Sid Lukassen neemt pornofilm op met KIRAC #2 LINK IN OP

quote:

“Ik ben helemaal kapot… ik ben verlamd door stress,” jammert Sid Lukkassen aan de telefoon. Meteen aan het begin van KIRAC 23 – Honeypot laat de extreemrechtse filosoof, die in zijn roman De afrekening fantaseert over geweld tegen andersdenkenden, zich kennen als een slappe huilebalk. Het gesprek is opgenomen nadat hij vrijwillig en bij zijn volle bewustzijn heeft deelgenomen aan een film die anders uitpakte dan hij had gehoopt. In het laatste shot waarin hij in beeld is, stamelt hij nog angstig: “Ik wil niet dat je deze beelden gebruikt.” Maar dan heeft hij gerekend buiten Stefan Ruitenbeek en zijn KIRAC-team. Als die zich eenmaal hebben vastgebeten, laten ze niet meer los.

KIRAC, of Keeping It Real Art Critics, begon vijf jaar geleden als een initiatief van regisseur Ruitenbeek, filosoof Kate Sinha en kunstenaar Tarik Sadouma. In eerste instantie als nieuwe vorm van kunstkritiek – KIRAC kreeg in 2018 de stimuleringsprijs van de Prijs voor de Jonge Kunstkritiek – maar al snel evolueerden hun films tot kritiek op de kunstwereld in het algemeen. In een feuilleton met uitdijende cast ­werden onder andere de financiering van het Stedelijk, cancelcultuur en de subsidiestructuur van Hilversum onder vuur genomen.

GeenStijl
Het huidige politieke klimaat in de kunsten geeft KIRAC volop wind in de zeilen. Het gezelschap zet zich af tegen wat zij ‘de linkse kliek’ noemen en hun doorgeschoten, creativiteit verpletterende correctheid. KIRAC gaat erin met blijmoedig gestrekt been, soms wat kort door de bocht en vaak over de grens van goede smaak, maar niet onintelligent en bij vlagen erg geestig. Het spreekt bovendien een ander dan het ­gebruikelijke kunstpubliek aan, wat ook bleek bij de druk bezochte try-out van Honeypot af­gelopen vrijdag.

In Honeypot zoekt KIRAC ‘de grenzen van de seksualiteit’ op. Volgens de maatstaven van de huidige dertigers zijn de beavershots, erecties en neukpartijen die in beeld komen misschien ook wel heftig, maar generaties Nederlandse filmmakers zouden het als ‘functioneel naakt’ bestempelen. Aanstichter van dit alles is de

22-jarige filosofiestudente Jini die via GeenStijl contact wil maken met ‘reaguurders’ om met seks de kloof tussen links en rechts te overbruggen. Ze ziet er een potentieel promotieonderzoek in.

KIRAC koppelt Jini vervolgens aan Lukkassen, winnaar van de Forum voor Democratie-essaywedstrijd over seks en sublimatie. Dit ­gegeven is al zo bizar dat het je doet twijfelen aan het echtheidsgehalte van de film, maar het doorgaans voor rechts versleten KIRAC schept extra verwarring door nu eens een aartsconservatief figuur op de korrel te nemen. Deze hele film kan zelfs gezien worden als subversief links werk. De titel verwijst immers naar de informaticaterm waarmee een computersysteem wordt aangeduid dat bewust kwetsbaar is om hackers en virussen te achterhalen. Jini als zoete ­valstrik voor de filosoof die fulmineert tegen ­feminisme, moslims en de homobeweging.

Sexploitation
De rendez-vous vindt plaats in een geïmproviseerd boudoir in een geleend Zandvoorts appartement. Sadouma treedt op als islamitische pooier die hoopt op een rechtstreeks lijntje naar Forumvoorman ‘Big B’. Hij draagt Lukkassen op Jini iets van sieraden te schenken om zijn ­ridderlijkheid te tonen en de weg te effenen naar seks.

Wie in zo’n over de topscenario meegaat, ­verdient het om te kakken te worden gezet als ‘primus inter pares van de incels’. Maar Lukkassen bewijst zich als karikatuur van de ergste soort, met bovendien een enorm bord voor zijn kop. Voor het oog van Sadouma, Ruitenbeek, een stagiair, twee camera’s en dus potentieel de hele wereld laat hij zich uitkleden, afzeiken en keihard afwijzen. Jini noemt hem ‘lomp’ en vindt dat ‘hij het niet verdient’. Volgens Sadouma een gemiste kans om de polarisatie van ­Nederland te keren.

Als je niet weet dat Lukkassen echt bestaat, zou je denken dat hij een acteur is. De scènes waarin zijn liefdesverleden met een roodharige linkse vrouw – deels nagespeeld door Ruitenbeek met pruik – wordt nagespeeld, vertroebelt de grens tussen feit en fictie nog wat verder. Net als de zoals altijd zalvende voice-over van de ­regisseur. Honeypot is een mix van satire, gonzo en good old sexploitation, waarbij de exhibitionistische Jini overigens verre van passief slachtoffer is.

KIRAC doet in deze 23ste film weer waar het goed in is: sarren en een serieus punt maken zonder dat je er precies je vinger op kunt leggen welk punt dat is. In het huidige kunstklimaat, met zijn hang naar brave eenduidigheid, is dat een groot goed, wat je er moreel of esthetisch ook van vindt.

KIRAC 23 'Honeypot' - CENSORED VERSION - FULL VERSION FOR PATREONS AND SUPPORTERS

quote:

Op maandag 15 november 2021 15:45 schreef OllieA het volgende:
Ik had in het vorige deel al gezegd wat ik van het filmpje vind.
[..]
Ga jij je mening erover nog geven? Je verwachtte iets diepgaans en gelaagds, als ik me het goed herinner.

quote:

Op maandag 15 november 2021 16:06 schreef PluggieOD het volgende:
Waarom rakel je dit op?

Als er al symboliek en thema's in zouden zitten is het finaal geflopt door de vorm:
Zo plat als een dubbeltje: "niet met je kale kut op me zitten" en "stop de kers in mijn kont".

Hihaho. Kirac is ook weer terug bij af.

3/10

quote:

Op maandag 15 november 2021 16:10 schreef Id_do_her het volgende:

[..]
Goed voorbeeld wel.

quote:

Op maandag 15 november 2021 16:10 schreef PluggieOD het volgende:
Wat is de bedoeling van dit topic?

Iedereen is er volgens mij allang klaar mee. Veel media. Weinig inhoud, Leeg als een dubbeltje.

Filosofisch een flop. Kunstzinnig kut. Klaar.

quote:

Op maandag 15 november 2021 16:14 schreef Raw85 het volgende:
@:CharlesKinbote, zou het niet eerlijker zijn als je gewoon netjes vermeldt dat je dichter bij het project en/of de makers ervan staat dan je hier doet blijken?