VBL Voetbal
Van strafschop tot schwalbe. Hier vind je Voetbal en alles wat daarmee te maken heeft. VBL - United in Voetbal.
Omdat Uwe Seeler deze week overleden is. De Willem van Hanegem van Duitsland. Bijna de beste, wel de meest geliefde. Er zijn spelers die ondanks zichzelf een ster worden. Het laatste voorbeeld in Nederland is Dirk Kuijt. Nooit een groot talent geweest in de jeugd. Maar de laatste held voor het legioen. Scorend in de kampioenswedstrijd en gerespecteerd international. Dekselse Dirk uit Katwijk, noemde Evert ten Napel hem liefkozend.
Een nog groter mirakel is Miroslav Klose. De in Polen geboren spits emigreerde met zijn ouders naar West-Duitsland. Thuis spreekt-ie nog steeds Pools of Silezisch. Hij voelt zich echter Duitser. Dat kan ook niet anders als je als midvoor de legendarische Ronaldo en landgenoot Gerd Müller voorbij bent gestreefd qua records, en Pelé hebt geëvenaard als speler die op vier WK's scoorde. Op de WK's 2002, 2006, 2010 en 2014 maakte hij, als niet briljante speler, liefst 16 doelpunten voor die Manschaft.
Eén meer dan de Braziliaanse legende Ronaldo (de echte). Gerd Müller, Der Bomber, had vóór Ronaldo het record in handen. Zo geliefd en legendarisch zal-ie waarschijnlijk nooit worden. Ondanks zijn 71 doelpunten in 137 interlands. Wat wel zeker is, is het feit dat-ie de Duitse legende en knuffelbeer Uwe Seeler nooit in populariteit zal evenaren. De populairste Duitse speler ooit. Hij evenaarde wel het record van deze HSV speler, die net zoals Pelé op vier WK's scoorde. Beiden op de WK's 1958, 1962, 1966 en 1970. Pelé werd drie maal wereldkampioen, Seeler won niet één titel. Als er één speler alles uit zijn carrière heeft gehaald is het echter Miroslaw Klose, de Pools-Duitse mijnwerkerszoon.
Uwe Seeler werd geen wereldkampioen in 1954 of 1974. Terwijl de Duitsers toen wel op de hoogste trede stonden. Het interbellum kan ook helden voortbrengen. Voetbal is niet altijd oorlog. Of Klose een legende wordt zoals sommige andere Duitse spelers zal de toekomst uitwijzen. Hij is wel op weg. Over een paar jaar zullen we het weten. Bij leven een legende, is maar voor weinigen weggelegd.
Een nog groter mirakel is Miroslav Klose. De in Polen geboren spits emigreerde met zijn ouders naar West-Duitsland. Thuis spreekt-ie nog steeds Pools of Silezisch. Hij voelt zich echter Duitser. Dat kan ook niet anders als je als midvoor de legendarische Ronaldo en landgenoot Gerd Müller voorbij bent gestreefd qua records, en Pelé hebt geëvenaard als speler die op vier WK's scoorde. Op de WK's 2002, 2006, 2010 en 2014 maakte hij, als niet briljante speler, liefst 16 doelpunten voor die Manschaft.
Eén meer dan de Braziliaanse legende Ronaldo (de echte). Gerd Müller, Der Bomber, had vóór Ronaldo het record in handen. Zo geliefd en legendarisch zal-ie waarschijnlijk nooit worden. Ondanks zijn 71 doelpunten in 137 interlands. Wat wel zeker is, is het feit dat-ie de Duitse legende en knuffelbeer Uwe Seeler nooit in populariteit zal evenaren. De populairste Duitse speler ooit. Hij evenaarde wel het record van deze HSV speler, die net zoals Pelé op vier WK's scoorde. Beiden op de WK's 1958, 1962, 1966 en 1970. Pelé werd drie maal wereldkampioen, Seeler won niet één titel. Als er één speler alles uit zijn carrière heeft gehaald is het echter Miroslaw Klose, de Pools-Duitse mijnwerkerszoon.
Uwe Seeler werd geen wereldkampioen in 1954 of 1974. Terwijl de Duitsers toen wel op de hoogste trede stonden. Het interbellum kan ook helden voortbrengen. Voetbal is niet altijd oorlog. Of Klose een legende wordt zoals sommige andere Duitse spelers zal de toekomst uitwijzen. Hij is wel op weg. Over een paar jaar zullen we het weten. Bij leven een legende, is maar voor weinigen weggelegd.
Ik noem een Tony van Heemschut,een Loeki Knol,een Brammetje Biesterveld en natuurlijk een Japie Stobbe !
Een voetballer is normaal gezien op zijn hoogtepunt tussen zijn 24ste en 30ste. Normaal is echter niet van toepassing op de Engelse rechtsbuiten Stanley Matthews. Geboren in 1915 werd hij opgeroepen om tijdens de tweede Wereldoorlog zijn land te dienen. Het weerhield hem er niet van één van de grootste voetballers ooit uit Engeland te worden. Als illustratie voor zijn status werd ie als enige speler geridderd terwijl ie nog betaald voetbal speelde.
Hij werd op jonge leeftijd gescout door Stoke City. Hij speelde van 1932 tot 1947 en van 1961 tot 1965 bij die club. Tussen die twee periodes droeg hij 14 jaar het shirt van Blackpool. Je hoeft geen rekenwonder te zijn om te berekenen dat zijn profcarrière dus 33 jaar heeft geduurd. Gezien hij in 1915 is geboren was hij tijdens zijn laatste wedstrijd op het hoogste Engelse niveau 50 jaar. De oudste speler ooit die op het hoogste profniveau speelde en met 42 tevens de oudste Engelse international. Hij werd ook de oudste speler die voor Engeland scoorde.
Op zijn 19e werd hij Engels international. Er volgden nog 23 jaren als drager van het Engelse shirt.
Matthews was jarenlang een op het eiland vereerde sterspeler zonder vedette neigingen.
Zijn superieure dribbels en voorzetten werden op zijn 41ste op het vasteland beloond. In 1956 werd hij de allereerste Voetballer van het jaar in Europa. Op de WK's van 1950 en 1954 had hij al indruk gemaakt. Helaas voor Matthews hechtte de Engelse bond weinig waarde aan de wereldkampioenschappen. Engeland had het voetbal immers uitgevonden en keken neer op het internationale voetbal.
In 1953 echter werd Engeland op Wembley hard met de neus op de voetbalfeiten gedrukt. In wat later bekend zou worden als "The Match of the Century" werd er met 3-6 verloren van het Hongaarse wonderteam met de legendarische Ferenc Puskas als grootste ster. Het betekende tevens de allereerste thuisnederlaag van het de Engelsen. Matthews gaf de Engelse Bobo's en bondscoach de schuld van de pijnlijke nederlaag tegen een team dat vele malen moderner speelde dan het in Engeland gebruikelijke systeem. Hij had echter grote bewondering voor de Hongaren en dan speciaal voor Puskas.
1953 zou voor de geniale rechtsbuiten nog een legendarische wedstrijd voortbrengen. De zogenaamde "Matthews Final." Na 2 verloren finales met Blackpool stonden ze nu in de FA-Cup finale tegenover Bolton Wanderers. Met nog 30 minuten te spelen stond Blackpool met 1-3 achter. Matthews liet toen zien waarom hij tot Engelands grootste spelers wordt gerekend. Onder zijn leiding werd de 1-3 achterstand omgebogen tot een 4-3 overwinning. Men kwam superlatieven tekort. Het zou later worden beschouwd als de beste wedstrijd uit zijn toch al imposante loopbaan.
Hij vertrok ooit van Stoke City naar Blackpool om financiële redenen, hij voelde zich ondergewaardeerd qua betalingen. Na 14 jaar ging hij terug naar Stoke. Ook weer door de minimale inkomsten. De Engelse bond liet niet toe dat er fors salaris werd betaald, via onder andere de transferkosten wist hij zijn inkomen aan te vullen. Op 6 februari 1965 speelde hij zijn laatste wedstrijd als prof. Met Stoke City wist hij Fulham met 3-1 te verslaan. Later vertelde hij graag nog 2 jaar te hebben door gevoetbald. Matthews was echter al een fenomeen. Mede door zijn gezonde levensstijl en leefgewoontes gecombineerd met zijn zelfwerkzaamheid als modelprof had hij het tot zijn 50ste uitgehouden.
Een speler, uniek in zijn soort. Een technisch briljante buitenspeler die als voetballer zijn tijd ver vooruit was. Zijn dribbels en techniek waren uitzonderlijk voor die tijd. De ballen van tegenwoordig zijn van fluweel vergeleken met de bruine harde kanonskogels van destijds. Hij verafschuwde de Engelse officials die geen aandacht hadden voor andere competities dan die in Engeland. Zelfs het WK vonden ze ondergeschikt en niet van belang. De Engelse spelers mochten ook niet op andere schoenen spelen dan door de bond bepaald. In andere landen waren ze qua materiaal jaren verder.
Op 15 april 1965 werd een testimonial gespeeld georganiseerd door Stoke City. Het minimum loon/salaris, opgelegd door de Engelse bond, had van Stanley Matthews geen rijke man gemaakt. De speler die iedere voetballiefhebber in zijn hart had gesloten, vond die waardering niet terug in zijn loonzakje. De wedstrijd van een Engels All-Star team tegen een wereldelftal werd een financiëel en sportief succes. Voor een uitverkocht stadion wonnen de buitenlandse sterren met 6-3. Op de schouders van Ferenc Puskas en de wonderkeeper Lev Yashin werd de sensationele geweldenaar van het veld gedragen. Je kunt op de schouders van mindere spelers terecht komen. Een eerbetoon met een einde dat niet lang genoeg kon duren. Zoals de speler Matthews een carrière had gehad die oneindig leek.
De gentleman voetballer, met bijnamen als 'The Wizard of Dribble' en 'The Magician,' werd nooit geboekt of uit het veld gestuurd. Hij kreeg een standbeeld buiten Stoke City's Brittanium Stadium. En kwam in The football Hall of Fame. Op 23 februari 2000 overleed de man die onsterfelijk leek. Een speler die records vestigde en met gouden hoofdletters in de geschiedenisboeken staat. Zoals er meer dan 100.000 mensen langs de begrafenisroute in Stoke-on-Trent stonden om hem de laatste eer te bewijzen. De woorden van Pelé zeiden later alles: 'Stanley Matthews leerde ons de manier hoe voetbal gespeeld moet worden.
Hij werd op jonge leeftijd gescout door Stoke City. Hij speelde van 1932 tot 1947 en van 1961 tot 1965 bij die club. Tussen die twee periodes droeg hij 14 jaar het shirt van Blackpool. Je hoeft geen rekenwonder te zijn om te berekenen dat zijn profcarrière dus 33 jaar heeft geduurd. Gezien hij in 1915 is geboren was hij tijdens zijn laatste wedstrijd op het hoogste Engelse niveau 50 jaar. De oudste speler ooit die op het hoogste profniveau speelde en met 42 tevens de oudste Engelse international. Hij werd ook de oudste speler die voor Engeland scoorde.
Op zijn 19e werd hij Engels international. Er volgden nog 23 jaren als drager van het Engelse shirt.
Matthews was jarenlang een op het eiland vereerde sterspeler zonder vedette neigingen.
Zijn superieure dribbels en voorzetten werden op zijn 41ste op het vasteland beloond. In 1956 werd hij de allereerste Voetballer van het jaar in Europa. Op de WK's van 1950 en 1954 had hij al indruk gemaakt. Helaas voor Matthews hechtte de Engelse bond weinig waarde aan de wereldkampioenschappen. Engeland had het voetbal immers uitgevonden en keken neer op het internationale voetbal.
In 1953 echter werd Engeland op Wembley hard met de neus op de voetbalfeiten gedrukt. In wat later bekend zou worden als "The Match of the Century" werd er met 3-6 verloren van het Hongaarse wonderteam met de legendarische Ferenc Puskas als grootste ster. Het betekende tevens de allereerste thuisnederlaag van het de Engelsen. Matthews gaf de Engelse Bobo's en bondscoach de schuld van de pijnlijke nederlaag tegen een team dat vele malen moderner speelde dan het in Engeland gebruikelijke systeem. Hij had echter grote bewondering voor de Hongaren en dan speciaal voor Puskas.
1953 zou voor de geniale rechtsbuiten nog een legendarische wedstrijd voortbrengen. De zogenaamde "Matthews Final." Na 2 verloren finales met Blackpool stonden ze nu in de FA-Cup finale tegenover Bolton Wanderers. Met nog 30 minuten te spelen stond Blackpool met 1-3 achter. Matthews liet toen zien waarom hij tot Engelands grootste spelers wordt gerekend. Onder zijn leiding werd de 1-3 achterstand omgebogen tot een 4-3 overwinning. Men kwam superlatieven tekort. Het zou later worden beschouwd als de beste wedstrijd uit zijn toch al imposante loopbaan.
Hij vertrok ooit van Stoke City naar Blackpool om financiële redenen, hij voelde zich ondergewaardeerd qua betalingen. Na 14 jaar ging hij terug naar Stoke. Ook weer door de minimale inkomsten. De Engelse bond liet niet toe dat er fors salaris werd betaald, via onder andere de transferkosten wist hij zijn inkomen aan te vullen. Op 6 februari 1965 speelde hij zijn laatste wedstrijd als prof. Met Stoke City wist hij Fulham met 3-1 te verslaan. Later vertelde hij graag nog 2 jaar te hebben door gevoetbald. Matthews was echter al een fenomeen. Mede door zijn gezonde levensstijl en leefgewoontes gecombineerd met zijn zelfwerkzaamheid als modelprof had hij het tot zijn 50ste uitgehouden.
Een speler, uniek in zijn soort. Een technisch briljante buitenspeler die als voetballer zijn tijd ver vooruit was. Zijn dribbels en techniek waren uitzonderlijk voor die tijd. De ballen van tegenwoordig zijn van fluweel vergeleken met de bruine harde kanonskogels van destijds. Hij verafschuwde de Engelse officials die geen aandacht hadden voor andere competities dan die in Engeland. Zelfs het WK vonden ze ondergeschikt en niet van belang. De Engelse spelers mochten ook niet op andere schoenen spelen dan door de bond bepaald. In andere landen waren ze qua materiaal jaren verder.
Op 15 april 1965 werd een testimonial gespeeld georganiseerd door Stoke City. Het minimum loon/salaris, opgelegd door de Engelse bond, had van Stanley Matthews geen rijke man gemaakt. De speler die iedere voetballiefhebber in zijn hart had gesloten, vond die waardering niet terug in zijn loonzakje. De wedstrijd van een Engels All-Star team tegen een wereldelftal werd een financiëel en sportief succes. Voor een uitverkocht stadion wonnen de buitenlandse sterren met 6-3. Op de schouders van Ferenc Puskas en de wonderkeeper Lev Yashin werd de sensationele geweldenaar van het veld gedragen. Je kunt op de schouders van mindere spelers terecht komen. Een eerbetoon met een einde dat niet lang genoeg kon duren. Zoals de speler Matthews een carrière had gehad die oneindig leek.
De gentleman voetballer, met bijnamen als 'The Wizard of Dribble' en 'The Magician,' werd nooit geboekt of uit het veld gestuurd. Hij kreeg een standbeeld buiten Stoke City's Brittanium Stadium. En kwam in The football Hall of Fame. Op 23 februari 2000 overleed de man die onsterfelijk leek. Een speler die records vestigde en met gouden hoofdletters in de geschiedenisboeken staat. Zoals er meer dan 100.000 mensen langs de begrafenisroute in Stoke-on-Trent stonden om hem de laatste eer te bewijzen. De woorden van Pelé zeiden later alles: 'Stanley Matthews leerde ons de manier hoe voetbal gespeeld moet worden.
Ik noem een Tony van Heemschut,een Loeki Knol,een Brammetje Biesterveld en natuurlijk een Japie Stobbe !
Zijn legendarische dynamiek en loopvermogen schonken hem in zijn vaderland de bijnaam Il Trattore (De Tractor). de op 10 augustus 1973 geboren Argentijn kwam in 1995 bij Inter Milaan terecht en nam daar pas in 2014 afscheid
Javier Zanetti is zo'n man voor wie je een diepe buiging zou willen maken. Alleen al het aantal Serie A-duels voor Internationale is indrukwekkend, 615. Die ongelooflijke carrière bezorgde hem tevens 145 interlands, een Argentijns record. Het wordt allemaal nog imposanter wanneer je bedenkt dat Zanetti wekelijks het hele veld bestreek, door als vleugelback vol mee ten aanval te trekken. Zowel links als rechts achterin hoorde hij bij de wereldtop. Trainers konden hem ook als verdedigende middenvelder gebruiken of zelfs als aanvallende buitenspeler posteren.
19 van zijn 22 jaren als prof speelde hij voor Inter. Na 15 jaar voor die club te hebben gespeeld, verlengde hij zijn contract met nog eens 3 jaar. Voor doelmannen is zo'n lange profcarrière niet uitzonderlijk, voor een speler die zoveel kilometers heeft afgelegd als Zanetti is het hoogst ongewoon tot je 40ste te blijven voetballen. Van 1994 tot en met 2011 speelde hij voor het Argentijnse nationale elftal. in de 145 interlands wist hij 4 maal te scoren.
Al die wedstrijden gaven hem de status van clublegende. Die status werd onderstreept door de vele belangrijke prijzen die hij met de Nerazzurri wist te veroveren. Vijf Serie A-titels, vier Italiaanse bekers, de UEFA Cup en als hoogtepunten het winnen van de Champions League en daarna de Wereldbeker voor clubteams. Op 22 mei 2010 speelde Zanetti zijn 700ste officiële wedstrijd in het shirt van Inter, tegen Bayern München in de finale van de UEFA Champions League. Aan het einde van deze wedstrijd nam Zanetti als Inter-aanvoerder na vijftien dienstjaren de Champions League-beker in ontvangst. Het toeval wilde dat hij in 2006 ook tegen Bayern München zijn 500ste officiële wedstrijd voor Inter speelde.
Eigenlijk klinkt 'De Tractor' te oneerbiedig voor een speler die tijdens zijn loopbaan zoveel te bieden had. Zijn andere bijnaam doet hem meer eer aan. Pupi, The Silent Engine (De Stille Motor).
Internazionale's voorzitter Erick Thohir maakte op maandag 27 april 2015 bekend het rugnummer 4 nooit meer te gebruiken, ter ere van Zanetti. "Dit rugnummer zal voor eeuwig van jou zijn."
Javier Zanetti is zo'n man voor wie je een diepe buiging zou willen maken. Alleen al het aantal Serie A-duels voor Internationale is indrukwekkend, 615. Die ongelooflijke carrière bezorgde hem tevens 145 interlands, een Argentijns record. Het wordt allemaal nog imposanter wanneer je bedenkt dat Zanetti wekelijks het hele veld bestreek, door als vleugelback vol mee ten aanval te trekken. Zowel links als rechts achterin hoorde hij bij de wereldtop. Trainers konden hem ook als verdedigende middenvelder gebruiken of zelfs als aanvallende buitenspeler posteren.
19 van zijn 22 jaren als prof speelde hij voor Inter. Na 15 jaar voor die club te hebben gespeeld, verlengde hij zijn contract met nog eens 3 jaar. Voor doelmannen is zo'n lange profcarrière niet uitzonderlijk, voor een speler die zoveel kilometers heeft afgelegd als Zanetti is het hoogst ongewoon tot je 40ste te blijven voetballen. Van 1994 tot en met 2011 speelde hij voor het Argentijnse nationale elftal. in de 145 interlands wist hij 4 maal te scoren.
Al die wedstrijden gaven hem de status van clublegende. Die status werd onderstreept door de vele belangrijke prijzen die hij met de Nerazzurri wist te veroveren. Vijf Serie A-titels, vier Italiaanse bekers, de UEFA Cup en als hoogtepunten het winnen van de Champions League en daarna de Wereldbeker voor clubteams. Op 22 mei 2010 speelde Zanetti zijn 700ste officiële wedstrijd in het shirt van Inter, tegen Bayern München in de finale van de UEFA Champions League. Aan het einde van deze wedstrijd nam Zanetti als Inter-aanvoerder na vijftien dienstjaren de Champions League-beker in ontvangst. Het toeval wilde dat hij in 2006 ook tegen Bayern München zijn 500ste officiële wedstrijd voor Inter speelde.
Eigenlijk klinkt 'De Tractor' te oneerbiedig voor een speler die tijdens zijn loopbaan zoveel te bieden had. Zijn andere bijnaam doet hem meer eer aan. Pupi, The Silent Engine (De Stille Motor).
Internazionale's voorzitter Erick Thohir maakte op maandag 27 april 2015 bekend het rugnummer 4 nooit meer te gebruiken, ter ere van Zanetti. "Dit rugnummer zal voor eeuwig van jou zijn."
Ik noem een Tony van Heemschut,een Loeki Knol,een Brammetje Biesterveld en natuurlijk een Japie Stobbe !
Met rugnummer 13 spelen is niet altijd een slecht teken. Het is immers maar één getal verwijderd van het magische rugnummer 14. Speel je bij Ajax heb je sowieso geen recht op 14, daar blijf je van af en mag je alleen bewonderend naar opkijken.
Een speler die niet net even kwam kijken, integendeel zelfs, was in 1994 in Amerika al wereldkampioen met zijn land geworden. De statige Braziliaanse verdediger Márcio Santos kwam in 1995 van het Italiaanse Fiorentina naar Ajax. Ajax was op dat moment de sterkste club van Europa en trok met Santos een sterspeler aan die het gat dat de vertrokken Frank Rijkaard achterliet met zijn status zou gaan invullen.
De start was voor hem in het seizoen 1995-1996 niet veelbelovend. Door contractuele beslommeringen arriveerde Santos pas twee weken na het begin van de competitie in Nederland. Zelfs een speler van zijn niveau moet conditioneel op peil zijn om in de top mee te kunnen.
Santos moest door zijn conditionele achterstand eerst met het tweede meespelen en onderging daarnaast extra, zware, individuele trainingen van hersteltrainer Bobby Haarms. De Braziliaan was niet gewend om zo intensief te trainen.
In het verleden was de conditie op peil houden voldoende om wekelijks te kunnen spelen. De in verhouding met zuidelijke landen koude weersomstandigheden deden hem ook geen goed. Hij raakte overbelast en zijn lies ging hem parten spelen. Daar waar ie altijd een zekerheidje was bij zijn clubs en het nationale elftal, moest ie nu geblesseerd toezien hoe de jonge linksback Frank de Boer zijn plaats in het elftal innam als de nieuwe laatste man.
Na hersteld te zijn denkt de Braziliaan automatisch weer de libero positie te kunnen claimen. Van Gaal echter keek destijds al niet naar status en verleden. Liet de goed spelende Frank de Boer op de eerst voor Márcio Santos bestemde positie staan. I.p.v. van dirigent in het hart van de verdediging, moest ie nu de tweede viool spelen als concurrent van Mario Melchiot en Arnold Scholten voor de positie als linksback. Voor een trotse ex-wereldkampioen, op het WK-94 zelfs gekozen in het elftal van het toernooi, was dit moeilijk te verteren. Dat liet ie in de media en op het veld ook duidelijk merken.
Zijn negatieve uitingen in de pers en zijn slechte inzet deden zijn zaak geen goed. Door de Nederlandse weersomstandigheden en het Hollands leefklimaat dat in contrast stond met de Braziliaanse warmte, zocht hij zijn heil steeds meer in de beschutting van het Amsterdamse uitgaansleven. Hij danste de samba vooral in "The Brasil Bar' en liet het Braziliaanse samba-voetbal zelden op het veld zien.
De negatieve climax kwam op een gure, koude decembermiddag in 1996. Ajax speelt thuis de topper tegen PSV. Vlak na rust moet linksachter Mario Melchiot geblesseerd uitvallen. De Braziliaanse vedette mag na 53 minuten zijn opwachting maken. Nadat het spel even heeft stilgelegen neemt PSV op rand strafschopgebied een inworp. De bal vliegt langs Santos, die ziet nog maar één mogelijkheid om de PSV-aanval te stoppen. Hij trekt zijn doorgebroken tegenstander aan het shirt en krijgt van scheidsrechter Dick Jol een terechte rode kaart. Koud in het veld en zonder de bal te hebben aangeraakt mag de Ajax verdediger gaan douchen.
Later zal blijken dat de herinneringen aan Márcio Santos in het Ajax shirt beperkt zullen blijven tot dit ene incident. Een incident dat de recordboeken van het Nederlandse betaalde voetbal zou ingaan. Nooit eerder had een speler sneller een kaart gekregen. Na amper negentien seconden mocht de warmbloedige Zuid-Amerikaan de koude Arena verlaten.
De nummer 13 van destijds zal vooral blijvend worden herinnerd door zijn smadelijke aftocht na 19 seconden. Met opgeheven hoofd kwam hij als trotse wereldkampioen binnen. Met hangende schouders verliet hij roemloos Amsterdam. Geen grachtentocht voor deze ooit rots in de branding, en al helemaal geen Amsterdamse Love Parade.
Een speler die niet net even kwam kijken, integendeel zelfs, was in 1994 in Amerika al wereldkampioen met zijn land geworden. De statige Braziliaanse verdediger Márcio Santos kwam in 1995 van het Italiaanse Fiorentina naar Ajax. Ajax was op dat moment de sterkste club van Europa en trok met Santos een sterspeler aan die het gat dat de vertrokken Frank Rijkaard achterliet met zijn status zou gaan invullen.
De start was voor hem in het seizoen 1995-1996 niet veelbelovend. Door contractuele beslommeringen arriveerde Santos pas twee weken na het begin van de competitie in Nederland. Zelfs een speler van zijn niveau moet conditioneel op peil zijn om in de top mee te kunnen.
Santos moest door zijn conditionele achterstand eerst met het tweede meespelen en onderging daarnaast extra, zware, individuele trainingen van hersteltrainer Bobby Haarms. De Braziliaan was niet gewend om zo intensief te trainen.
In het verleden was de conditie op peil houden voldoende om wekelijks te kunnen spelen. De in verhouding met zuidelijke landen koude weersomstandigheden deden hem ook geen goed. Hij raakte overbelast en zijn lies ging hem parten spelen. Daar waar ie altijd een zekerheidje was bij zijn clubs en het nationale elftal, moest ie nu geblesseerd toezien hoe de jonge linksback Frank de Boer zijn plaats in het elftal innam als de nieuwe laatste man.
Na hersteld te zijn denkt de Braziliaan automatisch weer de libero positie te kunnen claimen. Van Gaal echter keek destijds al niet naar status en verleden. Liet de goed spelende Frank de Boer op de eerst voor Márcio Santos bestemde positie staan. I.p.v. van dirigent in het hart van de verdediging, moest ie nu de tweede viool spelen als concurrent van Mario Melchiot en Arnold Scholten voor de positie als linksback. Voor een trotse ex-wereldkampioen, op het WK-94 zelfs gekozen in het elftal van het toernooi, was dit moeilijk te verteren. Dat liet ie in de media en op het veld ook duidelijk merken.
Zijn negatieve uitingen in de pers en zijn slechte inzet deden zijn zaak geen goed. Door de Nederlandse weersomstandigheden en het Hollands leefklimaat dat in contrast stond met de Braziliaanse warmte, zocht hij zijn heil steeds meer in de beschutting van het Amsterdamse uitgaansleven. Hij danste de samba vooral in "The Brasil Bar' en liet het Braziliaanse samba-voetbal zelden op het veld zien.
De negatieve climax kwam op een gure, koude decembermiddag in 1996. Ajax speelt thuis de topper tegen PSV. Vlak na rust moet linksachter Mario Melchiot geblesseerd uitvallen. De Braziliaanse vedette mag na 53 minuten zijn opwachting maken. Nadat het spel even heeft stilgelegen neemt PSV op rand strafschopgebied een inworp. De bal vliegt langs Santos, die ziet nog maar één mogelijkheid om de PSV-aanval te stoppen. Hij trekt zijn doorgebroken tegenstander aan het shirt en krijgt van scheidsrechter Dick Jol een terechte rode kaart. Koud in het veld en zonder de bal te hebben aangeraakt mag de Ajax verdediger gaan douchen.
Later zal blijken dat de herinneringen aan Márcio Santos in het Ajax shirt beperkt zullen blijven tot dit ene incident. Een incident dat de recordboeken van het Nederlandse betaalde voetbal zou ingaan. Nooit eerder had een speler sneller een kaart gekregen. Na amper negentien seconden mocht de warmbloedige Zuid-Amerikaan de koude Arena verlaten.
De nummer 13 van destijds zal vooral blijvend worden herinnerd door zijn smadelijke aftocht na 19 seconden. Met opgeheven hoofd kwam hij als trotse wereldkampioen binnen. Met hangende schouders verliet hij roemloos Amsterdam. Geen grachtentocht voor deze ooit rots in de branding, en al helemaal geen Amsterdamse Love Parade.
Ik noem een Tony van Heemschut,een Loeki Knol,een Brammetje Biesterveld en natuurlijk een Japie Stobbe !
Ik kan me deze speler nog herinneren ja. Vooral als je niet gewend bent om zo te trainen en je komt langs Bobby dan zou je al bijna spijt krijgen dat je naar Ajax was gegaan.quote:Op zondag 14 augustus 2022 15:30 schreef tong80 het volgende:
Met rugnummer 13 spelen is niet altijd een slecht teken. Het is immers maar één getal verwijderd van het magische rugnummer 14. Speel je bij Ajax heb je sowieso geen recht op 14, daar blijf je van af en mag je alleen bewonderend naar opkijken.
[ afbeelding ]
Een speler die niet net even kwam kijken, integendeel zelfs, was in 1994 in Amerika al wereldkampioen met zijn land geworden. De statige Braziliaanse verdediger Márcio Santos kwam in 1995 van het Italiaanse Fiorentina naar Ajax. Ajax was op dat moment de sterkste club van Europa en trok met Santos een sterspeler aan die het gat dat de vertrokken Frank Rijkaard achterliet met zijn status zou gaan invullen.
De start was voor hem in het seizoen 1995-1996 niet veelbelovend. Door contractuele beslommeringen arriveerde Santos pas twee weken na het begin van de competitie in Nederland. Zelfs een speler van zijn niveau moet conditioneel op peil zijn om in de top mee te kunnen.
Santos moest door zijn conditionele achterstand eerst met het tweede meespelen en onderging daarnaast extra, zware, individuele trainingen van hersteltrainer Bobby Haarms. De Braziliaan was niet gewend om zo intensief te trainen.
In het verleden was de conditie op peil houden voldoende om wekelijks te kunnen spelen. De in verhouding met zuidelijke landen koude weersomstandigheden deden hem ook geen goed. Hij raakte overbelast en zijn lies ging hem parten spelen. Daar waar ie altijd een zekerheidje was bij zijn clubs en het nationale elftal, moest ie nu geblesseerd toezien hoe de jonge linksback Frank de Boer zijn plaats in het elftal innam als de nieuwe laatste man.
Na hersteld te zijn denkt de Braziliaan automatisch weer de libero positie te kunnen claimen. Van Gaal echter keek destijds al niet naar status en verleden. Liet de goed spelende Frank de Boer op de eerst voor Márcio Santos bestemde positie staan. I.p.v. van dirigent in het hart van de verdediging, moest ie nu de tweede viool spelen als concurrent van Mario Melchiot en Arnold Scholten voor de positie als linksback. Voor een trotse ex-wereldkampioen, op het WK-94 zelfs gekozen in het elftal van het toernooi, was dit moeilijk te verteren. Dat liet ie in de media en op het veld ook duidelijk merken.
Zijn negatieve uitingen in de pers en zijn slechte inzet deden zijn zaak geen goed. Door de Nederlandse weersomstandigheden en het Hollands leefklimaat dat in contrast stond met de Braziliaanse warmte, zocht hij zijn heil steeds meer in de beschutting van het Amsterdamse uitgaansleven. Hij danste de samba vooral in "The Brasil Bar' en liet het Braziliaanse samba-voetbal zelden op het veld zien.
De negatieve climax kwam op een gure, koude decembermiddag in 1996. Ajax speelt thuis de topper tegen PSV. Vlak na rust moet linksachter Mario Melchiot geblesseerd uitvallen. De Braziliaanse vedette mag na 53 minuten zijn opwachting maken. Nadat het spel even heeft stilgelegen neemt PSV op rand strafschopgebied een inworp. De bal vliegt langs Santos, die ziet nog maar één mogelijkheid om de PSV-aanval te stoppen. Hij trekt zijn doorgebroken tegenstander aan het shirt en krijgt van scheidsrechter Dick Jol een terechte rode kaart. Koud in het veld en zonder de bal te hebben aangeraakt mag de Ajax verdediger gaan douchen.
Later zal blijken dat de herinneringen aan Márcio Santos in het Ajax shirt beperkt zullen blijven tot dit ene incident. Een incident dat de recordboeken van het Nederlandse betaalde voetbal zou ingaan. Nooit eerder had een speler sneller een kaart gekregen. Na amper negentien seconden mocht de warmbloedige Zuid-Amerikaan de koude Arena verlaten.
De nummer 13 van destijds zal vooral blijvend worden herinnerd door zijn smadelijke aftocht na 19 seconden. Met opgeheven hoofd kwam hij als trotse wereldkampioen binnen. Met hangende schouders verliet hij roemloos Amsterdam. Geen grachtentocht voor deze ooit rots in de branding, en al helemaal geen Amsterdamse Love Parade.
Eén van de merkwaardigste interlands die het Nederlands Elftal heeft gespeeld was op 22 februari 1995. Er werd die avond met 0-1 verloren van Portugal. Dat kan gebeuren. Niets opzienbarends. Nederland had het destijds al moeilijk met de Portugezen. Dat er die wedstrijd niet één speler van Ajax zou spelen was opmerkelijker
De Ajax spelers hadden een boycot uitgesproken, het gevolg van hevige onvrede met de KNVB. Volgens de Ajacieden verkwanselde de bond hun belangen. Gesol met het speelschema, de weigering rekening te houden met zware Europa Cup verplichtingen en het feit dat de interland, zonder overleg, pas op het laatste moment was ingepland, vormden redenen om collectief af te zeggen.
Vandaar dat Oranje met een bijzondere opstelling aan de aftrap verscheen. In het doel: Ed de Goey (Feyenoord), verdediging: Johan de Kock (Roda JC), Frank Verlaat (AJ Auxerre), Michel Kreek (Padova) en Peter Bosz (Feyenoord), middenveld: Aron Winter (Lazio Roma), Wim Jonk (Internationale) en Rob Witschge (Feyenoord), aanval: Edwin Vurens (FC Twente), Dennis Bergkamp (Internationale) en Brian Roy (Nottingham Forrest).
Zonder de Ajacieden, toen Europese top, geen spectaculair elftal. Er werden zelfs drie debutanten opgesteld. Michel Kreek, Edwin Vurens en Frank Verlaat trokken voor het eerst een Oranjeshirtje aan. Drie debuterende internationals aan de aftrap zie je niet vaak. Wat zeker uniek was, is dat het voor alle drie de spelers bij deze ene interland zou blijven.
Datzelfde jaar zou het Nederlands Elftal nog een interland spelen dat in de recordboeken terechtkwam. In het Anfieldstadion van Liverpool, moest Oranje een allesbeslissende play-off wedstrijd spelen tegen Ierland om zich te plaatsen voor het EK-96. Oranje speelde de Ieren met 2-0 van de mat. Ruud Gullit typeerde het als "Sexy Football." De internationale pers bombardeerde Oranje, met de Engelse media voorop, onmiddellijk tot favoriet van het aankomende EK.
Waar er tegen de Portugezen niet één Ajacied speelde, stonden er 11 (ex)-Ajacieden aan de aftrap tegen de Ieren. 10 internationals die in het eerste van Ajax speelden of hadden gespeeld, plus Glenn Helder die in de jeugd van Ajax een verleden had. Een half jaar later schreef het Nederlands Elftal geen geschiedenis op het EK. Of het moet over de pijnlijke afgang gaan nadat er een kink in de kabel was gekomen. 'Football is coming home' zongen de Engelsen als gastgevers. 'Guus kom naar huus' zong men in Nederland cynisch.
De Ajax spelers hadden een boycot uitgesproken, het gevolg van hevige onvrede met de KNVB. Volgens de Ajacieden verkwanselde de bond hun belangen. Gesol met het speelschema, de weigering rekening te houden met zware Europa Cup verplichtingen en het feit dat de interland, zonder overleg, pas op het laatste moment was ingepland, vormden redenen om collectief af te zeggen.
Vandaar dat Oranje met een bijzondere opstelling aan de aftrap verscheen. In het doel: Ed de Goey (Feyenoord), verdediging: Johan de Kock (Roda JC), Frank Verlaat (AJ Auxerre), Michel Kreek (Padova) en Peter Bosz (Feyenoord), middenveld: Aron Winter (Lazio Roma), Wim Jonk (Internationale) en Rob Witschge (Feyenoord), aanval: Edwin Vurens (FC Twente), Dennis Bergkamp (Internationale) en Brian Roy (Nottingham Forrest).
Zonder de Ajacieden, toen Europese top, geen spectaculair elftal. Er werden zelfs drie debutanten opgesteld. Michel Kreek, Edwin Vurens en Frank Verlaat trokken voor het eerst een Oranjeshirtje aan. Drie debuterende internationals aan de aftrap zie je niet vaak. Wat zeker uniek was, is dat het voor alle drie de spelers bij deze ene interland zou blijven.
Datzelfde jaar zou het Nederlands Elftal nog een interland spelen dat in de recordboeken terechtkwam. In het Anfieldstadion van Liverpool, moest Oranje een allesbeslissende play-off wedstrijd spelen tegen Ierland om zich te plaatsen voor het EK-96. Oranje speelde de Ieren met 2-0 van de mat. Ruud Gullit typeerde het als "Sexy Football." De internationale pers bombardeerde Oranje, met de Engelse media voorop, onmiddellijk tot favoriet van het aankomende EK.
Waar er tegen de Portugezen niet één Ajacied speelde, stonden er 11 (ex)-Ajacieden aan de aftrap tegen de Ieren. 10 internationals die in het eerste van Ajax speelden of hadden gespeeld, plus Glenn Helder die in de jeugd van Ajax een verleden had. Een half jaar later schreef het Nederlands Elftal geen geschiedenis op het EK. Of het moet over de pijnlijke afgang gaan nadat er een kink in de kabel was gekomen. 'Football is coming home' zongen de Engelsen als gastgevers. 'Guus kom naar huus' zong men in Nederland cynisch.
Ik noem een Tony van Heemschut,een Loeki Knol,een Brammetje Biesterveld en natuurlijk een Japie Stobbe !
Was dat niet omdat Louis destijds zei dat al zijn spelers gewoon mee moesten naar Azië voor een voetbaltrip?quote:
Eén van de merkwaardigste interlands die het Nederlands Elftal heeft gespeeld was op 22 februari 1995. Er werd die avond met 0-1 verloren van Portugal. Dat kan gebeuren. Niets opzienbarends. Nederland had het destijds al moeilijk met de Portugezen. Dat er die wedstrijd niet één speler van Ajax zou spelen was opmerkelijker
[ afbeelding ]
[ [url=https://th.bing.com/th/id/R.147279680da68a033e1fc501487c3311?rik=FPGk78e5AEJEgg&riu=http%3a%2f%2fwww.fctwentestatistieken.nl%2fimg%2fspelersfoto%2fedwinvurens.jpg&ehk=1lXH%2fY4DYmwrsomh6zzleZqWTOvEU8JLcCE2rpxotY0%3d&risl=&pid=ImgRaw&r=0]afbeelding[/url] ]
De Ajax spelers hadden een boycot uitgesproken, het gevolg van hevige onvrede met de KNVB. Volgens de Ajacieden verkwanselde de bond hun belangen. Gesol met het speelschema, de weigering rekening te houden met zware Europa Cup verplichtingen en het feit dat de interland, zonder overleg, pas op het laatste moment was ingepland, vormden redenen om collectief af te zeggen.
Vandaar dat Oranje met een bijzondere opstelling aan de aftrap verscheen. In het doel: Ed de Goey (Feyenoord), verdediging: Johan de Kock (Roda JC), Frank Verlaat (AJ Auxerre), Michel Kreek (Padova) en Peter Bosz (Feyenoord), middenveld: Aron Winter (Lazio Roma), Wim Jonk (Internationale) en Rob Witschge (Feyenoord), aanval: Edwin Vurens (FC Twente), Dennis Bergkamp (Internationale) en Brian Roy (Nottingham Forrest).
Zonder de Ajacieden, toen Europese top, geen spectaculair elftal. Er werden zelfs drie debutanten opgesteld. Michel Kreek, Edwin Vurens en Frank Verlaat trokken voor het eerst een Oranjeshirtje aan. Drie debuterende internationals aan de aftrap zie je niet vaak. Wat zeker uniek was, is dat het voor alle drie de spelers bij deze ene interland zou blijven.
Datzelfde jaar zou het Nederlands Elftal nog een interland spelen dat in de recordboeken terechtkwam. In het Anfieldstadion van Liverpool, moest Oranje een allesbeslissende play-off wedstrijd spelen tegen Ierland om zich te plaatsen voor het EK-96. Oranje speelde de Ieren met 2-0 van de mat. Ruud Gullit typeerde het als "Sexy Football." De internationale pers bombardeerde Oranje, met de Engelse media voorop, onmiddellijk tot favoriet van het aankomende EK.
Waar er tegen de Portugezen niet één Ajacied speelde, stonden er 11 (ex)-Ajacieden aan de aftrap tegen de Ieren. 10 internationals die in het eerste van Ajax speelden of hadden gespeeld, plus Glenn Helder die in de jeugd van Ajax een verleden had. Een half jaar later schreef het Nederlands Elftal geen geschiedenis op het EK. Of het moet over de pijnlijke afgang gaan nadat er een kink in de kabel was gekomen. 'Football is coming home' zongen de Engelsen als gastgevers. 'Guus kom naar huus' zong men in Nederland cynisch.
Het EK 1996 was een goed EK met veel verrassingen. Het was het eerste en tevens laatste EK waar René Temmink 4e official was bij Mario van der Ende. Ondanks dat Temmink in Europees verband voor top-wedstrijden werd aangesteld mocht hij nooit naar een EK of WK. Hij had Mario, Dick en Jan voor zich.
Het WK van Hiddink en de Kabel en Davidsquote:
[..]
Was dat niet omdat Louis destijds zei dat al zijn spelers gewoon mee moesten naar Azië voor een voetbaltrip?
Het EK 1996 was een goed EK met veel verrassingen. Het was het eerste en tevens laatste EK waar René Temmink 4e official was bij Mario van der Ende. Ondanks dat Temmink in Europees verband voor top-wedstrijden werd aangesteld mocht hij nooit naar een EK of WK. Hij had Mario, Dick en Jan voor zich.
Ik noem een Tony van Heemschut,een Loeki Knol,een Brammetje Biesterveld en natuurlijk een Japie Stobbe !
Zelden verdiende iemand zó snel vier vermeldingen in het Guiness Book of Records als Robert Lewandowski. De Poolse spits had er welgeteld negen minuten voor nodig. We gaan terug naar 22 september 2015, een avond om nooit te vergeten.
Bayern München speelde een thuiswedstrijd in de competitie tegen VFL Wolfsburg, kwam op een 1-0 achterstand en ging met die stand de rust in. Na de pauze zorgde invaller Lewandowski voor één van de grootste voetbalmirakels ooit. Hij produceerde binnen negen minuten vijf doelpunten. Tussen de 51ste en 60ste minuut veranderde 0-1 in 5-1, het leek wel magie.
De in 1988 in Warschau geboren spits had zich gestaag naar de Europese top gespeeld. In 2008 tekende hij als 20-jarige een contract bij de Poolse topclub Lech Poznan, om nog hetzelfde seizoen onder coach Leo Beenhakker te debuteren als international. In zijn eerste seizoen in de hoogste Poolse competitie speelde hij alle wedstrijden, scoorde 14 doelpunten en had veel assists. Het seizoen 2009-2010 deed hij het nog beter met 18 doelpunten. Hij eindigde daarmee als topscorer en werd met zijn club landskampioen.
Inmiddels als talent bij de beloften in Polen waargemaakt, waren er daarna veel clubs geïnteresseerd om de nog steeds jonge spits over te nemen van Lech Poznan. FC Twente, PSV, Blackburn Rovers en Bayer Leverkusen waren onder de gegadigden. Het werd echter een andere Duitse club waar Lewandowski voor koos, Borussia Dortmund legde hem voor vier jaar vast. In het seizoen 2010-2011 werd hij gelijk kampioen met Dortmund. Het tweede jaar op rij dat ie een landskampioenschap kon vieren.
In het daaropvolgende seizoen startte hij alle wedstrijden in de basis, terwijl geen andere speler dat seizoen meer speelminuten maakte. Tegen FC Augsburg scoorde hij zijn eerste hattrick in het betaalde voetbal, om dat later te herhalen tegen Bayern München in de bekerfinale. In dat seizoen zou ie 22 keer scoren. Aan het eind van van 2012 werd ie beloond voor zijn successen door gekozen te worden tot Pools voetballer van het jaar.
Tussen december 2012 en april 2013 was hij in twaalf opeenvolgende wedstrijden trefzeker (veertien doelpunten) een nieuw clubrecord. In juni 2013 sloot de clubleiding een overname van Lewandowski naar Bayern uit. Voor Dortmund speelde hij in de editie 2012/13 van de Champions League alle dertien wedstrijden. In de heenwedstrijd van de halve finale tegen Real Madrid op 24 april maakte Lewandowski vier doelpunten. Dortmund won met 4–1. Hij behoorde daarmee tot een groep van acht voetballers die eerder al viermaal trefzeker waren in een Champions League-wedstrijd – onder anderen Ruud van Nistelrooij, Lionel Messi en Mario Gómez – maar geen van hen wist dat te doen in een halve finale. Daarnaast was hij de eerste voetballer met een hattrick tegen Real Madrid en de eerste speler met vijf doelpunten tegen Madrid in één seizoen.
Borussia Dortmund was een grote club, een club waar menigeen zou willen spelen. Maar de belangstelling van Bayern München, Manchester United en Juventus was zo aantrekkelijk dat het een grote teleurstelling was dat ie de mogelijkheid van zijn club niet kreeg om te vertrekken.
Het seizoen 2013-2014 werd zodoende zijn laatste seizoen in Dortmund. Met 20 doelpunten en de topscorerstitel nam ie waardig afscheid van het Ruhrgebied. De persoonlijke statistieken van zijn periode bij Borussia zijn indrukwekkend. In totaal kwam hij in vier seizoenen bij Borussia Dortmund in actie in 186 wedstrijden (alle competities), waarin hij 103 doelpunten maakte en 44 assists leverde.
Op 4 januari 2014 maakte Bayern München bekend Lewandowski te zullen overnemen na afloop van de jaargang 2013/14. De overname was transfervrij, omdat hij zijn contract in Dortmund uitgediend had. Lewandowski tekende een contract voor vijf seizoenen, tot 30 juni 2019. Gelukkig voor de liefhebber werd zijn contract tussentijds verlengd.
In de jaargang 2014/15, het eerste van Lewandowski in Beieren, speelde hij in alle competities tezamen 49 wedstrijden voor Bayern, waarin hij 25 doelpunten maakte en dertien assists leverde. In het topscorersklassement van de Bundesliga eindigde hij samen met ploeggenoot Arjen Robben op een gedeelde tweede plaats (beide zeventien doelpunten), achter Alexander Meier (negentien doelpunten). Mooie cijfers, die in de schaduw zouden komen te staan van iets nóg groters.
In het seizoen 2015-2016 werd hij met 30 doelpunten voor het eerst topscorer van de Bundesliga. Een prestatie van formaat. Toch zullen weinig voetballiefhebbers eraan refereren als ze het over dat seizoen hebben. Nadat hij aan het begin van de tweede helft tegen VFL Wolfsburg bij een 0–1 achterstand Thiago Alcántara verving, maakte Lewandowski tussen de 51ste en 60ste minuut van de wedstrijd vijf doelpunten, goed voor een uiteindelijke 5–1 eindstand. Lewandowski maakte daarbij zowel de snelste hattrick (drieënhalve minuut), de snelste vier (in minder dan zes minuten) als de snelste vijf doelpunten ooit. Verder maakte geen voetballer vijf doelpunten na, als invaller, binnen de lijnen te zijn gekomen.
Voor de nationale ploeg van Polen heeft ie na zijn debuut in 2008 in meer dan 100 interlands meer dan 50 keer gescoord. Lewandowski maakte op 6 oktober 2019 zijn zesde hattrick voor de nationale ploeg. Hij maakte die dag alle doelpunten in een met 0–3 gewonnen kwalificatiewedstrijd voor het EK 2020 in en tegen Letland. Of EK 2021, zo je wilt.
Vorig jaar het Bundesliga record van Gerd Müller verbeterd. De Bayern München legende kwam tot 41 doelpunten. Lewandowski scoorde er 42.
Een internationale ster met een gedroomde loopbaan die voor weinigen is weggelegd. Nu bij Barcelona onder contract. Met wie weet nieuwe records. Die echter vooral in de herinnering zal blijven voortleven door negen magische minuten. Minuten die de boeken zijn ingegaan. Minuten die vastgelegd zijn in het grote recordboek voor gerealiseerde dromen. Daar mag een pint Guiness op gedronken worden.
Bayern München speelde een thuiswedstrijd in de competitie tegen VFL Wolfsburg, kwam op een 1-0 achterstand en ging met die stand de rust in. Na de pauze zorgde invaller Lewandowski voor één van de grootste voetbalmirakels ooit. Hij produceerde binnen negen minuten vijf doelpunten. Tussen de 51ste en 60ste minuut veranderde 0-1 in 5-1, het leek wel magie.
De in 1988 in Warschau geboren spits had zich gestaag naar de Europese top gespeeld. In 2008 tekende hij als 20-jarige een contract bij de Poolse topclub Lech Poznan, om nog hetzelfde seizoen onder coach Leo Beenhakker te debuteren als international. In zijn eerste seizoen in de hoogste Poolse competitie speelde hij alle wedstrijden, scoorde 14 doelpunten en had veel assists. Het seizoen 2009-2010 deed hij het nog beter met 18 doelpunten. Hij eindigde daarmee als topscorer en werd met zijn club landskampioen.
Inmiddels als talent bij de beloften in Polen waargemaakt, waren er daarna veel clubs geïnteresseerd om de nog steeds jonge spits over te nemen van Lech Poznan. FC Twente, PSV, Blackburn Rovers en Bayer Leverkusen waren onder de gegadigden. Het werd echter een andere Duitse club waar Lewandowski voor koos, Borussia Dortmund legde hem voor vier jaar vast. In het seizoen 2010-2011 werd hij gelijk kampioen met Dortmund. Het tweede jaar op rij dat ie een landskampioenschap kon vieren.
In het daaropvolgende seizoen startte hij alle wedstrijden in de basis, terwijl geen andere speler dat seizoen meer speelminuten maakte. Tegen FC Augsburg scoorde hij zijn eerste hattrick in het betaalde voetbal, om dat later te herhalen tegen Bayern München in de bekerfinale. In dat seizoen zou ie 22 keer scoren. Aan het eind van van 2012 werd ie beloond voor zijn successen door gekozen te worden tot Pools voetballer van het jaar.
Tussen december 2012 en april 2013 was hij in twaalf opeenvolgende wedstrijden trefzeker (veertien doelpunten) een nieuw clubrecord. In juni 2013 sloot de clubleiding een overname van Lewandowski naar Bayern uit. Voor Dortmund speelde hij in de editie 2012/13 van de Champions League alle dertien wedstrijden. In de heenwedstrijd van de halve finale tegen Real Madrid op 24 april maakte Lewandowski vier doelpunten. Dortmund won met 4–1. Hij behoorde daarmee tot een groep van acht voetballers die eerder al viermaal trefzeker waren in een Champions League-wedstrijd – onder anderen Ruud van Nistelrooij, Lionel Messi en Mario Gómez – maar geen van hen wist dat te doen in een halve finale. Daarnaast was hij de eerste voetballer met een hattrick tegen Real Madrid en de eerste speler met vijf doelpunten tegen Madrid in één seizoen.
Borussia Dortmund was een grote club, een club waar menigeen zou willen spelen. Maar de belangstelling van Bayern München, Manchester United en Juventus was zo aantrekkelijk dat het een grote teleurstelling was dat ie de mogelijkheid van zijn club niet kreeg om te vertrekken.
Het seizoen 2013-2014 werd zodoende zijn laatste seizoen in Dortmund. Met 20 doelpunten en de topscorerstitel nam ie waardig afscheid van het Ruhrgebied. De persoonlijke statistieken van zijn periode bij Borussia zijn indrukwekkend. In totaal kwam hij in vier seizoenen bij Borussia Dortmund in actie in 186 wedstrijden (alle competities), waarin hij 103 doelpunten maakte en 44 assists leverde.
Op 4 januari 2014 maakte Bayern München bekend Lewandowski te zullen overnemen na afloop van de jaargang 2013/14. De overname was transfervrij, omdat hij zijn contract in Dortmund uitgediend had. Lewandowski tekende een contract voor vijf seizoenen, tot 30 juni 2019. Gelukkig voor de liefhebber werd zijn contract tussentijds verlengd.
In de jaargang 2014/15, het eerste van Lewandowski in Beieren, speelde hij in alle competities tezamen 49 wedstrijden voor Bayern, waarin hij 25 doelpunten maakte en dertien assists leverde. In het topscorersklassement van de Bundesliga eindigde hij samen met ploeggenoot Arjen Robben op een gedeelde tweede plaats (beide zeventien doelpunten), achter Alexander Meier (negentien doelpunten). Mooie cijfers, die in de schaduw zouden komen te staan van iets nóg groters.
In het seizoen 2015-2016 werd hij met 30 doelpunten voor het eerst topscorer van de Bundesliga. Een prestatie van formaat. Toch zullen weinig voetballiefhebbers eraan refereren als ze het over dat seizoen hebben. Nadat hij aan het begin van de tweede helft tegen VFL Wolfsburg bij een 0–1 achterstand Thiago Alcántara verving, maakte Lewandowski tussen de 51ste en 60ste minuut van de wedstrijd vijf doelpunten, goed voor een uiteindelijke 5–1 eindstand. Lewandowski maakte daarbij zowel de snelste hattrick (drieënhalve minuut), de snelste vier (in minder dan zes minuten) als de snelste vijf doelpunten ooit. Verder maakte geen voetballer vijf doelpunten na, als invaller, binnen de lijnen te zijn gekomen.
Voor de nationale ploeg van Polen heeft ie na zijn debuut in 2008 in meer dan 100 interlands meer dan 50 keer gescoord. Lewandowski maakte op 6 oktober 2019 zijn zesde hattrick voor de nationale ploeg. Hij maakte die dag alle doelpunten in een met 0–3 gewonnen kwalificatiewedstrijd voor het EK 2020 in en tegen Letland. Of EK 2021, zo je wilt.
Vorig jaar het Bundesliga record van Gerd Müller verbeterd. De Bayern München legende kwam tot 41 doelpunten. Lewandowski scoorde er 42.
Een internationale ster met een gedroomde loopbaan die voor weinigen is weggelegd. Nu bij Barcelona onder contract. Met wie weet nieuwe records. Die echter vooral in de herinnering zal blijven voortleven door negen magische minuten. Minuten die de boeken zijn ingegaan. Minuten die vastgelegd zijn in het grote recordboek voor gerealiseerde dromen. Daar mag een pint Guiness op gedronken worden.
Ik noem een Tony van Heemschut,een Loeki Knol,een Brammetje Biesterveld en natuurlijk een Japie Stobbe !
Er zijn wereldsterren of grote voetballers de niet oud werden doordat ze verongelukten. Pezzei de Oostenrijker, de Italiaanse wereldkampioen Scirea, de wonderdribbelaar uit Spanje Juanito of de flamboyante Belg Ludo Coeck. Er zijn ook minder bekende spelers die door een auto ongeluk om het leven kwamen. Wie kent Tommie Krommendijk nog ?
Eén van de grootste talenten van de generatie Rijkaard, Gullit, van Basten. Tommie speelde met dit supertrio in Jong Oranje. Hij zou echter maar 22 jaar worden. Begonnen bij het verdwenen Wageningen (samen met o.a. John van den Brom), daarna via PSV, Feijenoord en Cercle Brugge naar FC Twente. Door twee zware blessures kwam zijn talent er niet echt uit.
Hij bleef echter hopen en vechten voor de de definitieve doorbraak
Eenmaal bij de Subtopper Twente was hij er klaar voor. De blessures overwonnen zou hij alsnog, via een omweg, de top gaan bereiken. Het werd echter een andere weg die het talent in de knop brak. Hij speelde maar één wedstrijd voor de club uit Enschede. Na de overwinning tegen Roda JC, waarin hij scoorde, vond hij zijn Waterloo. Net als bij de Ajacied Robbie de Wit, zullen we nooit weten hoe goed hij zou zijn geworden.
John van den Brom is momenteel een analist met overgewicht. Een bierbuik schijnt een vereiste te zijn om te mogen analiseren. Gezien Tommie Krommendijk wel een pilsje lustte, is het goed mogelijk dat hij ex-Twente speler Theo Janssen zou assisteren bij Rondo. Een rondo die hij maar tot 1990 mocht maken op de velden.
Eén van de grootste talenten van de generatie Rijkaard, Gullit, van Basten. Tommie speelde met dit supertrio in Jong Oranje. Hij zou echter maar 22 jaar worden. Begonnen bij het verdwenen Wageningen (samen met o.a. John van den Brom), daarna via PSV, Feijenoord en Cercle Brugge naar FC Twente. Door twee zware blessures kwam zijn talent er niet echt uit.
Hij bleef echter hopen en vechten voor de de definitieve doorbraak
Eenmaal bij de Subtopper Twente was hij er klaar voor. De blessures overwonnen zou hij alsnog, via een omweg, de top gaan bereiken. Het werd echter een andere weg die het talent in de knop brak. Hij speelde maar één wedstrijd voor de club uit Enschede. Na de overwinning tegen Roda JC, waarin hij scoorde, vond hij zijn Waterloo. Net als bij de Ajacied Robbie de Wit, zullen we nooit weten hoe goed hij zou zijn geworden.
John van den Brom is momenteel een analist met overgewicht. Een bierbuik schijnt een vereiste te zijn om te mogen analiseren. Gezien Tommie Krommendijk wel een pilsje lustte, is het goed mogelijk dat hij ex-Twente speler Theo Janssen zou assisteren bij Rondo. Een rondo die hij maar tot 1990 mocht maken op de velden.
Ik noem een Tony van Heemschut,een Loeki Knol,een Brammetje Biesterveld en natuurlijk een Japie Stobbe !
quote:
Er zijn wereldsterren of grote voetballers de niet oud werden doordat ze verongelukten. Pezzei de Oostenrijker, de Italiaanse wereldkampioen Scirea, de wonderdribbelaar uit Spanje Juanito of de flamboyante Belg Ludo Coeck. Er zijn ook minder bekende spelers die door een auto ongeluk om het leven kwamen. Wie kent Tommie Krommendijk nog ?
[ afbeelding ]
Eén van de grootste talenten van de generatie Rijkaard, Gullit, van Basten. Tommie speelde met dit supertrio in Jong Oranje. Hij zou echter maar 22 jaar worden. Begonnen bij het verdwenen Wageningen (samen met o.a. John van den Brom), daarna via PSV, Feijenoord en Cercle Brugge naar FC Twente. Door twee zware blessures kwam zijn talent er niet echt uit.
Hij bleef echter hopen en vechten voor de de definitieve doorbraak
Eenmaal bij de Subtopper Twente was hij er klaar voor. De blessures overwonnen zou hij alsnog, via een omweg, de top gaan bereiken. Het werd echter een andere weg die het talent in de knop brak. Hij speelde maar één wedstrijd voor de club uit Enschede. Na de overwinning tegen Roda JC, waarin hij scoorde, vond hij zijn Waterloo. Net als bij de Ajacied Robbie de Wit, zullen we nooit weten hoe goed hij zou zijn geworden.
John van den Brom is momenteel een analist met overgewicht. Een bierbuik schijnt een vereiste te zijn om te mogen analiseren. Gezien Tommie Krommendijk wel een pilsje lustte, is het goed mogelijk dat hij ex-Twente speler Theo Janssen zou assisteren bij Rondo. Een rondo die hij maar tot 1990 mocht maken op de velden.
Vandaag 32 jaar geleden overleden.quote:
Er zijn wereldsterren of grote voetballers de niet oud werden doordat ze verongelukten. Pezzei de Oostenrijker, de Italiaanse wereldkampioen Scirea, de wonderdribbelaar uit Spanje Juanito of de flamboyante Belg Ludo Coeck. Er zijn ook minder bekende spelers die door een auto ongeluk om het leven kwamen. Wie kent Tommie Krommendijk nog ?
[ afbeelding ]
Eén van de grootste talenten van de generatie Rijkaard, Gullit, van Basten. Tommie speelde met dit supertrio in Jong Oranje. Hij zou echter maar 22 jaar worden. Begonnen bij het verdwenen Wageningen (samen met o.a. John van den Brom), daarna via PSV, Feijenoord en Cercle Brugge naar FC Twente. Door twee zware blessures kwam zijn talent er niet echt uit.
Hij bleef echter hopen en vechten voor de de definitieve doorbraak
Eenmaal bij de Subtopper Twente was hij er klaar voor. De blessures overwonnen zou hij alsnog, via een omweg, de top gaan bereiken. Het werd echter een andere weg die het talent in de knop brak. Hij speelde maar één wedstrijd voor de club uit Enschede. Na de overwinning tegen Roda JC, waarin hij scoorde, vond hij zijn Waterloo. Net als bij de Ajacied Robbie de Wit, zullen we nooit weten hoe goed hij zou zijn geworden.
John van den Brom is momenteel een analist met overgewicht. Een bierbuik schijnt een vereiste te zijn om te mogen analiseren. Gezien Tommie Krommendijk wel een pilsje lustte, is het goed mogelijk dat hij ex-Twente speler Theo Janssen zou assisteren bij Rondo. Een rondo die hij maar tot 1990 mocht maken op de velden.
Ik noem een Tony van Heemschut,een Loeki Knol,een Brammetje Biesterveld en natuurlijk een Japie Stobbe !
Publiekslievelingen zijn doorgaans de betere voetballers. Anders de harde werkers op het middenveld of de granieten verdedigers. Eventueel uit beton gegoten. Daarom is de ongekende populariteit van René van Rijswijk bij zijn clubs zo uitzonderlijk. Bijna een raadsel.
De Rotterdammer begon in het betaalde voetbal bij RKC in Waalwijk, daarna Cambuur en NEC, om weer bij Cambuur te eindigen. Zijn slungelige lichaamsbouw maakte van de rechtsbuiten een a-typische profvoetballer. Wat hem nog meer een vreemde eend in de voetbalbijt maakte was zijn haardracht. Valderama, Lalas en Gullit hadden als spelers een opmerkelijk kapsel. Dat waren wereldtoppers, die zich dat konden en mochten veroorloven.
De klittende paardenstaart tot op zijn billen maakte van van Rijswijk een buitenbeentje. Zijn interesse in alternatieve gitaarmuziek en psychologie was ook niet standaard te noemen. Je zou verwachten dat als je je zo etaleert en profileert, je dat compenseert met prestaties op het veld. Hij had echter als bijnaam "De spits die nooit scoort." De latere student psychologie scoorde voor zijn drie clubs in 314 wedstrijden welgeteld 31 doelpunten. Dat zijn zo'n 50 doelpunten minder dan dat zijn beste vriend en ploeggenoot bij NEC, Patrick Pothuizen, aan gele kaarten ontving (Nederlands record).
De talentloze, blind rennende, hardwerkende en nooit scorende rechtsbuiten had niks met het voetbalwereldje. Hij vond zijn collega's maar eenheidsworsten. Toch werd-ie op handen gedragen door de supporters. Van Rijswijk scoorde in De Goffert in 123 wedstrijden 3 keer voor NEC. Hij wist in drie seizoenen, 3 keer de nul te houden. Nadat hij 60 wedstrijden achtereen het net niet wist te vinden, kreeg hij een niet te missen kans, raakte de bal verkeerd met zijn scheenbeen, waarna de bal tergend langzaam over de doellijn hobbelde. Hij liep nog net geen ererondje. Maakte zijn cultstatus wel waar. Het hartstochtelijk juichen van de NEC-supporters was oprecht. Zo maak je ze niet veel meer mee tegenwoordig.
[ Bericht 6% gewijzigd door tong80 op 02-09-2022 19:13:03 ]
De Rotterdammer begon in het betaalde voetbal bij RKC in Waalwijk, daarna Cambuur en NEC, om weer bij Cambuur te eindigen. Zijn slungelige lichaamsbouw maakte van de rechtsbuiten een a-typische profvoetballer. Wat hem nog meer een vreemde eend in de voetbalbijt maakte was zijn haardracht. Valderama, Lalas en Gullit hadden als spelers een opmerkelijk kapsel. Dat waren wereldtoppers, die zich dat konden en mochten veroorloven.
De klittende paardenstaart tot op zijn billen maakte van van Rijswijk een buitenbeentje. Zijn interesse in alternatieve gitaarmuziek en psychologie was ook niet standaard te noemen. Je zou verwachten dat als je je zo etaleert en profileert, je dat compenseert met prestaties op het veld. Hij had echter als bijnaam "De spits die nooit scoort." De latere student psychologie scoorde voor zijn drie clubs in 314 wedstrijden welgeteld 31 doelpunten. Dat zijn zo'n 50 doelpunten minder dan dat zijn beste vriend en ploeggenoot bij NEC, Patrick Pothuizen, aan gele kaarten ontving (Nederlands record).
De talentloze, blind rennende, hardwerkende en nooit scorende rechtsbuiten had niks met het voetbalwereldje. Hij vond zijn collega's maar eenheidsworsten. Toch werd-ie op handen gedragen door de supporters. Van Rijswijk scoorde in De Goffert in 123 wedstrijden 3 keer voor NEC. Hij wist in drie seizoenen, 3 keer de nul te houden. Nadat hij 60 wedstrijden achtereen het net niet wist te vinden, kreeg hij een niet te missen kans, raakte de bal verkeerd met zijn scheenbeen, waarna de bal tergend langzaam over de doellijn hobbelde. Hij liep nog net geen ererondje. Maakte zijn cultstatus wel waar. Het hartstochtelijk juichen van de NEC-supporters was oprecht. Zo maak je ze niet veel meer mee tegenwoordig.
[ Bericht 6% gewijzigd door tong80 op 02-09-2022 19:13:03 ]
Ik noem een Tony van Heemschut,een Loeki Knol,een Brammetje Biesterveld en natuurlijk een Japie Stobbe !
48 jaar geleden dat nummer 14 schitterde op het WK-74. Cruijffie is niet meer. Overleed maart 2016. De herinnering blijft aan een groot mens en aan een groot sportman. De in 2000 tot Europees voetballer van de 20e eeuw gekozen Cruijff was op dat legendarische WK in 1974 pas 26 jaar jong. Ik was destijds niet ouder dan 11. Niet denkend aan de nabije toekomst. Al helemaal niet aan het jaar 2022 waarin we nu leven. 40-45 had nog geen betekenis. 4711 evenmin. Een verleden had ik niet. Althans, dat lag al lang achter me.
Als 11jarige leef je in het heden. Het heden van De Kromme met nummer 10 op het WK-74 in West-Duitsland. Had nog nooit gehoord van George Orwells onheilspellende boek 1984. Van Beatles gitarist George Harrison, ondanks veel nummer 1 hits met De Beatles, kende ik het bestaan niet. Hoe George zijn best ook zou doen, zelfs bij deze legendarische Ierse Europees voetballer van het jaar 1967 ging er geen slaapkamerlichtje branden in 1974.
Het leeftijdsverschil tussen de jonge Herman en de oudere Johan was met 15 jaar eigenlijk niet eens zo groot. Toch waren het 2 verschillende werelden. Alsof Neil Armstrong vanaf de maan naar de aarde keek en besefte dat de aarde relatief jong is. Met de meest geavanceerde lens zou Armstrong nog de eeuwigheid niet kunnen bevatten.
Mijn huidige leeftijd van 59 klinkt relatief oud. Gelukkig ben ik jong van geest en is de geest uit de fles. 54 is wel het jaar, net als 74, dat West Duitsland onterecht wereldkampioen werd. 55 jaar geleden werd George Best, op jonge leeftijd, Europees voetballer van het jaar. Op latere leeftijd had ie heel wat op zijn lever. Ik was 25 jaartjes jong toen Nederland in 1988 Europees kampioen werd. De 34 jaren daarna zijn omgevlogen. Via de exploderende, omvliegende Space Shuttle in 1989 en de aanslag plegende vliegtuigen op 9-11. Herinneringen die je uit je geheugen wil wissen. Daar waar je de successen van de grote voetballers in die 34 jaar wil koesteren.
Ik koester, als muziekliefhebber, ook de gedachten aan m'n muzikale helden uit het klankrijke verleden. Op mijn 18e ging ik met vrienden in 1979 voor het eerst naar Pinkpop. Een jaar later, 1980 zag ik Bono van U2 i
n de stellage van het Pinkpop-podium klimmen. Stiekem hoopte ik dat ie naar beneden zou vallen. Dan was ik erbij geweest. Zoals ik 6 jaar later in De Meer zat om de vermaarde omhaal van Marco van Basten tegen FC Den Bosch live te zien, en in 1988 in het stadion van HSV achter het doel stond in 1988 toen San Marco in de 90ste minuut tegen de Duitsers de 2-1 er in gleed. Herinneringen die nu nog kippenvel veroorzaken. Tijdloze herinneringen, herinneringen waarbij de tijd even lijkt stil te staan.
Een 76 jarige rocker, die meer dan 40 albums heeft uitgebracht, bezorgt me ook nog steeds het euforische gevoel dat ik als 11jarig voetballiefhebbertje voelde bij het Totaalvoetbal van Oranje op het WK-74. Een zanger/gitarist die zich al vanaf de jaren 60 continue vernieuwt, zonder zijn roots uit het oog te verliezen. Als snotaap in de zestiger jaren waren The Monkees mijn muzikale helden. Wist ik veel dat ze De Beatles wilden naäpen. Deze Canadese muzikale held speelt de pannen nog steeds van het dak. Alsof ie Cruijff of van Basten is in hun jonge jaren.
Cruijff en van Basten kun je zonder omhaal van woorden geniale voetballers noemen. Dinosaur Sr, Neil Young, mag je ook in die categorie scharen. Piet Keizer noemde men de koning van de schaar. De oude rot Neil Young, raakt als een jonge God nog steeds de gevoelige snaar. Dan zeggen cijfers, leeftijd of jaartallen niks meer. Pietje en Johan houden in de voetbalhemel als Godenzonen samen een balletje hoog. Zoals Neil Young de eer hooghoudt van muzikanten die je recht in het hart raken.
Als Neil Young de sterren van de hemel speelt, houdt deze 50jarige het niet droog. Zoals ooit de jonge, 11jarige Herman na de verloren WK finale in 1974. Zich niet realiserend dat schoonheid uiteindelijk altijd overwint. Keep on rocking in the free world....
tong80
Als 11jarige leef je in het heden. Het heden van De Kromme met nummer 10 op het WK-74 in West-Duitsland. Had nog nooit gehoord van George Orwells onheilspellende boek 1984. Van Beatles gitarist George Harrison, ondanks veel nummer 1 hits met De Beatles, kende ik het bestaan niet. Hoe George zijn best ook zou doen, zelfs bij deze legendarische Ierse Europees voetballer van het jaar 1967 ging er geen slaapkamerlichtje branden in 1974.
Het leeftijdsverschil tussen de jonge Herman en de oudere Johan was met 15 jaar eigenlijk niet eens zo groot. Toch waren het 2 verschillende werelden. Alsof Neil Armstrong vanaf de maan naar de aarde keek en besefte dat de aarde relatief jong is. Met de meest geavanceerde lens zou Armstrong nog de eeuwigheid niet kunnen bevatten.
Mijn huidige leeftijd van 59 klinkt relatief oud. Gelukkig ben ik jong van geest en is de geest uit de fles. 54 is wel het jaar, net als 74, dat West Duitsland onterecht wereldkampioen werd. 55 jaar geleden werd George Best, op jonge leeftijd, Europees voetballer van het jaar. Op latere leeftijd had ie heel wat op zijn lever. Ik was 25 jaartjes jong toen Nederland in 1988 Europees kampioen werd. De 34 jaren daarna zijn omgevlogen. Via de exploderende, omvliegende Space Shuttle in 1989 en de aanslag plegende vliegtuigen op 9-11. Herinneringen die je uit je geheugen wil wissen. Daar waar je de successen van de grote voetballers in die 34 jaar wil koesteren.
Ik koester, als muziekliefhebber, ook de gedachten aan m'n muzikale helden uit het klankrijke verleden. Op mijn 18e ging ik met vrienden in 1979 voor het eerst naar Pinkpop. Een jaar later, 1980 zag ik Bono van U2 i
n de stellage van het Pinkpop-podium klimmen. Stiekem hoopte ik dat ie naar beneden zou vallen. Dan was ik erbij geweest. Zoals ik 6 jaar later in De Meer zat om de vermaarde omhaal van Marco van Basten tegen FC Den Bosch live te zien, en in 1988 in het stadion van HSV achter het doel stond in 1988 toen San Marco in de 90ste minuut tegen de Duitsers de 2-1 er in gleed. Herinneringen die nu nog kippenvel veroorzaken. Tijdloze herinneringen, herinneringen waarbij de tijd even lijkt stil te staan.
Een 76 jarige rocker, die meer dan 40 albums heeft uitgebracht, bezorgt me ook nog steeds het euforische gevoel dat ik als 11jarig voetballiefhebbertje voelde bij het Totaalvoetbal van Oranje op het WK-74. Een zanger/gitarist die zich al vanaf de jaren 60 continue vernieuwt, zonder zijn roots uit het oog te verliezen. Als snotaap in de zestiger jaren waren The Monkees mijn muzikale helden. Wist ik veel dat ze De Beatles wilden naäpen. Deze Canadese muzikale held speelt de pannen nog steeds van het dak. Alsof ie Cruijff of van Basten is in hun jonge jaren.
Cruijff en van Basten kun je zonder omhaal van woorden geniale voetballers noemen. Dinosaur Sr, Neil Young, mag je ook in die categorie scharen. Piet Keizer noemde men de koning van de schaar. De oude rot Neil Young, raakt als een jonge God nog steeds de gevoelige snaar. Dan zeggen cijfers, leeftijd of jaartallen niks meer. Pietje en Johan houden in de voetbalhemel als Godenzonen samen een balletje hoog. Zoals Neil Young de eer hooghoudt van muzikanten die je recht in het hart raken.
Als Neil Young de sterren van de hemel speelt, houdt deze 50jarige het niet droog. Zoals ooit de jonge, 11jarige Herman na de verloren WK finale in 1974. Zich niet realiserend dat schoonheid uiteindelijk altijd overwint. Keep on rocking in the free world....
tong80
Ik noem een Tony van Heemschut,een Loeki Knol,een Brammetje Biesterveld en natuurlijk een Japie Stobbe !
Er zijn wedstrijden die onterecht nooit legendarisch zijn geworden. Het zijn Oh-Ja wedstrijden. Wedstrijden vaak tussen grote clubs. Dit was er zo één. Halve finale Champions League, April 2003. Old Trafford. Manchester United-Real Madrid. Twee grootmachten met een grote historie. Dat is geen garantie voor mooi voetbal. Deze avond wel.
Eén van de mooiste wedstrijden ooit op het hoogste niveau. Droomvoetbal tussen twee teams op hun piek. Zeven doelpunten. Dus niet gelijkelijk verdeeld. Manchester trok aan het langste eind bij de 4-3
Ronaldo, de ster die ontlook in Nederland, scoorde drie keer namens de Spanjaarden. Een andere latere wereldster scoorde twee keer. Twee spelers die het mooie PSV-shirt droegen. Met trots naar een ander land gingen. Om te scoren en geschiedenis te schrijven.
Ik weet niet meer of ie z'n haren in de plooi hield tijdens het juichen. Beckham was de enige echte Ronaldo wel voor destijds. Tegenwoordig lachen ze in de plooi voor de fotografen. Hij viel in. Z'n haren toen al gladgestreken.
En Ruud? Ik wil het niet op de spits drijven. Daar doen we een moord voor tegenwoordig in Oranje. We hebben niet eens een spits. Kunnen we Huntelaar niet oproepen. En Robben hangend op rechts.
Manchester United (4-3-3): Barthez; Brown, Ferdinand, Silvestre (P Neville, 79), O'Shea; Veron (Beckham, 63), Keane (Fortune, 82), Butt; Solskjaer, Van Nistelrooy, Giggs.
Real Madrid (4-3-2-1): Casillas; Salgado, Hierro, Helguera, Roberto Carlos; Makelele, Guti, McManaman (Portillo, 69); Figo (Pavon, 88), Zidane; Ronaldo (Solari, 67).
Eén van de mooiste wedstrijden ooit op het hoogste niveau. Droomvoetbal tussen twee teams op hun piek. Zeven doelpunten. Dus niet gelijkelijk verdeeld. Manchester trok aan het langste eind bij de 4-3
Ronaldo, de ster die ontlook in Nederland, scoorde drie keer namens de Spanjaarden. Een andere latere wereldster scoorde twee keer. Twee spelers die het mooie PSV-shirt droegen. Met trots naar een ander land gingen. Om te scoren en geschiedenis te schrijven.
Ik weet niet meer of ie z'n haren in de plooi hield tijdens het juichen. Beckham was de enige echte Ronaldo wel voor destijds. Tegenwoordig lachen ze in de plooi voor de fotografen. Hij viel in. Z'n haren toen al gladgestreken.
En Ruud? Ik wil het niet op de spits drijven. Daar doen we een moord voor tegenwoordig in Oranje. We hebben niet eens een spits. Kunnen we Huntelaar niet oproepen. En Robben hangend op rechts.
Manchester United (4-3-3): Barthez; Brown, Ferdinand, Silvestre (P Neville, 79), O'Shea; Veron (Beckham, 63), Keane (Fortune, 82), Butt; Solskjaer, Van Nistelrooy, Giggs.
Real Madrid (4-3-2-1): Casillas; Salgado, Hierro, Helguera, Roberto Carlos; Makelele, Guti, McManaman (Portillo, 69); Figo (Pavon, 88), Zidane; Ronaldo (Solari, 67).
Ik noem een Tony van Heemschut,een Loeki Knol,een Brammetje Biesterveld en natuurlijk een Japie Stobbe !
Waarom wordt er bij Feyenoord-Ajax altijd gesproken over de enige echte klassieker? PSV heeft een veel groter verleden, met veel meer prijzen en veel meer sterspelers.
Verder heeft het al meer dan 25 jaar een mooi en modern stadion. Feyenoord speelt al meer dan 25 jaar in een betonnen bouwval. De Kuip is inderdaad groter dan het Philipsstadion. Maar Lange Frans is óók groter dan Mick Jagger. Ik weet wel wie van die twee de Kuip vol zou krijgen.
De Kuip beweegt als er gejuicht wordt. Alsof dat iets is om trots op te zijn. Ook dat wil niks zeggen. In tegenstelling tot Catherine Keyl, beweegt de van Brienenoordbrug wél als je erover heen gaat.
Het wordt als nostalgisch ervaren, zoals in de Kuip in de regen naar een wedstrijd te kijken. Zelfs Patricia Paay heeft inmiddels een schuifdak omdat ze het gezeik over haar spuugzat was. Je hoeft immers niet alles te slikken. Zoals in het verleden Amsterdammers als Israël, Gullit, Witschge en Cruijff huis hielden in de Kuip, zullen ze nu op de koffie komen.
Alsnog het stadion stutten, stabiliseren en barricaderen zal geen effect sorteren. Ze komen binnen zonder kloppen. En gaan een dijk van een afscheidswedstrijd spelen. Waarna, op verzoek, het licht uit zal gaan.
Verder heeft het al meer dan 25 jaar een mooi en modern stadion. Feyenoord speelt al meer dan 25 jaar in een betonnen bouwval. De Kuip is inderdaad groter dan het Philipsstadion. Maar Lange Frans is óók groter dan Mick Jagger. Ik weet wel wie van die twee de Kuip vol zou krijgen.
De Kuip beweegt als er gejuicht wordt. Alsof dat iets is om trots op te zijn. Ook dat wil niks zeggen. In tegenstelling tot Catherine Keyl, beweegt de van Brienenoordbrug wél als je erover heen gaat.
Het wordt als nostalgisch ervaren, zoals in de Kuip in de regen naar een wedstrijd te kijken. Zelfs Patricia Paay heeft inmiddels een schuifdak omdat ze het gezeik over haar spuugzat was. Je hoeft immers niet alles te slikken. Zoals in het verleden Amsterdammers als Israël, Gullit, Witschge en Cruijff huis hielden in de Kuip, zullen ze nu op de koffie komen.
Alsnog het stadion stutten, stabiliseren en barricaderen zal geen effect sorteren. Ze komen binnen zonder kloppen. En gaan een dijk van een afscheidswedstrijd spelen. Waarna, op verzoek, het licht uit zal gaan.
Ik noem een Tony van Heemschut,een Loeki Knol,een Brammetje Biesterveld en natuurlijk een Japie Stobbe !
Voetballers die aan lagerwal raken zijn er in alle soorten en maten. Van George Best tot Paul Gascoinge, en van Paul Merson tot Garrincha. Weinigen zullen echter het aan lager wal palmares van Glenn helder evenaren. Als je bij Ajax, Arsenal en Benfica hebt gespeeld zou je op een gouden kroon moeten zitten. Glenn helder echter zakte zo diep dat er geen kroon in z'n gebit meer vanaf kon.
Zitten deed ie wel. In de bajes. Na het molesteren van zijn ex en haar partner. De latere drummer en percussionist sloeg wel vaker de plank mis. Bij Vitesse al gokverslaafd raakte hij bij Arsenal helemaal in punarie. In Engeland gokland verspeelde-ie zijn voetbalroem en zijn ouwedag pensioen. De viervoudig international vergokte al zijn geld. Bij Ajax moest-ie plaats maken voor Bryan Roy, bij Arsenal voor Marc Overmars.
De zelfverklaarde narcist eindigde bij TOP-Oss en in de krochten van het amateurvoetbal. Met zijn kaartgenoot John de Wolf trad ie nog op in een obscuur TV-programma. Zijn biografie verkocht ook niet. Het in zijn bezit aangetroffen geweer had ook geen weerwoord. Hoe een mega talent zichzelf te gronden richt is bij Glenn Helder een leerboek.
In november 1995 speelde het Nederlands Elftal een Play Off interland tegen Ierland op Anfield Road. Er stonden elf Ajacieden of internationals met een Ajax verleden op het veld. Eén ervan was Glenn Helder. Gelukkig heeft-ie nooit in het eerste van Ajax gespeeld. Samen met Marc Overmars zou het iets te veel van het goede zijn geweest.
Zitten deed ie wel. In de bajes. Na het molesteren van zijn ex en haar partner. De latere drummer en percussionist sloeg wel vaker de plank mis. Bij Vitesse al gokverslaafd raakte hij bij Arsenal helemaal in punarie. In Engeland gokland verspeelde-ie zijn voetbalroem en zijn ouwedag pensioen. De viervoudig international vergokte al zijn geld. Bij Ajax moest-ie plaats maken voor Bryan Roy, bij Arsenal voor Marc Overmars.
De zelfverklaarde narcist eindigde bij TOP-Oss en in de krochten van het amateurvoetbal. Met zijn kaartgenoot John de Wolf trad ie nog op in een obscuur TV-programma. Zijn biografie verkocht ook niet. Het in zijn bezit aangetroffen geweer had ook geen weerwoord. Hoe een mega talent zichzelf te gronden richt is bij Glenn Helder een leerboek.
In november 1995 speelde het Nederlands Elftal een Play Off interland tegen Ierland op Anfield Road. Er stonden elf Ajacieden of internationals met een Ajax verleden op het veld. Eén ervan was Glenn Helder. Gelukkig heeft-ie nooit in het eerste van Ajax gespeeld. Samen met Marc Overmars zou het iets te veel van het goede zijn geweest.
Ik noem een Tony van Heemschut,een Loeki Knol,een Brammetje Biesterveld en natuurlijk een Japie Stobbe !
Je kunt naar mindere voetballers worden vernoemd dan naar Denis Law. Dennis Bergkamp had zijn voornaam te danken aan deze Schotse Manchester United legende. Een voetballer uit een sprookjesboek. Maar met een dramatische wending op het laatst.
Denis Law was het zevende kind in een arm vissersgezin. Zijn eerste voetbalschoenen kreeg hij op zijn 14e van de buurman. Het was al snel duidelijk dat-ie bovengemiddeld begaafd was. Hij mocht als schriel, brildragend spelertje een proefwedstrijd spelen voor Huddersfield Town in Engeland. Hij werd ondanks de twijfels aangenomen.
In 1954 maakte hij, als 16-jarige, zijn debuut. Matt Busby, trainer van Manchester United wilde hem kopen. Huddersfield Town weigerde het bod van 10.000 pond. Nota bene de latere Liverpool-coach Bill Shankly hield de transfer tegen.
Manchester City werd twee jaar later zijn eerste club op het hoogste niveau. Inmiddels was de scorende dribbelaar al international. Nog steeds is ie topscorer van de Barmy Army. Via een omweg werd ie alsnog speler van Manchester United. Hij zou er 11 seizoenen spelen met 170 doelpunten. met als kroon de verkiezing tot Europees voetballer van het jaar. En de Europacup-1 winst in 1968.
Hij nam na 11 jaar afscheid van United om bij City zijn carriere af te sluiten. Zijn laatste competitiewedstrijd in de laatste wedstrijd van het seizoen 1973/1974 eindigde dramatisch. Door een magistrale hakbal in het doel tijdens Manchester City-Manchester United degradeerde Manchester United. Hij weigerde te juichen, hij vroeg om gewisseld te worden. Gebroken, vochtige ogen, zat ie in de dug-out. Geen vreugdetranen. Wel een legende geboren.
En Dennis The Flying Dutchman ? Still flying. Ook One of the greatest...
'Nederland, Nederland gaat in de halve finale komen,
ik heb opeens zo'n gevoel dat we in de halve finale gaan komen
Met balbezit voor Frank de Boer
Frank de Boer speelt de bal, heel goed naar Dennis Bergkamp
Dennis Bergkamp
Dennis Bergkamp neemt de bal aan Dennis Bergkamp!
AOAOAAAAAAARGH!
Frank de Boer speelt de bal naar Dennis Bergkamp
Die neemt de bal feilloos aan
En die schiet de bal erin
We spelen nog officieel 20 seconden
Dennis Bergkamp 2-1
2-1
AOAOAAAAAAARGH!'
Denis Law was het zevende kind in een arm vissersgezin. Zijn eerste voetbalschoenen kreeg hij op zijn 14e van de buurman. Het was al snel duidelijk dat-ie bovengemiddeld begaafd was. Hij mocht als schriel, brildragend spelertje een proefwedstrijd spelen voor Huddersfield Town in Engeland. Hij werd ondanks de twijfels aangenomen.
In 1954 maakte hij, als 16-jarige, zijn debuut. Matt Busby, trainer van Manchester United wilde hem kopen. Huddersfield Town weigerde het bod van 10.000 pond. Nota bene de latere Liverpool-coach Bill Shankly hield de transfer tegen.
Manchester City werd twee jaar later zijn eerste club op het hoogste niveau. Inmiddels was de scorende dribbelaar al international. Nog steeds is ie topscorer van de Barmy Army. Via een omweg werd ie alsnog speler van Manchester United. Hij zou er 11 seizoenen spelen met 170 doelpunten. met als kroon de verkiezing tot Europees voetballer van het jaar. En de Europacup-1 winst in 1968.
Hij nam na 11 jaar afscheid van United om bij City zijn carriere af te sluiten. Zijn laatste competitiewedstrijd in de laatste wedstrijd van het seizoen 1973/1974 eindigde dramatisch. Door een magistrale hakbal in het doel tijdens Manchester City-Manchester United degradeerde Manchester United. Hij weigerde te juichen, hij vroeg om gewisseld te worden. Gebroken, vochtige ogen, zat ie in de dug-out. Geen vreugdetranen. Wel een legende geboren.
En Dennis The Flying Dutchman ? Still flying. Ook One of the greatest...
'Nederland, Nederland gaat in de halve finale komen,
ik heb opeens zo'n gevoel dat we in de halve finale gaan komen
Met balbezit voor Frank de Boer
Frank de Boer speelt de bal, heel goed naar Dennis Bergkamp
Dennis Bergkamp
Dennis Bergkamp neemt de bal aan Dennis Bergkamp!
AOAOAAAAAAARGH!
Frank de Boer speelt de bal naar Dennis Bergkamp
Die neemt de bal feilloos aan
En die schiet de bal erin
We spelen nog officieel 20 seconden
Dennis Bergkamp 2-1
2-1
AOAOAAAAAAARGH!'
Ik noem een Tony van Heemschut,een Loeki Knol,een Brammetje Biesterveld en natuurlijk een Japie Stobbe !
Komt er ook een verhaal over "De Oorwassing in de Evenementenhal" van gisteren?
Op vrijdag 14 april 2023 07:00 schreef Lokale_Notabele het volgende:
"Orkun Kokcu is een dynamischere verbeterde versie van Andrea Pirlo".
"Orkun Kokcu is een dynamischere verbeterde versie van Andrea Pirlo".
Over een paar jaarquote:
Komt er ook een verhaal over "De Oorwassing in de Evenementenhal" van gisteren?
Ik noem een Tony van Heemschut,een Loeki Knol,een Brammetje Biesterveld en natuurlijk een Japie Stobbe !
Zet een zwetende, vies dikke ex-Ajacied, als een om zich heen slaande analist, aan tafel bij Vandaag Inside of andere voetbalprogramma's Laat hem als Ajax-supporter de grootst mogelijke onzin over Feijenoord uitkramen, als ie al iets zegt over die club, en Nederland Voetballand zal te klein zijn.
De Amsterdammer Jacques van Gelder zou een Ajacied zijn als tafelheer bij Studio Voetbal destijds op zondagavond. Moest zich in de media zelfs steeds weer verantwoorden en verdedigen. Niets mis mee, als voetballiefhebber en deskundige gespreksleider, wiens mening niet van belang was, om een clubvoorkeur te hebben. Hij liet die voorkeur verder nooit doorschemeren. Deed ie het wel, was het met een kwinkslag.
Wilfried Genee doet het openlijk met zijn Cambuur. Deze boertige "analist" uit de "grote" stad zit er als supporter van Feijenoord openlijk te balen dat Ajax coach Schreuders goed wisselde. Jan Boskamp, daar heb ik het over, vindt dat Tadic eerder rood had moeten krijgen. Niet omdat ie het een elleboogstoot vond van de Ajax-spits, nee omdat Feijenoorder Berghuis ook ooit een rode kaart kreeg. Verder bestaat zijn bijdrage in Voetbal Analistenland uit bulderend lachen, René van der Gijp op zijn rug slaan, Wesley Sneijder interumperen, de ongelikte beer uit hangen, alles wat uit Amsterdam beschimpen en gespreksleider wie-dan-ook scheldend beschimpen.
Jan Boskamp is als SC Heerenveen en De Graafschap. Clubs die "je" leuk en sympathiek MOET vinden. Ik maak zelf wel uit welke clubs mijn voorkeur genieten. De ene club heeft theaterpubliek, de andere club gemaakte superboeren. Daar heb ik helemaal niks mee. Net zoals ik niks heb met de z.g.n leuke superboer Johan Boskamp.
Deze ex-topvoetballer heeft een podium gekregen in de grootste voetbaltheaters op de Nederlandse televisie. Dat-ie ooit tijdens de uitzending Duitse voetballertjes op het WK-17 Kleine Adolfjes noemde typeert de man en zijn domheid. Om dat te concluderen hoef ik niet gesouffleerd te worden.
De Amsterdammer Jacques van Gelder zou een Ajacied zijn als tafelheer bij Studio Voetbal destijds op zondagavond. Moest zich in de media zelfs steeds weer verantwoorden en verdedigen. Niets mis mee, als voetballiefhebber en deskundige gespreksleider, wiens mening niet van belang was, om een clubvoorkeur te hebben. Hij liet die voorkeur verder nooit doorschemeren. Deed ie het wel, was het met een kwinkslag.
Wilfried Genee doet het openlijk met zijn Cambuur. Deze boertige "analist" uit de "grote" stad zit er als supporter van Feijenoord openlijk te balen dat Ajax coach Schreuders goed wisselde. Jan Boskamp, daar heb ik het over, vindt dat Tadic eerder rood had moeten krijgen. Niet omdat ie het een elleboogstoot vond van de Ajax-spits, nee omdat Feijenoorder Berghuis ook ooit een rode kaart kreeg. Verder bestaat zijn bijdrage in Voetbal Analistenland uit bulderend lachen, René van der Gijp op zijn rug slaan, Wesley Sneijder interumperen, de ongelikte beer uit hangen, alles wat uit Amsterdam beschimpen en gespreksleider wie-dan-ook scheldend beschimpen.
Jan Boskamp is als SC Heerenveen en De Graafschap. Clubs die "je" leuk en sympathiek MOET vinden. Ik maak zelf wel uit welke clubs mijn voorkeur genieten. De ene club heeft theaterpubliek, de andere club gemaakte superboeren. Daar heb ik helemaal niks mee. Net zoals ik niks heb met de z.g.n leuke superboer Johan Boskamp.
Deze ex-topvoetballer heeft een podium gekregen in de grootste voetbaltheaters op de Nederlandse televisie. Dat-ie ooit tijdens de uitzending Duitse voetballertjes op het WK-17 Kleine Adolfjes noemde typeert de man en zijn domheid. Om dat te concluderen hoef ik niet gesouffleerd te worden.
Ik noem een Tony van Heemschut,een Loeki Knol,een Brammetje Biesterveld en natuurlijk een Japie Stobbe !
Van Gelder was hypocriet, een voorkeur voor een club is geen probleem maar kom er dan gewoon voor uit, Van Gelder had duidelijk een Ajax voorkeurquote:
Zet een zwetende, vies dikke ex-Ajacied, als een om zich heen slaande analist, aan tafel bij Vandaag Inside of andere voetbalprogramma's Laat hem als Ajax-supporter de grootst mogelijke onzin over Feijenoord uitkramen, als ie al iets zegt over die club, en Nederland Voetballand zal te klein zijn.
[ afbeelding ]
De Amsterdammer Jacques van Gelder zou een Ajacied zijn als tafelheer bij Studio Voetbal destijds op zondagavond. Moest zich in de media zelfs steeds weer verantwoorden en verdedigen. Niets mis mee, als voetballiefhebber en deskundige gespreksleider, wiens mening niet van belang was, om een clubvoorkeur te hebben. Hij liet die voorkeur verder nooit doorschemeren. Deed ie het wel, was het met een kwinkslag.
Wilfried Genee doet het openlijk met zijn Cambuur. Deze boertige "analist" uit de "grote" stad zit er als supporter van Feijenoord openlijk te balen dat Ajax coach Schreuders goed wisselde. Jan Boskamp, daar heb ik het over, vindt dat Tadic eerder rood had moeten krijgen. Niet omdat ie het een elleboogstoot vond van de Ajax-spits, nee omdat Feijenoorder Berghuis ook ooit een rode kaart kreeg. Verder bestaat zijn bijdrage in Voetbal Analistenland uit bulderend lachen, René van der Gijp op zijn rug slaan, Wesley Sneijder interumperen, de ongelikte beer uit hangen, alles wat uit Amsterdam beschimpen en gespreksleider wie-dan-ook scheldend beschimpen.
Jan Boskamp is als SC Heerenveen en De Graafschap. Clubs die "je" leuk en sympathiek MOET vinden. Ik maak zelf wel uit welke clubs mijn voorkeur genieten. De ene club heeft theaterpubliek, de andere club gemaakte superboeren. Daar heb ik helemaal niks mee. Net zoals ik niks heb met de z.g.n leuke superboer Johan Boskamp.
Deze ex-topvoetballer heeft een podium gekregen in de grootste voetbaltheaters op de Nederlandse televisie. Dat-ie ooit tijdens de uitzending Duitse voetballertjes op het WK-17 Kleine Adolfjes noemde typeert de man en zijn domheid. Om dat te concluderen hoef ik niet gesouffleerd te worden.
Het vreemde is, m'n pa was 62 toen-ie overleed. Voortschrijdende tijd. Had er het met Wim over. Dat was een oud menneke. Met alle respect. Ik ben nu 2 jaar jonger en een huppelend veulentje vergeleken. Pa met z'n kunstknie en wandelstok onder een petje. Op z'n 12e al begonnen met werken in de wegenbouw. Terwijl ik heel m'n leven op m'n luie reet zit te profiteren van de staat.
Ik ben nog steeds trots op alle jeugdrecords van NIVO. Maar zoals pa zei: 'Met mijn mentaliteit had-je betaald voetbal gehaald.' Hard werken loonde. Maar maakte het ook zwaarder. Woensdag kwam Herman van Diejen samen met Jack Schreuders naar Ajax kijken. Ouwe jongens krentenbrood. Herm ook al weer ruim in de 70. tijd vliegt sneller dan je lief is. Jack was altijd aanvoerder. In hart en nieren een vriend. Met mijn hartproblemen steeds paraat.
Leeftijd zegt weinig maar soms ook veel. Herinneringen komen boven en nostalgie ligt op de loer. Nu, maandag weer Freek overleden. Van mijn jeugdleiders en trainers zijn er steeds minder over. Geniet van de dag mensen. Pluk het desnoods. Ik ben nu 60. En koester m'n herinneringen. Van de jeugd met Robbie van Westreenen, in het eerste debuteren bij de grootmeesters Wout Blanken en Joop Bekker tot aan het vierde met Wim Haasakker en Edwin Middelkoop. Enjoy live. Carpe Diem.
tong80
Ik ben nog steeds trots op alle jeugdrecords van NIVO. Maar zoals pa zei: 'Met mijn mentaliteit had-je betaald voetbal gehaald.' Hard werken loonde. Maar maakte het ook zwaarder. Woensdag kwam Herman van Diejen samen met Jack Schreuders naar Ajax kijken. Ouwe jongens krentenbrood. Herm ook al weer ruim in de 70. tijd vliegt sneller dan je lief is. Jack was altijd aanvoerder. In hart en nieren een vriend. Met mijn hartproblemen steeds paraat.
Leeftijd zegt weinig maar soms ook veel. Herinneringen komen boven en nostalgie ligt op de loer. Nu, maandag weer Freek overleden. Van mijn jeugdleiders en trainers zijn er steeds minder over. Geniet van de dag mensen. Pluk het desnoods. Ik ben nu 60. En koester m'n herinneringen. Van de jeugd met Robbie van Westreenen, in het eerste debuteren bij de grootmeesters Wout Blanken en Joop Bekker tot aan het vierde met Wim Haasakker en Edwin Middelkoop. Enjoy live. Carpe Diem.
tong80
Ik noem een Tony van Heemschut,een Loeki Knol,een Brammetje Biesterveld en natuurlijk een Japie Stobbe !
Er zijn wereldsterren of grote voetballers de niet oud werden doordat ze verongelukten. Pezzei de Oostenrijker, de Italiaanse wereldkampioen Scirea, de wonderdribbelaar uit Spanje Juanito of de flamboyante Belg Ludo Coeck. Er zijn ook minder bekende spelers die door een auto ongeluk om het leven kwamen. Wie kent Tommie Krommendijk nog ?
Eén van de grootste talenten van de generatie Rijkaard, Gullit, van Basten. Tommie speelde met dit supertrio in Jong Oranje. Hij zou echter maar 22 jaar worden. Begonnen bij het verdwenen Wageningen (samen met o.a. John van den Brom), daarna via PSV, Feijenoord en Cercle Brugge naar FC Twente. Door twee zware blessures kwam zijn talent er niet echt uit.
Hij bleef echter hopen en vechten voor de de definitieve doorbraak
Eenmaal bij de Subtopper Twente was hij er klaar voor. De blessures overwonnen zou hij alsnog, via een omweg, de top gaan bereiken. Het werd echter een andere weg die het talent in de knop brak. Hij speelde maar één wedstrijd voor de club uit Enschede. Na de overwinning tegen Roda JC, waarin hij scoorde, vond hij zijn Waterloo. Net als bij de Ajacied Robbie de Wit, zullen we nooit weten hoe goed hij zou zijn geworden.
John van den Brom is momenteel een analist met overgewicht. Een bierbuik schijnt een vereiste te zijn om te mogen analiseren. Gezien Tommie Krommendijk wel een pilsje lustte, is het goed mogelijk dat hij ex-Twente speler Theo Janssen zou assisteren bij Rondo. Een rondo die hij maar tot 1990 mocht maken op de velden.
Eén van de grootste talenten van de generatie Rijkaard, Gullit, van Basten. Tommie speelde met dit supertrio in Jong Oranje. Hij zou echter maar 22 jaar worden. Begonnen bij het verdwenen Wageningen (samen met o.a. John van den Brom), daarna via PSV, Feijenoord en Cercle Brugge naar FC Twente. Door twee zware blessures kwam zijn talent er niet echt uit.
Hij bleef echter hopen en vechten voor de de definitieve doorbraak
Eenmaal bij de Subtopper Twente was hij er klaar voor. De blessures overwonnen zou hij alsnog, via een omweg, de top gaan bereiken. Het werd echter een andere weg die het talent in de knop brak. Hij speelde maar één wedstrijd voor de club uit Enschede. Na de overwinning tegen Roda JC, waarin hij scoorde, vond hij zijn Waterloo. Net als bij de Ajacied Robbie de Wit, zullen we nooit weten hoe goed hij zou zijn geworden.
John van den Brom is momenteel een analist met overgewicht. Een bierbuik schijnt een vereiste te zijn om te mogen analiseren. Gezien Tommie Krommendijk wel een pilsje lustte, is het goed mogelijk dat hij ex-Twente speler Theo Janssen zou assisteren bij Rondo. Een rondo die hij maar tot 1990 mocht maken op de velden.
Ik noem een Tony van Heemschut,een Loeki Knol,een Brammetje Biesterveld en natuurlijk een Japie Stobbe !
BoskampGod is onze nationale knuffelbeer die vaak rake dingen zegt over voetbal.
Het is koud, het is guur....
|
|
