Draai hier alle platen in je platenkast #27 (Welkom bij de club van.)

Plankje negentwintig gedraaid; op naar plankje dertig!

bazbo cd1925: Porcupine Tree - Lightbulb Sun



In 2008 komt Steven Wilson met een remix en remaster van het album. De boel klinkt nog weer wat lekkerder. Op de meegeleverde dvd staat het album nog eens een keer in surroundmix en in de originele mix uit 2000, plus surround mixen van wat stukken die niet op de plaat terechtkwamen (Disappear, Buying New Soul en Cure For Optimism). Overigens vind ik in het boekje bij de originele cd uit 2000 nog mijn concertkaartje van 14 maart 2001 toen Porcupine Tree speelde in Paradiso. Het was een wat bijzonder concert; de band was laat, kwam zo van de pont af Amsterdam binnen en had dus geen gelegenheid voor uitgebreid licht en projecties; ik geloof dat er ook geen mogelijkheid tot soundcheck was. Dat deed niets af aan de kwaliteit van het concert, want tijdens het eerste nummer al (Even Less) had de geluidsman de boel al perfect afgesteld. We kregen een paar uitstekende vertolkingen van stukken van het recente album Lightbulb Sun (ik herinner me een fraaie Shesmovedon en een megalompe Russia On Ice). Noodgedwongen was de setlijst wat kort, maar wat we kregen was grandioos. De nieuwe versie van Lightbulb Sun kocht ik op 15 mei 2008. Heb ik die surround-dvd eigenlijk al eens gehoord?

quote:

Op vrijdag 19 augustus 2022 08:39 schreef Bosbeetle het volgende:

[..]

En wanneer mogen we nieuwe bijdragen van jou verwachten?

quote:

Op vrijdag 19 augustus 2022 09:15 schreef Bosbeetle het volgende:

[..]
Mijn platenkast is al gedraaid, maar mijn tasje met onbekende cd's zal ik nog een keer afmaken

SCHIET OP DAN!

bazbo cd1926: Porcupine Tree - Shesmovedon



Deze cd-single van het album Lightbulb Sun verschijnt in juli 2000 en ik koop 'm op 20 juli van dat jaar, ook weer omdat er stukken op staan die niet op het album voorkomen. De lange improvs Cure For Optimism (uitgevoerd door meneer Steven Wilson in z'n uppie) en Untitled zouden later een plek krijgen op een ander album, maar dat wist ik toen nog niet, hè? Van het titelnummer krijgen we hier overigens een verkorte versie en ik vraag me af waarom, want met net vijf minuten was het toch al niet een van de langste liederen.

bazbo cd1927: Porcupine Tree - Voyage 34 - The Complete Trip



Ik vind een malle sampler op 24 november 1995 in mijn plaatselijke platenwinkel. Het is de dubbelcd Pick 'n Mix, met daarop een staalkaart van bands die muziek uitbrengen op het Delerium label. Het staat vol met zeer wazige space en psychedelica. Ik koop die sampler natuurlijk omdat er een stuk van Porcupine Tree op staat, dat ik op dat moment nog niet ken. Dat stuk heet Voyage 34 en het duurt (slechts) twaalf minuten of zo. De eerste helft bestaat uit variaties over ritme met een lick die veel weg heeft van die van Pink Floyds Another Brick In The Wall Part One (nee, niet die van de grote hit), maar halverwege slaat het stuk om naar een steviger en proggier atmosfeer. (De rest van die vage space en psychedelica op de sampler bleek overigens ook erg leuk, maar daar gaat het nu niet om.) Wat blijkt? Steven Wilson heeft het stuk al in 1992 (!) opgenomen en hij was van zinnens om het op het album Up The Downstair te zetten, maar uiteindelijk zag hij daar vanaf. In plaats daarvan bracht hij het in 1992 uit op een dertig minuten durende single (!) met op de b-kant Phase II van het stuk. Een jaar later verschijnt Phase III en Phase IV neemt hij op eind 1993 maar maakt hij pas af in 1998. In 2000 brengt hij de complete Voyage 34 (dat wil zeggen de vier delen) bijeen en zet hij ze op een cd. De subtitel The Complete Trip is nogal treffend, omdat gedurende de vier stukken we samples horen van een stem die het verhaal vertelt over Brian en diens LSD-trip. Muzikaal gezien is de hele plaat een mix van progressive rock, psychedelica en trance. 'Een antisingle,' zal Steven Wilson het achteraf kwalificeren. Op de plaat doet hij alles zelf, alleen voor sommige (toetsen)partijen is Richard Barbieri van de partij. Phase III is overigens een remix door de Britse groep Astralasia. Ik koop Voyage 34 op 2 april 2000 en onderga de uur lange en wonderlijke trip van Brian nog maar eens een keer. Heerlijk.

bazbo cd1928: Porcupine Tree - Recordings



Recordings is een verzameling outtakes, demo's, b-kantjes en ander prullaria dat op de planken bleef liggen. Het is spul van de sessies voor Stupid Dream (1999) en Lightbulb Sun (2000) en het maakt zo goed als al mijn cd-singles overbodig. Daarnaast staat er zeer interessant spul op, zoals Buying New Soul, een lang lied uit 2000 dat voorheen nergens te verkrijgen was. Ook bijzonder is de complete versie van Even Less; voor Stupid Dream gebruikte de band slechts de eerste helft, hier duurt het bijna veertien minuten. Ondanks dat het werk is dat niet op de reguliere platen staat, luistert dit album niet als een verzameling mindere stukken. Integendeel, gedurende een uur vallen we van songs in geïmproviseerd materiaal; de afwisseling is groot en mijn luisterplezier eveneens. Het album verschijnt in 2001 en ik koop het op 22 augustus 2001.

bazbo cd1929: Porcupine Tree - Stars Die - The Delerium Years '91-97



Richard Allen, de baas van het Delerium Records label, snapt het in 1997 ook wel: Porcupine Tree is zijn label ontgroeid. Niet alleen maakt de band inmiddels muziek die verder gaat dan de psychedelica en spacerock waarmee het is begonnen; ook is de band als 'bedrijf' te groot geworden en toe aan een nieuwe stap. De volgende studioplaten Stupid Dream en Lightbulb Sun verschijnen dan ook op Snapper. Stars Die - The Delerium Years '91-97 is een mooie terugblik op het begin en de groei van de band. Ik heb hier een van de eerste uitgaven uit 2002 in een mooi doosje, dat ik koop op 31 maart 2002. Op twee cd's krijgen we het beste van de vier studioplaten plus een heleboel outtakes en malle mixen. Natuurlijk beginnen we met Radioactive Toy en nog drie stukken van eersteling On The Sunday Of Life.... Daarna Phase I van Voyage 34 en vervolgens spul van Up The Downstair, waaronder Fadeaway, het indrukwekkende titelnummer en een langere originele versie van Synesthesia. Phantoms is een stuk dat Wilson niet gebruikte voor het album. Van het minialbum Staircase Infinities (wat al outtakes van Up The Downstair bevatte) is het zweverige orgelstuk Rainy Taxi opgenomen. Op het tweede plaatje is eerst het album The Sky Moves Sideways aan de beurt; van die plaat alleen Phase One van het titelnummer en daarnaast natuurlijk Stars Die, het mooie lied dat op het album had moeten staan maar het niet deed. ('One of the biggest mistakes I've ever made,' zei Steven Wilson erover.) De rest van het plaatje is gewijd aan het album Signify en dan vooral spul dat op de planken is blijven liggen (en ook niet te vinden is op de bonusdisc bij de heruitgave uit 2003): maar liefst vijf stukken. Van het album zelf krijgen we de single Waiting, het angstaanjagende Sever, het mooie vol Beach Boys-koortjes zittende Every Home Is Wired en natuurlijk Dark Matter voor onze kiezen. Dit is een werkelijk schitterend overzicht van de begindagen van Porcupine Tree. De meeste stukken zijn voor deze gelegenheid nog eens opgepoetst of geremixed en is dus een bijzonder waardevolle aanvulling op de toch al niet misse collectie.

bazbo cd1930: Porcupine Tree - Metanoia



Eveneens in 2002 (en inderdaad ook nog op het Delerium-label) verschijnt Metanoia. Het is een verzameling van acht improvisaties, gespeeld en opgenomen ten tijde van de Signify-sessies in juli 1995 en maart 1996. Sommige van deze improvisaties vormen de basis van stukken die uiteindelijk songs werden op het album. Zo hoor ik bijvoorbeeld de groove van Sever en van Dark Matter voorbijkomen, maar daar waar dat songs met een kop en een staart zijn geworden, krijgen we hier lang uitgesponnen en bij vlagen bijna atmosferische klanken. Ook is de basis van , Intermediate Jesus terug te vinden en Door To River The River was eerder te beluisteren op de Pure Narcotic cd-single. Gaaf is het allemaal zeer zeker en het is dan ook een mooie kijk in de keuken van hoe het album Signify (mede) tot stand is gekomen. Metanoia verscheen voor het eerst in 1998 als dubbelelpee in zeer beperkte oplage; in 2002 komt dan de cd-versie die ook nog eens uitgebreid is met twee stukken. Ik koop die cd op 25 april 2002.

bazbo cd1931: Porcupine Tree - In Absentia



De reden dat we lang (tot 2003) moeten wachten op nieuw studiowerk van Porcupine Tree (Lightbulb Sun is van 2000) heeft met twee dingen te maken. Steven Wilson is inmiddels een veelgevraagd producer. Zo maakt onder andere Fish gebruik van zijn kunsten, maar meer wordt Wilson gegrepen door het werk dat hij mag doen voor Orphaned Land en Opeth, twee bands die meer in de metalwereld opereren. Vooral met Michael Akerfeld van Opeth kan Wilson het goed vinden en hij produceert en mixt een paar Opethplaten, waaronder Deliverance en Damnation. Akerfeld laat zich beïnvloeden door het werk van Wilson in zijn muziek en Wilson neemt allerlei metalinvloeden mee naar Porcupine Tree. Dat is een. Daarnaast heeft Wilson te kampen met een probleem: het botert niet goed meer met drummer Chris Maitland en dus moet de band op zoek naar een vervanger. Die vindt Wilson uiteindelijk in de persoon van Gavin Harrison. Harrison is een heel andere drummer dan Maitland. Daar waar Maitland veel ruimte laat in zijn subtiele spel, daar is Harrison voor de band veel meer een rockdrummer en bepalender aanwezig. Dat is twee. Als In Absentia verschijnt, koop ik - volledig onwetend - het album (op 27 januari 2003) als hij uitkomt. Ik schrik me de tyfus. Dit is niet langer de verfijnde mix van prog, space en psychedelica, maar dit is hard. Ik vind het aanvankelijk te hard en kan er moeilijk aan wennen. Het begint al met de beukende opener Blackest Eyes en het gaat maar door. Natuurlijk staan er ook 'ouderwetsere' Porcupine Treepareltjes op. Trains, bijvoorbeeld, en afsluiter Collapse The Light Into Earth, maar die pareltjes kan ik op dat moment maar moeilijk ontwaren tussen Wedding Nails of Strip The Soul. Tegenwoordig vind ik The Sound Of Muzak een van de beste Wilsonliedjes, maar in het begin vind ik de nieuwe stijl van Porcupine Tree eigenlijk niet fijn. Ik heb ook nog de speciale Europese editie van het album met een bonusdisc. Daarop nog twee stevige stukken (Drown With Me en Chloroform) plus een radio-edit van Strip The Soul. Een collega - die ik jaren ervoor net zo wild had gemaakt van Porcupine Tree als ik - sleept me nog mee naar het concert op 18 april van dat jaar in Lucky & Co in Rijssen. Toegegeven, het is een uitstekend concert met slechts stukken van de laatste drie studioplaten en het kwartet is voor het concert uitgebreid met gitarist/zanger John Wesley, ook al geen softe troubadour, waardoor het allemaal prima klinkt, maar deze muur van geluid is me echt te hard. Gelukkig komt wijsheid met de jaren, maar dat ben ik me op dat moment nog niet bewust.






[ Bericht 2% gewijzigd door bazbo op 23-08-2022 08:10:45 ]

bazbo cd1932: Porcupine Tree - Warszawa



Dit album komt in 2004 uit. Het bevat een registratie van een concert dat Porcupine Tree gaf op 6 april 2001 ten tijde van de tour voor Lightbulb Sun. Chris Maitland nog op drums, dus. Plus een setlijst die voornamelijk bestaat uit stukken van dat album en Stupid Dream. Daarnaast - het laatste stuk van de reguliere set en de toegift - Voyage 34 en Signify. Het hele concert - met uitzondering van Tinto Brass staat op deze cd. Met negentig minuten een kort concert dus. Reden zal zijn dat het in z'n geheel werd uitgezonden door de Poolse radio. Het concert vond dan ook plaats in studio Im Agnieszki Osieckiej (schiet mij maar lek). Uitstekend concert, prima geluidskwaliteit en een mooi beeld van de band in 2001. Ik koop Warszawa bij het verschijnen op 22 oktober 2004.

_{Niks 'officieels' van dit album te vinden op YT:}

bazbo cd1933: Porcupine Tree - Deadwing



Als Deadwing verschijnt in 2005, ben ik toch weer benieuwd. Ik koop het album op 25 maart. En weer weet ik niet goed wat ik ermee moet. Er staan zeer harde stukken op (de single Shallow bijvoorbeeld), maar ook weer onweerstaanbaar mooie liedjes (de single Lazarus bijvoorbeeld). Gavin Harrison is ondertussen helemaal de band in gegroeid; hij klinkt of hij nooit een andere werkgever heeft gehad. De vage analoge geluiden van Barbieri blijf ik de sterke troef van de band vinden. Edwins baswerk is robuust. Wilson blijft de drijvende kracht, zowel compositorisch als in het geluid. Zijn zang is inmiddels bijzonder sterk geworden, ondanks dat hij nog altijd geen heel krachtige stem heeft. Een paar gitaarpartijen laat hij over aan gasten Mikael Akerfeldt en Adrian Belew. De plaat vertelt ook nog een verhaal; Steven Wilson heeft samen met Lasse Hoile een speciale website ontworpen waarop het hele (film)verhaal te zien is of althans wat tipjes van de sluier oplicht. In 2005 weet ik nog altijd niet goed wat ik er allemaal van moet vinden. Sommige stukjes vind ik geweldig, andere kunnen mij minder bekoren. En ja nu, zeventien jaar later, nu draai ik de plaat regelmatig want briljant.

bazbo cd1934: Porcupine Tree - Lazarus



Als dan de single Lazarus verschijnt, koop ik die toch. Op 15 april 2005, welteverstaan. Want Lazarus is een van de allermooiste liedjes die Steven Wilson ooit heeft gemaakt en wellicht zijn de twee andere liedjes op de cd-single (die niet op het album te vinden zijn) wel in dezelfde stijl. Mooi niet. So Called Friend is een ongemeen felle rocker en Half-Light maakt op mij niet zo'n indruk. Wel zie ik rond deze tijd het concert dat Porcupine Tree in Köln geeft voor het tv-programma Rockpalast. Live is het stevige koek, maar de songs zijn compact en de energie is gaaf. Als er dan ook nog uitvoeringen zijn van So Called Friend (toch een zeer sterk stuk), Arriving Somewhere... But Not Here én Radioactive Toy gaat ik toch uit mijn plaat.

bazbo cd1935: Porcupine Tree - Arriving Somewhere...



De live-dvd Arriving Somewhere... uit 2006 koop ik natuurlijk gelijk (op 19 oktober van dat jaar), want ook al ben ik wat minder enthousiast over de muzikale richting die Porcupine Tree is ingeslagen, het blijft een te gekke band. De dvd heb ik in de afgelopen jaren een paar keer bekeken en dit is een puike registratie van twee even puike concerten die de band geeft op 11 en 12 oktober 2005 in Park West in Chicago. De band krijgt hulp van John Wesley en daardoor klinkt alles net zo vet of misschien nog wat vetter dan op de platen. Vanaf de opener Open Car gaat het flink los. Op de setlijst een mooie mix van stukken van de laatste twee albums, plus ouder werk als Hatesong en Don't Hate Me en spul dat niet op de albums is te vinden. De toegiften zijn van te voren uit te tekenen: The Sound Of Muzak, Even Less en Trains (met kapotte snaar in Wilsons gitaar). Het geluid en het beeld zijn perfect. Nog mooier wordt het in 2018, als er een setje uitkomt met daarin het concert op bluray én op twee cd's. Ik koop dat (natuurlijk) op 14 mei 2018 en het is gaaf om het concert ook zonder beelden door de kamer te kunnen knallen. Op de bluray is ook het bonusmateriaal van de oorspronkelijke dvd meegekomen: een grappig drumstukje van Gavin Harrison en een paar video's van het Rockpalastoptreden.

bazbo cd1936: Porcupine Tree - Fear Of A Blank Planet



Het is 16 april 2007 en ik koop het dan zojuist verschenen nieuwe album van Porcupine Tree en bij de eerste beluistering valt het kwartje. Het geluid is nog steeds stevig - zéér stevig zelfs, misschien is Fear Of A Blank Planet wel harder dan de twee voorgaande studioplaten - maar alles klopt: de songs, de volgorde, de afwisseling, het spel, de verhaallijn, de productie, de mix, de vormgeving, de alles. Is opener en titelnummer al een opsomming van alles wat maar fout kan gaan in iemands jeugd en leven en mogelijk een wat saaie opsomming, My Ashes brengt balans met een wonderschoon en toch naargeestige ballad. Vervolgens komt het alles omverblazende Anesthetize (dat eigenlijk drie aan elkaar geplakte stukken zijn, met gitaarsolo van ene Alex Lifeson), gevolgd door een wat compact Sentimental. De plaat eindigt met twee klappers: het beklemmende Way Out Of Here (met soundscapes van ene Robert Fripp) en het minstens zo hopeloze Let's Sleep Together. De uitzichtloosheid en de wanhoop van het lege bestaan spat uit de groeven, ware het niet dat dit een cd is. Thematisch is dit een van de allersterkste platen van Steven Wilson. Ik heb hier een Deluxe Limited Edition in een mooi boxje, met een bonusdvd waarop de plaat nog eens in superbe surroundmix, al heb ik die in al die vijftien jaren wel één keer beluisterd. Allemensen, wat een plaat. Als ik hem dan heb gehoord en de laatste tonen wegsterven, is er nog slechts het geluid van een vallend kwartje.

bazbo cd1937: Porcupine Tree - Nil Recurring



In februari 2008 komt er nog een 'aanhangsel' van het album Fear Of A Blank Planet in de vorm van dit minialbum. Deze vier stukken zijn opgenomen tussen oktober en december 2006 en in juli 2007. Het zijn alternatieve versies van stukken die op het album zijn terechtgekomen of die toch net niet op de plaat pasten. Als minialbum werkt dit ontzettend goed. Op opener en titelstuk Nil Recurring speelt Robert Fripp lead gitaar en Gavin Harrison 'tapped guitar'. Cheating The Polygraph heeft Harrison medegeschreven; het is echter niet op het reguliere album te vinden. Daarnaast horen we Normal (dat zelfs een officiële video krijgt) en een alternatieve versie van What Happens Now?. Mooi plaatje, prima aanvulling. Ik koop het op 18 februari 2008.

bazbo cd1938: Porcupine Tree - We Lost The Skyline



Op 4 oktober 2007 speelt Steven Wilson instore in Park Avenue CD's, een plaatselijke platenwinkel in Orlando. Het korte akoestische concert is opgenomen en te horen op deze cd die in 2008 verschijnt en die ik koop op 28 april van dat jaar. We krijgen acht songs en in de laatste drie krijgt Wilson hulp van John Wesley, de zanger/gitarist die tijdens concerten het vijfde bandlid is. Geen spoor van Richard Barbieri, Colin Edwin of Gavin Harrison te horen. Daarmee vind ik het eigenlijk een beetje vreemd dat dit onder de bandnaam Porcupine Tree is uitgebracht. Maar klagen doe ik niet, want het gebodene is bijzonder fraai. Bovendien is de songkeuze verrassend te noemen. Zo is de opener The Sky Moves Sideways en horen we later ook Stars Die. Gezien de complexe arrangementen op de oorspronkelijke studioplaat blijven ze akoestisch bijzonder goed overeind. Even Less en Waiting komen voorbij en daarna nog vier stukken van de recente drie platen In Absentia, Deadwing en Fear Of A Blank Planet. Het liedje Lazarus blijft natuurlijk schitterend, de fout ingezette Normal ontpopt zich tot een pareltje en Drown With Me en Trains zijn gewoon supersterke stukken. Kortom: heerlijk plaatje. Mijn enige probleem ermee is dat het met 33:33 natuurlijk veel te kort is.

bazbo cd1938: Porcupine Tree - The Incident



Het wachten op nieuw studiomateriaal duurt tot september 2009. Dan verschijnt The Incident en de verwachtingen zijn hoog. Niet alleen van mij, maar ook van de platenmaatschappij en de critici. De band moet in korte tijd een plaat opleveren en achteraf vertelt Steven Wilson dat hij niet genoeg materiaal had om een album te maken waar hij echt tevreden over is. Het titelnummer The Incident duurt een hele cd van bijna een uur en het blijkt een serie aan elkaar geplakte losse stukken te zijn. En daar begint het te wringen: er is geen samenhang. Een enkel riffie of loopje komt later her en der terug, maar er zijn geen pakkende muzikale thema's die de aandacht grijpen. Er zit zeker fantastisch spul tussen: The Blind House, Drawing The Line en Time Flies vind ik echt sterk, maar ook het fragmentje Your Unpleasant Family en het afsluitende I Drive The Hearse. Op de meegeleverde bonuscd krijgen we nog eens vier losse liederen en die behoren evenmin tot het allerbeste wat Porcupine Tree ooit heeft gemaakt. Flicker vind ik dan wel weer aardig en toch ook leuk dat Barbieri een toetsenstukje mocht aanleveren. Het is goed, het is mooi, maar écht indrukwekkend is het in mijn oren allemaal niet. Ik koop de dubbelcd op 14 oktober 2009, maar beluister hem niet zo heel vaak.






[ Bericht 0% gewijzigd door bazbo op 02-09-2022 08:18:47 ]

bazbo cd1940: Porcupine Tree - Anesthetize (Live in Tilburg - Oct. 2008)



Porcupine Tree speelt op 15 en 16 oktober 2008 in ons eigen 013 in Tilburg. Er staat filmapparatuur gereed en de opnamen ervan verschijnen in 2010 op dvd. Ik koop die dvd op 21 mei 2010. De opnames en het geluid zijn fantastisch. Het concert overigens ook. Het kwartet speelt samen met John Wesley voor de pauze het gehele album Fear Of A Blank Planet en laat nog eens even fijntjes horen wat een grandioos werk dat is. Na de pauze komt er een supermix van ouder werk, vooral van de twee voorgaande platen. Zo zijn er sterke versies van Wedding Nails en Strip The Soul, terwijl Halo en Arriving Somewhere... But Not Here de toegiften zijn. Ook fraai zijn enkele stukken van Nil Recurring (What Happens Now? en Normal) en Drown With Me. Maar de grote verrassing zijn maar liefst drie stukken van Signify (u weet, mijn favoriet): Sever, Sleep Of No Dreaming en jawel: Dark Matter. Ik bekijk de dvd in de jaren na 2010 een keer of drie en ben heel blij als ik op 22 mei 2015 een mooi digiboekje te pakken krijg van de dvd met de geluidsopnamen op twee cd's. Een beetje zoals Arriving Somewhere... (zie hierboven). Alles is weer eens geremastered en klinkt supervet. Bovendien is er aan het einde van de eerste cd (alles voor de pauze) het extra lied Prodigal toegevoegd. De cd's beuk ik nog geregeld door de kamer. Zeer fijn, zeer fijn.

bazbo cd1941: Porcupine Tree - Octane Twisted



De band gaat in 2010 uitgebreid op tournee met het album The Incident. Op 30 april 2010 vindt het concert plaats in The Riviera in Chicago en opnames daarvan verschijnen in 2012 op de dubbelcd Octane Twisted. De eerste cd is gevuld met de complete The Incident en zoals we mogen verwachten is het een prima en orginieel-getrouwe uitvoering, waardoor het eigenlijk nogal overbodig aanvoelt. Interessant is dan de tweede cd, waarop de band een mengelmoes van voorgaand werk speelt. Twee stukken van Lightbulb Sun: Hatesong en Russia On Ice dat is gekoppeld aan The Pills I'm Taking dat een deel uit Anesthetize is, maar verder niets van FOABP. Arriving Somewhere... But Not Here is er en Bonnie The Cat van de bonuscd van The Incident. Daarnaast enkele nóg oudere stukken: Even Less, Dislocated Day en ja, Stars Die. De laatste drie stukken op de cd zijn afkomstig van het laatste concert van de tour, opgenomen in The Royal Albert Hall op 14 oktober 2010. Over de setlijst niets te klagen, dus. Maar er wringt iets en ik heb er lang de vinger niet op kunnen leggen. In zijn boek Limited Edition Of One (2021) vertelt Steven Wilson dat hij tijdens die tour en vooral tijdens het laatste concert in The Royal Albert Hall merkte dat hij er niet zo veel lol meer in had. Dat maakt misschien dat het allemaal wat routinematig en matjes klinkt. Ik koop Octane Twisted in 2012, maar op 28 januari 2015 vind ik een versie met een bonusdvd, zodat de eerste versie ergens achterin een kast verstopt raakt. Op die dvd is de hele uitvoering van The Incident te zien, maar dan weer niet de rest van het concert. Dat is dan misschien wel tekenend. Na de tour brengt Steven Wilson zijn eerste soloplaat Insurgentes uit (naast alle andere 12.354 projecten die hij doet) en verder blijft het stil. Jarenlang zal iedere journalist aan hem vragen wanneer PT weer terugkomt, maar hij houdt de boot af.






[ Bericht 1% gewijzigd door bazbo op 03-09-2022 10:00:03 ]

bazbo cd1942: Porcupine Tree - Closure/Continuation



Tien jaar lang zegt Steven Wilson geen interesse te hebben Porcupine Tree tot leven te wekken; liever richt hij zich op zijn solocarrière. Groot is dan ook de verrassing als hij in het najaar van 2021 een heuse tour aankondigt én een nieuw album. Wat wil het geval? Na de tour van The Incident blijft Wilson in nauw contact met drummer Gavin Harrison en voor de lol wisselen ze jarenlang allerlei muzikale ideeën uit. Na een tijdje betrekken ze ook Richard Barbieri erbij en ook die levert ideeën aan. Bij tijd en wijle nemen ze ook samen op en zo ontstaan langzamerhand de contouren van nieuwe songs. Helemaal als vanouds is het niet. Zo ontbreekt bassist Colin Edwin. Wilson en co lieten de stukken langzaam als vanzelf ontstaan en het was helemaal niet het idee om het uit te brengen onder de naam Porcupine Tree. Pas later in het proces realiseerde Wilson zich dat dit inderdaad klinkt als PT en toen was het te laat om Edwin nog te betrekken. Geen moedwil of kwade opzet, dus. Het trio Wilson-Harrison-Barbieri weet uiteindelijk eind 2021 het album te voltooien en het verschijnt op 24 juni 2022. Ik heb bij een plaatselijke platenwinkel de Deluxe Edition besteld en die kan ik op 27 juni aan mijn collectie toevoegen. In de afgelopen twee maanden heb ik het album slechts een paar keer echt goed beluisterd en de plaat groeit nog altijd. Vanaf opener Harridan weten we dat het goed zit: dit is krachtige PT zoals we hadden kunnen verwachten; het nummer verscheen al in november 2021 als eerste single. Het is een prima aanzet tot de rest van het album, waarop we alle kenmerkende PT-elementen terug horen: pakkende songs, stevige rock, progachtige wendingen, malle maatsoorten en de bekende lyrische thema's. Na de paar keer beluisteren kan ik nog altijd niet echt een hoogtepunt aanwijzen: ik vind de plaat van voor naar achter uitermate sterk en hij zal zeker nog lang in de speler blijven belanden. Ik vermoed dat dit live ook niet gaat tegenvallen. Op zondag 6 november ga ik de band zien en horen (met bassist Nate Navarro en gitarist Randy McStine in de gelederen) in Oberhausen. Ben benieuwd!

bazbo cd1943: Portishead - Dummy



Begin 1995 lees ik zo veel lovende kritieken over dit debuutalbum, dat ik op 12 juni 1995 besluit iets te gaan beluisteren in de plaatselijke platenwinkel. Het gevolg is dat ik die dag met het album naar huis ga. Wekenlang is er weinig anders in de speler te vinden. De mix van lome ritmes, mooie melodieën en de melancholieke stem van Beth Gibbons werkt betoverend hypnotiserend. Ik ben in die tijd nogal geïnteresseerd in triphop en dit is een wel heel sterke plaat in het genre, misschien wel het schoolvoorbeeld. Brein achter de Bristolse band is meneer Geoff Barrow, die alle instrumenten en composities beheert. De laatste jaren heb ik het minder vaak beluisterd, dus dat dit nu voorbij komt, is bijzonder aangenaam.

bazbo cd1944: Portishead - Portishead



Drie jaar later verschijnt het tweede album en die koop ik gelijk (op een dag in oktober 1997, precieze datum onbekend). Het klinkt vertrouwd en in het verlengde van het debuut. Om een of andere reden pakt het me echter minder, misschien juist omdát het zo vertrouwd en in het verlengde van het debuut klinkt. Het maakt dat ik de plaat niet zo heel veel draai. En het maakte dat ik na 1997 de band niet meer volgde. Ik kan me ook niet herinneren dat ik werk van de Bristollers van na 1997 heb gehoord. Nu ik 'm na jaren weer eens beluister, is mijn indruk dat deze plaat wat donkerder en onheilspellender is en zeker niet onder doet voor de voorganger. Soms heeft muziek tijd nodig om te rijpen. In dit geval is dat vijfentwintig jaar.