Recent heb ik enkele gesprekken met een therapeut gehad (reden doet er niet toe), en daar heb ik eerlijk verteld dat ik in de jaren '80 als Paddootje van een jaar of 10-11 een keer seksueel misbruikt ben tijdens vissen in het park. Een man wilde mijn edele delen aanraken, en bood daar geld voor. Ik weigerde, waarna hij mij op zijn schoot zette, mijn kleding los maakte en enkele minuten met mijn edele delen heeft gespeeld.
Volgens mij ben ik dus net als 15-20% van de jongetjes van Nederland tegen een viespeuk aangelopen. Nooit last van gehad, geen trauma aan over gehouden (net zoals volgens mij het overgrote deel van de jongetjes waarmee dat gebeurt).
Begint de therapeut te wauwelen dat dat misschien wel ASS (autisme) is. Heb haar uitgelegd dat de jaren '80 minder bekrompen waren als nu, maar ze blijft het feit "dat ik geen trauma heb" zien als een mogelijke aanwijzing dat ik een ASS - stoornis heb.
Volgens mij geldt dit voor het merendeel van de jongetjes die wel eens misbruikt zijn? Ik ben geen expert, maar ik kan me indenken dat de ernst van het misbruik wel een rol hierin speelt. Dus bijvoorbeeld:
• geweld
• gezagsverhouding
• bekende
• vernedering
• frequentie/aantal keer en duur
• lichamelijke schade
• maar ook de niet-zo-over-de-top-reagerende-cultuur-in-de-jaren-80
zullen allemaal van invloed zijn op hoe erg je iets vindt, maar in mijn geval valt dit allemaal reuze mee.
Of heb ik nou gewoon kei-erg ASS? (en heeft iemand hier documentatie over om het te staven?)
Puur de diagnose stellen op enkel de gebeurtenis die jij vertelt in de OP kan niet. Daar is wel iets meer onderzoek voor nodig.
Als je wilt kun je tot aan je dood met een therapeut praten over slechte herinneringen, in dit geval lijkt het me niet nodig. Gebruik de therapeut voor je echte hulpvraag en niet voor een hulpvraag die je "had moeten hebben".
Mensen met ASS kunnen ook een trauma oplopen, dus ik weet niet wat die therapeut denkt, maar ik vind het erg kort door de bocht.
De reden doet er op zich wel toe.quote:Op vrijdag 10 september 2021 22:48 schreef Paddo het volgende:
Recent heb ik enkele gesprekken met een therapeut gehad (reden doet er niet toe)
Is het een diagnosetraject, kom je daar om een diagnose + behandeling te krijgen en zit je nu in de intakefase?
Of zijn het enkele gesprekken en betaal je het zelf (waardoor geen diagnose nodig is)?
Komt het (veel) voor dat jongens die op jeugdige leeftijd een keer seksueel misbruikt worden, daar geen trauma aan over houden?
(En dan het liefst nog een link naar een onderzoek waar dat uit blijkt, maar dat is de bonus vraag)
@-marz-:
Het is geen diagnose traject.
Slechte herinneringen waar je niet aan terug denkt, zakken naar de achtergrond. Als die herinnering je niet in de weg zit om in het nu en de toekomst goed te hebben, waarom laat ze die niet rusten?
Trauma's zijn niet leuk (ervaring: familie en oorlog). Een goede therapeut zal er vanaf blijven tenzij je er last van hebt en er hulp voor vraagt.
Maar als het geen pijn zou doen, zou ik het vreemd vinden maar verder ook niet iets anders eigenlijk.
Achteraf zou ik me kapot schamen, nu ik ouder ben, maar op dat moment als jochie in begin jaren '90.
Zou ik als TS ook reageren gok ik.
Die dingen die jij noemt spelen denk ik allemaal mee in hoe het kind het ervaart. Laat je geen trauma aanpraten, juist goed dat je er zo instaat. Je kan het een beetje van een afstand en nuchter bekijken en daar lijkt me helemaal niks mis mee. Zolang je in het algemeen gezond met emoties omgaat is het niet zorgwekkend dat dit geen traumatische gevoelens oproept. Juist niet, je kan het ook zien als een karaktertrek die je helpt. Je kan dingen achter je laten.
[ Bericht 3% gewijzigd door pietkanarie op 28-09-2021 10:34:25 ]
Punt is natuurlijk dat het neerkomt op de reden waarom jij dat gesprek met die therapeut had...quote:
Recent heb ik enkele gesprekken met een therapeut gehad (reden doet er niet toe)
(...)
Of heb ik nou gewoon kei-erg ASS?
Dat gaat verder enkel jezelf aan, maar is ook iets waar je zelf over te rade moet gaan, zonder dat er een duidelijke 'goed' / 'fout' antwoord bestaat.
Als jij er verder ook geen probleem mee hebt, is dat prima en kun je het ook natuurlijk verder verwerpen als 'thema'.... dat is dan juist verder irrelevant voor de behandeling en dan was het verkeerd vanb de therapeut wel die suggestie te wekken.
Als jij merkt dat je er wel toch og een probleem mee hebt zou het iets zijn dat misschien ook verder in een therapie aangegaan moet worden. (misschien overigens, ook daarin heb je volop gradaties).
Het is best mogelijk dat pas te ontdekken als je je er dieper in verdiept en je er verder over denkt.
Maar het is allerminst 'zeker' dat dat zo moet zijn, enkel als een therapeut een vraag stelt.
Een tussenvraag kan natuurlijk zijn als je initieel het idee hebt dat het volledig irrelevant is, maar je juist een hoop andere problemen ervaart en er misschien een kans is dat deze problemen ook te maken _kunnen_ hebben met het 'wegdrukken' van gevoelens...
Ook dat kan betekenen dat die ervaring zelf best irrelevant is, maar vooral je neiging bepaalde gevoelens 'weg te drukken' een probleem op andere gebieden juist groter maakt.
Maar, zoiets heeft geen eenvoudig of simpel antwoord en is altijd afhankelijk van je eigen individuele situatie.
Heb je verder wel een goed contact en vertrouwen in die therapeut? Heb je de indruk dat de therapie je verder brengt?
Ik weet inmiddels dat het antwoord "Ja, het overgrote deel" is. Maar ik ben nog steeds op zoek naar bronnen...quote:Komt het (veel) voor dat jongens die op jeugdige leeftijd een keer seksueel misbruikt worden, daar geen trauma aan over houden?
https://drjoecarver.com/c(...)tional%20Memory.html