Al direct bij de eerste afspraak vertelde ze dat ze een heel vreemd gevoel had, ze voelde zich ontzettend vertrouwd bij me De eerste weken waren ontzettend intiem ze was zo zeker over zichzelf en gelijk weer zo onzeker.
Ze had nogal wat problemen gehad in haar korte leven. Haar broertje heeft een geestelijke handicap waarbij hij plotselinge agressieve uitingen krijgt. Hij is uit huis geplaatst, omdat het gezin het niet kan accepteren. Hiervoor komt er eens in de zoveel tijd een maatschappelijk werkster over de vloer.
Zij heeft ontzettend veel moeite met deze situatie, terwijl ze het al zo lang weet. En dan denk ik: waarom nu dan nog? Is er echt geen mogelijkheid om dit een beetje te kunnen accepteren en het een plekje te kunnen geven? Die jongen is toch niet ongelukkig? Waarom jij dan wel?
Ze loste het wel op haar eigen manier op vertelde ze, want niemand wist hoe zij zich voelde en niemand begreep haar. Brussenweekenden (weekend voor broers en zussen van gehandicapten) vond ze wel leuk om stoom af te blazen, maar iets opdoen van een andermans situatie moest ze niets van hebben. Ze wil het op haar eigen manier een plekje proberen te geven.
Om de situatie wat beter te kunnen begrijpen ben ik me erin gaan verdiepen. Heel internet afgezocht en veel te weten gekomen. Toen ik haar dit vertelde werd ze stil Dat had ze niet verwacht, een jongen die haar situatie wil begrijpen om haar een beetje steun te kunnen bieden!
Niet lang daarna kwam het volgende bij haar naar boven:
Een aantal jaren geleden is ze door een jongen gedwongen dingen te doen waar ze zelf niet achter stond. Alles werd zonder blikken of blozen aan me verteld. Heel zakelijk, alsof het haar niet was overkomen, terwijl ik wist dat dit van heel diep kwam. Ik vertelde haar daarom ook dat ze me kon vertrouwen en dat haar verhaal veilig was. Om haar gerust te stellen
De zaterdagavond die volgde vroeg ze na het stappen of ik bij haar kon blijven slapen, ze voelde zich anders zo alleen en eenzaam Nog steeds zoemde het door mijn hoofd Die nacht bij haar gebleven en dat deed haar goed! (mij ook btw).
Toch bleef het de hele week weer door mijn hoofd gaan. Wat kon ik in hemelsnaam voor haar doen. De lieve berichtjes vlogen de hele week over en weer. Totdat ik door bepaalde omstandigheden mijn telefoon niet kon opladen en een dag niks van me heb kunnen laten horen. Toen sloeg de onzekerheid toe! Die avond haar maar even voor de zekerheid gebeld ze was bij een vriendin geweest en daar zou ze de volgende dag, zaterdag weer heen gaan. Voor mij had ze weinig tijd Vond ik in de eerste plaats niet erg, als ze dat wilde moest ze dat gewoon doen en we spraken af om elkaar zaterdagavond weer te zien.
Zaterdagavond, telefoon Ze had weer tijd voor me, omdat het zo gezellig was bij haar vriendin en ze zouden nog uit eten gaan wat niet vaak voorkwam, dus het zou best laat kunnen worden. Ik frustreerde me behoorlijk en liet dat ook weten Flink ruzie over de telefoon gehad Die avond voelde ik me flink rot, die ruzie was misschien niet zo slim geweest, maar waarom doet ze nou zo! Maar even een berichtje gestuurd die nacht, dat het me speet en of ze een leuke avond had gehad
Ze had een hele leuke avond gehad, want ze was wezen stappen met haar vriendinnen en dat etentje was niet doorgegaan
De volgende middag weer een berichtje, 't was dit keer niet voor mij bedoeld, maar voor iemand die ze de vorige avond had leren kennen in de discotheek Toen begon de ellende
Door de boosheid die week niets van me laten horen. Berichten met "Jij doet me niet meer pijn" en "Lang leve de lol" werden naar mijn hoofd geslingerd. Ik was ten einde raad, vloog tegen de muur op van twijfels, onzekerheid WAAROM DOET ZE DIT!!!
Owkee, we hadden wel eens een klein opstootje wat later weer netjes werd bijgelegd, maar waar had ik DIT aan te danken?
Tenslotte haar gebeld, ze was niet meer gelukkig met me en ze had een veel leukere jongen ontmoet waarbij ze veel beter terecht kon. Nog een keer bij haar geweest om nog wat antwoorden op mijn vragen te krijgen en haar weer te vertellen dat haar verhaal bij mij veilig was. Maar ik benauwde haar
De week erna kwam ze vol trots haar nieuwe vriendje bij me voorstellen. Wilde ze me zo graag kapotmaken dan? Ik kon wel door de grond zakken!
Inmiddels waren we een aantal weken verder en ik was weer aardig tot bedaren gekomen. Bericht! Ze ging van huis weglopen, want het was daar niet meer om vol te houden! Ik terugbellen, zij zwaar overstuur, gerustgesteld en voorzichtig gezegd dat ze dat beter niet kon doen en of ze dan misschien beter even een gesprek kon hebben met de maatschappelijk werkster. "Waar bemoei jij je mee" en "Als je om me gegeven had, had je achter me gestaan" was haar reactie. Ik moest haar met rust laten! Vervolgens bleef het weer stil en ik was me weer van geen kwaad bewust. Ik probeerde alleen die steun voor haar te zijn waar ze naar vroeg
Een maand later, weer bericht, weer ging het niet goed! Na lange gesprekken (via sms) werd mij verteld dat ze in haar jeugd nog meer rare dingen had meegemaakt en dat ze daardoor thuis wel eens bang was. Weer gerustgesteld en nu ging het me beduidend beter af. Het vriendje waar ze zo goed mee kon praten was inmiddels van het podium verdwenen, met als reden dat er met hem geen fatsoenlijk serieus gesprek kon worden gevoerd. Ze was er zwaar aan toe (zelfmoordneigingen etc.) en weer probeerde ik haar die steun te geven. Langskomen mocht niet, zo erg was het niet En van de een op de andere dag sloeg het weer om, was ik degene die haar pijn deed, haar dat benauwde gevoel gaf ze loste het wel weer op haar eigen manier op en steun had ze niet nodig!
In de kerstvakantie toch maar even wat van me laten horen, even vragen of het goed met haar ging, want het zat me nog steeds niet lekker. Waarom gedroeg ze zich steeds zo? Waarom werd ik steeds gebeld als er wat was? Waarom werd er steeds de conclusie getrokken dat het aan mij lag?
Haar leven was weer lang leve de lol, het kon niet meer stuk! Goed, dacht ik is dat ook weer uit de wereld. Maar de dromen bleven aanhouden, afgewisseld met slapeloze nachten. Ik realiseerde me dat ze bezig was haar eigen wereld te ontvluchten, weg van de pijn van haar verleden. Weer internet op en alles wat maar een beetje met haar gevoelens te maken kon hebben doorgespit. Ik kwam veel dingen tegen waarin ik haar gedrag herkende. Post-traumatische-stress-stoornis, MPS, DIS, Hechtingsstoornis. Bij dat laatste werd vermeld dat bij het blootleggen van de persoonlijke gevoelens een angst of dreiging kon ontstaan waarna de betreffende persoon die bedreigend werd uit het leven word gebannen.
Niet dat ik een sticker op haar hoofd wil plakken, omdat ze een of andere stoornis zou hebben hoor! Maar het was allemaal zo herkenbaar
Even weer contact gezocht en naar verloop van tijd haar voorzichtig verteld wat ik o.a. had gevonden. Ze was geïnteresseerd (dus ik bood aan om wat naar haar op te sturen), maar ook boos, omdat ze vond dat ze niet 'gek' is. Dat is ze ook niet. Weer bleef het even stil. Tot ik, vanuit het niets, werd uitgenodigd voor een 'goed gesprek'.
Daar aangekomen zat ze op de bank, alleen thuis zoals bijna elk weekend. Ze vroeg wat ik haar wilde vertellen. Een beetje verbaasd toch maar een gesprek proberen aan te knopen, terwijl ze ongeinteresseerd tv bleef kijken. Totdat ik de dingen die ik van internet had gehaald er bij pakte. Volle interesse, de papieren werden uit mijn handen gegrist en ze begon er direct in te lezen. Totdat ze merkte dat ze misschien iets TE geinteresseerd was en duwde ze alles snel in de fancy en ging door met tv kijken. Ze las het nog wel eens door en ik moest niet met haar bemoeien, want ze had een leuke jongen ontmoet waar ze goed mee kon praten
De nachtmerries hielden niet op, ik was me gaan verzuipen in m'n werk en in m'n studie. Ik gunde het mezelf niet om hier aandacht aan te besteden, want ook mij begon het pijn te doen.
Weer was daar de drang om even te informeren hoe het met haar ging. Ze was de liefheid zelfe net als in het begin en ze vroeg of ik misschien nog gevoelens voor haar had. Ik vertelde dat de gevoelens er nog steeds waren en dat ik ondanks alle shit er toch voor zou kiezen om het nog een keer te proberen.
Daar schrok ze van, want ik had mijn gevoelens voor haar de tijd daarvoor altijd ontkend. Weer begon ze over een angst die ze had. Ze zou geopereerd worden en dat beangstigde haar heel erg. (Ze ging weer controle over een situatie verliezen). Daarna was het weer stil en ik besloot haar een beterschapskaartje te sturen. Ze waardeerde het, maar probeerde dat weer teniet te doen door heel afstandelijk en ongeinteresseerd te reageren.
Ze had weer een nieuw vriendje waar ze ontzettend goed mee kan praten
De afgelopen dagen heb ik dit hele forum (kwam hier vooral om de frontpage te lezen) door staan wroeten en kwam onder andere de topics van Wolkje tegen en Racoon2002 en al die anderen. Ook heb ik het topic 'muren' en de Borderline-topics met hartkloppingen zitten lezen. Ook weer zo herkenbaar.
Ik word gedwongen alle rotzooi die over me heen is gekomen weg te stoppen, net zoals zij dat doet. En elke keer kom ik haar weer tegen en slaat m'n hart op hol en weet ik niet waar ik het zoeken moet. Ja, ik maak me best nog wel veel zorgen. Enerzijds, omdat ik veel om haar geef en anderzijds, omdat ik een bepaalde angst heb voor de toekomst. Ik wil haar niet dwingen om iets aan de hele situatie te doen, het niet erger maken dan het is, maar het wegstoppen heeft zo ontzettend weinig zin zal ze ooit eens inzien dat NIET vluchten ook kan?
De hele situatie loopt nu zo ongeveer 3 maanden en steeds vaker moet ik er weer aan denken. De onzekerheid (wanneer gaat de telefoon weer), maar ook de verantwoordelijkheid spelen mij parten. Mijn eigen omgeving is vorige week wakker geworden Ik ben toch wel erg veranderd de afgelopen tijd vinden ze en ze (mijn vrienden) houden me in de gaten. Ook ik realiseer me steeds meer dat ik wat moet doen, voor mezelf, voordat het mijn leven gaat beheersen.
Maar wat..
[Dit bericht is gewijzigd door mmmh op 03-02-2003 17:08]
ik weet niet wat je kan doen behalve zelf te kiezen of je er voor haar wil zijn ja of nee.
Doe je het wel dan moet je haar duidelijk maken dat ze een probleem heeft.en dat je haar wil helpen
kies je niet voor haar dan maak je haar duidelijk ook dat ze een probleem heeft en dat ze er zonder hulp niet vanaf zal komen.
Dan zal ze eens op een dag zichzelf gaan realiseren dat ze idd een probleem heeft en hier niet zonder problemen uit kan komen
( maak btw wel duidelijk dat als ze niet voor jou kiest dat ze je niet meer moet bellen ( want dan kom jij nog dieper in de sht te zitten want het is immers jouw probleem niet ) )
kiest ze niet voor jou vergeet haar.
Kiest ze voor jou: Ga ervoor en help haar van het probleem afkomen
Suc6
Dutchmage
dutchmage, ouwe kaenker taalpurist! O+
-webicon verwijderd, veel te groot, niet terugplaatsen-
je zit in een moeilijke situatie ..zou mezelf als een echte vriend opstellen ondanks je gevoel voor haar.
wees er voor haar op het moment dat ze het nodig heeft.zet je gevoel opzij ..het is verschrikkelijk frustrerend om iemand zo bezig te zien ..maar ze heeft veel meer aan een vriend dan aan een vaste relatie ..
sterkte iig met je situatie
hmm... ik kan het nu natuurlijk allemaal weer makkelijk vertellen, maar ik weet wel dat als je het moeilijk hebt het heel belangrijk is dat er een stabiele factor in de buurt is waar je op terug kunt vallen. Misschien kan jij die stabiele factor voor haar zijn, zonder dat ze het nu nog in de gaten heeft.
Ik heb in een soortgelijke situatie gezeten.... alleen had ze in mijn geval een hele lichte vorm van borderline (is ze later achter gekomen) Noch zij, noch ik hadden echt het gevoel dat het zo erg was. Uiteindelijk door omstandigheden uit elkaar gegaan... Een tijdje later is ze écht ingestort, en heeft ze de diagnose lichte borderline gekregen. Sinds die tijd gaat het veel beter met haar. Ze ziet mij nogsteeds als goede vriend, en ik zal er ook altijd voor haar zijn, maar de hulp die ik kon geven was gewoon niet genoeg.....
Veel sterkte!
Maar ik zou je willen waarschuwen: Maak dit niet je verantwoordelijkheid. Want het is niet jouw probleem, ook al geef je nog veel om haar. Zij moet eerst jouw steun en adviesen moeten toelaten voordat ze er iets mee kan. Anders praat je tegen die (nog) ondoordringbare muren.
Je kunt iemand niet helpen als ze niet geholpen willen worden.
Het is natuurlijk moeilijk afstand te nemen als ze weer eens in de put zit en jou benadert. Maar ze begint wel jouw leven hiermee te beheersen. Pas hiermee op...
Ik weet natuurlijk ook dat ik geen medische achtergrond heb. Dus als ik jou was zou ik naar je huisarts gaan en over de situatie praten die weet vast en zeker waar zij hulp moet zoeken en hoe je het moet aanpakken om haar over te halen. Want zo te lezen heeft ze hulp nodig.
Heel veel succes
Verwacht alleen geen rationeel gedrag van haar, want zo te zien is ze alles behalve rationeel. Ik weet niet of ik het wel zou pikken zoals ze zich soms tegen jou opstelt, vergeet niet je eigen grenzen te trekken, je moet tenslotte ook om je eigen geestelijke gezondheid denken..
Slouches towards Bethlehem to be born?
Bekend verhaal
Zitten zelfs stukken in dat ik denk dat wij misschien wel over hetzelfde meisje praten.
Kan je alleen maar sterkte wensen
Ik weet echt 100% precies zoals jij je voelt nu.
[Dit bericht is gewijzigd door Dracar op 03-02-2003 21:00]
Zorg dat ze professionele hulp krijgt en laat je niet te snel overhalen om te helpen wanneer ze het erg moeilijk heeft. Je zult het altijd fout doen en altijd degene zijn op wie ze zich afreageert omdat ze nu weet dat je toch altijd klaar staat.
Mijn verantwoordelijkheidsbesef heeft mijn gezonde verstand ook aardig dwars gezeten en ervoor gerzorgd dat ik 4 jaar van m'n leven verknald heb (zo voelt het in ieder geval).
quote:*aansluit*
Op maandag 3 februari 2003 23:18 schreef DeadLock het volgende:
Kijk hier in godsnaam mee uit. Ik heb zelf ook zoiets bij de hakken gehad en was ik er maar nooit aan begonnen (maarja, als je alles van tevoren weet).Zorg dat ze professionele hulp krijgt en laat je niet te snel overhalen om te helpen wanneer ze het erg moeilijk heeft. Je zult het altijd fout doen en altijd degene zijn op wie ze zich afreageert omdat ze nu weet dat je toch altijd klaar staat.
Mijn verantwoordelijkheidsbesef heeft mijn gezonde verstand ook aardig dwars gezeten en ervoor gerzorgd dat ik 4 jaar van m'n leven verknald heb (zo voelt het in ieder geval).
Je gaat gewoon een ander zijn leven lopen leven, niet aan beginnen.
Ze heeft in die periode 2 vriendjes gehad, en ze wordt boos als je haar probeert te helpen. Jij hebt gedaan wat je kon en als ze echt geintreseerd in je is mag ze daar ook wel wat van laten merken.
Ik zou de 'kostbare' tijd in een andere meid steken (of meer andere meiden, dat moet ook wel lukken in de tijd die je nu aan haar besteed 
)
en zoals deadlock zegt:" laat mensen haar helpen die daar voor gestudeerd hebben", gebruik je tijd voor iets nuttigs waar je voor jezelf iets aan hebt.
Weet waar ik het over heb want ik ben meerderjarig.
quote:
Ken jij ze? Mensen waar je "zoooo moe" van word? Die zoveel aandacht van je vragen door bijvoorbeeld hun klaagzang en hun zelfmedelijden? Dat soort mensen noem ik "energievreters". Ze zuigen je letterlijk de energie onder je voeten vandaan. En natuurlijk blijf je maar luisteren en energie steken in zon persoon. Want hij of zij heeft het zo moeilijk. NIET DOEN! Als je moe word van mensen, zijn ze namelijk niet te helpen! Klinkt hard, maar zo is het echt. Want waarom word jij zo moe? Ze halen al jouw "vitale" energie bij je weg, met als gevolg dat jij je moe voelt, en zij na afloop zich fit en lekker. Ze dumpen al hun problemen bij jouw, en stelen jou energie. Net zo lang tot ze jouw energie hebben verbruikt en begint het hele circus weer van voor af aan. Je helpt die mensen veel meer door ze juist geen aandacht en energie te geven. Dat is moeilijk, want je moet ze "NEE" verkopen. En dat is de enige manier om je eigen energie te behouden en hun de ogen te openen. Tenzij ze weer een ander slachtoffer vinden natuurlijk.
Het is niet zo dat ik de verantwoordelijkheid op me neem van wat er allemaal gebeurd is. Ik frustreer me alleen ontzettend aan het feit dat haar hele omgeving niks doet. Ja, ik zag het ook niet toen we nog bij elkaar waren, maar nu ik wat minder dicht op het vuur sta en het zo eens bekeken heb....
Het is ook niet zo dat ik haar wil helpen, ze heeft niks aan een amateur-psycholoog nu. Ze moet naar de pro's toe.
Ze was zover ik weet al heel vroeg zelfstandig, ze heeft geleerd altijd haar eigen hachje te redden, maar er zijn een aantal dingen goed de mist in gegaan. Zover ik weet ziet niemand dit, of wil men dit gewoon niet zien.
Wat me ook ontzettend frustreerd is dat het meisje haar eigen probleem helemaal geen aandacht wil geven. Ze zit heel erg met haar broertje omdat hij dus gehandicapt is. Dat van haar valt dus wel mee, denkt ze. Ze heeft ook verder niets om op terug te vallen, ook haar vriendinnen niet, want die zijn er alleen voor het lang-leve-de-lol-gebeuren.
Ze vinden het gedrag wat ze vertoond geweldig, lekker naief 
Voorbeeldje: "Ow, is je vriendje er niet, dan kun je wel even vreemd gaan met die leuke jongen daar!" Zeg dat drie keer en ze doet het 
En dan heb ik het nog niet eens over de drugs gehad, die ook ontzettend dichtbij zijn!
Ze heeft haar vriendinnen ook nog nooit verteld hoe de vork in de steel zit. Want ook hier geldt dat de angst die ontstaat (dat ze haar gaan verlaten of pijn gaan doen) ervoor gaat zorgen dat ze haar vriendinnen gaat wegjagen...
Ik voel me dus niet verantwoordelijk, maar maak me ongerust...
A. Ze is in haar vroege jeugd al zwaar uit het spoor gelopen
B. De schade die ze heeft opgelopen in haar puberteit.
C. Haar omgeving heeft het nog nooit gezien, of wil dat niet.
D. Ze voelt zich op bepaalde momenten niet veilig thuis, wegens punt A.
E. Ze onderschat haar eigen probleem ("het valt wel mee"), omdat haar omgeving al genoeg problemen heeft...
Ik waardeer dat jullie zeggen dat ik verder moet gaan met mijn eigen leven. Het lost mijn probleem echter niet op wat de toekomst betreft.
Het is gewoon vrij frustrerend om iemand zo ontzettend !@$$% bezig te zien. En de kans dat ik haar tegen ga komen is vrij groot. 
Zou het verstandig zijn om iemand uit haar omgeving wakker te schudden? Bijvoorbeeld die maatschappelijk werkster? Ik weet dat dat niet in dank zal worden afgenomen, maar dan kan er tenminste wat meer aan gedaan worden. Want dit zint me gewoon nie!
Zij moet haar problemen onder ogen zien , en dat kan ze pas heel hard maar waar als ze op zichzelf aangewezen is, want dan gaat ze nadenken.
Richt jij je lekker op jouw leven en laat haar problemen de hare . Jij hoeft je niet verantwoordelijk te voelen voor haar leven want jij hebt die fouten niet gemaakt .
quote:Of oneindig lang weglopen voor haar problemen.... Want dat doet ze nou al zo'n 2,5 jaar...
Op donderdag 6 februari 2003 19:16 schreef addicted_to_jellybeans het volgende:
Zij moet haar problemen onder ogen zien , en dat kan ze pas heel hard maar waar als ze op zichzelf aangewezen is, want dan gaat ze nadenken.
quote:Zij toch ook niet...
Jij hoeft je niet verantwoordelijk te voelen voor haar leven want jij hebt die fouten niet gemaakt .
Ik begrijp je wel hoor, addicted_to_jellybeans, maar het gaat best wel tegen mijn gevoel in 
Ik wil niet heel lullig overkomen maar zoals je nu opstelt help je haar ook niet , als het heel moeilijk is komt ze naar jou toe terwijl ze naar hulpverlening gaat , waarschijnlijk doet ze dat met meerdere mensen en zolang die daar in meegaan hou je haar probleem in stand omdat ze weigert hulp te zoeken.
Het lijkt me niet verstandig om achter haar rug allerlei hulpinstanties in te lichten. Dat zal ze zien als verraad. Je kan haar wel zeggen dat je zelf naar een instantie toegaat, als zij het zelf niet doet.
Je hebt het al een paar keer geprobeerd en ik denk dat het de enige manier is. Zolang ze zelf niet erkent dat ze probleem heeft, lijkt professionele hulp mij zinloos.
De andere mogelijkheid is haar los te laten, maar je geeft zelf aan dat je verantwoordelijkheidsgevoel daarvoor te sterk is.
Ik denk dat je niet te lang moet wachten met het maken van een keuze. Iedere keer als ze haar problemen succesvol voor zich uit schuift, graaft ze zich dieper in.
Zet haar voor het blok, of je laat haar geheel los.
Ik wens je heel veel sterkte!
Even aandacht gevraagd voor de hele situatie, ging goed, ze gaf toe dat ze:
-concentratieproblemen heeft waarschijnlijk door haar problemen,
-mensen wegjaagt als ze te dichtbij komen
- uitvluchten zoekt naar alles en nogwat om maar niet geconfronteerd te worden met alle rotzooi (o.a. nu ook de drugs 
)
Oftewel ze geeft gewoon ruitelijk toe dat ze een probleem heeft
Waarom ze dan nu zo doorgaat? Omdat ze haar probleem accepteert en ermee om kan gaan...
Daarna vroeg ze zich af waarom ik hier een probleem van maakte , want volgens haar was (een half uur later) er helemaal geen probleem...
Heb haar dus gezegd dat als er dan geen probleem was dat ze geen contact meer met me op mag nemen om haar gal weer es bij mij te spugen. En om dat van mijn kant te voorkomen ik vanaf deze week nieuwe tel.nrs. en e-mail adressen hanteer.
Toen begon ze ineens heel sip te kijken en werd vervolgens weer ontzettend boos. Heb haar verteld dat ik zo'n beetje alles had gegeven om haar een beetje te steunen en dat ik elke keer weer boos werd aangekeken en dat ik dat compleet zat was, omdat het zo steeds meer mijn eigen leven ging beheersen.
Ook heb ik haar gezegd dat als ik nog verder met de rotzooi mocht blijven zitten en een gang naar bepaalde instanties nodig mocht zijn ik dat niet zou laten...
Ze dreigde dat ik daar hele grote problemen mee zou krijgen als ze daar achter zou komen...
Mensen, ik heb mijn best gedaan...
Ik ga dit even heel goed verpakken in een heel klein pakketje en dan daarvoor een plekje zoeken waar ik niet te vaak kom...
Thanx, and keep up the good work!
|
|
