‘De universiteit is een toetsfabriek geworden’

quote:

Op dinsdag 24 mei 2022 23:34 schreef speknek het volgende:
Een keuze die wel leidt tot minder tijd voor onderzoek, maar goed.

quote:

Op dinsdag 24 mei 2022 22:28 schreef SymbolicFrank het volgende:

[..]
Ik ken het idee. Er zijn meerdere varianten en concurrenten, zoals string theorie.

Het probleem met kwantummechanica is vooral, dat je de keuze hebt tussen de fractie achter de komma toch ergens bewaren, of accepteren dat interacties tussen deeltjes willekeur bevatten. Einstein was daar enorm op tegen.

Je zou de energie ook in de snelheid kunnen stoppen, maar dat werkt alleen voor "complete" deeltjes, niet voor dingen zoals protonen of elektronen, laat staan quarks.

Nou zijn het achter de schermen allemaal golfjes en dus zou je ook kunnen zeggen dat alles afgerond wordt en de bijbehorende deeltjes ontstaan als de benodigde energie boven de helft komt en ze weer verdwijnen als het daar onder zakt. Oftewel: de kans op interactie wijzigt dan ineens van 0% naar 100%. Daar los je het probleem niet mee op, je verzint gewoon een onzichtbare (en dus ook ontestbare) boekhouding.

En het kan ook heel anders. Om te beginnen weten we, dat hoe massiever, hoe trager de interacties gaan. Dat is zelfs de reden dat massa samenklontert. Dus je zou al kunnen beginnen met de aanname, dat hoe groter de massa, hoe meer de energie wordt afgerond naar beneden.

Maar dat is nog maar het begin van het verhaal. Als we de informatietheorie er bij trekken, net zoals Stephen Hawking deed voor zwarte gaten, dan gaat het niet direct over de hoeveelheid energie, maar om de hoeveelheid informatie. Net zoals bij een computer heeft het heelal tijd nodig om alle interacties te verwerken. Daarom vertraagt de tijd, als er meer deeltjes dicht bij elkaar zitten. (Is tijd ook gekwantificeerd?) En dat kunnen we indirect meten. Het is waarschijnlijk de oorzaak van verstrengeling.

Je zou dan kunnen zeggen, dat de staat van deeltjes pas bijgewerkt wordt op het moment dat er interactie is. Ze kunnen een hele tijd ongestoord rondvliegen, totdat ze een ander deeltje tegen komen. Pas dan wordt de energie en vector van het deeltje bijgewerkt, en alleen als ze elkaar beïnvloeden.

Sterker nog, we kunnen helemaal niet bewijzen dat die deeltjes ook echt bestaan zolang er geen interactie mee is. Dus het kan heel goed zo zijn, dat ze in de tussentijd alleen bestaan als een vector en een waarschijnlijkheid. Dat is ook zoals we elektronenwolken zien. De interactie wordt berekend aan de hand van de waarschijnlijkheid, er is geen enkele aanwijzing dat er ook echt een deeltje aanwezig is. Dat verschijnt pas op het toneel zodra die interactie berekend moet worden.

Het heelal bestaat dan ieder moment alleen uit de deeltjes die interactie hebben met elkaar en een abstracte beschrijving van de rest. Dat deeltje is dus een vereenvoudiging, om de interactie simpel te houden. Je wisselt de energiepakketjes uit en rekent dan voor de betrokken deeltjes een nieuwe vector uit.

En het is dan ook niet nodig dat de interactie voor beide deeltjes op het zelfde moment plaats vind. Zodra het bekend is dat een interactie plaats gaat vinden, weet je wat er met het deeltje moet gebeuren. En zo kan het dan ook gebeuren, dat je een interferentiepatroon ziet terwijl er iedere keer maar 1 deeltje langskomt.

Ok, heel afwijkend, maar een stuk directer dan de afwijkingen/waarschijnlijkheid in een veld stoppen / onder het tapijt vegen. En het komt aardig overeen met de metingen. Het vereist alleen, dat het heelal meer lijkt op een computer dan een analoge machine. En verstrengeling is daar een artifact van.