R&P Relaties & Psychologie
Heb je relatieproblemen, of zit je in een diep psychologisch gat? Stort hier je hart uit, en heb steun aan de reacties van anderen.
Mijn vriendin en ik zijn al een paar jaar samen en samenwonend. Onze relatie gaat niet meer, al lange tijd. Ze vind mij rommelig, ik haar neurotisch. Alles moet op haar manier, zint het haar niet dan is ook de hele sfeer direct verpest, ze springt uit haar slof om het minste of geringste. Mijn oplossing hiervoor was mijzelf helemaal wegcijferen voor haar geluk. Ik kook voor haar, gedraag me naar haar wens, vraag het minimale terug. Ze houdt niet van intimiteit, alleen wanneer zij het wil dus, wat 's avonds een kus is en misschien één keer per week of 2 seks en zelfs dan voel ik me meer een object dan dat er passie of liefde tussen ons is. Ik heb het daar een hele tijd moeilijk mee gehad en ook besproken hoe we dit konden verbeteren. Eerst kwam ze ermee dat ik er over op moest houden, dan zou er minder druk op haar liggen en zou ze meer intimiteit willen. Na het er maanden niet over gehad te hebben was ons intieme leven gewoon dood en zei ze dat ze niet wist waarom ze niks wilde, het was gewoon zo. Accepteer het of ga weg.
Ze heeft al enkele jaren geen werk of inkomen meer en financieel heb ik het ook niet breed, we leven met z'n tweeën op minimum loon. Ik heb haar enkele keren aangespoord om toch iets te zoeken, al is het twee dagen in de week. Ze heeft namelijk geen recht op bijstand oid omdat ze niet uit nederland komt. Ook dat is een drama. Ze woont hier al meerdere jaren maar spreekt nog geen woord nederlands, dus qua werk is er bar weinig te vinden. Het werk dat er is deprimeert haar en ze slingert met gemak rond dat ze liever niet wil leven dan zó leven (met een dergelijke baan).
Op zich redden we het financieel nog wel, maar het is gewoon zo ongelofelijk saai. We hebben nooit geld om erop uit te gaan of iets te kopen. Voor haar is dit prima, ze zegt dat thuis zijn en wat internetten haar prima bevalt. Ik wil meer. Met haar. Het zit er gewoon niet in, dat besef ik me onderhand.
Het ergste voor mij is dat als ik haar wel verlaat, ze achterblijft met niets. Geen vrienden, geen steun, geen baan (of een in haar ogen zieldodend werk), niets. Terwijl ze nu zegt gelukkig te zijn met ons leven. Ik ben het die daar een punt achter zet, ik ben degene die niet gelukkig is en die daarom haar dr geluk ontneemt.
Ze heeft één keer eerder gedreigd met zelfmoord en nog heb ik daar verschrikkelijke angst voor. Dat het haar allemaal te veel wordt en ze er een eind aan maakt. Dus iedere keer dat we op het punt staan een einde aan de relatie te maken, beklemt die angst mij gigantisch en neem ik het toch weer terug. Dat ik mijn eigen verdriet om dingen toch nog wel aan de kant kan zetten voor haar, iets langer.
Het is ook niet allemaal misere, we hebben net zo goed lol met elkaar en er zijn heus momenten van puur geluk, maar in het grote geheel klopt er veel niet en dat gaat ook niet veranderen.
Hoe laat je iemand los? Ik weet natuurlijk dat zij ook haar eigen geluk moet maken, dat dat niet mijn verantwoordelijkheid is. Toch voelt het zo. Toch voel ik me verantwoordelijk. Ik wil haar zo graag gelukkig zien en dat het goed met haar gaat. Haar beschermen voor alle kut dingen in het leven, maar ik houd het niet vol.
Ze heeft al enkele jaren geen werk of inkomen meer en financieel heb ik het ook niet breed, we leven met z'n tweeën op minimum loon. Ik heb haar enkele keren aangespoord om toch iets te zoeken, al is het twee dagen in de week. Ze heeft namelijk geen recht op bijstand oid omdat ze niet uit nederland komt. Ook dat is een drama. Ze woont hier al meerdere jaren maar spreekt nog geen woord nederlands, dus qua werk is er bar weinig te vinden. Het werk dat er is deprimeert haar en ze slingert met gemak rond dat ze liever niet wil leven dan zó leven (met een dergelijke baan).
Op zich redden we het financieel nog wel, maar het is gewoon zo ongelofelijk saai. We hebben nooit geld om erop uit te gaan of iets te kopen. Voor haar is dit prima, ze zegt dat thuis zijn en wat internetten haar prima bevalt. Ik wil meer. Met haar. Het zit er gewoon niet in, dat besef ik me onderhand.
Het ergste voor mij is dat als ik haar wel verlaat, ze achterblijft met niets. Geen vrienden, geen steun, geen baan (of een in haar ogen zieldodend werk), niets. Terwijl ze nu zegt gelukkig te zijn met ons leven. Ik ben het die daar een punt achter zet, ik ben degene die niet gelukkig is en die daarom haar dr geluk ontneemt.
Ze heeft één keer eerder gedreigd met zelfmoord en nog heb ik daar verschrikkelijke angst voor. Dat het haar allemaal te veel wordt en ze er een eind aan maakt. Dus iedere keer dat we op het punt staan een einde aan de relatie te maken, beklemt die angst mij gigantisch en neem ik het toch weer terug. Dat ik mijn eigen verdriet om dingen toch nog wel aan de kant kan zetten voor haar, iets langer.
Het is ook niet allemaal misere, we hebben net zo goed lol met elkaar en er zijn heus momenten van puur geluk, maar in het grote geheel klopt er veel niet en dat gaat ook niet veranderen.
Hoe laat je iemand los? Ik weet natuurlijk dat zij ook haar eigen geluk moet maken, dat dat niet mijn verantwoordelijkheid is. Toch voelt het zo. Toch voel ik me verantwoordelijk. Ik wil haar zo graag gelukkig zien en dat het goed met haar gaat. Haar beschermen voor alle kut dingen in het leven, maar ik houd het niet vol.
Allereerst ben jij niet verantwoordelijk voor haar geluk. Dat is niemand anders dan zijzelf. Zij kiest er zelf voor om in zo'n bubbel te gaan zitten. Daarnaast is jezelf wegcijferen voor een ander het stomste wat je kan doen in een relatie. In een goede relatie is er sprake van een balans, vul je elkaar juist aan. T is dus tijd om voor jezelf te kiezen. Leg dit duidelijk aan haar uit en houdt voet bij stuk. Ze gaat protesteren, ze gaat dreigen met zelfmoord, maar dat is niet jouw verantwoordelijkheid. Kies voor jezelf en zorg opnieuw ook voor jouw eigen geluk, want ook jij bent de enige die verantwoordelijk is voor jouw geluk en op dit moment pak je die verantwoordelijkheid niet en schiet je jezelf daarmee fors te kort.
Misschien is ze dan eindelijk eens gemotiveerd om wel te gaan werken (en vrienden te zoeken en leven op te bouwen). Wat is dit voor onzin, niet willen werken omdat het saai is en ondertussen op je vriend teren die een minimaal inkomen heeftquote:Op dinsdag 7 september 2021 14:35 schreef shoya het volgende:
Het ergste voor mij is dat als ik haar wel verlaat, ze achterblijft met niets. Geen vrienden, geen steun, geen baan (of een in haar ogen zieldodend werk), niets. Terwijl ze nu zegt gelukkig te zijn met ons leven. Ik ben het die daar een punt achter zet, ik ben degene die niet gelukkig is en die daarom haar dr geluk ontneemt.
Mensen die daarmee dreigen doen het alleen maar omdat ze weten dat ze je ermee in een hoek drijvenquote:Ze heeft één keer eerder gedreigd met zelfmoord en nog heb ik daar verschrikkelijke angst voor. Dat het haar allemaal te veel wordt en ze er een eind aan maakt. Dus iedere keer dat we op het punt staan een einde aan de relatie te maken, beklemt die angst mij gigantisch en neem ik het toch weer terug. Dat ik mijn eigen verdriet om dingen toch nog wel aan de kant kan zetten voor haar, iets langer.
En dat werkt, zie hier.Tijd, tijd en nog eens tijd.quote:Hoe laat je iemand los?
Als ik je OP zo lees denk ik dat je alleen gelukkiger bent. En uiteindelijk komt er wel iemand op je pad die wel bij je past
Zo loopt het leven nou eenmaal, je leert van dit soort situaties.
Trouwens, stel dat ze een verdere toekomst in Nederland nou echt niet ziet zitten. Kan ze dan niet gewoon terug naar haar thuisland?
begin eens om in eerste instantie aan je eigen belang te denken en stop met jezelf wegcijferen...
De hele OP vloeit bijna over van wat zij allemaal wil of van jou zegt... maar de grote leegte is vooral wat jij wil.
om te beginnen zou ik haar gewoon vertellen dat je jullie relatie uitmaakt en het voorbij is.
Tevens zou ik eens gewoon reeele plannen maken voor hoe de tijd na jullie relatie te regelen, te beginnen met dit:
https://www.juridischloke(...)kering-buitenlander/
De hele OP vloeit bijna over van wat zij allemaal wil of van jou zegt... maar de grote leegte is vooral wat jij wil.
om te beginnen zou ik haar gewoon vertellen dat je jullie relatie uitmaakt en het voorbij is.
Tevens zou ik eens gewoon reeele plannen maken voor hoe de tijd na jullie relatie te regelen, te beginnen met dit:
Als ze een rechtmatige verblijfsvergunning heeft, heeft ze ook recht op Bijstand, als ze geen eigen inkomen of een partner heeft met een inkomenquote:Ze heeft namelijk geen recht op bijstand oid omdat ze niet uit nederland komt.
https://www.juridischloke(...)kering-buitenlander/
"Whatever you feel like: Life’s not one color, nor are you my only reader" - Ausonius, Epigrammata 25
Woonde zij al hier toen je haar hebt leren kennen? Of heb je haar naar hier gehaald?
En waarom spreekt zij de taal nog niet? Ze woont hier al jaren zeg je? Het lijkt er op dat zij alles maar wat laat gebeuren en zelf niets onderneemt. Geen taal leren, geen opleiding, geen werk,.. niets. En ondertussen zit jij maar te ploeteren. Als alles in de relatie dan nog heeeeeel erg leuk zou zijn, zou je het misschien nog door de vingers kunnen zien (behalve de taal leren, das toch echt het minimum). Maar nu is de relatie ook kut.
Plus als iets haar niet lekker gaat dan komt de zelfmoord-dreig erbij (werk plus als jij weg zou gaan).
Het is tijd om verder te gaan.. dit werkt niet. Het zou idd erg netjes zijn als je navraag zou doen wat haar opties zijn als ze alleen komt te staan, maar jij bent niet verantwoordelijk voor haar leven. Dat moet zijzelf doen.
En waarom spreekt zij de taal nog niet? Ze woont hier al jaren zeg je? Het lijkt er op dat zij alles maar wat laat gebeuren en zelf niets onderneemt. Geen taal leren, geen opleiding, geen werk,.. niets. En ondertussen zit jij maar te ploeteren. Als alles in de relatie dan nog heeeeeel erg leuk zou zijn, zou je het misschien nog door de vingers kunnen zien (behalve de taal leren, das toch echt het minimum). Maar nu is de relatie ook kut.
Plus als iets haar niet lekker gaat dan komt de zelfmoord-dreig erbij (werk plus als jij weg zou gaan).
Het is tijd om verder te gaan.. dit werkt niet. Het zou idd erg netjes zijn als je navraag zou doen wat haar opties zijn als ze alleen komt te staan, maar jij bent niet verantwoordelijk voor haar leven. Dat moet zijzelf doen.
Horum omnium fortissimi sunt Belgae
|
|
