Ik vermoed dat onze dreumes hier af en toe mee te maken heeft. Hij wordt af en toe (soms een paar avonden na elkaar en dan weer een tijdje niet) huilend wakker 's avonds en dan is er werkelijk waar geen land mee te bezeilen. We halen hem uit bed om hem te troosten en hij kronkelt alle kanten op in onze armen. Zo is hij al een paar keer bijna uit mijn armen gevallen. Wat we ook doen, hij is niet rustig te krijgen. Na een minuut of 5 kunnen we hem vaak weer in bed leggen. Het komt ook altijd rondom hetzelfde tijdstip voor, altijd rond 11 uur.
Nu heb ik gelezen dat het belangrijk is om een kind niet aan te raken. Als het weer voorkomt laten we hem in bed liggen, kijken hoe dat gaat.
Heeft iemand hier ervaring mee?
Meestal gingen we naast hem zitten/liggen en geruststellend praten/zingen. Het gaat wel weer over en hij had de dag erna er geen herinnering aan.
Nachtmerries heeft hij jaren gehad, maar die night terrors maar een korte periode gelukkig.
Wat bij ons lastig was, was dat hij ook groeipijn kreeg rond een jaar of 2/3. Dan was het vanuit de slaap echt even goed kijken hoe wakker hij was en wat de oorzaak was.
Nachtmerries zijn het niet. Het komt waarschijnlijk door de overgang naar de REMslaap.quote:
Ik vergeet er trouwens bij te vermelden dat er ook gewoon geen contact met hem te maken is als hij dat heeft.
Vanmiddag bij het middagslaapje sliep hij een uurtje en ook daar was het raak
Dat rustig blijven was wel een dingetjequote:Op maandag 27 september 2021 16:59 schreef MevrouwCactus het volgende:
Yep, we hebben hier best wat night terrors gehad. Ik las dat het beste is om je kind niet aan te raken en zelf rustig te blijven. Ik ging altijd zachtjes een liedje zingen en bleef dat herhalen, totdat Sjaak rustig werd. Het hielp mij ook om rustig te blijven, geen idee of het Sjaak hielp hoor.
Als je niet weet wat er aan de hand is en niets helpt om je kind rustig te krijgen, werkt dat nogal frustrerend. Liedje zingen zoals @Deepfreeze ook zei onthoud ik
Ik weet het, daarom zing ik misschien ook meer voor mezelf dan voor Sjaakquote:
[..]
Dat rustig blijven was wel een dingetje
Liedje zingen zoals @:Deepfreeze ook zei onthoud ik
Zoon, nu 10 jaar, heeft er heel veel last van gehad. Het heeft tot rond zijn zevende jaar geduurd en het was echt drama. Werd hij wakker, maar ook weer niet. Gillen, huilen, wartaal uitkramen en hij was totaal onbereikbaar. Liep als een malle door de slaapkamer, de gang, ging dan weer in een hoekje zitten gillen. We hebben hierom het traphek tot een jaar geleden maar laten zitten. Als hij zo`n bui had was ik als de dood dat ie van de trap af zou donderen want hij wist echt niet wat hij deed.
Hij was op geen enkele manier tot bedaren te brengen en het werd vaak zo erg dat hij ervan moest kokhalzen. Wakker kreeg ik hem nooit, niet met hard in mijn handen klappen, niet luid zijn naam roepen, vastpakken. En de volgende dag kon hij zich helemaal niets meer herinneren.
Heb er zelfs een keer een filmpje van gemaakt want ik vond dit zo weird. Maar het heeft dus een naam.
In het begin raakte ik zelf in paniek omdat ik niet wist wat ik ermee aan moest. Na een paar keer went het, klinkt stom maar het is wel zo. Je wordt dan zelf ook rustiger omdat je weet dat het een keer zal ophouden.
Oplossing heb ik niet. Ik probeerde hem eerst gerust te stellen, rustig praten, liedjes zingen maar dat hielp niet omdat ik niet tot hem kon doordringen.
Kalm tegen hem praten, zorgen dat hij zichzelf geen pijn deed en uit laten razen. Meer kon ik niet doen. Zodra hij uitgeput was en het over was weer in bed leggen en dan was ie ook meteen weer vertrokken.
Sterkte voor iedereen die hiermee te maken heeft. Het is voor jezelf heel naar om mee te maken omdat je machteloos staat. Je wil ze helpen maar dat lukt niet. En zelf weten ze er achteraf niets meer van.
Wat heftig hèquote:
Wauw, het heeft gewoon een naam! Wist ik niet...
Zoon, nu 10 jaar, heeft er heel veel last van gehad. Het heeft tot rond zijn zevende jaar geduurd en het was echt drama. Werd hij wakker, maar ook weer niet. Gillen, huilen, wartaal uitkramen en hij was totaal onbereikbaar. Liep als een malle door de slaapkamer, de gang, ging dan weer in een hoekje zitten gillen. We hebben hierom het traphek tot een jaar geleden maar laten zitten. Als hij zo`n bui had was ik als de dood dat ie van de trap af zou donderen want hij wist echt niet wat hij deed.
Hij was op geen enkele manier tot bedaren te brengen en het werd vaak zo erg dat hij ervan moest kokhalzen. Wakker kreeg ik hem nooit, niet met hard in mijn handen klappen, niet luid zijn naam roepen, vastpakken. En de volgende dag kon hij zich helemaal niets meer herinneren.
Heb er zelfs een keer een filmpje van gemaakt want ik vond dit zo weird. Maar het heeft dus een naam.
In het begin raakte ik zelf in paniek omdat ik niet wist wat ik ermee aan moest. Na een paar keer went het, klinkt stom maar het is wel zo. Je wordt dan zelf ook rustiger omdat je weet dat het een keer zal ophouden.
Oplossing heb ik niet. Ik probeerde hem eerst gerust te stellen, rustig praten, liedjes zingen maar dat hielp niet omdat ik niet tot hem kon doordringen.
Kalm tegen hem praten, zorgen dat hij zichzelf geen pijn deed en uit laten razen. Meer kon ik niet doen. Zodra hij uitgeput was en het over was weer in bed leggen en dan was ie ook meteen weer vertrokken.
Sterkte voor iedereen die hiermee te maken heeft. Het is voor jezelf heel naar om mee te maken omdat je machteloos staat. Je wil ze helpen maar dat lukt niet. En zelf weten ze er achteraf niets meer van.
Wat jij beschrijft lees ik heel vaak terug. Slaapwandelen schijnt daar ook nauw mee verbonden te zijn. Ook kinderen die zo wild in en uit bed tekeer gaan dat ze zichzelf ook echt verwonden. En dat allemaal zonder echt wakker te zijn... Ik vind het een bizar fenomeen. Gelukkig heeft de onze het niet zo heftig en frequent (even afkloppen). Hij heeft het een paar keer in de avond de gehad en ook afgelopen maandag voor het eerst tijdens zijn middagslaap. Ik las dat nachtangst ook te maken heeft met prikkels die een kind overdag krijgt. Ik was die ochtend met mijn zoontje naar monkeytown geweest... Wel fijn dat je door alle info een beetje kunt ontdekken waardoor het zou kunnen komen, maar het blijft ontzettend heftig. Je wilt zo graag je kind troosten, maar het beste is om je kind tijdens zo'n episode niet wakker te maken. Het voelt zo niet natuurlijk.
Het is ook heel bizar en beangstigend. Ik ben er nu pas over aan het lezen, wist niet eens dat er een naam voor was. Heb altijd gedacht dat het aan mijn zoon lag 🙁.quote:
[..]
Wat heftig hè
Gelukkig heeft de onze het niet zo heftig en frequent (even afkloppen). Hij heeft het een paar keer in de avond de gehad en ook afgelopen maandag voor het eerst tijdens zijn middagslaap. Ik las dat nachtangst ook te maken heeft met prikkels die een kind overdag krijgt. Ik was die ochtend met mijn zoontje naar monkeytown geweest... Wel fijn dat je door alle info een beetje kunt ontdekken waardoor het zou kunnen komen, maar het blijft ontzettend heftig. Je wilt zo graag je kind troosten, maar het beste is om je kind tijdens zo'n episode niet wakker te maken. Het voelt zo niet natuurlijk.
Er is veel info over te vinden, ook dat kids die dit hebben later meer kans hebben om te gaan slaapwandelen. Weet ik wat me eventueel nog te wachten staat...
Maar positief, ze groeien er overheen.
Maar jouw mannetje is ook nog zo jong. Als hij het weer heeft, blijf bij hem en zorg dat hij zich niet bezeerd. Hier begon het steeds met huilen, maar net even anders dan het gewone huilen. Dan wist ik al hoe laat het was. Soms bleef hij in bed liggen en dan stopte het ook vrij snel. Als hij eruit kwam was het andere koek. Maar ik liet hem nooit alleen.
Wat ik net las, is dat je hem ook rond de tijd dat het kan gebeuren, hem wakker maken om even te plassen. En dan weer laten slapen. Misschien eens proberen als hij veel prikkels heeft gehad die dag?
En tijdens zo'n aanval idd, niet wakker proberen te maken, daar ging ik in het begin de mist mee in. Later merkte ik dat het wel weer overging. Maar als ouder zijnde wíl je gewoon je kind helpen en troosten.
We hadden van de week Aragog door de woonkamer stampen. Nou ben ik niet bang voor spinnen maar deze mocht manlief wegwerken😁. S'avonds toen zoon al sliep, hoorde ik ineens: maaaam, haal die spin weg! Dus ik zei: er is geen spin, die is al buiten.
Neeeeeee, haal weg, ik zie hem! Het was pikkedonker. Dus licht aangedaan maar dat hielp niet, spin was er en bleef er. Licht weer uit en toen sliep hij ineens zo weer. En de volgende dag wist hij er niks meer van.
Ik bedoel maar...🙁
Toen ik nog niet wist wat hij heeft, wilde ik hem ook troosten en op schoot nemen. Maar alle keren dat ik dat deed werd het gehuil geschreeuw en kronkel de hij alle kanten op. Op een ge gegeven moment raakte ik nogal gefrustreerd dat ik mijn stem verhief en zei dat het klaar was. Vervolgens liet ik hem op de grond staan want ik dacht dat hij gewoon niet op schoot wilde. Hij liep heel wankel, achteraf gezien omdat hij natuurlijk nog half sliep. Als ik daaraan terug denk voel ik me zo schuldigquote:
[..]
Het is ook heel bizar en beangstigend. Ik ben er nu pas over aan het lezen, wist niet eens dat er een naam voor was. Heb altijd gedacht dat het aan mijn zoon lag 🙁.
Er is veel info over te vinden, ook dat kids die dit hebben later meer kans hebben om te gaan slaapwandelen. Weet ik wat me eventueel nog te wachten staat...
Maar positief, ze groeien er overheen.
Maar jouw mannetje is ook nog zo jong. Als hij het weer heeft, blijf bij hem en zorg dat hij zich niet bezeerd. Hier begon het steeds met huilen, maar net even anders dan het gewone huilen. Dan wist ik al hoe laat het was. Soms bleef hij in bed liggen en dan stopte het ook vrij snel. Als hij eruit kwam was het andere koek. Maar ik liet hem nooit alleen.
Wat ik net las, is dat je hem ook rond de tijd dat het kan gebeuren, hem wakker maken om even te plassen. En dan weer laten slapen. Misschien eens proberen als hij veel prikkels heeft gehad die dag?
En tijdens zo'n aanval idd, niet wakker proberen te maken, daar ging ik in het begin de mist mee in. Later merkte ik dat het wel weer overging. Maar als ouder zijnde wíl je gewoon je kind helpen en troosten.
We hadden van de week Aragog door de woonkamer stampen. Nou ben ik niet bang voor spinnen maar deze mocht manlief wegwerken😁. S'avonds toen zoon al sliep, hoorde ik ineens: maaaam, haal die spin weg! Dus ik zei: er is geen spin, die is al buiten.
Neeeeeee, haal weg, ik zie hem! Het was pikkedonker. Dus licht aangedaan maar dat hielp niet, spin was er en bleef er. Licht weer uit en toen sliep hij ineens zo weer. En de volgende dag wist hij er niks meer van.
Ik bedoel maar...🙁
Arm manneke... Maar ik wist het niet....Afgelopen maandag hoorde ik hem al na 45 minuten in bed huilen en toen hij weer hetzelfde gedrag vertoonde ging er plots een lamp bij me branden.
[ Bericht 1% gewijzigd door Sunshine1982 op 29-09-2021 12:24:22 ]
In het dreumes topic ook tip gekregen om kort voor dat tijdstip wakker te maken, maar meneer werd dan echt wakker en wilde niet meer slapen.
Hebben hem in begin ook gepakt enzo hoor. Gevoelsmatig voelt dat fijner. Bij mij bleef hij redelijk liggen / zitten / hangen, maar bij z’n vader niet.
Met pijn in ons hart hebben we hem toen laten liggen, maar wel in de gaten gehouden. Moet zeggen dat het bij mij hielp om naar bed te gaan met het idee ‘straks is het weer raak’ ipv ‘zou het vandaag weer zijn?’ Dan was ik er zelf al wat op voorbereid en wat rustiger.
Toen ze jonger waren, hielp het om ze toch even op te pakken en bijvoorbeeld even bij het raam naar buiten kijken. Rustig praten over wat we zagen (wolken, maan, sterren, etc.), daar werden ze meestal rustiger van.
Wat ook stom is, dat je dan een uur bezig kan zijn, en ze er zich de volgende ochtend helemaal niks van kunnen herinneren
. Dus tja, het voelt heel tegennatuurlijk, maar ze gewoon laten is waarschijnlijk echt de beste optie.Meis, ik snap dat je je schuldig voelde, ben zelf in het begin ook wel boos geweest omdat zoon niet luisterde en daarna steekt het schuldgevoel de kop op🙁. Zoon had zijn ogen open en leek op zich wakker dus begreep er niks van. En als jouw zoon op de grond wilde staan, dan kun je toch even niet anders? Dan kronkelt hij zich wel los en was hij anders terecht gekomen. Voordeel is wel, ze weten achteraf niet wat er is gebeurd. Niet meer schuldig voelen, je weet nu wat het is en kan er op inspelen.quote:Op woensdag 29 september 2021 11:34 schreef Sunshine1982 het volgende:
[..]
Toen ik nog niet wist wat hij heeft, wilde ik hem ook troosten en op schoot nemen. Maar alle keren dat ik dat deed werd het gehuil geschreeuw en kronkel de hij alle kanten op. Op een ge gegeven moment raakte ik nogal gefrustreerd dat ik mijn stem verhief en zei dat het klaar was. Vervolgens liet ik hem op de grond staan want ik dacht dat hij gewoon niet op schoot wilde. Hij liep heel wankel, achteraf gezien omdat hij natuurlijk nog half sliep. Als ik daaraan terug denk voel ik me zo schuldig
Afgelopen maandag hoorde ik hem al na 45 minuten in bed huilen en toen hij weer hetzelfde gedrag vertoonde ging er plots een lamp bij me branden.
En als hij huilt, kijk hoe hij eraan toe is en laat hem liggen. Als hij uit bed komt ben je er iig bij. Blijft hij liggen, dan valt hij wel weer in slaap.
Het is echt moeilijk. Sterkte 😘
@Phaidra dat is rot
Zijn er veranderingen in zijn leven gaande waardoor het misschien is teruggekomen?@mushanga fijn jouw posts
Groep 3quote:
@:Phaidra dat is rot
. Sinds de start van de zomervakantie is hij overdag ook heel dwars, alles is nee of als wij iets willen wil hij per definitie iets anders. Of hij beweert gewoon dat hij iets nooit heeft gezegd, of negeert alles wat je zegt volledig 
. Op dagen dat hij overdag lange driftbuien heeft, is het 's nachts ook raak met nachtangsten. Ik had gehoopt dat de spanning voor groep 3 af zou nemen nu het schooljaar weer begonnen is, maar waarschijnlijk is hij nu ook nog extra vermoeid door alle nieuwe indrukken en nieuw geleerde dingen.
Voor zijn gedrag overdag zijn we nu begonnen met stickers plakken. Boos zijn mag, ergens mee oneens zijn natuurlijk ook, maar je kan dat ook op een rustiger manier uiten. Dat proberen we nu een beetje te stimuleren met die stickers, zeg maar. Het werkt niet elke dag, maar er zit wel een stijgende lijn in.
Ik ben lid van de Facebookgroep en ik lees daar toch wat dingen die kunnen helpen.quote:
Herkenbaar. Mijn vriend heeft het samen met slaapwandelen. Zijn night terrors zijn altijd hetzelfde. Ineens verschrikt rechtop zitten, schreeuwen en dan zichzelf en het bed afvegen. Altijd overtuigd dat er spinnen zijn. Ik heb er zelf ook een tijdje last van gehad als 20tiger. Dus het was te verwachten dat Lily ze ook zou krijgen en Elvie straks ook. De eerste keer schrokken we enorm van het gegil, maar niks doen is het beste en ze wordt vanzelf weer rustig. Helaas heeft ze ook last van nachtmerries en daar heeft ze veel meer last van. Soms de hele nacht achter elkaar door. Zoals vannacht. Dan leg ik haar maar bij me, want het is makkelijker om haar meteen te kunnen geruststellen en dan slapen we allebei het snelst en makkelijkst weer door.
Geen schermtijd vanaf een uur of 17:00, de dag bespreken voor het slapen gaan, niet te laat avondeten, magnesiumolie,.... Misschien het proberen waard?
Hier is het al een tijdje wat rustiger. Hij wist wel vaak rond 23:00 huilend wakker, maar als hij in zijn bedje blijft is het vaak zo weer over. Uit bed halen staat garant voor een hoop gehuil en gekrijs.
[ Bericht 1% gewijzigd door Sunshine1982 op 27-10-2021 07:31:25 ]
inmiddels weet ik wat ik moet doen, hem heel snel tot bedaren brengen en te roepen dat er niets is, dat hij veilig is. Bij hem zijn het altijd mensen/spinnen die hem aan willen vallen, dat schoppen doet hij juist om ons te beschermen. Het is ontzettend naar en angstig, hopelijk wordt het snel minder bij de kindjes want het lijkt me heel lastig om ze tot bedaren te brengen
Ik ga vanmiddag eens rondbellen
Dank voor je update🙂quote:
We zijn er nog steeds mee aan het tobben. Ik heb pas geleden gegoogled wat een osteopaat met nachtangsten kan en ik kwam uit op 'cranial osteopathy'. Klinkt nogal gespecialiseerd, maar als je zoekt naar de Nederlandse vertaling dan zie je dat er best wat osteopaten zijn die deze vorm van osteopathie aanbieden.
Ik ga vanmiddag eens rondbellen
Ik hoop echt dat het gaat helpen want het kan best wel lang aanhouden. Vond een filmpje toen zoon 7 jaar was. Had het toen opgenomen omdat, geen idee. Was gelukkig wel de laatste keer geweest dat hij het had.
Ik ben heel benieuwd hoe dit verder gaat. Succes en sterkte😘