Maar hoe weet je zeker dat je aan alles twijfelt en het daarom onbetwijfelbaar is dat je twijfelt?quote:Descartes stelt dat onbetwijfelbare kennis niet kan voortkomen uit traditie of gewoonte. Zelfs onze eigen zintuigen zijn niet helder genoeg. Ware kennis begint bij een radicale twijfel aan alles wat we geloven, menen te weten of waarnemen. Pas als we aan alles twijfelen, stuiten we op iets wat onbetwijfelbaar is. Namelijk dat iets twijfelt, of denkt. Ons eigen verstand is volgens Descartes het startpunt van kennis. Vandaar: ik denk dus ik ben.
Met Descartes klopt de Verlichting aan de deur; niet blind een overtuiging volgen, maar kritisch nadenken. Durf te twijfelen.
Als je je dat afvraagt geef je zelf het antwoord al.quote:Op donderdag 14 oktober 2021 11:21 schreef Phoenyx-God het volgende:
https://www.human.nl/spee(...)rtes-1596-1650~.html
[..]
Maar hoe weet je zeker dat je aan alles twijfelt en het daarom onbetwijfelbaar is dat je twijfelt?
Nou niet echt volgens mij. Want dan kan je altijd overal aan twijfelen. Dat is geen kennisquote:
[..]
Als je je dat afvraagt geef je zelf het antwoord al.
Descartes zegt dat dat het startpunt is van kennis. Dat impliceert dat je echt kennis kan vergaren niet waar.
Dus wanneer weet je echt zeker dat iets een feit is? Kennis is?
Hij stelt dat het ermee begint dat je eerst overal aan twijfelt. Nou ja klinkt logisch, want dan gaan andere mensen nadenken en die komen misschien tot andere (of dezelfde) ideeën.
Maar als iets het startpunt van iets is dan moet er ook een eindpunt zijn. Dat er echt kennis is. Ik vraag hierbij dus of het echt mogelijk is om zeker te weten dat je 'kennis' hebt die klopt
En daarmee dus:
quote:Maar hoe weet je zeker dat je aan alles twijfelt en het daarom onbetwijfelbaar is dat je twijfelt?
[ Bericht 15% gewijzigd door #ANONIEM op 14-10-2021 12:14:06 ]
[ Bericht 3% gewijzigd door #ANONIEM op 14-10-2021 21:31:02 ]
Dat je aan alles kán twijfelen betekent niet dat je dat moet doen. Descartes stelde dat alles valt te betwijfelen. Het is het kind dat eeuwig blijft vragen: "maar waarom dan?" Doorgevoerd naar het extreme kun je niet weten dat iets is zoals het lijkt. Alles wat je binnenkrijgt kan het werk zijn van een duivel die je alles laat hallucineren. Of in modernere termen. Je zou een stel hersens in een vat kunnen zijn, en alle zintuigelijke waarneming kan kunstmatig zijn. Het enige dat je uiteindelijk zeker weet is dat er iets is dat waarneemt. Iets dat denkt. Iets dat als enige bestaat.quote:
Maar hoe weet je zeker dat je aan alles twijfelt en het daarom onbetwijfelbaar is dat je twijfelt?
Vanaf hier is het hoe ik Descartes begrijp. Ik ben niet goed belezen.quote:
Dus wanneer weet je echt zeker dat iets een feit is? Kennis is?
Kennis en feiten zijn niet hetzelfde. Feiten zijn de bouwstenen van het beeld dat je van de wereld hebt gecreëerd. Kennis is de manier waarop je deze feiten op waarde schat, en uiteindelijk toepast.
Dat de betwijfeling van alles een/het startpunt is, betekent niet dat er een eindpunt is. Er zijn tal van starts zonder einde. Heel het punt van "Ik denk, dus ik besta", is dat het onmogelijk is om zeker te weten dat iets klopt. Het enige dat je zeker kunt weten is dat jijzelf bestaat. Je kunt het zien als een soort van extreem agnosticisme.quote:Hij stelt dat het ermee begint dat je eerst overal aan twijfelt. Nou ja klinkt logisch, want dan gaan andere mensen nadenken en die komen misschien tot andere (of dezelfde) ideeën.
Maar als iets het startpunt van iets is dan moet er ook een eindpunt zijn. Dat er echt kennis is. Ik vraag hierbij dus of het echt mogelijk is om zeker te weten dat je 'kennis' hebt die klopt