VBL Voetbal
Van strafschop tot schwalbe. Hier vind je Voetbal en alles wat daarmee te maken heeft. VBL - United in Voetbal.
Door een 3-2 overwinning door naar DE finale van het WK 2010.
Vandaag 12 jaar geleden deed Giovanni van Bronkhorst dit voor OnsOranje...
Vandaag 12 jaar geleden deed Giovanni van Bronkhorst dit voor OnsOranje...
Ik noem een Tony van Heemschut,een Loeki Knol,een Brammetje Biesterveld en natuurlijk een Japie Stobbe !
Ik weet nog dat we in de kroeg stonden, en die bal vloog er in.
Zelden zo'n hard gejuich gehoord. Bier overal. Vooral in mijn nek.
Zelden zo'n hard gejuich gehoord. Bier overal. Vooral in mijn nek.
Emotionele exclusiviteit monogamie-adept
Van Bronckhorst ging naar een scoutingsdag van Feijenoord. Zonder een bal aan te raken was-ie aangenomen. Hij stond al op hun radar.quote:Op woensdag 6 juli 2022 08:32 schreef Kaneelstokje het volgende:
Ik weet nog dat we in de kroeg stonden, en die bal vloog er in.
Zelden zo'n hard gejuich gehoord. Bier overal. Vooral in mijn nek.
Ik noem een Tony van Heemschut,een Loeki Knol,een Brammetje Biesterveld en natuurlijk een Japie Stobbe !
Was een middenvelder maar werd vooral als opkomende verdediger ingezet.quote:
Door een 3-2 overwinning door naar DE finale van het WK 2010.
Vandaag 12 jaar geleden deed Giovanni van Bronkhorst dit voor OnsOranje...
Ik weet nog dat ik mijn dossiers aan het lezen was toen ik de buurt hoorde juichen. Mijn assistente kwam toen binnen en zei dat Gio had gescoord en was blij.
In ieder geval niet uit je bijdrage aan dit forum. Als ik al jouw posts lees, wekt dit de indruk van een overdreven chauvinistisch persoon zonder inhoudelijke kennis. Dus eigenlijk precies het tegenovergestelde van wat je zelf beweert.quote:
[..]
M'n tv optreden in de voetbalkwis Voetbal Krexxxs van de KRO.
Chauvinistisch. Nog wel overdreven ook.quote:
[..]
In ieder geval niet uit je bijdrage aan dit forum. Als ik al jouw posts lees, wekt dit de indruk van een overdreven chauvinistisch persoon zonder inhoudelijke kennis. Dus eigenlijk precies het tegenovergestelde van wat je zelf beweert.
Ik noem een Tony van Heemschut,een Loeki Knol,een Brammetje Biesterveld en natuurlijk een Japie Stobbe !
Ik noem een Tony van Heemschut,een Loeki Knol,een Brammetje Biesterveld en natuurlijk een Japie Stobbe !
Op 7 juli 1982 overleed Beb Bakhuys, één van de beste Nederlandse voetballers vóór de oorlog. In eigen land werd hij weggepest door de KNVB, omdat hij had gekozen voor een loopbaan in het buitenland.
In 1954 werd in Nederland het betaalde voetbal ingevoerd. Daarmee kwam een eind aan de discussie over amateurvoetbal en profspelers, die jarenlang had geduurd. Met name in de jaren dertig van de vorige eeuw leverde dit schrijnende situaties op: ‘s weekends waren de voetballers publieke helden, en hadden ze de rest van de week vaak geen werk. Geliefd op de zondag, berooid op de andere dagen.
Symbool voor deze tegenstelling was Beb Bakhuys, in de jaren dertig de beste spits van Nederland en misschien zelfs van Europa. In 1937 werd hij door de KNVB op de zwarte lijst gezet, omdat hij geld zou hebben ontvangen om bij VVV in Venlo te spelen. Bakhuys ging daarna in het buitenland voetballen. De bond wilde nooit meer iets met hem te maken hebben.
In het Nationaal Archief ligt het archief van de KNVB, met een speciale map over Bakhuys. Daaruit blijkt dat tot in de jaren vijftig toe de voetbalbond het leven van de voetballer onmogelijk maakte. Sportgeschiedenis draaide deze archiefdozen eens om.
In de zomer van 1954 stemde de KNVB in met betaald voetbal en ging een samenwerking aan met de NBVB, de ‘wilde’ bond van de beroepsspelers. Een tijdperk van puur amateurisme werd beëindigd. Beter gezegd: een tijdperk van papieren amateurisme werd beëindigd, want onder de tafel kregen belangrijke spelers wel degelijk wat toegeschoven.
Bij een club als Feyenoord bijvoorbeeld, waar trainer Richard Dombi in de jaren dertig meer geld ontving dan was afgesproken. Het verschil kreeg aanvoerder Puck van Heel op de training stiekem uitbetaald.
Uitbetaling kon ook zonder geld plaatsvinden, zoals tijdens de Tweede Wereldoorlog. Clubs gaven hun spelers extra maaltijden om voedselproblemen te voorkomen. En natuurlijk om de speler moreel te binden aan de club. Hoe dan ook: het echte amateurisme zoals de KNVB dat wilde, bestond niet, maar de schijn werd goed opgehouden.
De jaren dertig waren zo mooi voor Bakhuys. Stadions stroomden vol om hem te zien spelen en zijn supporters wilden ook buiten de wedstrijden zo dicht mogelijk in zijn buurt zijn. In 23 interlands maakte hij maar liefst 28 doelpunten, dus gemiddeld meer dan één per wedstrijd. Iedereen was daarom een vriend van Bakhuys, die handen tekort kwam voor het uitdelen van handtekeningen en schouders tekort voor het ontvangen van de welgemeende klopjes.
Alles veranderde toen hij in 1937 werd beschuldigd van het aannemen van geld van VVV uit Venlo. Bakhuys ontving zijn centen net iets te openlijk, want al snel was bekend dat hij een sigarenzaak kreeg aangeboden via de club. Daar zou hij zijn maatschappelijke loopbaan kunnen stimuleren, alhoewel de voetballer er nooit een geheim van maakte een hekel aan dat werk te hebben. Verder werd zijn loon vastgesteld op dertig gulden per week en vijf procent van de recettes.
Een storm van publieke verontwaardiging loeide over de voetbalvelden. Gek, want het was toch ook mede door Bakhuys dat de stadions vol stroomden. Er ging echter geen cent van de recettes naar de voetballers, want alles ging naar de KNVB en de voetbalclubs.
Een voorbeeld: op 21 oktober 1936 speelde Oranje een oefenwedstrijd tegen de Doncaster Rovers in het stadion van Sparta uit Rotterdam. In totaal werd ƒ4.471,60 winst gemaakt, waarvan Sparta en de KNVB ieder de helft ontvingen. De voetballers kregen voor die dag slechts de treinkosten vergoed. Voor Bakhuys was dat ƒ3,15 en Feyenoord-doelman Adri van Male kreeg precies dertig centen!
Dat gebeurde keer op keer op keer, elke zondag en elke speeldag van het Nederlands Elftal. En als een international door een blessure niet kon lopen – en dus niet kon werken die dagen – kreeg hij van de bond een uitkering van ƒ1,25 per dag. ‘Ik geneer mij dit openlijk te moeten mededeelen’, zei Bakhuys in Het Amsterdamsch Sportblad van oktober 1937.
hij er genoeg van kreeg om het geld voor iemand anders te verdienen, terwijl hij de rest van de week dom werk moest doen. Het Amsterdamsch Sportblad vatte dit probleem perfect samen: ‘Het is ’n overbekend feit, dat verschillende Nederlandsche elftalspelers eerlijk er voor uitkomen, liever den dag met ƒ25,- naar huis te gaan, dan vaak daarvoor met tegenzin een overladen maaltijd te moeten verorberen in een milieu, waarin zij zich bovendien niet eens thuis voelen.’ En dat milieu was er één van voetbalofficials die tijdens diners en feestjes het grootste woord hadden, maar het maatschappelijke leven van ‘hun’ voetballers niet konden of wilden zien.
Wat Bakhuys zelf hiervan vond, schreef hij in oktober 1937 in een speciale uitgave van Het Amsterdamsche Sportblad. Bitter was hij over de voetbalofficials, die hem het geld niet gunden. ‘Ik heb vijf jaren het Nederlandsche elftal gediend. Ik heb meegeholpen aan vlagvertoon en aan het formeren van tonnen guldens reserve in de bondskas. Maar mij heeft men verboden voor mij zelf een reserve te kweeken, een spaarduitje apart te leggen. Ik was amateur en ik mocht als voetballer geen geld verdienen. De kansen, oh, ik heb ze bij tientallen moeten laten loopen. Een aanbieding voor een film, 30 dagen à ƒ100,- per dag: ik was amateur! Een aanlokkelijke propositie van Marseille…, niet doen, werd er gezegd…, je bent amateur.’
Cynisch keek hij terug op zijn goede jaren in de Nederlandse stadions: ‘Een voorbije schittering van vervlogen roem en eer! Plakboeken vol knipsels en foto’s, een bezienswaardigheid in duizenden albums van autogrammenjagers, zijn beeltenis op millioenen sigarettenplaatjes, maar maatschappelijk uitgeteld!’
Bakhuys werd zelfs door de politie uit zijn huis gehaald en gearresteerd. Alle kranten doken er bovenop om de eens gevierde voetballer nog dieper in de grond te stampen. ‘Natrappen is voor voetballers verboden’, concludeerde hij hard. ‘Men kwalificeert het als onsportief, als hoogst unfair. Toen ik voetballer was, heeft men dat blijkbaar vergeten. Want nagetrapt heeft men mij tot op den laatsten dag, dat ik in Holland was.’
Bakhuys vluchtte weg uit Nederland. Hij ging spelen voor geld bij Metz in Frankrijk, waar de mensen speciaal naar het stadion kwamen voor Bakwie. De Nederlander kon zijn thuisland toch niet vergeten: enkele malen wilde hij een wedstrijd spelen tegen een Nederlandse ploeg.
Feyenoord wilde wel in 1938, maar de voetbalbond verbood die wedstrijd. Clubblad De Feijenoorder was woedend. ‘Bakhuys uitgewezen!!’ gilde het blad. ‘Het bestuur van de KNVB blijkt reeds enige jaren geleden beslist te hebben’, schreef hoofdredacteur L.A.H. Heesakker, ‘dat Bakhuys nooit meer op een Nederlands voetbalveld zal mogen uitkomen.’ En niemand die van dit besluit op de hoogte was gesteld, brieste hij verder. ‘Zonder vorm van proces was Bakhuys op dictatoriale wijze verbannen.’ Voor de KNVB was Bakhuys in 1937 overleden zonder te sterven.
Op 17 juni 1950 werd hij toch opeens weer actueel tijdens een bestuursvergadering van de KNVB, met Bakhuys als agendapunt. De documenten die hierbij hoorden, waren rondgestuurd door secretaris-generaal Lo Brunt. Ze liggen nu in Map 4040 van het KNVB-archief.
Brunt voegde eraan toe dat ze zeer vertrouwelijk waren. ‘In de kachel stoppen!’ staat op het eerste vel met potlood erbij geschreven, wat gelukkig niet is gebeurd. Naast die aansporing ontvingen de bestuursleden een kopie van een brief, die vanuit Frankrijk was verstuurd naar ‘Monsieur Backhuys’. Op uiterst geniepige wijze had Lo Brunt die in handen gekregen: ‘Mijne Heren. Hedenmorgen werd per vergissing een brief opengemaakt, gericht aan de Heer Backhuys. Ik meen er goed aan te doen U de inhoud hierbij door te geven. Het is fraai!’
Brunt maakte zich hier dus schuldig aan schending van het briefgeheim, ongeacht dat de naam van ‘Monsieur Backhuys’ verkeerd was geschreven.
De KNVB’ers zagen dat de brief was verstuurd door Raymond Siener van het Franse Metz. Hij vroeg Bakhuys om hulp bij het zoeken van Nederlandse voetballers voor zijn club. De voetbalbond was zeer bezorgd over dit ‘ronselen’, zoals dat toen nog heette. ‘Mijn vraag is nu’, eindigde Brunt daarom, ‘wat verder in deze zaak moet worden gedaan.’ Waarop bestuurslid ir. H.F. Hopster voorstelde: ‘Niet doorgeven.’ Nadat de secretaris-generaal een strafbaar feit pleegde met het schenden van het briefgeheim, stelde een collega voor om de post ook nog eens te stelen.
Het was Alarmfase Eén bij de KNVB. Een soort spionagenetwerk werd over de Nederlandse voetbalwereld gesponnen, want opeens doken overal berichten op, die de bond wezen op het gevaar van ronselaars. Uit het Limburgse Rumpen kwam op 5 september 1950 een mededeling van een plaatselijke voetbalofficial. De ‘beruchte Bep Backhuis met 5 Franse heren’ waren gesignaleerd op het terrein van Bleijerheide, stond erin. ‘Natuurlijk met de bedoeling de spelers voorstellen te doen voor het spelen in Frankrijk.’ Maar clubvoorzitter dhr. Turk stapte resoluut op Bakhuys af: “Hem gevraagd of hij een toegangsbewijs had.” Dat had Bakhuys, waarop Turk zich liet kennen: “Als je dit alsnog moest hebben, zou je het niet krijgen. Ik wil geen schoften op mijn terrein.” De eens zo populaire voetballer kreeg daarop ‘een rode kop’ en draaide zich om.
Zo bleek de KNVB knap zenuwachtig door die ronselpraktijken. Het Nederlandse voetbal dreigde in zijn hart te worden geraakt, omdat de beste spelers naar het buitenland werden gelokt. Rond 1950 voltrok dit proces zich daadwerkelijk: topvoetballers als Faas Wilkes, Frans de Munck, Bertus de Harder, Bram Appel en Kees Rijvers gingen geld verdienen in Italië, Spanje of Frankrijk. Alleen Abe Lenstra bleef over, omdat hij niet zo’n reislustig type was en het liefst in Nederland bleef.
De bond hield alle ontwikkelingen daarom scherp in de gaten, soms op een wat onfrisse manier, zoals bij een zekere E.F. Zanoli, opgedoken in het ‘spionagenetwerk tegen ronselaars’. In de zomer van 1950 werd hij in het openbaar beschuldigd van ronselarij, wat hij niet pikte. Op hoge poten schreef Zanoli een brief aan de KNVB waarin alles werd ontkend. ‘Dat deed ons genoegen’, antwoordde de bond per ommegaande. Zanoli zal toen hebben gedacht dat hij uit beeld was, maar niets daarvan. Achter zijn rug om werd zijn financiële positie onderzocht en zo bleek dat hij ‘een kleine creditrekening’ had. Ook maatschappelijk werd hij even tegen het licht gehouden: voor de Tweede Wereldoorlog was Zanoli correspondent van de Paris Soir geweest. Op het moment van onderzoek was hij ‘nieuwsreporter en bureauchef van de Canadian Public’. Aldus het geheime KNVB-onderzoek, dat eindigt met de conclusie: ‘Reputatie prima’.
Het ging dus hard tegen hard begin jaren vijftig in de aanloop naar de invoering van het betaalde voetbal in 1954. Dat jaar kwam het er dan toch van nadat een jaar daarvoor een toevallige bijeengeraapte verzameling van Nederlandse profvoetballers in den vreemde een benefietwedstrijd voor de slachtoffers van de Watersnoodramp speelde tegen de Franse profs. De Nederlanders wonnen op sensationele wijze, wat in dit land definitief de ogen opende van publiek en pers. Betaalde voetballers bleken veel beter te zijn dan de goedwillende amateurs en waarom moest dat Nederland worden ontzegd?
Een jaar later was het zover, alhoewel Bakhuys nooit de credits heeft gekregen van zijn pioniersdaad. De schoft, Monsieur Backhuys, zou nooit meer aarden in Nederland. Hij kreeg tuberculose en verbleef enige tijd in een sanatorium.
In 1982 is hij overleden op 73-jarige leeftijd.
In 1954 werd in Nederland het betaalde voetbal ingevoerd. Daarmee kwam een eind aan de discussie over amateurvoetbal en profspelers, die jarenlang had geduurd. Met name in de jaren dertig van de vorige eeuw leverde dit schrijnende situaties op: ‘s weekends waren de voetballers publieke helden, en hadden ze de rest van de week vaak geen werk. Geliefd op de zondag, berooid op de andere dagen.
Symbool voor deze tegenstelling was Beb Bakhuys, in de jaren dertig de beste spits van Nederland en misschien zelfs van Europa. In 1937 werd hij door de KNVB op de zwarte lijst gezet, omdat hij geld zou hebben ontvangen om bij VVV in Venlo te spelen. Bakhuys ging daarna in het buitenland voetballen. De bond wilde nooit meer iets met hem te maken hebben.
In het Nationaal Archief ligt het archief van de KNVB, met een speciale map over Bakhuys. Daaruit blijkt dat tot in de jaren vijftig toe de voetbalbond het leven van de voetballer onmogelijk maakte. Sportgeschiedenis draaide deze archiefdozen eens om.
In de zomer van 1954 stemde de KNVB in met betaald voetbal en ging een samenwerking aan met de NBVB, de ‘wilde’ bond van de beroepsspelers. Een tijdperk van puur amateurisme werd beëindigd. Beter gezegd: een tijdperk van papieren amateurisme werd beëindigd, want onder de tafel kregen belangrijke spelers wel degelijk wat toegeschoven.
Bij een club als Feyenoord bijvoorbeeld, waar trainer Richard Dombi in de jaren dertig meer geld ontving dan was afgesproken. Het verschil kreeg aanvoerder Puck van Heel op de training stiekem uitbetaald.
Uitbetaling kon ook zonder geld plaatsvinden, zoals tijdens de Tweede Wereldoorlog. Clubs gaven hun spelers extra maaltijden om voedselproblemen te voorkomen. En natuurlijk om de speler moreel te binden aan de club. Hoe dan ook: het echte amateurisme zoals de KNVB dat wilde, bestond niet, maar de schijn werd goed opgehouden.
De jaren dertig waren zo mooi voor Bakhuys. Stadions stroomden vol om hem te zien spelen en zijn supporters wilden ook buiten de wedstrijden zo dicht mogelijk in zijn buurt zijn. In 23 interlands maakte hij maar liefst 28 doelpunten, dus gemiddeld meer dan één per wedstrijd. Iedereen was daarom een vriend van Bakhuys, die handen tekort kwam voor het uitdelen van handtekeningen en schouders tekort voor het ontvangen van de welgemeende klopjes.
Alles veranderde toen hij in 1937 werd beschuldigd van het aannemen van geld van VVV uit Venlo. Bakhuys ontving zijn centen net iets te openlijk, want al snel was bekend dat hij een sigarenzaak kreeg aangeboden via de club. Daar zou hij zijn maatschappelijke loopbaan kunnen stimuleren, alhoewel de voetballer er nooit een geheim van maakte een hekel aan dat werk te hebben. Verder werd zijn loon vastgesteld op dertig gulden per week en vijf procent van de recettes.
Een storm van publieke verontwaardiging loeide over de voetbalvelden. Gek, want het was toch ook mede door Bakhuys dat de stadions vol stroomden. Er ging echter geen cent van de recettes naar de voetballers, want alles ging naar de KNVB en de voetbalclubs.
Een voorbeeld: op 21 oktober 1936 speelde Oranje een oefenwedstrijd tegen de Doncaster Rovers in het stadion van Sparta uit Rotterdam. In totaal werd ƒ4.471,60 winst gemaakt, waarvan Sparta en de KNVB ieder de helft ontvingen. De voetballers kregen voor die dag slechts de treinkosten vergoed. Voor Bakhuys was dat ƒ3,15 en Feyenoord-doelman Adri van Male kreeg precies dertig centen!
Dat gebeurde keer op keer op keer, elke zondag en elke speeldag van het Nederlands Elftal. En als een international door een blessure niet kon lopen – en dus niet kon werken die dagen – kreeg hij van de bond een uitkering van ƒ1,25 per dag. ‘Ik geneer mij dit openlijk te moeten mededeelen’, zei Bakhuys in Het Amsterdamsch Sportblad van oktober 1937.
hij er genoeg van kreeg om het geld voor iemand anders te verdienen, terwijl hij de rest van de week dom werk moest doen. Het Amsterdamsch Sportblad vatte dit probleem perfect samen: ‘Het is ’n overbekend feit, dat verschillende Nederlandsche elftalspelers eerlijk er voor uitkomen, liever den dag met ƒ25,- naar huis te gaan, dan vaak daarvoor met tegenzin een overladen maaltijd te moeten verorberen in een milieu, waarin zij zich bovendien niet eens thuis voelen.’ En dat milieu was er één van voetbalofficials die tijdens diners en feestjes het grootste woord hadden, maar het maatschappelijke leven van ‘hun’ voetballers niet konden of wilden zien.
Wat Bakhuys zelf hiervan vond, schreef hij in oktober 1937 in een speciale uitgave van Het Amsterdamsche Sportblad. Bitter was hij over de voetbalofficials, die hem het geld niet gunden. ‘Ik heb vijf jaren het Nederlandsche elftal gediend. Ik heb meegeholpen aan vlagvertoon en aan het formeren van tonnen guldens reserve in de bondskas. Maar mij heeft men verboden voor mij zelf een reserve te kweeken, een spaarduitje apart te leggen. Ik was amateur en ik mocht als voetballer geen geld verdienen. De kansen, oh, ik heb ze bij tientallen moeten laten loopen. Een aanbieding voor een film, 30 dagen à ƒ100,- per dag: ik was amateur! Een aanlokkelijke propositie van Marseille…, niet doen, werd er gezegd…, je bent amateur.’
Cynisch keek hij terug op zijn goede jaren in de Nederlandse stadions: ‘Een voorbije schittering van vervlogen roem en eer! Plakboeken vol knipsels en foto’s, een bezienswaardigheid in duizenden albums van autogrammenjagers, zijn beeltenis op millioenen sigarettenplaatjes, maar maatschappelijk uitgeteld!’
Bakhuys werd zelfs door de politie uit zijn huis gehaald en gearresteerd. Alle kranten doken er bovenop om de eens gevierde voetballer nog dieper in de grond te stampen. ‘Natrappen is voor voetballers verboden’, concludeerde hij hard. ‘Men kwalificeert het als onsportief, als hoogst unfair. Toen ik voetballer was, heeft men dat blijkbaar vergeten. Want nagetrapt heeft men mij tot op den laatsten dag, dat ik in Holland was.’
Bakhuys vluchtte weg uit Nederland. Hij ging spelen voor geld bij Metz in Frankrijk, waar de mensen speciaal naar het stadion kwamen voor Bakwie. De Nederlander kon zijn thuisland toch niet vergeten: enkele malen wilde hij een wedstrijd spelen tegen een Nederlandse ploeg.
Feyenoord wilde wel in 1938, maar de voetbalbond verbood die wedstrijd. Clubblad De Feijenoorder was woedend. ‘Bakhuys uitgewezen!!’ gilde het blad. ‘Het bestuur van de KNVB blijkt reeds enige jaren geleden beslist te hebben’, schreef hoofdredacteur L.A.H. Heesakker, ‘dat Bakhuys nooit meer op een Nederlands voetbalveld zal mogen uitkomen.’ En niemand die van dit besluit op de hoogte was gesteld, brieste hij verder. ‘Zonder vorm van proces was Bakhuys op dictatoriale wijze verbannen.’ Voor de KNVB was Bakhuys in 1937 overleden zonder te sterven.
Op 17 juni 1950 werd hij toch opeens weer actueel tijdens een bestuursvergadering van de KNVB, met Bakhuys als agendapunt. De documenten die hierbij hoorden, waren rondgestuurd door secretaris-generaal Lo Brunt. Ze liggen nu in Map 4040 van het KNVB-archief.
Brunt voegde eraan toe dat ze zeer vertrouwelijk waren. ‘In de kachel stoppen!’ staat op het eerste vel met potlood erbij geschreven, wat gelukkig niet is gebeurd. Naast die aansporing ontvingen de bestuursleden een kopie van een brief, die vanuit Frankrijk was verstuurd naar ‘Monsieur Backhuys’. Op uiterst geniepige wijze had Lo Brunt die in handen gekregen: ‘Mijne Heren. Hedenmorgen werd per vergissing een brief opengemaakt, gericht aan de Heer Backhuys. Ik meen er goed aan te doen U de inhoud hierbij door te geven. Het is fraai!’
Brunt maakte zich hier dus schuldig aan schending van het briefgeheim, ongeacht dat de naam van ‘Monsieur Backhuys’ verkeerd was geschreven.
De KNVB’ers zagen dat de brief was verstuurd door Raymond Siener van het Franse Metz. Hij vroeg Bakhuys om hulp bij het zoeken van Nederlandse voetballers voor zijn club. De voetbalbond was zeer bezorgd over dit ‘ronselen’, zoals dat toen nog heette. ‘Mijn vraag is nu’, eindigde Brunt daarom, ‘wat verder in deze zaak moet worden gedaan.’ Waarop bestuurslid ir. H.F. Hopster voorstelde: ‘Niet doorgeven.’ Nadat de secretaris-generaal een strafbaar feit pleegde met het schenden van het briefgeheim, stelde een collega voor om de post ook nog eens te stelen.
Het was Alarmfase Eén bij de KNVB. Een soort spionagenetwerk werd over de Nederlandse voetbalwereld gesponnen, want opeens doken overal berichten op, die de bond wezen op het gevaar van ronselaars. Uit het Limburgse Rumpen kwam op 5 september 1950 een mededeling van een plaatselijke voetbalofficial. De ‘beruchte Bep Backhuis met 5 Franse heren’ waren gesignaleerd op het terrein van Bleijerheide, stond erin. ‘Natuurlijk met de bedoeling de spelers voorstellen te doen voor het spelen in Frankrijk.’ Maar clubvoorzitter dhr. Turk stapte resoluut op Bakhuys af: “Hem gevraagd of hij een toegangsbewijs had.” Dat had Bakhuys, waarop Turk zich liet kennen: “Als je dit alsnog moest hebben, zou je het niet krijgen. Ik wil geen schoften op mijn terrein.” De eens zo populaire voetballer kreeg daarop ‘een rode kop’ en draaide zich om.
Zo bleek de KNVB knap zenuwachtig door die ronselpraktijken. Het Nederlandse voetbal dreigde in zijn hart te worden geraakt, omdat de beste spelers naar het buitenland werden gelokt. Rond 1950 voltrok dit proces zich daadwerkelijk: topvoetballers als Faas Wilkes, Frans de Munck, Bertus de Harder, Bram Appel en Kees Rijvers gingen geld verdienen in Italië, Spanje of Frankrijk. Alleen Abe Lenstra bleef over, omdat hij niet zo’n reislustig type was en het liefst in Nederland bleef.
De bond hield alle ontwikkelingen daarom scherp in de gaten, soms op een wat onfrisse manier, zoals bij een zekere E.F. Zanoli, opgedoken in het ‘spionagenetwerk tegen ronselaars’. In de zomer van 1950 werd hij in het openbaar beschuldigd van ronselarij, wat hij niet pikte. Op hoge poten schreef Zanoli een brief aan de KNVB waarin alles werd ontkend. ‘Dat deed ons genoegen’, antwoordde de bond per ommegaande. Zanoli zal toen hebben gedacht dat hij uit beeld was, maar niets daarvan. Achter zijn rug om werd zijn financiële positie onderzocht en zo bleek dat hij ‘een kleine creditrekening’ had. Ook maatschappelijk werd hij even tegen het licht gehouden: voor de Tweede Wereldoorlog was Zanoli correspondent van de Paris Soir geweest. Op het moment van onderzoek was hij ‘nieuwsreporter en bureauchef van de Canadian Public’. Aldus het geheime KNVB-onderzoek, dat eindigt met de conclusie: ‘Reputatie prima’.
Het ging dus hard tegen hard begin jaren vijftig in de aanloop naar de invoering van het betaalde voetbal in 1954. Dat jaar kwam het er dan toch van nadat een jaar daarvoor een toevallige bijeengeraapte verzameling van Nederlandse profvoetballers in den vreemde een benefietwedstrijd voor de slachtoffers van de Watersnoodramp speelde tegen de Franse profs. De Nederlanders wonnen op sensationele wijze, wat in dit land definitief de ogen opende van publiek en pers. Betaalde voetballers bleken veel beter te zijn dan de goedwillende amateurs en waarom moest dat Nederland worden ontzegd?
Een jaar later was het zover, alhoewel Bakhuys nooit de credits heeft gekregen van zijn pioniersdaad. De schoft, Monsieur Backhuys, zou nooit meer aarden in Nederland. Hij kreeg tuberculose en verbleef enige tijd in een sanatorium.
In 1982 is hij overleden op 73-jarige leeftijd.
Ik noem een Tony van Heemschut,een Loeki Knol,een Brammetje Biesterveld en natuurlijk een Japie Stobbe !
Op 7 juli 1974 waren we er toch ingetuind. Helaas was ik oud genoeg voor een voetbaltrauma.
Ik noem een Tony van Heemschut,een Loeki Knol,een Brammetje Biesterveld en natuurlijk een Japie Stobbe !
Vandaag in 2014: Duitsland - Brazilië 7-1
Gelukkig voor de Duitsers hebben we de beelden uit het verleden nog..!
Hierbij de monsterzege van Duitsland op het WK van 2014: 7-1 winst tegen Brazilië, notabene spelend in eigen land..
Gelukkig voor de Duitsers hebben we de beelden uit het verleden nog..!
Hierbij de monsterzege van Duitsland op het WK van 2014: 7-1 winst tegen Brazilië, notabene spelend in eigen land..
Ik noem een Tony van Heemschut,een Loeki Knol,een Brammetje Biesterveld en natuurlijk een Japie Stobbe !
Na het Jeroen Zoet, is er helaas ook het Bert Zuurman, luidt een bekend voetbalgezegde..
Vandaag in 2014: Nederland verliest op penals van Argentinië. Vlaar en Sneijder missen.
Geen WK-finale...
Vandaag in 2014: Nederland verliest op penals van Argentinië. Vlaar en Sneijder missen.
Geen WK-finale...
Ik noem een Tony van Heemschut,een Loeki Knol,een Brammetje Biesterveld en natuurlijk een Japie Stobbe !
Sneijder die zat al aan zijn bitterballen te denken...quote:
Na het Jeroen Zoet, is er helaas ook het Bert Zuurman, luidt een bekend voetbalgezegde..
Vandaag in 2014: Nederland verliest op penals van Argentinië. Vlaar en Sneijder missen.
Geen WK-finale...
Vandaag in 1941 werd Henk 'charly' Bosveld geboren.
De middenvelder, uitgeroepen tot de beste speler van Vitesse in de 20ste eeuw, werd 57.
Bosveld kreeg zijn bijnaam 'Charly' van Friedrich Donenfeld, zijn trainer bij Sportclub Enschede, die vond dat Bosveld het loopje van Charlie Chaplin had.
De middenvelder, uitgeroepen tot de beste speler van Vitesse in de 20ste eeuw, werd 57.
Bosveld kreeg zijn bijnaam 'Charly' van Friedrich Donenfeld, zijn trainer bij Sportclub Enschede, die vond dat Bosveld het loopje van Charlie Chaplin had.
Ik noem een Tony van Heemschut,een Loeki Knol,een Brammetje Biesterveld en natuurlijk een Japie Stobbe !
Leuk, die weetjes, Tong. Bedanktquote:
Vandaag in 1941 werd Henk 'charly' Bosveld geboren.
De middenvelder, uitgeroepen tot de beste speler van Vitesse in de 20ste eeuw, werd 57.
Bosveld kreeg zijn bijnaam 'Charly' van Friedrich Donenfeld, zijn trainer bij Sportclub Enschede, die vond dat Bosveld het loopje van Charlie Chaplin had.
[ afbeelding ]
Vandaag 12 jaar geleden:
OnsOranje tegen Spanje. Wat als...?
OnsOranje tegen Spanje. Wat als...?
Ik noem een Tony van Heemschut,een Loeki Knol,een Brammetje Biesterveld en natuurlijk een Japie Stobbe !
Arjen zal nog vaak misselijk worden van dit moment...quote:
Vandaag 12 jaar geleden:
OnsOranje tegen Spanje. Wat als...?
Ik ook maatquote:
[..]
Arjen zal nog vaak misselijk worden van dit moment...
Ik noem een Tony van Heemschut,een Loeki Knol,een Brammetje Biesterveld en natuurlijk een Japie Stobbe !
Destijds zat ik goed naar de beelden te kijken. Hij kwam in dat schot en in zijn zicht op hoe Casillias stond net een seconde te kort om die inschatting te maken. Zonde.quote:
Ik hoop dat we met Louis III de eerste plaats halen.
0-3 | Vandaag precies 8 jaar geleden kwam er, met een bronzen plak, een einde aan een voor OnsOranje bijna perfect WK in Brazilië. Een prachtig toernooi, zónder nederlaag, om werkelijk nooit meer te vergeten!
Ik noem een Tony van Heemschut,een Loeki Knol,een Brammetje Biesterveld en natuurlijk een Japie Stobbe !
Het voelde wel goed dat we deze wedstrijd hadden gewonnen. Zeker ook omdat we in 1998 hadden moeten winnen van hun.quote:
0-3 | Vandaag precies 8 jaar geleden kwam er, met een bronzen plak, een einde aan een voor OnsOranje bijna perfect WK in Brazilië. Een prachtig toernooi, zónder nederlaag, om werkelijk nooit meer te vergeten!
Ik kan mij de walk of triomf nog herinneren van Louis II destijds. Vanuit het vliegtuig zwaaiend en lopend naar binnen. En dat terwijl hij weer werd geïnterviewd door een 'domme' interviewer.
Fred Bischot (13 juli 1948) was een speler die het grootste deel van zijn voetballeven voor Telstar uitkwam. De verdediger is echter vooral bekend van een mesincident tijdens de nacompetitiewedstrijd FC Groningen-Telstar. Hij is zo ongeveer het eerste slachtoffer van persoonlijk supportersgeweld.
Bischot maakte zijn debuut voor Telstar in het seizoen 1971/72 en speelde maar liefst 372 wedstrijden voor ‘De Witte Leeuwen’. Hij is daarmee recordhouder, nog voor Frans van Essen die 360 wedstrijden speelde. Tussendoor speelde Bischot drie seizoenen bij FC Amsterdam een eentje bij Go Ahead Eagles.
De Heemskerker zal echter met name de boeken ingaan als slachtoffer van een mesincident in het toenmalige Oosterpark van FC Groningen. Tijdens een nacompetitiewedstrijd op 10 juni 1979 stonden de Noorderlingen al na een half uur met 2-0 voor tegen de ploeg uit Velsen. De 41-jarige ‘supporter’ Jacob R. vond de Velsenaren, en dan met name Fred Bischot, veel te hard spelen en gooide een mes dat rakelings naast de verdediger op de grond viel. De spelers van Telstar waren zo overstuur, dat ze weigerden de wedstrijd uit te spelen. Scheidsrechter Bep Thomas kon niet anders dan de wedstrijd staken.
De messengooier toonde later berouw en bekende dat hij ‘in een vlaag van verstandsverbijstering’ zijn daad had gepleegd. De tuchtcommissie besloot dat FC Groningen geen schuld had aan het incident. De wedstrijd werd op 20 juni mét publiek uitgespeeld vanaf het moment dat de wedstrijd werd gestaakt, de Groningers wonnen uiteindelijk met 3-0.
Supportersincidenten in Nederland deden zijn intrede in de jaren ’70. Vooral het gooien van blikjes en flesjes was in die tijd ‘populair’. Maar dit geweld, persoonlijk gericht op een speler, was tot dan toe nog niet voorgekomen. Een boeiend relaas van dit incident is te vinden op de website van de Trots van het Noorden, de fanatieke supporterskant van FC Groningen.
Fred Bischot werd na zijn carrière postbesteller en trainer van zondagvierdeklasser DTS uit Oudkarspel. In het seizoen 2014-2015 werd Bischot trainer van het tweede elftal van VV IJmuiden.
Bischot maakte zijn debuut voor Telstar in het seizoen 1971/72 en speelde maar liefst 372 wedstrijden voor ‘De Witte Leeuwen’. Hij is daarmee recordhouder, nog voor Frans van Essen die 360 wedstrijden speelde. Tussendoor speelde Bischot drie seizoenen bij FC Amsterdam een eentje bij Go Ahead Eagles.
De Heemskerker zal echter met name de boeken ingaan als slachtoffer van een mesincident in het toenmalige Oosterpark van FC Groningen. Tijdens een nacompetitiewedstrijd op 10 juni 1979 stonden de Noorderlingen al na een half uur met 2-0 voor tegen de ploeg uit Velsen. De 41-jarige ‘supporter’ Jacob R. vond de Velsenaren, en dan met name Fred Bischot, veel te hard spelen en gooide een mes dat rakelings naast de verdediger op de grond viel. De spelers van Telstar waren zo overstuur, dat ze weigerden de wedstrijd uit te spelen. Scheidsrechter Bep Thomas kon niet anders dan de wedstrijd staken.
De messengooier toonde later berouw en bekende dat hij ‘in een vlaag van verstandsverbijstering’ zijn daad had gepleegd. De tuchtcommissie besloot dat FC Groningen geen schuld had aan het incident. De wedstrijd werd op 20 juni mét publiek uitgespeeld vanaf het moment dat de wedstrijd werd gestaakt, de Groningers wonnen uiteindelijk met 3-0.
Supportersincidenten in Nederland deden zijn intrede in de jaren ’70. Vooral het gooien van blikjes en flesjes was in die tijd ‘populair’. Maar dit geweld, persoonlijk gericht op een speler, was tot dan toe nog niet voorgekomen. Een boeiend relaas van dit incident is te vinden op de website van de Trots van het Noorden, de fanatieke supporterskant van FC Groningen.
Fred Bischot werd na zijn carrière postbesteller en trainer van zondagvierdeklasser DTS uit Oudkarspel. In het seizoen 2014-2015 werd Bischot trainer van het tweede elftal van VV IJmuiden.
Ik noem een Tony van Heemschut,een Loeki Knol,een Brammetje Biesterveld en natuurlijk een Japie Stobbe !
Aad Mansveld (14 juli 1944 – 5 december 1991) was een sierlijke libero in de jaren ’70 en ’80. De onbetwiste clublegende van ADO den Haag overleed in 1991, na een slopende ziekte, op slechts 47-jarige leeftijd.
Mansveld, opgegroeid in het Laakkwartier, combineerde zijn voetbalcarrière eerst nog met zijn beroep als verwarmingsmonteur, maar werd in 1970 full-prof bij ADO, de club waar hij al lid was sinds zijn achtste.
Langzamerhand groeide hij in de hofstad uit tot een grote leider. Opkomend, uitstekende pass, combinerend, verwoestend schot, regelmatig scorend en ook nog eens nauwelijks passeerbaar.
Een persoonlijk hoogtepunt was toch wel de EC II-wedstrijd tegen West Ham United in 1976. In een met 4-2 gewonnen wedstrijd scoorde de verdediger binnen 38 minuten drie keer! De andere goal kwam van Lex Schoenmaker. Met de Hagenaars won Aad overigens tweemaal de KNVB-beker.
Ondanks interesse van onder meer PSV en Ajax, bleef Mansveld het Zuiderpark trouw. Hij kon niet zonder ADO en de club kon niet zonder hem. Hij zou later overigens wel nog enige tijd spelen bij Feyenoord en FC Utrecht, maar voetballiefhebbers herinneren zich Aad Mansveld vooral als Mister ADO Den Haag.
De charismatische verdediger speelde zes interlands voor Oranje. Hij miste het WK 1974 door een enkelblessure. Hij werd na zijn voetbalcarrière trainer, voornamelijk bij de amateurs. In 1984 was hij nog een seizoen assistent bij FC Den Haag onder Rob Baan.
Aad Mansveld is de absolute clublegende van ADO Den Haag. Hij wordt nog steeds geëerd in de hofstad. ‘Aadsjuh’ wordt gezien als de verpersoonlijking van de ‘Haagse bluf’. Een onverzettelijke speler die met nimmer aflatende inzet de clubkleuren van ‘zijn’ ADO verdedigde.
Mansveld had in het Zuiderpark een eigen tribune. Ook zijn er in de hofstad twee straatnamen vernoemd en is er voor het stadion een prominent standbeeld gemaakt van de libero. Daarnaast is hij in 2000 door de gemeente Den Haag benoemd tot voetballer van de eeuw.
Op 5 december 1991 overleed de verdediger na een slopende ziekte op 47-jarige leeftijd. Voetbalminnend Den Haag heeft Aad Mansveld voor eeuwig in de harten gesloten.
Mansveld, opgegroeid in het Laakkwartier, combineerde zijn voetbalcarrière eerst nog met zijn beroep als verwarmingsmonteur, maar werd in 1970 full-prof bij ADO, de club waar hij al lid was sinds zijn achtste.
Langzamerhand groeide hij in de hofstad uit tot een grote leider. Opkomend, uitstekende pass, combinerend, verwoestend schot, regelmatig scorend en ook nog eens nauwelijks passeerbaar.
Een persoonlijk hoogtepunt was toch wel de EC II-wedstrijd tegen West Ham United in 1976. In een met 4-2 gewonnen wedstrijd scoorde de verdediger binnen 38 minuten drie keer! De andere goal kwam van Lex Schoenmaker. Met de Hagenaars won Aad overigens tweemaal de KNVB-beker.
Ondanks interesse van onder meer PSV en Ajax, bleef Mansveld het Zuiderpark trouw. Hij kon niet zonder ADO en de club kon niet zonder hem. Hij zou later overigens wel nog enige tijd spelen bij Feyenoord en FC Utrecht, maar voetballiefhebbers herinneren zich Aad Mansveld vooral als Mister ADO Den Haag.
De charismatische verdediger speelde zes interlands voor Oranje. Hij miste het WK 1974 door een enkelblessure. Hij werd na zijn voetbalcarrière trainer, voornamelijk bij de amateurs. In 1984 was hij nog een seizoen assistent bij FC Den Haag onder Rob Baan.
Aad Mansveld is de absolute clublegende van ADO Den Haag. Hij wordt nog steeds geëerd in de hofstad. ‘Aadsjuh’ wordt gezien als de verpersoonlijking van de ‘Haagse bluf’. Een onverzettelijke speler die met nimmer aflatende inzet de clubkleuren van ‘zijn’ ADO verdedigde.
Mansveld had in het Zuiderpark een eigen tribune. Ook zijn er in de hofstad twee straatnamen vernoemd en is er voor het stadion een prominent standbeeld gemaakt van de libero. Daarnaast is hij in 2000 door de gemeente Den Haag benoemd tot voetballer van de eeuw.
Op 5 december 1991 overleed de verdediger na een slopende ziekte op 47-jarige leeftijd. Voetbalminnend Den Haag heeft Aad Mansveld voor eeuwig in de harten gesloten.
Ik noem een Tony van Heemschut,een Loeki Knol,een Brammetje Biesterveld en natuurlijk een Japie Stobbe !
Misschien wel zo netjes om bij al deze verhalen de bron te vermelden, of schrijf je ze allemaal zelf?
Denk aan het milieu voordat u deze post print.
Vandaag in 1957 werd Wlodzimierz ‘Wlodi’ Smolarek geboren.
Populaire aanvaller uit Polen die in Nederland beroemd werd als voetballer van Feyenoord Rotterdam en FC Utrecht. Hij kwam zestig maal uit voor de nationale ploeg van Polen en is de vader van oud-Feijenoorder Ebi Smolarek. Hij was vaak aanvoerder bij de nationale ploeg. Moest helaas te vroeg weg bij Feijenoord. In de nacht van 7 maart 2012 overleed Wlodzimierz Smolarek. Wlodi werd slechts 54 jaar oud.
Populaire aanvaller uit Polen die in Nederland beroemd werd als voetballer van Feyenoord Rotterdam en FC Utrecht. Hij kwam zestig maal uit voor de nationale ploeg van Polen en is de vader van oud-Feijenoorder Ebi Smolarek. Hij was vaak aanvoerder bij de nationale ploeg. Moest helaas te vroeg weg bij Feijenoord. In de nacht van 7 maart 2012 overleed Wlodzimierz Smolarek. Wlodi werd slechts 54 jaar oud.
Ik noem een Tony van Heemschut,een Loeki Knol,een Brammetje Biesterveld en natuurlijk een Japie Stobbe !
