Relatie gaat de verkeerde kant op na 2 - 3 jaar

Je bent een egoist en niet in staat om enerzijds te werken aan een relatie en anderzijds niet in staat om je aan te passen. Wellicht is single blijven of een LAT relatie iets wat beter bij je past.

Dus omdat het saai en minder wordt spring je weer naar een ander? Dat kan toch, niks mis mee.

Die 2x per week worden 2x per maand en dan 2x per jaar.
Zo gaan die dingen.

Het enige wat je je moet afvragen is of je met haar samen oud wil worden. Dan heb je het antwoord.

Het ligt niet per se aan jou. Ik zou het dus zoeken bij "die ene nog niet gevonden". Vaak weet je gewoon zonder twijfels wanneer iemand degene is met wie je door wil gaan tot het einde

Begin eerst maar eens met na te denken wat echt van belang is voor jou om vreedzaam samen te kunnen wonen. Je kan je wel ergeren op alles en nog wat wat niet gaat zoals jij het wil, maar is dat echt van belang? Is het zo een ramp als dat glaasje blijft staan? Is het echt een probleem als de was niet meteen dezelfde dag gedaan wordt? Leer dus wat loslaten en kies je absolute no no's uit.
Het woord kritiek geven is dan ook weer zoiets.. kritiek geeft een baas op het werk of een leraar op school. Je kan ook dingen bespreken zonder kritiek te gebruiken, zeker als het zo een impact heeft. Misschien handig om je communicatiestijl wat bij te schaven. De meeste mensen reageren niet zo goed op kritiek.
En dan de seks.. tja sorry, maar 2 keer per dag na 2 jaar relatie is echt niet gemiddeld te noemen, eerder erg veel. Je moet er maar zin in hebben als je leven er buiten ook nog druk is. Er zullen er vast wel zijn die heel hun leven vaak seks hebben, maar die 2 keer per week is eigenlijk best normaal. Zeker als die van hoge kwaliteit is.

Kortom: samenwonen is niet makkelijk. Water bij de wijn doen door beide partijen is echt van belang. Kijk zelf eens kritisch (haha) naar je eigen water-wijn verhoudingen en naar die van haar? Misschien doet ze wel veel meer dan jij denkt en heeft ze bijna alleen nog maar water over, ze zit tenslotte in jouw territorium en dit was eigenlijk niet eens het plan. Heeft ze een beetje een thuisgevoel bij jou? Loopt ze steeds op de tippen van haar tenen om alles volgens jouw standaard te doen?

quote:

Op vrijdag 10 september 2021 18:03 schreef TAmaru het volgende:
Mijn eerste relatie duurde ongeveer 3 jaar. Na 2,5 jaar was de koek wel een beetje op. Ik merkte dat er steeds minder intimiteit was, zowel fysiek als geestelijk. We begonnen ons steeds meer aan elkaar te ergeren. We gingen op dat moment ook ongeveer samenwonen en ik ergerde mij erg aan haar gedrag in huis (dingen laten slingeren, niet terugzetten, denken dat ik het allemaal wel even oplos, luiheid, nooit willen koken of boodschappen doen, etc). Na 3 jaar heb ik de relatie verbroken en ik heb daar nooit spijt van gehad - het was zelfs als een bevrijding. Ik vond het heerlijk om weer alleen te zijn.

Mijn huidige (tweede) relatie duurt nu ongeveer 2 jaar. Ik merk nu dat sinds een tijdje de intimiteit weer afneemt. Waar we een paar maanden geleden nog 2 keer per dag seks hadden, doen we het nu 2 keer in de week. Ze is een paar maanden geleden ook bij me ingetrokken en sindsdien neemt de intimiteit af. Eigenlijk was dat niet echt de bedoeling, maar omdat ze geen woning kon vinden en haar vorige woning uit moest, was dit min of meer de enige optie. Mijn huidige vriendin is in alle opzichten een verbetering, maar ze heeft ook zo haar dingen die moeilijk voor me zijn en waar ik me aan erger. Doordat ze psychisch niet optimaal in haar vel zit en veel negatieve gedachten heeft, kan ik deze dingen niet altijd goed met haar bespreken, waardoor ik er soms mee blijf zitten.

Ik vraag me soms een beetje af of ik wel geschikt ben om samen te wonen of zelfs om een vaste partner te hebben. Ik mis wel de vrijheid en het alleen zijn. Tegelijkertijd waardeer ik wel wat ik met mijn huidige vriendin heb opgebouwd en houden we wel echt van elkaar. Maar wel vraag ik me af of het misschien gewoon zo is dat ik te kritisch ben, dat ik te lang alleen heb gewoond (ben achter in de 30) of dat ik de juiste vrouw nog niet gevonden heb. Maar ik ben ook bang om de relatie te verbreken, weer alleen te zijn of weer iets met iemand anders te moeten opbouwen ... ik weet gewoon niet of ik daar weer de energie voor ga hebben.

Ik weet ook wel dat verliefdheidsgevoelens na een jaar of 2 meestal in intensiteit afnemen en dat het dan wel zaak is om te kijken of de liefde sterk genoeg is om door te gaan met elkaar. Dus soms denk ik ook weer van misschien is de verliefdheid wel voorbij en zit daaronder niet genoeg houden-van?

Wie herkent dit en hoe ga je hiermee om?

Ik zal een voorbeeld proberen te geven aan de hand van wat @Rogue2.0 en @Lenny77 Lensel zeggen:

Even voorop: ik ben bijna halverwege de dertig. Ben ook alleen. Heb tot op heden niet iemand gevonden waarvan ik zeg "dat is degene met wie ik oud wil worden, die samen met mij een team kan vormen etc".

Voor Corona werd ik 'via via' geïntroduceerd bij een meid die 1,5 jaar jonger dan mij was. Zij wou wel verder kennismaken dus we hadden vervolgdates. Ikzelf wilde eigenlijk geen vervolg omdat zij een voor mij nogal vervelend trekje had (altijd aan het woord willen zijn, je onderbreken als je praat, luid praten). Qua persoon hoe ze haar leven had ingedeeld met wat ze allemaal doet (werk, privé) paste ze helemaal in het plaatje dat ik in gedachte had. Alleen een deel van haar karakter stond mij niet aan, sterker nog: het was het deel waar ik een grote afkeer aan had. Ik zag ook dat de meid dit niet doorhad. Ik heb toen een afweging gemaakt van doorgaan of afkappen. Uiteindelijk toch maar een kans gegeven om op vervolgdates te gaan. Echter bleek dat deze meid en ik ook niet met elkaar konden communiceren. Zij interpreteerde simpele dingen heel anders dan ik. Zij was meer de lolbroek, ik meer het serieuze type en op z'n tijd grappig. De irritaties die ik had hielpen niet om gewoon mezelf te zijn. Uiteindelijk geen energie meer hierin gestoken.

Een paar maanden geleden werd ik Fried geïntroduceerd bij een andere meid. Die had een nog heftigere historie achter de rug waarvan ik mijzelf vanaf het begin afvroeg of zij wel klaar was om serieus een relatie aan te gaan aangezien ze dat specifiek zocht.

Deze meid paste eigenlijk totaal niet in mijn plaatje qua werkniveau etc. Maar zij had wel een goed karakter waarvan ik dacht "met haar zie ik mijzelf wel oud worden". Wel merkte ik dat we, door haar en mijn niveau van communiceren, vaak langs elkaar heen praatten maar zij had wel het geduld om dan rustig te vragen wat ik dan bedoelde zonder dom over te komen. En vice versa. Het was wel een irriterend 'iets' bij mij maar door de charme en toelichtende manier waarop ze dat deed kon ik daar begrip voor krijgen.

Ik wou wel op vervolgdates en ik wou er ook een serieuze vervolg aan geven. Echter had zij haar twijfels en ze werd ook door haar moeder beïnvloedt. Die had namelijk met de vader van de meid hele nare ervaringen gehad en projecteerde bewust/onbewust haar ervaringen op mij (de moeder is daar nog steeds voor in therapie). Dat bracht de meid aan het twijfelen en gaf haar de doorslag om uiteindelijk "nee" te zeggen. Ik vond dat jammer maar dacht dat het dan zo beter was.

Drie dagen later werd ik door de meid benaderd dat ze had nagedacht en toch er voor wou gaan. Bleek dat ze helemaal verliefd op mij was geworden etc. Ikzelf vond dit een ongemakkelijke situatie omdat ik haar zo snel mogelijk uit mijn hoofd had gezet. Ik voelde van binnenin niks dat zei "probeer het maar weer". Ondanks hoe ik over haar denk ben ik niet verder gegaan.

Je leert jezelf beter kennen naarmate je ouder wordt. Daarbij hoort ook dat je bepaalde ideeën of idealen moet kunnen loslaten. Jezelf afvragen wat je in een relatie van de ander nog kan accepteren. Bij die laatste meid gaf ik bijvoorbeeld aan dat als zij problemen had met haar vader ik haar wel zou steunen en adviseren maar dat haar problemen niet mijn problemen moesten worden.

Ik denk dat als ik een relatie krijg en ga samenwonen met iemand het ook wel spannend zal worden, zeker omdat ik iemand ben die alles netjes houdt en opgeruimd is. En het gaat er ook om dat (in jouw en mijn geval) de meid ook bepaalde dingen van jou/mij kan accepteren.

quote:

Op zaterdag 11 september 2021 11:34 schreef TAmaru het volgende:

[..]
Nou, kijk bij mijn eerste vriendin had ik het gevoel dat er iets van minachting van haar kant in onze relatie geslopen was. Ik werkte parttime en vanuit huis, waardoor ik inderdaad relatief veel tijd had. Zij was met een fulltime stage bezig en was dus veel weg. Maar als ze dan 's ochtends ontbijt maakte, liet ze haar yoghurt en nootjes en fruitresten gewoon zo op het aanrecht staan en ging ze de deur uit. Ik kon die dingen natuurlijk niet op het aanrecht laten staan in de zomer ivm ongedierte en verrotting dus dan ruimde ik het maar op. Maar na een tijd voelde het voor mij echt respectloos aan, alsof zij er eigenlijk stiekem bij dacht "jij hebt toch niets te doen en ik heb het druk, dus ruim mijn troep maar op". Ook omdat ze vaak herhaalde dat ik toch maar eens een echte baan moest zoeken. Ik merkte dus steeds meer van dat soort dingen op (bijv. een vuil glas op het aanrecht boven de afwasmachine zetten in plaats van het erin doen) en begon me er steeds meer aan te ergeren. Maar het ergste vond ik dat ik het met haar probeerde te bespreken maar dat ze het niet echt erkende en er ook geen verbetering optrad. Ik vond dat zo'n teken van minachting naar mij toe, dat ik uiteindelijk merkte dat ik niet meer van haar hield en de relatie heb verbroken.

Waar ik dus niet goed tegen kan, is het gevoel dat ik respectloos behandeld word, dat ik een beetje in het ootje genomen word door iemand. Dat kan mij echt goed kwaad maken.

Mijn huidige vriendin doet wel echt heel erg haar best merk ik. Toch bemerk ik bij haar dezelfde patronen ... dingen niet opruimen na gebruik. Het wc-rolletje niet even verwisselen als het leeg is, drie, vier lege koffiebekers op haar nachtkastje laten staan. Of na het eten naar de keuken lopen en dan niet even de vuile borden meenemen. Het is eigenlijk geen slechtheid maar gewoon een soort ultieme luiheid. Misschien is het vrouwen-eigen hoor, ik weet het niet, of kies ik gewoon luie bitches uit. Zelf ben ik meer zo van als ik door het huis loop en ik zie iets wat naar een andere ruimte moet (een vuile beker, iets wat niet op de juiste plek ligt), dan neem ik het dus meteen mee. Als ik haar erop aanspreek, en dat doe ik helemaal niet met een hele kwade stem, maar meer zo van "Lieverd, zou je misschien de volgende keer .... " etc., dan merk ik dus dat ze helemaal van slag is en zich echt zorgen maakt dat ze het niet goed genoeg doet. En soms leidt het door haar psychische problemen ertoe dat ze uren niet meer met me praat en heel negatieve gedachten krijgt doordat ik haar ergens op heb aangesproken.

Het is wel zo dat het plan eigenlijk is dat mijn vriendin zsm weer naar een eigen woonruimte gaat. Daarom is het wel zo dat ik niet echt veel ruimte voor haar heb gemaakt hier in huis. Ze heeft bijv. geen kledingkast. Maar goed, we hebben het daarover gehad, ze vindt dat begrijpelijk en ik klaag verder ook niet over haar slingerende kleding.

Dat dingen 'respectloos' benoemen is zo 2021 he. Respect verdien je, je krijgt dat niet.

Plus het is meer een karaktertrek, geen luiheid. Sowieso als je het als extreme luiheid bekijkt, kan je er vanuit gaan dat je er een negatieve smaak bij krijgt. Ik laat ook spullen slingeren, ben in mijn hoofd meestal met van alles bezig zodat ik daar niet eens bij nadenk. En ik ben allesbehalve lui, integendeel, ik werk als een paard! Ik ben gewoon chaotisch en verstrooid.
Jij bent dan weer een clean-freak: bv als iets niet goed staat enz. Dat kan je ook bekijken als iets negatiefs: dan heb je veel te veel tijd als je je daarmee bezig houdt en stort je leven in zonder je neurotische strakke structuur (zie je hoe snel je een eigenschap als iets slechts kan zien?) Het interesseert mij niet als iets niet goed staat, er zijn belangrijkere zaken in het leven.
Dit soort karakters moeten beiden wat naar elkaar toe groeien. De één wat meer structuur, de ander wat loslaten.

Maar wat ik wel even belangrijker vind: dat meisje is dus al een paar maanden bij je en heeft niet eens een eigen plekje voor haar spullen? Ze voelt zich dus nog steeds een gast in jouw huis. Das sneu en is niet goed voor het zelfvertrouwen, zeker als jij gaat liggen zeiken over een bord dat blijft staan. Het feit dat ze ook weer op haarzelf gaat wonen wil iets zeggen (wil jij dat of zij?) --> jullie passen niet bij elkaar. Als zij of jij gelukkig was met de situatie, dan was er geen noodzaak om terug te gaan zoeken naar een woonplaats. Normaal gaan mensen net samenwonen, jullie gaan weer uit elkaar wonen.

Dit gaat het m niet worden dus.

(Onthou die water-wijn toestanden. Daar ga je tegenop blijven lopen als jij blijft vasthouden aan al je 'nukken')

Het zijn geen gelijkwaardige relaties zo te lezen.

Ik kan me niet voorstellen dat deze dames eerst alles netjes op orde hadden, emotioneel volwassen zijn en pas na enkele jaren relatie ineens dit gedrag beginnen te vertonen. Daar zal iets aan vooraf zijn gegaan. Die psychische problemen klinken ook vrij ernstig, daar kan je geen stabiele relatie mee hebben want er wordt niets uitgepraat.

Dus waar gaat het bij jou mis dat je met onvolwassen vrouwen relaties aangaat? Dat zou je kunnen onderzoeken.

Kan het zijn dat je zelf emotioneel ook nog niet volwassen bent bijvoorbeeld, ga je relaties aan met mensen die emotioneel onbereikbaar zijn, heb je bindingsangst, heb je een patroon dat je vrouwen wil 'redden'? Meestal is de 1 afhankelijk en de ander afstandelijk, jij bent de afstandelijke en kritische in je relaties lijkt het. Dat doet ook iets met de ander, zij wordt onzekerder, het versterkt elkaar en dan heb je een neerwaartse spiraal van aantrekken-afstoten met oplopende ruzies.

Gejank heb je toch.

quote:

Op zaterdag 11 september 2021 21:51 schreef TAmaru het volgende:

[..]
[..]
Ruzies hebben we gelukkig niet.

Ik ben het wel met je eens dat beide dames in zeker opzicht emotioneel onvolwassen zijn.

Misschien is de drempel voor mij lager om met zulke vrouwen in zee te gaan omdat er dan ook niet teveel van mij gevraagd wordt? Het zijn allebei geen vrouwen die me uitdagen of laten ontwikkelen of nopen tot groei.

Mss ben jij de emotioneel onvolwassene? Je hebt toch niemand nodig die je uitdaagt om te ontwikkelen? Dat doe je toch wel zelf zeker?

quote:

Op vrijdag 10 september 2021 18:03 schreef TAmaru het volgende:

Ik weet ook wel dat verliefdheidsgevoelens na een jaar of 2 meestal in intensiteit afnemen en dat het dan wel zaak is om te kijken of de liefde sterk genoeg is om door te gaan met elkaar. Dus soms denk ik ook weer van misschien is de verliefdheid wel voorbij en zit daaronder niet genoeg houden-van?

Wie herkent dit en hoe ga je hiermee om?

Zijn het niet ook gezonde twijfels? Want verliefdheid/houden is niet perse iets wat linieair is, maar ook gewoon met hobbels en stoten gaat. Je hebt twijfels want het gaat niet helemaal zoals je wilt.

De vraag is.. gaat het te erg niet zoals je wilt? Of zit er ook genoeg nog waardoor je haar nog wel leuk genoeg vindt?

Je zal toch gesprekken met haar moeten aangaan, hoe leuk het misschien ook niet is voor beiden. Want als je enkel alles opkropt wordt het enkel erger. En dat is ook niet eerlijk naar haar toe denk ik zo.

Hoe staat het met de zoektocht naar een woning voor haar?

quote:

Op zaterdag 11 september 2021 09:38 schreef stokj het volgende:

[..]
Ik zal een voorbeeld proberen te geven aan de hand van wat @:rogue2.0 en @:lenny77 Lensel zeggen:

Even voorop: ik ben bijna halverwege de dertig. Ben ook alleen. Heb tot op heden niet iemand gevonden waarvan ik zeg "dat is degene met wie ik oud wil worden, die samen met mij een team kan vormen etc".

Voor Corona werd ik 'via via' geïntroduceerd bij een meid die 1,5 jaar jonger dan mij was. Zij wou wel verder kennismaken dus we hadden vervolgdates. Ikzelf wilde eigenlijk geen vervolg omdat zij een voor mij nogal vervelend trekje had (altijd aan het woord willen zijn, je onderbreken als je praat, luid praten). Qua persoon hoe ze haar leven had ingedeeld met wat ze allemaal doet (werk, privé) paste ze helemaal in het plaatje dat ik in gedachte had. Alleen een deel van haar karakter stond mij niet aan, sterker nog: het was het deel waar ik een grote afkeer aan had. Ik zag ook dat de meid dit niet doorhad. Ik heb toen een afweging gemaakt van doorgaan of afkappen. Uiteindelijk toch maar een kans gegeven om op vervolgdates te gaan. Echter bleek dat deze meid en ik ook niet met elkaar konden communiceren. Zij interpreteerde simpele dingen heel anders dan ik. Zij was meer de lolbroek, ik meer het serieuze type en op z'n tijd grappig. De irritaties die ik had hielpen niet om gewoon mezelf te zijn. Uiteindelijk geen energie meer hierin gestoken.

Een paar maanden geleden werd ik Fried geïntroduceerd bij een andere meid. Die had een nog heftigere historie achter de rug waarvan ik mijzelf vanaf het begin afvroeg of zij wel klaar was om serieus een relatie aan te gaan aangezien ze dat specifiek zocht.

Deze meid paste eigenlijk totaal niet in mijn plaatje qua werkniveau etc. Maar zij had wel een goed karakter waarvan ik dacht "met haar zie ik mijzelf wel oud worden". Wel merkte ik dat we, door haar en mijn niveau van communiceren, vaak langs elkaar heen praatten maar zij had wel het geduld om dan rustig te vragen wat ik dan bedoelde zonder dom over te komen. En vice versa. Het was wel een irriterend 'iets' bij mij maar door de charme en toelichtende manier waarop ze dat deed kon ik daar begrip voor krijgen.

Ik wou wel op vervolgdates en ik wou er ook een serieuze vervolg aan geven. Echter had zij haar twijfels en ze werd ook door haar moeder beïnvloedt. Die had namelijk met de vader van de meid hele nare ervaringen gehad en projecteerde bewust/onbewust haar ervaringen op mij (de moeder is daar nog steeds voor in therapie). Dat bracht de meid aan het twijfelen en gaf haar de doorslag om uiteindelijk "nee" te zeggen. Ik vond dat jammer maar dacht dat het dan zo beter was.

Drie dagen later werd ik door de meid benaderd dat ze had nagedacht en toch er voor wou gaan. Bleek dat ze helemaal verliefd op mij was geworden etc. Ikzelf vond dit een ongemakkelijke situatie omdat ik haar zo snel mogelijk uit mijn hoofd had gezet. Ik voelde van binnenin niks dat zei "probeer het maar weer". Ondanks hoe ik over haar denk ben ik niet verder gegaan.

Je leert jezelf beter kennen naarmate je ouder wordt. Daarbij hoort ook dat je bepaalde ideeën of idealen moet kunnen loslaten. Jezelf afvragen wat je in een relatie van de ander nog kan accepteren. Bij die laatste meid gaf ik bijvoorbeeld aan dat als zij problemen had met haar vader ik haar wel zou steunen en adviseren maar dat haar problemen niet mijn problemen moesten worden.

Ik denk dat als ik een relatie krijg en ga samenwonen met iemand het ook wel spannend zal worden, zeker omdat ik iemand ben die alles netjes houdt en opgeruimd is. En het gaat er ook om dat (in jouw en mijn geval) de meid ook bepaalde dingen van jou/mij kan accepteren.

Ik vraag me serieus af of jij wel in staat bent om een relatie aan te gaan.

quote:

Op zaterdag 11 september 2021 21:51 schreef TAmaru het volgende:

[..]
[..]
Ruzies hebben we gelukkig niet.

Ik ben het wel met je eens dat beide dames in zeker opzicht emotioneel onvolwassen zijn.

Misschien is de drempel voor mij lager om met zulke vrouwen in zee te gaan omdat er dan ook niet teveel van mij gevraagd wordt? Het zijn allebei geen vrouwen die me uitdagen of laten ontwikkelen of nopen tot groei.

Ik vind jou ook niet erg volwassen overkomen, als ik even heel eerlijk mag zijn. Je kiest inderdaad vrouwen uit waar je (onterecht) op neerkijkt, opdat je jezelf veilig kunt voelen. Je houdt emotioneel afstand zodat je ze zonder noemenswaardige pijn buiten de deur kunt zetten en zo weer verder kunt. Herkenbaar wel, maar weet dat jouw liefde en loyaliteit dus bepaald niet onvoorwaardelijk is. Ook gaat de liefde dan niet bijzonder diep, en dat is het stukje twijfel dat jij herkent als 'wil ik met haar wel oud worden?'. Er ontbreekt iets, jij zoekt dat bij je partners maar het gebrek aan diepgaande verbinding ligt eerder bij jouzelf.

quote:

Op dinsdag 14 september 2021 10:15 schreef Seven. het volgende:

[..]
Ik vraag me serieus af of jij wel in staat bent om een relatie aan te gaan.

Mwah, ik denk het wel maar het moet niet alleen van mijn kant komen. En tot nu toe ben ik alleen dames tegengekomen die verwachten dat ik mijzelf 100% aanpas aan hun maar omgekeerd willen ze dat niet.

Ga ervan uit dat je nooit een helemaal perfekte partner vindt. Maar ook, het is niet verplicht om in een vaste relatie te zijn. En niet voor iedereen wegen de voordelen van samen wonen met een partner op tegen de nadelen daarvan. Laat je niet wijs maken dat je daarom niet normaal bent, en egoïst enz enz.

Misschien dat je beter kunt gaan voor een vrouw die wel haar zaakjes in orde heeft, en dat jullie regelmatig genieten van mekaars gezelschap, ( een LAT relatie dus. wat dan nog een extra stimulans wordt door de periodes dat jullie niet bij elkaar zijn. Met zulk een relatie ... kun je oud worden.

[ Bericht 1% gewijzigd door LeesFoknl op 14-09-2021 15:46:34 ]

quote:

Op dinsdag 14 september 2021 12:10 schreef stokj het volgende:

[..]
Mwah, ik denk het wel maar het moet niet alleen van mijn kant komen. En tot nu toe ben ik alleen dames tegengekomen die verwachten dat ik mijzelf 100% aanpas aan hun maar omgekeerd willen ze dat niet.

Ik lees echter niets in jouw verhaal dat gaat over dat jij je aan zou moeten passen.

Dame 1: was qua 'status' wel wat je in gedachten had, maar qua innerlijk niet je type.

Dame 2: qua 'werkniveau' niet je ding, wel goed karakter maar kon blijkbaar niet op jouw niveau communiceren. En als jij echte gevoelens voor haar had, dan had je haar echt niet in 3 dagen kunnen vergeten.

Zoek een vrouw op wie je niet neerkijkt. Zo één die je echt wil en waarbij je dus echt risico loopt.

Ik krijg het idee dat jij degene bent die onredelijke eisen stelt, aan vrouwen die nooit aan jouw verwachtingen kunnen voldoen.

quote:

Op dinsdag 14 september 2021 19:39 schreef TAmaru het volgende:

[..]
Ik herken me op zich wel in wat je schrijft. Ik heb het idee dat ik vaak vrouwen kies die emotioneel wat onvolwassen zijn. Mijn huidige vriendin is ook een heel stuk jonger dan ik. Ik ben te onzeker over mezelf om te gaan voor een vrouw die volwassen is en weet wat ze wil. Ik ben bang dat ik dan te zeer wordt uitgedaagd, of dat mijn tekortkomingen aan het licht komen, of dat ik echt meer moeite zal moeten doen, of verantwoordelijkheid voor mijn leven zal moeten nemen.

Ergens verlies ik op een bepaald moment in de relatie mijn respect voor de vrouw in kwestie, omdat ik haar gedrag analyseer en erop neer ga kijken. Alle negatieve aspecten van mijn vriendin worden dan pijnlijk duidelijk en ik verlies mijn respect voor haar als persoon. De liefde ebt dan mee weg. Ik neem vervolgens afstand om mij voor te bereiden op het eind van de relatie.

Pas als je over je angst om afgewezen te worden heen komt, zul je in staat zijn om een partner aan te trekken die voor jou een gelijkwaardige match is.

En tot die tijd is het wijs om te beseffen dat jij niets beter bent dan de vrouwen waar je op neerkijkt. Zij hebben namelijk in de basis precies dezelfde problemen als jij: angst.

quote:

Op dinsdag 14 september 2021 20:06 schreef Seven. het volgende:

[..]
Pas als je over je angst om afgewezen te worden heen komt, zul je in staat zijn om een partner aan te trekken die voor jou een gelijkwaardige match is.

En tot die tijd is het wijs om te beseffen dat jij niets beter bent dan de vrouwen waar je op neerkijkt. Zij hebben namelijk in de basis precies dezelfde problemen als jij: angst.

Wijze post, maar ja, mensen moeten het eerst zelf door maken, voor ze iets van een ander aan nemen.

Anders bestonden er geen slechte relaties meer omdat jongens/meisjes naar hun ouders luisterden die vertellen dat hun vriendje/vriendinnetje geen langdurig relatie materiaal is. Daar gaan toch eerst 3 of meerdere relatie breuken aan vooraf, voor ze beseffen dat het aan hun zelf ligt.

quote:

Op dinsdag 14 september 2021 20:19 schreef Godshand het volgende:

[..]
Wijze post, maar ja, mensen moeten het eerst zelf door maken, voor ze iets van een ander aan nemen.

Anders bestonden er geen slechte relaties meer omdat jongens/meisjes naar hun ouders luisterden die vertellen dat hun vriendje/vriendinnetje geen langdurig relatie materiaal is. Daar gaan toch eerst 3 of meerdere relatie breuken aan vooraf, voor ze beseffen dat het aan hun zelf ligt.

Ook dat is een wijze post.