Gossaart en Mirthe verbouwen voor een ton (30m2)

quote:

Toch een huis naar wens op een oververhitte woningmarkt
Eva Gabeler 06:21
Steeds dik overboden worden of geen toereikende hypotheek kunnen krijgen. Deze drie huizenzoekers hadden er meer dan genoeg van en bedachten iets anders. ‘Met een huizenruil weet je veel beter waar je aan begint.’
‘De volgende stap wordt spannend.’
Gossaart van Kranendonk (31) en Mirthe Dankelman (34) wonen sinds 2018 in Haarlem. Ze wilden graag meer woonruimte. Daarom gaan ze in november verbouwen. Dan krijgen ze een extra woonlaag, zodat er genoeg ruimte is voor Olivier (2) en de pasgeboren Maurits. (Fotografie Martin Dijkstra voor het FD)
Gossaart van Kranendonk: ‘Het reservaat, zo noemen we de omgeving Haarlem weleens voor de grap. Er is veel geld en natuur en het is een mooie stad. Vervelende toeristen of tuig heb je niet, alleen puberende scholieren. Het voelt rustig en veilig. We waren Amsterdam gewend. Daar is meer reuring, maar de sfeer is ook individualistischer. Hier organiseren we borrels met de buren en lopen de kinderen de deur bij elkaar plat.’

Mirthe Dankelman: ‘Ik had best in Amsterdam willen blijven. We zaten op de Herengracht, waar veel vrienden spontaan langskwamen.’

Gossaart: ‘Maar huur blijven weggooien is niet rationeel. En we konden Amsterdam niet betalen met onze wensen: binnen de ring, op de begane grond, minimaal 90 m², met tuin en mogelijkheid tot uitbouw.’

Mirthe: ‘Bovendien wilden we niet maximaal lenen. Door de lage rente zouden we een hogere hypotheek kunnen krijgen. Maar dan zouden we ook aan de max zitten met vaste lasten.’

Gossaart: ‘Niets zieligs aan, we zijn gewoon een hoge standaard gewend. Dan moet je dus verhuizen. Rotterdam en Den Haag zijn de revue gepasseerd, maar Haarlem won. Mirthe is er geboren, het ligt dicht bij het strand en is niet ver van Amsterdam.’

Mirthe: ‘Wij waren de eersten die deze kant op gingen.’

Gossaart: ‘Inmiddels wonen hier wel tien goede vrienden.’

Mirthe: ‘Ons tweede zoontje is eind augustus geboren. Dat vraagt om meer ruimte. In deze straat bouwt iedereen een verdieping op z’n huis. Als de huizenmarkt anders zou zijn, hadden we een keuze gehad en zouden we misschien een groter huis kopen in plaats van een extra verdieping te bouwen.’

30 m² voor een ton
Gossaart: ‘Maar ik ben niet ontevreden of boos. Dat zou raar zijn, het leven is hier veel te goed. De aankoop en verbouwing van dit huis waren een gefundeerde beslissing. We gaan nu naar 120 m². Met een investering van ongeveer een ton creëren we 30 m². Als we nu een huis van dat formaat zouden kopen, koop je meteen de hele marktwaarde erbij en zou je twee ton betalen voor die 30 m². We wisten dat dit huis goed zou zijn voor onze portemonnee.’

Mirthe: ‘De extra laag wordt onze verdieping. Een lekker grote slaapkamer met een studeerkamer en ook de ruimte om een yogamat neer te leggen.’

Gossaart: ‘Slapen aan de achterkant van het huis was voor mij ook belangrijk. De buren zijn er denk ik klaar mee om mij naakt te zien.’

Mirthe: ‘We doen deze verbouwing grotendeels zelf. Tijdens de verbouwing mogen we in het huis van mijn ouders. Zij gaan dan naar het appartement dat ze normaal gesproken verhuren. Ontzettend lief natuurlijk.’

Gossaart: ‘Dat is ook een van de voordelen van in Haarlem wonen, schoonouders om de hoek. Ik had onderschat hoe fijn dat zou zijn. We hebben twee oppassen erbij en ze helpen ons veel.’

Mirthe: ‘Kinderloos zou ik hier niet willen wonen, maar nu is het onze basis. Olivier en Maurits gaan hier achttien worden, maar dit huis is niet het eindstation voor ons. Met pubers heb je meer ruimte nodig.’

Gossaart: ‘De volgende stap, over een jaar of vier, gaat spannend worden. Als we hopelijk nog een kindje hebben. Dan zijn we misschien nog niet zo ver doorgegroeid in onze banen dat we dat echt grote huis met hetzelfde eisenpakket kunnen kopen. Ik denk dat het haalbaar is, maar het ligt eraan hoe de huizen in de verschillende segmenten stijgen. Ik hoop dat het segment waarin we nu wonen harder stijgt dan de prijsklasse daarboven.’

‘We hebben als huurders zelf de regie over ons eigen huis. Dat zou veel gangbaarder moeten zijn’
Filmmaker Nina van Oort (30) kan vanwege haar bestaan als zelfstandige geen toereikende hypotheek krijgen. Daarom vormt ze met vijftien andere Amsterdammers een wooncoöperatie. Begin volgend jaar begint de bouw van elf woningen, twee ateliers en een theater. Het project moet in 2023 klaar zijn.
‘Het is voor mij een verloren zaak om een toereikende hypotheek te vinden voor een huis in Amsterdam. Als zelfstandig filmmaker werk ik veel samen met ngo’s. Dat is geen vetpot. Daarnaast classificeert de bank mij als alleenstaand, al heb ik sinds kort een langeafstandsrelatie. Mijn vriend woont in Lissabon. De werkelijkheid van de bank sluit in veel gevallen niet aan op de realiteit.’

‘Eigenlijk had ik al snel door dat ik zélf de oplossing moest zijn als ik de komende decennia in of rond Amsterdam wil blijven wonen. Nu woon ik in de Bijlmer, op een jongerencontract, maar dat loopt af in 2022. Voor mijn werk vind ik deze omgeving belangrijk, de hele creatieve industrie zit hier. Maar in mijn positie ziet het er gewoon niet goed uit.’

‘Velen van mijn kennissen zijn nerveus over de toekomst. Kunnen we hier blijven? De kans is klein dat ik ertussen kom op de huizenmarkt, een deprimerende gedachte. Daarom besloot ik het heft in eigen hand te nemen. Samen met mijn medebewoners creëer ik een plek waar we kunnen wonen en werken. De broedplaats heet Bajesdorp, een vrijplaats, die zijn naam ontleent aan de naastgelegen Bijlmerbajes.’

‘We zijn een diverse groep. Er zitten leraren tussen, maar bijvoorbeeld ook een psycholoog en een theatermaker. Ik woon alleen, maar er komen ook gezinnen met baby’s wonen. Allemaal komen we er op de reguliere manier niet tussen op de verziekte woningmarkt.’

Andere financiering
‘Ik doe mee aan Bajesdorp om juist voorbij mijn eigen probleem te denken. Ik wil laten zien dat het mogelijk is betaalbare woonruimte te creëren in een stad die steeds meer voor de rijken is. Het gaat mij erom dat wij als huurders straks zelf de regie hebben over ons eigen huis. Ik vind dat dit veel gangbaarder zou moeten zijn.’

‘Alle elf de woningen krijgen een eigen badkamer, keuken en wc. Daarnaast komt in het midden van elke verdieping een gemeenschappelijke ruimte met gedeelde faciliteiten zoals een toilet, keuken, grote tafel en wasmachine. Op de begane grond komen een theater en twee ateliers.’

‘De financiering is anders geregeld dan anders. Het grootste deel is een hypotheek van de Duitse coöperatieve GLS Bank. Daarnaast komt een groot deel uit woon- en broedplaatsfondsen van de gemeente Amsterdam. Die promoot deze woonvorm als een deel van de oplossing voor het woongebrek in de stad. Ook kan iedereen obligaties kopen, zelfs in dit stadium. Daar krijg je net iets meer rente op dan wanneer je spaargeld op de bank bewaart. Tot slot is een klein deel gefinancierd met spaargeld van de toekomstige bewoners. Dat geld is een renteloze lening. Het bedrag krijgen we terug als we weggaan. We kopen de woning dus niet, we huren haar, zodat het een plaats blijft voor iedereen. De hoogte van de huur is een klein beetje afhankelijk van de bouwkosten, maar moet in principe komen te liggen onder de huursubsidiegrens van ¤752.’

‘We moeten nog drie ton ophalen, anders wordt de bouw uitgesteld. We gaan een beroep doen op het nieuwe wooncoöperatiefonds van de gemeente. De rest moet dan komen uit obligaties. Ik denk dat dat haalbaar is. We hebben een groot netwerk in Duitsland, waar deze woonvorm veel bekender is.’

‘Ik ga erop achteruit in vierkante meters, maar dat geeft niets, ik woon straks wel lekker hoog. En alhoewel de aanleiding om het zo aan te pakken financieel is, doe ik dit wel degelijk ook met ideële motieven.’

‘Met een huizenruil weet je beter waar je aan begint, beide partijen zijn goed voorbereid’
Daniël Sloof (38) deed honderden flyers door de brievenbus van huizen in buurten waar hij wilde wonen. In het nieuwe jaar verruilen hij, zijn vriendin, Claire (36), en hun twee dochters, Marie (2) en Fiene (6 maanden), hun Amsterdamse huis met dat van een gepensioneerde dame uit Zeist.
Daniël Sloof: ‘In een periode van anderhalf jaar hebben we een keer of tien geboden op een huis. Steeds werden we overboden. De eerste vijf keer is dat niet zo erg. Maar op een gegeven moment begonnen we wel te denken: hoe gaan we op deze manier ooit een groter huis vinden?’

‘Met tien procent overbieden win je niet meer. Wij hebben woningen gezien die voor anderhalve ton meer dan de vraagprijs weggingen. Natuurlijk, dat is bizar. Maar toch baal je ervan als iemand anders het krijgt. Je rijdt drie keer langs zo’n huis, kijkt een paar keer en ziet jezelf er wonen.’

‘We realiseerden ons dat we het anders moesten aanpakken. Dus zijn we gaan flyeren. Van Baarn tot Bussum en Zeist. Op de briefjes schreef ik dat we graag wilden verhuizen naar de mooie buurt in kwestie. Ik legde uit dat mijn gezin en ik nu nog in Amsterdam zitten, maar graag meer ruimte zouden hebben. Zondag blijkt de beste dag om briefjes in de bus te doen. Dan kom je de meeste mensen tegen tijdens het flyeren. Buren die nieuwsgierig vragen wat je aan het doen bent en de laatste nieuwtjes kennen, welke huizen binnenkort in de verkoop gaan bijvoorbeeld. Als je tweehonderd briefjes uitdeelt, krijg je uiteindelijk ongeveer drie of vier serieuze reacties.’

Emoties bij de taxatie
‘Het idee voor een huizenruil kwam niet van mezelf. Toevallig reageerde er een mevrouw uit Zeist die zocht naar een appartement in Amsterdam. Zij liep tegen dezelfde problemen aan als wij. En nu gaan we dus een huizenruil aan met een gepensioneerde dame uit Zeist. Zij was toe aan wat meer reuring en wilde naar Amsterdam, wij waren toe aan een bosrijke omgeving. Met een huizenruil weet je veel beter waar je aan begint dan wanneer je een halfuurtje een huis bezichtigt, koopt zonder voorbehoud van een technische keuring en overbiedt. Beide partijen zijn in ons geval goed voorbereid.’

‘Eerst hebben we een paar keer gekeken. Daarna volgden de bouwtechnische keuringen en uiteindelijk de taxaties. Bij zo’n taxatie komt natuurlijk wel wat emotie kijken. Je hebt een waarde in je hoofd, een bedrag dat je huis kan opbrengen in de huidige markt met overbieden. Maar die overbiedingen streep je nu tegen elkaar weg. Je gunt elkaar als het ware de woning. Als we verhuizen in het nieuwe jaar, breekt er een mooie, nieuwe fase aan. Veel meer woonruimte en een grote tuin. En we lopen zo het bos in. Ideaal voor de kinderen.’

‘Het moet nog blijken of we de horeca in eigen wijk en de faciliteiten van de binnenstad zullen missen. Als de markt het toestond, waren we misschien liever in Amsterdam gebleven. Maar die gedachte is niet realistisch. We zoeken een huis van zeker 150 m² en een tuin. Dat kun je vergeten.’

‘Ik blik vooral terug op heel mooie jaren in Amsterdam. Als ik kijk naar de generatie onder ons en wat die moet betalen, dan hebben wij geluk gehad dat we Amsterdam op deze manier hebben kunnen meemaken.’

Lees het volledige artikel: https://fd.nl/samenleving(...)ngmarkt-ikj1cabLYttZ

quote:

Op maandag 11 oktober 2021 09:08 schreef bleiblei het volgende:
Een ton voor 30m2 is is 3300 euro per m2. Ik gok dat de meter prijs in Haarlem hoger ligt momenteel. Dus geen slecht idee. Je zit alleen wel met een afgrijselijke opbouw op je huis. Maar goed, ik hecht weer veel waarde aan de esthetiek van mijn huis .