R&P Relaties & Psychologie
Heb je relatieproblemen, of zit je in een diep psychologisch gat? Stort hier je hart uit, en heb steun aan de reacties van anderen.
Vriendin wil duidelijkheid, ik bekijk t situationeel. Hoe te handelen?
Achtergrondinformatie
Vorig jaar via internet met een vrouw uit Brazilië gematcht
. Dat was onverwacht, gezien de afstand. Het klikte echter goed, veel gemeenschappelijke karaktertrekken. Ze heeft aantal jaren aan oostkust van Amerika gewerkt, onze voertaal is dus Engels.
Ondanks het verschil in tijdzones, weten we al een jaar Iedere dag intensief Whatsapp-contact te houden, wat niet bij oppervlakkige praat blijft. Kortom, dat date ontwikkelt zich steeds meer tot een relatie. Zij is in Nederland geweest. Ik aantal keren in Brazilië bij haar en haar moeder
.
Wat de red flags betreft.. die zie ik niet zozeer, of ik zie iets over het hoofd
.
Het is haar niet te doen om een Nederlands paspoort te krijgen.
Ze is ook niet uit op geld. Ze komt zelf uit een goede familie, waarin ze ook zeker niks tekort hebben.
Gezien de afstand, naar elkaar de wens uitgesproken om te gaan samenwonen en te kijken hoe het zal gaan.
Ze is reeds begonnen met cursussen Nederlands om de taal hier onder knie te krijgen en werk te gaan zoeken.
Voorzover de situatie.
Situatie:
De dame in kwestie heeft aangegeven als lange termijn doel een kinderwens te hebben, met het idee om een familie te vormen. Ik sta er zeker niet afwijzend tegenover, een familie vormen is iets wonderlijks.
Ik ben gelukkig met haar als partner. Als we een leven zonder kinderen hebben, zou ik gewoon ook gelukkig zijn.
Als het met kinderen is, zou ik ook gelukkig zijn met ons als als familie, want kinderen kunnen geweldig zijn.
Maar bij haar vraag ik mij af of ze later voor klaar kan zijn.Het zal niet meevallen om het Nederlands goed onder knie te krijgen. En dan nog eerst maar een stabiele baan zien vinden, een vast contract (welke ik heb). Als dat horde eenmaal genomen is, samen een huis kopen. Dat is nog even afwachten met het gekte op huizenmarkt. Dat betreft dus alleen het materiele/financiële aspect.
Ander aspect is een goede ouder te zijn. Daarin vallen een aantal dingen op.
Twee nichten komen regelmatig bij haar moeder logeren voor een maand. Die beginnen aan hun puberteit, zijn af en toe gemeen tegen haar. Daar schoot ze wel eens van in stress, verliet zelfs even het huis voor paar dagen.
Dan denk ik: met nichten kun je dat wellicht doen, maar wat als het je eigen kinderen zijn? Dan kun je niet zomaar ze wegzetten en het later wel weer zien
.
Wat ik ook opmerk aan sommige dingen dat ze misschien beetje verwend is.Bij haar thuis zorgt haar moeder het huishouden, ze doet eigenlijk niet zoveel. Bij mij thuis, doe ik ook het huishouden en daarin doet ze wat minder. Ik leer haar nog te koken en alles. Geen probleem, ik ben niet zo'n machoman met ouderwetse opvattingen waarin de thuisplaats van de vrouw keuken zou zijn. Ik vind het niet erg om ook de ander te blijven verwennen.
Ander aspect wat mij opvalt, is dat ze moeilijk kan omgaan met stress-situaties, waarin ze dan ook beetje op mij afreageert. Ze heeft af en toe tijd voor zichzelf nodig. Ze heeft ook emotie-wisselingen, waarin ze dan op slot gaat en niet goed communiceert. Allemaal prima, niemand is perfect. En het is ook een kwestie van elkaar accepteren
.
Tussen ons is het gewoon 'goed', als partners zijnde. Ik worstel dus met de vraag of het met kinderen het heel ander verhaal zal zijn. Dan moet je flink aan bak om op tijd ze een maaltijd voor te zien, ze veel uitleggen, communicatief zijn. Discipline houden, rustig blijven als de kinderen tekeer gaan en omgaan met stress-situaties. Bij mij wordt ze daarin echter emotioneel.
Wanneer de kinderen brutaal zijn of als pubers je uitschelden.. dat is ook even doorbijten
. Dat zie ik haar niet volhouden, omdat ze dan alles erg persoonlijk opvat. Ze kan flink gemeen worden tegen mij. Ik kan dat handelen als man, en het niet persoonlijk opvatten. Kinderen kunnen dat niet snappen. Tegen kinderen moet je je emoties bewaren. Dat lukt haar nog niet bij mij.
Ze geeft wel aan dat ze nog veel te werken heeft aan haar karakter, en probeert dat ook wel eens. Ik probeer haar daarin ook te steunen.
Mijn vraag aan Fokkers:
Wat zou ik zelf willen qua kinderen? Ik sta er ambivalent in. Ik vind kinderen leuk, ze verrijken je leven. Maar het niet alleen maar joy joy. Je moet ook geschikt zijn als ouder.Bij sommige vrouwen op wie ik overigens niet val, zie ik mijzelf wel met ene persoon of andere persoon kinderen nemen omdat ik hun karakter ken.Bij m'n huidige partner - heel botweg gezegd - nog niet omdat ze nog een en ander aan zichzelf moet werken. Ik realiseer mij dat het best een harde constatering is. Mijn hart ligt echter al bij haar, ik ben verliefd op haar, ik wil haar een gelukkig leven bieden en geef veel om haar als persoon. Dat geldt ook voor m'n kinderen (wat ik als een optionele situatie bezie), dus ik probeer hierin ook realistisch te zijn over haar als moeder.
Nu is de situatie nog niet naar dat we kinderen zouden kunnen nemen. En dat is ook prima , want ik ben content met haar als partner en zie beslist samen een leven op te bouwen. Haar wens van familie wil ik niet afschieten, dat is ook m'n ideaal. Maar ik zie haar nog geen goede moeder zijn.
Ik zie in dat het bot en harteloos is om zo te denken. Ik wil haar aanmoedigen om te blijven werken aan zichzelf. Maar ik wil ook eerlijk blijven. Dus ik zit beetje klem tussen die twee uitersten, ander aspect dat meespeelt, is dat ik een gevoelsmens ben. Ik werk niet met deadlines zoals bijvoorbeeld: als we na zoveel tijd geen ruzie hebben, dan beginnen we aan een familie. Nee, ik laat het vooral met gevoel afhangen.
Ik heb geen problemen om haar te verwennen en al die huishouden te doen, maar met kinderen erbij krijg ik teveel op m'n bord om dat in m'n eentje bol te werken. Dat moet je toch samen doen, en qua kinderen zie ik toch wel de gebreken daarvoor bij haar .
Als ik aan kleine dingen zie dat ze uiteindelijk de karaktereigenschappen weet te ontwikkelen om een goede moeder te zijn, dat kan en dan sta ik zeker voor open. Maar als dat haar nog niet zover lukt, dan ben ik ook gelukkig met haar als partner.
Uiteraard heeft ze graag duidelijkheid. Ik laat het echter met de situatie afhangen, wat voor haar - vanzelfsprekend - niet veel duidelijkheid biedt. Ik wil haar duidelijkheid bieden, zonder veroordelend te zijn over haar. Dan weet ze tenminste waar ze aan toe is. Fokkers hier met pragmatische tips?
[ Bericht 1% gewijzigd door Duespes op 04-09-2021 21:24:29 ]
Vorig jaar via internet met een vrouw uit Brazilië gematcht
. Dat was onverwacht, gezien de afstand. Het klikte echter goed, veel gemeenschappelijke karaktertrekken. Ze heeft aantal jaren aan oostkust van Amerika gewerkt, onze voertaal is dus Engels.Ondanks het verschil in tijdzones, weten we al een jaar Iedere dag intensief Whatsapp-contact te houden, wat niet bij oppervlakkige praat blijft. Kortom, dat date ontwikkelt zich steeds meer tot een relatie. Zij is in Nederland geweest. Ik aantal keren in Brazilië bij haar en haar moeder
. Wat de red flags betreft.. die zie ik niet zozeer, of ik zie iets over het hoofd
.Het is haar niet te doen om een Nederlands paspoort te krijgen.
Ze is ook niet uit op geld. Ze komt zelf uit een goede familie, waarin ze ook zeker niks tekort hebben.
Gezien de afstand, naar elkaar de wens uitgesproken om te gaan samenwonen en te kijken hoe het zal gaan.
Ze is reeds begonnen met cursussen Nederlands om de taal hier onder knie te krijgen en werk te gaan zoeken.
Voorzover de situatie
.Situatie:
De dame in kwestie heeft aangegeven als lange termijn doel een kinderwens te hebben, met het idee om een familie te vormen. Ik sta er zeker niet afwijzend tegenover, een familie vormen is iets wonderlijks.
Ik ben gelukkig met haar als partner. Als we een leven zonder kinderen hebben, zou ik gewoon ook gelukkig zijn.
Als het met kinderen is, zou ik ook gelukkig zijn met ons als als familie, want kinderen kunnen geweldig zijn.
Maar bij haar vraag ik mij af of ze later voor klaar kan zijn.Het zal niet meevallen om het Nederlands goed onder knie te krijgen. En dan nog eerst maar een stabiele baan zien vinden, een vast contract (welke ik heb). Als dat horde eenmaal genomen is, samen een huis kopen. Dat is nog even afwachten met het gekte op huizenmarkt. Dat betreft dus alleen het materiele/financiële aspect.
Ander aspect is een goede ouder te zijn. Daarin vallen een aantal dingen op.
Twee nichten komen regelmatig bij haar moeder logeren voor een maand. Die beginnen aan hun puberteit, zijn af en toe gemeen tegen haar. Daar schoot ze wel eens van in stress, verliet zelfs even het huis voor paar dagen.
Dan denk ik: met nichten kun je dat wellicht doen, maar wat als het je eigen kinderen zijn? Dan kun je niet zomaar ze wegzetten en het later wel weer zien
.Wat ik ook opmerk aan sommige dingen dat ze misschien beetje verwend is.Bij haar thuis zorgt haar moeder het huishouden, ze doet eigenlijk niet zoveel. Bij mij thuis, doe ik ook het huishouden en daarin doet ze wat minder. Ik leer haar nog te koken en alles. Geen probleem, ik ben niet zo'n machoman met ouderwetse opvattingen waarin de thuisplaats van de vrouw keuken zou zijn. Ik vind het niet erg om ook de ander te blijven verwennen.
Ander aspect wat mij opvalt, is dat ze moeilijk kan omgaan met stress-situaties, waarin ze dan ook beetje op mij afreageert. Ze heeft af en toe tijd voor zichzelf nodig. Ze heeft ook emotie-wisselingen, waarin ze dan op slot gaat en niet goed communiceert. Allemaal prima, niemand is perfect. En het is ook een kwestie van elkaar accepteren
.Tussen ons is het gewoon 'goed', als partners zijnde. Ik worstel dus met de vraag of het met kinderen het heel ander verhaal zal zijn. Dan moet je flink aan bak om op tijd ze een maaltijd voor te zien, ze veel uitleggen, communicatief zijn. Discipline houden, rustig blijven als de kinderen tekeer gaan en omgaan met stress-situaties. Bij mij wordt ze daarin echter emotioneel.
Wanneer de kinderen brutaal zijn of als pubers je uitschelden.. dat is ook even doorbijten
. Dat zie ik haar niet volhouden, omdat ze dan alles erg persoonlijk opvat. Ze kan flink gemeen worden tegen mij. Ik kan dat handelen als man, en het niet persoonlijk opvatten. Kinderen kunnen dat niet snappen. Tegen kinderen moet je je emoties bewaren. Dat lukt haar nog niet bij mij. Ze geeft wel aan dat ze nog veel te werken heeft aan haar karakter, en probeert dat ook wel eens. Ik probeer haar daarin ook te steunen.
Mijn vraag aan Fokkers:
Wat zou ik zelf willen qua kinderen? Ik sta er ambivalent in. Ik vind kinderen leuk, ze verrijken je leven. Maar het niet alleen maar joy joy. Je moet ook geschikt zijn als ouder.Bij sommige vrouwen op wie ik overigens niet val, zie ik mijzelf wel met ene persoon of andere persoon kinderen nemen omdat ik hun karakter ken.Bij m'n huidige partner - heel botweg gezegd - nog niet omdat ze nog een en ander aan zichzelf moet werken. Ik realiseer mij dat het best een harde constatering is. Mijn hart ligt echter al bij haar, ik ben verliefd op haar, ik wil haar een gelukkig leven bieden en geef veel om haar als persoon. Dat geldt ook voor m'n kinderen (wat ik als een optionele situatie bezie), dus ik probeer hierin ook realistisch te zijn over haar als moeder.
Nu is de situatie nog niet naar dat we kinderen zouden kunnen nemen. En dat is ook prima
, want ik ben content met haar als partner en zie beslist samen een leven op te bouwen. Haar wens van familie wil ik niet afschieten, dat is ook m'n ideaal. Maar ik zie haar nog geen goede moeder zijn.Ik zie in dat het bot en harteloos is om zo te denken. Ik wil haar aanmoedigen om te blijven werken aan zichzelf. Maar ik wil ook eerlijk blijven. Dus ik zit beetje klem tussen die twee uitersten, ander aspect dat meespeelt, is dat ik een gevoelsmens ben. Ik werk niet met deadlines zoals bijvoorbeeld: als we na zoveel tijd geen ruzie hebben, dan beginnen we aan een familie. Nee, ik laat het vooral met gevoel afhangen.
Ik heb geen problemen om haar te verwennen en al die huishouden te doen, maar met kinderen erbij krijg ik teveel op m'n bord om dat in m'n eentje bol te werken. Dat moet je toch samen doen, en qua kinderen zie ik toch wel de gebreken daarvoor bij haar .
Als ik aan kleine dingen zie dat ze uiteindelijk de karaktereigenschappen weet te ontwikkelen om een goede moeder te zijn, dat kan en dan sta ik zeker voor open. Maar als dat haar nog niet zover lukt, dan ben ik ook gelukkig met haar als partner.
Uiteraard heeft ze graag duidelijkheid. Ik laat het echter met de situatie afhangen, wat voor haar - vanzelfsprekend - niet veel duidelijkheid biedt. Ik wil haar duidelijkheid bieden, zonder veroordelend te zijn over haar. Dan weet ze tenminste waar ze aan toe is. Fokkers hier met pragmatische tips?
[ Bericht 1% gewijzigd door Duespes op 04-09-2021 21:24:29 ]
Ik vind het eigenlijk wel treurig zoals je praat over hoe ze nog erg aan zichzelf moet werken en hoe ze jou ongeschikt lijkt als moeder. Ik zie er geen toekomst in.
The love you take is equal to the love you make.
Het neerbuigende wat je etaleert richting je vriendin is smakeloos. Ik denk ook niet dat jij helemaal eerlijk bent over kinderen willen want zonder kinderen ben je ook gelukkig doet mij denken dat jij vooral wil voorkomen dat kinderen een speerpunt wordt voor haar omdat je daar zelf nog niet echt zin in hebt.
Dan moet je dat zeggen, maar niet afschuiven op haar omdat zij zogenaamd nog niet klaar is om moeder te zijn. Dat kun je helemaal niet bepalen obv 'nichtjes' want dat is niet je eigen kind en daarbij ben jij geen ervaringsdeskundige.. Het is gewoon wat oppervlakkig gelul, als ik heel eerlijk ben.
Daarnaast...allemaal leuk en aardig, maar als dit de status quo is, dan moet je die relatie helemaal niet doorzetten, want dit gaat gewoon niet werken imho.
Dan moet je dat zeggen, maar niet afschuiven op haar omdat zij zogenaamd nog niet klaar is om moeder te zijn. Dat kun je helemaal niet bepalen obv 'nichtjes' want dat is niet je eigen kind en daarbij ben jij geen ervaringsdeskundige.. Het is gewoon wat oppervlakkig gelul, als ik heel eerlijk ben.
Daarnaast...allemaal leuk en aardig, maar als dit de status quo is, dan moet je die relatie helemaal niet doorzetten, want dit gaat gewoon niet werken imho.
Breitling - Instruments for Professionals
Dit inderdaad.quote:Op zaterdag 4 september 2021 20:52 schreef Lienekien het volgende:
Ik vind het eigenlijk wel treurig zoals je praat over hoe ze nog erg aan zichzelf moet werken en hoe ze jou ongeschikt lijkt als moeder. Ik zie er geen toekomst in.
En dat is misschien prima als jullie beiden geen kinderen zouden willen, maar zij wil dat blijkbaar wel en dan lijkt me dit toch een aardig struikelblok. Wachten tot iemand verandert.. ik zou m'n tijd er niet aan verdoen
En eigenlijk is dit ook niet eerlijk tegenover haar. Ik zou zeggen, geef haar dan nu ze nog jong genoeg is de kans om iemand te vinden die wél kinderen met haar wil.
Nou, inderdaad. Ik kan me heel goed voorstellen dat TS eerst een stabiele relatie wil hebben voor er een besluit valt over kinderen, maar dan is het iets van hen samen. Nu moet zij zich van haar beste kant laten zien. Dat is verschrikkelijk neerbuigend, zoals @CoolGuy zegt.quote:
Ik vind het eigenlijk wel treurig zoals je praat over hoe ze nog erg aan zichzelf moet werken en hoe ze jou ongeschikt lijkt als moeder. Ik zie er geen toekomst in.
Als ik die vriendin was, maakte ik dat ik wegkwam.
I make it a thing, to glance in window panes and look pleased with myself.
Heeft ze jou dan een termijn gestelt waarop jullie aan kinderen moeten beginnen ofzo? 
Ik vind het wel goed dat je kritisch bent in dit opzicht, want ik vind ook dat mensen heel goed na moeten denken voor ze aan kinderen beginnen en dat doe jij iig wel. Maar soms veranderen mensen ook helemaal, dan gaat al het egoistische ineens weg door het moederinstinct. Of iig een groot genoeg gedeelte ervan. Het voornaamste is idd dat je zelf helemaal eerlijk genoeg bent tegen haar over hoe jij zelf tegen het onderwerp kinderen aankijkt wat jouw eigen gevoel betreft.
Ik vind het wel goed dat je kritisch bent in dit opzicht, want ik vind ook dat mensen heel goed na moeten denken voor ze aan kinderen beginnen en dat doe jij iig wel. Maar soms veranderen mensen ook helemaal, dan gaat al het egoistische ineens weg door het moederinstinct. Of iig een groot genoeg gedeelte ervan. Het voornaamste is idd dat je zelf helemaal eerlijk genoeg bent tegen haar over hoe jij zelf tegen het onderwerp kinderen aankijkt wat jouw eigen gevoel betreft.
❣ °º¤,¸🖤 ♡º💕♡💚,ø¤°º¤💛♡`°º¤,¸❣ https://bit.ly/3oMY5yM ; https://bit.ly/39EZXor ; https://bit.ly/309QhN5 ; https://bit.ly/3fUlDyP
Laat haar eerst maar haar basisexamen halen, regel de hele IND papierhandel plus toestemming, in NL kan ze dan dan met inburgerexamen beginnen, verder nederlands leren en een fatsoenlijke baan vinden.
Ga daarna eens over kinderen nadenken.
Heb je nu al je twijfels ; begin er niet aan, hoef je dat hele traject ook niet in.
Ga daarna eens over kinderen nadenken.
Heb je nu al je twijfels ; begin er niet aan, hoef je dat hele traject ook niet in.
Haal dat verhaal met kinderen even uit je gedachten weg en vraag je af, - ondanks de kinderwens - of jullie bij elkaar passen.quote:
Is het antwoord 'we passen bij elkaar', loop dan de IND met haar door en zorg dat ze in Nederland gaat wonen.
Desnoods leer je zelf Portugees om je vriendin in haar lessen Nederlands te kunnen ondersteunen.
Vervolgens nemen jullie samen een puppy. Een golden retriever, labrador of een terriër. Iets wat fratsen uit kan halen.
Leer van elkaar hoe om te gaan met zo'n dier. De opvoeding, de trucjes aanleren, de basiscommando's.
Maar kijk ook de andere kant op als het dier ineens een gat graaft in het pas ingezaaide gazon, of niet.
Reflecteer samen de opvoeding van de hond als basis wat je voor andere honden in je huishouden zou omschrijven als een absolute must om in je huishouden te mogen blijven wonen. Schrijf dit op.
Leeft de hond na twee jaar nog, ziet het dier er gezond uit en doet het de behoefte buiten de deur middels er drie keer daags mee uit te gaan? Zo ja, kunnen jullie tegen jezelf zeggen dat jullie in staat zijn om van iets kleins zien uitgroeien tot volwassenheid.
Leg nu zelf de link maar met de gekoesterde wens.
Google is your friend, abuse your friends
heywoodu
Van bijna dood tot olympiër:
Nou ja, ik kan uit ervaring vertellen dat het hele proces nogal een tijdrovend en soms op de zenuwen werkend gedoe is. Ik zou eerst het kinderverhaal maar 'even' uitwerken en de plannen duidelijk hebben voor je daar aan gaat beginnen, straks loopt het stuk op 'ik wil toch geen kinderen' vs 'ik echt wel' en dan heb je al die rompslomp voor niks gedaanquote:Op zaterdag 4 september 2021 21:29 schreef DeBaba het volgende:
Laat haar eerst maar haar basisexamen halen, regel de hele IND papierhandel plus toestemming, in NL kan ze dan dan met inburgerexamen beginnen, verder nederlands leren en een fatsoenlijke baan vinden.
Ga daarna eens over kinderen nadenken.
Heb je nu al je twijfels ; begin er niet aan, hoef je dat hele traject ook niet in.
Van bijna dood op weg naar de Olympische Spelen, tot olympiër in 2026? Elk beetje hulp wordt bijzonder gewaardeerd!
https://www.gofundme.com/(...)he-spelen-na-ongeval
https://www.gofundme.com/(...)he-spelen-na-ongeval
Los van het IND proces, moet ik wel duidelijk zijn over het kinderverhaal, voordat we überhaupt het proces ingaan. Ik sta zeker voor open, maar ze zal wel aan zichzelf moeten werken. Blijft ze daarin echter hetzelfde, dan is dat voor mij geen probleem want met haar als partner kan ik ook gelukkig zijn. Hoe kun je dat aangeven zonder haar daarin te demotiveren?
Wat ik nog wilde zeggen, @Duespes: je hebt een heel specifiek beeld van hoe een moeder hoort te zijn. Haar nukken accepteer je klaarblijkelijk in jullie relatie. Misschien lukt het je ook wel om te accepteren dat zij nu eenmaal een andere ouder zal zijn dan jij bent of dan je zelf van tevoren in gedachten had. Het leven laat zich niet volledig regisseren en juist het ouderschap is een oefening in bescheidenheid.
Mijn advies zou, voortbouwend op wat ik eerder schreef, zijn om te bespreken hoe jullie een leven samen voor je zien en wat voor situatie jullie zouden willen hebben bereikt om aan kinderen te beginnen. Ik vind het namelijk niet zo raar om te bespreken of je voor je ziet dat jullie beiden werken of dat je eerst een geschikt huis zou willen hebben. Door het gesprek op zo'n manier te voeren, maak je er minder van dat zij aan bepaalde zaken moet werken en gaat het meer over jullie leven samen. Daar hebben jullie beiden een aandeel in.
Mijn advies zou, voortbouwend op wat ik eerder schreef, zijn om te bespreken hoe jullie een leven samen voor je zien en wat voor situatie jullie zouden willen hebben bereikt om aan kinderen te beginnen. Ik vind het namelijk niet zo raar om te bespreken of je voor je ziet dat jullie beiden werken of dat je eerst een geschikt huis zou willen hebben. Door het gesprek op zo'n manier te voeren, maak je er minder van dat zij aan bepaalde zaken moet werken en gaat het meer over jullie leven samen. Daar hebben jullie beiden een aandeel in.
I make it a thing, to glance in window panes and look pleased with myself.
Je schetst jezelf als rustig persoon, die het allemaal wel ziet hoe het loopt, maar eigenlijk kom je op mij best een beetje control freak over. Je hebt al precies uitgedacht hoe zij volgens jou op je kinderen moet reageren en waarom ze momenteel tekortschiet. Nou laat me je dit vertellen: Als jullie kinderen hebben gaat zij fouten maken en jij ook en dat is allemaal niet zo dramatisch.
Aan sommige dingen moet een mens ook gewoon wennen. Zoals het huishouden doen, terwijl dat nog nooit je hoofdtaak is geweest. Dat betekent niet dat je er per definitie incapabel in bent. Ik denk dat jij je wel comfortabel voelt in de beschermende rol, die haar de wereld een beetje laat zien en dat is prima, als dat voor jullie allebei werkt, maar pas op dat je daarin niet doorschiet en haar gaat onderschatten. Ik zie echt geen red flags van haar kant.
Aan sommige dingen moet een mens ook gewoon wennen. Zoals het huishouden doen, terwijl dat nog nooit je hoofdtaak is geweest. Dat betekent niet dat je er per definitie incapabel in bent. Ik denk dat jij je wel comfortabel voelt in de beschermende rol, die haar de wereld een beetje laat zien en dat is prima, als dat voor jullie allebei werkt, maar pas op dat je daarin niet doorschiet en haar gaat onderschatten. Ik zie echt geen red flags van haar kant.
Dit is allebei waar. Waarom zou zij bijvoorbeeld niet emotioneel mogen zijn tegen de kinderen? Misschien wordt ze sneller boos maar is ze ook uitbundiger blij en waarderen de kinderen dat juist aan haar. Een immer kalme vader en een temperamentvolle moeder klinkt mij potentieel in de oren als een geweldig duo: de een zorgt voor rust en de ander voor sjeu.quote:
Je schetst jezelf als rustig persoon, die het allemaal wel ziet hoe het loopt, maar eigenlijk kom je op mij best een beetje control freak over. Je hebt al precies uitgedacht hoe zij volgens jou op je kinderen moet reageren en waarom ze momenteel tekortschiet. Nou laat me je dit vertellen: Als jullie kinderen hebben gaat zij fouten maken en jij ook en dat is allemaal niet zo dramatisch.
Aan sommige dingen moet een mens ook gewoon wennen. Zoals het huishouden doen, terwijl dat nog nooit je hoofdtaak is geweest. Dat betekent niet dat je er per definitie incapabel in bent. Ik denk dat jij je wel comfortabel voelt in de beschermende rol, die haar de wereld een beetje laat zien en dat is prima, als dat voor jullie allebei werkt, maar pas op dat je daarin niet doorschiet en haar gaat onderschatten. Ik zie echt geen red flags van haar kant.
En inderdaad, soms is tijd nodig om aan een nieuwe situatie te wennen. Mijn ervaring is dat dat met je eigen kinderen een stuk eenvoudiger gaat dan met andermans kinderen. Je groeit met elkaar mee. Op dag één ben je misschien nog niet klaar voor een puber en dat hoeft ook niet.
Mijn ervaring is ook dat je niet tevoren helemaal uit kunt denken hoe het leven met kinderen zal zijn en dat je daar dus geen keiharde afspraken over kunt maken. Zo kun je tevoren bedenken dat je allebei wilt blijven werken, maar als de baby er eenmaal is kan de één misschien toch het verlangen krijgen om de eerste jaren thuis te blijven. Dat is niet altijd eenvoudig, dat met elkaar als partners meegroeien. Ik prijs mezelf gelukkig dat mijn vriend en ik elkaar steeds weer hebben weten te vinden, in onze veranderende behoeftes en dromen. Je moet er vertrouwen in hebben dat je zoiets met elkaar kunt doen. Dédain voor de ander vind ik een magere basis voor een respectvolle relatie.
I make it a thing, to glance in window panes and look pleased with myself.
Je hebt dus eigenlijk alles waar een gemiddelde FOK!ker van droomt en dan vraag je hun advies? Maar even serieus, je klinkt jong en hoofdstuk één van je OP gaat over hoe fijn je het eigenlijk hebt en het volgende hoofdstuk gaat al meteen over het kweken van mensen.
Misschien moeten jullie het gewoon het beloop laten, leuke dingen doen, als het echt zo moet zijn komt het vanzelf, maar je legt de lat wel hoog met een meid die een oceaan weg is en in een ander continent leeft.
Misschien moeten jullie het gewoon het beloop laten, leuke dingen doen, als het echt zo moet zijn komt het vanzelf, maar je legt de lat wel hoog met een meid die een oceaan weg is en in een ander continent leeft.
With my pack on my back, down the road I will stray.
Dit snap ik ook niet. Het is haar niet om een paspoort te doen, ze heeft zelfs in de VS (neem ik aan?) gewerkt.quote:Op zaterdag 4 september 2021 20:15 schreef Duespes het volgende:
Vorig jaar via internet met een vrouw uit Brazilië gematcht . Dat was onverwacht, gezien de afstand. Het klikte echter goed, veel gemeenschappelijke karaktertrekken. Ze heeft aantal jaren aan oostkust van Amerika gewerkt, onze voertaal is dus Engels.
(...) Kortom, dat date ontwikkelt zich steeds meer tot een relatie. Zij is in Nederland geweest. Ik aantal keren in Brazilië bij haar en haar moeder .
Wat de red flags betreft.. die zie ik niet zozeer, of ik zie iets over het hoofd .
Het is haar niet te doen om een Nederlands paspoort te krijgen.
Ze is ook niet uit op geld. Ze komt zelf uit een goede familie, waarin ze ook zeker niks tekort hebben.
Gezien de afstand, naar elkaar de wens uitgesproken om te gaan samenwonen en te kijken hoe het zal gaan.
Ze is reeds begonnen met cursussen Nederlands om de taal hier onder knie te krijgen en werk te gaan zoeken.
Voorzover de situatie .
En vervolgens betekent samenwonen simpelweg dat ze naar Nederland komt.
Is het niet een optie dat zij wederom in de VS gaat werken? Of dat jij een internationale baan vindt (bijvoorbeeld voor een Nederlands bedrijf)? Het voordeel daarvan is dat het leven in grote delen van Brazilië en de Verenigde Staten aanzienlijk goedkoper is. Zo omzeil je het probleem van de oververhitte Nederlandse woningmarkt ook.quote:Het zal niet meevallen om het Nederlands goed onder knie te krijgen. En dan nog eerst maar een stabiele baan zien vinden, een vast contract (welke ik heb). Als dat horde eenmaal genomen is, samen een huis kopen. Dat is nog even afwachten met het gekte op huizenmarkt. Dat betreft dus alleen het materiele/financiële aspect.
Wat een verhaal. Hier past de volgende stelregel:
Als een verhaal niet op één A4tje past, dan is er iets niet in orde.
Ergo: niet doen. Beëindig deze relatie. Je hebt te veel vragen en teveel problemen. Dat is niet normaal in dit stadium.
Als een verhaal niet op één A4tje past, dan is er iets niet in orde.
Ergo: niet doen. Beëindig deze relatie. Je hebt te veel vragen en teveel problemen. Dat is niet normaal in dit stadium.
Bah.. je lijkt het te hebben over een drugsverslaafde moederquote:
Los van het IND proces, moet ik wel duidelijk zijn over het kinderverhaal, voordat we überhaupt het proces ingaan. Ik sta zeker voor open, maar ze zal wel aan zichzelf moeten werken. Blijft ze daarin echter hetzelfde, dan is dat voor mij geen probleem want met haar als partner kan ik ook gelukkig zijn. Hoe kun je dat aangeven zonder haar daarin te demotiveren?
Ik lees werkelijk niets in je lap tekst wat ook maar ergens aangeeft dat zij ongeschikt als moeder zou zijn..
Je eigen kinderen zijn heel wat anders dan pubers van een ander!
En dan heb je het over aan zichzelf werken en zich bewijzen.. man man. Ik zou hard weglopen! Bewijs jij maar eens dat je een goede vader bent? Dat kan jij toch ook niet? Je weet het pas als ze er zijn en dan is het nog stap voor stap zoeken hoe jullie dat het beste gaan doen. Je kinderen komen niet als een leeg canvas op de wereld he, die hebben ook een karakter en wie weet haar temperament: dan gaat ze zelfs een schitterende moeder zijn en jij de saaie droge lul.
Ik denk vooral dat jij je moet beseffen dat zij 29 is. Dat jouw voorwaarden betekenen dat zij nog een hele lijst voor jou moet afvinken en dan ze dan misschien door jou geschikt wordt bevonden na een paar jaar. Dan is ze dus ergens midden 30. Als jij dan beslist dat het toch niets is, dan is zij haar kansen op een gezin aardig kwijt geraakt. Jij daarentegen kan nog 30 jaar (of meer) fladderen en nog een kind krijgen als je wil.
Denk daar maar eens goed over na voor je de kinderwens van een ander met een beperkte mogelijkheid daarvoor op het spel zet voor onnozele dingen die niets willen zeggen.
Laat haar dan los en gun haar een ander waar ze wel haar gezin mee kan krijgen.
Horum omnium fortissimi sunt Belgae
En dit!quote:
Ik vind dat TS eerst eens moet gaan nadenken of hij dit wel wil.
Hij wil er volgens mij geen maar durft dat niet te zeggen want dan is hij zijn vriendin kwijt. Op deze manier kan hij de schuld van het niet krijgen van kinderen lekker 100% op haar steken. Had ze maar aan zichzelf moeten werken
Horum omnium fortissimi sunt Belgae
Dit is geen gelijkwaardige relatie.
Op dinsdag 13 augustus schreef Xa1pt:
Neuh, fraude mag best aangepakt worden. Maar dat het de maatschappij meer oplevert of beter is voor de samenleving, is nog maar de vraag.
Op donderdag 25 juni 2015 schreef KoosVogels:
Klopt. Ik ben een racist.
Neuh, fraude mag best aangepakt worden. Maar dat het de maatschappij meer oplevert of beter is voor de samenleving, is nog maar de vraag.
Op donderdag 25 juni 2015 schreef KoosVogels:
Klopt. Ik ben een racist.
Vorig jaar iemand op internet leren kennen. In Brazilië. Midden in een pandemie. Ze is hier geweest (hoe vaak eigenlijk?)en jij een aantal keren daar. Waarom geloof ik hier niets van?
En zelfs al is het waar geloof ik er niets van dat jullie elkaar goed genoeg kennen. Ze moet van jou eerst een baan met vast contract hebben. Vervolgens schrijf je wat er allemaal aan haar mankeert en 'ach niemand is perfect'. Ik lees nergens waar jij aan moet werken van haar.
Dit wordt hem niet. Dat hoop ik tenminste, voor haar. Want ongetwijfeld kan ze beter vinden dan een man die haar wel geschikt vind als partner maar 'indien ze niet veranderd', niet als moeder van z'n kinderen en behoorlijk denigrerend doet.
En zelfs al is het waar geloof ik er niets van dat jullie elkaar goed genoeg kennen. Ze moet van jou eerst een baan met vast contract hebben. Vervolgens schrijf je wat er allemaal aan haar mankeert en 'ach niemand is perfect'. Ik lees nergens waar jij aan moet werken van haar.
Dit wordt hem niet. Dat hoop ik tenminste, voor haar. Want ongetwijfeld kan ze beter vinden dan een man die haar wel geschikt vind als partner maar 'indien ze niet veranderd', niet als moeder van z'n kinderen en behoorlijk denigrerend doet.
Ik zou hier mee stoppen TS, lijkt me geen gezonde basis. Verder vraag ik me af of zij niet beter af is met een ander als jij zo over haar denkt?
Dus ze kan weinig hebben, doet liever geen dingen zelf, heeft regelmatig grote pauzes nodig.
Tegelijkertijd steekt ze ongewoon veel moeite om zichzelf naar Nederland te krijgen, en jij ziet geen red flags?
Dat word niks op langer termijn, als jij blijft schikken uit angst iets kwijt te raken wat helemaal niet zo geweldig is.
Tegelijkertijd steekt ze ongewoon veel moeite om zichzelf naar Nederland te krijgen, en jij ziet geen red flags?
Dat word niks op langer termijn, als jij blijft schikken uit angst iets kwijt te raken wat helemaal niet zo geweldig is.
|
|
Vriendin wil duidelijkheid, ik bekijk t situationeel. Hoe te handelen?
