R&P Relaties & Psychologie
Heb je relatieproblemen, of zit je in een diep psychologisch gat? Stort hier je hart uit, en heb steun aan de reacties van anderen.
Ik ben zelf ooit voor die diagnose behandeld. Ik weet hoe moeilijk het kan zijn om met de problemen te dealen die hierbij horen, echter dat neemt niet weg dat je net als iedere andere volwassene verantwoordelijk bent voor jouw eigen leven.
Excuus dat het weer een lang verhaal gaat worden, maar ik denk dat de volgende lap tekst belangrijk is om te kunnen toelichten waar ik nu precies problemen mee heb. Ik zet het toch maar in een spoiler, want ik dwaal ontzettend af met mijn gedachten.
Excuus dat het weer een lang verhaal gaat worden, maar ik denk dat de volgende lap tekst belangrijk is om te kunnen toelichten waar ik nu precies problemen mee heb. Ik zet het toch maar in een spoiler, want ik dwaal ontzettend af met mijn gedachten.
SPOILEROm spoilers te kunnen lezen moet je zijn ingelogd. Je moet je daarvoor eerst gratis Registreren. Ook kun je spoilers niet lezen als je een ban hebt.Elke keer als ik contact heb met die maat van mij en ik vertel hem bijvoorbeeld dat ik wat minder goed in mijn vel zit (en mij vervolgens weer schuldig voel dat ik hem daarmee lastiggevallen heb) belooft hij zo snel mogelijk contact met mij op te nemen. Dat vind ik dan vervolgens wel fijn - het doet mij toch goed dat iemand zijn betrokkenheid toont.
Maar het gebeurt eigenlijk altijd dat er wat tussenkomt, waardoor hij zichzelf ook klote is gaan voelen of hij heeft het te druk of hij is uit zijn bioritme. En dan belooft hij een andere keer te bellen, wat vervolgens niet gebeurt.
Ik heb hem daarover gezegd dat ik het ten eerste zelf vervelend vind, maar ook dat hij sowieso moet oppassen om te snel dingen aan anderen te beloven, want als hij dat vervolgens niet nakomt, dan associeren anderen dat met onbetrouwbaarheid en ook nemen ze hem voortaan minder serieus. Dit heb ikzelf ook moeten leren door schade en schande.
Wat mij vooral steekt, is het idee dat hij niet oprecht betrokken is, maar zijn hulp aanbiedt door zijn eigen verlatingsangst en dat hij om die reden bevriend wilt zijn met mij en eigenlijk met iedereen. Ook omdat de keer dat ik hem vertelde dat ik het nogal vervelend vind als hij beloftes maakt en ze vervolgens niet nakomt. Ik had het op een heel rustige manier tegen hem gezegd, maar hij raakte daardoor erg over de zeik en werd bang dat ik hem nooit meer wilde zien.
Ik moet toegeven dat ik daarbij ook twijfel aan mijn eigen oprechtheid met betrekking tot de vriendschap. Ik vraag me dan af: als hij mij eigenlijk gewoon gebruikt, doe ik dan eigenlijk hetzelfde bij hem? Ik had hem bijvoorbeeld al een paar keer ontvriend van mijn social media accounts. Daar had hij alleen over gezegd dat hij dat gedrag herkende toen het heel slecht met hem ging en hij was er verder niet boos over. Toch vermoed ik dat hij daar toch behoorlijk door werd geraakt.
Waar het eigenlijk op neerkomt. Ik zit vooral in de knoop met mezelf, want ik denk dat de rancune eerder in mezelf schuilt dan in hem. Hoe meer ik erover nadenk, hoe meer ik mezelf zie als degene die toxic is. Ik kan me dan wel voorstellen dat hij of wie dan ook er geen zin in heeft om zich met mij in te laten, als ik andersom zoveel negativiteit voel. Ik walg nu ook van mezelf. Ik vind het scary dat ikzelf niet in de gaten krijg dat het manipulatieve borderline-gedrag - want dat is het dus gewoon - er zo insluimert.
Ik heb er toch wel waardering voor dat je jezelf, ondanks alles, zo in de spiegel durft te kijken ipv anderen, in dit geval je maat, er de schuld van wilt geven. Wat natuurlijk veel makkelijker is, en dan hoef jij verder niets te doen. En dit lijkt me ook de enige manier om dingen in jezelf te kunnen verschuiven. Stap voor stap.
[ Bericht 1% gewijzigd door Tengano op 07-01-2022 01:28:04 ]
Het voordeel van die zelfcompassie is dat je niet zo afhankelijk meer bent van je omgeving voor je voeding. En dat scheelt een hoop gedoe en ruis in het contact met anderen en geeft meer voldoening in jezelf.quote:Ik heb van diverse therapeuten en andere mensen met hun allerbeste bedoelingen vaak aangehoord dat ik zelfcompassie moet ontwikkelen. Ik snap wel dat jezelf afkraken niets gaat helpen. Voor mij persoonlijk werkt het veel beter om mezelf helemaal niet te beoordelen, noch negatief noch positief, maar door zo objectief mogelijk naar mezelf te kijken.
[ Bericht 1% gewijzigd door Tengano op 07-01-2022 01:28:04 ]
Ik snap ergens wel wat je bedoelt mbt het laatste.quote:Op vrijdag 7 januari 2022 00:40 schreef Tengano het volgende:
Ik heb er toch wel waardering voor dat je jezelf, ondanks alles, zo in de spiegel durft te kijken ipv anderen, in dit geval je maat, er de schuld van wilt geven. Wat natuurlijk veel makkelijker is, en dan hoef jij verder niets te doen. En dit lijkt me ook de enige manier om dingen in jezelf te kunnen verschuiven. Stap voor stap.
[..]
Het voordeel van die zelfcompassie is dat je niet zo afhankelijk meer bent van je omgeving voor je voeding. En dat scheelt een hoop gedoe en ruis in het contact met anderen en geeft meer voldoening in jezelf.
Het grootste issue daarbij is denk ik dat mensen teveel uitgaan van hun eigen beleving ipv zich afvragen of het daadwerkelijk past bij de behoeftes van de persoon.
Stel dat jij in groepstherapie zit en je hebt een lage dunk van jezelf. En dan krijg je het volgende terug van jouw (vrouwelijke) groepsleden.
"Ik kan heel veel positieve eigenschappen bij jou zien! Je bent heel erg lief en zachtaardig. Je durft jouw gevoelens te tonen. Heel veel mannen durven dat niet hoor!
En het is ook niet nodig om zo onzeker te zijn over jouw uiterlijk. Je hoeft niet jaloers te zijn op al die macho's in de sportschool die denken dat ze heel wat zijn met hun spierballen. OK, ik geef toe dat zij er fysiek aantrekkelijker uitzien, maar jij compenseert dat weer met een heel mooie kwetsbare en vooral lieve persoonlijkheid. En weet je, ik associeer mannen met een grote bolle buik met de teddybeer waarmee ik vroeger als klein meisje ging slapen. Ik vond het zo leuk om daartegenaan te liggen. Dat was mijn lievelingsknuffel hoor!"
Als je complimenten aanhoort die daarmee vergelijkbaar zijn. In hoeverre merk je dat jouw zelfrespect erdoor gaat stijgen?
Ik heb de rest van jouw post ook gelezen en waardeer het hoor.
[ Bericht 3% gewijzigd door PabstBlueRibbon op 07-01-2022 05:27:28 ]
Ik krijg de indruk dat je dat soort complimenten niet binnen kunt laten en dat je er dus eigenlijk ook niks mee kunt. En ergens snap ik dat ook wel. Het staat haaks op je eigen zelfbeeld en het past gewoon niet als puzzelstukje bij wat jij zoekt en wat je nodig hebt.quote:Op vrijdag 7 januari 2022 05:21 schreef PabstBlueRibbon het volgende:
Ik snap ergens wel wat je bedoelt mbt het laatste.
Het grootste issue daarbij is denk ik dat mensen teveel uitgaan van hun eigen beleving ipv zich afvragen of het daadwerkelijk past bij de behoeftes van de persoon.
Stel dat jij in groepstherapie zit en je hebt een lage dunk van jezelf. En dan krijg je het volgende terug van jouw (vrouwelijke) groepsleden.
"Ik kan heel veel positieve eigenschappen bij jou zien! Je bent heel erg lief en zachtaardig. Je durft jouw gevoelens te tonen. Heel veel mannen durven dat niet hoor!
En het is ook niet nodig om zo onzeker te zijn over jouw uiterlijk. Je hoeft niet jaloers te zijn op al die macho's in de sportschool die denken dat ze heel wat zijn met hun spierballen. OK, ik geef toe dat zij er fysiek aantrekkelijker uitzien, maar jij compenseert dat weer met een heel mooie kwetsbare en vooral lieve persoonlijkheid. En weet je, ik associeer mannen met een grote bolle buik met de teddybeer waarmee ik vroeger als klein meisje ging slapen. Ik vond het zo leuk om daartegenaan te liggen. Dat was mijn lievelingsknuffel hoor!"
Als je complimenten aanhoort die daarmee vergelijkbaar zijn. In hoeverre merk je dat jouw zelfrespect erdoor gaat stijgen?
Ik heb de rest van jouw post ook gelezen en waardeer het hoor.
Maar als jij dan de concrete hulpvraag stelt met wat voor jou wel het beste werkt, wat heb je dan precies wel nodig? Het is immers ook een samenwerking die je met dit type mensen aangaat. En idd niet iedereen is in staat om jou zomaar even te lezen. Zoals je zelf terecht zegt, krijg je dingen naar je hoofd die voortkomen uit de belevingswereld van de ander. Van jouw kant heel duidelijk zijn en goed sturen op wat je nodig hebt, is dus ook voor die ander aanzienlijk helpend.
Als ik sommige complimenten herken en die overeenkomen met mijn zelfbeeld dat kan ik dankjewel zeggen. If not, dan kan ik het ontvangen en denk ik er nog even goed over na. Wat wordt hier gezegd? IN hoeverre gaat dit echt over mij? Wat voor intentie zit hier achter? Kan ik hier iets mee en zo ja wat? Anyway, ook als ik mezelf er niet in herken zegt het iets over de kwaliteit van de verbinding, of jezelf of de ander en kun je er wijzer van worden. En dat moet ook je primaire doel zijn; jouw zelfontwikkeling, iets wat niemand anders voor jou kan doen.quote:Als je complimenten aanhoort die daarmee vergelijkbaar zijn. In hoeverre merk je dat jouw zelfrespect erdoor gaat stijgen?
En in groepstherapie zijn zaken veelal nogal vertroebelt. Veel mensen zitten in de projectie zodat je dus dingen aan moet horen die helemaal niks met jou te maken hebben. Zelfs met therapeuten komt zelfprojectie regelmatig voor en kun je daardoor goed in de problemen komen. Daarom vind ik het verstandig dat iemand leert om zichzelf te helpen en anderen als resources daarbij te benutten. En ik wil toch nog een keer benoemen dat jouw vermogendheid tot zelfreflectie daar imo bij aanwezig blijkt. En dat is een belangrijk iets, want niet iedereen kan dat en het is een noodzaak om dingen voor jezelf uberhaupt te kunnen veranderen.
[ Bericht 5% gewijzigd door Tengano op 07-01-2022 10:02:07 ]
Voor sommige problemen is het net heel leuk om iemand te hebben die hetzelfde heeft. Met borderline is dit net niet het geval (heb het zelf). Ik heb ook vriendin die borderline heeft en we houden van elkaar, hebben heel veel leuke avonden, maar om over onze problemen te praten en tot oplossingen te komen, dat zit er niet in. Daarvoor heb je net iemand rationeel nodig, die heel goed de dingen kan relativeren. Het is soms wel leuk om te weten dat er nog iemand is die hetzelfde vaak meemaakt, maar echt dingen oplossen dat gaat niet. Sowieso zal je maat er ook stress voor hebben om die lade weer open te trekken en weer aan zijn eigen problemen herinnerd te worden.
Zo'n "compliment" zou ik niet ervaren (als het van een vrouw zou komen) als compliment. Dit zegt een vrouw tegen een man die ze friendzoned en niet wil kwetsen. Ze ziet je niet als een echte man.quote:
[..]
Ik snap ergens wel wat je bedoelt mbt het laatste.
Het grootste issue daarbij is denk ik dat mensen teveel uitgaan van hun eigen beleving ipv zich afvragen of het daadwerkelijk past bij de behoeftes van de persoon.
Stel dat jij in groepstherapie zit en je hebt een lage dunk van jezelf. En dan krijg je het volgende terug van jouw (vrouwelijke) groepsleden.
"Ik kan heel veel positieve eigenschappen bij jou zien! Je bent heel erg lief en zachtaardig. Je durft jouw gevoelens te tonen. Heel veel mannen durven dat niet hoor!
En het is ook niet nodig om zo onzeker te zijn over jouw uiterlijk. Je hoeft niet jaloers te zijn op al die macho's in de sportschool die denken dat ze heel wat zijn met hun spierballen. OK, ik geef toe dat zij er fysiek aantrekkelijker uitzien, maar jij compenseert dat weer met een heel mooie kwetsbare en vooral lieve persoonlijkheid. En weet je, ik associeer mannen met een grote bolle buik met de teddybeer waarmee ik vroeger als klein meisje ging slapen. Ik vond het zo leuk om daartegenaan te liggen. Dat was mijn lievelingsknuffel hoor!"
Als je complimenten aanhoort die daarmee vergelijkbaar zijn. In hoeverre merk je dat jouw zelfrespect erdoor gaat stijgen?
Ik heb de rest van jouw post ook gelezen en waardeer het hoor.
Doe jij dat misschien ook niet een beetje als je vraagtekens zet bij de oprechte betrokkenheid van je vriend?quote:
Het grootste issue daarbij is denk ik dat mensen teveel uitgaan van hun eigen beleving ipv zich afvragen of het daadwerkelijk past bij de behoeftes van de persoon.
Ik denk dat dit vooral een voorbeeld is van een passief gesprek ahw. De persoon spreekt vooral haar mening uit, dat is niet per se een compliment naar de persoon in kwestie. Laat staan een dialoog. Zoiets meen ik in de openingspost ook een beetje waar te nemen..quote:Stel dat jij in groepstherapie zit en je hebt een lage dunk van jezelf. En dan krijg je het volgende terug van jouw (vrouwelijke) groepsleden.
"Ik kan heel veel positieve eigenschappen bij jou zien! Je bent heel erg lief en zachtaardig. Je durft jouw gevoelens te tonen. Heel veel mannen durven dat niet hoor!
En het is ook niet nodig om zo onzeker te zijn over jouw uiterlijk. Je hoeft niet jaloers te zijn op al die macho's in de sportschool die denken dat ze heel wat zijn met hun spierballen. OK, ik geef toe dat zij er fysiek aantrekkelijker uitzien, maar jij compenseert dat weer met een heel mooie kwetsbare en vooral lieve persoonlijkheid. En weet je, ik associeer mannen met een grote bolle buik met de teddybeer waarmee ik vroeger als klein meisje ging slapen. Ik vond het zo leuk om daartegenaan te liggen. Dat was mijn lievelingsknuffel hoor!"
Als je complimenten aanhoort die daarmee vergelijkbaar zijn. In hoeverre merk je dat jouw zelfrespect erdoor gaat stijgen?
Als je zegt twijfels te hebben over zijn oprechte betrokkenheid, dan is het uitspreken op zich handig. Immers, je deelt jouw gevoelens en geeft de ander zo de kans om er iets mee te doen. Althans, dat hoop je, maar is het wel zo duidelijk voor de ander?
Het kan misschien uitnodigender en positief bevestigender zijn door echt een dialoog aan te gaan. Open vragen stellen dus. Door bijvoorbeeld te vragen hoe de ander oprechte betrokkenheid ziet en uit. Dat is minder direct en wellicht dus minder eng. Tevens stel je interesse in hen, zonder meteen te sturen naar iets wat per se direct positief dan wel negatief op jou af zou moeten stralen.
Misschien krijg je zo een mooi inzicht, waardoor je de ander beter leert kennen cq lezen. En zo ook beter kan herkennen hoe die persoon dat uit. Van nature zeg maar en niet omdat je iemand uitlegt hoe het hoort in het algemeen of hoe jij dat wil ervaren in het bijzonder. Wie weet geeft dat jou ook ruimte om anders naar jezelf te (leren) kijken..
In het algemeen doen mensen dingen omdat het ze iets oplevert overigens. Iedereen wil wel op een bepaalde manier bevestiging. Dat geldt net zo goed voor altruïsten die altijd alles voor anderen over lijken te hebben enzo. Makkelijker gezegd dan gedaan, maar praat jezelf ajb niet aan alsof je een slecht mens zou zijn, vanwege je diagnose met bijbehorende problematiek. Ja, oa een manipulatieve kant is onderdeel van zo een diagnose, maar het zegt niet alles over je. Stel jezelf ook de open vragen en kijk naar wat je wel goed doet en probeert te doen. Zoek de grijstinten tussen het zwart/wit en gebruik dat als leidraad.
Thx for de reacties!
Mbt die maat - ik weet niet in hoeverre het bij mezelf ligt of in hoeverre het verstandig is op te passen om mij met dit soort mensen in te laten.
Ik wil niet elke keer blijgemaakt worden met een dooie mus. Als hij door zijn eigen issues zichzelf teveel hooi op zijn vork neemt om anderen te helpen uit angst dat ze hem anders niet aardig vinden, dan is dat niet mijn probleem. Ik vind het wel klote dat hij elke keer de dingen die hij vanuit zichzelf aanbiedt weer intrekt. Elke keer is er weer een reden om af te zeggen. Biedt hij bijvoorbeeld eerst aan om er een weekendje op uit te trekken, zegt hij het op de dag zelf terwijl ik al in de trein zat af, want hij voelde zich klote omdat hij de nacht ervoor met zijn auto door Nederland moest crossen om zijn onrust kwijt te raken.
Uiteindelijk ben ikzelf ook verantwoordelijk met wie ik omga. Kies ik onbewust altijd mensen uit bij wie ik geheid kan verwachten afgewezen te worden?
Ik durfde verdomme de afgelopen jaren helemaal niemand niet eens te vragen om wat leuks te doen. Ik krijg er het gevoel bij dat ik voor hen niet belangrijk genoeg ben.
En ook om die reden, kan ik kwaad worden op mensen die me opdringen dat ik van mezelf moet leren houden zoals ik ben. Ik denk dan "Ik ben voor hen wel belangrijk genoeg om op het moment zelf een greintje blijk van empathie te krijgen. Maar verder verzinnen ze altijd excuses om mij te ontwijken")
Mbt die maat - ik weet niet in hoeverre het bij mezelf ligt of in hoeverre het verstandig is op te passen om mij met dit soort mensen in te laten.
Ik wil niet elke keer blijgemaakt worden met een dooie mus. Als hij door zijn eigen issues zichzelf teveel hooi op zijn vork neemt om anderen te helpen uit angst dat ze hem anders niet aardig vinden, dan is dat niet mijn probleem. Ik vind het wel klote dat hij elke keer de dingen die hij vanuit zichzelf aanbiedt weer intrekt. Elke keer is er weer een reden om af te zeggen. Biedt hij bijvoorbeeld eerst aan om er een weekendje op uit te trekken, zegt hij het op de dag zelf terwijl ik al in de trein zat af, want hij voelde zich klote omdat hij de nacht ervoor met zijn auto door Nederland moest crossen om zijn onrust kwijt te raken.
Uiteindelijk ben ikzelf ook verantwoordelijk met wie ik omga. Kies ik onbewust altijd mensen uit bij wie ik geheid kan verwachten afgewezen te worden?
Ik durfde verdomme de afgelopen jaren helemaal niemand niet eens te vragen om wat leuks te doen. Ik krijg er het gevoel bij dat ik voor hen niet belangrijk genoeg ben.
En ook om die reden, kan ik kwaad worden op mensen die me opdringen dat ik van mezelf moet leren houden zoals ik ben. Ik denk dan "Ik ben voor hen wel belangrijk genoeg om op het moment zelf een greintje blijk van empathie te krijgen. Maar verder verzinnen ze altijd excuses om mij te ontwijken")
Sorry even oneerbiedig gezegd maar het klinkt alsof je omringd bent door borderliners.
Die een beetje kusje kroel tegen je lopen te doen bij wijze van support.
Maar mooie woorden hebben nul waarde als ze niet worden vergezeld van betrouwbaar gedrag. Het werkt dan eerder averechts want met zulke acties als die van je maatje geeft hij je het gevoel dat je niets waard bent. Dat kunnen nog geen 1000 lieve en steunende woorden goedmaken.
En misschien ben je zelf ook niet zo betrouwbaar geweest door je grilligheid en bijvoorbeeld zo'n ontvriend actie.
Voor een deel zal het ook door jouw pessimisme of wantrouwen zijn dat je in zulke situaties beland en met deze mensen omgaat, die je wantrouwen bevestigen en je oppervlakkige complimenten geven waardoor je wereldbeeld en zelfbeeld weer kloppen.
Ik vind eigenlijk gezien je frustraties, als je iets anders wil voor jezelf, dat je beter kan stoppen iets als vriendschap of empathie proberen te ervaren terwijl het niet zo voelt. Als het niet zo voelt dan is het dus niet empathisch. Je mag de lat wel hoger leggen qua wat je verwacht van mensen.
En misschien meer je eigen weg gaan, andere mensen zoeken die je inspireren en om contact mee op te bouwen. Niet te veel hierin blijven hangen in ieder geval als het je omlaag trekt.
Die een beetje kusje kroel tegen je lopen te doen bij wijze van support.
Maar mooie woorden hebben nul waarde als ze niet worden vergezeld van betrouwbaar gedrag. Het werkt dan eerder averechts want met zulke acties als die van je maatje geeft hij je het gevoel dat je niets waard bent. Dat kunnen nog geen 1000 lieve en steunende woorden goedmaken.
En misschien ben je zelf ook niet zo betrouwbaar geweest door je grilligheid en bijvoorbeeld zo'n ontvriend actie.
Voor een deel zal het ook door jouw pessimisme of wantrouwen zijn dat je in zulke situaties beland en met deze mensen omgaat, die je wantrouwen bevestigen en je oppervlakkige complimenten geven waardoor je wereldbeeld en zelfbeeld weer kloppen.
Ik vind eigenlijk gezien je frustraties, als je iets anders wil voor jezelf, dat je beter kan stoppen iets als vriendschap of empathie proberen te ervaren terwijl het niet zo voelt. Als het niet zo voelt dan is het dus niet empathisch. Je mag de lat wel hoger leggen qua wat je verwacht van mensen.
En misschien meer je eigen weg gaan, andere mensen zoeken die je inspireren en om contact mee op te bouwen. Niet te veel hierin blijven hangen in ieder geval als het je omlaag trekt.
Springfield's looking pretty dusty today
Dat ben ik helemaal met je eens.quote:Op zaterdag 8 januari 2022 19:29 schreef -marz- het volgende:
En misschien meer je eigen weg gaan, andere mensen zoeken die je inspireren en om contact mee op te bouwen. Niet te veel hierin blijven hangen in ieder geval als het je omlaag trekt.
Wat denk je, is het fair dat ik hem wel laat weten dat ik er nogal mee heb gezeten dat hij weer een belofte niet na kwam?
Hij hoeft van mij verder helemaal niks. Als hij het druk heeft, snap ik best dat hij tijd nodig heeft voor zichzelf. Ik vind wel dat je als volwassen man zijn moet snappen dat je mensen heel erg teleur kan stellen als je dingen belooft en vervolgens niet nakomt. Het enige wat ik van hem vraag, is dat hij in ieder geval probeert om rekening met mij te houden.
Ik ga zelf ook regelmatig over de scheef en godzijdank zijn er mensen geweest die het mij vergaven. Niemand is perfect en dat wil ik van niemand gaan afdwingen. Maar ik ben mij wat mezelf betreft wel bewust dat als ik te ver ga, ik de kans loop dat mensen op den duur zeggen dat het genoeg is geweest.
Toch gedaan. Kreeg zojuist paniekreactie terug dat hij het noooooit meer zal doen. En toen belde hij opeens wel. Hij schoot in allemaal excuses en zelfverwijten. Ik denk dat hij dan niet snapt waar het om gaat.
Snap je het zelf wel? Wat je nou eigenlijk zou willen zien van hem?quote:
Toch gedaan. Kreeg zojuist paniekreactie terug dat hij het noooooit meer zal doen. En toen belde hij opeens wel. Hij schoot in allemaal excuses en zelfverwijten. Ik denk dat hij dan niet snapt waar het om gaat.
Deze reactie zou best kunnen passen in oprechte betrokkenheid willen tonen naar jou nadat jij je onvrede aangaf. Hij onderneemt in dit geval actie en laat je in dit geval dus niet zitten.
Het klinkt denk ik een beetje tegenstrijdig om aan een kant te zeggen dat hij niks van jou hoeft, terwijl je dus wel graag wil laten weten wat het met jou doet. Dat klinkt toch alsof je denkt dat hij dit a. niet weet en b. dit meespeelt in zijn gedrag wat jou teleurstelt. Nu heb je a. en reageert hij daarop, hij weet het dus. Dan zijn we bij de b. zijn gedrag en dan lijkt dat toch niet voldoende voor jou. (Geen verwijt, gewoon een constatering van mijn kant)quote:
Wat denk je, is het fair dat ik hem wel laat weten dat ik er nogal mee heb gezeten dat hij weer een belofte niet na kwam?
Hij hoeft van mij verder helemaal niks. Als hij het druk heeft, snap ik best dat hij tijd nodig heeft voor zichzelf. Ik vind wel dat je als volwassen man zijn moet snappen dat je mensen heel erg teleur kan stellen als je dingen belooft en vervolgens niet nakomt. Het enige wat ik van hem vraag, is dat hij in ieder geval probeert om rekening met mij te houden.
Ik denk dat het beter is om het zo dicht mogelijk bij jezelf te houden nu. Zou jij concreter kunnen maken wat jou nou wel het gevoel zou kunnen geven dat hij het wel snapt? Ongeacht of je dat wel zou moeten willen (vragen) of realistisch is of wat het over hem zou moeten of kunnen zeggen.
Wat zou jou nu het gevoel kunnen geven dat hij het wel snapt?
Inmiddels wel geloof ik.quote:
Ik ben denk ik bezorgd dat ik weer ga investeren in iemand die mij helemaal niks teruggeeft en dat het weer het oude liedje is dat ik niemand heb. Verder roept het nogal wat woede op. Waar ik vaak bang voor ben, is dat iemand misbruik maakt van mijn goedheid/naïviteit door op mijn emoties in te spelen en mij dan vervolgens ten schande maakt.
Er speelt dus oud zeer mee waar hij eigenlijk buiten staat.
Dus je hebt hem erop aangesproken en nu is hij in een emotionele spiraal met emotie en zelfverwijt beland.
Voor hem kwam dit misschien een beetje uit de lucht vallen, was het via app ofzo?
Maargoed zo'n kettingreactie is typerend voor het contact tussen mensen met borderline/cptss/hechtingsproblematiek. De intenties zijn oprecht maar vanwege problemen/emotie/grilligheid gebeurt er iets, wat iets triggert bij de ander, waardoor je elkaar geen stabiliteit kan geven en waardoor vertrouwen op de proef gesteld wordt.
Als vertrouwen beschadigd is herstelt dat niet zomaar. Dan heb je eerst het gevoel nodig dat de ander begrijpt wat iets met jou gedaan heeft, en dat je een perspectief hebt waarin het niet meer zal gebeuren. Dat mis je nu. En de vraag is of hij uiteindelijk echt in staat is om zichzelf te verbeteren of dat het alsnog weer zou kunnen gebeuren. Die inschatting zal je zelf moeten maken denk ik.
Je kan dan misschien een contact hebben waarin je niets meer van hem verwacht en accepteert dat hij grillig is. Is dat wat je bedoelt met "hij hoeft van mij verder niks"? In dat geval zou ik wel goed bij jezelf checken of dat echt zo is en of je daarmee kan leven.
Voor hem kwam dit misschien een beetje uit de lucht vallen, was het via app ofzo?
Maargoed zo'n kettingreactie is typerend voor het contact tussen mensen met borderline/cptss/hechtingsproblematiek. De intenties zijn oprecht maar vanwege problemen/emotie/grilligheid gebeurt er iets, wat iets triggert bij de ander, waardoor je elkaar geen stabiliteit kan geven en waardoor vertrouwen op de proef gesteld wordt.
Als vertrouwen beschadigd is herstelt dat niet zomaar. Dan heb je eerst het gevoel nodig dat de ander begrijpt wat iets met jou gedaan heeft, en dat je een perspectief hebt waarin het niet meer zal gebeuren. Dat mis je nu. En de vraag is of hij uiteindelijk echt in staat is om zichzelf te verbeteren of dat het alsnog weer zou kunnen gebeuren. Die inschatting zal je zelf moeten maken denk ik.
Je kan dan misschien een contact hebben waarin je niets meer van hem verwacht en accepteert dat hij grillig is. Is dat wat je bedoelt met "hij hoeft van mij verder niks"? In dat geval zou ik wel goed bij jezelf checken of dat echt zo is en of je daarmee kan leven.
Springfield's looking pretty dusty today
Dat klinkt aardig helder.quote:
[..]
Inmiddels wel geloof ik.
Ik ben denk ik bezorgd dat ik weer ga investeren in iemand die mij helemaal niks teruggeeft en dat het weer het oude liedje is dat ik niemand heb. Verder roept het nogal wat woede op. Waar ik vaak bang voor ben, is dat iemand misbruik maakt van mijn goedheid/naïviteit door op mijn emoties in te spelen en mij dan vervolgens ten schande maakt.
Er speelt dus oud zeer mee waar hij eigenlijk buiten staat.
Ik denk dat het in het algemeen het beste werkt als je iets ook voor jezelf investeert. Dat zou je in deze situatie kunnen zien als jezelf wel de mogelijkheid gunnen dat hij opdraaft, als je dus wel af blijft spreken. Als je dat zo kan zien, dan voelt het misschien ook wat minder dat er misbruik van jou wordt gemaakt, want dan motiveer je het vanuit jezelf. Het helpt dan wel als je ook tevreden zou kunnen zijn met dat jij jezelf zo een kans hebt gegund en je best hebt gedaan, ongeacht of hij wel of niet komt en waardoor dat eventueel zou kunnen komen enzo.
En dan kun je nog spelen met de mate van investeren. Als je hem uitnodigt voor een bakje bij jou thuis, kun je gewoon thuis blijven en je ding doen. Komt hij niet, dan ben je ook geen reistijd met bijbehorende kosten kwijt. Dat is natuurlijk niet iets wat je constant zo kan blijven doen in een evenwichtige vriendschap, maar het is misschien wel een poging (of meer) waard om te onderzoeken wat het jou oplevert.
Als het een paar keer goed gaat, heb je misschien weer wat meer rust dat jij niet degene bent die alle moeite doet. Als het contact leuk is, vindt je het wellicht ook de moeite waard om door te blijven zetten en zo weer een keer iets meer te investeren.
Door bijvoorbeeld wel weer eens op een andere locatie af te spreken. Kijk dan wel naar alternatieven voor het geval hij niet komt, dan ben je niet zo afhankelijk van hem. Maak je reis hoe dan ook de moeite waard door bijvoorbeeld alsnog een leuke wandeling te kunnen maken langs dingen die jij leuk vindt. Als de terrasjes straks weer open gaan, kun je er eentje uitzoeken waar je misschien leuk voorbijgangers kan observeren. Of misschien ga je liever een museum in. Etc.
Ik zei dat ik het jammer vond dat hij opnieuw iets niet nakwam wat hij aan mij beloofde, omdat ik me daardoor weer verdrietig voelde.quote:
Dus je hebt hem erop aangesproken en nu is hij in een emotionele spiraal met emotie en zelfverwijt beland.
Voor hem kwam dit misschien een beetje uit de lucht vallen, was het via app ofzo?
Ik zei er expres bij dat ik niet boos op hem was en dat het niet nodig was om zich schuldig te voelen, aangezien ik een volwassen man ben en hij zodoende niet verantwoordelijk is voor mijn leven. Ik vroeg wel of het met mij te maken kan hebben, dat hij zich overvallen voelt misschien en zo ja dat het niet mijn bedoeling was. En verder no hard feelings.
Daar reageerde hij niet op. Alleen met "Sorry, ik kan mezelf wel voor de kop slaan! Ik schaam me dood!"
En zo gaat het elke keer. Ik heb niks aan sorry als het de volgende keer opnieuw gebeurt.
Ik heb zijn nr verwijderd. Kom ik ook niet meer in de gelegenheid contact met hem op te nemen. Laat ik het zo zeggen: ik denk niet dat we een goede invloed op elkaar hebben en dat onze vriendschap eigenlijk 'toxic' is. Doet mij erg pijn om weer iemand kwijt te zijn, maar ik denk dat ik de juiste keus heb gemaakt.
Iedereen zijn eigen ding, echter ik zou meteen die relatie afbreken.
Je bent het gemiddelde van de 5 waar je mee omgaat...
Je bent het gemiddelde van de 5 waar je mee omgaat...
Op maandag 26 juli 2021 17:30 schreef Ixnay het volgende:[/b]
Van alle terechte klachten ooit is deze het meest terechte.
Van alle terechte klachten ooit is deze het meest terechte.
Klopt wel.quote:Op maandag 10 januari 2022 14:51 schreef ZeventiendeEtage het volgende:
Iedereen zijn eigen ding, echter ik zou meteen die relatie afbreken.
Je bent het gemiddelde van de 5 waar je mee omgaat...
Als ik afga op wat ik meestal van die persoon meemaak, is dat hij geen verantwoordelijkheid neemt.
Als ik met iemand afspreek, ben ik niet van plan om de nacht ervoor met de auto door heel Nederland te spoken. Als dat toch gebeurt, radbraak ik mezelf de volgende dag om mijn afspraak na te komen, want ik weer dat ik anders die persoon heel erg teleur ga stellen.
Dat van hem is niet eenmalig of een paar keer gebeurd, maar het is een patroon. Aan sorry heb ik niks. Het is vernederd dat ik hem elke keer een kans geef en mezelf vervolgens genaaid voelt omdat hij me dan weer laat zitten.
Ik ben zelf behandeld voor borderline. Een paar jaar geleden heb ik mijn laatste behandeling gehad voor ADHD en mijn behandelaar betwijfelde nogal dat ik borderline heb.
Ik herken mezelf wel heel in vooral het gevoel wat erachterzit. Ik herken me ook in de woede en neiging om alle shit op iemand te projecteren bij het kleinste dingetje wat toevallig bij mij een gevoelige snaar raakt. Om die reden hou ik heel erg de rem op mezelf en pieker ik me suf om helder te krijgen in hoeverre mijn beeld op de realiteit overtrokken is. Ik ben over het algemeen te geremd en laat over me heenlopen. Tegelijkertijd hoor ik ook vaak van anderen dat ik nogal intimiderend en dominant kan zijn.
|
|
| Forum Opties | |
|---|---|
| Forumhop: | |
| Hop naar: | |