg aan 5,1% gemiddeld omhoog lopen. We beginnen met een kilometer aan 4% gemiddeld, tijdens deze kilometer gaat de weg ook vooral rechtdoor. Even verderop krijgen we te maken met een halve kilometer aan 6,4% en hier komen we meteen ook wat meer bochten tegen. Een paar steile bochten zelfs. Duurt allemaal niet lang, want al snel krijgen we weer te maken met een kilometer aan iets meer dan 3% gemiddeld. De weg loopt ook weer wat meer rechtdoor en brengt ons richting een kruising. Bij deze kruising gaan we naar rechts en dan beginnen we aan de Via Torricelle. Deze weg begint meteen een halve kilometer aan 7% omhoog te lopen, met zelfs een steilste stuk aan 9%. Na deze steile halve kilometer gaat het nog een kilometer aan iets meer dan 5% omhoog, waarna het in de laatste meters van de klim begint af te vlakken. De renners slaan rechtsaf en rijden dan naar het punt waar in 2019 de top van de Torricelle lag. Boven op de heuvel komen we nog een fort tegen en een heiligdommetje. Maar hier wijken we dus af van de route van 2019. Waar we in 2019 de top van de klim bereikten slaan de renners nu rechtsaf een smaller weggetje in, waarna de renners 500 meter aan ongeveer 6% gaan klimmen. Bochtig weggetje tussen de bomen door, nog net even iets langer en lastiger dan in 2019. Maakt uiteindelijk waarschijnlijk niet veel uit, maar toch. Op de top, die nu dus een paar meter verder en hoger ligt, komen de renners na 9,5 kilometer het eerste en enige tussenpunt van de tijdrit tegen.




Als we de top hebben bereikt slaan we linksaf en gaat het over een eveneens smalle en bochte weg 300 meter omlaag, terug naar het oude en bekende parcours. We komen uit op een bredere weg en dan begint de afdaling van 2019, die ongeveer vier kilometer lang zal zijn. Het gaat niet meteen heel steil naar beneden, maar we botsen wel vrij snel op een rotonde. Hier moeten de renners omheen zien te manoeuvreren in dalende lijn, terwijl ze bijna een kerk binnenrijden. Na de rotonde gaan we over een brede weg verder naar beneden. Het gaat een meter of 300 vooral rechtdoor, maar daarna bereiken we het bochtige deel van deze afdaling. Op een kilometer tijd komen we een stuk of zeven bochten tegen, die over het algemeen goed te doen zijn omdat ze niet al te scherp zijn en de weg bovendien breed is. We rijden langs het heiligdom, al zitten de renners een stuk lager en merken ze daar niets van. Voorbij het heiligdom komen ze zowaar een haarspeldbocht tegen, maar ook deze bocht lijkt prima te nemen. Met een fatsoenlijke verkenning is deze hele tijdrit prima te doen, eigenlijk. Na deze bocht komen we even verderop nog een soort van haarspeldbocht tegen, waarna we de bebouwde kom weer binnenrijden. Het gaat kort rechtdoor, daarna slaan we rechtsaf, scherp bochtje. Na deze bocht gaat het 600 meter rechtdoor, licht naar beneden. We slaan aan het eind van deze weg rechtsaf en rijden dan weer een meter of 600 vooral rechtdoor. Een flauwe bocht naar links volgt dan, waarna we nog een tijdje naar links blijven fietsen. Het is ondertussen vlak, want we zijn weer in de buurt van de rivier. We komen uit bij de Ponte Garibaldi en vlak voor deze brug slaan we rechtsaf. De renners rijden een meter of 400 rechtdoor langs de rivier, tot aan de volgende brug.



We hebben bijna 15 kilometer van deze tijdrit gehad, het is nog maar iets meer dan twee kilometer fietsen tot de finish. De renners slaan linksaf en rijden dan over de met steentjes gevulde Ponte della Vittoria. Na de brug rijden de renners de binnenstad in. Het gaat nog 100 meter rechtdoor over de steentjes, daarna slaan de coureurs rechtsaf. We gaan nu ongeveer 800 meter rechtdoor rijden, nog steeds over de steentjes. We rijden door een mooie straat, met vele statige gebouwen langs de kant van de weg. Ook komen we halverwege het kasteel van Verona tegen, gelegen aan de rivier. Voorbij dit mooie kasteel komen we weer op het asfalt terecht. Het gaat nog even rechtdoor, maar al snel moeten we de linkerkant van de weg aanhouden voor een flauwe bocht naar links. Nu gaan we weer 300 meter rechtdoor, waarna er een scherpe bocht naar links volgt. Na deze bocht houden we rechts aan, terwijl we ons ondertussen al in de laatste kilometer bevinden. Het gaat bijna 500 meter min of meer rechtdoor over de Via della Valverde, een mooie ode aan, tot op 350 meter van het eind. Hier krijgen we kort achter elkaar nog een bocht naar rechts en direct weer naar links. Na deze bocht rijden we rechtdoor de binnenstad in en al snel komen we dan ook weer steentjes tegen. De renners rijden onder de prachtige Portoni della Bra door en zien niet veel later de arena van Verona liggen. Ze rijden rechtdoor de Piazza Bra op. Hier wordt de tijd opgenomen, maar dan zijn de renners nog niet klaar. Ze rijden richting de arena, betreden na een bocht naar rechts via een poort dit historische gebouw en dan zit in de arena de Giro van 2019 2022 er helemaal op. De entree in de arena is puur voor de show, voor de duidelijkheid. De tijd wordt dus opgenomen op de Piazza Bra, net voordat we de arena betreden. De renners worden alleen als ware gladiatoren door het amfitheater gejaagd voor de mooie plaatjes.





De Arena van Verona is een antiek Romeins amfitheater. De arena is een van de best bewaard gebleven amfitheaters en wordt tot op heden nog gebruikt. Het staat bekend om de operavoorstellingen die er gehouden worden. De arena van Verona, gebouwd in het jaar 30 na Christus, is een van de grootste amfitheaters uit het Romeinse Rijk. 138 meter lang en 110 meter breed, dat is niet misselijk. Vier ringmuren droegen de tribunes, de toeschouwers kwamen op hun zitplaats via 72 ingangen en 64 trappen. De buitenmuur was gebouwd uit wit en roze kalksteen uit Valpolicella en had drie verdiepingen bestaande uit arcades. Een aardbeving in 1117 verwoeste bijna de gehele bovenste verdieping en de oorspronkelijke buitenmuur, slechts een klein deel hiervan resteert nog. Eigenlijk wel opmerkelijk, dat ding ziet er nog steeds enorm indrukwekkend uit, maar het had dus nog veel indrukwekkender moeten zijn. Na de aardbeving veranderde de Arena in een steengroeve waar eenvoudig bouwmateriaal voor nieuwe gebouwen kon worden gevonden. Pas tijdens de Renaissance kwam het weer in gebruik als een theater. Dankzij de uitstekende akoestiek is het gebouw goed geschikt voor operavoorstellingen, die vanaf 1913 gehouden worden. Tegenwoordig vinden er elk jaar van juni tot en met augustus opera-uitvoeringen plaats, waarbij zo'n 22.000 toeschouwers aanwezig kunnen zijn. Tijdens de wintermaanden treedt de opera en het ballet op in de L'Accademia Filarmonica. Ja, multifuctioneel, zo'n ding. Goed dat het tegenwoordig wordt ingezet voor minder gewelddadige evenementen. Naast opera's kun je er dus ook af en toe van de koers genieten. Ook een soort van opera, uiteindelijk. Een tragedie dan wel, meestal. In 2010 kwam de Giro eveneens aan in het amfitheater en toen zagen we Ivan Basso in de roze trui binnenbollen. Hij won die tijdrit overigens niet, hij werd zelfs pas 15e. Eén seconde achter ONZE Jos van Emden, die dit parcours dus nog moet kennen. Gustav Erik Larsson won die tijdrit, met een kleine voorsprong op Marco Pinotti. Een nog jonge Vincenzo Nibali werd vijfde, het zal nu een van zijn laatste tijdritten zijn. In 2019 zagen we Chad Haga met de zege aan de haal gaan. Wie? Chag Hage, de Amerikaan van toen nog Sunweb. Hij versloeg met Victor Campenaerts en Thomas De Gendt twee Belgen. Carapaz kwam niet meer in de problemen, hij bolde op z'n gemakje binnen in het roze en dus won Ecuador voor het eerst een grote ronde. Mikel Landa zou Mikel Landa niet zijn als hij op het eind nog van het podium zou kukelen, Roglic ging hem nog voorbij.



Het is altijd wel lovenswaardig dat de Giro niet altijd in dezelfde stad eindigt en dat er bovendien niet altijd een saaie sprintersrit aan het eind wordt georganiseerd. Zo'n tijdrit aan het eind kan voor het nodige spektakel zorgen, al is het lastig voor te stellen dat we dat spektakel dit jaar voorgeschoteld krijgen. Ook in 2010 en 2019 viel dat reuze mee, de eindzeges voor Basso en Carapaz waren al lang en breed binnen. En nu hoeft Hindley eigenlijk ook alleen maar op zijn fiets te blijven zitten. Eigenlijk is zo'n korte afsluitende tijdrit dus gewoon kut, maak het in het vervolg maar wat langer. Na de aankomst in 2010 zijn we in 2012 nog een keer in Verona geweest, toen voor een ploegentijdrit. Die TTT werd gewonnen door Garmin-Sharp, de mannen van Vaughters en de latere eindwinnaar Ryder Hesjedal. In het verleden kwamen we enorm vaak aan in Verona, al een keer of 20. Grote namen die in Verona wisten te winnen luisteren naar de namen Binda, Bartali, Van Steenbergen, Poblet, Darrigade, Moser en Savoldelli. Paolo Savoldelli won de voorlaatste aankomst in Verona, dat was in 2007. Toevallig ook een tijdrit, maar dan wel eentje van 43 kilometer. Hij rekende af met Eddy Mazzoleni en Dave Zabriskie, om maar een paar bijna vergeten namen te noemen. De stad Verona is ook vaak een plaats van vertrek geweest, meer dan 20 keer. In 2010 en 2012 dus, maar ook in 2008. Toen vertrok er vanuit deze historische stad een rit richting Alpe di Pampeago, waar Emanuele Sella wist te winnen. Het zijn de dagen van Sella, blijkt maar weer. In Verona is ook een aantal keer een wereldkampioenschap wielrennen georganiseerd, dat is eerder al de revue gepasseerd. In 1999 en 2004 werd hier het WK verreden en beide keren won verrassend genoeg dezelfde renner. Oscar Freire ging twee keer met de regenboogtrui aan de haal, wat vooral in 1999 nogal als een verrassing kwam. Het WK van 1999 is vooral het WK van Frank Vandenbroucke. VDB reisde af naar Verona als de grote favoriet. Hij won in 1999 zo'n beetje alles en vlak voor het WK reed hij nog de stenen uit de straat in de Vuelta. Hij had ook net een mooie Italiaanse vrouw aan de haak geslagen, niets stond een wereldtitel in de weg. Het liep anders, Vandenbroucke kwam ten val en brak beide polsen. Ondanks die blessure reed hij nog door en hij wist zelfs nog zevende te worden. Toch was dit het begin van het einde, kort door de bocht gezegd. Het ging al niet altijd even soepel, maar na dit WK kwam het eigenlijk niet meer goed. Enfin, het verhaal mag bekend verondersteld worden. Anders is er altijd de documentaire nog die onze Belgische vrienden de afgelopen weken hebben uitgezonden. Ik ben god niet, terug te vinden op youtube. Goed, het WK in 1999 kende dus een winnaar. Een schier onbekende jonge Spanjaard luisterend naar de naam Oscar Freire muisde er in de slotkilometer vanonder. Hij reed weg uit een kleine groep en niemand haalde hem terug. Freire was toen slechts 23 jaar oud, bezig aan zijn tweede seizoen als prof en had pas een overwinning geboekt. In 2004 gingen we weer terug naar Verona en toen verscheen Freire aan de start als gelouterde prof. Hij had inmiddels wel wat meer overwinningen op zak en hij hoefde niet meer te demarreren in de laatste kilometer. Hij kon het op een sprint laten aankomen en in deze sprint van een uitgedunde groep versloeg hij onder meer Zabel en Paolini. Verona is dus de stad van Freire, het zal niet vaak zijn voorgekomen dat iemand twee keer wereldkampioen wordt in dezelfde stad. Een ander leuk feitje is overigens dat Damiano Cunego in 1999 kampioen werd bij de junioren in Verona. En laat hij nou net uit Verona komen, wat leuk. Wereldkampioen worden in je eigen stad, komt ook niet zo gek vaak voor.



Ook vorig jaar kwam de Giro nog langs in Verona, toen zowaar voor een rit in lijn. Tijdens die rit gebeurde het onmogelijke: Giacomo Nizzolo won. Na 500 ereplaatsen won hij ein-de-lijk zijn rit. Hij kon een late uitval van Edoardo Affini met een ultieme inspanning pareren en won dus gewoon een rit, jeetje. Morgen zal een ander type coureur winnen, om even een Jai Hindleytje te doen en een gigantische open deur in te trappen. Roger Kluge staat om 14:00 als eerste aan het vertrek, de doodsaaie roze Australiaan doet om 16:48 het licht uit.

https://www.tissottiming.com/2022/gir/nl-nl/default/Stage/21

Een weerbericht durf ik niet meer aan. Ze hadden me regen beloofd, maar het bleef zo ongeveer de hele dag droog. Ook morgen zou het droog moeten blijven, dus dan zal het wel gaan regenen. Een graadje of 18 en wind uit het noordoosten die gedurende de rit iets zou moeten afnemen. Nouja, boeiend, zien we morgen wel weer. Gooien we er nog even een laatste top vijf uit en hopen we dat we deze Giro snel achter ons kunnen laten. Boeken toe. De strijd om de dagzege kan nog wel leuk worden, de strijd om het klassement, nouja, niet. Hindley wint de Giro als hij niet valt. Carapaz wordt tweede, tenzij hij niet zomaar een slechte dag had maar net als Porte ziek is geworden bijvoorbeeld. Het is de specialiteit van Landa om op de laatste dag van het podium te donderen, maar je zou zeggen dat een voorsprong van zes minuten op Nibali toch zou moeten volstaan. Bilbao kan normaal beter tijdrijden dan Hirt, dus ook daar gaat niets gebeuren. Carthy en Lopez kunnen er allebei niets van, dus eigenlijk verwacht ik in de top 10 nul verschuivingen. Nutteloze tijdrit, nutteloze Giro, walgelijk, matig, slecht, bedrog. Flopshow.
1. Van der Poel. Lijkt me duidelijk. De tijdrit van 2019 liet wel zien dat dit niet per definitie de tijdrit voor de echte specialisten is, iemand als Caruso werd bijvoorbeeld doodleuk 4e.
2. Sobrero. Werd tijdens de vorige tijdrit 4e, maar Yates en Dumoulin zijn er niet meer bij dus wordt ie nu tweede. Lijkt me duidelijk.
3. Foss. Heeft drie weken gespaard voor deze tijdrit, met z'n bolle toet.
4. Arensman. Als het mag van het team..
5. Affini. Heel matig tijdens de eerste tijdrit en de afgelopen dagen veelvuldig in de aanval geweest, maar ik zou niet weten wie ik anders moet noemen. Wat een armoede qua tijdrijders. We sluiten de Giro in stijl af, heel armoedig.

quote:

Op zaterdag 28 mei 2022 21:07 schreef heywoodu het volgende:

[..]
Is dit dan de voornaamste wens van zo'n organisatie? Dat ze daadwerkelijk dom zijn geloof ik namelijk niet echt, dus ze moeten een reden hebben voor het willen van een koers met weinig actie. Het flaneren met kleine tijdsverschillen (en dus 'spanning') zal dat dan zijn?

Het idee is volgens mij dat kijkers afhaken als de koers is beslist. Dus als Pogacar na een week tien minuten voorsprong heeft zakken de kijkcijfers in tijdens de resterende ritten. Dus proberen ze het kunstmatig spannend te houden, omdat mensen dan blijven kijken want ze willen weten wie er wint.

Het lijkt mij vrij sterk dat het zo werkt, maar ik heb de cijfers niet. Een makkelijker parcours zou, naïef gedacht, het gebruik van stimulerende middelen tegen moeten gaan. Nog zo'n argument waar ik weinig mee kan.

quote:

Op zaterdag 28 mei 2022 21:33 schreef Marcoss het volgende:
Bij de 3 favorieten 2 renners die we zowat de hele Giro niet in beeld hebben gezien

Vergelijkbaar met Haga in 2019 dus. Die haalde alleen de eerste 100 in de tijdritten.