Even in het kort : In dec. 2001heeft mijn pa 2 herseninfarcten gehad (bijna 5 weken in t ziekenhuis gelegen).. Daarna heel veel gezeik gehad met doktoren en ga zo maar door (hij kan nu pas terecht bij de revalidatiearts o.a.) Ook zijn bloeddruk bleef heel raar doen (daardoor al weer vaker angstige momenten doorgekend).
Uiteindelijk ben ik ong een jaar geleden o.a. daardoor overspannen geraakt (alles stond gewoon op zijn kop, weer thuis moeten komen wonen, studie gestopt enz. enz.) Ondertussen gaat t wel weer redelijk goed, we waren bezig met de situatie te accepteren en t ging langzaam maar t lukte ons met moeite... Maar nu ineens is het dat mijn pa waarschijnlijk niet zo'n zware herseninfarcten heeft gehad als ze tegen ons hebben gezegd en zeggen de doktoren dat we er vanuit moeten gaan dat mijn pa MS heeft...(Hij heeft sowieso al fibromyalgie) Nu staat ons leven weer helemaal op de kop (mijn ma staat nu op t moment van instorten, mijn broer vlucht in zijn werk en mijn pa meent helemaal dat ie gek wordt!!)Hebben we eindelijk alles een beetje in orde en dat gebeurt dit
Maar nu gaat iedereen er weer vanuit dat ik mijn ma weer op t been houdt, en mijn pa, en t huishouden en ga zo maar door (terwijl ik zelf ook fulltime werk) en ik ben gewoon zo bang dat ik t niet kan, dat ik weer terugval in dat gat waar ik net uit ben en dat wil ik niet! (mijn probleem is ook dat ik geen prater ben (net zoals de rest...)Ik hoop dat t niet n al te wazig verhaal is maar iig al bedankt voor t lezen!!
www.longziekte.web-log.nl
Ik kan je helaas weinig advies geven.
Everybody wants a box of chocolates"
~Leonard Cohen
Dat wat je beschrijft komt me heel erg bekend voor........de gezinsperikelen.
Toch zullen jullie er samen uit moeten komen.......mijn moeder stond ook op instorten, mijn vader vond dat ie niet meer normaal was en mijn broer zei weinig..........................................
Er zal gepraat moeten worden!! Of je dat nu samen tegen elkaar doet of tegen iemand anders. Ik heb veel aan mijn vriendinnen gehad bijv. Mijn ouders hebben een vriend die is psycholoog, mijn moeder heeft hier ook eens mee gepraat.............................
En wat heel belangrijk is, tenminste bij ons: je moet het accepteren!!
Je moet accepteren dat het niet meer is zoals vroeger...........ik moet vaak tot 10 tellen voordat ik iets ga zeggen hoor.
Leer er mee te leven dat het gezin deze gebeurtenis heeft meegemaakt.
Ik hoop dat ik een beetje duidelijk ben, anders dan zeg jehet maar, dan probeer ik het nog eens...
Veel sterkte
Het is duidelijk en herkenbaar voor heel veel mensen die moeten zorgen voor familieleden. Je voelt je verantwoordelijk en dat legt een zware druk op je.
Misschien is het toch beter om er met je broer of met een vriend of vriendin over te praten. Vooral je broer heeft ook een verantwoordelijkheid en dat mag je hem best vertellen. Maar beschuldig hem niet! Vertel hem gewoon dat jij het er zwaar mee hebt en moeite hebt alles alleen op te lossen. Hij moet dan zelf begrijpen dat hij ook iets zal moeten doen.
Veel sterkte meid.
Ga eens naar je huisarts, hij/zij zal dit soort problemen vaker aan de hand gehad hebben. Probeer het niet in je te houden want daar ga je aan onderdoor.
Het enigste wat ik nu voor je kan doen is je succes en heel veel sterkte wensen.
Ik weet dat praten idd het beste is maar t is gewoon moeilijk af en toe... Ik praat er wel redelijk veel over met mijn vrienden, maar praten en praten, dat scheelt vaak ook nog jammer genoeg, maar..
Iig bedankt!!
Je huisarts weet de adressen hiervoor, maar wanneer je liever niet naar je huisarts wilt gaan kun je hier ook het Riagg voor bellen (anoniem) zij kunnen je hier ook mee helpen.
|
|
