[Koers] Vuelta a España 2022 #1

Hola! Nadat de parcoursen van minderwaardige rondjes als de Giro en de Tour al een tijd onthuld zijn is het wachten op het parcours van de belangrijkste koers van het jaar, de Vuelta. Traditiegetrouw laten de Spanjaarden wat langer op zich wachten, maar vaak wordt dat wachten meer dan beloond.



Dit jaar waren we getuige van de derde eindzege van Primoz Roglic. Hij was gedurende de hele Vuelta dominant, voerde samen met Egan Bernal een kabinetstukje op richting Lagos de Covadonga en wist zijn dominantie nog eens te onderstrepen door nummer 2 Enric Mas tijdens de afsluitende tijdrit naar Santiago de Compostela aan het eind in te halen. Als een echte pelgrim werd hij gekroond tot winnaar van de Vuelta der kathedralen, die begon bij de kathedraal van Burgos en eindigde voor de deur van de kathedraal in Compostela. Het was niet alleen de Vuelta van Primoz Roglic, ook voor Fabio Jakobsen was er een mooie rol weggelegd. Hij bevestigde zijn definitieve terugkeer als topsprinter door drie ritten te winnen en de groene trui mee naar huis te nemen. Hoewel hij niet alleen de groene trui heeft meegenomen, Jakobsen heeft zelfs de hele Vuelta meegenomen. Dat wat in 2020 niet doorging zal nu in 2022 gaan plaatsvinden. De Vuelta a España gaat van start in Holanda, jawel! De eerste drie ritten zijn al onthuld en zijn eigenlijk gewoon hetzelfde als de beoogde etappes in 2020. We zitten er niet op te wachten en we dringen er ook niet op aan, al is het natuurlijk wel het ideale excuus om de eerste WLR-meet op poten te zetten.

De site lavueltaholanda.com heeft ons van wat schitterende informatie voorzien, ik zit nu al te popelen.

quote:

LA VUELTA HOLANDA
La Vuelta komt 19, 20 en 21 augustus 2022 naar Nederland. Met (internationale) toprenners, een ploegenpresentatie, drie prachtige etappes door Utrecht en Brabant en een uitgebreid activatieprogramma wordt het een uniek event om mee te maken.
#VamosHolanda

Etappe 1: Utrecht - Utrecht (TTT), 23,7 km

quote:

Tijdens de eerste etappe koersen de renners met de ploegentijdrit door de straten van de Domstad.

De teams starten bij de Jaarbeurs en fietsen vervolgens oostwaarts door de Binnenstad. Na het technische eerste deel van het parcours koersen ze langs de Singel over de Maliebaan, het oudste fietspad van Nederland. In volle vaart gaat de route naar Overvecht, waar de teams een lus maken richting Leidsche Rijn. Dit is dé plek voor de toeschouwers om hun wielerhelden twee keer voorbij te zien komen. Na het verlaten van het nieuwe Leidsche Rijn Centrum, rijden de teams af op de finish. Vanaf de fly-over wordt er een echte teamsprint afgelegd totdat ze weer over de streep komen bij het Jaarbeursplein. In totaal is de ploegentijdrit 23,7 kilometer lang.

Etappe 2: 's-Hertogenbosch - Utrecht, 183 km

quote:

De start van de tweede etappe vindt in het prachtige historische centrum van ’s-Hertogenbosch plaats.

Voor het eerste deel van deze etappe vormt de Zuiderwaterlinie, de Nederlandse militaire verdedigingslinie van de 16e en 17e eeuw, het decor. Na het oversteken van de grote rivieren koerst het peloton in volle vaart richting de Grebbeberg, waar de eerste bergpunten van La Vuelta 2020 te verdienen zijn. De renners vervolgen hun route over de Utrechtse Heuvelrug met een schitterend uitzicht op de verschillende landgoederen en kastelen en fietsen daarna richting Amersfoort. Na een lus door de stad Utrecht, wordt de sprint aangetrokken richting de finishlijn op het Utrecht Science Park. De tweede etappe is 183 km lang.

Etappe 3: Breda - Breda, 194 km

quote:

Tijdens de laatste etappe op Nederlands grondgebied staat het West Brabantse Landschap in de schijnwerpers.

Na de start vanuit het historische Kasteel van Breda, trekt het peloton door de provincie. De renners komen daarbij oog in oog met de Brabantse Wal; kenmerkend voor het landschap van West-Brabant. Er wordt gefietst door de bakermat van de Nederlandse wielersport, zoals St. Willebord, Alphen Chaam en Hoogerheide (bekend om de cyclocross wedstrijden). Na 194 kilometer trekt het peloton weer door Breda om de laatste meters af te leggen in Nederland. Voor het Chassé theater ligt de eindstreep; daarna weten we wie de winnaar is van de derde etappe.

#VamosHolanda! Op vrijdag 19 augustus gaan we dus van start, zoals iedere grote ronde volgend jaar van start zal gaan op een vrijdag. Nadat we eindelijk weer eens een ploegentijdrit te zien krijgen in een grote ronde werken we daarna twee totaal nutteloze ritten af, het is echt een verschrikking. Waardeloos, waardeloos, waardeloos. Gelukkig trekken we daarna snel verder naar Spanje, alwaar we na een vroege rustdag vermoedelijk verder zullen gaan in het altijd fenomenale Baskenland. De geruchtencarousel komt al langzaam op stoom, maar op alle definitieve bevestigingen moeten we nog even wachten. De prestentatie van het parcours staat op de planning voor 16 december. Noteren in de agenda's!

Om ons in de tussentijd toch wat te vermaken zal ik even alle huidige geruchten op een rijtje zetten. Na de Nederlandse ritten maken we de oversteek naar het Baskenland, wat natuurlijk een absoluut groots grandioos genot is. In de editie van 2021 ontbrak het Baskenland, wat eigenlijk gewoon een schande is. Geen Vuelta zonder Baskenland, zou ik zeggen. Gelukkig worden we in 2022 wel weer op onze wenken bediend, de Basken en ondergetekende mogen weer met hun vlaggen gaan wapperen. Rit 4 zal vermoedelijk van start gaan in de Baskische hoofdstad, Vitoria-Gasteiz. Vanuit deze stad zal er een rit verreden worden volledig op het grondgebied van Araba. Onderweg liggen er wat beklimmingen op de route, waarna we richting het eind van de rit de Puerto de Herrera gaan tegenkomen. Deze klim heeft een ontzettend lastige en een niet zo lastige kant, vermoedelijk bedwingen de renners de minder lastige kant. Vervolgens dalen we langs de lastige kant af naar de Rioja Alavesa. Jawel, de Rioja Alavesa. Je hebt La Rioja, en dan net ten noorden daarvan noemen we het zuidelijkste deel van Araba de Rioja Alavesa. Ook hier maken ze wijn, en dat moet getoond worden aan de wereld. De finish zal liggen in Laguardia, een plaatsje boven op een heuvel. De bekendste plaats van de Rioja Alavesa, al mag Elciego er ook zijn. Ik vermoed zomaar dat men via Elciego naar Laguardia gaat fietsen, waarna er een niet al te lastige finish zal volgen in Laguardia. Het zal een aankomst heuvelop zijn, maar zonder schokkende percentages. Het zal vooral veel mooie plaatjes opleveren, want boven op de Puerto de Herrera zie je de vlakte vol wijngaarden al liggen en dat beeld is vrij fenomenaal. De rit wellicht iets minder, maar de Rioja Alavesa moet op de kaart gezet worden. Niet alleen door de Vuelta, want zoals de aandachtige lezer misschien al weet gaat de Tour de France van 2023 van start in het Baskenland. De eerste rit van die Tour zal starten en eindigen in Bilbao, waarna de tweede rit volgens de geruchten ook de Rioja Alavesa zal aandoen. Deze wijnstreek mag dus al even warmdraaien in de Vuelta, waarna een jaar later het klapstuk zal volgen.

https://www.elcorreo.com/(...)211127211555-nt.html

De volgende rit zou van start moeten gaan in Irun, daar waar de Vuelta van 2020 uiteindelijk van start ging nadat de Nederlandse etappes werden geschrapt wegens corona. Die Vuelta werd later verreden en had slechts 18 etappes, wat niet eens zo slecht beviel. Toen reden we van Irun naar Arrate, waar Roglic meteen won, nu zouden we moeten eindigen in Bilbao. Blijkbaar is Unipublic de stad Irun dankbaar voor het ontvangen van de Vuelta in 2020, daardoor keren we nu snel weer terug. Heel veel details over die rit zijn er nog niet, maar we mogen er gerust rekening mee houden dat het zal lijken op eerdere etappes met een einde in Bilbao. We zijn een aantal keer via de Vivero naar Bilbao gereden, de laatste keer reden we dan weer de steile Arraiz omhoog. Zoiets, in ieder geval. Heuveltje, en dan een aankomst in het centrum op de Gran Via. Vanuit Irun kom je overigens genoeg beklimmingen tegen, dus ze kunnen het zo zwaar maken als ze zelf willen. Enfin, de volgende rit, dat zal dan de zesde zijn, gaat van start in Bilbao. Bij het Guggenheim of in San Mames, dat is nog even de vraag. De gimmick van de over het gras fietsende renners moeten we wellicht niet te vaak herhalen, dus ik stem voor het Guggenheim. Welke startlocatie het ook wordt, het valt te verwachten dat we die plaatsen ook weer terug gaan zien in de Tour van 2023. Ergens wel logisch. Van Bilbao rijden we vervolgens naar Cantabrië, alwaar een finish zal volgen bij Pico Jano, een nieuwe klim. De Vuelta blijft graag nieuwe beklimmingen ontdekken, en ditmaal is Pico Jano aan de beurt. Dit is een klim richting een tweetal stuwmeertjes, dat momenteel deels onverhard is. Tot aan het eerste stuwmeer is de weg prima te doen, richting het tweede stuwmeer is het gewoon grind. Speciaal voor de Vuelta zullen de laatste kilometers verhard worden, waardoor we ongeveer zoiets gaan krijgen:


Madrazo is de boel al wezen verkennen, al lijkt de kans mij eigenlijk vrij klein dat Burgos volgend jaar aanwezig zal zijn. Hoe dan ook, op dag zes de eerste aankomst bergop. Een behoorlijke klim wel, al hoeven we hier ook weer niet direct de grootste verschillen te verwachten. Maarja, dat wil de organisatie natuurlijk ook nog niet.



https://www.wielerflits.n(...)askische-provincies/

Daarna zal er vermoedelijk een vlakkere rit op het programma staan die van start gaat in Camargo, in Cantabrië. Vanuit Camargo gaan de renners naar Cistierna fietsen, gelegen in Castilië en Leon. Op papier een dag voor de sprinters, al zou er onderweg wel nog wat geklommen moeten worden. Eventueel een uitgedunde sprint, maar hoe dan ook geen al te boeiende dag. Dat bewaren we voor de twee dagen erna, want dan gaan we Asturië al verkennen. Normaal doen we dat richting het eind van de ronde, maar nu al aan het eind van de eerste week. Twee aankomsten bergop achter elkaar, een vast recept. Vele namen passeerden de revue, onder meer de Angliru en Cuitu Negru. De burgemeester van de gemeente waaronder de Angliru valt was niet zo blij met de editie van 2020. Wij waren getuige van schitterende beelden, de lastigheid van de Angliru kon wegens een gebrek aan toeschouwers nóg beter in beeld worden gebracht. De burgemeester vond het vooral vervelend, want zijn gemeente liep door het gebrek aan toeschouwers een hoop centen mis. Dus wilde hij dat de Vuelta snel zou terugkeren, het liefst in 2022. Dat lijkt toch niet te gebeuren, zoals we ook niet naar Cuitu Negru lijken te gaan. In plaats daarvan trekken we naar een andere oude bekende, Les Praeres. Hoewel, onder voorbehoud, helemaal zeker schijnt het nog niet te zijn. Maar goed, voorlopig de meest waarschijnlijke optie. Les Praeres kennen we nog van de Vuelta van 2018. Een kilometer of vier aan 13%, haha, lollig. Tussen de bizar steile geitenpaden van Asturië wel weer een uitschieter naar boven. Simon Yates won toen, wat wel een argument is om hier niet meer terug te keren, maar afijn. Die rit ging overigens van start in Cistierna, waar nu de vorige rit moet eindigen. In die zin passen de geruchten wel aardig in elkaar. De eerste week sluiten we vervolgens af op weer een andere nieuwe klim, de Collado Fancuaya. Dit gerucht is er al maanden en wordt voorlopig nog steeds herhaald, dus daar mogen we vanuit gaan. Ieder jaar moet er ook in Asturië weer iets nieuws worden otndekt, dit jaar was dat de Gamoniteiro en volgend jaar dan dus de Fancuaya. Deze klim schijnt meerdere kanten te hebben, waarvan men waarschijnlijk de moeilijkste edoch kortste gaat kiezen. Een kilometer of zeven aan 8,6% gemiddeld, dat klinkt wel als de Vuelta.


https://www.diariodeleon.(...)170333452164151.html
https://www.elcomercio.es(...)1201000941-ntvo.html

Twee korte en steile aankomsten bergop in Asturië, naar alle waarschijnlijkheid dus. Verdere details over die ritten zijn er nog niet echt, al zou onderweg naar de Fancuaya ook de Marabio bedwongen moeten worden. De San Lorenzo en de Cobertoria liggen ook in de buurt, dus minstens een van die twee zullen we ook wel weer gaan zien. Het asfalt op de Fancuaya is overigens vrij pover, dus dat mag ook wel even opnieuw worden gedaan. Enfin, tot zover de eerste week. Die lijkt eigenlijk wel vrij helder te zijn, weinig gaten. Dat valt niet te zeggen over de resterende twee weken, die zitten nog vol met gaten. Er zijn wel wat geruchten, maar het is nog niet duidelijk hoe het allemaal in elkaar gaat passen.

In ieder geval gaan we de regio rond Talavera de la Reina bezoeken, wat waarschijnlijk een vrij vlakke rit gaat opleveren.
https://www.europapress.e(...)-20211004132709.html

Verder moeten we sowieso opnieuw op bezoek gaan in Extremadura, de regio waar de Vuelta nooit kwam maar waar we nu ineens vaker schijnen te komen. Dit jaar zagen we een aankomst op Pico Villuercas, de klim boven het fraaie plaatsje Guadalupe. Dit plaatsje zou volgend jaar een finishplaats kunnen zijn. Dat is nog even afwachten, waar we waarschijnlijk wel zeker van kunnen zijn is dat er een aankomst volgt op Pico Piornal. Dit is het hoogste punt van Extremadura, wat natuurlijk wel leuk klinkt. In de praktijk is het minder leuk, want ondanks het feit dat er meerdere wegen zijn om omhoog te gaan naar Piornal is er niets te vinden dat gaat zorgen voor een boeiende koers. Vanuit Trujillo zal men naar Piornal rijden, om de klim op twee manieren te bedwingen. Afsluiten met 16 kilometer aan 5%, tja, dat zal het verschil niet gaan maken.

http://laaldaba.es/la-vue(...)lida-desde-trujillo/

Mérida wordt ook nog genoemd als plaats in Extremadura die we mogelijk nog gaan zien passeren. Zou leuk zijn voor de jongens van Bahrein. Verder gaan we langere tijd verblijven in het zuiden van Spanje. Onder meer de regio's Valencia, Murcia en Andalusië gaan aan bod komen. In Valencia zou er onder meer een tijdrit verreden moeten worden tussen Alicante en Elche. Vermoedelijk in de derde week, vermoedelijk een minimale lengte van 30 kilometer gezien de afstand tussen beide steden. Al is dat allemaal nog niet officieel bevestigd, we weten louter dat beide steden in de Vuelta voor gaan komen.

https://as.com/ciclismo/2(...)38341083_332056.html

2022 zou dan écht het laatste jaar van Alejandro Valverde als profwielrenner moeten worden, dus wil men hem uiteraard een mooi afscheid gunnen. Dit door een rit te organiseren in zijn Murcia. Moet hij wel op de fiets blijven zitten, dit jaar haalde hij Murcia net niet door een lelijke chute. Ik verwacht een aankomst in zijn eigen straat, bij wijze van spreken. Veel zal het niet gaan schelen. De rit zou in ieder geval op zijn lijf geschreven moeten zijn, dus we mogen alvast een rit noteren die niet vlak zal zijn.

https://www.wielerflits.n(...)ciale-vuelta-etappe/

De laatste dagen van de Vuelta gaan we waarschijnlijk doorbrengen in Andalusië, waar flink geklommen zou moeten worden. De naam Granada viel ook, en dan valt automatisch de naam Sierra Nevada. Of, om het nog wat gekker te maken, Pico Veleta. Een aankomst bergop, 3300 meter boven zeeniveau. Vele Spanjaarden dromen er al jaren over. Blijft voorlopig bij een droom, de laatste geruchten hebben het niet direct over de Sierra Nevada, laat staan Pico Veleta. Een andere klim, in een heel ander deel van Andaluciá, komt dan wel weer regelmatig aan bod. Vorig jaar ging het al over Los Reales, maar toen ging dat feest niet door. Nu zou het alsnog moeten gebeuren. Dit is in principe de klim naar Peñas Blancas, die in de Vuelta van 2013 zat. Toen won Leopold König, kent u die nog? Los Reales ligt nog een stukje hoger, na Peñas Blancas nog vier kilometer verder omhoog. Dat was eerst een onverharde weg, maar daar hebben ze asfalt neergepleurd en daar wil de organisatie misschien wel gebruik van gaan maken. De vraag is wel of dit het ideale moment is, want in deze regio vond dit jaar een grote bosbrand plaats, waardoor de hele berg momenteel zwartgeblakerd is. De Sierra Bermeja, zo heet dat gebied. Een droevige Luis Angel Mate kwam de boel al verkennen.

quote:

“Wat een falen van de mensheid dat we niet zelf voor ons eigen huis zorgen. Als wij het niet doen, gaat niemand het doen. Het is moeilijk te accepteren en het is moeilijk om zelfs maar een boodschap van optimisme over te brengen, omdat ik er nog steeds geen kleur in zie", voegde hij eraan toe.

Dat zijn teksten. Wellicht beklimmen we volgend jaar de berg om dat menselijke falen te tonen en de noodzaak om wat beter op onze natuur te letten te benadrukken. In ieder geval, het is nog niet duidelijk of de finish bij Peñas Blancas of een paar kilometer hoger gaat liggen, dat is de organisatie nu blijkbaar nog aan het bestuderen. Doe mij die paar kilometer er maar bij, want voorlopig lijkt het met de lastige aankomsten bergop eigenlijk wel mee te vallen.


https://www.rtve.es/depor(...)a-2022/2226123.shtml


Dat zijn voorlopig wel zo'n beetje de belangrijkste geruchten, volgens mij. De tweede en de derde week zijn nog heel rommelig en onduidelijk, zoals het vaak toch lastig in te schatten is hoe het parcours van de Vuelta er precies uit gaat zien. Er wordt over het algemeen minder gelekt dan in Frankrijk en Italië, of er is gewoon minder aandacht voor. Enfin, het lijkt wel weer een typische Vuelta te worden. Paar loeisteile aankomsten bergop, al zie ik voorlopig nog geen overdrijving.

Over een dag of 11 wordt het parcours onthuld, in de tussentijd kunnen we de nieuwste geruchten mooi volgen in dit topic. Het doet me in ieder geval heel veel deugd dat Andorra volgend jaar zal ontbreken. Er werd ook gesproken over Portugal, al heb ik daar nu al een tijd niets meer over gehoord. Nadat Portugal in 2020 wegens corona net als Nederland ontbrak zou het ook wel mooi zijn om Portugal nu toch te zien. Er was een tijd terug een gerucht over een aankomst bergop bij een van de iconische plaatsen uit de Volta, nou, doe mij dat maar. Maar goed, laatste tijd niks meer over gehoord, dus dat zal wel niets worden. Verder heb ik nog gelezen dat men van plan is om de andere kant van La Farrapona te asfalteren, dat zou wel schitterend zijn en zorgen voor een mooie extra pas in Asturië/Castilië en Leon. Het gebruikelijke proefballonnetje over de Vuelta op Gran Canaria kwam ook dit jaar weer voorbij, maar die plannen worden weer eens een tijd vooruitgeschoven. Guillén wil het wel, maar ook weer niet. Moeilijk, logistiek, etc. Maar alsnog, het zou ooit kunnen gebeuren. Ooit. Net als de Gamoniteiro.

quote:

Op zondag 5 december 2021 19:07 schreef DecoAoreste het volgende:
Topictitel zou 2022 moeten zijn dunkt me

Het is nog vroeg, ofzo.

Morgen zal dan eindelijk het langverwachte moment plaatsvinden: het parcours van de Vuelta zal onthuld worden. Gezien dit stormlooptopic zit iedereen daar al reikhalzend naar uit te kijken, dus geven we aan de vooravond van de onthulling nog even de laatste geruchten mee. Al zijn er eigenlijk niet heel veel geruchten, de organisatie heeft het op een of andere manier voor elkaar gekregen om het lekken tegen te gaan. Of niemand geeft een fuck om de Vuelta, dat kan ook.

https://as.com/ciclismo/2(...)39565838_715556.html

Laten we beginnen met een bericht van AS. Goed dat ze vermelden dat het parcours morgen om 19:30 wordt onthuld, zou je in alle consternatie bijna vergeten. AS gaat uit van minimaal vijf nieuwe aankomsten bergop, negen in totaal. Nieuwigheden staan er verder niet in het artikel, slechts een herhaling van hetgeen in andere kranten heeft gestaan. Vijf ongekende aankomsten bergop, een aantal namen zijn al gevallen in een vorige post. Pico Jano in Cantabrië, bijvoorbeeld. Collado Fancuaya in Asturië, zeker. Piornal in Extremadura, jawel. Een recenter gerucht is dat er een tweede ongekende aankomst bergop zal zijn in Extremadura. Zo kom je nooit in die regio en zo zijn we er ineens jaarlijks meerdere dagen. Piornal is het hoogste punt van de provincie Caceres, maar we gaan ook naar het hoogste punt van de provincie Badajoz, te weten Tentudía. Op de top van een klim van 8,5 kilometer tegen 4,8% ligt een klooster, daar gaan we naartoe. Dat gemiddelde klinkt natuurlijk niet heel denderend, maar in de laatste drie kilometer gaat het toch nog aan 7,5% omhoog. Geen wereldklim, maarja, wel weer iets nieuws.

https://www.hoy.es/deport(...)211214103421-nt.html

Vier van de vijf onbekende aankomsten zijn dus bekend, missen we alleen nog de vijfde. Kan zijn dat de aankomst bij Los Reales als een nieuwe klim wordt gezien, als we daar tenminste echt naartoe gaan. De verschillende bronnen hebben verschillende meningen. Of we gaan naar Peñas Blancas, bekend van de Vuelta van 2013, of we klimmen nog een paar kilometer verder omhoog naar Los Reales. Nog steeds een verrassing. Dat er een rit in de regio Granada gaat komen staat ook nog steeds wel vast, maar over de precieze invulling van die rit durft niemand iets te zeggen. Iets in de Sierra Nevada, veel verder komen we nog steeds niet. De exacte volgorde van de ritten begint wel iets bekender te worden, maar ook daar is nog veel onduidelijkheid over. De tweede week zouden we grotendeels moeten doorbrengen in Andalusië, terwijl er ook nog een rit moet zijn in Murcia ter ere van bompa Valverde. En een tijdrit tussen Elche en Alicante, niet te vergeten. Vanuit de provincie Huelva, een deel van Andalusië dat we eigenlijk nooit zien, zouden we vervolgens in de slotweek omhoog moeten fietsen naar Extremadura, alwaar er twee aankomsten bergop zouden moeten zijn. Dat Talavera de la Reina op de route zou liggen was ook al een tijd bekend, maar nu is duidelijk dat dit rit 19 zou moeten zijn. Deze rit zou niet al te lastig moeten zijn, al zou men onderweg wel over de Alto del Pielago moeten, wat toch maar mooi een klim is van 20 kilometer aan 3%, lol. Daarna zou rit 20, de beslissende rit, zich moeten afspelen in de Sierra de Gredos, danwel de Sierra de Guadarrama. Sierra de Gredos kennen we nog van 2019, ook toen was het de laatste bergrit van de Vuelta. Tadej Pogacar reed in zijn eerste grote ronde nog maar eens iedereen op een hoop en won zijn derde rit. Een rit die dankzij zijn aanvalslust interessant werd, maar eigenlijk is het lastig om in de Sierra de Gredos een echt bepalende rit neer te leggen. Dan biedt de Sierra de Guadarrama meer mogelijkheden, zo mocht Tom Dumoulin in 2015 ondervinden. Werd toen op een hoopje gereden door Astana, arme Tom. In de Sierra de Guadarrama ligt ook de Bola del Mundo, ik zou het wel mooi vinden om die klim nog een keer terug te zien. Enfin, daarna sluiten we weer af in Madrid.

Wat weten we verder nog? Heel weinig, eigenlijk. Goed, we weten ondertussen hoe de etappe richting Bilbao er (deels) uit zal zien. De afgelopen jaren zijn we vaker naar Bilbao gefietst en meestal deden we dat via de Vivero. In 2019 maakten we een uitzondering en zagen we de Arraiz debuteren. Nu gaan we weer over de Vivero, is inmiddels bekend. Toch wel een magische klim, vooral omdat Igor Anton op de flanken van deze berg richting de ritzege demarreerde in 2011. Die etappe was bijzonder omdat men na 33 jaar weer terugkeerde naar het Baskenland, en direct won een Bask. Heb ik al vaker over geschreven en blijft een wondermooi verhaal, het is daarom geen toeval dat Anton wordt opgevoerd in de lokale media, al verstoppen die klootzakken dat dan wel weer achter een paywall. Maar goed, de Vivero dus. Leuk voor het verhaal, maar de klim zelf is op zich niet eens zo heel spectaculair. Het valt te hopen dat ze nog wat meer beklimmingen in die etappe stoppen, anders kan er zomaar een nieuwe Keukeleire opstaan in Bilbao. Nee, gooi Urkiola er maar voor, of wat anders.

https://www.elcorreo.com/(...)211210221805-nt.html

Nog niet vaak meegemaakt dat er nog zoveel onduidelijk is een dag voor de onthulling, er is echt praktisch niets bekend. Zo is het ook nog steeds niet 100% zeker wat we in Asturië gaan doen. Les Praeres en Collado Fancuaya, dat ligt het meest voor de hand, maar ook de Angliru is nog steeds niet uitgesloten. Cuitu Negru zou zelfs nog kunnen, al ga ik toch gewoon uit van de eerste twee namen. Met Les Praeres danwel Angliru danwel Cuitu Negru heb je ook meteen één van de vier bekende klimmen te pakken, maar dan blijven er dus nog steeds drie over. Giswerk, meer valt er niet van te maken. Wielerflits zie ik heel stellig beweren dat de Angliru terugkeert, maar dat is dus helemaal niet zo zeker. Wat er wel zeker is? Dat weet ik eigenlijk ook niet.

1. Utrecht - Utrecht (TTT)
2. 's-Hertogenbosch - Utrecht
3. Breda - Breda
4. Vitoria-Gasteiz - Laguardia
5. Irun - Bilbao
6. Bilbao - Pico Jano
7. Camargo - Cistierna
8. ? - Les Praeres
9. ? - Collado Fancuaya

10. Elche - Alicante (ITT)
11. Iets in Murcia
12. Richting Andalusië
13. Sierra Nevada?
14. ?
15. ? - Peñas Blancas/Los Reales

16. ?
17. ? - Tentudía
18. ? - Piornal
19. ? - Talavera de la Reina
20. Sierra de Guadarrama?
21. Madrid

Kortom, ik heb geen flauw idee. Daar schiet je wat mee op, zo'n post. Gelukkig houden ze ons niet veel langer in spanning en komen we er morgen achter.

Niet om 19:30, maar vanavond om 20:00 wordt het parcours onthuld. Ik zit al klaar met een bakje popcorn.

In het verleden werd het parcours voor de onthulling vaak al gelekt richting AS en Marca, maar vorig jaar werd de boel verrassend gelekt door de man achter 39x28 Altimetrias. Dat vond de organisatie niet zo leuk, dat een onbekende twitteraar de primeur had, dus heeft men blijkbaar alles op alles gezet om dit jaar zo min mogelijk uit te laten lekken. Desondanks heeft dezelfde man toch nog nieuws te melden, want hij claimt te weten hoe de tijdrit tussen Elche en Alicante eruit zal zien. Als hij gelijk heeft zal het inderdaad rit 10 zijn, de dag na de rustdag. Verder een tijdrit die wat aan de korte kant is naar mijn smaak, terwijl het profiel weinig oneffenheden lijkt te hebben. Dit terwijl de rit tussen Elche en Alicante volgens de lokale kranten 'spectaculair' zou moeten zijn. Nouja, dat kan in de praktijk best wel eens tegenvallen.



Van de regio Valencia gaan we vervolgens naar Murcia, dat wisten we al. Maar wat gaan we precies doen in Murcia? Het zou een ode moeten zijn aan Valverde, maar als de info van Marca klopt is het eerder een klap in het gezicht. We zouden namelijk net als in de Vuelta van 2017 moeten eindigen voor de deuren van het vleesverwerkingsbedrijf El Pozo, niet geheel ontoevallig een sponsor van de Vuelta. Die rit in 2017 kende een redelijk lange en lastige klim onderweg, waarna er een aankomst in dalende lijn volgde voor de deuren van El Pozo. Die rit werd uiteindelijk gewonnen door Trentin, die vanuit de vlucht in de sprint een andere bekende Murciaan wist te verslaan, Rojas. Het lijkt me totaal geen aankomst voor Valverde, hadden ze niet ergens een Murciaans muurtje kunnen vinden?

https://www.marca.com/cic(...)a4741e1248b4613.html

Tegenvallend artikel wel verder van Marca, op de dag van de onthulling hebben ze alleen de invulling van de Murciaanse rit als primeur? Barre tijden. Verder bevestigen ze alleen dat Les Praeres meer kans maakt dan de Angliru en dat was het dan wel zo'n beetje.

Vanavond weten we meer. De spanning bouwt op een gruwelijke wijze op.

https://www.lavuelta.es/e(...)e-la-vuelta-22/30703

We zijn lijf.

Sierra de la Pandera, dat is een verrassing, echt nul geruchten over gehoord.

Slechts Peñas Blancas en niet verder omhoog naar Los Reales, flopshow.
Slechts Navacerrada en niet verder naar Bola del Mundo, eveneens een flopshow.

Geniaal dat Landa aanwezig is en zelfs op het podium wordt geroepen terwijl hij heeft aangegeven volgend jaar voor Giro en Tour te gaan.

Oh, toch naar Los Reales. Zeg dat dan meteen.

Tijd voor een microanalyse!!!!!!!

Etappe 1: Utrecht - Utrecht (TTT), 23,6 km - 19 augustus

Voor de vierde keer in de geschiedenis gaat de Vuelta van start buiten Spanje. In 1987 ging het circus van start in Lissabon, in 2009 in Assen en in 2017 in Nîmes. In 2022 gaan we van start in Utrecht, daar waar we eigenlijk in 2020 van start hadden moeten gaan. Pas vier keer een start in het buitenland, maar wel al de tweede keer in Nederland. Dat simpele feit zegt eigenlijk al genoeg: dit slaat nergens op. Waarom gaat er ie-de-re keer een grote ronde van start in Nederland? Omdat alle grote Nederlandse steden het zien als een mogelijkheid om geld te verdienen, logischerwijs. Maar nee, ik ben wel een beetje klaar met het starten in Nederland, want dit land heeft gewoon heel erg weinig te bieden. Voor de koers voegt het eigenlijk nooit iets toe. Of je moet naar de heuvels in Limburg gaan, of de wind opzoeken in Zeeland. Verder is het praktisch nut nul komma nul. De WLR-meet zal onvergetelijk worden, maar wie schiet er verder iets op met een start in Nederland? Juist, niemand. Totale overkill. Hoewel ik een ploegentijdrit dan nog wel een aardig begin vind. Hoeft van mij zeker niet altijd, liever niet zelfs, maar nu hebben we alweer een behoorlijke tijd geen ploegentijdrit meer gezien in een grote ronde. Zo om de drie jaar mag het best een keer in een grote ronde. Redelijke lengte ook, zeker niet te kort. Voor zover het mogelijk is in Nederland een behoorlijke start, al is het ook wel weer zo dat een ploegentijdrit altijd in het voordeel is van de betere ploegen. Maar goed, nee, een ploegentijdrit zo nu en dan hoort erbij. Vooruit, dan maar.

Etappe 2: 's-Hertogenbosch - Utrecht, 175,1 km - 20 augustus

Als je wil weten hoe ze in het buitenland over Nederland denken: volgens Fernando Escartin moeten de renners vandaag op de wind letten, want we rijden dicht langs de zee. Ja, nee, maar dan niet echt. Sowieso probeert hij hier van een drol een taart te maken, want dit is een doodsimpele rit die gaat eindigen in een massasprint. Risico van starten in Nederland. Leuk voor de portemonnee, kut voor de koers. Ik heb me laten vertellen dat we de Alto de Amerongse Berg ook nog eens van de verkeerde kant beklimmen, maar van de andere kant, zou het wat uitmaken? Derde categorie is overigens de laagste categorie in Spanje, dus verkijk je daar verder niet op. Puur en alleen zodat de bergtrui uitgedeeld kan worden, dat is verder niet verkeerd. Maar nee, nouja, sprinten dus. Erg jammer.

Etappe 3: Breda - Breda, 193,2 km - 21 augustus

Dat Fernando Escartin een ransmakaak is mag uit zijn volgende omschrijving blijken: het terrein van deze rit doet denken aan de Vlaamse klassiekers. Ja, nee, ook net niet helemaal he? Het is een leuke rit om de geschiedenis van het Nederlandse wielrennen uit te pluizen, over een plaats als Sint Willebrord valt bijvoorbeeld genoeg te vertellen. Van Est, Wagtmans, u kent het vast wel. Verder is dit de meest nutteloze rit ooit, door het meest lelijke deel van Brabant. Hier doe je echt niemand een plezier mee, behalve de sprinters dan. De ploegentijdrit gaat nog, maar de twee ritten daarna zijn volledige weggooiers. Nooit meer een start in Nederland, graag. Die walgelijke gemeentes zoals Utrecht stoppen maar een keer geld in de Benelux Tour. Eikels.

Etappe 4: Vitoria-Gasteiz - Laguardia - 23 augustus

Iedere grote ronde zal volgend jaar van start gaan op vrijdag, omdat iedere grote ronde gaat beginnen in het buitenland. Ook weer overkill, eigenlijk. Wel een uniek feitje, zal nog niet eerder gebeurd zijn. Maar goed, vanuit Nederland vliegen we naar Bilbao, naar het schitterende Baskenland. De renners hebben een rustdag, maar door die reis zal het wellicht niet echt voelen als een rustdag. Vanuit Bilbao trekken we dan naar Vitoria-Gasteiz, de hoofdstad van het Baskenland. Daar zal vervolgens na de rustdag een rit van start gaan die in het teken staat van... toerisme! We gaan naar Laguardia, de hoofdstad van de Rioja Alavesa. U bent vast bekend met het begrip rioja, wijn enzo. Die wijn komt over het algemeen uit de autonome regio La Rioja, maar net ten noorden van deze regio heb je in het uiterste zuiden van de provincie Alava ook de Rioja Alavesa. Dit is een prachtige regio, die dankzij de koers verder op de kaart gezet moet worden. Het kan lonen om goed op te letten tijdens deze rit, want de Tour van 2023 zal van start gaan in het Baskenland. Na de Grand Départ in Bilbao zal de tweede rit van die Tour vermoedelijk verreden worden in Alava, waarbij het zomaar zou kunnen dat we ook eindigen in Laguardia of in ieder geval door die plaats passeren. De Vuelta mag gezien worden als een generale repetitie. In dat kader vind ik het overigens wel opmerkelijk dat we na de laatste klim van de dag, de Puerto de Herrera, bijna rechtstreeks naar Laguardia lijken te rijden. Geen extra lusje tussen de wijngaarden voor, via Elciego bijvoorbeeld. Terwijl daar met Marques de Riscal toch wel zo'n beetje de bekenste wijnboer van de regio zit, inclusief een sjiek hotel dat ontworpen is door Frank Gehry, dezelfde man die achter het Guggenheim in Bilbao zit. Enfin, het lijkt erop dat we rechtstreeks naar Laguardia gaan, een dorp bovenop een heuvel. Maar niet echt een Baskische heuvel, je hoeft geen hoge percentages te verwachten. Geen muur, het zal eerder wat veredeld vals plat omhoog zijn. Sprintje op de macht, meer niet. De locals zijn boos omdat de Puerto de Herrera van de makkelijkste kant wordt gedaan, de kant waarlangs we afdaling is vele malen lastiger. Maarja, deze rit draait niet echt om de koers, deze rit draait om het onder de aandacht brengen van de Rioja Alavesa. En dat lukt op deze manier wel, want als je boven bent op de Herrera heb je een prachtig uitzicht over deze wijnregio, en in de laatste kilometers zullen we langs talloze wijngaarden fietsen. Leuke plaatjes, matte koers.

Etappe 5: Irun - Bilbao, 187 km - 24 augustus

De volgende rit in het grandioze Baskenland gaat van start in Irun, daar waar de Vuelta van 2020 van start ging nadat de start in Nederland niet door kon gaan. Nu gaat die start wel door, tenminste, gaan we vanuit, maar keren we toch ook weer terug naar Irun. De organisatie is deze plaats blijkbaar erg dankbaar, ze hebben het gevoel dat de stad Irun ze toentertijd echt uit de brand heeft geholpen. Deze start moeten we dus zien als een bedankje. Vanuit Irun, in de provincie Gipuzkoa, fietsen we naar Bilbao in de provincie Bizkaia. Je zou dan makkelijk de hele rit vol kunnen plempen met beklimmingen, vanuit Irun zou je bijvoorbeeld direct aan de Jaizkibel kunnen beginnen, maar nee, we houden het simpel. Gemiste kans, erg jammer. Pas op de helft van de rit pakken we wat klimmetjes mee, daar vind ik wat van. Je bent in het Baskenland, hier hoort het de hele dag op en af te gaan, potverdorie. Over de finale van deze rit ben ik ook niet echt te spreken. Twee keer de Vivero, dat is gewoon lui. Een totaal gebrek aan creativiteit. De vorige keer dat de Vuelta in Bilbao eindigde, in 2019, belde Javier Guillen met Roberto Laiseka. Of Laiseka niet even een nieuwe leuke klim kon vinden in de omgeving van Bilbao, want iedere keer de Vivero werd wat te voorspelbaar. Laiseka ging een paar rondjes fietsen en kwam zodoende de Arraiz tegen, die werd opgenomen in het parcours. Daar reed Gilbert vanuit de kopgroep naar de zege, achtervolgd door het sympathieke duo Aranburu-Barcelo. Leuk klimmetje was dat, maar we zijn nu toch weer terug bij af. Een dubbele beklimming van de Vivero, zoals in 2011, toen natuurlijk Igor Anton won. Dat was een magische rit, nog steeds de mooiste rit ooit. Gaan we het tegen die tijd weer uitgebreid over hebben, natuurlijk. Toch is een dubbele Vivero geen garantie op succes, want toen men in 2016 voor die optie koos eindigde de rit in een uitgedunde sprint, waarin Jens Keukeleire of all places met de zege aan de haal ging. Nee, voor mij hoeft een dubbele Vivero niet meer zo nodig. Het is gewoon echt ontzettend lui, vooral als je bedenkt dat er 100 andere klimmetjes te vinden zijn in deze omgeving. Een simpel voorbeeld: na de Vivero zou je perfect over de Pike Bidea kunnen rijden, een klim die recent is ontdekt door Circuito de Getxo. Heb je het over twee kilometer aan 10%, zo'n beetje. Sluit perfect op elkaar aan, en na die steile klim kom je direct uit op een brede weg omlaag. Heb je toch ongeveer hetzelfde idee, maar dan net weer met een frisse draai eraan. Was veel leuker geweest, en ook minder kans op een sprint van kleine groep. Escartin is een luie flikker, zonder enig gevoel voor creativiteit, is mijn oordeel. Of... of... het kan natuurlijk ook een opdracht zijn van ASO. De Tour gaat volgend jaar immers van start in Bilbao, naar alle waarschijnlijkheid met een rit in lijn. Ik vermoed zomaar dat de finale van die rit wel eens heel erg zou kunnen lijken op de finale van deze rit. Weer een generale repetitie, als het ware. Het zou het gebrek aan creativiteit verklaren, want de Tourorganisatie gaat zich natuurlijk niet wagen aan onbekende klimmetjes, die willen op de gebaande wegen blijven. Zonde, het Baskenland verdient echt meer dan deze rit. Bel Laiseka de volgende keer maar weer, alsjeblieft.

Etappe 6: Bilbao - Pico Jano, 180 km - 25 augustus

Start in Bilbao, bij San Mames of het Guggenheim, dat lijkt ondertussen nog steeds niet bekend te zijn. Doe maar het Guggenheim dan, de gimmick van het fietsen over het voetbalveld moet niet iedere keer herhaald worden. Enfin, van Bilbao en dus Baskenland trekken we naar de volgende regio, Cantabrië. Onderweg komen we de Puerto de Alisas tegen, een klassieker. Verder is het wel weer een vrij typische rit, in de zin dat ze vooral hebben geprobeerd om de beklimmingen zoveel mogelijk te ontwijken. Het mag allemaal niet te lastig worden, want dat zou de renners wel eens af kunnen schrikken. Of het zou kunnen zorgen voor verschillen, en dat gaat ten koste van de spanning. In het hoofd van Guillen is het altijd Sesamstraat. Maar goed, de combinatie van de laatste twee klimmen van deze rit is dan nog wel de moeite waard. De klim naar Brenes is best lastig, en de aankomst bergop is zeker als je bedenkt dat het pas dag 6 is zeker de moeite waard. Pico Jano is een nieuwe klim, die momenteel nog deels onverhard is. De laatste paar kilometer moeten nog even geasfalteerd worden, waarna we gaan finishen in de buurt van een stuwmeertje. Ook dit gaat waarschijnlijk weer de nodige mooie plaatjes opleveren, terwijl de klim lastig genoeg is om toch voor wat verschillen te zorgen. Ik had denk ik onderweg graag nog een extra klim gehad, maar verder is dit een prima rit.


Etappe 7: Camargo - Cistierna, 190,1 km - 26 augustus

Escartin begint met de mededeling dat deze rit bijna 200 kilometer lang is, alsof dat heel lang is. Tijd voor een volgende rant: hoewel de Vuelta nooit lange ritten heeft is het dit jaar wel héél extreem. Geen enkele rit boven de 200 kilometer, de langste rit is slechts 195 kilometer lang. Daarnaast zien we heel veel ritten met juniorenafstanden, de slechte trend zet zich voort. Je zou als excuus kunnen gebruiken dat we tijdens deze Vuelta een aantal lange verplaatsen gaan maken, waardoor de tijd op de fiets ter compensatie wat ingekort wordt, maar alsnog ben ik hier totaal niet blij mee. Je hebt gewoon een aantal écht lange ritten nodig, het blijft nu eenmaal een sport waarbij je uithoudingsvermogen belangrijk zou moeten zijn. Waarschijnlijk houden ze het wat makkelijker om iemand als Pogacar te verleiden tot de dubbel Tour-Vuelta, maarja, jezus, ga nou gewoon eens uit van je eigen kracht en pas je niet continu aan, want je hebt er toch allemaal niets over te zeggen. Roglic reed de afgelopen jaren ook maar per toeval de Vuelta, die stond nooit op zijn oorspronkelijke programma. Enfin, dan de rit zelf. De klim naar San Glorio is lang en lastig, meer dan 25 kilometer lang aan bijna 5% gemiddeld. Er zitten een paar lastigere kilometers tussen, het is dus echt een vervelende klim. Wat voor ons vervelend is: daarna is het nog behoorlijk lang fietsen tot de finish, zonder dat er nog geklommen hoeft te worden. Meer dan 60 kilometer te gaan na de klim, tja. Kan alle kanten op, deze rit. Een ideale gelegenheid voor de Cortjes en Matthewsjes van deze wereld om wat te ondernemen, voor de echte sprinters vermoedelijk te zwaar. Maar de kans op een succesvolle vlucht lijkt me toch echt het grootst.



Etappe 8: Pola de Laviana - Collado Fancuaya, 154,5 km - 27 augustus

Deze etappe is denk ik de grootste teleurstelling van allemaal. Hoewel er twee positieve punten zijn. Ten eerste, de rit begint met een stevige klim, de Colladona, dat is echt helemaal prima. Een explosief begin, meteen beginnen met klimmen, zo zie ik het graag. Ook de finish vind ik leuk, de Collado, of Collau in het Asturisch, Fancuaya lijkt een prima klim. Typisch Vuelta, typisch Asturië. Steil en onregelmatig. Paar kilometer richting de 10%, steile stroken tot aan 17%, het gekende werk. Het begin en het eind vind ik dus prima, maar waar gaat het dan mis? Nou, eigenlijk is alles tussen het begin en het eind in volkomen kut. Ten eerste is deze rit weer veel te kort. Het is de eerste van twee bergritten achter elkaar, mijn stelregel is dat de eerste langer moet zijn dan de tweede, en lastiger. Met een lengte van 150 kilometer is deze rit niet lang genoeg. Ook niet lastig genoeg, al wil Escartin ons anders doen geloven. Hij rept over 3300 hoogtemeters, alsof dat veel is. Nee, de hoogtemeters beginnen pas te tellen als je boven de 4000 komt. Deze rit is te kort en te eenvoudig. De grootste teleurstelling zit 'm in de aanloop naar de Fancuaya. Je kunt op drie manieren naar deze klim fietsen, min of meer. Van twee kanten moet je over de nodige bergen heen, de derde kant voert door de vallei. En wat kiest men? Uiteraard, de vallei. Hoewel dat ongecategoriseerde klimmetje nog best lastig is zit je daarna wel met een vrij lange en vlakke aanloop richting de slotklim en dat is ontzettend zonde. Je had een heel klein beetje om kunnen fietsen, dan had je via de Puerto San Lorenzo en de Puerto Marabio naar Fancuaya kunnen fietsen. Had je én wat kilometers én wat hoogtemeters erbij. Drie beklimmingen aan het eind die perfect op elkaar aansluiten, kortom, een échte rit. Maar nee, men heeft weer voor een slap aftreksel gekozen. Waarschijnlijk vanuit de gedachte dat het niet té lastig mag worden in de eerste week. De koers mag niet al beslist worden. Tja. Ik kan daar echt helemaal niets mee. De Fancuaya sluit zo perfect aan op die andere twee klimmen, het is echt een schot voor open doel dat hier - bewust - gemist wordt. Alles om Evenepoel aan te spreken, zeker? Ik snap het gewoon echt niet. Je moet gewoon goede ritten ontwerpen en de renners zoveel mogelijk kansen geven om te koersen, niet bang zijn dat de koers na een paar dagen al in de plooi ligt. Je eigen koers ondermijnen uit angst voor, ja, tijdsverschillen... Deze rit had potentie, maar sterft in een badkuip gevuld met angst voor de koers.



Hoe de finale er ook uit had kunnen zien, het gaat me dan met name om de laatste drie klimmen:



Etappe 9: Villaviciosa - Les Praeres, 175 km - 28 augustus

Ik had eigenlijk verwacht dat deze twee ritten omgedraaid zouden worden. Eerst Les Praeres en dan pas Fancuaya, dat leek mij logischer. Kijkend naar de lengte van beide ritten hadden ze dat ook beter kunnen doen, want de afstand van deze rit komt bijna in de buurt van fatsoenlijk. Op zich is dit verder - in isolatie - een redelijke rit. Kritische kanttekeningen zijn altijd mogelijk, maar we zullen niet op iedere slak zout leggen. Grootste nadeel van de rit is waarschijnlijk dat Les Praeres zo lastig is dat niemand op voorhand actie gaat ondernemen. Het zal allemaal aankomen op de laatste paar loeiend steile kilometers. Maarja, dat is de grap, dat is precies wat de organisatie wil natuurlijk. In 2018 bleven de verschillen behoorlijk beperkt op deze klim, Yates won twee tellen voor Lopez en Valverde. Ook dat is natuurlijk weer wat de organisatie wil, het moet allemaal nog lekker dicht bij elkaar blijven en de beslissing moet vooral nog niet gevallen zijn. Nouja, we krijgen in ieder geval een paar spectaculaire minuten aan het eind. Hoera. Een echte Spaanse muur, het is natuurlijk ook wel weer zo dat er minstens één muur moet zijn per editie. Geen Angliru overigens, zoals echte kenners wisten. En Wielerflits dus niet.



Etappe 10: Elche - Alicante (ITT), 31,1 km - 30 augustus

Vanuit Asturië vliegen de renners naar Valencia, ook de tweede rustdag zal dus allesbehalve rustig verlopen. Lange, lange verplaatsingen. Weinig rust, wat misschien kan bijdragen aan vermoeide benen. Na de rustdag wordt meteen de tijdrit verreden, zoals werd verwacht. Geen al te lange tijdrit, naar mijn smaak had ie richting de 40 kilometer mogen gaan. Vooral omdat ie zo vlak is als een pannenkoek, dan moet je op een andere manier voor tijdsverschillen zien te zorgen. Maar goed, we weten hoe het tegenwoordig gaat. Steeds minder tijdritkilometers, vooral de Vuelta houdt er niet van. Enfin, al bij al geen verkeerde tijdrit, met een paar kilometer erbij was ik tevreden geweest. Aan het eind rijdt men langs de kust, waar de renners blijkbaar moeten oppassen voor de wind. Favoriete slagzin van Escartin toch wel. Pas op voor de wind.

Etappe 11: ElPozo Alimentación - Cabo de Gata, 193 km - 31 augustus

Dit is de vreemdste rit van allemaal, in zekere zin. Maandenlang ging het over een ode aan Alejandro Valverde. Er zou sowieso een rit plaatsvinden in Murcia, speciaal voor Piti. Gisteren kwam Marca nog met een bericht dat er een finish zou volgen voor de fabriek van El Pozo. En wat bleek tijdens de presentatie? Geen finish in El Pozo, maar een start voor de stinkende vleesfabriek. Nou, oké denk je dan, vooruit, geen finish daar, dan finishen ze vast op een andere plek in Murcia, bij voorkeur natuurlijk ergens op een muurtje, speciaal voor opa. Wat schetste mijn volledige verbazing? We finishen helemaal niet in Murcia. Nee, Cabo de Gata ligt in de provincie Almeria, regio Andalusië. Het is een nationaal park, een gebied van vulkanische oorsprong, dat volgend jaar 25 jaar bestaat als nationaal park. En dat is blijkbaar een reden om er te finishen, ofzo. Om het nog wat erger te maken voor Piti is de rit zo goed als vlak, waarbij Escartin zijn favoriete dooddoener in de strijd gooit: het zou zomaar eens kunnen gaan waaien! Dat zei hij vorig jaar ook een keer of 10, terwijl het uiteindelijk geen enkele keer heeft gewaaid. Nu ook niet, dus is de ode aan Valverde een rit voor de sprinters. Ik kan niet zeggen dat ik enorm veel met Valverde heb, maar dit is toch wel een klap in zijn gezicht, met een flinke klodder spuug erbij. Of ze weten dat hij tóch door zal gaan en bewaren hun ode voor 2035, dat kan ook natuurlijk. In ieder geval, een kansloze rit.

Etappe 12: Salobreña - Peñas Blancas (maar eigenlijk Los Reales), 195,5 km - 1 september

De langste rit van deze Vuelta is een onvervalse Unipuerto. In zekere zin is het logisch dat deze rit een Unipuerto is, want de afstand tussen de start- en finishplaats is nu eenmaal groot en de snelste weg leidt langs de kust. Maar, er was een nogal voor de hand liggende oplossing geweest. Startplaats Salobreña ligt relatief dicht bij Granada, en dus de Sierra Nevada. Een paar dagen later komen we bergop aan in de Sierra Nevada, we hadden met andere woorden de volgorde van de ritten kunnen omdraaien. Had je een ellendige _________/ gescheeld. Al kan ik me zomaar voorstellen dat ze in de provincie Granada graag hun rit in het weekend hebben, maar goed, om dan je koers maar weer op deze manier te slachtofferen, meh. Vlak, vlak, vlak en dan een lastige aankomst bergop. Er staat Peñas Blancas, maar dat is eigenlijk een leugen. In 2013 kwam er een rit aan bij Peñas Blancas, die werd gewonnen door Leopold König. Kent u die nog? Dat was een totale verrassing, en het begin van het ontzettend korte tijdperk König, die vrij snel weer van de aardbodem zou verdwijnen. Die rit kwam aan op een hoogte van ongeveer 1000 meter, zoals u kunt zien op het kaartje komen we nu aan op een hoogte van een kleine 1300 meter. Er komt dus een stuk bovenop Peñas Blancas, en dat stuk noemen we Los Reales. Hoewel de organisatie Los Reales niet erkent, blijkbaar. Maar goed, het maakt de klim wel een stuk interessanter, want die laatste paar kilometer zijn de moeite waard. We plakken er een kilometer of vier aan vast, met aan het eind een kilometer aan 8%. Tussen de verkoolde bomen door, want in de Sierra Bermeja, waar deze klim ligt, heeft men last gehad van een grote bosbrand. Dit hele gebied is afgefikt en we mogen dus genieten van de zwartgeblakerde bomen. We hadden overigens nóg verder omhoog kunnen gaan, maar het laatste stuk tot aan de antennes pakken we niet mee. Prima aankomst bergop, jammer dat de rest van de rit een volledige flopshow is. Vorig jaar werd Los Reales al genoemd, in die zin is het goed om de klim nu alsnog te zien.



Etappe 13: Ronda - Montilla, 171 km - 2 september

Van start in het schitterende Ronda, waarna er een volledige weggooier van een rit volgt. Tegen die tijd gaan we even wat beter bestuderen hoe lastig de finale precies is, maar dit is of een rit voor de vluchters of een rit voor de (wellicht beter klimmende) sprinters. Saai. Gaap. Next.

Etappe 14: Montoro - Sierra de la Pandera, 160 km - 3 september

Spijt dat ik om de volgende rit heb gevraagd. Ook dit is eigenlijk weer een soort van unipuerto, ook al moet er dan richting Mancha Real enigszins geklommen worden. Hier gaat eigenlijk alles weer mis. De simpelste wielerwetten worden overtredden. De volgende rit komt aan op de Sierra Nevada, twee aankomsten bergop achter elkaar dus. Dan moet de eerste lastiger zijn dan de tweede, anders neutraliseer je de eerste. Nou, dat gaat in dit geval nogal mis. Het is ook niet zo dat deze rit alleen al vanwege het aantal hoogtemeters lastig genoeg is om de renners te vermoeien met het oog op de volgende rit, dus werkelijk alles klopt niet aan deze rit. De vluchters gaan met de zege lopen en de klassementsrenners gaan pas richting het eind van de Pandera in actie schieten. Zonde, man. Het ontwerpen van een parcours zal vast niet eenvoudig zijn vanwege allerlei redenen waar wij amper weet van hebben, maar voor deze rit valt eigenlijk geen excuus te verzinnen. Pleur er op z'n minst nog een paar extra bergen in en als die er niet zijn, ga dan gewoon niet naar La Pandera maar verzin iets origineels. De laatste jaren zagen we gelukkig steeds minder _______/, maar volgend jaar is het weer helemaal terug. Ga je schamen, Guillen. Neem je rotzooi mee, Escartin. La Pandera kennen we overigens van de Vuelta van 2009, die niet geheel toevallig ook van start ging in Nederland. Kwam toen daags na een rit met aankomst in de Sierra Nevada, de originaliteit spat weer van je scherm. Die Vuelta werd overigens gewonnen door Valverde, de enige grote ronde die hij ooit won. Wellicht moeten we het opnemen van een aantal van deze beklimmingen en de start in Nederland zien als een ode aan hem, lol. Wel een verrassing overigens, La Pandera, exact nul geruchten over gehoord. Misschien omdat ze zich schaamden voor hun misbaksel van een parcours, dat zou logisch zijn. Laatste keer Pandera dateert van 2017, toen won Rafal Majka de rit. Wel met een andere aanloop, we reden toen via de steile muur van Valdepeñas de Jaén naar La Pandera, ditmaal komen we van een totaal andere kant, wat ervoor zorgt dat het eerste deel van de klim totaal anders zal verlopen. Weinig boeiend, maar dat is altijd zo. Het venijn zit 'm in de staart.



Etappe 15: Martos - Sierra Nevada (Alto Hoya de la Mora), 148,1 km - 4 september

Ik ben toch aardig op weg om iedere rit af te zeiken, laten we dan in ieder geval maar beginnen met een positief puntje: twee aankomsten bergop in dit weekend en ook twee aankomsten bergop in het vorige weekend. Dat is alvast sympathiek van de organisatie. Op zich niet gek dat we de tweede week afsluiten in de Sierra Nevada, al was het parcourstechnisch gezien veel logischer geweest om hier rit 12 van te maken. Had je tijdens deze rit naar Peñas Blancas kunnen gaan, maar dan ergens dichter bij de voet van die klim kunnen starten waardoor je meer beklimmingen toe had kunnen voegen in die rit. Was voor de koers beter geweest, maar andere belangen (¤¤¤) hebben uiteraard gewonnen. Goed, door met het volgende negatieve punt, want we blijven zeiken: ik haat lange, vlakke aanlopen. Geef mij een klim in het begin, of eigenlijk het liefst gedurende de hele rit. Nouja, buiten dat is de slotcombinatie wel goed. Eerst El Purche (lastige klim) en daarna Sierra Nevada, dat is gewoon serieuze kost. Een rit met 4000 hoogtemeters bovendien volgens Escartin, dat begint daadwerkelijk ergens op te lijken. De organisatie krijgt een bonuspunt door via de Alto de Hazallanas naar de finish te fietsen. Dit zorgt ervoor dat de lange slotklim begint met een aantal knallend steile kilometers, drie kilometer dik boven de 10%. Vorige keren dat we naar Sierra Nevada gingen (voor het laatst in 2017, ook toen daags na La Pandera) reden we gewoon continu over een soort van snelweg omhoog, steevast aan een procent of zes. Nu is er in ieder geval een explosief begin, waar je de knuppel in het hoenderhok kunt gooien. Daarna rijden we alsnog over de snelweg verder omhoog, maarja, dan heb je in het begin in ieder geval nog wat ruimte om actie te ondernemen. Finish is op dezelfde plek als altijd, bij Hoya de la Mora. Dit is een teleurstelling, niet alleen voor mij maar ook voor Guillen zelf. De man maakt veel fouten, maar naar eigen zeggen wil hij dolgraag naar Pico Veleta. Dit is nu alleen nog niet mogelijk. Waarom is het niet mogelijk? Dat zegt hij er dan weer niet bij, tot mijn irritatie. Geef er dan wat tekst en uitleg bij, weet je wel. Is de weg te slecht? Willen de lokale notabelen daar niet voor betalen? Ik eis uitleg. Krijgen we niet, we krijgen louter met een teleurstelling te maken. Het feit dat het lang niet bekend was waar we precies zouden finishen geeft wel aan dat de organisatie waarschijnlijk echt heeft geprobeerd om hoger te finishen dan bij Hoya de la Mora. Er was waarschijnlijk geen nieuws omdat men nog steeds aan het overleggen was, maar het lijkt erop dat Unipublic heeft verloren. Je moet het grofweg zo zien: de weg die de renners volgen loopt voorbij Hoya de la Mora nog een heel stuk verder door. We finishen op een hoogte van 2500 meter, wat natuurlijk al behoorlijk hoog is. Maar er ligt ook nog een weg verder omhoog naar het observatorium van IRAM (2850 meter). Daarnaast kun je nóg verder omhoog, helemaal naar de top van Pico Veleta (3400 meter). De droom van Guillen en van eigenlijk iedere Spaanse wielervolger is dat er ooit een rit zal eindigen bij Pico Veleta. Ga maar na, dat is nog eens 900 hoogtemeters erbij na de finish van deze rit. Meevaller is dat Guillen dit zelf lijkt te willen, tegenvaller is dat het om wat voor reden dan ook nog niet mogelijk is. We zullen moeten duimen dat het ooit wel mogelijk wordt, want een aankomst op 3400 meter hoogte willen we meemaken. Je hebt het dan over een kilometertje of 40 aan 6% gemiddeld, we zouden dan nog eens tien kilometer toevoegen aan deze klim die ook al niet misselijk is. Nu ik vorig jaar de Gamoniteiro eindelijk heb gezien is Pico Veleta de volgende droom die ooit verwezenlijkt zal moeten worden. Wel nog even de vraag trouwens welke weg we pakken na de Alto de Hazallanas, je schijnt twee mogelijkheden te hebben. Collado de las Sabinas is de wens van de Spanjaarden, dus zal het wel de andere mogelijkheid worden. Maar goed, dat zien we tegen die tijd wel weer. Samenvatting: uiteindelijk een prima rit, lastig genoeg, enige klim van buitencategorie van deze Vuelta, maar omdat we niet de epische Pico Veleta en zelfs niet IRAM te zien krijgen blijven we toch met een licht katerig gevoel achter. Hopen dat de koers onploft op de Hazallanas en dat we inderdaad de weg naar Las Sabinas volgen, want via de andere weg is dit een klim die dankzij de brede weg en de doorgaans niet al te hoge percentages niet direct uitnodigt tot aanvallen van ver. Gelukkig hebben we linksom of rechtsom altijd nog de hoogte achter de hand, plus het feit dat het de laatste rit is van de tweede week.


Bij dit profiel vooral kijken tot Hoya de la Mora, en daarna even naar rechts gluren om te zien wat had kunnen zijn.

Etappe 16: Sanlúcar de Barrameda - Tomares - 6 september

Voor een deel herhalen we de Vuelta van 2009, maar ook de Vuelta van 2017 kent vele gelijkenissen met deze Vuelta. La Pandera, Sierra Nevada, en dan ook nog eens een finish in Tomares. Daar won in 2017 Matteo Trentin, want die kon toen nog winnen. Het zal nu weer een dag voor de sprinters worden, wat vooral de dag na de rustdag enorm zonde is. Na de Sierra Nevada hebben de renners even mogen uitrusten, en eigenlijk krijgen ze er nog een extra rustdag bij cadeau. Stelregel: daags na de rustdag dient men een lastige rit op te nemen in het parcours. Altijd even testen of er renners zijn die de rustdag slecht hebben gewerkt. Maar nee, niets van dat alles, een vlakke floprit. Zoals deze Vuelta verdacht veel vlakke flopritten kent. Als je in Nederland van start gaat heb je verder geen vlakke ritten meer nodig, heren van Unipublic. Ze luisteren ook nooit, eigenwijze Spanjolen. Nouja, op zich nog wel een redelijke afstand zodat de renners wellicht nog wat extra vermoeidheid opdoen richting de laatste ritten van deze Vuelta.

Etappe 17: Aracena - Monasterio de Tentudía, 160 km - 7 september

Deze rit krijgt het stempel flat mee. Een bergrit zou ik het ook weer niet direct willen noemen, maar vlak? Enfin, we gaan van start in de provincie Huelva, een provincie die regelmatig wordt overgeslagen. Eigenlijk komen we nooit in Huelva, zoals we eigenlijk ook nooit in Extremadura kwamen. In de Vuelta van 2020 reden we een paar kilometer door Extremadura, in 2021 vonden er zowaar twee ritten plaats en ook dit jaar krijgen we met twee ritten te maken in deze regio die je met recht de underdog van Spanje mag noemen. Extremadura wordt toch gezien als het debiele broertje, een behoorlijk achtergesteld gebied. Ook achtergesteld door de Vuelta, voorheen haalden ze hun neus op voor deze godvergeten streek. Tegenwoordig niet meer, Guillen is plotseling fan geworden van Extremadura. Dat gaat volgend jaar twee aankomsten bergop opleveren, de eerste van de twee is de klim naar het klooster van Tentudia. Een vrij nutteloze aankomst wel, als we heel eerlijk zijn. Dit schreeuwt vroege vlucht en een winnaar van het type Sander Armee. Minimale verschillen tussen de favorieten, die een kwartier later aan de slotklim zullen beginnen. Redelijke unipuertorit ook wel weer, wat de kans op een matige winnaar alleen maar groter maakt. Ik vind het heel sympathiek dat we Extremadura vaker bezoeken, want we juichen uiteraard voor de underdog, maar op deze manier worden we er ook weer niet veel wijzer van. Achja, beter dan een volledig vlakke rit, zullen we maar zeggen.



Etappe 18: Trujillo - Alto del Piornal - 8 september

Zou het me lukken om een keer een rit niet af te zeiken? Laten we het bij deze rit proberen. Een rit volledig in Extremadura, met een acceptabele lengte. Of vooruit, laten we het gewoon een goede lengte noemen. We gaan een nieuwe klim ontdekken, Piornal. En we gaan die klim meteen grondig bestuderen, want alle drie beklimmingen van de dag zijn een andere kant van die Piornal. Ook de eerste klim is een deel van Piornal, toevallig het steilste deel. De andere kanten van Piornal zijn minder lastig, je zou de uiteindelijke slotklim best kunnen omschrijven als loper. Wellicht was een finish na een andere kant van Piornal gunstiger geweest, omdat je via een iets steilere kant wellicht wat meer actie had kunnen verwachten. De verschillen op deze klim zullen niet enorm groot zijn, al leert de geschiedenis van de Vuelta ons wel dat de beslissingen vaak vallen op momenten dat je het niet verwacht. Fuente De was eigenlijk een rit van niks, de verschillende ritten richting Formigal stelden ook allemaal niets voor en ik zag de rit naar Lagos de Covadonga van dit jaar niet echt als de scherprechter. In dat kader ligt het wel in de lijn der verwachting dat een van de 'makkelijkere' bergritten uiteindelijk heel moeilijk blijkt te zijn. Die eer gunnen we dan wel aan Piornal en Extremadura.



Etappe 19: Talavera de la Reina - Talavera de la Reina, 132,7 km - 9 september

Deze rit snap ik niet helemaal, vrees ik. Van Talavera de la Reina naar Talavera de la Reina, twee keer hetzelfde rondje. Op zich een leuke klim onderweg, de weg naar de finish is alleen zo lang dat we er vermoedelijk niet veel aan hebben. Ook weer een belachelijk korte rit, juniorenafstand. Als we dan toch rondjes fietsen hadden ze er wel een derde ronde aan mogen toevoegen. Nee, verwarrend ritje. Beetje vlees noch vis, we feliciteren de vluchters.

Etappe 20: Moralzarzal - Puerto de Navacerrada, 175,5 km - 10 september

Deze rit snap ik nog wel, enigszins. We sluiten af in de Sierra de Guadarrama, het gebergte vlak boven Madrid. Een bekend gebied, voor sommigen een gevreesd gebied. Onze gedachten gaan uiteraard meteen terug naar 2015, toen Tom Dumoulin in een vergelijkbare rit uit het rood werd gereden door Fabio Aru en de mannen van Astana. Deze rit is bijna een kopie van die rit, met het verschil dat de aankomst toen beneden lag. Wel een thema van deze Vuelta, we worden überhaupt niet getrakteerd op een spectaculaire aankomst in dalende lijn. Erg jammer, gemiste kans. Ook in de Vuelta van 2019 waren we getuige van een rit in deze streek, toen was het Tadej Pogacar die een slechte dag had en vrij veel tijd verloor. Op papier zijn de klimmetjes hier niet eens zo lastig, maar het verleden heeft aangetoond dat je hier tóch het verschil kunt maken. In dat kader durf ik amper negatief te zijn over deze rit, aangezien het in het verleden aantoonbaar heeft gewerkt. Wel zagen we dan steeds een aankomst beneden, terwijl we nu stoppen in Navacerrada. De laatste klim is de Puerto de Cotos, een klim die niet zo lastig is. Dat is ergens wel gunstig, want het zorgt ervoor dat de renners minstens op de Morcuera in de aanval moeten gaan. En als ze wachten op de slotklim moeten ze er alsnog vroeger aan beginnen, want na de Cotos volgen er nog een paar vlakke kilometers richting de finish in het skigebied van Navacerrada. Dit recept heeft in het verleden wel een paar aardige resultaten opgeleverd. Persoonlijk vind ik het wel jammer dat we niet weer eens naar Bola del Mundo gaan, dat is ondertussen lang geleden. Waar nu de streep getrokken zal liggen zou je kunnen beginnen aan een klim van iets meer dan drie kilometer aan 12%. Vond ik altijd wel een fraaie klim, al is het van de andere kant ook wel weer zo dat het wellicht niet de beste klim is om een ronde mee af te sluiten, aangezien alle renners dan waarschijnlijk gaan wachten op die laatste paar kilometer. Dus Bola del Mundo zou ook zo z'n nadelen hebben, maar ik had het alsnog geprefereerd boven deze aankomst. Ook een aankomst in dalende lijn was waarschijnlijk beter geweest, vooral voor de variatie. Maar goed, alsnog, acceptabele rit.

Etappe 21: Las Rozas - Madrid, 100,5 km - 11 september

Afsluiten doen we in stijl, met een ultrakorte rit. Zo'n laatste rit hoeft natuurlijk niet lang te zijn, maar het is wel typisch. De Vuelta was nooit zo van de lange ritten, maar ik tref nu wel heel veel juniorenafstanden aan. Enfin, na een uitstapje richting Santiago de Compostela zijn we nu weer braaf terug in Madrid, waar er weer ouderwets gesprint mag worden op de Plaza de Cibeles. Zitten we niet op te wachten en dringen we ook niet op aan, maar goed, wel gebruikelijk.

Dus, dat is de Vuelta van 2022. Ik ben niet enorm enthousiast, geloof ik. Mijn grootste frustratie zit waarschijnlijk in het gebrek aan kilometers, de meeste kilometers worden afgewerkt tussen de ritten in. Lange verplaatsingen, mede daardoor zal er geen rit boven de 200 kilometer verreden worden. Past in een patroon waar niet alleen de Vuelta last van heeft, alle drie de grote rondes komen volgend jaar samen aan slechts vijf ritten boven de 200 kilometer. Blijkbaar was dat in 1992 nog 29, en in 2012 15. Om maar aan te geven dat er echt sprake is van een ontzettend vervelende trend. Kort en explosief werkt alleen als er ook lang en zwaar is, ik wil het nog wel eens voor de 100e keer herhalen.

Wat mij verder enorm tegenstaat aan het parcours is dat er bijna geen bergrit is met meerdere zware beklimmingen. De laatste bergrit komt dan nog het meest in de buurt, de enige rit die zo'n beetje continu op en af gaat. Een rit als die naar Collado Fancuaya is eigenlijk een blamage als je de mogelijkheden in de omgeving kent. Het mag tegenwoordig allemaal niet meer te zwaar zijn, lijkt het wel. De organisatie gooit hiermee ook niet al te subtiel een hengeltje uit richting de grootste namen, zoals Pogacar en Roglic. De Vuelta heeft dat soort sterren nodig, en de kans dat zij de Vuelta willen rijden wordt - volgens Unipublic - groter als het parcours niet te zwaar is. Zou wellicht een idee zijn als de Tour dan toevallig heel zwaar was, maar dat is ook niet zo. Alle grote rondes volgend jaar zijn relatief simpel, en dat ervaar ik wel als een groot probleem. Over tien jaar vinden we een rit van 150 kilometer waarschijnlijk al lang, schat ik zomaar in. We gaan helemaal de verkeerde kant op, en de Vuelta doet daar weer volop aan mee. De parcoursbouwer probeert ons wijs te maken dat een rit met 3300 hoogtemeters zwaar is, dat alleen al lijkt mij genoeg reden om hem een tijdje in een cel in Cadiz te laten vertoeven. Waar zijn de bergritten met meerdere zware beklimmingen, met een aantal hoogtemeters dat de 4000 stevig overtreft? Komen die tijden überhaupt ooit nog terug? Vermoedelijk niet.

Waar de Vuelta jaren bekend stond als een ronde die de sprinters beter konden ontlopen is dit juist bij uitstek een Vuelta voor de sprinters. Dat begint uiteraard al in Nederland, maar ook in de ritten daarna zijn er genoeg kansen. Tenminste, voor Spaanse begrippen. Hoeft voor mij niet zo nodig, iedere vlakke rit is doorgaans een verloren rit. Hoewel Escartin graag flirt met de weergoden, alleen slaagt hij er niet vaak in om de weergoden daadwerkelijk te bevredigen. In Utrecht aan Zee zou het kunnen waaien, wellicht leeft Escartin een jaar of 50 in de toekomst. De typische waaierregio's ontbreken in deze Vuelta, maar goed, wellicht krijgen we dan een keer waaiers als we het juist niet verwachten.

Om niet alleen in het negatieve te blijven hangen vind ik het wel bewonderenswaardig dat de Vuelta op zoek blijft gaan naar nieuwe klimmen. Blijkbaar vindt Guillen zelf dit ook heel verrassend. Ieder jaar weten ze weer nieuwe bergen te vinden, terwijl ze zelf denken ondertussen alles al te hebben gezien. Een aantal van die nieuwe beklimmingen lijken me nog de moeite waard ook, zoals Pico Jano en Collado Fancuaya. Alleen jammer dat we onderweg naar Fancuaya een matig parcours voor de voeten krijgen, maar naar de klim zelf kijk ik wel uit. Jammer dat het niet gelukt is om naar Pico Veleta te gaan, dat had dit parcours eerlijk gezegd wel enorm geholpen. Dan had je ineens tóch een koninginnenrit gehad en was je parcours gelijk een stuk zwaarder geweest. Had een vol punt gescheeld in de beoordeling. Zelfs een aankomst bij het observatorium was goed geweest voor een half punt extra. Geen enkele aankomst in dalende lijn en een aantal - op papier - nutteloze aankomstjes bergop/heuvelop kost bovendien weer een punt. Het Baskenland niet ten volle benutten kost ze ook minstens een half punt, vooral vanwege de rit in Bilbao. De rit naar Laguardia, ach, daar kan ik nog begrip voor opbrengen.

De verkeerde volgorde van de bergritten blijft ook een doorn in het oog. Ik zou graag een keer vooral Escartin en Gouvenou samen aan tafel zien te krijgen om ze een paar basisregels uit te leggen. Eerst een lange bergrit en dan een korte, bijvoorbeeld. Het liefst de zwaarste van twee bergritten eerst en daarna een iets makkelijkere. Een supersteile aankomt als Les Praeres zorgt ervoor dat iedereen gaat wachten tot de laatste paar kilometer, dat soort dingen. Niet dat ik nu de waarheid in pacht heb en uiteraard ben je - cliché incoming - afhankelijk van de renners, want die maken de koers! Maar toch, ik heb niet het idee dat beide heren de beschikbare opties optimaal benutten, ofschoon er vast allerlei belangen zijn waar ze rekening mee moeten houden en waar wij totaal geen weet van hebben. Sowieso is de tocht in Andalusië verre van optimaal en levert het ons een unipuerto op, doodzonde. Positief is dat de meeste weekendritten de moeite waard zijn, dat verdient wel een voorzichtig applausje.

Uiteindelijk is de Vuelta de laatste jaren regelmatig gered door verrassende ontwikkelingen op momenten die niemand had verwacht. Een plotselinge waaier, of een matige bergrit die ineens toch spectaculair wordt omwille van het weer of een spontane coup van een renner. Maarja, dat ligt allemaal buiten de macht van de parcoursbouwer, en zo'n parcoursbouwer zou toch wat meer zijn macht kunnen inzetten om de kansen op spektakel te vergroten. Wat natuurlijk ook weer aan je definitie van spektakel ligt, voor de verschillende organisaties zit spektakel 'm in het feit dat de verschillen lang klein blijven en dat we aan het eind een beklijvend gevecht te zien krijgen tussen de beste renners. Volgens die logica is zo'n onderneming van Bernal en Roglic dit jaar dus eigenlijk niet eens spectaculair, wat vooral laat zien hoe krom de logica is. Maar afijn, tot zover. Een laatste puntje van ontsteltenis is dat men blijkbaar niet echt heeft geleerd van de Vuelta van dit jaar. Rit 20 werd toen een schitterende rit, ontworpen door een local. Dit jaar lijkt er niets ontworpen te zijn door een local, dit zijn praktisch allemaal ritten die we zelf ook in elkaar hadden kunnen draaien. Al hadden we dan de hele toilet ondergekotst omdat we ons hadden geschaamd voor het ontlopen van zoveel bergen. Nee, ondanks het feit dat we een paar nieuwe beklimmingen gaan ontdekken vind ik dit een lui parcours dat weinig liefde voor de koers laat zien.

Guillen was laatst in een interviewtje nog heel stoer aan het vertellen dat de Vuelta van de drie grote rondes relatief gezien het meest gegroeid is. Qua aandacht, kijkcijfers, de zogenaamde internationale uitstraling, noem maar op. Na de Tour de tweede grote ronde tegenwoordig. Een hele prestatie, volgens hemzelf. Zal er vooral mee te maken hebben dat de Giro tegenwoordig achter de decoder zit, maar dat zeggen ze er dan niet bij. De Vuelta heeft heel erg gewerkt aan een eigen karakter en ik denk dat iedereen dat karakter ook wel kan beschrijven. De muurtjes, eigenlijk dat vooral. Heel veel aankomsten bergop, dat ook. De muurtjes zijn dit jaar niet enorm aanwezig, maar we zien wel weer veel aankomsten bergop. Toch mis ik goede heuvelritten en vooral een aankomst in dalende lijn. De unipuertos heb ik absoluut niet gemist, maar die keren nu toch weer terug. Om de Vuelta verder te ontwikkelen zou je nog meer een eigen karakter moeten creëren, wat in 2022 niet zal gebeuren. Deze Vuelta sluit eerder aan bij de Tour: minder, minder, minder. Om enige eigenheid te creëren zou zo'n rit als die naar Fancuaya meer beklimmingen moeten bevatten en zou je gewoon moeten aankomen op Pico Veleta. Dan praten we ergens over. Ieder jaar nieuwe beklimmingen ontdekken is leuk en onderscheidend, maar we hebben meer nodig. Er zijn maar weinig ritten waar ik echt naar uitkijk, terwijl je vorig jaar bijvoorbeeld nog de Gamoniteiro had om naar uit te kijken. Kan in de praktijk tegenvallen, maar dan heb je in ieder geval voorpret. Nu heb ik eerder voorverdriet.

De laatste jaren ben ik behoorlijk positief over de Vuelta geweest. Sterker nog, vorig jaar deelde ik zelfs een 8 uit. Vooral dankzij de Gamoniteiro, maar toch. Dit jaar mis ik echt aanknopingspunten, het is verdomd moeilijk om heel vrolijk te worden van dit parcours. Kunnen ook de coronablues zijn, maar nee, dit parcours voelt toch als een stap in de verkeerde richting. Toch ga ik niet te laag zakken met mijn cijfer, aangezien de Vuelta in de praktijk vaak boven verwachting leuk wordt. Op papier ga ik voor een 5, we gaan een maand of acht bidden dat de praktijk beter zal zijn. Kan zijn dat ik iets te streng ben, maar het ontbreken van een rit van 200+ kilometer weegt zwaar, net als het ontbreken van een rit met meerdere zware beklimmingen. Zo'n rit kan alle andere minpunten soms wegpoetsen, deze keer lijkt er echter geen rit te zijn die het parcours kan behoeden voor een onvoldoende. Leer hiervan, Guillen en Escartin. Eigenlijk al bij al een heel teleurstellend jaar qua grote rondes, want ook van de Tour en Giro werd ik niet echt vrolijk. Niet dat ik makkelijk te pleasen ben, maar je kunt ook moeilijk beweren dat de heren parcoursbouwers enorm hun best doen om me tevreden te houden.

En om ook maar meteen een ander onderwerp aan te snijden: volgens deze gerespecteerde journalist zijn de wildcards eigenlijk al bekend.


Eigenlijk een bevestiging van een oude uitspraak van Javier Guillen, die een tijd terug al aankondigde dat hij wilde gaan rouleren qua Spaanse ploegen. Tegenwoordig heb je vier Spaanse procontinentale ploegen en dankzij de debiele regels van de UCI heb je met een beetje pech maar twee wildcards uit te delen. Dit jaar had je 19 WT-ploegen plus Alpecin-Fenix dat een automatische uitnodiging kreeg. In principe mochten dus maar twee ploegen uitgenodigd worden, behalve dan dat men een uitzondering maakte waardoor er in iedere grote ronde een extra ploeg welkom was. Kern Pharma viel als nieuwste ploeg buiten de boot, wat meteen de reden is dat ze er volgend jaar naar alle waarschijnlijkheid wel bij zullen zijn. Dit jaar was een uitzondering, tenzij de UCI weer voor een uitzondering kiest zullen er volgend jaar echt maar twee wildcards zijn. Kern Pharma heeft er absoluut recht op, omdat ze dus dit jaar de boot misten maar ook omdat ze in ieder geval qua talent de meest aansprekende ploeg zijn. Euskaltel heeft dan weer het voordeel dat de Vuelta naar Baskenland gaat, dus mogen ze eigenlijk niet ontbreken. Dat Luis Angel Mate vuistdiep in Guillen zit zal ook meehelpen. Waarbij het ook zo is dat Euskaltel er alleen vorig jaar bij was en het jaar daarvoor niet, waardoor Burgos en Caja Rural eerder in aanmerking komen voor het rouleren. Burgos is vier jaar op rij aanwezig geweest, Caja Rural zit inmiddels al aan tien jaar. Voor beide ploegen enorm zuur, maar we mogen vooral boos naar de UCI kijken. Qhubeka dreigt te verdwijnen en daarmee blijven er maar 18 WT-ploegen over, wat voor een extra wildcard zou moeten zorgen. Maar nee, dan is er weer een debiele regel bedacht dat er bij het verdwijnen van een WT-ploeg een automatische uitnodiging verstuurd zal worden naar de tweede procontinentale ploeg op de ranking, in dit geval Arkea-Samsic. Waarom, in vredesnaam? Echt volkomen onbegrijpelijk. Maar goed, je hebt uiteraard nog wel een klein kansje dat Arkea geen zin heeft in drie grote rondes en dus de Vuelta laat schieten, maar reken er maar niet op. Nee, er gaan waarschijnlijk twee ploegen buiten de boot vallen en dat zullen Caja Rural en Burgos worden. Caja Rural voelde die bui al hangen en heeft daarom veel relatief grote namen gehaald, zoals Edu Prades, Fernando Barcelo en uiteraard Mikel Nieve in een poging om Unipublic op een andere gedachte te brengen. Maarja, dat hadden ze net zo goed niet kunnen doen, Guillen lijkt voorlopig vast te houden aan de rouleertheorie. Wel leuk: Nieve heeft al aangegeven dat hij de Volta a Portugal gaat rijden als Caja Rural geen uitnodiging krijgt voor de Vuelta, daar kijken we enorm naar uit. Voor Burgos zou het ergens ook wel lullig zijn, omdat zij dankzij de 19e plaats van Oscar Cabedo dit jaar uiteindelijk toch de beste prestatie wisten te leveren van de Spaanse ploegen. Maarja, verder wel de poverste ploeg van het stel natuurlijk, dus heel veel medelijden kan ik er niet mee hebben.

Enfin, als er ooit een discussie op gang komt over welke ploegen uitgenodigd gaan worden moet je die discussie zo snel mogelijk afkappen. Kern Pharma en Euskaltel, publiek geheim. Ik trek nu al mijn broekje uit voor het debuut van Igor Arrieta, Roger Adria, Raul Garcia, Kiko Galvan, Urko Berrade, Jose Felix Parra en Hector Carretero. Euskaltel kan verder mooi de tyfus krijgen, met je Mate. Caja Rural en Burgos hebben een groot probleem, tenzij er gekke dingen gebeuren. Hopen dat Arkea er geen zin in heeft en dat er weer een 23e ploeg mag deelnemen, anders wordt het alle ballen op de Volta.

quote:

Op zondag 9 januari 2022 15:35 schreef H.Vviv het volgende:
Gaan geruchten dat de aankomst van de Sierra Nevada niet op de Alto Hoya de la Mo ligtra, maar vijf kilometer verder bij het Institute Radio Astronomie Millimétrique op 2845 meterhoogte.

Dat zou bijzonder goed nieuws zijn en een kleurloze route toch wat extra cachet geven.

In 2023 gaan we voor het eerst in jaren weer naar Catalonië. Gezellig.

Einde tijdperk Caja Rural.

Kern PharmaGoden

quote:

Op maandag 14 maart 2022 12:15 schreef TheArt het volgende:
Ondanks dat je dit wel aan zag komen, vind ik het toch verrassend dat ze Caja passeren. Op papier kunnen die met Nieve, Barcelo, Lastra, Aular, Cepeda, Nicolau en Prades een stuk betere ploeg op de been brengen dan in ieder geval Burgos.

Op papier, in de praktijk niet. Vorig jaar was Burgos ook de beter presterende ploeg in de Vuelta, wat niet zo moeilijk is aangezien Caja Rural altijd teleurstellend presteert in de Vuelta.

Caja is ook slecht begonnen aan dit jaar, van hun grote namen en talenten mag je meer verwachten. Maar eigenlijk is het allemaal niet zo ingewikkeld: Guillen heeft al uitgelegd dat hij wegens het beperkte aantal wildcards de komende jaren gaat rouleren. En aangezien Caja Rural tien jaar op rij aanwezig is geweest zijn zij nu aan de beurt om een keertje buiten de boot te vallen. Volgend jaar zijn ze er weer bij en ontbreekt op z'n minst Burgos, dat geef ik je op een briefje.

Opmerkelijke meltdown wel op twitter en andere plaatsen onder de Spanjaarden, blijkbaar zag niemand dit aankomen. Valt me tegen, want het heeft letterlijk in alle kranten gestaan. Ik heb het er hier al jaren over, dat Guillen sinds er weinig wildcards zijn en veel Spaanse teams heeft besloten te roteren. In 2020 was Euskaltel net procontinentaal geworden en moesten ze achteraan aansluiten in de rij, vorig jaar was dat dan weer het geval voor Kern Pharma. Rotatietechnisch gezien was het een zekerheid dat Kern Pharma nu wel zou rijden, en dat men Euskaltel na slechts één deelname meteen weer thuis zou laten lag ook niet in de lijn der verwachtingen. Die twee teams zouden dus een wildcard krijgen, was een eeuwigheid geleden al bekend.

Burgos heeft alle geluk van de wereld dat de UCI heeft toegestaan dat Unipublic een extra ploeg mag uitnodigen, anders waren ze nooit aanwezig geweest. Dat Burgos dan weer de voorkeur krijgt boven Caja Rural heeft niets met sportieve zaken te maken, maar meer met het feit dat Caja Rural tien jaar op rij aanwezig is geweest en Burgos pas vier keer. Je zou dan kunnen beweren dat Caja Rural op basis van anciënniteit de voorkeur zou moeten krijgen, maar als je de methode van het rouleren hanteert was Caja Rural gewoon als eerste aan de beurt. Volgend jaar zal Burgos ontbreken, en als er tegen dan maar twee in plaats van drie wildcards zijn zal ook Euskaltel ontbreken. Dat is hoe Unipublic voorlopig te werk gaat, tenzij er weer allerlei dingen veranderen. Vorig jaar mochten ze een extra ploeg uitnodigen, maar dat zou eenmalig zijn. Nouja, nu mogen ze dus weer een extra ploeg uitnodigen, tot zover eenmalig. In het persbericht van vandaag staat dat deze uitzondering opnieuw eenmalig is, maar hoeveel waarde moet je daar dan nog aan hechten?

Enfin, zoals wel vaker in dit soort discussies gaan mensen de Spaanse ploegen naast elkaar leggen en op basis van een ranglijst beweren dat de ene ploeg beter is dan de andere, maar eigenlijk missen ze dan volledig het punt. Het grote probleem is hier natuurlijk dat er na het verdwijnen van Qhubeka geen extra wildcard is gekomen. Nee, in plaats daarvan krijgt het tweede ProTeam op de ranking een gratis uitnodiging voor alle WT-koersen. Want dat stond in de reglementen. Dus moet Unipublic noodgedwongen een wildcard uitdelen aan Alpecin en Arkea. Daarnaast zit je nog altijd met het geval dat sowieso alle WT-ploegen aan de start staan, ofschoon er waarschijnlijk wel weer een paar ploegen gaan zijn die alleen rommel naar Spanje sturen. Het hele systeem zit wat dat betreft niet zo fijn in elkaar, waardoor de organisatie gedwongen wordt om te kiezen tussen de Spaanse ploegen. Ik vind het rouleren - gezien de omstandigheden - de meest eerlijke optie. Je kan eeuwig Caja Rural blijven uitnodigen, want dat is nu eenmaal de oudste ploeg, maar dan krijgen de andere ploegen dus nooit een kans om zich te tonen aan het grote publiek. Het is eerlijker om de boel te verdelen. Is ook prettig voor de sponsoren, dan weet je wel waar je aan toe bent. Het ene jaar wel, het volgende jaar niet, dat is dan maar zo.

Puur sportief gezien heeft Caja Rural verder op papier misschien de beste ploeg, maar in de praktijk is dat eigenlijk nooit zo. Ze vallen altijd tegen en weten vaak te pieken voor of na de Vuelta. Het is ook altijd een ongeorganiseerd zooitje, zo hebben ze het bijvoorbeeld nog nooit voor elkaar gekregen om iemand als Aberasturi fatsoenlijk af te zetten in de sprint. Ze doen maar wat. Dan heeft Kern Pharma toch wel de voorkeur, een ploeg waar echt een idee achter lijkt te zitten. Hopelijk schudt dit de mensen bij Caja Rural toch een beetje wakker, de tijd van de gratis uitnodigingen is voorbij. Al zijn ze op een bepaalde manier al wel wakker geworden, dat ze de bui zagen hangen werd op de transfermarkt al duidelijk. Met Barcelo, Nieve en Prades hebben ze relatief grote namen gehaald, puur met het idee om de organisatie op andere gedachten te brengen. Leek mij een kansloze zaak, en warempel had ik gelijk. Ze haalden ook iemand als Schlegel, tja, wie overtuig je daarmee dan? In plaats van het halen van grote namen zouden ze beter hun renners eens wat fatsoenlijker kunnen begeleiden en daadwerkelijk gaan koersen met een plan. Dan komen ze volgend jaar wellicht wat beter voor de dag en kunnen ze wellicht voor het eerst sinds 2012 weer een keer een rit winnen. Want zo lang is dat geleden. Je kunt zeggen van Burgos wat je wil, maar die wonnen in 2019 nog een rit en in 2021 hadden ze met de 19e plaats van Oscar Cabedo en de 24e plaats van Dani Navarro zelfs de twee hoogst geplaatste renners van de Spaanse ProTeams. Kunnen we lacherig over doen, maar het is vooral tijd om eens lacherig te doen over het feit dat ze bij Caja Rural amper iets doen met de renners die ze tot hun beschikking hebben.

Ik vind het eigenlijk alleen jammer voor jongens als Barrenetxea en Murguialday die hierdoor een mogelijk debuut in een grote ronde mislopen, maar ik kan verder niet echt beweren dat ik Caja Rural ga missen. Al zou ik Euskaltel of Burgos ook niet missen. Maar, dit verhaal is eigenlijk alweer te lang geworden, want het is gewoon heel er eenvoudig: zolang er vier Spaanse ProTeams zijn en er een beperkt aantal wildcards beschikbaar is zal Guillen blijven rouleren. Dit jaar mist Caja Rural de boot, uitgaande van twee wildcards in 2023 zullen Burgos en Euskaltal ontbreken en daarna zal Kern Pharma weer een keer thuisblijven, etc. Dat is voorlopig de realiteit en iedere discussie over de aanwezigheid of afwezigheid van een bepaalde ploeg is eigenlijk gewoon zinloos. Geen sportieve keuze, nee, gewoon een stoelendans.

Waarom is dit nieuws eigenlijk? Kon je in januari al lezen in dit schitterende topic.

Een finish bij het observatorium is nog lafjes, wij eisen dat ze helemaal naar de top gaan. Pico Veleta, 3400 meter, het echte werk.

quote:

Op maandag 20 juni 2022 12:07 schreef hhh38 het volgende:

[..]
Toen waren het geruchten

Mwah, vanuit de organisatie was het een uitdrukkelijke wens om hoger te finishen dan Hoya de la Mora, dat was geen gerucht. Er moest alleen overleg worden gepleegd met de lokale overheden, aangezien de finish nu in een nationaal park dreigt te liggen. En dan heb je toestemming nodig van allerlei instanties. Die onderhandelingen slepen nu al maanden aan en wellicht komt er ondertussen een doorbraak aan, maar nee, nieuws vind ik het niet direct. Dat lijkt me pas als de boel definitief bevestigd of juist afgeblazen wordt.

quote:

Hopes that the Vuelta a España will host the highest-ever Grand Tour summit finish in cycling history this September in the Sierra Nevada are reportedly now hingeing on a regional government decision over whether the race can enter a national park.

According to local newspaper IDEAL, race organisers Unipublic want to conclude stage 15 of the 2022 Vuelta a España on September 4th near the Pico Veleta weather station at 2,805 metres above sea level.

That’s 300 metres higher than the finish that was published on the race website which is at 2,504 metres and situated near a university youth hostel. That lower location is where Miguel Angel Lopez won the last time the Vuelta visited Sierra Nevada in 2017, and some 500 metres lower than the actual summit of the Veleta. The Veleta is the second-highest climb in the 150-kilometre Sierra Nevada mountain range and is one of its most emblematic peaks.

The new finish, if agreed upon, would be the highest ever reached by any Grand Tour, albeit by a three-metre margin. The Bonette-Restefond, the highest pass in the Tour de France, is a fraction lower at 2,802 metres above sea level while in the Giro d'Italia the Stelvio, also used as a summit finish back in 2012, peaks out at 2,758 metres. More important than the bragging rights between organisers, the notable increase in altitude gain and estimated additional three kilometres of steady climbing at an average of around 7% would also render the toughest stage of the 2022 Vuelta considerably tougher.

However, the extended Vuelta stage reportedly conflicts directly with a prohibition on sporting events within Sierra Nevada National Park, the only exceptions to that ban being races that were already using the park before its official inauguration in 1989. The Vuelta first visited the Sierra Nevada in 1979 and has reportedly never been on the permitted list, apparently because it does not go into the Sierra Nevada each year.

However, the newly proposed finish has kicked off a fresh debate on the wisdom of the Vuelta using the park again, even if according to IDEAL, it appeared that the regional government was likely to give the organization the green light to extend the race higher than ever in the national park.

A definitive decision is expected next month after the Sierra Nevada commission, which oversees the park, has met and produced a report. However, the commission is said to be split down the middle about giving the green light to the Vuelta’s new finish. And a study produced by 45 different scientists as well as the government scientific research body CSIC has described the new Vuelta finish in Sierra Nevada as a “serious risk for these summits which are considered to be a focal point of world biodiversity, and which goes against the efforts to conserve the area both by the [regional] administration and Andalusian society in general.”

Ecological collectives, as well as mountaineers associations and sports federations also oppose the idea, IDEAL says.

However, the director of the park, Francisco de Assis Munoz, has insisted that the race should go ahead. He claimed to IDEAL that the divisive issue boiled down to a section of mountain road just a kilometre long where motor vehicles are prohibited, but which an estimated 20,000 cyclists use each year.

Plans are apparently afoot for just four of the 150-strong Vuelta a España race vehicle convoy to be allowed to travel to the new summit finish on race day. Before any of that can happen, the regional government needs to give what would potentially be the highest finish in the history of Grand Tours a thumbs-up or a thumbs down. And that is a decision which won’t be reached before mid-July.

Het feest gaat niet door.

BESTUUR TEGEN DE MUUR