Toch een beetje matig seizoen, tuurlijk is het indrukwekkend en intens triest, maar je kunt niet alleen daarop leunen als je een programma maakt.
Ik kan mij niet aan de indruk onttrekken dat de redactie/Tim de bezoeken nauwelijks voorbereid. Dat zag je afgelopen aflevering weer. De vragen aan de deelnemers komen vaak niet verder dan: 'Hoe zie jij dat dan?' of 'Hoe kijk jij daar tegenaan?'. En dan krijg je antwoorden als: 'Tja het is heel moeilijk' en 'Ja, het is heel dubbel'.
Het was zo veel meer prikkelend geweest als je Patrick of Roy wat meer praktische vragen had gesteld over de toekomst bijvoorbeeld. Of dat je bijvoorbeeld aan Jip vraagt of ze er bij stilstaat dat zij nog jaren langer kan leven bij de gratie van verplegers/artsen in het ziekenhuis die er alles aan doen haar leven te verlengen en dus niet hetzelfde vrije leven kunnen leven zoals zij dat wil leven. Zo'n vraag is dan niet bedoeld als waarde-oordeel natuurlijk.
Ander klein kritiekpuntje is de begeleidende muziek: als kijker is er weinig ruimte stil te staan bij het leed. Bij elk emotioneel moment wordt gelijk een veel te aanwezig popnummer ingestart, waar stilte of een bescheiden achtergrondnummer veel toepasselijker is. Alsof stilte een zonde is, we moeten meteen weer luisteren naar een of ander Coldplay-nummer of kopie daarvan, alsof het moment van zichzelf niet genoeg emotie in zich draagt.