Vandaag ben ik met mijn gezin bij een stel kennissen geweest en ik ben me het lazerus geschrokken lang verhaal We gingen even met de kinderen, 2 van hun, 1 van mij de stad in. Door een pietluttig iets noemt moeder (zo zullen we dr even noemen) kind J. een klootzak, waarop kind J. van 8 jaar zegt dat ze zelf een klootzak is. Fout natuurlijk..... Maar wat er toen gebeurde, moeder gaat door met haar spullen in dr tas te bekijken en waarschuwt J. dat "ie ze krijgt" . J staat op en doet een stap achter uit, moeder staat op en vliegt J aan, midden in een winkelcentrum en geeft hem een aantal klappen in zn gezicht en op zijn hoofd. Uit herkenning voelde ik dit al aankomen en had ik me omgedraaid.... J komt mijn rochting op en moeder komt er achter aan, weer grijpt ze hem en wéér slaat ze hem in het gezicht. Ik raak in paniek omdat ik de klappen voelde. Ik schreeuw nog dat dit zo niet kan. J loopt weer een aantal stappen van moeder af en wéér grijpt ze hem, nu ook zo aan zn arm dat J in de rondte tolde en wéér die klappen op dat hoofdje en in dat gezicht. Ik brul nog redelijk in paniek dat dit niet kan en ik her niet tegen kan. J rent weg... Het is dat ik het niet gezien heb anders was ik meteen achter hem aan gevlogen.
Ik herkende dit zo vreselijk dat mijn hart brak voor dat kleine kereltje.... Ik had het gevoel dat ik mezelf zag staan. Dit laat me niet meer los, ik ben er letterlijk en figuurlijk ziek van en heb het gevoel dat ik iets moet doen voor dit mannetje, zoals er voor mij vroeger nooit wat gedaan is. Ik moet hem helpen, maar hoe?
Het is dat ik zwanger ben anders was ik er tussen gesprongen, maar ik weet van mijzelf dat dit op knokken tussen mij en moeder uitgelopen was, dit doe je je kind niet aan. Ik heb mijn dochter zo opgevoed dat als ze bijv. klootzak tegen me zou zeggen dat ik alleen maar kwaad hoef te kijken en ze wéét dat ze heel erg fout zit. Je hoeft verdomme je klauwen niet te gebruiken!! Mijn man plukte mijn dochter van ruim 3 tussen de meppende moeder vandaan dus die kon ook niet ingrijpen en voor mij is me dat kleine wondertje in mijn buik net ff te dierbaar om er tussen te springen, maar ik voel me hier nu zo verdomd schuldig om. Ik had er tussen moeten springen, dan had ik hem misschien een 2de en een 3de aanval kunnen besparen....
Na dit gebeuren heeft mijn man een gesprekje van man tot mannetje gehad met J en hebben ze afgesproken dat J hem een hand zou geven op het moment dat we weer buiten waren. Tijdens de lange wandeltocht naar het huis van het gezin heeft J 2x gevraagd of hij bij ons mag wonen. Dat is toch niet normaal voor een kind van 8 dat ons nog maar 2x gezien heeft. Ze zijn hier een keer geweest en wij nu daar. Mijn hart is groot genoeg om hem mee te nemen, als het aan mij ligt had ik dat ook gedaan, maar dat kan nou eenmaal niet.... Hij vroeg ook of hij hier een keer mocht logeren, met alle liefde zou ik dat doen, maar ik vrees dat als daar de bom weer eens barst (wat ik weet is hij vorige week nog door moeder door het keukenraam geduwt) hij naar mn huis komt lopen, maar dat is wel 40 km lopen, maar ik herken zo vreselijk veel in dit mannetje dat ik hem er voor aan zie.....
Het laat me maar niet los, ik loop met knallende koppijn door mn eigen veilige huis heen, van narigheid moet ik steeds kotsen, ik moet wat doen voor dit mannetje zodat hij later niet de problemen krijgt die ik heb gehad en nog heb, maar wat ??
ik ben er kapot van , voel me schuldig en machteloos
[Dit bericht is gewijzigd door shmoopy op 03-02-2003 01:17]
quote:doe ff normaal
Op maandag 3 februari 2003 01:14 schreef static het volgende:[..]
Ik ben niet rot, jij wel?
(sorry voor het ontbreken van punten en comma's had geen zin om goed opgebouwd stukje tekst te maken...)
quote:zoals ik al zei; ik vind dat 1000% fout.... maar ik vond je verhaal deels eenzijdig belicht en wilde wel aangeven dat het een wisselwerking is tussen moeder en kind (die dus niet goed is...)
Op maandag 3 februari 2003 01:18 schreef moussy het volgende:
Tuurlijk zit dat joch ook fout en hoort hij zn moeder niet uit te schelden, maar als ze zelf alleen maar uitgescholden worden weten ze toch ook niet beter, maar je hoeft als moeder zijnde toch niet meteen te meppen en daarna nog 2x aan te vallen.
quote:Het is niet knap, wel moeilijk om juist niet datgene te doen wat jou zo geschaad heeft. Om het maar kort te houden, dat is dé reden waarom ik nu al 2 jaar voor 100% afgekeurt ben, de angst om niet goed genoeg te zijn voor mijn kind en om hetzelfde te gaan doen dat mij aangedaan is. Maar ik denk dat voor mij vandaag duidelijk is geworden dat ik het niet zal doen!!
Op maandag 3 februari 2003 01:17 schreef oheng het volgende:
Ik vind het heel knap dat je het je eigen kinderen niet aandoet, dat lukt niet iedereen die zelf slachtoffer is geweest. Ik denk dat dat al heel belangrijk is.Je zou er met die moeder over kunnen praten, om te beginnen. Maar doe er in ieder geval wel iets aan.
quote:het kind is in "therapie" omdat hij het stempeltje ADHD heeft.... maar al 5 jaar zijn ze aan het knokken voor erkenning van ADHD.... ik kan hier misschien niet over oordelen omdat ik de mensen amper ken, maar je zou haast denken dat het idd aan de moeder (ouders?) ligt.
Op maandag 3 februari 2003 01:20 schreef Vampier het volgende:
Moeder moet eens in therapie gaan.
quote:Inderdaad.
Op maandag 3 februari 2003 01:15 schreef tbadwin2002 het volgende:
melden bij de kinderbescherming.. wie weet wat er thuis gebeurd als ze alleen is..
Moussy, wat een afschuwelijk verhaal, en wat een klote situatie voor jou om in te zitten.
Ik hoop echt dat je de instanties inschakelt, want dit is pure mishandeling.
Verder denk ik dat je zoiets toch niet zonder meer achter je kunt laten. Een jong kind aanvallen en meerdere malen op het hoofd en het gezicht slaan, dat is niet bepaald meer een corrigerende tik te noemen. Heb je er wel eens over nagedacht om dit te melden bij het Meldpunt Kindermishandeling? Het is duidelijk niet de eerste keer dat het zo gaat, het kind wist al wat hem te wachten stond, hij vluchtte immers weg. Het lijkt mij een ontzettend ongezonde situatie.
Begrijp me goed, ik snap best dat het heel erg moeilijk is omdat het een kennis van je is, maar toch denk ik dat de belangen van het kind hier voor gaan. Dan hoef jij er niet tussen te springen met je zwangere buik, maar je kunt toch iets doen. Vind je aangeven te ver gaan (om dat meteen te doen), misschien kun je dan eens met haar gaan praten (samen met je man, voordat ze jou ook aanvalt!), maar hou er rekening mee dat ze niet naar je zal luisteren. En dan kun je het er ook niet bij laten zitten!
Veel sterkte.
[Dit bericht is gewijzigd door Angeles op 03-02-2003 01:28]
quote:dit lijkt erg op mijn verhaal. alleen dan niet van mijn ouders (love my dad) maar vanuit mijn meesters en juffen op de basisschool, die hebben mij letterlijk en figuurlijk ADHD persoon gemaakt, totdat ik bijna helemaal kapot ging als kleuter... dus je omgeving kan erg veel invloed hebben op hoe jij zelf bent (maar dat wist je wel neem ik aan) en dat kan zeer vertrekkende gevolgen hebben als kind zijnde...
Op maandag 3 februari 2003 01:23 schreef moussy het volgende:
het kind is in "therapie" omdat hij het stempeltje ADHD heeft.... maar al 5 jaar zijn ze aan het knokken voor erkenning van ADHD.... ik kan hier misschien niet over oordelen omdat ik de mensen amper ken, maar je zou haast denken dat het idd aan de moeder (ouders?) ligt.
Ok, het jochie mag niet terugschleden, maar dat de moeder het jochie klootzak noemt...zucht....logisch toch dat het jochie dat soort dingen ook gaat roepen.
Ik zou er morgenvroeg meteen werk van maken, de grens van het straffen wordt namelijk steeds verder verlegt...
ow en trouwens, met al mijn replys wilde ik niet zeggen dat jij verkeerd denkt hoor! nee, ik snap je bezorgdheid en steun je drang naar actie,
[offtopic]
doe ook idd wat!! laat dit niet gaan, maak er werk van ja, maar verlies jezelf niet in je herinneringen he
Ik zou alleen willen zeggen: Het zien van deze gebeurtenissen heeft een grote verantwoordelijkheid op je gelegd.
Je hebt gezien hoe slecht de moeder met het kind omgaat en als je het afmeet aan je eigen levensverhaal kun je wel nagaan dat het jongetje ook geen gelukkige toekomst tegemoet gaat zo.
Wat doe je nu? Je kunt naar de Kinderbescherming gaan. Dat kan ook anoniem, de ouders hoeven niet te weten dat jij hen hebt getipt.
Helpt dat niet, dan kun je eventueel in overleg (met de instanties) altijd nog zien wat voor verdere stappen je daarna onderneemt.
Je moet in elk geval iets doen, want zo laat het je niet meer los.
En als je iets doet, kan jouw actie een keerpunt betekenen in het leven van het jongetje. Jouw ingrijpen kan de reden zijn dat hij over tien jaar geen gebroken en/of criminele en/of gehandicapte jongen is, maar een gezonde man!
Heel veel sterkte met je beslissing. Ik wou dat ik meer verstand had van dit soort dingen, zodat ik je echte raad kon geven. Dit soort verhalen breekt m'n hart..
Ik vrees dat dat het enige is wat je er aan kan doen.
ik zit gvd te janken bij het lezen van je verhaal. Die vreselijke machteloosheid. die klappen die je gewoon bijna zelf voelt. Maar let er alsjeblieft op dat je voor jezelf blijft kiezen. Praat er met je man over, die was erbij, en staat heel dicht bij je. Dat kan helpen. ligt samen de kinderbescherming in. twee staan sterker dan een.
Heel veel sterkte, en pas goed op jezelf.
Sterkte.
Misschien is dit kereltje ook wel echt moeilijk in omgang, iedere ouder weet wel uit ervaring dat je kinderen bij anderen engeltjes zijn, misschien hij ook wel, maar je kan verdomme je handen toch wel thuis laten, of geef 1 tik tegen een kont of zo, maar niet in het gezicht en op het hoofd 
Mijn dochter heeft ook wel eens een tik voor dr reet gekregen, maar zo.. nee dat komt niet eens in me op. De tikken die ze gehad heeft zijn op 1 hand te tellen en doen volgens mij bij mij meer zeer van binnen dan voor haar op dr kont.
Maar voor ons is pleur op en bijv trut of kutwijf of weet ik veel wat ook niet normaal om te zeggen, sterker nog, ik heb het nog nooit tegen dr gezegd. Met stoeien heb ik wel eens rot op gezegd, maar niet als ik kwaad ben, dan begin ik juist met dr namen voluit en dan weet ze gewoon dat ze moet stoppen. Ik wil niet zeggen dat ik het altijd even goed doe met opvoeden maar dit... geen woorden voor ....