Ik lach om niet te huilen is de bikkelharde autobiografische roman van de Rotterdamse Kroon, voorheen verslaggever bij onder meer Voetbal International en een bekend gezicht in de sportwereld, de journalistiek en de kroeg. Het boek was in 1984 commercieel geen succes, maar levensbepalend voor de toen 18-jarige Özcan Akyol.
Die was toen nog helemaal geen lezer. Maar het werk van Kroon verslond hij. Het inspireerde hem uiteindelijk om zelf te gaan schrijven. ,,Het verhaal ging over niet kunnen aarden in de maatschappij en over het niet kunnen voldoen aan de verwachtingen. Het sprak me aan en het raakte me’’, zei Eus er onlangs over.
,,Ik ben veel meer gaan lezen, maar ik ben zijn boek nooit meer vergeten. Lex schrijft echt fantastisch. Totaal zonder pretenties, ook. Hij schrijft niet over rare Tunesische filosofen of verwijzingen naar schilderijen uit 1630. Zijn werk is rechttoe rechtaan en geschikt voor een breed publiek.’’
Zendeling
Dat het juist dat brede publiek nooit bereikte, knaagde de afgelopen tijd steeds meer aan hem. ,,Ik ben al langer bezig, als een soort zendeling haast, om mensen meer aan het lezen te krijgen. Ik bedacht: waarom zorgen we er eigenlijk niet voor dat dit boek weer te vinden is?’’
Zo geschiedde dus, met een plek in de bestsellerlijst tot gevolg. Kroon was onlangs al blij met de hernieuwde aandacht. Hij is inmiddels 80 jaar, maar hoopt een nieuw boek te gaan schrijven. Want dat zijn schrijfcarrière eerder mislukte, deed altijd pijn. ,,Een verloren leven’’, zei hij erover. ,,Ik was vier, toen kon ik al schrijven. Ik had er veel meer mee moeten doen. Ik had zeker tien, twaalf boeken moeten schrijven. Als je de capaciteiten hebt, dan moet je er toch veel meer uithalen?’’
https://www.ad.nl/show/ve(...)bestseller~a4d1889f/
