Draai hier alle platen in je platenkast #27 (Welkom bij de club van.)

bazbo cd1853: Pink Floyd - Atom Heart Mother



Het reguliere Pink Floyd album uit 1970 is Atom Heart Mother. Het plaatkantlange titelstuk is een poging om verschillende ideeën aan elkaar te plakken. Dat lukte de band zelf niet goed, dus vroegen ze arrangeur Ron Geesin of die iets kon doen met de suite die op dat moment nog The Amazing Pudding heette. Geesin fabriekte er een compleet orkestraal werk van. Waters heeft later wat afstand genomen van het stuk; hij vond dat het niet zo goed past in het oeuvre. Ik vind het echter grandioos. Probleem was nu wel dat het werk live onuitvoerbaar was, omdat het orkest zo'n stempel drukt op hoe het klinkt; de liveversies die ik ken die de band alleen speelt klinken dan ook kaal en monotoon en missen de kleur van de studioversie. Op de tweede plaatkant staan drie liederen door respectievelijk Waters, Wright en Gilmour en het album eindigt met het malle Alan's Psychedelic Breakfast, eveneens een serie ideeën en fragmenten die aaneen geplakt zijn door keukengeluiden. Ik had de elpee natuurlijk al halverwege de jaren tachtig en op 27 oktober 2008 kocht ik een remaster uit 1994 die voortreffelijk klinkt.

bazbo cd1854: Pink Floyd - Shine On - Meddle



PING! De tweede cd in de dikke Shine On-doos is Meddle, het album dat in 1971 uitkwam. Ik kocht de elpee al halverwege de jaren tachtig ergens en heb het altijd een mooie plaat gevonden. Alleen al hoe-ie begint, met de instrumentale beuker One Of These Days. Daarna krijgen we op de eerste plaatkant vier nogal slome akoestische songs, hoogst aangenaam. Het absolute hoogtepunt is Echoes, dat slechts de tweede plaatkant duurt. Schijnt dat de band lang aan het puzzelen is geweest om de uiteindelijke vorm te vinden. Er bestaan vroege versies die de titels Nothing en The Son Of Nothinghebben, een teken dat de band zelf nog niet tevreden was over hoe het klonk. Welnu, de uiteindelijke plaatversie is een van de beste dingen die Pink Floyd ooit heeft gemaakt. Na de typische lome Floydintroductie en de song volgt een instrumentaal deel. Het funky stuk met het fantastische orgeltje en de gitaar is wat mij betreft het lekkerste stukje. Dan volgt er een abstract deel met gierende feedback om uiteindelijk weer terug te keren bij het songgedeelte. En natuurlijk eindigt het met dat iconische geluid van de piano door de lesliespeaker: PING!

bazbo cd1855: Pink Floyd - Obscured By Clouds



Regisseur Barbet Schroeder wist Pink Floyd wel te vinden. Na More! vraagt hij ook of de band de muziek wil verzorgen bij La Vallée. De band is op dat moment bezig met het in elkaar zetten van een nieuw album, maar heeft daarvoor nog wat extra tijd nodig. Een ander project zorgt voor wat afleiding en hopelijk nieuwe inspiratie. Obscured By Clouds is een wat kort album, waarop de songs vooral gebaseerd zijn op de akoestische gitaar. De plaat is een wat vaak over het hoofd gezien werkstuk van de band en dat is jammer, want er staat geweldig spul op. De twee openingsstukken - het titelnummer en When You're In - zuigen je de Floydwereld in. Het is niet voor niets dat meneer Mason ook tijdens zijn huidige tour met zijn Saucerful Of Secrets deze twee stukken speelt. Zelf heeft Pink Floyd nauwelijks iets van de soundtrack live gespeeld en dat komt natuurlijk omdat alle aandacht ging naar de opvolger die op het podium al allerlei testversies kreeg. Ik heb de film La Valée een keer gezien en ook dit is een typisch product uit die tijd, eigenlijk wel amusant. Het album heb ik nooit op elpee gekocht, maar een remaster uit 1995 staat sinds 3 november 2008 in de kast.

bazbo cd1856: Pink Floyd - Shine On - The Dark Side Of The Moon



De derde cd in de dikke doos die Shine On heet, is een van de allerbekendste albums aller tijden. Wat zal ik er eens over vertellen? Niet veel. Ik weet nog dat ik hem als heel jonge tiener ergens rond 1980 voor het eerst hoorde en het was niet eens zozeer de kwaliteit van de muziek zelf die me kippenvel bezorgde, maar eerder het gegeven dat de combinatie van geluiden, muziek, tekst, beelden die het allemaal opriep, dat dat alles samen één concept bleek waarin alles in elkaar overvloeide en kennelijk ook een vorm van kunst was. Zo kon muziek dus ook zijn. De elpee kocht ik ergens halverwege de jaren tachtig en sinds 1992 had ik 'm dus ook op cd. De band had de hele suite al een geruime tijd uitgetest op het podium dus voor de ware freak was er weinig nieuws onder de zon. Toch zorgde de plaat voor opschudding in de popmuziekwereld. Ik geloof dat het album 12.354 weken aangesloten in de albumlijsten stond en nog altijd geldt het onder de liefhebbers als de beste plaat ooit. Zo ver zou ik niet willen gaan. Wel staan er zeer mooie dingen op en ook nog eens in allerlei stijlen: spoken word, soft rock, elektronica, hard rock, funk, prog. Ik vind niet eens iets een echte uitschieter (met uitzondering van Money); het is meer dat het als geheel zo geweldig is. Het conceptalbum der conceptalbums, zoiets. Er is veel geschreven over waar het allemaal nou precies over gaat en helemaal duidelijk heeft nog steeds niemand het: iets met dat de waanzin van de westerse wereld ons drijft tot de duistere gekte in de kop van het individu. Wat kan het ook schelen. De plaat verveelt nooit en ik ga er weer eens ouderwets drieënveertig minuten voor zitten.

bazbo cd1857: Pink Floyd - The Dark Side Of The Moon



In 2011 verscheen het legendarische album voor de zoveelste keer. Er was een dikke doos met heel veel (in mijn ogen overbodig) extra's; ik ging voor de afgeslankte versie ervan en die kocht ik op 4 januari 2012. Deze 'Experience Edition' bevat een zoveelste remaster - die overigens ook weer geweldig klinkt - plus een extra plaatje, met daarop de hele suite live opgenomen in The Empire Pool, Wembley in Londen in 1974. Opvallend is hoe alles nagenoeg klinkt als de studioversie, met hier en daar een wat uitgebreidere solo. Voor de gelegenheid komen Dick Parry en een zwikkie achtergrondzangeressen het podium op. Money klinkt belachelijk vet en Any Colour You Like grenst aan de waanzin, maar dat is geloof ik ook het thema van de hele monstercompositie.

bazbo cd1858: Pink Floyd - Shine On - Wish You Were Here



Het vierde plaatje in de dikke Shine On-doos is Wish You Were Here. Het moet ergens in 1979 zijn geweest dat ik dit album voor het eerst hoorde. Mijn iets oudere broer had wat elpees van iemand geleend en toen hij een middag niet in huis was, sloop ik naar zijn slaapkamer en draaide de platen. Het was dit album dat me direct raakte. Zoiets had ik nog nooit gehoord. Alles liep in elkaar over en het leek één grote compositie te zijn. De machinegeluiden, de muziek die uit de radio leek te komen, de gierende synthesizersolo, de trage songs en die weergaloze opening van de plaat; alles hoorde bij elkaar en was goed voor drie kwartier verdwijnen in een totaal andere wereld. Ik nam de elpee gelijk op een cassettebandje op en heb dat bandje zo ongeveer stukgedraaid. In de loop van de jaren erna kocht ik 'm zelf ook en om zekere redenen heeft de plaat voor mij grote emotionele waarde - er waren tijden dat ik 'm niet kon draaien zonder te janken. Fantastisch hoesconcept ook: de plaat gaat over absentie en gemis en de hoes zat verstopt in plastic folie zodat-ie er ook niet was. Van de afwezigheid (hoewel?) van Syd Barrett tot aan de ontbrekende bandzanger in Have A Cigar: dit is een conceptalbum uitgewerkt als geen ander. Tot op de dag van vandaag vind ik dit dé allerbeste Floydplaat.

bazbo cd1859: Pink Floyd - Wish You Were Here



In 1974 speelt Pink Floyd tijdens concerten - naast de gehele Dark Side Of The Moon - een eerste versie van Shine On You Crazy Diamond en ook twee nieuwe lange stukken die de voorlopige titels Raving And Drooling en You Gotta Be Crazy krijgen. Iedereen verwacht dan ook dat deze drie stukken een plek gaan krijgen op het nieuwe Pink Floyd album in 1975. Shine On zal uiteindelijk het sleutelstuk van Wish You Were Here zijn, handelend over oudbandlid Syd Barrett. De legende vertelt dat Barrett tijdens de opnamen van het album plots in de studio opdook, totaal onherkenbaar omdat hij net alleen dik maar ook volledig kaalgeschoren (inclusief wenkbrauwen) was. Er gaan ook verhalen dat het nooit gebeurd is. De andere twee stukken zijn niet op Wish You Were Here te horen, maar liveversies van alle drie (opgenomen in Wembley in 1974) vinden we terug op de Experience Edition van het album, dat verscheen in 2011. Ik liet de dikke doos aan me voorbijgaan, maar kocht wel deze dubbelcdversie op 20 januari 2012. Ook klinken Wine Glasses van het 'Household Objects Project' dat uiteindelijk in de prullenbak verdween; hoewel, de wijnglazen zijn te horen tijdens de opening van Shine On. Verder krijgen we een alternatieve versie van Have A Cigar en van titelnummer Wish You Were Here. Tijdens het laatste speelt violist Stéphane Grapelli mee, hetgeen het lied een geheel andere klank geeft. Op het eerste plaatje horen we het originele album in een zoveelste remix en deze klinkt ook weer algeheel super.

bazbo cd1860: Pink Floyd - Shine On - Animals



Kwamen Raving And Drooling en You Gotta Be Crazy dan niet terecht op Wish You Were Here; op Animals uit 1977 zijn ze beide te vinden, zij het met tamelijk andere teksten en onder geheel andere titels: Sheep en Dogs. Animals is het vijfde album uit de Shine On-doos. Inmiddels is Pink Floyd ook nogal een instituut geworden en zijn de onderlinge verhoudingen tussen bandleden niet optimaal meer. Roger Waters probeert zijn ideeën voor grootse concepten aan de anderen te slijten, die deze met gematigd enthousiasme verwelkomen. Daar waar voorgaande platen nog echte groepswerken waren, daar is Animals grotendeels het werk van Waters met her en der een bijdrage van Gilmour. Ik moet eerlijk zeggen dat ik niet zo weg ben van Animals. Het is zeker niet slecht, maar ik hoor weinig vuur of gedrevenheid. Gilmours gitaarwerk is om door een ringetje te halen (misschien is het wel te gelikt) en Waters' boosheid klinkt overal goed doorheen; toch doet het me niet zo veel. Het lange Dogs heeft niet echt een kop en een staart, het in tweeën geknipte Pigs On The Wing klinkt niet meer dan een poging om alles bij elkaar te houden. De band toert met de plaat, de stadions worden groter en de afstand tussen het publiek en de band ook.

bazbo cd1861: Pink Floyd - Shine On - The Wall



Het zesde en zevende plaatje uit de Shine On-doos bevatten de dubbelelpee The Wall uit 1979. Ik herinner me nog goed dat de plaat uitkwam en onder enkele klasgenoten een hevige discussie ontketende. De een vond hem geniaal, de ander leuk maar te lang. Mijn achterbuurjongen liet hem me horen en zei: 'Ze moesten zo nodig weer een dubbelelpee maken.' Pas jaren later, toen ik zelf de albums van Pink Floyd ging kopen, realiseerde ik me dat Pink Floyd nooit eerder een dubbelelpee had gemaakt - met uitzondering van de deels live- en deels studioplaat Ummuagumma - en het dus gruwelijke onzin was wat de achterbuurjongen had gezegd. Na Animals kwam Rogers Waters met twee ideeën voor een nieuwe plaat. De ene beschreef de nachtmerries tijdens de verschillende slaapstadia in een enkele nacht; dat idee wees de rest van de groep af en bewaarde Waters voor zijn eerste soloalbum (The Pros And Cons Of Hitch-Hiking). Voor het concept van The Wall gebruikte Waters zijn traumatische ervaringen met het publiek; na afloop van het laatste concert van de Animalstour had hij zich bedreigd gevoeld door een fan en hem bespuugd. Zo kwam hij op het idee van de rockster die letterlijk een muur om zich heen bouwt om zich af te zonderen en veilig te voelen. Tijdens de concerten van Pink Floyd in 1980 werd - eveneens letterlijk - een muur opgebouwd tussen het publiek en de band. Misschien bevat The Wall wel te veel thema's: een jeugdtrauma (door een vader die stierf in de oorlog), de bandervaringen, de dunne scheidslijn tussen weldenkendheid en fascisme, enzovoorts. Feit is dat The Wall een ongekend succes was voor de band en het leverde ook nog eens dé hitsingle op. Ik vind The Wall niet de allerbeste Floydplaat, maar wel een intrigerende. Ik vind ook dat je het album van voor naar achter moet horen en dan komen er een heleboel parels voorbij. In The Flesh, Mother, Goodbye Blue Sky, Young Lust, Hey You!, Nobody Home en ook een heleboel beklemmende momenten. Daarnaast zorgde de plaat en de tour ook voor scheuring in de band: na jarenlange spanning werd Rick Wright nauwelijks nog betrokken bij het productieproces en na de tour zette Waters de toetsenist uit de band.

bazbo cd1862: Pink Floyd - The Wall



Ook de dikke doos die in 2012 verscheen van dit album liet ik aan mij voorbijgaan. Wel kocht ik de 'Experience Edition'-versie (op 17 december 2012). De remaster van de plaat daarop klinkt helemaal geweldig, maar dat deed mijn oorspronkelijke elpee die ik halverwege de jaren tachtig kocht ook al. Interessant is het derde schijfje, met daarop vijf kwartier demomateriaal voor de plaat. Zowel de songs als het verhaal staan hierop nog grotendeels in de steigers. Sommige stukjes zijn nog helemaal anders, maar andere zijn al bijna af, bijvoorbeeld Goodbye Blue Sky dat al het complete vocale arrangement heeft. Interessant dus, maar ik moet zeggen dat ik het niet veel beluister.

bazbo cd1863: Pink Floyd - The Final Cut



Een Waters soloplaat, het slechtste Pink Floydalbum ooit: The Final Cut is een minder geliefd album. Na de monstertour rondom The Wall komt Roger Waters met zijn volgende nachtmerrie, omgezet in een anti-oorlogsconcept voor elpee. De andere twee bandleden (Rick Wright is eruit getrapt) zijn niet echt enthousiast en hun bijdragen aan deze plaat zijn dan ook minimaal. Waters vraagt een boel sessiemuzikanten (waaronder Michael Kamen) om te komen helpen en het resultaat is een beklemmende plaat waarin Waters zijn jeugdtrauma over zijn overleden vader van zich af speelt, zingt en schreeuwt. Ik moet zeggen: ik vind het een mooi album. Er zit zeer veel dynamiek in en de orkestrale partijen bezorgen me vaak kippenvel. Het kleine liedje One Of The Few en Paranoid Eyes vind ik wonderschoon. De plaat verschijnt in 1983 en maakt weinig indruk op de muziekwereld. Waters laat Pink Floyd voor wat het is en stort zich op een solocarrière. Het blijft een paar jaar nogal stil rondom de band. Ik koop een vinylversie van dit album halverwege de jaren tachtig en een remaster uit 2004 staat sinds 24 november 2008 hier in de kast.

bazbo cd1864: Pink Floyd - Shine On - A Momentary Lapse Of Reason



In 1987 komt dan het bericht dat gitarist David Gilmour samen met drummer Nick Mason een plaat heeft gemaakt en die uitbrengt onder de naam Pink Floyd. Een van de vele sessiemuzikanten in toetsenist Rick Wright. Van Roger Waters geen spoor te bekennen. Eind 1987 koop ik de elpee en ik vind 'm niet de beste Pink Floyd, maar toch ook zeker niet slecht. Opener Signs Of Life is misschien iets te provocerend een typisch instrumentaaltje vol open ruimte en met een gitaarsolo waarin de stilte na de toon net zo belangrijk is als de toon zelf. Stukken als Learning To Fly en One Slip zijn mij te lichtvoetig, On The Turning Away is te geforceerd een kenmerkend Floydnummer en veel van de tweede plaatkant klinkt mij te geconstrueerd in de oren, maar daar staan klappers als The Dogs Of War en Sorrow tegenover. Is The Final Cut volgens de critici een soloplaat van Roger Waters; A Momentary Lapse Of Reason is een egodocument van David Gilmour. Hoewel, tijdens de tour die erop volgt is Wright gewoon lid van de band en de tour is een enorm succes. Er is onlangs maar weer eens een nieuwe versie van dit album uitgekomen (mede als onderdeel van een zoveelste monsterbox The Later Years) waarop de elektronische drums zijn vervangen door wat organischer instrumenten. Ik heb 'm nog niet gehoord en vraag me af of ik dat ga doen. A Momentary Lapse Of Reason is een product uit z'n tijd en ik vind 'm prima zoals hij is. Het is overigens ook het zevende album en het achtste plaatje uit de Shine On-doos.

bazbo cd1865: Pink Floyd - Shine On - The Pink Floyd Early Singles



Het achtste album en negende plaatje in de Shine On-doos is dit verzamelingetje van de eerste vijf singles van Pink Floyd. De albums in de box zitten in mooie zwarte doosjes met daarop een sticker met het plaatje van het album; als je alle cd's op een rijtje in de kast zet, zie je op de ruggen het prisma van The Dark Side Of The Moon . Waarom dit kleine overzicht van singles dan in een goedkoop kartonnen digipack zit is me een raadsel. Het gebodene op het plaatje is overigens hoogst vermakelijk. Niet alleen de A-kantjes van die eerste vijf singles staan erop, ook de bijbehorende B-zijden. Arnold Layne was het legendarische debuut van de band; het is geschreven door Syd Barrett en handelt over een figuur die damesondergoed van de waslijnen uit de tuinen in Londen jat. See Emily Play was de opvolger en hoewel net zo iconisch kon het net niet tippen aan het debuut. Met Apples And Oranges, It Wouldt Be So Nice en Point Me At The Sky bevindt de band zich nog in de psychedelische hippieperiode. Veel van het materiaal op het plaatje is ook terug te vinden op de net zo legendarische verzamelaar Relics. Interessant is de studioversie van Careful With That Axe, Eugene, de B-kant van Point Me At The Sky, dat in deze versie lang niet zo griezelig is als de liveuitvoering die op Ummagumma staat. Met dit drieëndertig minuten durende hebbending doen we de Shine On-doos dicht.

bazbo cd1866: Pink Floyd - The Division Bell



De opvolger van de nu door Gilmour aangevoerde Pink Floyd komt in 1994. The Division Bell is deels meer van hetzelfde, zij het dat het allemaal veel subtieler is uitgewerkt. De atmosfeer is over het algemeen zeer ingetogen, slechts af en toe zijn er wat rauwere uitspattingen. Ook dit keer opent de plaat provocerend met zo'n verstilde instrumental (Cluster One), alsof het nooit anders is geweest. Marooned is ook zo'n typische Floydinstrumentaal. Eerlijk gezegd vind ik de helft van de plaat wat vlak. Ik mis het vuur, dat bijtende dat Waters inbracht, maar er staan zeer mooie dingen op. What Do You Want From Me en Keep Talking zijn uitermate sterk en afsluiter High Hopes is ook een van de hoogtepunten. Ik kocht het album niet gelijk bij het verschijnen, maar een paar maanden later (13 mei 1994) toen ik door verschillende bekenden en recensies was overtuigd dat ik deze toch ook echt moest hebben. Pink Floyd toerde nog zeer uitgebreid in 1994 en de twee jaren daarna en daarna weer werd het stil ...

bazbo cd1867: Pink Floyd - The Endless River



Na de megatour van 1994 is er dan nog een eenmalige reünie met alle vier de bandleden tijdens het Live 8 op 2 juli 2005. Waters, Mason en Wright schijnen het echt leuk te vinden; Gilmour staat er saggerijnig bij. 15 september 2008 overlijdt toetseninst Richard Wright (kanker) en opnieuw is het een hele tijd stil. Gilmour en Waters zijn beiden bezig met hun solowerk. En dan in 2014 verschijnt deze The Endless River. Het zijn opnames van de sessies uit 1993 (voor The Division Bell) en dan vooral van toetsenpartijen van Wright. Gilmour mixt ze samen met Phil Manzanera, Andy Jackson en Youth tot vier langere suites, voegt daar nog wat gitaar- en drumwerk en wat koortjes aan toe en hoppa: het eerbetoon aan Richard Wright is klaar. Ik koop het album bij het verschijnen op 14 november 2014 en ben eigenlijk best aangenaam verrast. Lome, gedragen, licht psychedelische en ietwat zweverige muziek en: geheel instrumentaal. Het afsluitende lied Louder Than Words vind ik dan ook eerder een anticlimax dan een hoogtepunt van het album.

bazbo cd1868: Pink Floyd - The Early Years 1967-1972 - Cre/ation



In 2016 kondigt Pink Floyd de debiel dikke doos The Early Years - 1965-1972 (met daarin 12.354 cd's, 2.354 dvd's en 354 blurays) aan. Die ga ik natuurlijk niet kopen. Wel schaf ik mijzelf op 12 december 2016 het uittreksel op dubbelcd aan. Eigenlijk ben ik zeer aangenaam verrast. Er staan originele mixen van eerste singles op, nooit eerder verschenen versies van obscure tracks, BBC-opnamen, spul van de Zabriskie Point sessies, een rare liveversie van Atom Heart Mother, een oerversie van Echoes (Nothing part 14) en wat 2016-mixen van materiaal van Obscured By Clouds. Zo goed als alles is nooit eerder verkrijgbaar geweest. Zal ik dan toch, maar niet alles ... ?

bazbo cd1869: Pink Floyd - The Early Years 1965-1967 - Cambridge St/ation



Die debiel dikke doos bevat een zevental boxsets. Zes daarvan verschijnen ook los. Na het beluisteren van de samenvattende dubbelcd ben ik toch benieuwd naar meer en ik besluit een paar van die losse boxsets te kopen. Op 18 september 2017 bijvoorbeeld schaf ik de eerste uit de doos aan. In de set twee cd's, een dvd en een bluray. Op het eerste plaatje staat interessant spul: heel vroege studioopnames (uit 1965) met gitarist Rado Klose, studiowerk uit 1966 en 1967 en nieuwe mixen van de eerste singles, plus het beruchte Vegetable Man eindelijk officieel. Op het tweede plaatje horen we een (deel van het) concert in Stockholm in 1967. Heel geweldig klinkt het niet; de stemmen horen we nauwelijks, maar instrumentaal is het lekker trippie. Dat kunnen we ook zeggen van de negen John Latham versies: de band improviseert er in de studio op los. De dvd en de bluray bevat hetzelfde materiaal: 'videoclips' van de eerste singles, obscure liveopnames, televisieoptredens en een enkel interview. Het meeste is niet echt om aan te zien, zo slecht is de beeldkwaliteit. Maar vanuit het oogpunt van historische waarde misstaat dit niet in de kast.

bazbo cd1870: Pink Floyd - The Early Years 1968 - Germin/ation



De tweede boxset uit de debiel dikke doos kocht ik op 25 september 2017. Dit keer slechts één cd, waarop singleversies uit 1968 (goh), maar ook opnamen voor de BBC op 25 juni en 2 december van dat jaar. Het is het jaar dat de band worstelt met Syd Barrett, die onhandelbaar blijkt en uiteindelijk laat de groep hem achter. David Gilmour is in zijn plek. Het is ook het jaar van het album A Saucerful Of Secrets en tijdens de BBC sessies horen we eerste versies van stukken daarvan. Het titelnummer heet dan nog The Massed Gadgets Of Hercules en single B-kant Careful With That Axe, Eugene draagt de titel Murderotic Woman. Op de dvd en bluray vinden we televisiebeelden uit het programma Tienerklanken uit Brussel en Baton Rouge in Parijs, aangevuld met wat interviewfragmenten, promo video's en ander spul. Niet alles is even goed om aan te zien, maar toch weer een fijne aanvulling op het oeuvre.

bazbo cd1871: Pink Floyd - The Early Years 1969 - Dramatis/ation



De derde box uit de debiel dikke doos gaat over 1969. Deze wilde ik echt graag hebben, dus ik kocht hem op 27 maart 2017 al. Op de eerste cd staan outtakes van de soundtrack voor More, opnamen voor de BBC op 12 mei en live in Paradiso op 9 augustus (lange versies van Set The Controls, Careful en Saucerful). Het tweede cd'tje staat vol met nog meer opnamen uit Nederland: op 17 september speelde Pink Floyd de twee lange songsuites The Man en The Journey. Beide suites bestaan uit bekende stukken (die een andere titel hebben gekregen), afgewisseld met geïmproviseerd gepiel. Op de dvd en bluray vinden we televisieopnamen uit Parijs en Londen en het beroemde Essener Pop en Blues festival. Maar het interessantst zijn de beelden van het concert op 25 oktober tijdens het festival in Amougies, België en ja hoor: gelukkig zit de versie van Interstellar Overdrive erbij; het is het legendarische moment dat Frank Zappa (die de aankondigingen tijdens het Festival Actuel deed) mee jamt. Op deze beelden hebben we heel lang moeten wachten en ze vallen niet tegen. Kortom: zeer interessante box!



_{Van Amougies geen 'officiële' beelden, maar dit komt aardig in de buurt:}

bazbo cd1872: Pink Floyd - The Early Years 1970 - Devi/ation



De vierde box uit de debiel dikke doos gaat over 1970. De eerste cd begint met een liveversie uit november van het plaatkantlange stuk Atom Heart Mother en daarna volgen BBC-opnamen uit juli, waaronder ook weer een versie van Atom Heart Mother, ditmaal met een blazerssectie. De tweede cd is grotendeels gevuld met nooit eerder verschenen opnamen voor de soundtrack van de film Zabriskie Point., aangevuld met een opname van Atom Heart Mother, nu slechts door de band alleen. Op de twee dvd's en de bluray livebeelden van televisie in San Francisco in april, St Tropez in augustus, met het Roland Petit Ballet in Parijs in december, aangevuld met 'bonusmateriaal' (dat minder goede beeldkwaliteit heeft) uit Hyde Park in juli. In totaal krijgen we nog eens vier versies van Atom Heart Mother. Nu heb ik daar geen enkel bezwaar tegen; ik vind 1970 een zeer interessant jaar voor Pink Floyd en dus kocht ik de box al op 24 april 2017.

bazbo cd1873: Pink Floyd - The Early Years 1971 - Reverber/ation



De vijfde box uit de debiel dikke doos gaat over het jaar 1971, het jaar dat Meddle in de maak is. Ook een interessant jaar en vandaar dat ik hem koop op 8 mei 2017. Eén cd dit keer, maar wat voor eentje! Na een beetje vreemde start (Nothing 14, hier is Echoes nog in ontwikkeling) krijgen we een uur lang echt fantastische en fantastisch klinkende BBC-opnames van 30 september met uitstekende versies van Fat Old Son, One Of These Days, Embryo en natuurlijk Echoes. Op de dvd en bluray staat nogal een allegaartje aan spul: interviews, televisiebeelden, livestukjes en wat 'bonusmateriaal' (lees: slechte beeld- en geluidskwaliteit) van Atom Heart Mother uitgevoerd in Japan in augustus. Leuke set, weer.



Niet veel 'officieel' aan beeldmateriaal op YT, dus dan maar:

bazbo cd1874: Pink Floyd - The Early Years 1972 - Obfusc/ation



De zesde box uit de debiel dikke doos gaat over 1972. Dit leek aanvankelijk de minst interessante, want op het eerste plaatje staat de 2016 remix van het hele album Obscured By Clouds, maar toen ik ontdekte dat het tweede cd'tje de volledige soundtrack van Live At Pompeii bevat, toen moest ik ook deze aanschaffen. Dat deed ik (pas) op 20 mei 2019. Obscured By Clouds klinkt echt geweldig, maar die Pompeii-opnamen ook! Heel fijn dat het stuk Echoes niet (zoals in de film) in tweeën is geknipt. Als bonus is er nog een alternatieve take van Careful With That Axe, Eugene toegevoegd. Op de meegeleverde dvd en bluray zien we beelden van de opnames voor Obscured By Clouds in Chateau d'Herouville in februari en stukjes met het Roland Petit Ballet uit 1972/1973, plus krijgen we de surround mix van de stukken van Pompeii. Ondertussen heb ik alle zes de los uitgegeven boxen uit de debiel dikke doos in de kast staan ...

bazbo cd1875: Pink Floyd - The Early Years 1967-1972 - Continu/ation



De zevende box uit de debiel dikke doos is niet apart verkrijgbaar, want exclusief voor de dikke doos. Toen ik op 13 mei 2019 de zesde box bestelde in een plaatselijke platenwinkel (dat was de zesde en laatste die ik nog moest), zei de aardige jongeman achter de balie: 'We hebben zo'n debiel dikke doos open moeten trekken en hebben de zes boxen verkocht. Nu zitten we nog met zo'n zevende box en die kunnen we niet verkopen. Hier, mag je hebben.' Vááááát!? Die zevende box bevat spul voor de echte Floydfan. Op de cd staan BBC-opnamen uit september en december 1967 en uit 1968, plus muziek voor de film The Committee en Echoes live in Wembley in 1974. De BBC-opnamen klinken niet zo heel goed, maar zijn toch weer interessant, want afwijkende versies. Op de dvd en bluray staat een allegaartje van spul, bijvoorbeeld (televisie)beelden van Wie Petersilie uit Stuttgart 1969, van het Kralingen Pop Festival in 1970 en van The Amsterdam Rock Circus uit 1972. Het merendeel van de beelden is ook niet zo goed van kwaliteit, maar amusant is het wel. Ook de hele film The Committee staat erop. Op de tweede dvd en bluray zien we dan de complete films More en La Vallee van regisseur Barbet Schroeder waarvoor Pink Floyd de muziek maakte. De twee Franse films zijn niet ondertiteld, dus ik moet mijn beste Frans (petit peux) uit mijn geheugen zien te graven. Het zijn beide vage films uit 1969 en 1972, maar de beelden en muziek zijn zeer onderhoudend. Ik riep dat ik de debiel dikke doos niet ging kopen, maar uiteindelijk heb ik nu wel de inhoud van de debiel dikke doos gewoon in huis.

_{Natuurlijk is er geen spul uit deze box 'officieel' op YT, maar een pief post:}





[ Bericht 0% gewijzigd door bazbo op 01-07-2022 13:55:30 ]

bazbo cd1876: Pink Floyd - The Return Of The Sun - Live In Italy 1971



Alsof ik nog niet genoeg vroege (lees: pre-DarkSide) Pink Floyd in de kast heb. De afgelopen jaren verschijnen er (onofficieel) een paar concerten uit de periode 1967-1972. Deze weet ik te bemachtigen op 7 juni 2022; hij is dan net uit. Het concert is opgenomen op 19 juni 1971 in Brescia in Italië. Het geluid is uitstekend en de setlist grandioos: Atom Heart Mother, Careful With That Axe Eugene, Fat Old Sun, Embryo op de eerste cd (die dik een uur duurt, dus tel uit hoe uitgesponnen de boel is). Het tweede plaatje opent met The Return Of The Son Of Nothing, een ruim vijfentwintig minuten durende versie van het stuk dat op dat moment de definitieve titel Echoes nog niet heeft. Na Set The Controls For The Heart Of The Sun en Cymbalyne is een lange A Saucerful Of Secrets de formele afsluiter. Een unieke Blues is de toegift. Mooie uitvoeringen, vooral het orgeltje van Richard Wright is gedurende het hele concert fenomenaal en een gave aanvulling op de verzameling.

Niets van deze uitgave te vinden op YT (niet gek, want onofficieel), maar wel een andere bootleg:

bazbo cd1877: The London Philharmonic Orchestra - Us And Them - Symphonic Prog



Dit bijzondere project verscheen in 1995 en is dus alweer dik vijfentwintig jaar oud. Ik kocht de cd op 23 december van dat jaar. Jaz Coleman heeft een negental Pink Floydstukken gearrangeerd voor orkest en het London Philharmonic Orchestra voert dat dan uit. Youth produceert de hele boel. Op het repertoire staan stukken van The Dark Side Of The Moon (Breathe, Time, The Great Gig In The Sky, Money en Us And Them) en The Wall (Another Brick In The Wall Part II, Nobody Home en Comfortably Numb). Als toegift is er Time (The Old Tree With Winding Roots Behind The Lake Of Dreams Mix). Niet alles werkt even goed in orkestrale versie en sommige stukken zijn bijna onherkenbaar, maar er zitten ook prachtige fragmenten tussen. Heb het in geen tijden meer gehoord.

_{Geen 'officiële' video's van de plaat te vinden:}

bazbo cd1878: Pigs And Pyramids - An All Star Lineup Performing The Songs Of Pink Floyd



Billy Sherwood overspoelt al geruime tijd de markt met tributeplaten, waarvoor hij allerlei grootheden weet te strikken. In 2002 komt hij met dit album, dat hij produceert samen met Bob Kulick. De gastenlijst is lang, te lang om hier weer te geven. Selectie: zo'n beetje heel Toto, Jimmy Haslip, Glenn Hughes, Jeff Baxter, Fee Waybill, Tony Levin, Robben Ford, Vinnie Colaiuta, Aynsley Dunbar, Derek Sherinian en Dweezil Zappa. Het resultaat is dan ook gevarieerd. Over het algemeen is er een wat vlakke stemming, een eenvormig geluid. Sommige stukken doen wat hardrockachtig aan en dat vind ik niet zo goed passen bij de muziek van Floyd. De songs komen van de drie grote platen Dark Side, Wish en The Wall. Opvallend goed werkt de versie van Comfortably Numb, uitgevoerd door Sherwood zelf samen met zijn Yesmaatjes bassist Chris Squire en drummer Alan White. Ik koop dit album op 21 november 2002 en ik draai het bijna nooit.

bazbo cd1879: various artists - Back Against The Wall



Sherwood doet het drie jaar later nog eens dunnetjes over met dit album, dat ik koop op 30 januari 2006, kort na verschijnen. Dit keer de gehele The Wall-plaat. Deels maakt hij zich er gemakkelijk van af, want de stukken die ook op het vorige Floyd-tribute stonden, vinden we hier eveneens terug. Voor de rest zijn er zeer mooie versies van Hey You en Waiting For The Worms. De gastenlijst is aanzienlijk uitgebreider: Howe, Squire, White, Kaye en Wakeman (van Yes), Keith Emerson, John Wetton, Larry Fast, Ian Anderson, noemt u ze maar eens op. Over het algemeen blijft het allemaal dicht bij het origineel. Niet erg, want toch vermakelijk.

bazbo cd1880: Brian Eno - Rams - Original Soundtrack Album



Net als ik vind dat ik wel genoeg ambient spul van Eno heb, kom ik op 20 juni 2022 voor een spotprijs deze cd uit 2021 tegen. Het is de cd-versie van een elpee die het jaar ervoor al verscheen, volgens mij voor Record Store Day. De muziek is de soundtrack voor een documentaire over de Duitse ontwerper Dieter Rams. Het is typisch Eno: veel ambient, pianoklanken die hij heeft bewerkt tot ze onherkenbaar zijn en uitermate sfeervol. Echt vernieuwend is het daarmee niet, maar dat kan me geen bal schelen. Mooi drie kwartier weer.

_{Nauwelijks iets 'officieels' van deze soundtrack te vinden op YT:}

bazbo cd1881: Kansas - Leftoverture



Een Welshe muziekvriend plaatste ergens afbeeldingen van albums die hij aan het beluisteren was. Van de vier had ik er drie. 'Welke heb je dan niet?' vroeg hij. 'Kansas,' antwoordde ik met een rood hoofd (maar dat zag hij niet, want dit speelt zich online af). Onmiddellijk gaf hij wat luistertips. Nog geen week later, op 20 juni 2022, bevond ik mij in een plaatselijke platenwinkel en kocht ik voor een prikkie de remaster uit 2001 van dit (kennelijk) legendarische album uit 1976. Ja, Kansas is geheel aan mij voorbij gegaan, al ken ik dat liedje Dust In The Wind geloof ik wel (heet het zo?). Leftoverture is het vierde studioalbum van deze Amerikaanse (prog)rockgroep en velen beschouwen het als het beste wat de band ooit gemaakt heeft. Vanaf opener (en single) Carry On Wayward Son zit het gelijk snor: pakkende meerstemmige zang, bijzondere tempi en maatwisselingen zonder dat het té ingewikkeld wordt, stevig en toch niet te ruig, goede composities, een verrassend groepsgeluid door de viool van Robby Steinhardt, fraaie arrangementen en een prima geluid (op deze remaster). Die opener (en single) en de afsluiter, het vierdelige Magnum Opus, vind ik wel het beste van de plaat. Gitarist/toetsenist Kerry Livgren blijkt de grootste compositorische vinger in de pap te hebben; voorheen schijnt toetsenist Steve Walsh de meeste muziek te schrijven. Op deze remaster uit 2001 staan nog twee bonusstukken: liveuitvoeringen van Carry On Wayward Son en Cheyenne Anthem, opgenomen tijdens twee verschillende concerten in 1977. Mooie plaat, ga ik zeker veel beluisteren en wie weet koop ik dan nog een paar albums uit deze hoogtijdagen van de groep. Welshe muziekvriend blij.

bazbo cd1882: Mystery - Caught In The Whirlwind Of Time



Ik heb nog nooit de muziek van Mystery gehoord als ik de Canadese band zie en hoor spelen op het Midsummer Prog Festival op zaterdag 25 juni 2022 in het Openluchttheater in Valkenburg. Ik heb er wel eens ván gehoord. Dat het mooi en goed moet zijn en ik moet het altijd een keer gaan beluisteren. Bovendien weet ik dat een zanger, ene Benoit David, een tijdje deel heeft uitgemaakt van de band, tot hij in 2007 door ene Chris Squire werd opgebeld met de vraag of hij de zanger van Yes wilde worden. David stemde in en dus kon Mystery op zoek naar een andere zanger. Nu heeft Jean Pageau óók zo'n hoogheldere stem en sinds een boel jaren is hij nu de leadzanger. Mystery maakt een soort neoprog die veel weg heeft van de oude Marillion (met Fish maar dan met een geheel ander soort zanger dus), maar toch heel veel eigens heeft. Stevig stampende passages en lyrische lijnen wisselen elkaar af. En dus ben ik benieuwd op 25 juni en ik word dan ook geenszins teleurgesteld. In dik vijf kwartier krijgen we een fikse portie schitterende prog. Zo schitterend, dat ik na afloop naar de merchandisestand loop en deze set koop. Een compleet concert, opgenomen op 17 november 2018 in onze Boerderij te Zoetermeer. Een lang concert; de dik tweeënhalf uur zijn verdeeld over drie cd's. En dan zit daar ook nog eens een bluray bij met de beelden van het concert. De cd's heb ik vandaag voor het eerst eens gedraaid en die bluray komt nog wel. Mooie set!




_{En vooruit, een plaatje van 25 juni 2022 in het Openluchttheater in Valkenburg:}

Nu even pauze. Tot over een week of twee.

bazbo cd1883: Camembert - Schnörgl Attahk



Oiapok is een band uit Strasbourg en die zie en hoor ik afgelopen zaterdag spelen op het grote Zappafestival in Noordoost-Duitschland. De band speelt geen Zappa, maar flink doormeanderende melodieuze progjazz. Wat heeft dit met Camembert te maken? Waarom begin je over Oiapok? Welnu, het festival kon de twee vorige jaren niet doorgaan en op de oorspronkelijke lijst met bands voor 2020 stond Camembert. Die band speelde niet afgelopen weekend, maar de bandleden hebben met een wat uitgebreidere bezetting (inclusief zangeres) een nieuwe band gestart en die heet Oiapok. Oiapok klinkt anders dan Camembert, al komt het jazzy geluid aardig overeen. Tijdens het festival, afgelopen vrijdag 15 juli 2022, kocht ik de debuutplaat van Camembert. Op dit album uit 2011 speelt de band de heerlijke 'cheese rock' à la Gong en Zappa's album The Grand Wazoo. Avontuurlijke shit waarin van alles gebeurt. Een viertal ultrakorte intermezzi wisselen de vier langere werken af en vooral de suite La Danse Du Chameau is indrukwekkend, al is de plaat van voor naar achter niet te versmaden. Ik had hun tweede album Negative Toe uit 2017 al (zie bijna twee jaar geleden) en ben nu eigenlijk ook wel benieuwd of er een plaat van Oiapok aankomt.




_{En vooruit, hier een foto van Oiapok, gemaakt afgelopen zaterdag:}




[ Bericht 1% gewijzigd door bazbo op 24-07-2022 10:53:40 ]

bazbo cd1884: Bob Dylan - Desire



Een jaar geleden overleed onze muziekvriend Luuk. We kwamen hem voor het eerst in levenden lijve tegen tijdens een Zappafestival in Bradford-on-Avon in Groot-Brittannië in 2005; daarvoor had ik online contact met hem. Sindsdien zagen en spraken we hem meerdere malen per jaar, vooral tijdens allerlei Zappagerelateerde concerten en festivals. De longkanker velde hem definitief in juni 2021. Een andere vriend bracht de laatste overgebleven spullen uit zijn muziekverzameling mee naar het grote Zappafestival in Noordoost-Duitschland, afgelopen donderdag 14 t/m zondag 17 juli. Ik had vooraf een paar wensen opgegeven en uit het restant pikte ik nog deze Dylanplaat uit 1976. Ik had hem ooit - misschien wel meer dan dertig jaar geleden - gehoord en vond hem toen bijzonder aardig. Gisteren en vandaag beluisterde ik hem dan opnieuw en inderdaad: bijzonder aardig. Deze opvolger van de legendarische Blood On The Tracks is een van Dylans meest toegankelijke platen en dat komt waarschijnlijk door de karrenvracht aan gastmuzikanten die hem ondersteunt. Zelfs de vocalen zijn prima, met dank aan onder andere Emmylou Harris. Compositorisch zit het eveneens snor: Hurricane, One More Cup Of Coffee (Valley Below), Oh Sister, Romance In Durango zijn wat mij betreft de uitschieters. Ook opvallend is dat deze elpee met dik zesenvijftig minuten uitzonderlijk lang is. Mooie plaat, meneer Bob!

bazbo cd1885: Gruppo Sportivo - Hey Girl



Eveneens uit de muzikale erfenis van muziekvriend Luuk. Er circuleerde een Excelletje met de laatste dingen uit zijn verzameling rond en ik koos er een paar. Vrijdag 15 juli 2022 kreeg ik het stapeltje in handen en deze zat er ook bij. Ik wil nog altijd eens 10 Mistakes hebben en op deze verzamelaar Hey Girl uit 1999 staan echt werkelijk alle bekende en klassieke liedjes van de band. En ja, ook Superman met geen credit voor het intro Take Your Clothes Off When You Dance (Frank Zappa). Een blik op het hoesje: oei, het is van het Disky label, dus ook de vraag in hoeverre de band zelf betrokken is geweest. Niet dus, blijkt. Ik plaatste bovenstaande foto op Instagram en tagde Gruppo en kreeg gelijk reactie: 'Not an official release. We have nothing to do with it.' Barst. Nou ja, weggooien doe ik hem niet, want erfenis en de muziek is top. Maar 10 Mistakes moet er nog komen.

bazbo cd1886: Jefferson Airplane - The Best Of Jefferson Airplane



Ook deze komt uit de muzikale erfenis van muziekvriend Luuk. Ik had 'm niet eens op mijn wensenlijstje gezet, maar nu ik 'm toch kreeg (op vrijdag 15 juli 2022) ben ik er blij mee ook. Want dit verzamelplaatje (oorspronkelijk uit 1978) bevat de hits die Jefferson Airplane had tussen 1966 en 1974. Mevrouw Grace Slick in optima forma. Zij pende die twee grote grote hits. De bijdragen van Paul Kantner zijn wat onderbelicht, maar dit overzicht is uitstekend en ik moet toch ook eens op zoek naar die eerste platen van de band. Precieze jaar van deze verzamelcd is niet duidelijk, maar ik vermoed een remaster uit 1986.

bazbo cd1887: Leprous - [Malina]



Ik zie Leprous spelen op zaterdag 25 juni 2022. Daarvoor veel over de band gelezen, maar nog nooit ook maar een noot gehoord. Mijn interesse was gewekt toen ik ergens las dat de band het gegil en gebrul en brute gedoe langzaam achterwege liet en zich meer richtte op wat grensverleggender muziek. Wilde ik daar eens wat van horen, dan moest ik beginnen met dit album [Malina] uit 2017. Wat die haken om de titel doen weet ik ook niet. Maar goed, dat optreden tijdens het Midsummer Prog Festival op 25 juni was dérmate gaaf dat ik twee dagen later, op 27 juni 2022, het album kocht. Bij een eerste beluistering wist ik: de twee hierna uitgebrachte albums ga ik ook kopen. Leprous is een Noorse band, aangevoerd door zanger-toetsenist Einar Solberg, die op een bijzondere manier zijn stem gebruikt. Verder hoor ik elektronica, prog, ballads, rock, metal en dat alles in elf redelijk compacte songs. Ik zeg: puik.




_{En vooruit, hier een plaatje van Leprous tijdens het Midsummer Prog Festival op 25 juni 2022 in het Openluchttheater in Valkenburg:}




[ Bericht 3% gewijzigd door bazbo op 24-07-2022 21:30:25 ]

bazbo cd1888: Liberation Orchestra - Inner Mediation / Alcudia



Liberation Orchestra is het geesteskind van Ron Oppenheim. Hij is een Oostenrijker, maar daar kan hij ook niets aan doen. Oppenheim componeert, arrangeert en dirigeert zijn Liberation Orchestra. Drums, bas, twee gitaren, piano, blazers en een zangeres die een operastem kan opzetten. De muziek is avontuurlijk, melodieus, orkestraal (goh) en bij vlagen schurend aan de progmetal à la Nightwish. Tijdens concerten dirigeert Oppenheim het orkest als een maniak of zijn leven ervan afhangt. Helaas is hij er niet bij zaterdag 16 juli 2022 als ik het orkest zie en hoor spelen op het grote Zappafestival in Noordoost-Duitschland. Het is een alleraardigst concert, al begint die zangeres me na een paar stukken wat te vervelen. Gelukkig is er ook instrumentaal vertier. Er gebeurt verschrikkelijk veel onder de zanglijnen; de arrangementen voor de blazers zijn grandioos en het is vooral de fluit die zorgt voor een opmerkelijk geluid. De band vertelt dat ze bezig zijn met het opnemen van een plaat. Bij de merch vind ik een cd-single met twee stukken en voor vijf pleurootjes schaf ik die aan. De twee stukken duren bijna vijfentwintig minuten en dus heb ik bijzonder veel waar voor mijn geld. Ben benieuwd naar dat album.

_{Natuurlijk niks te vinden van Liberation Orchestra op YT, behalve:
En vooruit, een fotootje van zaterdag 15 juli 2022:}

bazbo cd1889: Robert Fripp - God Save The Queen / Under Heavy Manners



In 1979, als Robert Fripp zijn Exposure-plaat heeft uitgebracht, doet hij twee dingen: hij toert met zijn Frippertronics in de Verenigde Staten en hij vormt een soort Discotronics met twee bevriende muzikanten. Het resultaat kwam terecht op deze elpee uit 1980. Ik heb hem niet op elpee, maar koop de remaster uit 2022 op 25 juli 2022. De plaat is ook terug te vinden in de debiel dikke Exposuresdoos uit 2022 die ik niet koop. Op de eerste plaatkant horen we de Frippertronics, een systeem dat Brian Eno in 1973 had bedacht waarmee hij twee Revox-taperecorders tegen elkaar in liet draaien om zo oneindige loops te kunnen maken (Fripp en Eno maakten zo de eerste plaatkant van No Pussyfooting). Fripp soleert over de wolkenklanken. Op de tweede plaatkant horen we de Discotronics: upbeat songs of instrumentale stukken met drums en bas en Fripp legt daar zijn gitaarmozaïek en Frippertronics overheen; het is een vroege versie van het geluid dat hij later in 1981 met de hernieuwde King Crimson zal verfijnen. Interessant is de vocale bijdrage van David Byrne op het stuk Under Heavy Manners: Fripp vroeg hem om zo totaal anders mogelijk te zingen dan dat hij bij Talking Heads deed. Op deze remaster twee lange bonusstukken, waardoor we dik over de vijf kwartier heen gaan. Mooi werk en fijn dat dit weer in prima geluidskwaliteit beschikbaar is.

_{Niks 'officieels' van dit album te vinden op YT, dus dan maar:}

bazbo cd1890: Robert Fripp - Let The Power Fall



Uit 1981 komt deze Let The Power Fall, die eveneens te vinden is in die debieldikke Exposuresdoos uit 2022 die ik niet koop. Gelukkig komt hij ook apart uit in een mooie remaster en die koop ik op 25 juli 2022. Op het album horen we de Frippertronics die Fripp in 1979 live speelt en opneemt tijdens zijn tournee om zijn soloplaat Exposure te promoten. Haha, op Exposure staat een malle mix van rustgevende muziek, bizarre ballads en knetterende protopunk; hier horen we louter de voortkabbelende wolkenpartijen die Fripp weet te fabriceren met zijn langgerekte gitaartonen en loopsysteem. Spaarzaam speelt hij er een (gitaar)solo eroverheen. Hoogtepunten zijn er dan ook niet; de plaat is één grote luisterbeleving, zeker met de bijgevoegde drie bonusstukken: een single-edit en twee hermixen van het stuk 1984, waardoor we ook weer over de vijf kwartier muziek krijgen. Prachtplaat.

_{Echt helemaal niks van dit album te vinden op YT, dus dan maar:}

bazbo cd1891: IANAI - Sunir



Folkloristische oermuziek met progelementen uit Finland. Warme zang van Ianai Trevenial, de dame die haar naam aan het project heeft gegeven. Naast haar stem horen we instrumenten als dulcimer, mandoline, kantele, balalaika, subtiele strijkers en blazers, percussie, theremin. Zeer sfeervol. Al gelijk met de eerste klanken opent zich een bijzondere wereld. Ik koop het album Sunir op 25 juli 2022 en ben stil van zo veel schoonheid.

bazbo cd1892: Pink Floyd featuring Andriy Khlyvnyuk - Hey Hey Rise Up



Zowaar, in 2022 laat Pink Floyd weer eens van zich horen. David Gilmour zag Andriy Khlyvnyuk (van de band Boombox) op een sociaal medium ergens in de vuurlinie in Oekraïne een lied zingen. Hij vond dat hij iets moest doen, nam de opname, bouwde daar een liedje om heen en met Pink Floyd-maatjes Nick Mason en Guy Pratt nam hij dat liedje op. Voor de toetsenpartijen huurde hij niemand minder dan Nitin Sawney in. Vervolgens slingerde hij het lied online. De opbrengst komt volledig ten goede aan Ukraine Humanitarian Relief. Is Hey Hey Rise Up wereldschokkend goed? Nee. Wel is het een alleraardigst lied, de bedoeling is goed en vooruit: het is van belang omdat het onder de naam Pink Floyd is uitgebracht. Onlangs verscheen er ook een fysieke uitgave en ik kocht de cd-single op 25 juli 2022. De 'B-kant' is A Great Day For Freedom 2022, oorspronkelijk afkomstig van het album The Devision Bell, hier in een andere mix. Leuk hebbending, goed voor zeveneneenhalve minuut vertier.

bazbo cd1893: Pizzicato Five - Playboy & Playgirl



In 1999 lees ik her en der recensies over dit album en die zijn allemaal zo aanstekelijk, dat ik besluit het te kopen. Op 6 mei 1999 kom ik ermee thuis en stop ik het in de speler. Het openingsliedje is niet eens leuk; het is een soort Japans kinderliedje of zo weet ik ook veel kan mij het schelen. Maar daarna: de uptempo en verslavende meezingdansliedjes vliegen je om je oren. Het meeste is in het Japans gezongen en dat is niet zo gek, want Pizzicato Five is een Japans duo. Nomiya Maki is de zangeres met het jongemeisjesstemmetje en Konishu Yasuharu doet de rest: componeren, elektronica inspelen, produceren. Maki is trouwens de zoveelste zangeres al, want de band begon reeds eind jaren zeventig met muziek maken, maar brak pas in de jaren negentig goed door. De plaat verscheen overigens al in 1998 in Japan onder de titel The International Playboy & Playgirl Record. De twee krijgen her en der hulp van wat gastmuzikanten en twee jaar later stopte de band maar dat dondert allemaal niet, want het gaat om een uiterst vrolijkmakende en zomerse tuinfeestplaat.

bazbo cd1894: Robert Plant & Alison Krauss - Raising Sand



Altijd gaaf als twee grootheden gaan samenwerken en er iets bijzonders ontstaat. Dat is ook hier het geval. In 2007 nemen bluegrasszangeres Krauss en rocker Plant een album op vol bluegrassmuziek. Verwacht geen hoge uithalen van meneer Plant; op Raising Sand lijkt hij bijna fluisterend te zingen. Het resultaat is een bijzonder sfeervol folky bluegrassalbum. De twee kiezen liederen die gewoon goed bij hen passen, van Sam Phillips, Gene Clarke, Tom Waits, Allen Toussaint, Townes van Zandt. Gone Gone Gone (Done Moved On) is de single, Please Read The Letter is geschreven door Jimmy Page, Charlie Jones, Michael Lee en Robert Plant en zelf vind ik de versie van het 'klassieke' Fortune Teller (oorspronkelijk van Allen Toussaint maar voor mij bekend door uitvoeringen van The Who) het hoogtepunt van de plaat. Ik weet sinds 2007 van het bestaan van het album, maar koop het pas op 11 juli 2014 als ik 'm voor een prikkie tegenkom in een plaatselijke platenwinkel. Ik draai 'm niet vaak, maar als ik het doe ben ik dertien mooie stukken onder de indruk.

bazbo cd1895: Plenty - It Could Be Home



Het bandje Plenty ontstond in 1986, componeerde liedjes en trad live op, maakten opnamen zonder dat die verschenen en in 1990 hield de groep ermee op. Drie van de vier leden kwamen in 2016 weer bijeen. In veertien maanden tijd namen Brian Hulse, David K. Jones en Tim Bowness een boel van de originele liedjes opniew op. Het album It Could Be Home kwam uit in 2018 en ik kocht het op 3 mei 2018. Op het album staan negen eigen fijn in het gehoor liggende liedjes en merkwaardig genoeg opent de plaat met een versie van As Tears Go By. Muzikaal gezien spettert het geenszins en dat hoeft ook niet, want met zijn bijzonder indringende ietwat hijgerige stem is alle aandacht voor zanger en tekstschrijver Tim Bowness. Naast het trio zijn er gastbijdragen van Steve Bingham, Jacob Lupo-Holm, Peter Chilvers en het vierde oerlid Michael Bearpark. Fijn album, dit.

bazbo cd1896: The Pogues - If I Should Fall From Grace With God



Deze cd staat al sinds 23 december 1991 bij ons in de kast en we halen hem er zeer regelmatig uit om door de kamer heen te knallen. De plaat verscheen in 1988 en is misschien wel de beste zo niet populairste van de groep. Gelijk vanaf de opener en titelnummer gaat het loos: fijne ragfolkrock met een punky inslag. Rustpuntjes zijn er ook, zij het spaarzaam, want na een kalm intro of kort instrumentaaltje moet de vaart er wel weer in. Fairytale Of New York is een duet met Kirsty MacColl en de single en ik geloof de grootste hit van de band. Steve Lillywhite had de productie in handen. Feestplaat!

bazbo cd1897: Pond - Man It Feels Like Space Again



Het moet ergens begin 2015 zijn geweest dat ik een recensie lees over dit album. Bandje nooit van gehoord op dat moment. Ik hoor een stukje op Spotify en op 13 februari ben ik het album rijker. Man It Feels Like Space Again bevat drie kwartier heerlijk vage shit die het houdt tussen pop, prog en space. Zeer geinig. Uit het hoesje krijg ik niet duidelijk wie nu precies in het bandje zit en wie welke instrumenten bespeelt. Las ik nou ergens dat er banden zijn met Tame Impala? Geen idee. Fijn plaatje blijft dit.

bazbo cd1898: Pond - The Weather



Twee jaar later doet Pond het nog eens dunnetjes over, al is het gebodene een stuk minder wazig en neigen de tien stukken meer naar conventionele popliedjes. Maar fijn en zomers en vreemd blijft het. Ik koop The Weather bij het verschijnen op 8 mei 2017. Dit keer staan de muzikanten wel vermeld op het hoesje ('POND are Nicholas Allbrook, Jay Watson, Joe Ryan, Jamie Terry') en zelfs de teksten zijn zowaar meegeleverd. Er zijn her en der ook wat gastmuzikanten (gastzanger, piano, blazers) en drie singles met bijbehorende videoclippen. Lekkere lome zomerplaat wel. Toch is er iets dat me niet heel erg nieuwsgierig maakt naar meer van de band en de vervolgplaten heb ik dan ook niet gekocht of beluisterd. Kenners, mis ik iets?

bazbo cd1899: Jean-Luc Ponty - King Kong - Jean-Luc Ponty Plays The Music Of Frank Zappa



In 1969 krijgt Frank Zappa een acetate in handen van een nog te verschijnen jazzplaat van violist Jean-Luc Ponty. Nog geen week later speelt Ponty bij Zappa in de studio in het stuk It Must Be A Camel, dat Zappa's jazzrockmeesterwerk Hot Rats zal afsluiten. De connectie is gemaakt. Ponty wil graag onder zijn eigen naam een plaat maken waarop hij Zappacomposities speelt en hij vraagt Zappa niet alleen toestemming, maar ook om de plaat te produceren. Zappa gaat akkoord. King Kong verschijnt eind mei 1970 en ik koop een remaster uit 1993 vlak na het verschijnen op 26 oktober 1993. Op de eerste plaatkant horen we de drie Zappawerken King Kong, The Idiot Bastard Son en Twenty Small Cigars. Naast Ponty op viool spelen Zappabandleden Ian Underwood en Art Tripp, plus Ernie Watts en John Guerin en nog wat andere sessiemuzikanten. Ponty kwam zelf met George Duke op de proppen, de pianist met wie hij zelf enkele duoplaten in de jaren zestig had gemaakt. Het vierde stuk op de plaatkant is de Pontycompositie How Would You Like To Have A Head Like That, onmiskenbaar een titel door Zappa bedacht. Het is het enige stuk waar Zappa zelf op speelt en zijn gitaarsolo mag er zijn. De tweede plaatkant wordt bijna helemaal in beslag genomen door Music for Electric Violin and Low-Budget Orchestra, een lang modern-klassiek stuk dat ook bekende stukjes als Pound For A Brown en Duke Of Prunes bevat. Het intro van het stuk zou Zappa later tijdens concerten gebruiken als introductie voor de monstercompositie Billy The Mountain en een compactere versie van het hele stuk zou hij zelf nog eens opnemen en in 1978 uitbrengen op Studio Tan onder de titel Revised Music for Guitar and Low-Budget Orchestra. De elpee eindigt met het korte America Drinks And Goes Home. De plaat deed het goed onder de Ponty- en Zappaliefhebbers, maar bleef verder vrij onbekend. Zappa sleepte George Duke mee naar zijn nieuwe band, liet hem kennismaken met synthesizers, daagde hem uit ook te gaan zingen en de rest is geschiedenis. Ponty speelde een paar keer te gast tijdens de tour in 1970, trad in 1973 voor vast toe tot de (weer) nieuwe band voor de tour van dat jaar en speelde op de albums Over-nite Sensation en Apostrophe ('). King Kong is een zeer mooi album!






[ Bericht 0% gewijzigd door bazbo op 31-07-2022 08:51:13 ]

bazbo cd1900: Jean-Luc Ponty - Original Album Series - Upon The Wings Of Music



Na het Zappa-avontuur sluit Ponty zich aan bij Mahavishnu Orchestra en ondertussen gaat hij vrolijk verder met waar hij gebleven was: een fikse rij soloplaten uitbrengen. In de jaren zeventig doet hij dat regelmatig op het Atlantic label (al verschijnt er tussendoor ook wel eens een plaat op een ander label). Zo komt hij in 1975 met Upon The Wings Of Music, zijn eerste volledige elektrische album. Ik hoor 'm voor het eerst in 1992, als een (wat oudere) collega een koffer met een heleboel van zijn elpees bij mij thuis te leen afgeeft. Op 27 juni 2013 koop ik de set Original Album Series uit 2012, een miniboxje waarin vijf elpees uit de jaren zeventig zitten, oorspronkelijk uitgegeven op het Atlanticlabel. Op Upon The Wings Of Music krijgt de violist hulp van gitaar, toetsen en bas en speelt de band energieke jazzrock van hoog niveau. In nog geen veertig minuten komen acht prima composities voorbij en op Echoes Of The Future horen we slechts de spacy elektrische viool van meneer Ponty. Gave plaat.

bazbo cd1901: Jean-Luc Ponty - The Original Album Series - Aurora



Tweede album in dit setje. Ponty vervolgt zijn weg op het jazzfusionpad en krijgt daarbij hulp van Daryl Stuermer op gitaren, Tom Fowler (oud-Zappa-bassist) en nog zo wat lui. De plaat kwam oorspronkelijk uit in 1976 en bevat weer puike composities en dito solo's.