Heel erg herkenbaar.
Ik heb alleen niet dat ik er angst bij voel, maar meer verdrietig en boos. Vraag mezelf meermaals per week en soms per dag af in wat voor wereld we leven. Ik probeer het dan te relativeren, maar als ik bijv. aan mijn ouders vraag of het vroeger ook zo was, dan krijg ik vaak als antwoord 'het is nu wel extremer.' (qua financien, polarisatie, e.d., natuurlijk zijn er ook dingen nu beter).
En het is ook niet op 1 gebied, dat maakt het in mijn ogen ook deprimerend. Het is sociaal (meer agressie, meer polarisatie en segregatie, mensen houden geen rekening meer met elkaar), economisch/financieel (bv. torenhoge schulden door het leenstelsel waarvan je niet weet of het kwijtgescholden gaat worden omdat ze het nu weer terug willen veranderen, huizenmarkt naar de kloten, vervolgens genaaid met hypotheek, bedrijven die amper belasting of milieumaatregelen krijgen en burgers die er voor op draaien en alles uit eigen zak mogen gaan dokken), corona erbij (leuke dingen kunnen minder, tokkies worden agressief, mensen gaan dood), mislukt demissionair kabinet (als ik hier alles neer moet typen wat zij opgefokt hebben wordt het een A4), ga maar door.
Ja, het maakt me mismoedig. Maar ik weet ook dat het op lange termijn niet gaat veranderen. Dus richt ik mijn eigen leefwereld maar zodanig in dat het voor mij daarin nog wel leefbaar is. Dat is het enige waar ik op dit moment invloed op heb.
Ik ben het nieuws overigens niet minder gaan kijken, maar ik keek sowieso al niet vaak naar het nieuws en ik heb ook geen last van FOMO.
[ Bericht 4% gewijzigd door #ANONIEM op 29-11-2021 18:40:30 ]