Pas toen ik een paar dagen geleden voor een evaluatie naar hem toe ging, vertelde hij me dat er mensen zijn die het niet willen gebruiken om wat het met je doet. Die zeggen: "Het helpt wel, maar ik wil het niet gebruiken."
Ik zeg: het werkt wel, maar het helpt niet.
Aanvankelijk was ik er nogal cynisch over: weer een medicijn wat me zou helpen. Voorheen heb ik Efexor, Prozac, Seroxat en nog een of twee die ik niet meer weet gebruikt (ik heb een lange geschiedenis van depressies,) maar er was er nog nooit een bij waarvan ik zelfs maar effect merkte, positief of negatief, laat staan dat het werkte.
Maar nu ik dus al een tijdje Remeron gebruik, merk ik wel degelijk dat er iets gebeurt.
Ik ben stabiel, dat is het enige positieve dat ik erover kan zeggen. Ik onderneem geen rare acties meer uit verdriet of wanhoop of dronkenschap sinds ik aan de Remeron ben. Van mij geen vreemde telefoontjes, email-flamewars of gevoelige brieven meer.
Aan de negatieve kant: ik ben mezelf niet meer. Ik huil nooit, ondanks dat ik veel verdriet heb, en lach maar zelden. Ik geniet nergens meer van en ben nooit meer echt blij. Ik heb kennis gemaakt met een heel nieuw fenomeen, namelijk dat ik bang ben voor de confrontatie met mensen en vooral met groepen mensen. Ik laat het afweten bij verjaardagen en andere gelegenheden die eerst vanzelfsprekend en leuk waren.
Dat komt omdat ik zo slap ben als een vaatdoek, en dat weet ik ook van mezelf, en ik schaam me en ben bang om met deze schim van mezelf op het toneel te komen.
Ik heb nergens meer energie voor en heb geen plannen meer, ik wil niks meer ondernemen en mijn huis is een rommeltje.
Eerst sportte ik best fanatiek, maar nu doe ik dat al tijden niet meer.
Mijn denken was altijd snel en scherp, ook als ik depressief was, maar nu moet ik bij alles nadenken, kom ik niet meer op woorden en denk ik vreselijk langzaam na.
Ik lig nu weer regelmatig dagen depressief in mijn bed, in de hoop dat ik wat slaap, omdat dat vaak de enige plezierige afleiding is die ik heb.
Ik voel me vaak zo ellendig dat ik wat verlichting zoek met drank (wat maar kort "helpt")
Mijn werk en mijn vriendin ben ik allebei lang geleden verloren.
Gelukkig heb ik een paar goede vrienden, anders had ik niet meer geleefd.
Ik snap niet hoe het kan dat Remeron zo werkt. Het enige wat het doet is de hoeveelheid serotonine in je hersenen laten toenoemen. Hoe kan het je dan zo mat en slap maken?
Als ik het van tevoren had geweten was ik er nooit aan begonnen.
Binnenkort ga ik praten met een psychiater bij het Riagg, waar mijn huisarts me gelukkig naar heeft doorverwezen. Die weet misschien een beter medicijn of een ander soort therapie.
Ik wil zo graag weer beter zijn! Ik had zoveel plannen, en er is zoveel goed werk wat ik kan doen. En ik zou zo graag weer een vriendin hebben. Maar nu heeft dat allemaal weinig zin om over te piekeren, want ik ben een slap aftreksel van mezelf, en ik heb een vriendin en een baas weinig te bieden.
Mijn huisarts begon nog over "lotgenotencontact" en of ik daar dan niks in zag. Ik moet er niet aan denken! Zeker gaan praten met een groep depressieve mensen onder elkaar.. alsof je daar vrolijk van wordt. Ik wil juist contact met gezonde mensen, en ik wil weer een baan hebben!
Zijn die dokters, psychiaters, en therapeuten dan allemaal zo'n stelletje prutsers dat ze iemand in tien jaar tijd nog niet eens een beetje beter kunen maken, maar iemand alleen maar van de regen in de drup kunnen helpen?
[Dit bericht is gewijzigd door Graaljager op 01-02-2003 15:50]
quote:Nee hoor, die mensen zijn heus niet allemaal prutsers.
Op zaterdag 1 februari 2003 11:57 schreef Graaljager het volgende:
Zijn die dokters, psychiaters, en therapeuten dan allemaal zo'n stelletje prutsers dat ze iemand in tien jaar tijd nog niet eens een beetje beter kunen maken, maar iemand alleen maar van de regen in de drup kunnen helpen?
Ik ken jou niet, alleen je verhaal hier. Maar dat komt op een of andere manier nogal passief over. En met passiviteit kom je niet veel verder. Als jij beter in je vel wil zitten kan medicatie je erbij helpen, als steuntje in de rug. Maar je zult je zelf actief moeten opstellen. Jij wil een ander leven? Dan zul jij moeten veranderen, stappen ondernemen, dingen onder ogen zien, consequenties aanvaarden.
Ik hoop voor je dat je een therapeut vindt met wie het klikt
.[Dit bericht is gewijzigd door Graaljager op 01-02-2003 12:17]
ik blijf erbij dat depressie vooral tussen je oren zit. ik herken erg veel van de dingen die je beschrijft en er komt momenteel ook bijzonder weinig uit mijn handen. en dat is niet echt fijn als je al een jaar probeert je studie af te ronden... maar toch beschouw ik mezelf niet als depressief ofzo, als ik dat zou doen, zou het vast nog veel slechter met me gaan. sommige mensen kunnen er waarschijnlijk iets beter mee omgaan, dus ik kan je wel tips geven maar het ligt aan jou wat je daarmee kan. als ik me kut voel vind ik het altijd wel fijn om de stad (in mijn geval a'dam) in te gaan en daar gewoon een tijdje rond te wandelen. even apies kijken zeg maar. en als ik dan junks/oid tegenkom besef ik toch wel weer dat ik het echt niet slecht heb. probeer gewoon iets meer kracht te putten uit de dingen die je wel fijn vind. (jeemig wat een soft verhaal van mezelf:) )
maar stop met die medicijnen want ze hebben vast alleen maar (psychische) bijwerkingen...
veel plezier met je verdere leven en maak er wat van...
quote:Je moest eens weten wat ik in de afgelopen jaren allemaal heb ondernomen.
Nee hoor, die mensen zijn heus niet allemaal prutsers.
Ik ken jou niet, alleen je verhaal hier. Maar dat komt op een of andere manier nogal passief over. En met passiviteit kom je niet veel verder. Als jij beter in je vel wil zitten kan medicatie je erbij helpen, als steuntje in de rug. Maar je zult je zelf actief moeten opstellen. Jij wil een ander leven? Dan zul jij moeten veranderen, stappen ondernemen, dingen onder ogen zien, consequenties aanvaarden
Aan hoeveel therapeuten, dokters enzovoort ik al hulp heb gevraagd terwijl ik zelf van alles deed om een normaal leven te hebben. Wat maar niet lukte.
Als je in acht jaar tijd op drie verschillende scholen hebt gezeten en zes banen hebt gehad en in dertien verschillende huizen in acht verschillende plaatsen in drie landen hebt gewoond, twee serieuze vriendinnen hebt gehad en negen therapeuten, vijf verschillende antidepressiva en vijf slaapmiddelen hebt gebruikt en met kerst driehonderd kaarten verstuurd kun je mijn houding niet passief noemen.
[Dit bericht is gewijzigd door Graaljager op 01-02-2003 12:20]
quote:En wie ben jij om dat zo te beoordelen?
Op zaterdag 1 februari 2003 12:15 schreef florisje het volgende:
maar stop met die medicijnen want ze hebben vast alleen maar (psychische) bijwerkingen...
quote:als ik het verhaal zo lees, bevestigd ie dat zelf al aardig
En wie ben jij om dat zo te beoordelen?
maar je hebt gelijk ik heb er geen verstand van dus dit advies is op eigen risico
quote:Da's heel wat
Op zaterdag 1 februari 2003 12:16 schreef Graaljager het volgende:
Je moest eens weten wat ik in de afgelopen jaren allemaal heb ondernomen.
Aan hoeveel therapeuten, dokters enzovoort ik al hulp heb gevraagd terwijl ik zelf van alles deed om een normaal leven te hebben. Wat maar niet lukte.Als je in acht jaar tijd op drie verschillende scholen hebt gezeten en zes banen hebt gehad en in dertien verschillende huizen in acht verschillende plaatsen in drie landen hebt gewoond, twee serieuze vriendinnen hebt gehad en negen therapeuten, vijf verschillende antidepressiva en vijf slaapmiddelen hebt gebruikt en met kerst driehonderd kaarten verstuurd kun je mijn houding niet passief noemen.
.Toch kom ik er niet onderuit dat ook in deze post, je toon 'slachtofferig' is.
Dat bedoel ik niet vervelend, maar als dat ook je houding is IRL dan kun je daar mss eens naar kijken.
en nogmaals ik heb er geen verstand van, dus doe met mijn reactie wat je ermee wil, maar ik wil je alleen maar steunen...
Maar sinds een jaar heeft de waarheid me wel redelijk ingehaald: ik zit in de ziektewet en kom binnenkort in de wao. Er is nog geen verbetering in zicht.
Bij mij is depressie ook niet een gevoel wat ik af en toe heb, maar al die symptomen als me niet meer kunnen concentreren, geen energie hebben, en somber zijn, zijn gewoon karaktertrekken van me geworden. Dat gebeurt als een depressie lang niet of verkeerd behandeld wordt.
Geef aan wat je gevoelens hierover zijn, kom voor jezelf op. Misschien kun je ism je arts tot een betere oplossing komen.
quote:Struisvogelpolitiek heeft nog nooit iemand verder geholpen.
Op zaterdag 1 februari 2003 12:30 schreef Graaljager het volgende:
De grap is juist dat ik me nooit als slachtoffer heb gedragen, maar altijd zelf de bal wilde spelen, en altijd dacht: misschien gaat het weg als je gewoon doet alsof er niets is.
Probeer es wat háálbare doelen te stellen!
quote:Zal ook eens op zoek gaan. Slik het inmiddels al weer 4 jaar, eigenlijk nooit problemen mee gehad, vond die afvlakking van emoties toen juist wel prima. Laatste tijd gaat het echter steeds meer de andere kant op, ben supersnel geirriteerd, erger me aan alles, ben opvliegend, zoek ruzie, en bovenal zijn mijn stemmingswisselingen ineens zo extreem geworden dat ik het zelf echt niet meer begrijp..
Op zaterdag 1 februari 2003 12:25 schreef florisje het volgende:
als je op google zoekt naar remeron, kom je niet echt veel voorstanders van het produkt tegen.
Misschien tijd om te stoppen, maar dat durf ik niet zo goed.
Maar omdat ik jarenlang depressief ben geweest en eigenlijk geen leven buiten mijn kindertijd heb gekend waarin ik niet (tenminste een beetje) depressief was, kan ik niet goed met emoties omgaan, en heb ik heel weinig levenskracht in me.
Dat is niet zomaar wat en dat moet door deskundologen verholpen worden, als en voor zover dat al mogelijk is..
Ik heb jarenlang mezelf voorgehouden dat ik niet zo kinderachtig moest doen maar dat werkt dus niet..
quote:Het moet door jou met hulp van deskundigen verholpen worden. Als je meewerkt is dat zeker wel mogelijk. Wees alleen niet te passief, je komt nl erg passief over.
Op zaterdag 1 februari 2003 19:54 schreef Graaljager het volgende:
Ik erken het probleem zeker, en ik verwacht van therapeuten ook zeker niet dat ze me de "reden om gelukkig te zijn" aan zullen dragen.Maar omdat ik jarenlang depressief ben geweest en eigenlijk geen leven buiten mijn kindertijd heb gekend waarin ik niet (tenminste een beetje) depressief was, kan ik niet goed met emoties omgaan, en heb ik heel weinig levenskracht in me.
Dat is niet zomaar wat en dat moet door deskundologen verholpen worden, als en voor zover dat al mogelijk is..
Ik heb jarenlang mezelf voorgehouden dat ik niet zo kinderachtig moest doen maar dat werkt dus niet..
Verzetten is een erg logische reactie, het is helaas niet de beste manier.
Je zegt ook dat je niet met lotgenoten wilt praten maar juist met gezonde mensen. Het is heel goed om met gezonde mensen te praten maar jij hebt iets wat ze niet kennen, voor gezonde mensen ben jij moeilijk te begrijpen. Lotgenoten daarintegen begrijpen je maar al te goed. Hun begrip kan het voor jou allemaal een stuk makkelijker maken.
Suc6
En dat ik nu in deze situatie voor het eerst, met tegenzin, heb willen kijken naar de situatie als "slachtoffer" of "patient" wat ik eerst nooit wilde?
De adviezen a la "take control!" ben ik dus helemaal beu!!! Sorry, maar dat brengt me nergens.
Sorry hoor, maar ik moest het even kwijt. Daar heb ik dus helemaal geen zin in. Ook al heb ik het gelukkig nog nooit mee hoeven maken.
quote:
Op zaterdag 1 februari 2003 23:20 schreef Graaljager het volgende:
En "lotgenoten" ben ik zo mogelijk nog meer beu. Getverdemme, dat slappe geouwehoer onder elkaar over dat je zo goed van elkaar begrijpt dat je het leven niet meer ziet zitten..
Sorry hoor, maar ik moest het even kwijt. Daar heb ik dus helemaal geen zin in. Ook al heb ik het gelukkig nog nooit mee hoeven maken.
dan wens ik je helemaal suc6
quote:Je moet het ook niet met tegenzin doen, dat werkt niet.
Op zaterdag 1 februari 2003 23:17 schreef Graaljager het volgende:
Ja ik zeg toch juist net dat ik niet passief ben geweest, maar juist altijd erg actief dit probleem heb willen aanpakken? En dat dat steeds helemaal verkeerd heeft uitgepakt?En dat ik nu in deze situatie voor het eerst, met tegenzin, heb willen kijken naar de situatie als "slachtoffer" of "patient" wat ik eerst nooit wilde?
De adviezen a la "take control!" ben ik dus helemaal beu!!! Sorry, maar dat brengt me nergens.
quote:Dus zul je eea op een andere manier moeten gaan aanpakken.
Op zaterdag 1 februari 2003 23:17 schreef Graaljager het volgende:
Ja ik zeg toch juist net dat ik niet passief ben geweest, maar juist altijd erg actief dit probleem heb willen aanpakken? En dat dat steeds helemaal verkeerd heeft uitgepakt?
Kijk eens voor jezelf waar het in je vorige therapieen telkens mis ging. En dan bedoel ik niet wat de therapeut volgens jou verkeerd deed, maar waar/hoe/opwelk punt je zelf vastliep? Wellicht geeft dat je een aanknopingspunt om verder te gaan.
Overigens vind ik je irritatie niet echt sympathiek overkomen. Vava proeft, net als ik ,een passiviteit. Daar kun je wel boos om worden, maar je kunt er ook naar kijken. Want dat is uiteindelijk ook de sleutel tot een succesvolle therapie: Durf in de spiegel te kijken die je wordt voorgehouden.
Als je dat niet durft, en alleen naar anderen wijst, zal het je weinig brengen.
Ik wil graag geholpen worden en misschien is dat wat jullie het idee geeft dat ik passief ben, maar geloof me, als je zoveel hebt geprobeerd en zelf hebt gedaan wat je kon en meer, en gevraagd hebt wat je nog meer kon doen quod non, dan wil je wel eens nederig uitroepen: help! me dan op een andere manier!
Ik kan je verzekeren dat daar verdomd weinig passiefs aan is in mijn geval. En als dat jullie een beetje bitter toeklinkt, dan zij dat maar zo.
het gevoel herken ik, zelf had ik vaak het gevoel dat ik aan het slaapwandelen was, je zag wel alles, je hoort alles, je kan veel doen. maar echt meedoen doe je niet. je staat aan de zijlijn te kijken. dit is ook een bijkomstigheid dat je vaak met depresiva ziet. het 'geen' gevoel hebben. sterker nog, tijdens het gebruik van deze medicatie,als er iemand neer zou vallen naast me zou ik er mijzelf niet eens druk om maken. dit is ook de reden dat ik met alle depresiva zut ben gestopt.
tegenwoordig ben ik er weer helemaal bovenop gekomen, dit is alleen niet door de pillen gekomen. de pilletjes zijn namelijk naar mijn idee een schijnschild om jezelf heen werpen.
Over het riagg > je hebt goede en slechte mensen werken daar, of je hebt geluk of je hebt pech. een 'herstel' process kan jaren duren, maar kan ook in 6 maanden zijn. het ligt aan de behandeling. jouw toegang. en het moet ook nog eens 'klikken' met jouw psyg.
quote:[stroop-om-de-mond-modus]
Op zaterdag 1 februari 2003 12:16 schreef Graaljager het volgende:
Als je in acht jaar tijd op drie verschillende scholen hebt gezeten en zes banen hebt gehad en in dertien verschillende huizen in acht verschillende plaatsen in drie landen hebt gewoond, twee serieuze vriendinnen hebt gehad en negen therapeuten, vijf verschillende antidepressiva en vijf slaapmiddelen hebt gebruikt en met kerst driehonderd kaarten verstuurd kun je mijn houding niet passief noemen.
Weet je Graaljager, mss is de oorzaak van al je ellende wel fysiologisch
.[/stroop-om-de-mond-modus]
Analfabete mensen met dyslexie, die er pas achterkomen als ze vijftig zijn en altijd door iedereen voor dom zijn uitgemaakt.
Voortdurend moeie mensen met ME, die er pas achterkomen nadat ze jarenlang voor lui zijn uitgemaakt
Ik wed dat jij het ze met droge ogen kunt vertellen, Mona..
quote:Verzin jij een naam voor mij, verzin ik er een voor jou, goed?
Op maandag 10 februari 2003 23:52 schreef Sufk*t het volgende:
Mona..
en we gaan allemaal een beetje aardiger doen.
[Dit bericht is gewijzigd door shmoopy op 11-02-2003 23:33]
Er zijn heel veel ziektes met kenmerken waardoor je het op het eerste gezicht op psychisch/geestelijk gooit. Voorbeelden gegeven.
De menselijke geest en het menselijk lichaam zijn twee enorm complexe systemen die ook nog eens op een enorm complexe manier met elkaar in wisselwerking treden.
Tot op dit moment schrijven artsen pscyhofarmaca veelal op de bonnefooi voor. Bij iedereen werken ze verschillend en niemand weet waarom. Van heel veel medicijnen kunnen zelfs de "bedenkers" niet eens zeggen hoe ze werken of waarom ze effect hebben.
Dus ja, ik heb mijn vraagtekens bij de huidige psychiatrische praktijk - ik vind dat alle patienten die zouden moeten hebben, al was het om hun eigen waardigheid niet te na te spreken. Ik zou het erg gezond vinden als de artsen die vraagtekens zelf ook eens wat meer zouden hebben.
Het zijn ook maar mensen met een of andere opleiding die iedereen kan halen. Om psychiater of psycholoog te worden hoef je dus echt niet slim te zijn.
En fouten worden er gemaakt. Net zoals er ook fouten overal worden gemaakt. De mensheid maakt gewoon fouten.
Ik ben "slim" genoeg om te twijfelen aan de deskundigheid van de mensen die tegenover me zitten. Ik neem niet alles wat ze zeggen als waar aan.
En ik ben ook eigenwijs genoeg om zelf te weten wat te doen en te weten wat goed voor me is.
Wat gek is dat is dat vrienden en een paar mensen van mijn familie mij gelijk geven. Als ik uitleg hoe het eraan toe gaat dan geven ze mij gelijk.
Ook is het zo dat de hulpverleners zich vaak wat meer voelen en je als ziek en niet vol aanzien. Ik denk dat ze je bekijken via een bepaalde invalshoek en dat ze ook vooroordelen hebben. Zo van :" Ach...die zal nooit en te nimmer meer vol kunnen deelnemen aan het maatschappelijk verkeer".
Hoe ze met mij omgaan, merk ik dat vaker.
Op de dagbehandeling was het nog erger, daar werd je meer als dier aangezien die allerlei kunstjes moest doen zoals in een circus.
Mens onwaardig gewoon 
En waarom je je niet als mens behandeld voelde?
Werd er wel of niet naar je geluisterd? Werrd je gezien als iemand op wie eerst met medicijnen geexperimenteerd moest worden?
En als het zo mensonwaardig was, ontstaat er toch een algehele sfeer van onvrede onder de patienten? Dat zijn toch geen monddode gekken? Of waren er ook mensen die zich prima vermaakten.
Ik wil graag weten hoe of wat. Dan kan ik beoordelen of het ook iets is waar je zelf iets tegen kunt doen als het je niet zint, of dat het gewoon een gegeven is als je op de dagbehandeling zit..
Wat ik ook erg graag zou zien; hoe ziet het rooster van een dag op de dagbehandeling er grofweg uit?
Vrijheid was er niet. Je moest overal aan meedoen. Tijdens het wandelen waren mijn nieuwe schoenen helemaal verprutst omdat ze zonodig door de modder moesten gaan.
Het zwemmen ging dan wel, maar duurde maar 20 minuten.
Sporten was van alles. Ook korfbal 
Ik had er gewoon geen zin in.
Creatieve therapie daarbij moest je dingen maken met verf enzo. Of met gips. Ik vond en vind er geen bal aan. Omdat ik liever wat anders doe.
En dan nog arbeidstherapie. Waarbij je boekjes in elkaar moest zetten enzo. Heel saai werk. Meer gevangenis werk. Totaal geen uitdaging zat erin.
En dan moest je verplicht zeggen wat je in het weekend ging doen. Alles was verplicht.
Bij mij sloot het niet aan op mijn wensen. Misschien ben ik te verwend ofzo. En daarbij kwam kijken dat er veel mensen bijzaten die net van een opname afkwamen. De mensen die er zaten die zeiden niet veel. Ik vond het hele sfeertje niet leuk. Voelde me niet thuis daar. Na een maand dus gestopt ermee.
Mede doordat de begeleiders dom deden. Ze deden alsof het kinderen waren enzo. En je moest overal aan meedoen. Gewoon niet leuk was het.
Als ze nu meer in de aanbieding hadden dan was ik misschien door gegaan.
Voelde me een of ander dier daar. Die de instructies van de mensen moest opvolgen.
Dit wil niet zeggen dat het overal er zo aan toegaat. Dat was dus waar ik onder behandeling was zo.
quote:Ik moet zeggen, ik las vorige week het dagprogramma van Volkert van der G. in het Pieter Baan centrum en dat zag er een stuk uitdagender en gezelliger uit. Wat deprimerend zeg.. boekjes in elkaar zetten..
Op woensdag 12 februari 2003 17:55 schreef yingyang het volgende:En dan nog arbeidstherapie. Waarbij je boekjes in elkaar moest zetten enzo. Heel saai werk. Meer gevangenis werk. Totaal geen uitdaging zat erin.
quote:Daar hoeven ze bij mij in elk geval niet mee aan te komen. Wat is dat nou voor onzin. Als ik verplicht wil vertellen wat ik ga doen, ga ik wel in Noord Korea wonen!
En dan moest je verplicht zeggen wat je in het weekend ging doen. Alles was verplicht.
Sorry, maar als dat hun interpretatie van menselijke vrijheid en waardigheid is, denk ik dat ik het met m'n intuitie heel goed aangevoeld heb dat ik daar niks te zoeken heb..
quote:En dat soort herinneringen blijf je ze dan terecht nog heel lang kwalijk nemen...
Tijdens het wandelen waren mijn nieuwe schoenen helemaal verprutst omdat ze zonodig door de modder moesten gaan.
quote:Moet je daarvoor verwend zijn dan, om zelf te willen bepalen wat je ze vertelt? Ik dacht het niet.
Bij mij sloot het niet aan op mijn wensen. Misschien ben ik te verwend ofzo.
Kreeg je eigenlijk ook gesprekstherapie of medicatie daar?
Zijn er nog mensen met positieve ervaringen met dagbehandeling eigenlijk?
't Is wel een beetje het verkeerde topic maar ja, de twee horen nu een beetje bij elkaar heh..
Ik moest daar trouwens ook kladvelletjes papier afwegen, van die velletjes waar de doktoren aantekeningen op deden maken. 100 gram moesten die pakketten zijn. Erg uitdagend werk was dat
De een deed ze afwegen en de ander deed ze inpakken in een omhulsel.
En ze lieten me kalenders controlleren. Dan kreeg je een hele hoge stapel kalenders en toen moest je nagaan of het op volgorde lag. Als bijvoorbeeld de bladzijde februari onbrak moest je die toevoegen. En dat deed je dus 3 uur achter elkaar
En ze zeiden voordat ik daarheen ging op het riagg dat ik daar op de grafische afdeling terecht kwam. Ze vonden dat soort werk wel bij me passen omdat ik webdesign wilde gaan studeren
En toen ik tegen de begeleider van de groep van de dagbehandeling zei dat ik geen zin meer had in dat werk toen gingen ze dom doen en zeiden ze of de medicatie misschien niet verhoogd moest worden
Ik heb verdomme bijna de heao afgerond 
( die laatste smiley is bedoeld voor al die prutsers van de dagbehandeling waar ik zat)
Toch nog 1 maand volgehouden heb ik het, dat vind ik een hele prestatie. Langer lukte niet gewoon.
Erg denigrerend gaan ze te werk heb ik gemerkt.
Ondertussen in KZ Lager 3
Wil het mannetje niet meewerken? Dan moet het mannetje misschien nog wel meer pilletjes he?
[zwaait dreigend met een stripje pillen voor z'n neus]
En als het mannetje nou nog niet meewerkt, mag hij noooooit webdesigner worden. Hup, vooruit, kalenders controleren!
En dan, geen gesprekstherapie, ik dacht dat het daar juist om draaide in de psychiatrische hulpverlening.. triest hoor. Aan wie moest je dan vertellen wat je in het weekend had gedaan?
Bedankt, nou weet ik waar ik aan ontsnapt ben.
Niet dat ik het ooit van plan was..
quote:Ja, ik heb heel andere ervaringen
Op woensdag 12 februari 2003 18:13 schreef Graaljager het volgende:
Zijn er nog mensen met positieve ervaringen met dagbehandeling eigenlijk?'t Is wel een beetje het verkeerde topic maar ja, de twee horen nu een beetje bij elkaar heh..
.Ik vind de therapie zoals Yingyang die beschrijft ook erg ... eh... nouja, ik kan me er niet zo veel bij voorstellen.
Ik zet zo wel ff wat neer in het andere topic.
Want jij had er erg goede ervaringen mee toch?
Ben benieuwd.
Als iemand psychotisch is dan kan die een gevaar voor zichzelf zijn en voor de omgeving en dan zijn medicijnen gewoon nodig , maar er zijn ook dingen die wel zelf op te lossen zijn.
Ik heb Borderline en ik heb zelf geen medicijnen nodig gehad , omdat ik het niet nodig had , waarschijnlijk ook redelijk onder controle had waardoor ze vonden dat ik het niet nodig had en zelf was ik er ook blij mee dat ze dat bij mij niet deden (angst medicatie , en impulsieve neigingen en zelfdoding) .
Ik denk vooral het aan het ziektebeeld , de zwaarte van het ziektebeeld een grote invloed spelen , en waarschijnlijk kun je de medicijnen ook als start motor zien en gaat het beter dan je nog altijd met goede begeleiding afbouwen.
En dan al die goedbedoelde adviezen. "Je moet zus...", "je zou dat...". Soms is het gewoon prettig als iemand alleen maar een luisterend oor heeft en een aantal dingen voor je op een rijtje kan zetten, omdat je (misschien) door de bomen het bos niet meer ziet? (en dan bedoel ik in samenwerking met jou, niet iemand die het allemaal weleens even zal oplossen).
Sterkte en suc6
[Dit bericht is gewijzigd door R_ON op 22-02-2003 00:13]