100 Dagen Eenzaamheid

Ik zag een sprekend moment in de uitzending van gisteren. Desirée voelde zich alleen en dacht met smart terug aan de aandacht die Big Bart haar had geschonken. Hopeloos verliefd met de daarbij behorende onzekerheden. Robin viel als Troostridder al vlot door de mand. Hij zei nog net niet: "Stel je niet aan, vrouwmens. Het regenwoud, kindertehuizen, sociale onzekerheid en wat dies meer zij, zijn duizendmaal belangrijker dan de zielenroerselen van één of ander Brabants meiske." Hij liep na het praatje op de bank gewoon weg. Koos maakte weinig woorden vuil en legde een arm om haar heen. En zo hoort het. Steun mekaar een beetje, ook al ben je het met de ander oneens. U merkt, de kerstgedachte begint me al aardig in de kraag te vatten.

De spreekwoordelijke gesel der mildheid heeft mij sowieso getroffen. Dat komt doordat er nu nog maar zes deelnemers zijn. Het kaf is van het koren gescheiden. Er zijn geen stelletjes en egotrippers meer. Hoewel, dat laatste?... Vooruit, geen stelletjes meer dan. Georgie beweegt zich als een Oudere Jongere door het huis, terend op Kimmie-nostalgie. Bianca, collega gerepatrieerde, verlangt alweer naar een nieuw reuzeheftig avontuur en Robin brengt de dagen autistisch op een kinderfietsje door. Kijk, dat zijn nou beelden zoals ik ze graag zie. Maar steeds, steeds opnieuw wordt er zo'n weekopdracht het huis in gesodemieterd die al het leed weer verzacht. De bewoners hebben telkenmale een reden om het bed uit te stappen. Telkenmale een mogelijkheid om aan zichzelf te ontsnappen. Gelukkig sijpelt desondanks de eenzaamheid van deze mensen hartverscheurend door hun camerabewuste pantser heen.

Hoe ze hun best deden in de dagboekkamer om een dankwoord te formuleren naar aanleiding van die uiterst lullige dag met Gerard Joling en aanverwante kermisattracties... Ik kon er nauwelijks met droge ogen naar kijken. Allemaal lekker dicht tegen mekaar met een air van: Wij Zijn Lekker Belangrijk. Net een rockband die vervuld van eigendunk alle eigendunk moet weg-acteren voor het Goede Doel. Leadzangeres Hieke doet zo enthousiast mogelijk een goed woordje waarna zij graag de microfoon geeft aan de zo gevoelvolle bassist. Dat werk.

Wat ik maar wil zeggen, is: ze doen me te aardig. En ik kan daar zo slecht tegen, want niemand is werkelijk vriendjes met elkaar. Het blijft een door een productieteam bijeengesprokkeld allegaartje vreemdelingen. Niet alleen voor de kijker, maar hemeltergend genoeg vooral voor elkaar. Niemand is werkelijk geïnteresseerd in de ander - ze doen maar alsof. Misschien dat Koos hierop een uitzondering is. Die legt tenminste nog eens een arm om iemand heen en komt dan niet met semi-therapeutische prietpraat waarin Bianca zo uitblinkt.

Nog even over deze weekopdracht. Vragen beantwoorden en dan een zin maken. "Net zo moeilijk als Triviant!" riep Koos die nog onwetend was dat het vastgebonden zijn aan Georgie hem de nodige waterwegproblemen zou gaan opleveren. "Als ik niet kan pissen, dan hoeft het voor mij niet meer", aldus sprak hij even later na mislukt toiletbezoek met verwilderde blik. Hieke hoorde het met graagte aan. "Dan ga je weg?" vroeg ze, de ogen vol van vurig verlangen naar een concurrent minder. Probleem werd opgelost met een lang lint. Lintworm verbond Koos en Georgie. Da's dan ook alles wat ze straks samen gedeeld hebben. Een godverdommese lintworm.

Verder. Met uw welnemen zal ik u nog even vertellen hoe Veronica aan het idee van het letterlijk koppelen van onze helden komt. Is een therapeutisch idee uit de communewereld in de VS. U kent dat wel, je verblijft in zo'n Bhagwan-therapeutische gemeenschap voor Hopeloos Zoekenden en de Groot-Inquisiteur vindt dat Jane en Samuel een zekere ongezonde afstand tot elkaar bewaren. Daar moet dus wat aan gedaan worden. De Groot-Inquisiteur beveelt vervolgens in al zijn wijsheid dat alleen een touw uitkomst kan bieden. Bind ze aan mekaar vast en je zult zien dat het gaat knetteren tussen die twee. Brengt ze nader tot elkaar.

Koos huilde aan het eind van de uitzending. Van eenzaamheid. Letterlijk verbonden of niet, deze mensen hebben niets met elkaar. Helemaal niets. Ach, ik vergeet iets. Ik wilde het nog over Ferdi hebben. Sorry, helemaal vergeten. Doe het alsnog. Ferdi... die is pas alleen. Broertje verloren aan de afschuwelijk eenzame verdrinkingsdood, haalde daar de schouders over op. Geweest is geweest. Juist die reactie geeft aan hoezeer die jongen eronder lijdt. Helaas bleek zijn pantser het meest ondoordringbaar en moest hij het bekopen met de hoon van met name het internetpubliek (mijzelf incluis) en werd hij weggezet als een extreem bekakt pratende knaap die verliefd was op perfide Hieke. Ik hoop dat het ten onrechte blijkt.

Al die eenzaamheid, je gunt het je ergste vijand niet. Ik steek een kaars op. In alle oprechtheid.