Draai hier alle platen in je platenkast #27 (Welkom bij de club van.)

bazbo cd1945: Don Preston - Vile Foamy Ectoplasm



Don Preston is al een fenomeen in de wereld van de avant garde jazz als hij in 1967 toetreedt tot The Mothers Of Invention. Frank Zappa weet zijn weirde geluid uitstekend in zijn eigen bizarre wereld in te passen. De toetsenist levert dan ook een wezenlijke bijdragen in de Mothersjaren 1967-1969 vanaf Absolutely Free tot en met Weasels Ripped My Flesh. Als Zappa The Mothers opheft, komt Preston incidenteel nog opdagen tijdens concerten of tourdelen; zo is hij bijvoorbeeld te horen op Fillmore East, 1971 en Roxy & Elsewhere. Zelf zoekt hij het weer in de jazz en avant garde. Zo vinden we zijn naam op verscheidene ECM-uitgaven, waaronder het beruchte Escalator Over The Hill van Carla Bley en Paul Haines. Pas in 1993 verschijnt er een eerste soloalbum. Vile Foamy Ectoplasm verwijst naar zijn image van bizarre gifmenger en is een verzameling opnamen die hij maakte tussen 1973 en 1981. Jazzfusion, rock en avant garde wisselen elkaar af. Op de jazzfusionstukken horen we oud-Mothers Bruce en Tom Fowler, Jimmy Carl Black en Roy Estrada, maar ook Arthur Barrow (ook oud-Zappa) en Mike Miller. In 1976 tourt Preston door de Verenigde Staten met zijn Moog modular synthesizer; iedere avond improviseert hij erop en een zo'n stuk is te vinden op dit album. De oerversie van het lied The Eternal Question, dat hij vanaf halverwege de jaren negentig met The Grandmothers veel op het podium zal spelen, is hier te horen; het geeft echter geen antwoord op de vragen over Zappa die hij in de tekst stelt. Het meest intrigerende stuk is het kwartier durende Death Lights dat de plaat afsluit. In 1967 en 1968 nam Preston dit stuk op en pas in 1993 wist hij het met behulp van de toen moderne technologie op te poetsen tot een presenteerbaar geheel. Het is een abstract en spannend, bij vlagen ambient stuk, waarin een boel oud-Mothers onherkenbaar bijdragen en Meredith Monk (dochter van) de boel voorziet van haar stem. Intrigerende plaat die ik koop op 28 januari 1994.


_{Helaas niets anders van dit album te vinden dan de complete meuk:}

bazbo cd1946: Primus - Suck On This



Prettig rijtje volgt nu. Het eerste album van Primus verschijnt al in 1989. Het is een liveplaat en de band brengt het in eigen beheer uit. Een jaar later volgt een heruitgave, nu wel bij een platenmaatschappij en ja die heb ik (sinds 20 juni 1998). Legende gaat dat de band de plaat opneemt (op 25 februari en 5 maart 1989 in Berkeley) pas één maand nadat de bezetting van Les Claypool, Larry LaLonde en Tim Alexander bijeen is. Op de setlijst staan stukken die later ook te vinden zijn op de eerste twee studioplaten. Suck On This opent met John The Fisherman en dat stuk opent weer met de lick van YYZ, een compositie van Rush (waarover later meer, tot over een maand op zo). Al snel schakelt de band over in dat typische geluid: pompende slapbas, gierende gitaar en die rare stem van Claypool. Je hoort goed hoe jong de groep nog maar ook hoe ijzersterk het werk al is. De zang is bij vlagen ietwat schreeuwerig (vooral in Pudding Time), maar verder zijn alle ingrediënten die Primus zo uniek maakt er. Harold Of The Rocks is een klassieker, maar dat kunnen we eigenlijk van alle stukken zeggen, en Tommy The Cat is hier al een publieksfavoriet van jewelste. De band moet zich suf hebben getoerd in de omgeving en al en fikse schare fans en volgelingen hebben. Mooie opmaat naar het eerste studioalbum, dit.

bazbo cd1947: Primus - Frizzle Fry



Ik hoor Primus voor het eerst op 20 mei 1991. De band speelt dan op Pinkpop en ik ben erbij. (Mijn enige Pinkpop ooit, overigens.) In de Oor had ik wel eens iets gelezen over Primus, maar nog nooit gehoord. Ik weet niet wat me overkomt. Die rare composities, die malle stem, die gierende gitaar, funky slapbas, waar doet het me aan denken? Geen idee. De enige referentie die er in me opkomt is King Crimson, maar die slaat slechts deels ergens op. Op de setlijst staan stukken van het eerste en het tweede album (dat zes dagen ervoor is verschenen). Live vind ik het een sensatie. Tweeënhalf jaar later zit ik achterin een auto en de bestuurder heeft iets opgezet wat ik herken, maar niet thuis kan brengen. Het is Frizzle Fry en al headbangend besluit ik dat ik Primus moet gaan onderzoeken. Toch duurt het nog even voor ik iets van Primus koop. Frizzle Fry schaf ik aan op 1 mei 1998. Dit debuutstudioalbum knal ik met grote regelmaat door de kamer, want wat een plaat! Vanaf opener To Defy The Law Of Tradition (dat overigens met de eerste paar tonen van Rush' YYZ begint) gaat het loos. Rock, metal, funk, comedy, van alles komt voorbij. Claypool vertelt bizarre verhalen; ik snap nog altijd niet alles wat hij bromt en brabbelt en brult, maar gaaf is het allemaal wel. Wat mij betreft is Too Many Puppies het hoogtepunt van de plaat. Klassieker!

bazbo cd1948: Primus - Sailing The Seas Of Cheese



Dit is het eerste Primusalbum dat ik koop. Op 27 april 1998 vind ik 'm voor een prikkie in de plaatselijke platenwinkel. Het album uit 1991 is een voortzetting van Frizzle Fry, zij het dat het in mijn beleving wat opener, luchtiger en ook wat maller klinkt. De funky bas is er volop, de gierende gitaarlijnen, de bizarre verhalen en daarnaast is er ook plaats voor andere gekte. Meer afwisseling, lijkt het ook. Daardoor is het een wat toegankelijkere plaat dan z'n voorganger. Geen enkel stuk is minder dan het andere; aan hoogtepunten geen gebrek, dus. Vermeldenswaardig is het gastoptreden van ene meneer Tom Waits in Tommy The Cat. Tweede Primusklassieker. Nauwelijks te evenaren.

bazbo cd1949: Primus - Miscellaneous Debris



Al vroeg in de carrière van de band speelt Primus ook stukken van anderen. Zo verschijnt in 1992 deze EP met louter coverversies van niet de minste liederen. Intruder (Peter Gabriel), Making Plans For Nigel (XTC) en Have A Cigar (Pink Floyd) vind ik de meest opvallende. Daartussendoor komt dan nog Sinister Exaggerator (The Residents) en Tippi Toes (The Meters) en dan zijn de negentien minuten alweer voorbij. Primus zou Primus niet zijn als er een Primussaus overheen gaat. Ook live wil de band vaak een cover erdoorheen gooien; een gewoonte die Les Claypool meeneemt naar zijn solo-escapades. Ik koop dit heerlijke hebbeding op 20 augustus 1998.

bazbo cd1950: Primus - Pork Soda



Het derde volwaardige studioalbum van Primus verschijnt in 1993 en ik koop 'm op 4 juli 2002. Ik weet 't niet, maar deze is nooit goed bij me geland. Hij lijkt wat donkerder, saaier. Komt waarschijnlijk doordat de tekstuele thema's ook wat minder vrolijk zijn (moord, suïcide, e.d.) Ik hoor geen uitschieters en knallende klappers. Slecht is allemaal het zeker niet en het blijft onmiskenbaar Primus, maar op mij maakt het nauwelijks indruk, misschien vind ik 't meer van hetzelfde. Kan gebeuren.

bazbo cd1951: Primus - Tales From The Punchbowl



Op Tales From The Punchbowl gaat het er weer wat ruiger aan toe. De gitaar van Larry LaLonde scheurt en giert en jengelt alle kanten op. Heel fijn. Tegelijkertijd lijken de composities wat complexer, maar de verhalen zijn ouderwets absurd. Claypool is grandioos op dreef. Wynona's Big Brown Beaver is een single en de bijbehorende clip wordt een klassieker. Iets soortgelijks kunnen we zeggen over Southbound Pachyderm. Zelf vind ik Over The Electric Grapevine een heerlijk stuk. Nóg een leukigheid: het album kwam ook in een enhanced versie, met daarop een debiel spel waarin je een reis kunt maken door de Punchbowl en op verschillende eilanden allerlei avonturen kunt beleven. Tenminste, als je je kunt verplaatsen in 1996, want in dat jaar komt én dit album uit én zo gedateerd doet het spel tegenwoordig aan. Ik koop die enhanced versie op 25 januari 1999, heb het spel één keer bekeken, maar de plaat ontelbare keren door de kamer heen gejakkerd en dat blijf ik nog ontelbare keren doen.

bazbo cd1952: Primus - Brown Album



Ook Brown Album is niet mijn favoriete Primusplaat. Het vijfde studioalbum komt uit in 1997 en wat blijkt? De bezetting is veranderd. Drummer Tim Alexander is weg en Brain is voor hem in de plaats. Claypool overweegt even om de bijl er helemaal bij te gooien, maar met de nieuwe drummer is er nieuwe energie en zin om een album te maken dat een mijlpaal in het Primusoeuvre moet zijn. Beetje à la The Beatles' White Album of Metallica's Black Album. Vandaar de titel Brown Album. Ik vind het inderdaad een shitplaat, overdreven gezegd. Natuurlijk is het niet slecht en alles blijft onherroepelijk binnen de Primusstijl, maar op een of andere manier blijft het bij niet zo hangen. En ja, de singles zijn aardig en ik vind Puddin' Taine erg sterk. Alles lijkt ook wat agressiever. Claypool zelf vindt dat het teruggrijpt naar het oudere werk en dat zou kunnen, maar dan wel met de aantekening dat het oudere werk stukken beter is. Ik koop de cd op 12 januari 2001 en vooruit, nu ik hem zo weer eens terugluister beleef ik een aangenaam klein uurtje.

bazbo cd1953: Primus - Rhinoplasty



Nee, dan Rhinoplasty! Dit is een EP die geen EP mag heten, want bijna vijftig minuten speelduur. Net als op Miscellaneous Debris krijgen we hier een verzameling covers voor de kiezen en wederom niet de minste. Zo opent het plaatje met een krachtige Scissor Man (XTC), om vervolgens volop aandacht te vragen voor een duistere versie van The Family And The Fishing Net (Peter Gabriel). Daarna komen drie luchtiger stukjes: Silly Putty (Stanley Clarke), Amos Moses (Jerry Hubbard) en Behind My Camel (The Police). Zowaar een nieuwe versie van hun eigen Too Many Puppies en het coverdeel sluit af met een krachtige uitvoering van The Thing That Should Not Be (Metallica). De speellol spat ervan af en ik vind het allemaal hoogst aanste- en vermakelijk. Of het nog niet genoeg is, deponeert de band ook nog eens twee livestukken: Tommy The Cat en Bob's Party Time Lounge zijn goed voor een dik kwartier ouderwetse Primusraggerij. Ik koop het plaatje op 22 mei 1998 als hij net is verschenen en ik ben er tijden lang helemaal gek mee.

bazbo cd1954: Primus - Antipop



Een jaar later volgt alweer het zesde Primusalbum. Antipop vind ik een beresterke plaat, waarop de band ons alles voorschotelt wat ze goed kunnen: retestrakke funkmetal, malle teksten en hoogst vermakelijke liederen. Om het allemaal lekker afwisselend te maken, schakelt Primus een boel bevriende gastmusici in: James Hetfield, Tom Morello en meneer Tom Waits, bijvoorbeeld. Helemaal soepel verlopen de opnames niet; er is nogal wat spanning tussen de bandleden en na Antipop vertrekt drummer Brain. Niettemin: Antipop is een lekkere plaat, die ik bij het verschijnen koop op 1 november 1999. Hoogtepunten zijn wat mij betreft Electric Uncle Sam en Bodacious, plus het mede door Waits gezongen Coattails Of A Dead Man.

bazbo cd1955: Primus - Green Naugahyde



En dan moeten we twaalf jaar wachten vooraleer er nieuw studiowerk verschijnt. De eerste jaren na Antipop speelt de band nog wat concerten en er verschijnen verzamelcd's en dvd's. Die heb ik allemaal niet. Maar als in 2011 Green Naugahyde uitkomt, koop ik 'm vrijwel gelijk (op 15 september 2011). Het eerste wat opvalt, is de drummer. Jay Lane zat ooit in de oerbezetting van Primus (in 1988) en als het trio Claypool-LaLonde-Lane wat concerten doet in 2010, is er voldoende enthousiasme om een nieuwe studioplaat te maken. Ik moet zeggen dat ik erg blij word van de energie die van de plaat af spat. Er is weer venijn en vuur. Het geluid is opnieuw stevig, maar er is genoeg ruimte om adem te halen. Een stuk als (single) Tragedy's A Comin' is wat dat betreft een lekker voorbeeld: pompende bas, stuwend ritme, fijn gierende gitaar, aanstekelijke tekstregels: je zou er bijna vrolijk van worden, ware het niet dat de tekst zelf helemaal niet zo opgewekt is. Lee Van Cleef is ook al zo'n funky ding en Moron TV nou ja. Niet de allerbeste Primus die ik ken, maar zeker een gave plaat!

bazbo cd1956: Primus - Primus & The Chocolate Factory With The Fungi Ensemble



Wat een ontzettend leuke Primusplaat is dit! Dit achtste studioalbum komt in 2014 uit - ik koop het pas op 20 februari 2018 - en is een soort soundtrack bij Willy Wonka & The Chocolate Factory, de beroemde film uit 1971 waar Les Claypool helemaal leip van is. De plaat markeert de terugkeer van Tim Alexander op drums, die voor deze gelegenheid een bijzonder drumstel inzet met allerlei rare trommels en percussie-instrumenten erin en eraan. We horen ook veel marimba en daardoor doet het geluid (én veel van de composities) mij bij vlagen denken aan het werk van Zappa uit een bepaalde periode en natuurlijk ook aan dat van Tom Waits. In veertig minuten tijd krijgen we veertien songs voor de kiezen; enkele zijn van 'normale' lengte, andere zitten rond de minuut. Er zitten een paar prima stampers tussen. Candyman is bijzonder aanstekelijk; Golden Ticket en I Want It Now, bijvoorbeeld ook. In de catalogus is dit een wat onopvallend en onopgemerkt album, maar wat een ontzettend leuke Primusplaat is dit!






[ Bericht 0% gewijzigd door bazbo op 13-09-2022 14:36:01 ]

bazbo cd1957: Primus - The Desaturating Seven



Het meest recente studioalbum van Primus verschijnt in 2017 en is een conceptalbum dat is gebaseerd op het kinderboek The Rainbow Goblins. Met nog geen vijfendertig minuten is dit natuurlijk een conceptalbum van wel heel erg korte duur. Slechts zeven stukken krijgen we te horen. Wat mij opvalt, is dat een en ander weer donkerder en onheilspellender klinkt. De bas pompt en rockt niet zozeer, maar is meer dreigender van (langere) toon. Her en der horen we de 'klassieke' Primus en dan scheurt het er weer aardig op los. Ik weet nog altijd niet goed wat ik ervan moet vinden. Bij vlagen is het echt sterk en bij andere vlagen is het me zo anders dan ik met Primus associeer, dat ik er nog niet uit ben. In ieder geval heeft de band hiermee een werkstuk gemaakt dat nergens mee te vergelijken valt en dat is dan weer zeer te prijzen. Ik koop het album vrij laat; pas sinds 21 oktober 2019 (prikkie!) staat hij hier in de kast. Tot zover dit prettige rijtje.

bazbo cd1958: Prince - Lovesexy



Dit is zo'n artiest waar ik veel te weinig van in huis heb. Natuurlijk ken ik 1999, Purple Rain, Parade en Sign O'The Times en die staan hoog op mijn verlanglijst. Around The World In A Day heb ik op vinyl (zie: dik drie jaar geleden). Ook Lovesexy uit 1988 wilde ik altijd nog een keer hebben en op 19 maart 2018 pikte ik hem uit een uitverkoopbak mee. Prince zelf noemde het een gospelalbum, gezien de thema's die hij erop bezingt (positiviteit, de strijd tussen goed en kwaad en deugd en zonde, zijn God en andere flauwekul). Muzikaal bekeken hoor ik allerlei funk en funk en nog meer funk. Ik zag destijds in 1988 of zo een concert ten tijde van de Lovesexy-tour op televisie en werd er zeer enthousiast van. Alle stukken liepen in elkaar over (goh waar kennen we dat van, meneer Zappa?) en de energie die de huiskamer in spatte was onuitputtelijk. Stil zitten lukte niet. Wat dat betreft is de plaat wat uitgebalanceerder; bovendien is-ie hoogst aangenaam en vermakelijk.

bazbo cd1959: Prince & The New Power Generation - Love Symbol



Succesvol album uit 1992, dit. Ik kocht 'm destijds toen allerlei singles de hitlijsten bestormden: op 16 augustus 1993 was dat. Op de plaat borduurt Prince voort op de funk die hij dan al jaren maakt, zij het dat het allemaal wat moderner klinkt. Helaas moet hij zich ook bedienen van een rapper of wat in zijn gelederen; laat dat nou iets zijn wat hij van mij had mogen weglaten. Voor de rest is dit ook weer een puike Princeplaat met de ene klapper na de andere, vijf kwartier lang dendert het door.