R&P Relaties & Psychologie
Heb je relatieproblemen, of zit je in een diep psychologisch gat? Stort hier je hart uit, en heb steun aan de reacties van anderen.
Wat pijnlijk voor je!quote:Op donderdag 9 september 2021 14:35 schreef Fem_LittleLady het volgende:
[..]
Tja mijn moeder had beter alleen maar zoons kunnen hebben, ik was sowieso al niet wat zij wilde, een dochter. Alles wat ik deed was altijd verkeerd, mijn moeder toonde weinig interesse in wat ik deed, enige wat ze wel leuk vond was mij opnaaien als ik eens naar een arts of ziekenhuis moest. Ze weet dat ik daar als de dood voor ben.
Ze had graag overal een vinger bij in de pap, tot ik het zo zat was en mijn poot stijf zette, toen probeerde ze nog druk te zetten en te chanteren en toen was het klaar.
Ik heb mij een keer gerealiseerd: als mensen zoals jouw moeder en mijn vader zichzelf zien als het slachtoffer, dan hebben ze ergens nog gelijk ook.
Daar bedoel ik mee. Zij zijn degenen die door hun emotionele onvolwassenheid een probleem hebben gecreëerd en er niet mee kunnen omgaan. Ze projecteren hun eigen issues op hun kinderen, met het gevolg dat die kinderen er op den duur genoeg van hebben en het contact verbreken. De kinderen weten uiteindelijk ondanks alle pijn toch hun leven op te bouwen, terwijl zij zelf in dat patroon blijven hangen en dat meenemen tot aan hun dood.
Echt gelukkig zullen ze nooit worden. Projectie op anderen geeft op korte termijn misschien een beter gevoel zo van "het is lekker niet mijn schuld!" Maar op langere termijn is het destructief ... zo erg dat ze niet eens meer een realistische kijk hebben op de werkelijkheid.
Zelfs al zouden we onze ouders willen helpen ... we kunnen het niet.
Ik bedoelde eigenlijk of je niet in staat bent om een leven zonder bepaalde mensen in te richten. Dat je wel doorgaat met leven hoe jij wilt maar dan zonder mensen die daar invloed op willen uitoefenen.quote:
[..]
Absoluut.
Echter ik krijg door de dingen die er gebeuren juist het idee dat het mij niet gegund is.
Niet echt vergelijkbaar met wat jij meemaakt maar ik had twee neven die ik als broers zag. Totdat eentje een keer wat ging roddelen over wat ik tegen hun had gezegd. Die neef die dat deed had er spijt van en bood ook zijn excuses aan maar vanaf dat moment was voor mij de kous af en hebben we geen contact meer. Ik vond dat aan de ene kant wel jammer want het was wel leuk dat contact, ergens wat eten etc. Aan de andere kant denk ik dat het voor mijzelf beter was destijds. Om nu het contact weer te herstellen: daar heb ik geen behoefte aan, ik vind het prima zo.
Ik begrijp wat je bedoelt.quote:
[..]
Ik bedoelde eigenlijk of je niet in staat bent om een leven zonder bepaalde mensen in te richten. Dat je wel doorgaat met leven hoe jij wilt maar dan zonder mensen die daar invloed op willen uitoefenen.
Niet echt vergelijkbaar met wat jij meemaakt maar ik had twee neven die ik als broers zag. Totdat eentje een keer wat ging roddelen over wat ik tegen hun had gezegd. Die neef die dat deed had er spijt van en bood ook zijn excuses aan maar vanaf dat moment was voor mij de kous af en hebben we geen contact meer. Ik vond dat aan de ene kant wel jammer want het was wel leuk dat contact, ergens wat eten etc. Aan de andere kant denk ik dat het voor mijzelf beter was destijds. Om nu het contact weer te herstellen: daar heb ik geen behoefte aan, ik vind het prima zo.
Ik dacht dat ik inmiddels de zelfstandige fase had bereikt. Misschien omdat ik nu sowieso een terugval heb door mn andere problemen. En anders moet ik er nog naartoe groeien
Ja, of "oh, je ouders zijn zulke aardige mensen!". Eh, aan de oppervlakte ongetwijfeld. Maar dat kunstje zegt verder helemaal niets.quote:
[..]
Vind het altijd zo'n dooddoener.
Ik weet niet precies hoe oud je bent PBR.
Maar ik zie je nog overwegend vanuit je rol als kind naar je ouders kijken.
Je ziet je vader je moeder straffen etc.
Maar is dat wel zo? Ze zijn dan al lang uit elkaar, maar ze houden elkaar vast door middel van strijd en slachtofferschap. Dat doen ze beiden. Het is altijd een keuze.
Zowel vader als moeder haalt daar nog altijd een bepaald voordeel uit, of dat nu straffen is of ze hoeven niet naar zichzelf te kijken, kunnen een slachtoffer blijven, hoeven geen verantwoordelijkheid voor jouw pijn te nemen, niet voor hun eigen geluk te zorgen, etc.
Als kind ben je altijd gekleurd in hoe je daar naar kijkt.
Heel erg gekleurd zelfs in mijn geval. Ik heb al jong gebroken met mijn vader, het was duidelijk dat hij de narcist/slechterik/geef het een naam is, hij verpestte alles door hoe hij is. En ik was daarna erg loyaal naar mijn moeder, zo loyaal dat ik ben gaan leven naar hoe zij mij ziet: een moeilijke meid met allerlei wensen, behoeftes, onredelijke verlangens, voor wie het allemaal nooit genoeg is, die zich niet kan inleven in anderen.
Totdat er verdrongen herinneringen terugkwamen van hoe zij met me is omgegaan. Ik was nooit gelukkig totdat ik me realiseerde dat ik nog altijd naar mijn kindversie van het beeld van mijn ouders zat te kijken. En me erg schikte in de rol die ik in dat gezin had, waardoor ik zelf niet vrij was, en verkeerde overtuigingen had over mezelf (dat ik teveel ben, moeilijk ben, onredelijke verwachtingen heb, niet boos mag zijn).
Ik zie dit bij mensen om me heen ook wel gebeuren.
Niet dat ik sinds dat besef ineens gelukkig ben, helemaal niet zelfs want toen ben ik me gaan realiseren dat ik veel minder voor haar beteken dan ik altijd dacht. Ik heb zelfs dingen verzonnen over hoe ze er voor me was en lief voor me was, dingen die in de realiteit nooit gebeurd zijn. Een kind doet zoiets uit zelfbescherming, de illusie van liefde creëren. Dus toen brak een periode van rouw aan omdat de moeder die ik dacht te hebben helemaal niet bestaat. En omdat ik compleet iemand anders ben dan bovengenoemde omschrijving. Ik ben wel de moeite waard, ik mag boos zijn, ik mag zwak zijn, ik ben soms onredelijk maar dat is ieder mens, het maakt me niet onwaardig om liefde te ervaren.
In hoe je over je ouders vertelt krijg ik een beetje de indruk dat je nog te veel in verwikkeld bent in hun strijd. En het erg voor je kwetsbare moeder opneemt. Hierdoor kijk je misschien ook nog steeds naar jezelf als moeilijk, te veel en niet de moeite waard.
Maar jij was maar een kind, en bent nog steeds haar kind, je bent meer dan wat zij van jou gemaakt hebben door hun gebrek aan inlevingsvermogen.
Maar ik zie je nog overwegend vanuit je rol als kind naar je ouders kijken.
Je ziet je vader je moeder straffen etc.
Maar is dat wel zo? Ze zijn dan al lang uit elkaar, maar ze houden elkaar vast door middel van strijd en slachtofferschap. Dat doen ze beiden. Het is altijd een keuze.
Zowel vader als moeder haalt daar nog altijd een bepaald voordeel uit, of dat nu straffen is of ze hoeven niet naar zichzelf te kijken, kunnen een slachtoffer blijven, hoeven geen verantwoordelijkheid voor jouw pijn te nemen, niet voor hun eigen geluk te zorgen, etc.
Als kind ben je altijd gekleurd in hoe je daar naar kijkt.
Heel erg gekleurd zelfs in mijn geval. Ik heb al jong gebroken met mijn vader, het was duidelijk dat hij de narcist/slechterik/geef het een naam is, hij verpestte alles door hoe hij is. En ik was daarna erg loyaal naar mijn moeder, zo loyaal dat ik ben gaan leven naar hoe zij mij ziet: een moeilijke meid met allerlei wensen, behoeftes, onredelijke verlangens, voor wie het allemaal nooit genoeg is, die zich niet kan inleven in anderen.
Totdat er verdrongen herinneringen terugkwamen van hoe zij met me is omgegaan. Ik was nooit gelukkig totdat ik me realiseerde dat ik nog altijd naar mijn kindversie van het beeld van mijn ouders zat te kijken. En me erg schikte in de rol die ik in dat gezin had, waardoor ik zelf niet vrij was, en verkeerde overtuigingen had over mezelf (dat ik teveel ben, moeilijk ben, onredelijke verwachtingen heb, niet boos mag zijn).
Ik zie dit bij mensen om me heen ook wel gebeuren.
Niet dat ik sinds dat besef ineens gelukkig ben, helemaal niet zelfs want toen ben ik me gaan realiseren dat ik veel minder voor haar beteken dan ik altijd dacht. Ik heb zelfs dingen verzonnen over hoe ze er voor me was en lief voor me was, dingen die in de realiteit nooit gebeurd zijn. Een kind doet zoiets uit zelfbescherming, de illusie van liefde creëren. Dus toen brak een periode van rouw aan omdat de moeder die ik dacht te hebben helemaal niet bestaat. En omdat ik compleet iemand anders ben dan bovengenoemde omschrijving. Ik ben wel de moeite waard, ik mag boos zijn, ik mag zwak zijn, ik ben soms onredelijk maar dat is ieder mens, het maakt me niet onwaardig om liefde te ervaren.
In hoe je over je ouders vertelt krijg ik een beetje de indruk dat je nog te veel in verwikkeld bent in hun strijd. En het erg voor je kwetsbare moeder opneemt. Hierdoor kijk je misschien ook nog steeds naar jezelf als moeilijk, te veel en niet de moeite waard.
Maar jij was maar een kind, en bent nog steeds haar kind, je bent meer dan wat zij van jou gemaakt hebben door hun gebrek aan inlevingsvermogen.
What's the name of the game?
@-marz- Klopt wel
Mijn andere problemen spelen er ook een rol in. Dat is ook de reden waarom ik elke keer teruggrijp naar de psychische hulpverlening, omdat ik het altijd als mijn enige kans zag om inderdaad uit die kindrol te komen.
Heel veel mensen kunnen prima met ADHD omgaan en met een beetje wilskracht is het velen gelukt om zonder medicatie een succesvol leven te leiden waarbij ze zich gelukkig voelen.
Ik deal heel vaak met depressieve gevoelens. Ik blijf een soort diepgewortelde overtuiging houden dat ik mislukt en verdoemd ben. Ik heb daardoor jarenlang straatvrees en paniekaanvallen gehad.
Vandaar dat ik mij ook verzet tegen uitspraken als "Je bent goed zoals je bent". Ik heb heel mijn leven juist het tegendeel ervaren op alle gebieden in mijn leven. Wat ik daarvan leerde, was dat ik op deze manier echt niet wil leven. Als ik een ander leven wil hebben en mezelf anders wil voelen, zal ik anders moeten doen. En dan bedoel ik niet dat ik een ander persoon wil worden, maar wel een betere versie van mezelf.
Ik wist waarschijnlijk door al die gedachten niet hoe dat ik concreet kon uitleggen. Maar het was een nachtmerrie dat zoveel mensen mij niet leken te begrijpen en ook geen moeite daarvoor leken te doen. "Je moet jezelf accepteren en niet zoveel piekeren!" En als ik dan aangaf dat het nogal complex ligt en dat ik niet zoveel met dat soort adviezen kan, kreeg ik irritatie over mij heen dat ik koppig ben etc.
Vervolgens probeer ik te aanvaarden dat het nou eenmaal zo is dat mensen mijn problemen niet begrijpen en dat ik er alleen voor sta. Ik probeer mezelf toe te spreken: "Hoppa! Niet janken want dat helpt niet. Ik moet keihard bikkelen en het is misschien nu afzien, maar ik krijg er zoveel voor terug!" En ondanks die peptalk lukt het me niet.
Denk ik "Er zit niks anders op om dan maar hulp te aanvaarden. Of ik het alleen doe of samen met iemand anders .... als het maar gedaan wordt. Nu uit de spiraal komen en daarna verder. Als ik maar niet stilsta." En dan hoor ik van de hulpverlening "Je moet niet zo streng zijn en te hoge eisen stellen aan jezelf!"
Nou, laat ik dat dan maar proberen. Die druk die ik mezelf opleg, werkt averechts. Tja ... ik voel me wel iets beter, maar qua productiviteit word ik er zelfs lamlendiger door. En het slaat eigenlijk nergens op. Heb jij ooit een moeilijk wiskunde-tentamen kunnen behalen door in plaats van hard te brainstormen tegen jezelf te zeggen "Ik ga eens lekker lief en mild tegen mezelf zijn!"
Waar het op neerkomt, is het gevoel dat mensen mij niet interessant vinden en mij laten barsten hoe diep ik in de shit zit. De enige waarop ik altijd onvoorwaardelijk kon terugvallen, is mijn moeder.
Gevoel en verstand staan lijnrecht tegenover elkaar. Mijn verstand zegt dat ik keihard mijn best moet doen, want actie is de enige manier om de spiraal te kunnen doorbreken. Of ik mij goed of minder goed voel - ik moet het doen.
Echter mijn gevoel blijft in die kindmodus hangen en verzet zich overal tegen. Want het kind in mij voelt zich alleen en wil aandacht en hulp.
Mijn andere problemen spelen er ook een rol in. Dat is ook de reden waarom ik elke keer teruggrijp naar de psychische hulpverlening, omdat ik het altijd als mijn enige kans zag om inderdaad uit die kindrol te komen.
Heel veel mensen kunnen prima met ADHD omgaan en met een beetje wilskracht is het velen gelukt om zonder medicatie een succesvol leven te leiden waarbij ze zich gelukkig voelen.
Ik deal heel vaak met depressieve gevoelens. Ik blijf een soort diepgewortelde overtuiging houden dat ik mislukt en verdoemd ben. Ik heb daardoor jarenlang straatvrees en paniekaanvallen gehad.
Vandaar dat ik mij ook verzet tegen uitspraken als "Je bent goed zoals je bent". Ik heb heel mijn leven juist het tegendeel ervaren op alle gebieden in mijn leven. Wat ik daarvan leerde, was dat ik op deze manier echt niet wil leven. Als ik een ander leven wil hebben en mezelf anders wil voelen, zal ik anders moeten doen. En dan bedoel ik niet dat ik een ander persoon wil worden, maar wel een betere versie van mezelf.
Ik wist waarschijnlijk door al die gedachten niet hoe dat ik concreet kon uitleggen. Maar het was een nachtmerrie dat zoveel mensen mij niet leken te begrijpen en ook geen moeite daarvoor leken te doen. "Je moet jezelf accepteren en niet zoveel piekeren!" En als ik dan aangaf dat het nogal complex ligt en dat ik niet zoveel met dat soort adviezen kan, kreeg ik irritatie over mij heen dat ik koppig ben etc.
Vervolgens probeer ik te aanvaarden dat het nou eenmaal zo is dat mensen mijn problemen niet begrijpen en dat ik er alleen voor sta. Ik probeer mezelf toe te spreken: "Hoppa! Niet janken want dat helpt niet. Ik moet keihard bikkelen en het is misschien nu afzien, maar ik krijg er zoveel voor terug!" En ondanks die peptalk lukt het me niet.
Denk ik "Er zit niks anders op om dan maar hulp te aanvaarden. Of ik het alleen doe of samen met iemand anders .... als het maar gedaan wordt. Nu uit de spiraal komen en daarna verder. Als ik maar niet stilsta." En dan hoor ik van de hulpverlening "Je moet niet zo streng zijn en te hoge eisen stellen aan jezelf!"
Nou, laat ik dat dan maar proberen. Die druk die ik mezelf opleg, werkt averechts. Tja ... ik voel me wel iets beter, maar qua productiviteit word ik er zelfs lamlendiger door. En het slaat eigenlijk nergens op. Heb jij ooit een moeilijk wiskunde-tentamen kunnen behalen door in plaats van hard te brainstormen tegen jezelf te zeggen "Ik ga eens lekker lief en mild tegen mezelf zijn!"
Waar het op neerkomt, is het gevoel dat mensen mij niet interessant vinden en mij laten barsten hoe diep ik in de shit zit. De enige waarop ik altijd onvoorwaardelijk kon terugvallen, is mijn moeder.
Gevoel en verstand staan lijnrecht tegenover elkaar. Mijn verstand zegt dat ik keihard mijn best moet doen, want actie is de enige manier om de spiraal te kunnen doorbreken. Of ik mij goed of minder goed voel - ik moet het doen.
Echter mijn gevoel blijft in die kindmodus hangen en verzet zich overal tegen. Want het kind in mij voelt zich alleen en wil aandacht en hulp.
Ja dat is voor mij wel herkenbaar.
Belangrijk is om zelf voor dat kind in je te zorgen en daar zijn wel mildheid en compassie voor nodig. Het verlangende kind in je bepaalt anders het hele verloop van je leven als je het geen aandacht geeft.
Als je daar niet mee grootgebracht bent is dat waarschijnlijk nieuw om te ervaren en moet je veel oefenen.
Je kan op die manier accepterend zijn tegenover jezelf, als in: gevoelens van eenzaamheid, verdriet, gekwetst zijn, wat dan ook, ruimte geven. Erkennen dat je schade hebt opgelopen. Zonder dat je daarmee zegt: ik ben goed zoals ik nu ben. Want hoe je als volwassene bent staat daar los van. Dat kan bijna altijd wel beter.
Emotioneel terugvallen op een onbeschikbare moeder heeft iets heel triests, omdat het je telkens bevestigt dat er verder niets voor je zou zijn in deze wereld. Net zoals het experiment met baby aapjes zonder moeder, die zich dan maar vastklampen aan een stuk metaal met een lapje stof eromheen omdat dat alle geborgenheid is die ze hebben. Ze hebben die geborgenheid nodig om te overleven. Die aapjes eten dan niet eens meer, groeien niet, omdat ze niet de veiligheid in zichzelf voelen om dat stofje los te laten ook al geeft het ze te weinig.
In die stand kom je te staan als kind van emotioneel onbeschikbare ouders en je voelt dat als je loslaat, je niet kan overleven.
Alleen is dat niet meer echt zo, het was wel zo toen je klein was en daardoor voelt het nog steeds zo. Er zit een reële doodsangst in onveilig gehechte kinderen, een diepe wond omdat je je ouders emotioneel nodig hebt om te overleven en wat ze je gaven was niet genoeg, dus heb je je in allerlei rare bochten moeten wringen om toch bestaansrecht te ervaren. Heb je jezelf geweld aangedaan eigenlijk en dat wordt vervolgens je manier van leven. En daar wordt dan weer vanalles over gezegd en gevonden door professionals.
Hoe diep dat ook gaat, pas als je echt loslaat en afscheid neemt van dat lapje stof kan je ervaren dat het nu wel veilig is om te leven. De liefde en onvoorwaardelijkheid die je jezelf kan geven is uiteindelijk veiliger, sterker, beter dan wat je van huis uit kreeg, alleen die is nieuw en je moet nog uitvinden hoe het werkt. En je bent er niet zonder kleerscheuren vanaf gekomen dus er moet ook nog een hoop verwerking plaatsvinden. Ontdekken wie je echt bent onder alle overlevingsgedrag. Dan pas kan die wond gaan helen.
Ook met adhd kan je veel bereiken. Ook al val je steeds terug als je nieuwe dingen probeert, het is wel de enige weg dus je moet jezelf supporten als niemand anders het doet. Dus idd geen genoegen nemen met te weinig, maar wel accepterend met je beschadigde deel omgaan. Stel dat je geen armen meer hebt, dan zou je het logisch vinden dat alles wat moeilijker gaat dan bij een ander ipv jezelf pushen om alles maar zomaar te kunnen, daarmee maak je jezelf alleen maar boos en gefrustreerd en lukt juist niets.
Bij jou gaat alles ook moeilijker dan bij een ander. Helaas dat is nu eenmaal zo, het is een lange weg, veel mensen zijn voorbij de 40 als ze een beetje gaan ervaren hoe de mooie kant van het leven kan zijn.
En in de GGZ zeggen ze misschien als je geen armen hebt dat je je erbij neer moet leggen en dat je goed bent zoals je bent. In de hoop dat je dan gelukkig zal worden. Maar er zullen zat mensen zijn die zich daar ook niet bij neerleggen, omdat ze een compleet en vervullend leven willen. En daardoor uiteindelijk ook echt veel meer bereiken dan een gemiddeld persoon. Volgens mij kan dat allemaal. Alleen ben je dan misschien de enige die erin gelooft, vaak is dat aanvankelijk wel zo denk ik. Mensen zien je worsteling en zeggen stop daar toch mee, het leven zou geen worsteling moeten zijn, geniet gewoon, relax, etc.
Ook zal degene die jouw armen geamputeerd heeft om maar in dat voorbeeld te blijven, je zelfs met droge ogen blijven vertellen dat het uit liefde was. Dat het nodig was vanwege hoe jij bent. Omdat het letterlijk voor hun zo voelt. En ze zullen je daarmee onbedoeld leren dat amputaties een vorm van liefde zijn die goed is voor jou, die jij moet aanvaarden.
Pas als je kan zeggen nee, ik had geen amputatie nodig maar iets anders, wat jullie zelf ook niet kennen in je leven, dan kom je los van het patroon van je gezin van herkomst en de beschadigingen die zij zelf hebben opgelopen in hun jonge jaren.
Ik vind het juist mooi en hoopgevend dat je niet zomaar klakkoos aanneemt wat mensen en professionals tegen je zeggen. Ik heb ook gestreden tegen mensen die dat soort dingen tegen me zeiden, dat ik maar lager moest mikken in het leven, zulke dingen zijn letterlijk tegen me gezegd en toen was ik pas 18 jaar. Als je daar naar luistert word je sowieso een triest geval toch, mensen lullen maar wat, vaak zijn deze mensen zelf ook opgegroeid met amputaties alleen weten ze het zelf niet eens, sterker nog, vaak zijn deze mensen daardoor hulpverlener geworden.
Intergenerationeel trauma wordt in joodse en Indische families erkend terwijl dit in veel Nederlandse families ook speelt en volgens mij op grote schaal. Niet voor niets zit de GGZ toch overvol en lijdt het halve land inmiddels aan burnout. Dat is echt niet omdat we zo hard werken met onze gemiddelde werkweek van 4 dagen. Maargoed dat is weer voer voor een andere discussie.
Belangrijk is om zelf voor dat kind in je te zorgen en daar zijn wel mildheid en compassie voor nodig. Het verlangende kind in je bepaalt anders het hele verloop van je leven als je het geen aandacht geeft.
Als je daar niet mee grootgebracht bent is dat waarschijnlijk nieuw om te ervaren en moet je veel oefenen.
Je kan op die manier accepterend zijn tegenover jezelf, als in: gevoelens van eenzaamheid, verdriet, gekwetst zijn, wat dan ook, ruimte geven. Erkennen dat je schade hebt opgelopen. Zonder dat je daarmee zegt: ik ben goed zoals ik nu ben. Want hoe je als volwassene bent staat daar los van. Dat kan bijna altijd wel beter.
Emotioneel terugvallen op een onbeschikbare moeder heeft iets heel triests, omdat het je telkens bevestigt dat er verder niets voor je zou zijn in deze wereld. Net zoals het experiment met baby aapjes zonder moeder, die zich dan maar vastklampen aan een stuk metaal met een lapje stof eromheen omdat dat alle geborgenheid is die ze hebben. Ze hebben die geborgenheid nodig om te overleven. Die aapjes eten dan niet eens meer, groeien niet, omdat ze niet de veiligheid in zichzelf voelen om dat stofje los te laten ook al geeft het ze te weinig.
In die stand kom je te staan als kind van emotioneel onbeschikbare ouders en je voelt dat als je loslaat, je niet kan overleven.
Alleen is dat niet meer echt zo, het was wel zo toen je klein was en daardoor voelt het nog steeds zo. Er zit een reële doodsangst in onveilig gehechte kinderen, een diepe wond omdat je je ouders emotioneel nodig hebt om te overleven en wat ze je gaven was niet genoeg, dus heb je je in allerlei rare bochten moeten wringen om toch bestaansrecht te ervaren. Heb je jezelf geweld aangedaan eigenlijk en dat wordt vervolgens je manier van leven. En daar wordt dan weer vanalles over gezegd en gevonden door professionals.
Hoe diep dat ook gaat, pas als je echt loslaat en afscheid neemt van dat lapje stof kan je ervaren dat het nu wel veilig is om te leven. De liefde en onvoorwaardelijkheid die je jezelf kan geven is uiteindelijk veiliger, sterker, beter dan wat je van huis uit kreeg, alleen die is nieuw en je moet nog uitvinden hoe het werkt. En je bent er niet zonder kleerscheuren vanaf gekomen dus er moet ook nog een hoop verwerking plaatsvinden. Ontdekken wie je echt bent onder alle overlevingsgedrag. Dan pas kan die wond gaan helen.
Ook met adhd kan je veel bereiken. Ook al val je steeds terug als je nieuwe dingen probeert, het is wel de enige weg dus je moet jezelf supporten als niemand anders het doet. Dus idd geen genoegen nemen met te weinig, maar wel accepterend met je beschadigde deel omgaan. Stel dat je geen armen meer hebt, dan zou je het logisch vinden dat alles wat moeilijker gaat dan bij een ander ipv jezelf pushen om alles maar zomaar te kunnen, daarmee maak je jezelf alleen maar boos en gefrustreerd en lukt juist niets.
Bij jou gaat alles ook moeilijker dan bij een ander. Helaas dat is nu eenmaal zo, het is een lange weg, veel mensen zijn voorbij de 40 als ze een beetje gaan ervaren hoe de mooie kant van het leven kan zijn.
En in de GGZ zeggen ze misschien als je geen armen hebt dat je je erbij neer moet leggen en dat je goed bent zoals je bent. In de hoop dat je dan gelukkig zal worden. Maar er zullen zat mensen zijn die zich daar ook niet bij neerleggen, omdat ze een compleet en vervullend leven willen. En daardoor uiteindelijk ook echt veel meer bereiken dan een gemiddeld persoon. Volgens mij kan dat allemaal. Alleen ben je dan misschien de enige die erin gelooft, vaak is dat aanvankelijk wel zo denk ik. Mensen zien je worsteling en zeggen stop daar toch mee, het leven zou geen worsteling moeten zijn, geniet gewoon, relax, etc.
Ook zal degene die jouw armen geamputeerd heeft om maar in dat voorbeeld te blijven, je zelfs met droge ogen blijven vertellen dat het uit liefde was. Dat het nodig was vanwege hoe jij bent. Omdat het letterlijk voor hun zo voelt. En ze zullen je daarmee onbedoeld leren dat amputaties een vorm van liefde zijn die goed is voor jou, die jij moet aanvaarden.
Pas als je kan zeggen nee, ik had geen amputatie nodig maar iets anders, wat jullie zelf ook niet kennen in je leven, dan kom je los van het patroon van je gezin van herkomst en de beschadigingen die zij zelf hebben opgelopen in hun jonge jaren.
Ik vind het juist mooi en hoopgevend dat je niet zomaar klakkoos aanneemt wat mensen en professionals tegen je zeggen. Ik heb ook gestreden tegen mensen die dat soort dingen tegen me zeiden, dat ik maar lager moest mikken in het leven, zulke dingen zijn letterlijk tegen me gezegd en toen was ik pas 18 jaar. Als je daar naar luistert word je sowieso een triest geval toch, mensen lullen maar wat, vaak zijn deze mensen zelf ook opgegroeid met amputaties alleen weten ze het zelf niet eens, sterker nog, vaak zijn deze mensen daardoor hulpverlener geworden.
Intergenerationeel trauma wordt in joodse en Indische families erkend terwijl dit in veel Nederlandse families ook speelt en volgens mij op grote schaal. Niet voor niets zit de GGZ toch overvol en lijdt het halve land inmiddels aan burnout. Dat is echt niet omdat we zo hard werken met onze gemiddelde werkweek van 4 dagen. Maargoed dat is weer voer voor een andere discussie.
What's the name of the game?
Lang verhaal maar mijn complimenten over hoe je dat opschrijft.quote:
Ja dat is voor mij wel herkenbaar.
Belangrijk is om zelf voor dat kind in je te zorgen en daar zijn wel mildheid en compassie voor nodig. Het verlangende kind in je bepaalt anders het hele verloop van je leven als je het geen aandacht geeft.
Als je daar niet mee grootgebracht bent is dat waarschijnlijk nieuw om te ervaren en moet je veel oefenen.
Je kan op die manier accepterend zijn tegenover jezelf, als in: gevoelens van eenzaamheid, verdriet, gekwetst zijn, wat dan ook, ruimte geven. Erkennen dat je schade hebt opgelopen. Zonder dat je daarmee zegt: ik ben goed zoals ik nu ben. Want hoe je als volwassene bent staat daar los van. Dat kan bijna altijd wel beter.
Emotioneel terugvallen op een onbeschikbare moeder heeft iets heel triests, omdat het je telkens bevestigt dat er verder niets voor je zou zijn in deze wereld. Net zoals het experiment met baby aapjes zonder moeder, die zich dan maar vastklampen aan een stuk metaal met een lapje stof eromheen omdat dat alle geborgenheid is die ze hebben. Ze hebben die geborgenheid nodig om te overleven. Die aapjes eten dan niet eens meer, groeien niet, omdat ze niet de veiligheid in zichzelf voelen om dat stofje los te laten ook al geeft het ze te weinig.
In die stand kom je te staan als kind van emotioneel onbeschikbare ouders en je voelt dat als je loslaat, je niet kan overleven.
Alleen is dat niet meer echt zo, het was wel zo toen je klein was en daardoor voelt het nog steeds zo. Er zit een reële doodsangst in onveilig gehechte kinderen, een diepe wond omdat je je ouders emotioneel nodig hebt om te overleven en wat ze je gaven was niet genoeg, dus heb je je in allerlei rare bochten moeten wringen om toch bestaansrecht te ervaren. Heb je jezelf geweld aangedaan eigenlijk en dat wordt vervolgens je manier van leven. En daar wordt dan weer vanalles over gezegd en gevonden door professionals.
Hoe diep dat ook gaat, pas als je echt loslaat en afscheid neemt van dat lapje stof kan je ervaren dat het nu wel veilig is om te leven. De liefde en onvoorwaardelijkheid die je jezelf kan geven is uiteindelijk veiliger, sterker, beter dan wat je van huis uit kreeg, alleen die is nieuw en je moet nog uitvinden hoe het werkt. En je bent er niet zonder kleerscheuren vanaf gekomen dus er moet ook nog een hoop verwerking plaatsvinden. Ontdekken wie je echt bent onder alle overlevingsgedrag. Dan pas kan die wond gaan helen.
Ook met adhd kan je veel bereiken. Ook al val je steeds terug als je nieuwe dingen probeert, het is wel de enige weg dus je moet jezelf supporten als niemand anders het doet. Dus idd geen genoegen nemen met te weinig, maar wel accepterend met je beschadigde deel omgaan. Stel dat je geen armen meer hebt, dan zou je het logisch vinden dat alles wat moeilijker gaat dan bij een ander ipv jezelf pushen om alles maar zomaar te kunnen, daarmee maak je jezelf alleen maar boos en gefrustreerd en lukt juist niets.
Bij jou gaat alles ook moeilijker dan bij een ander. Helaas dat is nu eenmaal zo, het is een lange weg, veel mensen zijn voorbij de 40 als ze een beetje gaan ervaren hoe de mooie kant van het leven kan zijn.
En in de GGZ zeggen ze misschien als je geen armen hebt dat je je erbij neer moet leggen en dat je goed bent zoals je bent. In de hoop dat je dan gelukkig zal worden. Maar er zullen zat mensen zijn die zich daar ook niet bij neerleggen, omdat ze een compleet en vervullend leven willen. En daardoor uiteindelijk ook echt veel meer bereiken dan een gemiddeld persoon. Volgens mij kan dat allemaal. Alleen ben je dan misschien de enige die erin gelooft, vaak is dat aanvankelijk wel zo denk ik. Mensen zien je worsteling en zeggen stop daar toch mee, het leven zou geen worsteling moeten zijn, geniet gewoon, relax, etc.
Ook zal degene die jouw armen geamputeerd heeft om maar in dat voorbeeld te blijven, je zelfs met droge ogen blijven vertellen dat het uit liefde was. Dat het nodig was vanwege hoe jij bent. Omdat het letterlijk voor hun zo voelt. En ze zullen je daarmee onbedoeld leren dat amputaties een vorm van liefde zijn die goed is voor jou, die jij moet aanvaarden.
Pas als je kan zeggen nee, ik had geen amputatie nodig maar iets anders, wat jullie zelf ook niet kennen in je leven, dan kom je los van het patroon van je gezin van herkomst en de beschadigingen die zij zelf hebben opgelopen in hun jonge jaren.
Ik vind het juist mooi en hoopgevend dat je niet zomaar klakkoos aanneemt wat mensen en professionals tegen je zeggen. Ik heb ook gestreden tegen mensen die dat soort dingen tegen me zeiden, dat ik maar lager moest mikken in het leven, zulke dingen zijn letterlijk tegen me gezegd en toen was ik pas 18 jaar. Als je daar naar luistert word je sowieso een triest geval toch, mensen lullen maar wat, vaak zijn deze mensen zelf ook opgegroeid met amputaties alleen weten ze het zelf niet eens, sterker nog, vaak zijn deze mensen daardoor hulpverlener geworden.
Intergenerationeel trauma wordt in joodse en Indische families erkend terwijl dit in veel Nederlandse families ook speelt en volgens mij op grote schaal. Niet voor niets zit de GGZ toch overvol en lijdt het halve land inmiddels aan burnout. Dat is echt niet omdat we zo hard werken met onze gemiddelde werkweek van 4 dagen. Maargoed dat is weer voer voor een andere discussie.
Ik ben het met je eens dat de mensheid meer positiviteit mag krijgen. Niet gelijk afkeurend doen maar als je iets wilt bereiken dan is het vaak zo dat de stap te groot is en dat men daarom afkeurend doet in plaats van te coachen op kleine stapjes om dat doel te bereiken.
Waar ik nogal een dilemma mee heb om eerlijk te zijn...
Ook al zou ik het verdiend hebben om vroeger opgegroeid te zijn met emotioneel beschikbare ouders - het is nou eenmaal niet gebeurd. En zo heeft vrijwel iedereen iets. Er zijn ook genoeg mensen die het slechter hebben dan ik.
Ik zou bijvoorbeeld kunnen stellen dat ik het veel beter getroffen heb dan iemand die dakloos op straat leeft en aan de drugs verslaafd is.
Ik vraag me af - moet ik mij vooral richten op mentaal sterker worden en mij juist meer gaan afsluiten voor bepaalde gevoelens?
Ook al zou ik het verdiend hebben om vroeger opgegroeid te zijn met emotioneel beschikbare ouders - het is nou eenmaal niet gebeurd. En zo heeft vrijwel iedereen iets. Er zijn ook genoeg mensen die het slechter hebben dan ik.
Ik zou bijvoorbeeld kunnen stellen dat ik het veel beter getroffen heb dan iemand die dakloos op straat leeft en aan de drugs verslaafd is.
Ik vraag me af - moet ik mij vooral richten op mentaal sterker worden en mij juist meer gaan afsluiten voor bepaalde gevoelens?
Ik denk dat je het best je gevoelens kunt toelaten, en het een plaats moet geven. Je richten op jezelf, niet op je ouders want hen kun je niet veranderen of hoef je ook niet te vergoelijken. Dus voelen dat het pijnlijk is, en accepteren dat het er is en dingen die je lang hebt gewild nooit zullen komen. Daarna komt de fase dat je de feiten ook beter kunt accepteren en een plek kunt geven en je richten op de werkelijkheid van nu, zonder ouders: jouw leven, wat jij nodig hebt en wilt en hoe je dat met anderen, al zijn het vrienden, studiegenoten ofzo wilt invullen.quote:Op vrijdag 10 september 2021 16:35 schreef PabstBlueRibbon het volgende:
Waar ik nogal een dilemma mee heb om eerlijk te zijn...
Ook al zou ik het verdiend hebben om vroeger opgegroeid te zijn met emotioneel beschikbare ouders - het is nou eenmaal niet gebeurd. En zo heeft vrijwel iedereen iets. Er zijn ook genoeg mensen die het slechter hebben dan ik.
Ik zou bijvoorbeeld kunnen stellen dat ik het veel beter getroffen heb dan iemand die dakloos op straat leeft en aan de drugs verslaafd is.
Ik vraag me af - moet ik mij vooral richten op mentaal sterker worden en mij juist meer gaan afsluiten voor bepaalde gevoelens?
Zo gaat het nu bij mij. Je afsluiten voor je gevoelens, bij zoiets fundamenteel en pijnlijks lukt je niet en wegstoppen terwijl het je van binnen steeds zwaarder valt helpt echt niet. Je moet het aangaan om het achter je te kunnen laten. Niet wijsneuzerig bedoeld,maar een ervaringsadvies.
Na lange tijd heb ik het lef gehad te breken met mijn vader.
Mijn moeder leeft niet meer en mijn zus heeft met mij gebroken omdat ze mijn 'spelletjes' zat was.
Zij beiden hebben problemen, terwijl ik word weggezet als leugenaar en probleemkind.
Mijn 'vader' ( verwekker is beter woord, het woord vader moet je verdienen, dat ben je nog niet als je je kwakkie ergens in een vrouw die je lief vindt hebt gedumpt.) heeft me al mijn leven lang, als hij er juist voor me moest zijn, in de steek gelaten. Op een harde, laffe en gemene manier...
Tegen mij gezegd, toen ik aangerand werd als klein kind, door een grote groep jongens en meisjes tijdens het omkleden voor gym ( nee, er waren geen aparte kleedruimtes, kinderen zo jong worden niet geacht al interesse te hebben in het andere geslacht), dat dat nou eenmaal normaal is, dat jongetjes willen weten hoe een meisje eruit ziet en voelt van onderen.
En dat ik daar maar boven moest staan als dat gebeurde.
Om over verdere dingen die gebeurden op school en thuis maar niet te spreken.
Een van de ergste dingen is, dat hij, na zoveel jaren, blijft ontkennen mij ook maar met een vinger aangeraakt te hebben en dat mijn problemen wel moeten zijn gekomen toen ik in groepstherapie zat... Iedereen had daar wel een verhaal over incest en mishandeling etc, dus kon ik niet achterblijven natuurlijk.. daar zou het allemaal aan hebben gelegen. Laffe, leugenaar...
Maar wel achter mijn rug om samen met mijn moeder mijn dagboek lezen, waarin ik voor het eerst durfde op te schrijven over school en het slaan etc.thuis), stiekem naar school gaan 20 jaar later om zich door een geheel ander schoolhoofd ( dat niets wist van voor zijn tijd) zijn straatje schoon te laten vegen en bewijzen te verzamelen tegen zijn dochtertje van toen.
Door zijn laatste stunt ( ik heb o.a Autisme en ADHD, ptss en hechtingsproblematiek, de laatste 2 door de wijze waarop er thuis en op school met me omgegaan werd),
door te zeggen dat hij mijn mail over mijn recente autismediagnose etc achter mijn rug om aan mijn zus heeft laten lezen ( de zus die ik altijd heb proberen te beschermen toen ze klein was, en die mij al jaren de schuld geeft van alles wat fout is gegaan in haar leven bij mijn ouders, toen ik studeerde) en door te zeggen dat zij heeft gezegd niets gemerkt te hebben heeft en juist een heel fijne jeugd te hebben gehad),en 'dat dat autisme' wel de oorzaak van mijn leugens zal zijn, kon ik het niet meer opbrengen hem als leugenachtige, laffe, claimen de, zielige en dronken ballast mee te zeulen.
Na 44 jaar zorgen voor de veiligheid van anderen, ten koste van mezelf, ben ik helemaal kapot en op de rand van de afgrond. Het was hem of ik.
Ik heb hem een korte mail geschreven waarin ik heb aangegeven dat uit zijn laatste mail wel blijkt hoezeer wij altijd in verschillende werelden hebben geleefd.
Ik heb hem het beste gewenst voor het leven in de zijne, maar dat ik verder verder moet in mijn wereld en dat daar geen plaats meer is voor hem. Dat ik van ganse harte hoop zonder hem als ballast nog een tijdje tot iets van leven te komen.
Dat ik zijn nummers heb geblokkeerd en dat zijn eventuele mails in een aparte map komen te staan zodat ze mijn mailbox niet meer vervuilen.
Dat ik hem en mijn zus veel succes en plezier wens in hun droomwerelden.
En toch, ondanks alles dat je als kind en volwassene is aangedaan, voel je schuldig, de ontaarde dochter, de leugenaar...
Hopelijk gaat dat gevoel ooit weg...
Sorry voor het verwarrende verhaal, maar ik snap wat TS bedoelde..
Jij ook veel sterkte
CatLover
ps: sorry voor eventuele spelfouten, heb echt mijn best gedaan..
Mijn moeder leeft niet meer en mijn zus heeft met mij gebroken omdat ze mijn 'spelletjes' zat was.
Zij beiden hebben problemen, terwijl ik word weggezet als leugenaar en probleemkind.
Mijn 'vader' ( verwekker is beter woord, het woord vader moet je verdienen, dat ben je nog niet als je je kwakkie ergens in een vrouw die je lief vindt hebt gedumpt.) heeft me al mijn leven lang, als hij er juist voor me moest zijn, in de steek gelaten. Op een harde, laffe en gemene manier...
Tegen mij gezegd, toen ik aangerand werd als klein kind, door een grote groep jongens en meisjes tijdens het omkleden voor gym ( nee, er waren geen aparte kleedruimtes, kinderen zo jong worden niet geacht al interesse te hebben in het andere geslacht), dat dat nou eenmaal normaal is, dat jongetjes willen weten hoe een meisje eruit ziet en voelt van onderen.
En dat ik daar maar boven moest staan als dat gebeurde.
Om over verdere dingen die gebeurden op school en thuis maar niet te spreken.
Een van de ergste dingen is, dat hij, na zoveel jaren, blijft ontkennen mij ook maar met een vinger aangeraakt te hebben en dat mijn problemen wel moeten zijn gekomen toen ik in groepstherapie zat... Iedereen had daar wel een verhaal over incest en mishandeling etc, dus kon ik niet achterblijven natuurlijk.. daar zou het allemaal aan hebben gelegen. Laffe, leugenaar...
Maar wel achter mijn rug om samen met mijn moeder mijn dagboek lezen, waarin ik voor het eerst durfde op te schrijven over school en het slaan etc.thuis), stiekem naar school gaan 20 jaar later om zich door een geheel ander schoolhoofd ( dat niets wist van voor zijn tijd) zijn straatje schoon te laten vegen en bewijzen te verzamelen tegen zijn dochtertje van toen.
Door zijn laatste stunt ( ik heb o.a Autisme en ADHD, ptss en hechtingsproblematiek, de laatste 2 door de wijze waarop er thuis en op school met me omgegaan werd),
door te zeggen dat hij mijn mail over mijn recente autismediagnose etc achter mijn rug om aan mijn zus heeft laten lezen ( de zus die ik altijd heb proberen te beschermen toen ze klein was, en die mij al jaren de schuld geeft van alles wat fout is gegaan in haar leven bij mijn ouders, toen ik studeerde) en door te zeggen dat zij heeft gezegd niets gemerkt te hebben heeft en juist een heel fijne jeugd te hebben gehad),en 'dat dat autisme' wel de oorzaak van mijn leugens zal zijn, kon ik het niet meer opbrengen hem als leugenachtige, laffe, claimen de, zielige en dronken ballast mee te zeulen.
Na 44 jaar zorgen voor de veiligheid van anderen, ten koste van mezelf, ben ik helemaal kapot en op de rand van de afgrond. Het was hem of ik.
Ik heb hem een korte mail geschreven waarin ik heb aangegeven dat uit zijn laatste mail wel blijkt hoezeer wij altijd in verschillende werelden hebben geleefd.
Ik heb hem het beste gewenst voor het leven in de zijne, maar dat ik verder verder moet in mijn wereld en dat daar geen plaats meer is voor hem. Dat ik van ganse harte hoop zonder hem als ballast nog een tijdje tot iets van leven te komen.
Dat ik zijn nummers heb geblokkeerd en dat zijn eventuele mails in een aparte map komen te staan zodat ze mijn mailbox niet meer vervuilen.
Dat ik hem en mijn zus veel succes en plezier wens in hun droomwerelden.
En toch, ondanks alles dat je als kind en volwassene is aangedaan, voel je schuldig, de ontaarde dochter, de leugenaar...
Hopelijk gaat dat gevoel ooit weg...
Sorry voor het verwarrende verhaal, maar ik snap wat TS bedoelde..
Jij ook veel sterkte
CatLover
ps: sorry voor eventuele spelfouten, heb echt mijn best gedaan..
|
|
