WLR Wielrennen
Het blijft toch een merkwaardige sport hè, dat wielrennen.
Heden is het 6 december, dus zou je kunnen stellen dat 2021 bijna voorbij is en 2022 voor de deur staat. Nu zelfs de Tour of Thailand is verreden ziet de koerskalender er ook angstvallig leeg uit, wat het ideale moment lijkt om nog eens terug te blikken op dit nog steeds vrij bijzondere jaar. Het werd een ander jaar dan 2020, maar alsnog was het geen regulier jaar. Er gingen meer koersen door, maar er waren ook een hoop koersen die geen doorgang vonden of op een ander moment werden verreden. Een Parijs-Roubaix, om maar wat te noemen. Aangezien er momenteel alleen door de modder wordt gefietst en er op de weg weinig valt te beleven moeten we toch een manier verzinnen om het in winterslaap gevallen WLR enigszins tot leven te wekken. Dit zou kunnen door nog even wat herinneren op te halen aan de mooiste koersen van dit jaar. Aan de lezer de vraag welke koers van dit jaar hem nog lang bij zal blijven, eventueel voorzien van een korte danwel lange toelichting.
TS begint uiteraard, met een koers die hopelijk niet volledig voor de hand ligt. Ik neem u mee terug naar 10 april van dit jaar. Tussen Ondarroa en Arrate wordt de laatste etappe van de Itzulia verreden, de koninginnenrit van de Ronde van het Baskenland staat op het programma. Het is een bijzonder korte en explosieve rit, die meteen begint met een klimmetje van twee kilometer aan 9%. Daar wordt het peloton meteen aardig uit elkaar gereden, waarbij het vooral opvalt dat de mannen van Jumbo een plannetje lijken te hebben. Leider van de koers is op dat moment Brandon McNulty, die een paar dagen eerder een mooie voorsprong cadeau kreeg omdat Primoz Roglic vooral aan het kijken was naar Tadej Pogacar, ploeggenoot van McNulty. Met een verder niet al te indrukwekkende ploeg moest UAE de leidende positie van McNulty zien te verdedigen, wat dankzij de aard van het parcours een lastige opgave bleek. De klimmetjes volgen elkaar snel op en er werd slag om slinger gedemarreerd, het waren ook meteen grote renners die zich lieten gelden. Toch viel de slag van de dag niet bergop, maar juist bergaf. Na de vierde klim van de dag smeten de Basken van Astana zich naar beneden, wat een scheur in het peloton opleverde. Roglic was mee, McNulty en Pogacar zaten net achter de breuk.
Na de afdaling sloten de in de afdaling ontsnapte renners aan bij de koplopers, terwijl de groep daarachter onder leiding van UAE op een klein gat zat. Leek overbrugbaar, maar toch liep de voorsprong van de koplopers op. De mannetjes van Jumbo die vooruit waren gestuurd deden hun ding, ook hielpen een aantal andere ploegen mee. Even later begon men aan de volgende klim van de dag, de gigantisch steile achterkant van Arrate. Daar reed nadat alle knechten opgesoupeerd waren Roglic weg van de rest, hoewel David Gaudu en Hugh Carthy toch nog de aansluiting wisten te maken. Daarachter zagen we dat McNulty dik in de shit zat. Pogacar reed in eerste instantie op kop om McNulty terug naar voren te brengen, maar de Amerikaan kon niet volgen. Hij had het zitten en dus moest Pogacar na zijn werk als knecht ineens toch weer dienst doen als kopman. Hij probeerde het gat met de kop te dichten en kwam ook dichterbij, maar niet dicht genoeg.
Dat zou het verhaal van de rest van de rit worden. Vooraan reed Roglic op kop, terwijl Gaudu en Carthy op het wiel zaten. Daarachter mocht Pogacar alle kastanjes uit het vuur halen, terwijl Vingegaard lachend op het wiel zat. Dat Vingegaard later tweede zou worden in de Tour was nogal een verrassing, maar in de Ronde van het Baskenland liet hij toch al zien een begenadigde klimmer te zijn. Van begin tot eind volgde hij Pogacar, tot diens frustratie. De twee beste Slovenen man tegen man, een schitterend schouwspel. Hard tegen onzacht, zou je kunnen stellen. Na verloop van tijd vroeg Roglic aan Gaudu en Carthy of ze even wilden overnemen en dat deden ze ook, terwijl Pogacar geen vlekkeloze samenwerking op poten wist te zetten. Dit tot zijn grote frustratie, de handgebaartjes namen steeds meer in hevigheid toe. Desondanks bleef het gat redelijk stabiel, wat vooral wil zeggen dat Pogacar ondanks het slaapmomentje in de afdaling over weergaloze benen beschikte.
De rit eindige op Arrate, alwaar Hugh Carthy vrij snel overboord ging. Gaudu leek even solo op weg naar de zege, maar Roglic wist even later toch weer aan te sluiten. Na een kilometer of 50 in de aanval gereden te hebben wisten ze met z'n tweeën nog even een knaltijd neer te zetten op Arrate, zoals wel meer koersen in 2021 werd er ook op die dag weer een krankzinnig hoog niveau gehaald. Roglic was op weg om vanuit geslagen positie toch nog het klassement te winnen, waardoor hij de ritzege gunde aan Gaudu als die mee zou werken. Gaudu nam het grootste deel van het werk voor zijn rekening op de slotklim en na een boks van Roglic konden ze allebei de handjes in de lucht steken. Daarachter deed Pogacar alles wat hij kon, maar hij bleef uiteindelijk steken op een achterstand van 35 seconden. Vingegaard bleef lachend op het wiel zitten en nam daardoor de tweede plaats in het klassement mee naar huis, waardoor Jumbo een 1-2 kon noteren. Het was een behoorlijk episch duel dat eindeloos duurde. Het liet ook zien dat Pogacar te kloppen was, al moest je dan wel een goede list bedenken. Met de prestatie van Vingegaard liet Jumbo zien meerdere troeven te hebben, met het oog op de Tour. Dat pakte uiteindelijk toch net even anders uit, voor Roglic in ieder geval, maar gelukkig heeft hij deze beelden nog. De enige meerdaagse koers van 2021 die Pogacar niet won, alleen daarom al memorabel.
Samenvattinkje:
Dit was wel een van de dagen dat ik vanaf de eerste meter tot de laatste op het puntje van mijn stoel heb gezeten. Nu vraagt de babbelbox zich af: wanneer zat u dit jaar op het puntje van uw stoel naar de koers te koekeloeren?
TS begint uiteraard, met een koers die hopelijk niet volledig voor de hand ligt. Ik neem u mee terug naar 10 april van dit jaar. Tussen Ondarroa en Arrate wordt de laatste etappe van de Itzulia verreden, de koninginnenrit van de Ronde van het Baskenland staat op het programma. Het is een bijzonder korte en explosieve rit, die meteen begint met een klimmetje van twee kilometer aan 9%. Daar wordt het peloton meteen aardig uit elkaar gereden, waarbij het vooral opvalt dat de mannen van Jumbo een plannetje lijken te hebben. Leider van de koers is op dat moment Brandon McNulty, die een paar dagen eerder een mooie voorsprong cadeau kreeg omdat Primoz Roglic vooral aan het kijken was naar Tadej Pogacar, ploeggenoot van McNulty. Met een verder niet al te indrukwekkende ploeg moest UAE de leidende positie van McNulty zien te verdedigen, wat dankzij de aard van het parcours een lastige opgave bleek. De klimmetjes volgen elkaar snel op en er werd slag om slinger gedemarreerd, het waren ook meteen grote renners die zich lieten gelden. Toch viel de slag van de dag niet bergop, maar juist bergaf. Na de vierde klim van de dag smeten de Basken van Astana zich naar beneden, wat een scheur in het peloton opleverde. Roglic was mee, McNulty en Pogacar zaten net achter de breuk.
Na de afdaling sloten de in de afdaling ontsnapte renners aan bij de koplopers, terwijl de groep daarachter onder leiding van UAE op een klein gat zat. Leek overbrugbaar, maar toch liep de voorsprong van de koplopers op. De mannetjes van Jumbo die vooruit waren gestuurd deden hun ding, ook hielpen een aantal andere ploegen mee. Even later begon men aan de volgende klim van de dag, de gigantisch steile achterkant van Arrate. Daar reed nadat alle knechten opgesoupeerd waren Roglic weg van de rest, hoewel David Gaudu en Hugh Carthy toch nog de aansluiting wisten te maken. Daarachter zagen we dat McNulty dik in de shit zat. Pogacar reed in eerste instantie op kop om McNulty terug naar voren te brengen, maar de Amerikaan kon niet volgen. Hij had het zitten en dus moest Pogacar na zijn werk als knecht ineens toch weer dienst doen als kopman. Hij probeerde het gat met de kop te dichten en kwam ook dichterbij, maar niet dicht genoeg.
Dat zou het verhaal van de rest van de rit worden. Vooraan reed Roglic op kop, terwijl Gaudu en Carthy op het wiel zaten. Daarachter mocht Pogacar alle kastanjes uit het vuur halen, terwijl Vingegaard lachend op het wiel zat. Dat Vingegaard later tweede zou worden in de Tour was nogal een verrassing, maar in de Ronde van het Baskenland liet hij toch al zien een begenadigde klimmer te zijn. Van begin tot eind volgde hij Pogacar, tot diens frustratie. De twee beste Slovenen man tegen man, een schitterend schouwspel. Hard tegen onzacht, zou je kunnen stellen. Na verloop van tijd vroeg Roglic aan Gaudu en Carthy of ze even wilden overnemen en dat deden ze ook, terwijl Pogacar geen vlekkeloze samenwerking op poten wist te zetten. Dit tot zijn grote frustratie, de handgebaartjes namen steeds meer in hevigheid toe. Desondanks bleef het gat redelijk stabiel, wat vooral wil zeggen dat Pogacar ondanks het slaapmomentje in de afdaling over weergaloze benen beschikte.
De rit eindige op Arrate, alwaar Hugh Carthy vrij snel overboord ging. Gaudu leek even solo op weg naar de zege, maar Roglic wist even later toch weer aan te sluiten. Na een kilometer of 50 in de aanval gereden te hebben wisten ze met z'n tweeën nog even een knaltijd neer te zetten op Arrate, zoals wel meer koersen in 2021 werd er ook op die dag weer een krankzinnig hoog niveau gehaald. Roglic was op weg om vanuit geslagen positie toch nog het klassement te winnen, waardoor hij de ritzege gunde aan Gaudu als die mee zou werken. Gaudu nam het grootste deel van het werk voor zijn rekening op de slotklim en na een boks van Roglic konden ze allebei de handjes in de lucht steken. Daarachter deed Pogacar alles wat hij kon, maar hij bleef uiteindelijk steken op een achterstand van 35 seconden. Vingegaard bleef lachend op het wiel zitten en nam daardoor de tweede plaats in het klassement mee naar huis, waardoor Jumbo een 1-2 kon noteren. Het was een behoorlijk episch duel dat eindeloos duurde. Het liet ook zien dat Pogacar te kloppen was, al moest je dan wel een goede list bedenken. Met de prestatie van Vingegaard liet Jumbo zien meerdere troeven te hebben, met het oog op de Tour. Dat pakte uiteindelijk toch net even anders uit, voor Roglic in ieder geval, maar gelukkig heeft hij deze beelden nog. De enige meerdaagse koers van 2021 die Pogacar niet won, alleen daarom al memorabel.
Samenvattinkje:
Dit was wel een van de dagen dat ik vanaf de eerste meter tot de laatste op het puntje van mijn stoel heb gezeten. Nu vraagt de babbelbox zich af: wanneer zat u dit jaar op het puntje van uw stoel naar de koers te koekeloeren?
Het blijft toch een merkwaardige sport hè, dat wielrennen.
Dit was wel een topshow inderdaad. Prachtige aanval van Roglic en ondanks alles ook weer een bevestiging van de klasse van Pogacar, die meen ik al kilometers in de vallei op kop had gereden en ondanks dat alles nog spannend hield tot de finish.
Ik zou graag drie koersen nomineren.
1. Tour de France, etappe 2. Niet de koers met de langste of meest spectaculaire finale, maar wel een kamikaze-aanval op 15 kilometer van de meet die dan toch geen kamikaze bleek te zijn. Het kan eigenlijk niet, maar toch gelukt. En dat na jarenlange opbouw en druk van het geel te 'moeten' halen voor Poulidor. Ongekend. Hopelijk wordt het ook tot het sportmoment van het jaar gekozen. Nog met commentaar van Michel en José, voor de eeuwigheid.
https://sporza.be/nl/matc(...)tagne~1601635445977/
2. Vuelta a Espana, etappe 20. Niet voor het eerst levert een rit door het golvende middengebergte een ongekende topshow op. Roglic was nog niet helemaal veilig met Lopez en Mas op 2 en 3 in het klassement. We kregen echter geen putsch van Movistar te zien, maar een putsch van Bahrain voor het podium van Jack Haig. Zo'n aanval met ploeg tegen ploeg is op zich al een topshow, maar wat volgde met het letterlijke verdwijnen van Lopez in de race en een bizarre finale maakt de show wel compleet.Gibbons ..... Roglic, Mas, Yates, Haig. Stoppen, sprinten, stilstaan, sprinten, Bizkarra, stilstaan, Champoussin. Ongekend.
https://sporza.be/nl/matc(...)a~1601721906342.app/
3. Tirreno-Adriatico, etappe 5. Het was koud dus maar aanvallen. Sowieso een prachtige parcours over een paar Italiaanse muurtjes. Doe er de regen bij, een topdeelnemersveld en dus Mathieu en je krijgt een topshow. Lange tijd leek het 'slechts' een straffe one-man-show van Van der Poel te worden, maar zijn hongerklop en de ontkende Pogacar en Van Aert daarachter maakten er wel echt een klassieker van. Weeral de bevestiging van de ongekende klasse van het drietal. Van der Poel en in mindere mate Van Aert die alle klimmers naar huis reden en Pogacar die maar weer aantoonde dat zijn motor op het vlakke niet onder doet voor de besten van de wereld. Alleen jammer dat Van der Poel hier wellicht te diep is gegaan voor de wedstrijden die daarna volgden.
Ik zou graag drie koersen nomineren.
1. Tour de France, etappe 2. Niet de koers met de langste of meest spectaculaire finale, maar wel een kamikaze-aanval op 15 kilometer van de meet die dan toch geen kamikaze bleek te zijn. Het kan eigenlijk niet, maar toch gelukt. En dat na jarenlange opbouw en druk van het geel te 'moeten' halen voor Poulidor. Ongekend. Hopelijk wordt het ook tot het sportmoment van het jaar gekozen. Nog met commentaar van Michel en José, voor de eeuwigheid.
https://sporza.be/nl/matc(...)tagne~1601635445977/
2. Vuelta a Espana, etappe 20. Niet voor het eerst levert een rit door het golvende middengebergte een ongekende topshow op. Roglic was nog niet helemaal veilig met Lopez en Mas op 2 en 3 in het klassement. We kregen echter geen putsch van Movistar te zien, maar een putsch van Bahrain voor het podium van Jack Haig. Zo'n aanval met ploeg tegen ploeg is op zich al een topshow, maar wat volgde met het letterlijke verdwijnen van Lopez in de race en een bizarre finale maakt de show wel compleet.Gibbons ..... Roglic, Mas, Yates, Haig. Stoppen, sprinten, stilstaan, sprinten, Bizkarra, stilstaan, Champoussin. Ongekend.
https://sporza.be/nl/matc(...)a~1601721906342.app/
3. Tirreno-Adriatico, etappe 5. Het was koud dus maar aanvallen. Sowieso een prachtige parcours over een paar Italiaanse muurtjes. Doe er de regen bij, een topdeelnemersveld en dus Mathieu en je krijgt een topshow. Lange tijd leek het 'slechts' een straffe one-man-show van Van der Poel te worden, maar zijn hongerklop en de ontkende Pogacar en Van Aert daarachter maakten er wel echt een klassieker van. Weeral de bevestiging van de ongekende klasse van het drietal. Van der Poel en in mindere mate Van Aert die alle klimmers naar huis reden en Pogacar die maar weer aantoonde dat zijn motor op het vlakke niet onder doet voor de besten van de wereld. Alleen jammer dat Van der Poel hier wellicht te diep is gegaan voor de wedstrijden die daarna volgden.
Dit waren ook drie absolute hoogtepunten inderdaad. 
Lopez die er halverwege mee stopt, gaan we nooit meer meemaken. Mathieu op Mur de Bretagne was ook zelden vertoond. En natuurlijk de gele symboliek, dat zal lastig te overtreffen zijn.
Lopez die er halverwege mee stopt, gaan we nooit meer meemaken. Mathieu op Mur de Bretagne was ook zelden vertoond. En natuurlijk de gele symboliek, dat zal lastig te overtreffen zijn.
Het blijft toch een merkwaardige sport hè, dat wielrennen.
Iedereen herinnert zich nog wel die Gent-Wevelgem waar Geraint Thomas zo lekker de sloot in waaide. Dat was toen Gent-Wevelgem nog bekend stond als koers voor de sprinters. Zelfs toen won nog een rappe man, al was het solo. En als je terug kijkt is Mattan de laatste die niet zo snel was (of toen toch wel haha). Dus toch winnen ook nu de snelle mannen doorgaans.
Dit jaar stond er fikse wind en dat was gelijk feest. Heel veel snelle mannen waren mee: Nizzolo, Colbrelli, Matthews, Bennett, Van Poppel, Trentin(semi-snel tegenwoordig) en vooral Van Aert natuurlijk, die zelfs een mannetje mee had. In retrospect kondigde hier al het sterke najaar van Sonny en Danny zich aan.
Het mooiste was natuurlijk dat Quickstep het verkeerde mannetje mee had. Ook wel typisch als Lampaert mee doet. De altijd lastige Kemmelberg zat er een paar keer in en dat kon wel eens verkeerd aflopen. En dat liep het ook haha.
Op de laatste keer Kemmelberg kon Colbrelli van Aert bijzonder goed volgen. Vervolgens bleven er veel snelle mannen over, maar echt spannend werd het helaas niet. Wout was te goed. Uiteraard trok Kung de sprint aan en verneukte Matthews het. Een prima winnaar met Wout natuurlijk. Al had ik verwacht dat met name Nizzolo dichter zou komen na zijn wonderjaar.
Puur genot. Vooral het tactisch ineenstorten van Quickstep die dag. En het gekke idee dat Wout een knecht heeft die iets bijdraagt.
[ Bericht 4% gewijzigd door Immerdebestebob op 06-12-2021 23:31:23 ]
Dit jaar stond er fikse wind en dat was gelijk feest. Heel veel snelle mannen waren mee: Nizzolo, Colbrelli, Matthews, Bennett, Van Poppel, Trentin(semi-snel tegenwoordig) en vooral Van Aert natuurlijk, die zelfs een mannetje mee had. In retrospect kondigde hier al het sterke najaar van Sonny en Danny zich aan.
Het mooiste was natuurlijk dat Quickstep het verkeerde mannetje mee had. Ook wel typisch als Lampaert mee doet. De altijd lastige Kemmelberg zat er een paar keer in en dat kon wel eens verkeerd aflopen. En dat liep het ook haha.
Op de laatste keer Kemmelberg kon Colbrelli van Aert bijzonder goed volgen. Vervolgens bleven er veel snelle mannen over, maar echt spannend werd het helaas niet. Wout was te goed. Uiteraard trok Kung de sprint aan en verneukte Matthews het. Een prima winnaar met Wout natuurlijk. Al had ik verwacht dat met name Nizzolo dichter zou komen na zijn wonderjaar.
Puur genot. Vooral het tactisch ineenstorten van Quickstep die dag. En het gekke idee dat Wout een knecht heeft die iets bijdraagt.
[ Bericht 4% gewijzigd door Immerdebestebob op 06-12-2021 23:31:23 ]
Mag zeker niet ontbreken in dit topic.quote:Op dinsdag 7 december 2021 11:40 schreef flyguy het volgende:
Matje die wegschiet van Flip in de Strade Bianchi
Het blijft toch een merkwaardige sport hè, dat wielrennen.
Er staat me helemaal niks meer bij van dit seizoen.
Reis ver, drink wijn, denk na, lach hard, duik diep. Kom Terug.
Dat is niet waar.quote:
Er staat me helemaal niks meer bij van dit seizoen.
Het blijft toch een merkwaardige sport hè, dat wielrennen.
Een mooie samenvatting laat ik graag aan anderen over, maar dit was natuurlijk één groot hoogtepunt. Na 19 jaar weer een natte editie van Parijs-Roubaix en de koers stelde geen moment teleur. Na ontelbare val- en glibberpartijen, een met z'n krachten smijtende MVDP, een prachtige solo van de Appelboer en een lang vooruit blijvende kopgroep, was het na een sprint der stervende zwanen uiteindelijk Sonny Colbrelli die de verbluffende jongeling Florian Vermeersch en Mathieu van der Poel voorbleef. Een Hel in optima forma 
Het ‘tweeluik’ WK en Parijs - Roubaix was toch wel genieten hoor. 
En de wederopstanding van onze Tom in Tokio mag eigenlijk ook niet ontbreken.
En de wederopstanding van onze Tom in Tokio mag eigenlijk ook niet ontbreken.
Baskenland was fantastisch. Week lang broekje uit met een geweldig hoogtepunt aan het eind.
Wind extinguishes a candle and energizes fire
Rellende_Rotscholier
Robbertje matten met de wouten
Dit tweeluik mag ook niet onbenoemd blijven.
De 7e rit van de Tour, de langste rit in 20 jaar tijd zo ongeveer. Liefst 250 kilometer, met aan het eind een aantal lastige heuvels. Direct vanuit het vertrek ging het los, het eerste uur van de koers waren we getuige van de ene na de andere aanval. Slag om slinger werd er gedemarreerd en de grote namen mengden zich ook in de strijd. De ploeg van Pogacar moest ondertussen alles controleren, wat ze niet zo goed afging. Na een tijd besloot ook Van der Poel zich in de debatten te mengen, en uiteindelijk reed er een grote groep weg met daarin Van der Poel in de gele trui en uiteraard ook Wout van Aert. UAE moest de strijd staken en lijdzaam toezien hoe met name Van Aert een grote voorsprong bij elkaar zou verzamelen in het algemeen klassement. Meer dan een uur volle bak koers aan het begin, dat was al schitterend. Van der Poel en Van Aert in de aanval met daarnaast nog een groot aantal kleppers, net zo schitterend. Een UAE dat kwetsbaar leek, dat bood perspectief.
Het was natuurlijk vooral het begin van de rit dat memorabel was, daarna werd het toch wat rustiger. Een tactisch steekspel aan het front, waar een vroege aanval van onder meer Mohoric en Stuyven beloond werd. Daarachter werd er natuurlijk vooral gekeken naar Wout en Mathieu, die dan weer vooral naar elkaar keken. Naast de ritzege stond vooral de gele trui op het spel, en wat Van Aert ook probeerde, Van der Poel liet hem niet gaan. Mohoric reed ondertussen vooraan naar de ritzege, terwijl ook de laatste demarrage van Van Aert niet succesvol was. Ze reden met z'n tweeën in de laatste kilometers naar een achtervolgende groep toe, sloten in de laatste kilometer aan en toen gooide Van der Poel er nog even een sprintje uit, waardoor hij de gele trui weer een dag langer mocht dragen. Het peloton kwam uiteindelijk een minuut of vijf later binnen. Daar waren we nog getuige van een aanval van Carapaz, waarna Movistar direct achter hem aan ging rijden. Ook nog wel een leuk detail. Vermakelijke rit, al met al. Dit soort exploten zien we niet zo vaak in de Tour, maar hier was de combinatie van het parcours en de deelnemers een garantie op succes.
Rit 7 was lang en door het gedrag van de coureurs werd het een slopende rit. Daardoor stonden er een hoop renners met vermoeide benen aan de start van de volgende rit. Het was ook nog eens slecht weer, om het allemaal wat lastiger te maken. Door de start bergop werd het opnieuw een explosief begin, waar UAE het weer even moeilijk leek te hebben. Uiteindelijk viel dat mee, maar het is wel het bewijs dat je graag begint met een berg aan het begin. Ook het bewijs dat een lange rit gezien kan worden als een uitstekende investering. Hoewel de ASO daar anders over lijkt te denken, want zij keken natuurlijk hoofdschuddend naar de rest van deze rit. Al op de Col de Romme, betrekkelijk ver van de finish, besloot Pogacar zijn duivels te ontbinden. De rest zat stikkapot, dus reed hij in een mum van tijd een gigantische voorsprong bij elkaar. De Tour werd toen al beslist. Een schitterende, verbluffende aanval. Voor de spanning niet goed, dus bij de ASO denken ze hier niet graag aan terug. Vandaar dat we volgend jaar geen lange ritten gaan zien, want dat is allemaal te lastig en dan zijn de renners te moe en dan zie je verschillen en dat moeten we niet willen. Terwijl dit toch een tamelijk memorabele etappe was. Pogacar had linksom of rechtsom toch de Tour gewonnen, maar dan toch liever op zo'n manier.
Oh, Dylan Teuns won overigens die rit. Vanuit de kopgroep, hij bleek de sterkste en zowaar zelfs de slimste te zijn. Pogacar kwam nog heel kort, maar in de afdaling naar Le Grand Bornand nam hij een beetje gas terug, want de gele trui was natuurlijk belangrijker dan de ritzege. Dat hij ook diep genoeg was geweest zagen we overigens wel helemaal aan het eind, toen hij zowaar moest laten lopen in het sprintje voor de ereplaatsen. Wie ook hadden laten lopen: Van Aert en Van der Poel. Met de koplampen op de achtergrond zagen we de gele Van der Poel het hoofd buigen, het was wel goed geweest zo. Een ideale gelegenheid voor Van Aert om dan het geel over te nemen, maar hij moest er niet veel later ook af. Daardoor viel alles uiteindelijk toch goed voor UAE, dat was ergens ook wel weer jammer. Maar goed, memorabele etappes. Daarna stapte Van der Poel af, deelde Pogacar een dag later nog een mokerslag uit en was de Tour eigenlijk gewoon voorbij. Hoewel de Belgen natuurlijk nog konden genieten van de hattrick van Van Aert was het verder niet de meest bijzondere Tour, maar die eerste week blijft nog wel een tijdje hangen.
De 7e rit van de Tour, de langste rit in 20 jaar tijd zo ongeveer. Liefst 250 kilometer, met aan het eind een aantal lastige heuvels. Direct vanuit het vertrek ging het los, het eerste uur van de koers waren we getuige van de ene na de andere aanval. Slag om slinger werd er gedemarreerd en de grote namen mengden zich ook in de strijd. De ploeg van Pogacar moest ondertussen alles controleren, wat ze niet zo goed afging. Na een tijd besloot ook Van der Poel zich in de debatten te mengen, en uiteindelijk reed er een grote groep weg met daarin Van der Poel in de gele trui en uiteraard ook Wout van Aert. UAE moest de strijd staken en lijdzaam toezien hoe met name Van Aert een grote voorsprong bij elkaar zou verzamelen in het algemeen klassement. Meer dan een uur volle bak koers aan het begin, dat was al schitterend. Van der Poel en Van Aert in de aanval met daarnaast nog een groot aantal kleppers, net zo schitterend. Een UAE dat kwetsbaar leek, dat bood perspectief.
Het was natuurlijk vooral het begin van de rit dat memorabel was, daarna werd het toch wat rustiger. Een tactisch steekspel aan het front, waar een vroege aanval van onder meer Mohoric en Stuyven beloond werd. Daarachter werd er natuurlijk vooral gekeken naar Wout en Mathieu, die dan weer vooral naar elkaar keken. Naast de ritzege stond vooral de gele trui op het spel, en wat Van Aert ook probeerde, Van der Poel liet hem niet gaan. Mohoric reed ondertussen vooraan naar de ritzege, terwijl ook de laatste demarrage van Van Aert niet succesvol was. Ze reden met z'n tweeën in de laatste kilometers naar een achtervolgende groep toe, sloten in de laatste kilometer aan en toen gooide Van der Poel er nog even een sprintje uit, waardoor hij de gele trui weer een dag langer mocht dragen. Het peloton kwam uiteindelijk een minuut of vijf later binnen. Daar waren we nog getuige van een aanval van Carapaz, waarna Movistar direct achter hem aan ging rijden. Ook nog wel een leuk detail. Vermakelijke rit, al met al. Dit soort exploten zien we niet zo vaak in de Tour, maar hier was de combinatie van het parcours en de deelnemers een garantie op succes.
Rit 7 was lang en door het gedrag van de coureurs werd het een slopende rit. Daardoor stonden er een hoop renners met vermoeide benen aan de start van de volgende rit. Het was ook nog eens slecht weer, om het allemaal wat lastiger te maken. Door de start bergop werd het opnieuw een explosief begin, waar UAE het weer even moeilijk leek te hebben. Uiteindelijk viel dat mee, maar het is wel het bewijs dat je graag begint met een berg aan het begin. Ook het bewijs dat een lange rit gezien kan worden als een uitstekende investering. Hoewel de ASO daar anders over lijkt te denken, want zij keken natuurlijk hoofdschuddend naar de rest van deze rit. Al op de Col de Romme, betrekkelijk ver van de finish, besloot Pogacar zijn duivels te ontbinden. De rest zat stikkapot, dus reed hij in een mum van tijd een gigantische voorsprong bij elkaar. De Tour werd toen al beslist. Een schitterende, verbluffende aanval. Voor de spanning niet goed, dus bij de ASO denken ze hier niet graag aan terug. Vandaar dat we volgend jaar geen lange ritten gaan zien, want dat is allemaal te lastig en dan zijn de renners te moe en dan zie je verschillen en dat moeten we niet willen. Terwijl dit toch een tamelijk memorabele etappe was. Pogacar had linksom of rechtsom toch de Tour gewonnen, maar dan toch liever op zo'n manier.
Oh, Dylan Teuns won overigens die rit. Vanuit de kopgroep, hij bleek de sterkste en zowaar zelfs de slimste te zijn. Pogacar kwam nog heel kort, maar in de afdaling naar Le Grand Bornand nam hij een beetje gas terug, want de gele trui was natuurlijk belangrijker dan de ritzege. Dat hij ook diep genoeg was geweest zagen we overigens wel helemaal aan het eind, toen hij zowaar moest laten lopen in het sprintje voor de ereplaatsen. Wie ook hadden laten lopen: Van Aert en Van der Poel. Met de koplampen op de achtergrond zagen we de gele Van der Poel het hoofd buigen, het was wel goed geweest zo. Een ideale gelegenheid voor Van Aert om dan het geel over te nemen, maar hij moest er niet veel later ook af. Daardoor viel alles uiteindelijk toch goed voor UAE, dat was ergens ook wel weer jammer. Maar goed, memorabele etappes. Daarna stapte Van der Poel af, deelde Pogacar een dag later nog een mokerslag uit en was de Tour eigenlijk gewoon voorbij. Hoewel de Belgen natuurlijk nog konden genieten van de hattrick van Van Aert was het verder niet de meest bijzondere Tour, maar die eerste week blijft nog wel een tijdje hangen.
Het blijft toch een merkwaardige sport hè, dat wielrennen.
|
|
