Geen nare herinneringen aan misbruik. Therapeut vind dat raar.

Er lijkt me ook niet bepaald een duidelijk verband tussen autisme/asperger en nare gevolgen van misbruik ervaren.

Misschien door de 'klinische' manier waarop je het allemaal vertelde?

Puur de diagnose stellen op enkel de gebeurtenis die jij vertelt in de OP kan niet. Daar is wel iets meer onderzoek voor nodig.

Het is een bekende stelling dat de reactie van de omgeving, als die van het misbruik op de hoogte is (de ouders bijvoorbeeld), vaak tot een (veel) grotere schade leidt dan het misbruik zelf.

Fijn toch, dat je geen trauma hebt? Wat daar de reden van is doet er niet zo toe.

Als je wilt kun je tot aan je dood met een therapeut praten over slechte herinneringen, in dit geval lijkt het me niet nodig. Gebruik de therapeut voor je echte hulpvraag en niet voor een hulpvraag die je "had moeten hebben".

Fijn dat je geen trauma hebt. Kun je mooi verder gaan met je leven.

Ik zie het verband tussen dat misbruik en er geen trauma aan over hebben gehouden en ASS niet.

Mensen met ASS kunnen ook een trauma oplopen, dus ik weet niet wat die therapeut denkt, maar ik vind het erg kort door de bocht.

Ik zou eens aan je therapeut vragen of ze misschien andere redenen heeft om aan te nemen dat er sprake is van autisme. Want daar ga ik dan van uit. Als ze dat enkel en alleen baseert op het feit dat je geen trauma hebt aan je misbruik, dan zou ik meteen een andere therapeut zoeken, want dan praat ze je stoornissen aan.

quote:

Op vrijdag 10 september 2021 22:48 schreef Paddo het volgende:
Recent heb ik enkele gesprekken met een therapeut gehad (reden doet er niet toe)

De reden doet er op zich wel toe.

Is het een diagnosetraject, kom je daar om een diagnose + behandeling te krijgen en zit je nu in de intakefase?

Of zijn het enkele gesprekken en betaal je het zelf (waardoor geen diagnose nodig is)?

Kwam het ter sprake omdat jij er zelf over begon? Je bent er nu mee bezig, is dat omdat de therapeuten het heeft opgerakeld of hield het je zelf ook al bezig?

Slechte herinneringen waar je niet aan terug denkt, zakken naar de achtergrond. Als die herinnering je niet in de weg zit om in het nu en de toekomst goed te hebben, waarom laat ze die niet rusten?

Trauma's zijn niet leuk (ervaring: familie en oorlog). Een goede therapeut zal er vanaf blijven tenzij je er last van hebt en er hulp voor vraagt.

Niet iedereen met een trauma ontwikkelt PTSS. Dat is met veteranen uit een oorlogsgebied immers ook zo.

Het kan ook heel goed zijn dat je het al verwerkt hebt. Niet alles hoeft persé een trauma te worden.

Wel eens over nagedacht als zo iets mij overkomen zou zijn.
Maar als het geen pijn zou doen, zou ik het vreemd vinden maar verder ook niet iets anders eigenlijk.

Achteraf zou ik me kapot schamen, nu ik ouder ben, maar op dat moment als jochie in begin jaren '90.
Zou ik als TS ook reageren gok ik.

Sommige hulpverleners/therapeuten denken naar mijn idee te snel dat er een stoornis is. Veel te kort door de bocht!! Hoewel het zeker een vervelende gebeurtenis was die veel indruk kan maken op een kind (op de een meer dan op de ander) kan ik me wel indenken dat je geen trauma eraan overhield zonder dat dat betekent dat je je autisme zou hebben.

Die dingen die jij noemt spelen denk ik allemaal mee in hoe het kind het ervaart. Laat je geen trauma aanpraten, juist goed dat je er zo instaat. Je kan het een beetje van een afstand en nuchter bekijken en daar lijkt me helemaal niks mis mee. Zolang je in het algemeen gezond met emoties omgaat is het niet zorgwekkend dat dit geen traumatische gevoelens oproept. Juist niet, je kan het ook zien als een karaktertrek die je helpt. Je kan dingen achter je laten.

[ Bericht 3% gewijzigd door pietkanarie op 28-09-2021 10:34:25 ]

quote:

Op vrijdag 10 september 2021 22:48 schreef Paddo het volgende:
Recent heb ik enkele gesprekken met een therapeut gehad (reden doet er niet toe)

(...)

Of heb ik nou gewoon kei-erg ASS?

Punt is natuurlijk dat het neerkomt op de reden waarom jij dat gesprek met die therapeut had...
Dat gaat verder enkel jezelf aan, maar is ook iets waar je zelf over te rade moet gaan, zonder dat er een duidelijke 'goed' / 'fout' antwoord bestaat.

Als jij er verder ook geen probleem mee hebt, is dat prima en kun je het ook natuurlijk verder verwerpen als 'thema'.... dat is dan juist verder irrelevant voor de behandeling en dan was het verkeerd vanb de therapeut wel die suggestie te wekken.

Als jij merkt dat je er wel toch og een probleem mee hebt zou het iets zijn dat misschien ook verder in een therapie aangegaan moet worden. (misschien overigens, ook daarin heb je volop gradaties).
Het is best mogelijk dat pas te ontdekken als je je er dieper in verdiept en je er verder over denkt.
Maar het is allerminst 'zeker' dat dat zo moet zijn, enkel als een therapeut een vraag stelt.

Een tussenvraag kan natuurlijk zijn als je initieel het idee hebt dat het volledig irrelevant is, maar je juist een hoop andere problemen ervaart en er misschien een kans is dat deze problemen ook te maken _kunnen_ hebben met het 'wegdrukken' van gevoelens...
Ook dat kan betekenen dat die ervaring zelf best irrelevant is, maar vooral je neiging bepaalde gevoelens 'weg te drukken' een probleem op andere gebieden juist groter maakt.

Maar, zoiets heeft geen eenvoudig of simpel antwoord en is altijd afhankelijk van je eigen individuele situatie.

Heb je verder wel een goed contact en vertrouwen in die therapeut? Heb je de indruk dat de therapie je verder brengt?

Vraag gewoon waarop ze dat baseert.

Niet specifiek wat je zoekt, maar een interessant artikel over "emotional memory management". Hier wordt uitgelegd hoe herinneringen en bijbehorende emoties worden opgeslagen.
https://drjoecarver.com/c(...)tional%20Memory.html