[Vuelta] Etappe 14: Don Benito - Pico Villuercas #1

Etapa 14: Don Benito - Pico Villuercas, 165,7 km

We zijn nog steeds weg, dus doen we het weer eens zonder nabeschouwing. Ach, de vorige rit was volledig vlak, het zal vast een sprint zijn geworden. Geen memorabele dag, behalve dan dat we naar Extremadura gingen. Dat is altijd memorabel, want daar komen we nooit. Nog memorabeler: we blijven nu een hele dag in Extremadura! Uniek, doen we nooit. Van Don Benito naar Pico Villuercas, een onbekende klim. Onbemind ook voorlopig, maar dat kan na deze rit anders zijn. De verwachtingen zijn hooggespannen, iedereen in Extremadura is al een tijd aan het kwispelen. Dit moet hun mythische aankomst bergop worden. Het kan sowieso leuk worden, want dit is een lastige rit met een lastige aankomst bergop. Ik vind het nu al een leuke ontdekking, al moeten we altijd de praktijk nog afwachten. Misschien verheug ik me nog wel meer op de beklimming onderweg, het gaat tussendoor een keer drie kilometer aan 500% omhoog over een betonnen baan, daar heb ik dus echt enorm veel zin in. Maar ik heb ook zin in Pico Villuercas. Boven het fraaie Guadalupe ligt een klim die we niet kennen, maar na deze rit niet meer gaan vergeten. Denk ik. Hopelijk een strijd tussen de klassementsrenners, dat zou bijzonder terecht zijn.




Vijf kilometer ten westen van Villanueva de la Serena gaat de volgende rit van start in Don Benito, waar tijdens de vorige rit de tussensprint lag. We bevinden ons dus uiteraard nog steeds in Extremadura, meer specifiek in de provincie Badajoz. In Don Benito wonen ongeveer 37.000 mensen, allemaal op elkaar gepropt in een vierkantje. Van boven valt vooral de vorm van Don Benito op, zoals gezegd een vierkant. Daarboven ligt nog een vierkantje, dat is het lokale industrieterrein. Daar moet Don Benito het ook vooral van hebben, een beetje bedrijvigheid. De stad wordt volledig omgeven door akkers, de landbouw vormt een ander deel van de economie. Ten noorden van Don Benito zien de akkers er een stuk groener uit, wat kan liggen aan het feit dat de Guadiana hier stroomt. Don Benito schijnt gesticht te zijn vanwege overstromingen veroorzaakt door deze rivier, iets verder van de oevers vandaan. Negen kilometer ten westen van Don Benito ligt Medellín, daar waar Hernán Cortes werd geboren. Dankzij deze conquistador is er ook een tamelijk grote stad in Colombia die Medellín heet. In Medellín vinden we ook een oud Romeins theater, maar Wikipedia wil het vooral hebben over het gevecht van Medellín. In 1809 ging het helemaal mis in de velden tussen Medellín en Don Benito, tijdens de Spaanse Onafhankelijkheidsoorlog werden de Spanjaarden hier door de Fransen in de pan gehakt. Waarvan akte. De échte koerskenner kan Don Benito kennen, hier wordt jaarlijks immers een belangrijke koers in het Spaanse amateurcircuit georganiseerd. Circuito del Guadiana, een wedstrijd die eigenlijk alleen maar gewonnen wordt door enorme kleppers. Wat te denken van Savva Novikov? Of Gonzalo Serrano? Vorig jaar werd de wedstrijd gewonnen door Mauricio Moreira, onze Uruguayaanse vriend die recentelijk heel Portugal op z'n kop zette en bijna de Volta won. De nieuwe Alarcon, voor zolang het duurt. Er komt ook een semi-bekende wielrenner uit Don Benito, met ook een link naar Portugal. Dat land is niet ver van hier, dus besloot een jonge Alberto Gallego zijn geluk over de grens te beproeven. Dat ging best lekker, het ene goede resultaat na het andere druppelde binnen. Het altijd naïeve Caja Rural besloot hem een contract aan te bieden, maar hij had nog niet getekend of hij werd betrapt op het gebruik van stanozolol. Na een schorsing van vier jaar dook hij vorig jaar weer op in het Portugese circuit, maar we hebben niet veel meer van hem vernomen. In Don Benito en omgeving staan een paar gebouwtjes die wel de moeite waard zijn. Iets tegen noorden van de stad vinden we de restanten van een oude Romeinse villa, Villa Romana La Majona. Wat funderingen en een paar mozaïeken, toch leuk. In Don Benito zelf zijn er wat aardige pleintjes met aan een van die pleintjes een fraaie kerk. Plaza de España, met ook een kicken fonteintje erbij. Escuelas del Ave María passeerde vorige rit al de revue en er schijnen wat musea te zijn. Eentje waar je naar oldtimers kunt kijken, bijvoorbeeld. Voeg een paar parkjes toe en dan ben je er wel zo ongeveer. Er is hier ooit een pot gevonden in Etruskische stijl, als bewijs dat hier al lang mensen wonen. Gaan ze prat op, wil je niet weten.



Na de neutralisatie in Don Benito gaan we buiten de stad van start. In de eerste kilometers van de rit rijden we over een weg waar we de vorige etappe ook al overheen zijn gereden. Wel in tegengestelde richting, voor zover het allemaal wat uitmaakt. Het gaat vijf kilometer rechtdoor over een brede en vlakke weg, waarna we linksaf slaan en de bekende weg verlaten. We rijden over de Guadiana en komen aan de andere kant van de rivier een aantal bochten tegen. Niet heel boeiend, maar toch. Tijdens dit wat bochtigere stuk fietsen we wel langs een kicken kasteeltje, het Castillo de la Encomienda. Even later slaan we rechtsaf en bereiken we een brede doorgaande weg die we tamelijk behoorlijk ontzettend lang gaan volgen. De renners volgen 25 kilometer lang dezelfde weg, die breed, behoorlijk recht en redelijk vlak is. Het gaat soms wat vals plat omhoog, maar nee, makkelijk begin van de rit. Slecht met het oog op het ontstaan van een leuke vlucht, de lichtgewichten gaan er vandaag een zware kluif aan hebben om vooraan te geraken. Tijdens deze tocht over de brede weg komen we een aantal dorpjes tegen, waaronder Valdivia. Van Pedro de Valdivia, je weet wel. Redelijk wat agricultuur hier, maar we kunnen het moeilijk een enorm boeiende omgeving noemen. In de buurt van Acedera rijden we onder een opvallende spoorbrug door, maar veel meer zien we hier niet. We volgen de weg tot in Obando, ter hoogte van dit dorpje slaan we linksaf en daarna komen we op een weg terecht die we liefst 35 kilometer gaan volgen. Haha, je dacht dat het moeilijker ging worden he? Nee, niks daarvan. Alhoewel, de komende 35 kilometer komen we wel wat vals plat klimwerk tegen. Obando, goh, er is een renner uit Ecuador die Brayan Obando heet. Zijn die ontdekkingsreizigers uit Extremadura dus zelfs in Ecuador uitgekomen, amai. Nou, goed, ik zou veel over deze weg kunnen vertellen, of gewoon heel weinig. Het zal nog een kilometer of 15 zo goed als vlak blijven, terwijl het ook recht en breed is. Af en toe een flauwe bocht, niet meer dan dat. Een lege omgeving, die wel wat voller begint te worden. Er verschijnen soms wat bomen in beeld, om maar wat te noemen. Toch komen we voorlopig geen groter hoogtepunt tegen dan dat kasteel aan het begin.



Nadat het een kilometer of 15 vlak is geweest wordt het een kilometer of 20 wat minder vlak. Hoewel je daar ook weer niet veel van hoeft te verwachten, we komen in die 20 kilometer iets van 400 meter hoger uit. In het begin gaat het een paar kilometer merkbaar omhoog, daarna wordt het steeds meer vals plat. Soms lijkt het helemaal plat te zijn, het blijft een simpele tocht. Lekker eeuwig rechtdoor knallen in een omgeving die steeds meer wordt gedomineerd door allerhande boompjes. Aan het eind van deze eeuwige, eindeloze weg rechtdoor slaan we linksaf. Na deze bocht naar links loopt de weg vier kilometer naar beneden richting Cañamero. De brede weg kent een aantal bochten, maar lastig wordt het niet. Na dit afdalinkje loopt het weer wat vals plat omhoog, waarna we na 77 kilometer Cañamero bereiken. Mooie omgeving wel ineens, bergen, rotsen, alles. In Cañamero komen we in het redelijk schattige centrumpje een scherpe bocht naar rechts tegen, waarna het een paar meter naar beneden gaat richting de voet van de eerste echte klim van de dag. Het gaat redelijk rechtdoor naar beneden, pas buiten het dorp komen we een paar echte bochten tegen. Na drie van die bochten loopt de weg meteen omhoog, de Puerto Berzocana is begonnen. Een beklimming van de derde categorie, 7,7 kilometer lang gaat het aan 5,2% gemiddeld omhoog. Volgens de organisatie, andere bronnen houden het op 7,7 kilometer aan 5,8%. Na een kilometertje vals plat wordt de klim best leuk, het gaat een tijd aan 7% omhoog. Daarna gaat het vooral verder omhoog aan 6%, met tussendoor een makkelijkere kilometer aan 4%. Er zijn meerdere wegen omhoog naar deze Puerto Berzocana, maar dit is in ieder geval wel een lastige manier. De omgeving heeft wat weg van Rwanda, dat wil zeggen dat het hier erg groen is en dat we langs wat kleikleurige rotswanden fietsen. Een eindje voor de top komen we uit bij een willekeurige rotonde, waar we rechtdoor fietsen. Daarna komen we een tweetal redelijk steile haarspeldbochtjes tegen en vervolgens bereiken we na 87 kilometer de top van de Puerto Berzocana.




Het laatste stuk van de klim wordt ook wel Collado del Mazo genoemd, als het beestje maar een naam heeft. Een brede en goede weg, dat valt wel op. Dat feest gaat alleen niet lang duren, laten we het houden op een kilometer of acht. Na de klim rijden de renners door een schitterende omgeving, waar het uitzicht zo mogelijk nog mooier is. Aan de rechterkant van de weg zien we allerlei schitterende bergen liggen, naar een van die bergen moeten we toe. De brede weg volgen we dus acht kilometer, in het begin gaat het een beetje naar beneden. Paar bochten onderweg, maar dat stelt weinig voor. Na een tijd wordt het vlak, dat blijft een paar kilometer zo. Daarna loopt de brede doch vrij bochtige weg een aantal kilometer wat vals plat omhoog, terwijl de omgeving enorm fraai blijft. Aan het eind van deze strook gaat het nog een kleine kilometer naar beneden, met een paar snelle bochtjes onderweg. Niet veel later slaan we scherp rechtsaf, bijzonder scherp. Een terugdraaiende bocht steil omhoog. Aan de rechterkant van de weg ligt een betonweg, hormigón, met zelfs de klassieke ribbeltjes. Die hadden we dit jaar nog niet gezien, feest. We beginnen meteen aan de volgende klim van de dag, de Alto Collado de Ballesteros. Een korte, maar bijzonder explosieve klim. Het gaat 2,8 kilometer aan 14% omhoog, u hoort het goed. We rijden alvast richting Pico Villuercas, de finishplaats van vandaag. Via een alternatief weggetje gaan we omhoog naar deze plek, zonder de top helemaal te bereiken. Op de top gaan we linksaf slaan en daarna rijden we omlaag over de weg die in de finale beklommen gaat worden, maar voor het zover is moeten we eerst een muur van drie kilometer aan meer dan 13% zien te overleven. Godschristus, dat ding in Valdepeñas de Jaén lijkt ineens niets meer voor te stellen. De klim staat helaas niet op Streetview, maar de beelden van het begin van de klim zeggen genoeg. Een mokersteile betonbaan omhoog. Zo steil dat er gleuven in gegraven zijn, dan weet je meteen hoe laat het is. De renners werken zich via een aantal waanzinnig steile haarspeldbochten omhoog en passeren blijkbaar langs de bron van de rivier Almonte, ook leuk. Direct gaat het aan 11% omhoog, waarna het langzaam naar 12% gaat. In de tweede kilometer van deze waanzinnige muur wordt er geklommen aan 15%, met zelfs uitschieters naar 20%. Volgens de organisatie, althans. Andere bronnen houden het op 17%, wat nog steeds lastig genoeg is. Richting de top blijft het enorm lastig, het wordt niet meer makkelijk. Stukjes aan 13%, aan 14%, zelfs aan meer dan dat. In de laatste meters van de klim gaat het weer aan 20% omhoog, het is een onmenselijk ding. Drie kilometer afzien bij de beesten, zomaar willekeurig halverwege de rit. Een nieuwe ontdekking, en wat voor een. Hormigón, stroken aan 20%, dit is de Vuelta. Na 97,5 kilometer bereiken we de top van deze Alto Collado de Ballesteros, een zucht van verlichting zal door het peloton gaan.






Zoals gezegd slaan we op de top linksaf en volgt er een afdaling. De slimme renner slaat rechtsaf en rijdt meteen naar de finish, scheelt toch al snel een kilometer of 60. Na het geribbelde beton komen we nu weer op asfalt terecht, maar veel meer dan dat kan ik er ook niet over vertellen. Er zijn twee manieren om naar Pico Villuercas te fietsen en allebei staan ze niet op Streetview. Ik heb inmiddels wel een filmpje gezien en het lijkt erop dat er in ieder geval een nieuwe laag asfalt ligt. Je kon het begin van de klim zien via Streetview en daar leek slecht asfalt te liggen, maar voor deze feestelijke gelegenheid ligt er nu een keurige laag tarmac. Vooral omdat we hier naar beneden moeten is zo'n verse laag asfalt geen overbodige luxe, al zal het sowieso vrij smal blijven. Niet enorm smal, maar echt breed mogen we het ook weer niet noemen. De beelden van Perico zullen nog meer duidelijkheid verschaffen, maar daarvoor is het nu te vroeg. Daar gaat al mijn houvast, wat een ellende. Hoe dan ook, het lastige en smalle deel van de afdaling zal acht kilometer duren, het gaat continu redelijk steil naar beneden en we komen flink wat bochten tegen. Er zit zelfs een enorm steile kilometer tussen, daarover later meer. Want aan het eind van de rit gaan we hier omhoog, enzo. Na acht - ik vermoed - lastige kilometers in dalende lijn komen we uit bij een bredere weg, die weg gaat ons naar Guadalupe brengen. Het loopt nog een kleine zes kilometer verder naar beneden, met nog steeds de nodige bochten onderweg. Een aantal gevaarlijke bochten zelfs, als we de borden langs de kant van de weg mogen geloven. Maar goed, de weg is ondertussen zo breed dat je hier geen problemen mag verwachten. Wel staan er hier normaal wat paaltjes op de weg, maar ik hoop dat die voor deze gelegenheid worden verwijderd. Na nog een paar laatste bochten komen we beneden uit in Guadalupe, een plaats waar volgens de geruchten volgend jaar ook een rit van start zal gaan. Nu gaan we eindigen op een berg boven de stad, maar niet voordat we nog een lokale lus hebben afgewerkt. We volgen de brede weg die langs Guadalupe woont en dalen nog lichtjes wat verder af. Twee kilometer later slaan we linksaf bij een rotonde en dan volgt er een glooiende tocht richting de tussensprint. Die tussensprint gaat na 122,5 kilometer volgen in Alía, de komende 11 kilometer fietsen we over glooiend terrein. Direct na de bocht naar links volgen er nog wat meer bochten, na wat licht glooiend werk gaat het even later een kilometer of drie aan 3% omhoog. De weg blijft bochtig, de omgeving wordt gevuld door redelijk wat bomen. Na het stuk omhoog gaat het een kilometer of twee wat steviger naar beneden, met uiteraard wat bochten onderweg. Gelukkig is de weg hier breed, dat maakt het leven een stuk aangenamer. Hierna is het nog een kilometer of vier fietsen tot de tussensprint, op een wat makkelijker lopende manier. Beetje op en af, maar niets wat al te gek is. Na 122,5 kilometer volgt dan die tussensprint in Alía, een plaats die niet lang zal blijven hangen. Vanuit de hoogte ziet het er zo uit, blijkbaar:



Na de tussensprint én de bonussprint (zou het wat uitmaken?) slaan we in het centrum van Alía linksaf, hierna beginnen we aan een reeks ongecategoriseerde beklimmingen. Direct na de bocht naar links in het dorp gaat het drie kilometer omhoog aan 6%, men zoekt nog wat extra moeilijkheden op voor we aan de slotklim beginnen. Er zitten zelfs wat steilere stroken in dit stuk, want tussendoor is het even een paar meter vlak. Meteen wat haarspeldbochten in het begin, dit is nog een lastig ding ook. Na dit eerste klimmetje is het een kilometer of vier vrij vlak, het gaat hooguit lichtjes naar beneden, behoorlijk rechtdoor. Het weggetje dat tussen de olijfbomen door zal voeren is ergens halverwege wel wat smaller geworden, wat toch redelijk jammer is aangezien we ook wat stroken in dalende lijn moeten zien te overwinnen. Na dit stukje van vier kilometer gaat het opnieuw omhoog, ditmaal 2,5 kilometer aan 5,5%. We fietsen door een of ander klein gehucht, hier slaan we linksaf en dan begint de volgende ongecategoriseerde klim. Ook weer best lastig, dit ding heeft zelfs een naam. La Calera, het is maar dat u het weet. Een smal weggetje omhoog dat begint in een boerenlandschap en later weer zal leiden naar een landschap vol olijfbomen. Het lijkt erop dat het klimmetje soms wat steilere stroken kent, met dan weer een vlak stukje tussendoor. Na de klim gaat het kort naar beneden, maar door de smalle weg is ieder stuk in dalende lijn vervelend. Beter gezegd, iedere bocht. Er zitten wel wat scherpe rakkers tussen, dit is toch boobytrapterrein. Het is draaien en keren, op en af, geen moment verpozing. Na het stukje in dalende lijn gaat het weer kort omhoog, dan gaat het weer kort omlaag en dan beginnen we weer aan een klimmetje van twee kilometer aan 5,5%. Ik denk dat die gemiddeldes niet veel zeggen, bij tijd en wijle ziet het er beduidend steiler uit. Maar dan hobbelt dit weggetje achteraf weer even een paar meter naar beneden, en zo rollen we verder. Na dit laatste knikje omhoog gaat het wat langer naar beneden, een kilometer of vier. Door een dichtbegroeid landschap rijden we over de smalle weg omlaag, terwijl we talloze bochten tegenkomen. Op zich zou het te doen moeten zijn hoor, maar we komen toch een paar verraderlijke bochten tegen. Wel lekker ongerept hier allemaal, als de weg er niet lag zou je denken dat hier nog nooit een mens is geweest. De weg brengt ons uiteindelijk wel terug naar Guadalupe, maar vlak voor we dit dorp bereiken gaat het nog een keer een kilometer aan 7% omhoog, met een paar steile haarspeldbochtjes erbij. Hierna gaat het weer even kort naar beneden, dan weer kort omhoog. We bereiken Guadalupe en slaan hier linksaf, waarna we een tweetal kilometer naar beneden rijden over een brede weg die we kennen. We reden hier een tijdje terug al over naar beneden, maar toen sloegen we aan het eind van de weg linksaf om naar de tussensprint in Alía te fietsen. Nu slaan we rechtsaf en volgt er een onnavolgbaar rondje door het dorp Guadalupe. Beneden bij de rotonde liggen er wat vluchtheuvels, toch maar opletten. Na de bocht naar rechts loopt de weg al vrij snel vals plat omhoog, niet veel later rijden we rechtsaf over een brug en daarna linksaf onder het viaduct van Guadalupe door. We gaan op weg naar de Mirador de Guadalupe, in eerste instantie.



Richting de Mirador de Guadalupe gaat de weg al twee kilometer aan 7% omhoog, maar dit hoort allemaal nog niet bij de slotklim. Officieel is die slotklim 14,5 kilometer lang, maar eigenlijk gaat het de laatste 17 kilometer stevig omhoog. Via een aantal brede bochten rijden we buiten de stad om naar Guadalupe, waarna we voorbij de mirador merken dat het ook in de bebouwde kom omhoog zal blijven lopen. Wel een fraai uitzicht vanaf die mirador, dat mag gezegd worden. Voorbij de mirador is het wel even vlak, maar zodra we Guadalupe echt bereiken gaat het verder omhoog. Op een bochtige manier rijden we door het centrum, steeds in stijgende lijn. Hoort nog steeds niet bij de slotklim, maar het is toch al lastig genoeg. We rijden voorbij het mooie klooster, slaan een paar keer links- en rechtsaf en komen uiteindelijk na een paar wat vlakkere meters buiten Guadalupe terecht op een weg die we al kennen. Na de mokersteile muur reden we hier naar beneden, nu gaan we weer omhoog. Helemaal omhoog naar Pico Villuercas, in de laatste 14,5 kilometer van de rit gaat het aan 6,2% gemiddeld omhoog. Uiteraard zijn de verschillende profielen het weer niet eens met elkaar, maar afijn. De eerste vier kilometer van de klim rijden we over een brede weg omhoog, wat niet wil zeggen dat het hier heel makkelijk is. We beginnen met meer dan twee kilometer aan 7%, alsjeblieft. Daarna gaat het wel twee kilometer aan 4% omhoog, waarna we de brede weg gaan verlaten en linksaf op zoek gaan naar de smallere weg omhoog. De resterende tien kilometer van de klim gaan we het nodige meemaken. Het wordt een grillig klimmetje, met het nodige bochtenwerk. En steevast wisselende percentages, zo begint dit smalle deel van de klim met een kilometer aan 7% waarna het vervolgens twee kilometer aan 6% omhoog zal gaan. Halverwege volgt de lastigste kilometer van de klim, het gaat aan 10% omhoog met pieken tot 12%. Het is niet zo lastig als die muur aan de andere kant van de berg, maar dit mag er toch ook wel zijn. Hier zou je zomaar je beslissende demarrage kunnen plaatsen, al komen we later nog wat steile stroken tegen. In de kilometer daarna gaat het aan 4,7% omhoog, da's dan wel net weer een pak minder. In de volgende kilometer halen we een gemiddelde van 5,3%, maar die kilometer valt in tweeën te splitsen. Eerst een zo goed als vlakke halve kilometer en dan een halve kilometer met stroken tot 11%, het wordt toch nog een beetje een geitenpad met toepasselijke percentages. In de volgende kilometer gaat het aan 6,5% gemiddeld omhoog, maar dat moet een behoorlijk ingewikkelde kilometer zijn. Toch ook weer stroken tot 11%, wat wil betekenen dat er tussendoor vlakkere stukjes zullen zijn. Grillig, onregelmatig, lastig om je ritme te pakken te krijgen. Toch een listige klim, we kunnen hier verrassende ontwikkelingen zien. Op 3,5 kilometer van het eind gaat het weer een kilometer aan 6% omhoog, maar ook hier komen we weer stroken tot 12% tegen. Stukje steil, stukje vlak, enzovoorts. Al wordt het in de kilometer daarna daadwerkelijk wat makkelijker, het gaat aan 5% omhoog zonder veel schokkende percentages. Die schokkende percentages bewaren we voor het eind, als we voorbij de top van de Ballesteros rijden maken we eigenlijk één lange bocht naar links, met in de slotkilometer vooral veel bochtenwerk naar rechts. In die laatste anderhalve kilometer komen we weer hoge percentages tegen, gemiddeld spreken we over een kilometer aan 6% met daarna aan het eind een halve kilometer aan bijna 10%. Zelfs een piek tot 15%, volgens het roadbook. Er zit wel wat venijn in het slot, de lastige klim naar Pico Villuercas eindigt vervolgens na 165,7 kilometer. Eerste categorie, de moeite waard. Stervende zwanen aan het eind, altijd leuk.




Voor iedereen een profiel, bij die laatste mag je de eerste twee kilometer negeren.


Voor het eerst in de historie van de Vuelta eindigt er een rit boven op Pico Villuercas. Dat is geen verrassend, als je in de volgende zin leest dat we überhaupt voor het eerst in de historie van de Vuelta een aankomst bergop kennen in Extremadura. In al die jaren kwam niemand op het idee om ergens in deze regio een aankomst op een berg te leggen, nochtans een Spaanse specialiteit. Ergens wel logisch als je bedenkt dat we überhaupt niet vaak in Extremadura te vinden zijn en als dat wel het geval is zoeken we meestal een van de grotere steden op. Een unicum dus, derhalve. Alleen al daarom is het de moeite waard dat we hier aankomen, veel origineler wordt het niet. De Vuelta wilde graag terugkeren naar Extremadura en dat is op een spectaculaire manier gelukt. Voormalig renner Santi Blanco is voor AS op pad gegaan en hij geeft aan dat hij de klim al kende, omdat deze klim wel eens in de Ronde van Extremadura heeft gezegen. Een koers voor amateurs, die volgens de geruchten wel eens terug zou kunnen keren. Hij weet dus dat de klim lastig is, dat weten wij nu ook. In het eerste deel van de klim kun je genieten van de natuur en is er genoeg vegetatie te vinden, richting de top wordt het terrein veel meer open en kan de wind z'n ding doen. Van begin tot eind blijven we in Extremadura, dat is ook uniek. La Villuerca, ook bekend als Risco de la Villuerca of simpelweg Pico Villuerca is de hoogste piek van het Sierra de Villuercas-gebergte, ook wel bekend als Sierra de Guadalupe. Het hoort bij de Montes de Toledo en is daar ook het hoogste punt van, sick. Vanuit de hele omgeving te zien, heel netjes. De smalle weg omhoog leidt naar een verlaten militaire basis, wat dat betreft is het wel vergelijkbaar met Picón Blanco. Base Centro Táctico, CT2, jazeker. Op de top vinden we antennes en blijkbaar is er een heliport. Wat moet een mens meer vertellen over een verlaten milataire basis? Het is maar goed dat de boel verlaten is, want de lokale fietstoeristen komen hier graag langs, na deze aankomst in de Vuelta zal het hier waarschijnlijk een stuk drukker gaan worden. Op de top is er een prachtig uitzicht over de omgeving, terwijl het opvalt dat de berg zelf lekker rotsachtig is. Er staat ook nog een stenen hutje op de flanken van de berg, erg mooi. Voor we aan de slotklim begonnen reden we door Guadalupe, een plaats die mogelijk snel gaat terugkeren in de Vuelta. Ik ging er wat snel aan voorbij, maar blijkbaar is dit een van de belangrijkste bedevaartsoorden van Spanje. Vooral vanwege het klooster daar, het Real Monasterio de Nuestra Señora de Guadalupe. [url=https://nl.wikipedia.org/wiki/Real_Monasterio_de_Nuestra_Se%C3%B1ora_de_Guadalupe]Voor de liefhebber meer informatie.[/i] In ieder geval aanwezig op de werelderfgoedlijst van UNESCO, het Franse eiland Guadaloupe is dankzij Columbus vernoemd naar Guadalupe want Columbus maakte in Extremadura zijn eerste pelgrimstocht na de ontdekking van Amerika. Nouja, als je meer van dit soort dingen wil lezen moet je maar klikken. Zowel van binnen als van buiten is dit koninklijke klooster in ieder geval deftig de moeite waard. Waar we beginnen in de regio Badajoz eindigen we in de regio Cáceres, een regio met eigenlijk maar één bekende renner. José Antonio Pecharroman, Patrick Lefevere vindt dit niet leuk. Die jongen komt uit de stad Cáceres zelf en dat is nog wel een eind van hier, maar we geven het toch even mee.



Het zou zaterdag iets af moeten koelen in Spanje. In Don Benito wordt het 33 graden, er is geen kans op regen maar er staat wel redelijk wat wind. Vanuit het westen, dat zal vooral voor meewind zorgen in het begin. Gedurende de hele dag komt de wind steeds uit het westen en het blijft ook ongeveer de hele dag even hard waaien. Niet enorm hard, maar wel voelbaar. Dus hebben de renners op de slotklim te maken met tegenwind, en vooral richting de top kan de wind blijkbaar invloed hebben. Minder gunstig, niets aan te doen. In Guadalupe wordt het 31 graden, zonder regen. Boven op Pico Villuercas zal het een paar graden frisser zijn, wat alleen maar als een bevrijding kan voelen. Behalve dan dat je tegen 15% klimt aan het eind, maar ach. De rit begint om 12:50, na een korte neutralisatie beginnen weer om 13:02 echt aan. Sporza is er uiteraard pas weer om 15:50 bij, op voorhand zenden ze nog wel de extreem overbodige Brussels Cycling Classic uit, niet bepaald een klassieker. Eurosport 1 en de PLAYER: 14:35, maar eigenlijk 14:50. De aankomst verwacht men tussen 17:16 en 17:46.



De oude militaire basis was blijkbaar 22 jaar operationeel, van 1975 tot 1997. Het had een functie, maar mij is niet geheel duidelijk wat precies. In ieder geval ligt de basis op het hoogste punt van Extremadura en is de weg omhoog naar de basis ook de hoogste weg van deze regio. In de tropenjaren sliepen hier elke dag 100 soldaten, er was een kantine, een gym en een bioscoop. Daarna verpauperde de boel helemaal. De weg omhoog werd volkomen onbegaanbaar, je moest via de steile betonnen kant omhoog om überhaupt de basis te kunnen bereiken. Daarom gooide de regionale overheid er de laatste jaren liefst één miljoen euro tegenaan om de boel op te knappen. De militaire basis zou toch weer enigszins tot leven gewekt moeten worden, of zoiets. De weg werd opnieuw geasfalteerd, kijk, mysterie helemaal opgelost. Bijkomend voordeel van deze investering van de regionale overheid is dat er nu een rit kan aankomen op deze berg. Een paar jaar geleden had dat niet gekund, met zoveel gaten in de weg. Nu ligt er prima asfalt en dus komt Escartin meteen op bezoek. Lokul hiero Alberto Gallego uit startplaats Don Benito is hier ook op bezoek geweest en hij verwacht dat het een veeleisende etappe gaat worden. Voordat we Villuercas bereiken moeten we immers al heel wat andere klimmetjes overleven, waaronder de Collado de Ballesteros dus. De race zal weinig rustmomenten kennen. Gallego verwacht dat de klim naar Pico Villuercas een van de grote verrassingen van de Vuelta zal zijn en dat het een mythische plek zal worden. . "Mensen die het op televisie zien, zullen er veel plezier aan beleven, daar ben ik zeker van", waarvan akte. Een nieuwe Moncalvillo, dat zie ik ook wel gebeuren. Al denk ik dat men ook wel heel erg gaat opkijken van de betonnen weg van Ballesteros, dat gaat geschokte gezichten opleveren. Al met al is het een enorm lastige rit, een rit die een mooie winnaar zou verdienen. Daarom heb ik helemaal geen zin om na te denken over vluchters en dat soort werk, nee, ik wil hier de klassementsrenners aan het werk zien. Basta. In het Geoparque Villuercas-Ibores-Jara mag alleen een mooie jongen winnen, geen bolle Australiaan.
1. Lopez. Een anticiperende overwinning. Vroeg aangaan, Roglic die een beetje kijkt en hop, weg is Superman. Zou een klim voor hem moeten zijn, al heb ik dat al vaker gezegd geloof ik. In principe is Mas beter bij Movistar, maar het tactische steekspel moet ook nog steeds op gang komen. Stuur Lopez nog maar een paar keer op pad, ooit komt ie weg.
2. Roglic. Iedere klim is een klim voor Roglic, dus daar hoeft verder geen commentaar bij. Kan hier ook zomaar winnen, om maar even een schokkende mededeling te doen. Extremadura gaat hoe dan ook op de kaart worden gezet, dit gaat wel een geinige aankomst bergop worden. Weinig mogelijkheden om je te verstoppen, zou je zeggen.
3. Mas. In het wiel van Roglic, niets aan de hand. Nouja, aan het eind wel weer het sprintje voor de bonificaties verliezen en zo toch seconde per seconde de achterstand zien toenemen. Gelukkig is hij blij met hoe het gaat, ook wat waard.
4. Haig. Altijd iemand van Bahrein in je team opnemen. Ditmaal Haig, die is toch wel wonderlijk snel hersteld na de Tour.
5. Yates. Ineos, teleurstellend. Maar ach, een vijfde plaats is ook leuk. Andere ploegen zouden er een moord voor doen.