Draai hier alle platen in je platenkast #27 (Welkom bij de club van.)

bazbo cd1902: Jean-Luc Ponty - Original Album Series - Imaginary Voyage



Derde album in dit setje. Imaginary Voyage komt later in 1976 uit en bevat opnieuw uitstekende jazzfusion uitgevoerd door Ponty op violen, Daryl Stuermer op gitaren en Tom Fowler op bas. Dit keer speelt de Australische toetsenist Alan Zavod mee, die later bij Zappa speelde tijdens diens 1984-tour. Voor het geluid maakt het allemaal niet zo heel veel uit, want dat komt aardig overeen met dat van voorganger Aurora. Nu op plaatkant 1 vijf compacte stukken en op de tweede de vierdelige songsuite Imaginary Voyage. Mooi, mooi.






[ Bericht 0% gewijzigd door bazbo op 05-08-2022 20:25:49 ]

bazbo cd1903: Jean-Luc Ponty - Original Album Series - Enigmatic Ocean



Vierde plaatje in dit setje. En nu wordt het écht interessant! Het album komt uit in 1977 en naast Daryl Stuermer horen we niemand minder dan Allan Holdsworth op gitaar. Zijn vloeiende spel past perfect bij de vioolklanken van Ponty. Het titelnummer is een vierdelig werk dat een groot deel van de eerste plaatkant in beslag neemt en op de tweede plaatkant vinden we het driedelige stuk The Struggle Of The Turtle To The Sea. Deze plaat is het pareltje van het setje.

bazbo cd1904: Jean-Luc Ponty - Original Album Series - Cosmic Messenger



Vijfde en laatste plaatje in dit setje. Het viel Ponty kennelijk erg zwaar om plaattitels te bedenken, dit lijkt natuurlijk al een stuk of wat albums nergens naar. Muzikaal gezien zit het allemaal vet snor, met Alan Zavod op toetsen en een paar studiomuzikanten. Holdsworth was weer verdwenen, want die ging in 1978 met Bruford en UK werken, ook al duurde dat uiteindelijk ook niet lang. Op Cosmic Messenger veel van het vertrouwde recept en dat is met fijne fusionprogjazz helemaal niet zo erg.

bazbo cd1905: Jon Poole - What's The Ugliest Part Of Your Body (The Works Of Frank Zappa Circa 1965-'69)



Ik heb heel veel artiesten, bandjes, ensembles en orkesten gehoord en gezien die het werk van Frank Zappa spelen. Sommigen maken er iets heel moois van. Interessant vind ik het als men iets heel nieuws doet met het materiaal in plaats van proberen het perfect na te spelen. Waarom zou je het precies nadoen als ik de platen op kan zetten? In 2003 verschijnt dit album van Jon Poole. Hij is een multi-instrumentalist en vooral bekend van zijn bijdragen aan de band Cardiacs. Tegenwoordig is hij de bassist van Lifesigns. In 1994 sluit hij zich op in zijn studio en buigt hij zich over het Zappaoeuvre (van 1965 t/m 1969). Vervolgens priegelt hij in z'n uppie zestien stukken van Zappa tot in de kleinste details en grootste perfectie na. En het is briljant! Het begint al met de opener Uncle Meat, waarin alle percussiepartijen tot in het miniemste van het miniemste op de juiste plek klinken. Poole kiest spul van Freak Out!, Absolutely Free, We're Only In It For The Money en Uncle Meat en sluit af met Peaches En Regalia van Hot Rats. Het enige wat misschien niet net zo klinkt als de originelen zijn de stemmen of althans de stem van Poole (want hij zingt hier alle partijen). Dat is wel vaker het geval bij Zappacoverbandjes en daar waar bij de meeste Zappacoverbandjes de zang teleurstellend (slecht) is, vind ik dat hier reuze meevallen. Poole gebruikt zijn eigen stem(men) en het timbre en de juiste intonatie heeft hij wel te pakken. De plaat is goed voor dik drie kwartier kostelijk mermaak. Hij verschijnt in 2003 en bij het verschijnen koop ik 'm gelijk. Sinds 15 maart 2003 is hij in mijn bezit en ik beluister 'm geregeld. Totaal overbodig, maar waanzinnig gaaf.

quote:

Op dinsdag 9 augustus 2022 17:40 schreef laforest het volgende:

LovÍŸeÍŸ ÍŸ FÍŸoÍŸrÍŸever Changes 1967 Full Album HQ

Deze ben ik op de platenspeler aan het draaien:

Love Forever Changes

[ afbeelding ]

Vette klassiekert.

bazbo cd1906: Asia - Asia In Asia - Live At The Budokan, Tokyo, 1983



In 1983 is supergroep Asia krap twee jaar oud. Steve Howe (ex-Yes), Geoff Downes (ex-Buggles en ex-Yes), John Wetton (ex-King Crimson, ex-Roxy Music, ex-Uriah Heep en ex-UK) en Carl Palmer (ex-ELP) hebben dan twee platen uitgebracht en touren onafgebroken de hele wereld over. Voor december 1983 staat er een tour in Japan geboekt en de shows in The Budokan in Tokyo zullen worden vastgelegd op video en uitgezonden op MTV. Maar het begint te rommelen in de band. Wetton heeft zich nogal onmogelijk gemaakt (ik vrees drank en drugs) en kort voor december vliegt hij eruit. Alle poen is al geïnvesteerd voor de optredens in Japan, dus de platenmaatschappij staat erop dat alles doorgaat. Maar wie doet dan al die bas- en vooral die krachtige en karakteristieke zangpartijen? En ook nog eens op zo korte termijn? Het is Carl Palmer die een briljant voorstel doet: Greg Lake. Die heeft in de paar jaar dat Emerson Lake & Palmer zijn gestopt (sinds eind 1978) twee soloplaten gemaakt en een solotour (met Gary Moore in zijn band) gedaan, maar is hevig zoekende naar een volgende stap in zijn carrière, dus die zegt graag toe. Op 6 december 1983 staan Howe, Downes, Lake & Palmer op het podium tussen de videocamera's. MTV zendt de show uit en is al jaren in volle glorie te bekijken op YT. Ook de geluidsopnamen circuleren al eeuwen in het bootlegcircuit. Twee maanden geleden brengt de band (dat wil zeggen Howe, Downes en Palmer, want zowel Wetton als Lake zijn sinds eind 2016 dood) de hele show alsnog officieel uit. Er is een dikke doos met elpee, bluray en dubbelcd, maar ik koop op 8 augustus 2022 de enkele cd (heel goedkoop) met het complete concert erop. Openingsnummer Time Again werd destijds niet uitgezonden op televisie en staat er in mono op; kennelijk was het onmogelijk om een stereomix te maken. Wat daarna volgt is een dik uur klassieke Asia en wat mij voor de zoveelste keer opvalt is hoe goed de stem van Lake bij de muziek past. Hij doet qua zang absoluut niet onder voor Wetton. Het basspel kan ik wat minder goed horen, daar moet ik nog eens goed voor gaan zitten. Op de setlijst zo'n beetje de gehele debuutplaat en een paar stukken van het snel in elkaar geflanste tweede album dat toen net uit was. Howe krijgt een solomoment (Sketches In The Sun zou in studioversie pas verschijnen in 1986 op de GTR-plaat), Downes mag in z'n uppie een paar themaatjes aan elkaar pingelen en Palmer ramt ergens traditiegetrouw een energieke drumsolo eruit. Zoals gebruikelijk is de hit Heat Of The Moment de afsluiter van het reguliere concert en daarna komt het kwartet nog eens terug voor Sole Survivor. Na de Japanse tour realiseert Greg Lake zich dat Asia toch niet goed bij hem past en hij vertrekt (om in 1986 weer te gaan samenwerken met Keith Emerson). Wetton komt onder druk van zijn platenmaatschappij weer terug op het Asianest, maar het botert niet goed meer met Howe, dus tijdens de opnamen van de derde plaat houdt Howe het voor gezien. Al dat gerommel leidt niet tot spectaculaire platen in de jaren erna. Maar dit verslag van een unieke (en kortdurende) bezetting van de band is een heel fijn plaatje en ik denk dat ik die bluray ook nog eens ga kopen of krijgen.

bazbo cd1907: Tim Bowness - Butterfly Mind



Tim Bowness zit de laatste jaren in een creatieve achtbaan! Sinds 2014 heeft hij maar liefst zes soloplaten uitgebracht en dan hebben we het nog niet over zijn werk met No-Man, Plenty en Moonshot en de overige samenwerkingsverbanden met Peter Chilvers en Giancarlo Erra en anderen. Vrijdag 5 augustus 2022 verschijnt zijn zesde soloplaat Butterfly Mind en ik moet zeggen dat dit wel een heel sterke is. Daar waar eerder solowerk zich richtte op melancholieke songs met de ietwat hijgerige stem en her en der subtiele ritmes, daar krijgen we hier een bijna spetterend avontuur. Natuurlijk zijn er de ingetogen momenten à la No-Man, maar de elektronische ritmes vliegen je hier af en toe om de oren en het werkt! Mogelijk is het de inbreng van Brian Hulse, de multi-instrumentalist met wie Bowness het merendeel van de songs heeft geschreven. Hulse is prominent aanwezig op gitaren en toetsen, ene Richard Jupp drumt en voor de baspartijen tekent Nick Beggs. Het verdere gastenlijstje is ook indrukwekkend. Zo horen we Ian Anderson en Peter Hammill en bijzonder aardig is dat violist Ben Coleman (oud-No-Man) is te horen in een paar stukken. Voor de mix vroeg Bowness zijn andere No-Manmaatje (Steven Wilson). Het album verschijnt met een tweede cd waarop een alternatieve mix (door Brian Hulse) is te horen (op sommige stukken spelen of zingen ook andere lui) plus een paar bonusnummers (een outtake en twee demo's). Butterfly Mind koop ik op 8 augustus 2022 en ik moet hem nog een paar keer goed horen, want er komen steeds weer nieuwe dingen naar boven. Sterk album dat zich beweegt tussen de art rock, prog en pop.

bazbo cd1908: Roger Eno - The Turning Year



Wauw! Roger Eno heeft altijd in de schaduw van zijn broeder gestaan, maar met dit album dat onlangs verscheen laat hij horen dat hij minstens op even grote hoogte staat. Het is niet voor niets dat het vermaarde Deutsche Grammophon het uitbrengt. The Turning Year is een soort muzikaal verslag van de afgelopen tijd waarin Eno veelal solitair bezig is geweest met zijn muziek. Op de plaat schotelt hij ons veertien instrumentale stukken stukken voor. Op de meeste speelt hij piano en in veel daarvan krijgt hij begeleiding van Scoring Berlin, een strijkensemble dat sommige composities ook uitvoert zonder dat Eno mee doet. Het resultaat is een wondermooie verzameling bijzonder beeldende klankschilderijen, vaak verstild en in de meeste gevallen allerlei onderhuidse emotie prikkelend. Ik koop het album op 2 augustus 2022 en beluister hem iedere dag wel een keer en iedere keer raak ik betoverd door zo veel schoonheid en krijg ik kippenvel en kan ik niet anders dan zeggen: Wauw!

bazbo cd1909: The Police - Message In A Box - The Complete Recordings



Hola! Niet zo snel! Ik zit dan wel bij de P en heb net Poole gehad, maar dan moet ik wel alert blijven op de boxen en andere vreemd gevormde uitgaven die niet op de gewone plankjes staan! De Message In A Box die ik heb, is niet de originele versie uit 1999, want dat was een dikke longbox, maar de heruitgave uit 2006 in elpeeformaat. En die is dun, vandaar dat ik er bijna overheen keek en daar gaat m'n alfabet. Nou, echt dun is-ie ook niet, het is in de vorm van een fiks boek met daarin foto's en wat tekst en uitleg. Niet dat we die uitleg nodig hebben. Ik kocht de set op 6 november 2006, want met de aanschaf had ik gelijk alle vijf de Policeplaten in huis. Plus meer. De box bevat ook nog wat obscure singles, b-kantjes, outtakes en een enkel livestuk. Het is mooi om te horen hoe de band zich van een wat bozige bende jongelui van verschillende afkomst ontwikkelde tot een gedegen en professioneel bedrijf. Sting is de zoon van een melkboer, Stewart Copeland die van een vader die voor zijn werk op verschillende plekken in de wereld woont en Andy Summers is tien jaar ouder en heeft al heel veel ervaring in de (jazz)muziekwereld. Bevat de elpee Outlands d'Amour nog wat schreeuwerige en punky songs, op Regatta De Blanc klinkt alles al veel ruimtelijker en volwassener. Zenyatta Mondatta is dan weer speelser en vluchtiger. Op Ghosts In The Machine laat de band de reggaerock los en Synchronicity is gewoon een ijzersterk artpoprockalbum met schitterende songs en meer elektronica. Hits zijn er ook, maar wat dit overzicht vooral laat horen is dat het leeuwendeel van de muziek bovengemiddeld is en dat het trio uiterst getalenteerd was. Na de vijfde plaat en de zoveelste monsterwereldtour ging het trio terug de studio in voor een zesde langspeler, maar het lukte niet meer. Iets met ego's en vermoeidheid. Het enige resultaat was een - in mijn oren tenenkrommende - heropname van een van de hits. Maar gelukkig hebben we die vijf uitstekende platen nog. Op vier cd's.

bazbo cd1910: Porcupine Tree - On The Sunday Of Life...



Al van jongs af aan zit Steven Wilson in zijn slaapkamer opnames te maken van de muzikale ideeën die hij heeft. Zo bedenkt hij een psychedelische band die de ene plaat na de andere maakt. Die opnames zet hij op muziekcassettes die hij her en der uitdeelt en laat horen. Rond 1989 en 1991 heeft Wilson iets anders aan zijn hoofd; zijn band No-Man lijkt het te gaan maken en krijgt de gelegenheid wat singles te maken en uit te brengen. Een kleine platenmaatschappij, Delerium Records, heeft ondertussen wat van Wilsons cassettes in handen gekregen en vragen hem in 1991 om er wat van te kunnen publiceren. Wilson selecteert een achttiental stukken van de cassettes, zet ze in een zekere volgorde en levert ze bij Delerium in onder de titel On The Sunday Of Life.... Het album verschijnt in 1992 onder de naam die Steven Wilson van origine heeft bedacht voor het project: Porcupine Tree. Op deze eersteling staat dus huisvlijt en mij valt op hoe goed het nog altijd klinkt. Wilson heeft alles zelf ingespeeld, van gitaren tot toetsen, van bas tot de elektronische drums. Hij zingt ook en daar is hij heel onzeker over, vandaar dat zijn stem veelal door een megafoon klinkt. Er staan waarlijk parels op dit eerste Porcupine Treealbum: Nine Cats, It Will Rain For A Million Years en natuurlijk de klapper Radio Active Toy. Bij vlagen is het briljant, bij andere vlagen idioot, bij nog weer andere vlagen zeer vage shit, maar ik vind het geweldig. Die mix van psychedelica en pop en rock en prog prikkelt me nog steeds. Ik vind dit album in mijn plaatselijke platenwinkel op 19 augustus 1995 en het is de tweede PT-plaat die ik koop.

bazbo cd1911: Porcupine Tree - Up The Downstairs



Het tweede album is een grote stap voorwaarts. Was On The Sunday Of Life... niets minder dan een verzameling oude opnames; een jaar later (1993) neemt Wilson de tien stukken op de plaat in redelijk korte tijd op en dat maakt dat het geluid wat consistenter is. Wilson doet weer zo goed als alles alleen (gitaren, toetsen, bas, drumcomputer), maar incidenteel schakelt hij hulp in van een paar muzikanten. Zo horen we ene Colin Edwin bassen in het fraaie Always Never en in het titelstuk herkennen we het toetsengeluid van Richard Barbieri. Wilson kent Barbieri van zijn bandje No-Man: driekwart van de band Japan was te gast op het tweede No-Man-album en speelde een paar keer live mee in Londen; omgekeerd verleent Wilson zijn gitaardiensten aan platen en optredens van JBK (Jansen Barbieri Karn). Up The Downstair klinkt in z'n algemeenheid volwassener dan de voorganger en bij vlagen ook complexer. Onzeker over zijn zang blijft Steven Wilson en zijn stem is op veel plekken nog vervormd. Prog, rock, psychedelica, space... het komt allemaal voorbij op dit fraaie album. Ik kocht een cd-versie later in 1995 en die staat momenteel ergens achter in een kast op een plank verstopt. In mei 2005 verscheen namelijk een remaster van de plaat. Wilson was nooit tevreden over het (computer)drumgeluid op de plaat en heeft besloten om voor deze remaster de drumpartijen in te laten spelen door de Porcupine Treedrummer van dat moment. Gavin Harrison, dus. Verwacht geen beukwerk, maar eerder subtiele drums. Het maakt dat de hele plaat wat natuurlijker en nog warmer klinkt. Op de meegeleverde bonuscd vinden de we het minialbum Staircase Infinities, dat rond de tijd van Up The Downstair verscheen. Dit minialbum is een verzameling van oud werk; het is materiaal dat niet op On The Sunday Of Life terecht kon, maar te goed was om op de plank te laten liggen. Na wat vage psychedelische instrumentalen en een enkele song eindigt het halfuurtje met het indrukwekkende Yellow Hedgerow Dreamscape. Dat minialbum heb ik ook ergens ver weg verstopt achter in een kast staan, want met deze remaster die ik kocht op 7 november 2005 heb ik 'm in bijzonder mooi opgepoetste geluidskwaliteit.

bazbo cd1912: Porcupine Tree - The Sky Moves Sideways



In april 1995 lees ik een recensie in de Oor. Er is een cd uitgekomen van een bandje waar ik nog nooit van heb gehoord en de schrijver is laaiend lyrisch. Woorden als prog en trance en space en psychedelica komen voorbij en bands als Pink Floyd zijn een ijkpunt. Wacht, ik lees dat het brein achter de band een instrumentalist is die ook opereert met een ander bandje dat No-Man heet. Mijn aandacht is gegrepen, want No-Man heb ik dan al anderhalf jaar in het vizier en de eerste twee plaatjes heb ik in mijn bezit en diezelfde week moet en zal ik naar de plaatselijke platenwinkel en op 26 april 1995 koop ik The Sky Moves Sideways. Bij thuiskomst stop ik het schijfje in de speler en ik weet niet wat me overkomt. Eerst een bijna atmosferisch stukje, dat overloopt in een lome groove die zo op Meddle had kunnen staan, dat loopt weer over in een slome song en dan volgt een lang instrumentaal stuk dat ik niet kan onderbrengen maar ik houd het op een soort van tranceprog. En het is retegaaf! Ik gaat compleet uit me plaat! Wat ik hoor is het eerste deel van titelstuk. Daarna komen het riffrockende Dislocated Day en de vage ballad The Moon Touches Your Shoulder. Na een kort instrumentaal stukje (Prepare Yourself) klinkt dan de lange improv Moonloop dat langzaam opbouwt naar een knallende apotheose. De plaat eindigt met het tweede deel van het titelnummer, ook een improvlijkend stuk dat uiteindelijk terugkeert naar het refrein van de openingssong, zij het achterstevoren. Ik weet niet wat me overkomt. De cd komt wekenlang de speler niet meer uit. Ja, de overeenkomsten met Floyd zijn er en nee, het is geen Floydkloon. Ik ontdek zeer veel eigens en wil dolgraag meer van dit horen. Enig speurwerk levert me op dat er nog twee eerdere platen zijn en dus ga ik op zoek. (Zie hierboven.)

bazbo cd1913: Porcupine Tree - The Sky Moves Sideways



Op The Sky Moves Sideways speelt Steven Wilson nog steeds heel veel zelf, maar in de grote, lange stukken zet hij andere muzikanten in. Zo zijn Colin Edwin en Richard Barbieri er weer en voor veel drumpartijen is Chris Maitland van de partij. Langzaam vormt zich een band. In 2003 is Steven Wilson begonnen aan een uitgebreide serie heruitgaven van het 'oude' Porcupine Treeoeuvre en is The Sky Moves Sideways aan de beurt. Kennelijk is hij niet tevreden over een aantal drumpartijen, want hij vervangt de drums in Dislocated Day door nieuwe ingespeeld door Gavin Harrison. Ook remixt hij de boel, zodat bepaalde details nog beter naar boven komen. Opvallend is het ontbreken van Moonloop! Dit stuk kwam destijds ook uit als vinyl EP, plus het was de 'B-kant' van de cd-single Stars Die (waarover later meer). Wilson had in 1995 op het laatste moment besloten om het stuk toe te voegen, maar had er al snel spijt van, omdat daardoor de plaat wel heel instrumentaal en proggy werd. Hoe mooi het compliment ook, dat Porcupine Tree in de pers werd genoemd als 'the new Pink Floyd' riep verwachtingen op die Wilson niet waar kon maken. Ik begrijp de keuze om het stuk van de remaster af te halen. Gelukkig komt het wel terug op een bijgeleverde tweede cd, in een uitgebreide versie zelfs, opgesplitst in twee delen: de improv die de aanloop vormt tot het tweede deel: de coda. Ook het eerder genoemde Stars Die is te horen, maar het meest nadrukkelijk aanwezig is de vijfendertig minuten durende oorspronkelijke 'alternate version' van het titelnummer. Ik koop deze remaster bij het verschijnen op 16 januari 2004. The Sky Moves Sideways blijft een van mijn favoriete Porcupine Treeplaten.






[ Bericht 0% gewijzigd door bazbo op 14-08-2022 20:03:27 ]

bazbo cd1914: Porcupine Tree - Stars Die



Ook in 1995 verschijnt Stars Die, de Amerikaanse versie van de cd-single die in het Verenigd Koninkrijk uitkwam onder de naam 'Moonloop EP'. Stars Die is het melancholieke lied met het warme meerstemmige refrein dat op The Sky Moves Sideways had moeten staan, maar het niet doet, achteraf iets wat Steven Wilson zeer betreurt. Moonloop is een instrumentale improv die langzaam en schoorvoetend begint en na dik een kwartier uitmondt in een gigantische progeruptie (coda). Er bestaat ook een 'unedited' versie en die duurt slechts veertig minuten. Als bonus krijgen we nog een ietsie van het album Up The Downstair afwijkende versie van Always Never. Geinig hebbeding. Omdat ik destijds het lied Stars Die nog niet had, kocht ik deze cd-single ergens in 1996, maar ik weet het niet precies, want ik heb geen datum in het doosje gezet (dom).






[ Bericht 1% gewijzigd door bazbo op 14-08-2022 21:40:47 ]

bazbo cd1915: Porcupine Tree - Signify



Op Signify uit 1996 laat Porcupine Tree horen dat het niet langer een project is van Steven Wilson die muzikanten inhuurt om zijn ideeën uit te voeren, maar een heuse band. Wilson is nog steeds verantwoordelijk voor 95% van de songschrijverij, maar we horen de band als een eenheid. De plaat kent twaalf compactere stukken, variërend van atmosferische intro's of intermezzo's tot aan lieflijke liedjes en van stevige rocksongs tot instrumentale beukwerkjes. Toch blijft dat psychedelische en spacy geluid er zeker in. De eerste paar stukken van de plaat geven dan ook een perfect beeld. Na een beetje vaag atmosferisch intro (Bornlivedie) ramt de heerlijke riff van beukstuk Signify erin. Met Sleep Of No Dreaming lijkt de rust dan aangebroken, maar schijn bedriegt. Er staan een paar zeer pakkende deunen op (Waiting en Sever bijvoorbeeld). Idiot Prayer en Intermediate Jesus zijn de wazige improvs en Dark Matter is zo'n schoolvoorbeeld van triestigheid waar Wilson zo'n patent op heeft. Kippenvelstuk. Vanaf de eerste minuten dat ik dit album voor het eerst hoorde - en dat was op 8 november 1996 toen de plaat net verscheen - wist ik dat dit een ongelofelijk gave plaat was en het hoort tot mijn favoriete Porcupine Treealbums.

bazbo cd1916: Porcupine Tree - Signify



In 2003 komt Steven Wilson met een remaster van het album en ja, het klinkt nóg beter dan het origineel, dat al niet voor de poes was. Ik koop 'm dan ook op 23 augustus van dat jaar. Hoogst interessant is de bonuscd Insignificance - Demos 1995-1996, die vol staat met demo's (goh) én een akoestische versie van Nine Cats (dat we nog kennen van het eerste Porcupine Treealbum On The Sunday Of Life...). Wat verder opvalt, is dat langzaam de megafoon verdwijnt en Steven Wilson met z'n normale stem zingt. Er zijn twee mooie versies van Wake As Gun (dat uiteindelijk geen plek kreeg op Signify) en vooral de combi van Hallogallo en Signify (dat zo ongeveer als één stuk klinkt) is erg sterk. Niet alles is even spetterend, maar het geeft een mooie kijk in de PT-keuken.






[ Bericht 0% gewijzigd door bazbo op 17-08-2022 21:38:19 ]

bazbo cd1917: Coma Divine - Recorded Live In Rome



Dat Porcupine Tree echt niet langer dat zolderkamerproject van Steven Wilson is, maar een heuse band, dat laat de groep horen op dit livealbum. Sinds The Sky Moves Sideways uit 1995 toert de band af en toe, voornamelijk door het Verenigd Koninkrijk maar ook door West-Europa. Dit vijf kwartier durende album is opgenomen tijdens drie concerten in Rome op 25, 26 en 27 maart 1997. Signify is dan al geruime tijd uit. We beginnen uiteraard met Signify (in een werkelijk schitterende uitvoering die aan het eind zeer afwijkt van de studioversie) en daarna komen nog een paar nummers van dat album voorbij. Veel aandacht is er ook voor de voorganger: het titelstuk (Phase One), Dislocated Day en Moonloop nemen veel tijd in beslag. De afsluiter is echter een fenomenale Radioactive Toy en de toegift is Not Beautiful Anymore, een improv gebaseerd op een thema uit het album Up The Downstair. Wat opvalt, is hoe zeker de band klinkt, ook al mist het alle fratsen die op de studioplaten zo naar voren komen: de meerstemmige koortjes, de vele gitaar- en toetsenpartijen. Chris Maitland is een fantastische, subtiele en bijna 'ruimtelijke' drummer. Colin Edwin vormt een solide bas-is, Richard Barbieri legt bijna onopvallend de magische toetsentapijten en Steven Wilson is hier niet alleen de gitaarheld maar ook als zanger klinkt hij zowaar sterk. Zelf zegt hij achteraf in interviews dat hij zich verschool achter zijn debiel lange haren en niet de zaal in durfde te kijken. Dat is tegenwoordig wel anders. Ik koop Coma Divine (de titel komt uit de tekst van Sever, dat overigens niet op dit album terug te vinden is) op 18 oktober 1997 als hij verschijnt.






[ Bericht 0% gewijzigd door bazbo op 17-08-2022 21:39:49 ]

bazbo cd1918: Porcupine Tree - Coda Divine - Recorded Live In Rome



Ook van dit livealbum verschijnt (in 2003) een geremasterde en uitgebreidere versie. Die koop ik natuurlijk ook. Ik doe dat op 8 april 2004, als hij hier in de plaatselijke platenwinkel ligt. Er zijn vier stukken toegevoegd, in totaal vijfentwintig minuten extra, waardoor we een mooi beeld krijgen van hoe een concert van Porcupine Tree in die tijd is geweest. We horen nu ook een uitvoering van Up The Downstair, The Moon Touches Your Shoulder dat overloopt in Always Never, en een improv die IS...NOT heet. Achteraf is er wel iets gedaan aan de opnamen, want er waren wat technische problemen waardoor bepaalde partijen weggevallen waren; her en der zitten er dus overdubs in. Niettemin: puike concertplaat.

bazbo cd1919: Porcupine Tree - Stupid Dream



Ik schrik op 17 maart 1999. Ik heb het nieuwe album Stupid Dream van Porcupine Tree gekocht en ben hem aan het beluisteren. Op het eerste gehoor is veel van wat ik zo gaaf vind - lange instrumentale stukken, de psychedelica, de spacerockachtige wazigheid, de proggy elementen - verdwenen. Op datzelfde eerste gehoor heeft het plaats gemaakt voor simpele popliedjes. Maar lang duurt de schrik niet. Bij nadere beluistering zit er juist heel veel van de oude Porcupine Tree in deze inderdaad wat compactere songs: de meerstemmige koortjes, de complexiteit en het vernuft, de spetterende solo's, het knappe geluid, enzovoorts. De meerdere lagen openbaren zich langzaam en zo heel simpel blijkt de plaat niet te zijn. Opener Even Less is ook niet echt een simpel popliedje: na een wat zweverig intro en een gitaarlijn die al het een en ander doet vermoeden, komt de beuk erin met een ramriff van de bovenste plank. Daarna volgt dan het inderdaad ogenschijnlijk simpele popliedje Piano Lessons (ook single) en zo volgen er nog een paar, waarvan ik This Is No Rehearsal en Stranger By The Minute eruit vind springen. Don't Hate Me is weer zo'n typisch staaltje slome treurnis waar Steven Wilson het patent op heeft, net als afsluiter Stop Swimming. En dan is er nog Tinto Brass, een instrumentaal soort improv, geïnspireerd op meneer Brass zelf, de maker van softerotische films. Alles bij elkaar vond ik het uiteindelijk een bijzonder sterk album en dat vind ik nog steeds. Rustige en steviger passages wisselen elkaar af, de meerstemmige koortjes zijn weer om je vingers bij af te likken, de songs zijn van uitermate hoge kwaliteit en instrumentaal zit het allemaal supersnor. Zeer fijne plaat.

bazbo cd1920: Porcupine Tree - Stupid Dream



Waarom Steven Wilson in 2006 een remix en remaster van Stupid Dream op de wereld loslaat is me een raadsel, want de originele mix klonk als super. Toch schaf ik 'm aan (op 24 juli 2006), want er zit een dvd bij met een surroundmix en wat extra spul (een surround mix van Ambulance Chasing dat te vinden was op de cdsingle van Piano Lessons waarover later meer, eenzelfde type mix van de complete veertien minuten durende versie van Even Less waarover ook later meer, plus een de video van de single Piano Lessons waarover eveneens later meer) en verzamelaar. Op 7 mei 1999 zie ik Porcupine Tree dan (voor het eerst) in levenden lijve, in het oude Tivoli in Utrecht, welteverstaan. Het was er niet eens echt druk en ik kon al snel redelijk vooraan staan. De band had een eenvoudige, maar uiterst effectieve lichtshow met ouderwetse vloeistofprojecties erin. Het concert startte met Even Less dat overdonderend begon met die megariff. Daarna wat stukken van Stupid Dream, maar ik vond vooral ouder werk gaaf: Up The Downstair, Voyage '34, Signify en The Sky Moves Sideways. Toegift was een werkelijk geweldige uitvoering van Radioactive Toy. Een bijzonder sterk concert.






[ Bericht 11% gewijzigd door bazbo op 18-08-2022 11:20:11 ]

bazbo cd1921: Porcupine Tree - Piano Lessons



De eerste single van Stupid Dream is Piano Lessons. Hij verschijnt in april 1999 en ik koop 'm op 7 mei 1999. Hé, dat was de dag dat ik de band live zag spelen in Tivoli in Utrecht. Ik kan het me niet herinneren, maar ik veronderstel dat ik de single kocht bij de merchandisestand. Hé, dat is grappig: in het hoesje zit mijn concertkaartje! Mijn veronderstelling klopt dus. Op de single niet alleen het titelnummer, een fijn in het gehoor liggend deunke, maar ook Ambulance Chasing (een instrumentale improv opgenomen tijdens de sessies voor Stupid Dream) en Wake As Gun (een outtake van de Signify-sessies van het jaar ervoor), beide niet op het album, dus hebben. Later zijn beide stukken op andere (verzamel)cd's terechtgekomen, dus deze single is nu overbodig.


_{Kijk wat ik vind in het inlegvel bij deze single:}




[ Bericht 5% gewijzigd door bazbo op 18-08-2022 17:51:08 ]

bazbo cd1922: Porcupine Tree - Pure Narcotic



Deze volgende single van Stupid Dream kocht ik op 29 januari 2000, omdat er - naast een editversie van het titelnummer - weer twee stukken op staan die niet op het album te vinden zijn. Ten eerste een liveopname van Tinto Brass en ten tweede Door To The River (dat later op een album terechtkwam). Doe er je voordeel mee.

bazbo cd1923: Porcupine Tree - 4 Chords That Made A Million



Eind april 2000 verschijnt plots een single met een stuk dat ik niet ken. Het blijkt een voorproefje van het nieuwe album Lightbulb Sun dat op dat moment nog moet komen. Vandaar dat ik de single gelijk bestel en koop op 9 mei 2000. Het titelnummer is een krachtige rocker waar ik even van opkijk, maar het is onmiskenbaar Porcupine Tree. Daarachteraan komen twee improvachtige instrumentale stukken (die later weer een plek krijgen op een ander album).

bazbo cd1924: Porcupine Tree - Lightbulb Sun



Tien dagen later - op 19 mei 2000 dus - is de cd in huis. Ik heb een unieke eerste versie - met een plastic hoesje om het cd-doosje heen - en ben aangenaam verrast. Porcupine Tree zet de sterke lijn van Stupid Dream door en doet dat door naast de pakkende melodieën en songs ook weer wat psychedelische en wazige zooi toe te voegen. Dat maakt dit een uitermate genietbaar album. Je kunt ook zeggen dat het vleesch noch visch is, maar als vegetariër maak ik me daar niet druk om. Ik vind het een mooie mix van stijlen die soms botsen en soms naadloos op elkaar aansluiten en daardoor zorgen voor een album dat de volle speelduur blijft boeien. Na het rockende titelnummer dat de plaat opent, krijgen we het korte maar mooie liedje How Is Your Life Today?. Single Four Chords That Made A Million kende ik al. Shesmovedon kent een pakkende deun, maar krijgt halverwege toch een hevig instrumentaal intermezzo. Last Chance To Evacuate Planet Earth Before It Is Recycled is niet alleen een nummer met een vage titel; na het korte vocale intro ontpopt het zich als een uitermate vaag en mysterieus instrumentaal deel. The Rest Will Flow is dan weer een pakkend wijsje en Hatesong een harde kraker. Where We Would Be mag dan weer melancholiek heten en Russia On Ice is de klapper van de plaat (een rustig vocaal intro met een snoeihard middendeel). Het album eindigt stemmig met het grimmige Feel So Low. Kortom: mooi afwisselend album dat na meer dan twintig jaar nog altijd huizenhoog overeind staat. Maar dat kan ik van wel meer Porcupine Treeplaten zeggen.