Ik lieg alles bij elkaar

Ik ben bang dat je het groter in je hoofd maakt, dan dat het daadwerkelijk is. En het is nooit telaat om te vertellen. Ookal heb je gelogen. Het zijn je ouders en die houden altijd van je. Als ze een ander leven voor zich zien voor je, dan dat je zelf graag wil leven, dan is dat wel een vervelende situatie. En dat probleem ligt dan toch echt bij je ouders. Die zouden alleen maar druk moeten maken of jij gelukkig bent. En waar nodig wat advies geven en niks opdringen of bepalen.

Lang verhaal kort. Ik zou het gewoon vertellen, met daarbij de reden dat je nu ook zegt. Je was bang om ze teleur te stellen. Maar dit maakt je eenmaal gelukkig en je bent gewoon verantwoord bezig.

Jaja, dus als ik het goed begrijp wil je 'hier na' nog een master doen, maar je wil ook op veel plekken in de wereld wonen en een mooie carriére, en je wil zelfs 'zelfstandig' zijn, maar ondertussen krijg je het niet voor elkaar om niét te liegen en je krijgt het niet voor elkaar om je huidige studie succesvol af te ronden.

Leuk dat jij denkt dat als je dit alles maar heel hard roept, je die droomwereld in stand kunt houden, maar de realiteit is dat dit vroeg of laat uitkomt.

Wat verwacht je nou zelf dat er gaat gebeuren?

quote:

Op donderdag 4 november 2021 14:09 schreef CoolGuy het volgende:
Jaja, dus als ik het goed begrijp wil je 'hier na' nog een master doen, maar je wil ook op veel plekken in de wereld wonen en een mooie carriére, en je wil zelfs 'zelfstandig' zijn, maar ondertussen krijg je het niet voor elkaar om niét te liegen en je krijgt het niet voor elkaar om je huidige studie succesvol af te ronden.

Leuk dat jij denkt dat als je dit alles maar heel hard roept, je die droomwereld in stand kunt houden, maar de realiteit is dat dit vroeg of laat uitkomt.

Wat verwacht je nou zelf dat er gaat gebeuren?

Ik ben het hier wel mee eens. Tot daar aan toe dat je verhuisd bent zonder hun medeweten en dat je naar het buitenland wil. Maar het komt er ruwweg wel op neer dat je nou 2 jaar bezig bent geweest en je hebt niets in de hand. Dus dat zelfstandig zijn en master doen lijkt nog heel ver weg van waar je nou eigenlijk staat.

Uiteindelijk zal je toch gewoon even met de billen bloot moeten en het ze moeten vertellen.

Even een edit: wel super natuurlijk dat je het allemaal zelf bekostigd hebt, dat siert je wel en zou het ook wat makkelijker moeten maken om het te vertellen.

Ik moest direct hieraan denken:
Zes jaar deed Dianne alsof ze studeerde, tot ze niet meer kon: 'Haar geheim werd haar fataal'

Zes jaar lang liet Dianne Tonies iedereen tot in detail geloven dat ze al die tijd geneeskunde studeerde. Tot half januari, toen de 26-jarige Heesche een einde aan haar leven maakte, op haar kamer in een studentenhuis in Leiden. Haar zus Rachel vertelt. ,,Haar geheim is haar fataal geworden."


'Dianne, die was altijd perfect. Lief, knap, aardig, geïnteresseerd. Alles ging altijd goed met Dianne. Dat was vroeger al. Dianne, daar hoefde je je geen zorgen om te maken. Ze maakte geen ruzie, ze hielp mee, ze haalde hoge cijfers. Dat vonden wij, haar drie jongere zussen, wel eens frustrerend. We keken tegen haar op. Nu kijken we daar natuurlijk héél anders tegenaan. En achteraf denk je ook wel: Ze was nooit boos, maar zong ook nooit, ze was altijd lief, meegaand, stabiel. Was ze misschien iets té perfect?"


In de nacht van 16 op 17 januari van dit jaar maakt Dianne Tonies (26) totaal onverwacht een einde aan haar leven. Dianne, die in Heesch opgroeide met haar zussen Rachel (25), Laura (24) en Marloes (22). De oudste van vier knappe meiden. Zes jaar lang droeg ze een groot geheim met zich mee. Zes jaar lang deed ze alsof ze studeerde. En niemand had iets in de gaten, zelfs haar naasten niet. Zes jaar lang, tot ze niet meer kon.


Dat is ook waarom haar zus Rachel over Dianne wil vertellen, hier in de tuin van het ouderlijk huis in Heesch, met Laura die half meeluistert en Marloes die even later aansluit. Hun moeder gaat de deur uit, koffie drinken bij een vriendin. ,,Mama vindt het nog te moeilijk, maar ze is blij dat we ons verhaal doen. We missen haar zo. Hád ze maar iemand in vertrouwen genomen."

Rachel is ervan overtuigd dat haar zus niet dood heeft gewild. ,,Haar geheim werd steeds groter en ze heeft geen andere uitweg gezien. We hoorden vlak na Dianne's overlijden dat er een term voor bestaat: pretend student. Het begint met het vertellen van een klein leugentje, vaak om eigen bestwil, maar vertaalt zich naar een oneindig web van leugens."


,,Met Dianne's verhaal hoop ik mensen aan het denken te zetten. Ik hoop dat mensen die in dezelfde situatie zitten als Dianne, wél durven praten. Wél iemand in vertrouwen durven nemen. Want je kunt wél terug. Ik wil ze vertellen dat het er niet om gaat wat je doet, dat het niet gaat om status en prestatie, maar om wie je bent. En dat je er mag zijn, óók als je faalt."


Terug naar de afgelopen zes jaar. Rachel vertelt over zus Dianne, die na twee jaar biomedische wetenschappen en farmacie in Leuven in 2013 eindelijk was ingeloot voor geneeskunde. ,,Dat was haar grote droom. We begrepen dus wel dat het haar goed af ging. We zijn een hecht gezin. In het weekend was het vaak gezellig, samen aan de witte wijn, lekker eten, kletsen. De aanhang erbij."

,,Dianne was bijna elk weekend in Heesch" gaat Rachel verder. ,,Ze vertelde dan bijvoorbeeld dat ze practicum had gehad in de snijzaal, ze vertelde over tentamens, over haar coschappen. Op 16 januari zou ze haar eindscriptie inleveren. Dan was ze klaar met geneeskunde, en kon ze als arts aan de slag. Dan zouden zij en haar vriend Stefan een huisje kopen. Ze hadden zeven en een half jaar een relatie, waren eraan toe. Hij woonde en werkte in Oss, dus ze zagen elkaar vooral in het weekend."


Zestien keer flauwgevallen

16 januari, dat was dus de grote dag. Die avond appte ze Stefan dat ze met studiegenootjes nog wat ging drinken in de stad. Heel begrijpelijk, zoiets moet je vieren.

,,De volgende dag konden we haar niet bereiken. Dat was niets voor Dianne. Stefan maakte zich al snel echt zorgen. Twee jaar geleden is Dianne zestien keer flauwgevallen toen ze samen een weekendje weg waren. Hij was bang dat er weer zoiets was."

,,Een huisgenoot is gaan kijken" vertelt Rachel. ,,Dianne had haar deur van binnen op slot gedaan, reageerde niet. Haar kamer was beneden. De gordijnen waren dicht, maar het kantelraam stond open. Dat meisje heeft via dat raam het gordijn een stukje opzij kunnen schuiven. Toen zag ze haar liggen, op bed. Dood. De politie dacht in eerste instantie aan een misdrijf, maar al gauw bleek het anders. Die deur zat natuurlijk niet voor niets van binnen op slot."

Er was geen afscheids­brief, geen mail, geen dagboek, niets. Ze heeft haar computer en haar telefoon gewist

Haar dood kwam volkomen onverwacht. Ze begrepen er helemaal niets van, waren totaal in shock. ,,Papa en mama konden alleen maar huilen. Hoe kon dit? Ze had een leuke vriend, was klaar met haar studie, had vriendinnen, de wereld lag voor haar open. Er was geen afscheidsbrief, geen mail, geen dagboek, niets. Ze heeft haar computer en haar telefoon gewist."

'Wij kennen geen Dianne'

En toen kwam al snel de tweede schok. Toen Diannes vader de universiteit belde om te laten weten dat Dianne was overleden, drong langzaam door dat er iets hélemaal niet klopte. ,,Hij kreeg te horen: 'Dianne Tonies? Wij kennen geen Dianne Tonies'."

Na de indrukwekkende uitvaart - er waren achthonderd mensen - werd de zoektocht gestart, de zoektocht naar antwoorden op talrijke vragen. Wat voor leven had Dianne al die jaren geleefd en hoe kon ze dat zo goed verborgen houden voor haar vriend Stefan, zussen en ouders?

Al snel bleek dat ze het eerste jaar niet eens gehaald heeft. Rachel: ,,Ze heeft dat eerste jaar twintig van de veertig studiepunten gehaald, weten we nu. We hebben op haar kamer een agenda uit 2013 - 2014 gevonden. Die is in de eerste maanden nog volgeschreven met colleges en tentamens, daarna wordt het stil. En halverwege staat in een ander handschrift de zin: 'Dit is vanaf nu mijn nieuwe handschrift'. Ja, bizar hè."

Altijd een goed verhaal

Dianne was perfectionistisch en doen alsof ze studeerde heeft ze perfect uitgevoerd. ,,Achteraf denk je: er klopte iets niet. Ze studeerde bijvoorbeeld bijna nooit als ze in Heesch was. 'Nee hoor', zei ze, 'nu ben ik lekker vrij, ik heb hard genoeg gewerkt'. In het weekend, dan wilde ze rust, leuke dingen doen, gezellig met haar zussen en ouders, wijntje erbij. Maar verder? Als je ernaar vroeg, dan had ze een goed verhaal."

,,Ze moest ook altijd maandag heel vroeg weer terug, dan reed ze vaak met papa mee, want dan had ze om half negen college of moest ze op tijd in het ziekenhuis zijn. Ze lakte op zaterdagochtend in Heesch haar nagels, want in het ziekenhuis 'mocht je natuurlijk geen nagellak op'. Ze stuurde foto's van zichzelf in doktersjas. Soms kwam ze een weekend niet, want dan had ze dienst. En ik weet nog dat ze een keer vertelde over een jongen van zeven die ze had behandeld op de eerste hulp."

Dianne deed er álles aan om niet door de mand te vallen. ,,Toen mama eens voor haar werk papieren nodig had als bewijs dat we alle vier studeerden, nam Dianne braaf het door de universiteit ingevulde formulier mee. Dat heeft ze vervalst, weten we nu. Ze heeft een stempel van de Leidse universiteit laten maken. Ook heeft ze twee zomers achter elkaar gewerkt als medewerker bloedafname in ziekenhuis Bernhoven. Ze prikte bloed bij mensen en kreeg zelfs nog te horen dat ze dat zo goed deed."

quote:

'Pretend student' komt vaker voor

Rachel Tonies wil de term 'pretend student' graag meer bekendheid geven. ,,Op het internet staan soortgelijke verhalen. Mijn vrienden kennen ook weer studenten die aan het verhaal van Dianne voldoen, alleen loopt het bij die mensen meestal wel goed af. Toch lijkt het een taboe."

Statistieken over het aantal 'pretend-studenten' in Nederland zijn er niet. Wel stelt Jeanette van Rees, voorzitter van de sectie studentenpsychologen van het NIP (Nederlands Instituut van Psychologen) dat het vaker voorkomt: ,,Elk jaar zijn er wel een paar studenten die zich bij de studentenpsychologen aanmelden met de klacht dat zij hun omgeving niet de waarheid verteld hebben over de precieze stand van zaken van hun studie."

Hoe zij in die situatie terecht komen? Van Rees: ,,Er is niet precies te zeggen waarom mensen gaan liegen en verstrikt raken in de leugens. Er kunnen allerlei factoren een rol spelen, zoals een schaamtegevoel dat iets niet lukt, druk vanuit de omgeving goed te moeten presteren, maar ook iets in de persoonlijkheid van mensen kan maken dat zij vaker op verschillende levensgebieden zich beter/mooier voordoen dan de werkelijkheid is of wie ze zijn."

Op het moment dat studenten zich melden of studieadviseurs of tutoren merken dat er iets aan de hand is, kan er hulpverlening op gang komen. Jeanette van Rees: ,,Alles wat met de studentenpsycholoog wordt besproken is vertrouwelijk. Mocht meer therapie nodig zijn, dan helpt de studentenpsycholoog met de verwijzing."

Rachel Tonies overweegt inmiddels om een boek te gaan schrijven over het fenomeen: ,,Wat kan toch de reden zijn dat je het niet kan of durft te vertellen? Waarom kan je je eigen geluk aan de kant schuiven om de buitenwereld maar 'trots' te maken? Op die vragen wil ik ooit een antwoord krijgen."
Wat deed ze de hele dag?

Maar hoe leefde ze dan, daar in Leiden? Wat deed ze de hele dag? ,,We weten het niet. We hebben een paar dingen kunnen achterhalen. In Leiden had ze niet veel mensen om zich heen, weten we nu. Maar met haar huisgenoot Simone had ze wel een band. Ze aten wel eens samen. Van haar weten we dat Dianne 's ochtends vaak vroeg van huis weg ging, nog voor haar huisgenoten weg waren. Misschien kwam ze terug als de anderen weg waren. Misschien zat ze wel de hele dag in de bibliotheek."

,,Ik wil dat nog wel gaan uitzoeken, op zoek naar mensen die haar in Leiden kenden. Haar computer ligt bij onderzoekers. Misschien dat zij toch nog iets kunnen terughalen. Het volhouden van haar geheim heeft haar waarschijnlijk veel tijd gekost. Alles moest kloppen."

Haar computer ligt bij onderzoe­kers. Misschien dat zij toch nog iets kunnen terughalen. Het volhouden van haar geheim heeft haar waarschijn­lijk veel tijd gekost. Alles moest kloppen

Wat Rachel opviel toen ze mee haar kamer ging leeghalen, was dat die er nog even sober uitzag als vijf jaar geleden. ,,Op haar bankafschriften staan geen rare dingen. Papa en mama hadden voor ons alle vier een spaarrekening, daar kon ze bij vanaf haar achttiende. Papa betaalde de huur van haar kamer en ze hoefde na dat eerste jaar natuurlijk geen collegegeld meer te betalen. Als je dan sober leeft, dan kan je het best lang uitzingen."
Hoe kon het zover komen?

Natuurlijk vragen ze zich af hoe het ooit zover heeft kunnen komen. ,,We komen wel uit een prestatiegericht gezin, dat zal meespelen. Haar vriendinnen studeerden, wij studeerden. Falen, dat mocht ze niet van zichzelf. Het plaatje moest kloppen. En ze was zó blij dat ze eindelijk ingeloot was bij geneeskunde. Papa en mama waren zó trots. Ik denk dat ze is begonnen met een leugentje, dat ze merkte dat dat werkte en toen niet meer terug kon."

,,Stefan is er kapot van. Hij begrijpt niet dat ze hem niet in vertrouwen heeft genomen. Achteraf denken we dat ze het misschien dat weekend op de Veluwe heeft willen vertellen. Dat weekend waarin ze zestien keer is flauwgevallen. Maar dat het haar niet gelukt is."

Laatst schoot ik vol toen ik dat liedje van zangeres Maan hoorde: 'Ze huilt maar ze lacht.' Toen dacht ik: dat gaat over Dianne

Rachel vertelt het verhaal van haar zus ogenschijnlijk kalm. Ze vermoedt wel hoe dat komt. ,,We zitten nog zo vol vragen dat we aan rouwen bijna niet toekomen. Ja soms, laatst schoot ik vol toen ik dat liedje van zangeres Maan hoorde: 'Ze huilt maar ze lacht.' Toen dacht ik: dat gaat over Dianne. Ze moet zó eenzaam geweest zijn. Zó vreselijk eenzaam."
'Alsof ze er nog een beetje is'

,,Soms denk ik dat ik haar aanwezigheid voel. Dan is er opeens binnen een zucht wind. Of een zonnestraal tussen de wolken door. Dan lijkt het alsof ze er nog een beetje is. En ja, dat geeft troost. Achter haar lach moet zoveel verdriet gezeten hebben. We zijn niet boos op haar. Waar ze nu ook is, we hopen dat ze voelt dat we héél erg van haar houden."

https://www.bndestem.nl/b(...)%2Fwww.google.com%2F

Aub, praat met je ouders. Lees bovenstaand artikel en zie hoe hoogstwaarschijnlijk ook jouw ouders zullen reageren!

[ Bericht 49% gewijzigd door Mike-The-Situation op 04-11-2021 14:27:00 ]

Je kunt jezelf in ieder geval van veel stress bevrijden door je ouders te vertellen hoe het er echt voor staat.

Wat is het ergste dat kan gebeuren als je ze het vertelt?

Zolang het geen mishandeling of onterfenis wordt, zeg ik: bijt door de zure appel heen en vertel het ze. Zo snel mogelijk.

hoe is het je gelukt om te kunnen verhuizen in deze tijd ?

quote:

Op donderdag 4 november 2021 14:17 schreef Mutsaers__78 het volgende:
Wat is het ergste dat kan gebeuren als je ze het vertelt?

Ja en dit natuurlijk.. Het blijven je ouders, zo een dingen komen gewoon weer goed

Klinkt als een pretend student, nuttige docu:

Bekijk 3Doc:: Pretend Student op https://www.npostart.nl/VPWON_1332097

De enige goede oplossing tegen de eeuwige stress is om het te vertellen aan je ouders. Neem iemand mee uit je andere omgeving die weet hoe het zit en die je kan vertrouwen. Deze persoon is een stok achter de deur en kan eventueel een aanzetje geven zodat je het kan vertellen.

[ Bericht 100% gewijzigd door Quyxz_ op 04-11-2021 14:26:35 (Dubbel, mag weg) ]

Hoe is die verhouding met je ouders ontstaan?

Een half jaar studievertraging is toch niet zo’n ramp? En waarom was verhuizen eigenlijk zo'n punt?

Beste is om eerlijk te zijn vanaf nu, Ja dat doet pijn maar doorgaan met liegen duurt uiteindelijk alleen nog maar meer pijn.

Eer ouders je niet meer willen zien moet er al heeeeeeeeeel wat gebeuren.
En na je tweede post is het nog minder erg: iedereen kan toch eens wat vertraging oplopen?
Eigenlijk gaat het dus om die verhuis: de vraag is, moet je dit nog vertellen? Je woont ondertussen weer thuis en hebt alles zelf betaald. Dan is er nog die vertraging, dat is goed te vertellen.
Het buitenlands stuk en hun wensen voor jou van het gewone gezinsleven kunnen later ook nog wel.

Of zie ik dit te simpel?

Wat verdrietig voor je kan me voorstellen dat de druk enorm toeneemt als je er al zo lang mee rondloopt en de drempel steeds hoger wordt. Ik had die docu ook gezien, echt triest voor jonge mensen dat ze met zoiets rondlopen.

Lijkt me goed om eerst met je vriend te praten, haalt een beetje de lading eraf en dan kan hij je ook steunen in het vervolg. Ik denk dat het in je hoofd nu allemaal heel groot is geworden waardoor je het niet kan overzien.

Geheimen kunnen grote mentale gewichten worden zonder dat je dat actief doorhebt. Zeker omdat je voor andere invult hoe ze gaan reageren op jouw geheim en de schaamte/spijt zal steeds ietsjes zwaarder worden tot je breekt.

De enige weg naar buiten is of het probleem oplossen (dus je studie halen, en er niet meer over liegen hierna) of.. de waarheid te vertellen.

Ik zou ze gewoon is neerzetten voor een goed gesprek en jezelf bevrijden van je last, het was voor mij na flink wat jaar erg opluchtend!

Ik raad je aan om wel te proberen je studie af te maken voordat je naar het buitenland gaat . Misschien kan dit terwijl je bij je ouders woont. Dan zijn zij ook blij. Zeg gewoon dat je depri was ofzo.

Man man man. Ik zeg dit echt met alle respect, maar dit stelt nog echt geen kloot voor, je opent dit topic prima op tijd. Niet iedereen heeft een relatie met z'n ouders waarin dat mogelijk is, maar als het kan; ga naar ze toe en vertel je dat je met geheimen rondloopt waar je je voor schaamt en dat het je compleet opvreet. Moet je eens kijken hoe zij het voor je kunnen weghalen.

ik geef je even het extreem, want dat moet je ook horen vind ik.

wat geeft het of ze het leuk vinden of niet.. ze doen niks om je te steunen in wat je zelf wil, betalen niet mee, en nu ben je zelfs bang om ze te vertellen wat je wil en doet.

grow up. kies je leven, stel hun wensen op een zeer laag pitje en doe wat je zelf wil. als je daar de kracht niet voor kan vinden, moet je even diep gaan graven, want dat soort kracht heb je je hele leven nodig. vertel jezelf dat je je niet zo moet aanstellen, en zet je ouders op de bank, en zeg, nou, ik ga wat anders doen dan wat jullie willen. en vertel het. en laat ze dan maar zeuren, je hebt al beslist, punt.
laat dat uit het verleden dan gewoon maar even zitten, dat je verhuisd bent enzo. dat kan later nog wel. eerst het nu.

succes.

-ook niet nodig dan-

[ Bericht 71% gewijzigd door Lenny77 op 04-11-2021 22:54:08 ]

Is dit je eerste echte leugen of verberg je wel vaker iets? Ik vraag dit omdat ik een soortgelijke situatie heb meegemaakt met een vriend van mij.
Begon ook met liegen over het gestopt zijn met de studie, gewoon boeken bestellen en zelfs sochtends de trein pakken. Allemaal om zijn omgeving het perfecte plaatje voor te houden. In de daarop volgende jaren zijn er zoveel leugens naar boven gekomen allemaal om mensen niet teleur te stellen en om beter over te komen.

Het is in ieder geval een goede stap dat je het nu zelf inziet, maar je moet nu ook doorzetten om het te doorbreken. Niet alles gaat nou eenmaal zoals andere het willen en jij kunt niet iedereen maar tevreden houden.