[Vuelta] Etappe 11: Antequera - Valdepeñas de Jaén #1

Etapa 11: Antequera - Valdepeñas de Jaén, 133,6 km

De tweede week is met meer spektakel begonnen dan we vooraf hadden verwacht. Hoewel we in eerste instantie wel weer pech hadden, want de vlucht van de dag vertrok uiteraard net een paar minuten voor de uitzending zou beginnen. Na talloze aanvalspogingen reed er uiteindelijk een bijzonder grote groep van meer dan 30 man weg. Deze kopgroep kreeg meteen een grote voorsprong, zo'n grote voorsprong zelfs dat het Roglic eindelijk zou lukken om zijn rode trui te verliezen. Odd Eiking en Guillaume Martin stonden er het best voor, en zij reden dus ook gezellig de rest van de rit op elkaars wiel. Aangezien de rit voornamelijk vlak was met een klimmetje aan het eind gebeurde er verder niet veel, tot we in de buurt van dat klimmetje kwamen. Een paar renners probeerden te anticiperen, maar dat was allemaal overbodige moeite. Op het steile deel van de muur van Almáchar ging Michael Storer in de aanval en ze zagen hem nooit meer terug. Deze nietszeggende Australiaan met het ronde hoofd is plotseling een van de beste renners op aarde, DSM heeft de chemische processen van vorig jaar weer weten te repliceren. De Tomasz Marczynski van deze Vuelta, met dat verschil dat hij al een contract heeft getekend. Volgend jaar gaan we niets van hem vernemen bij Groupama-FDJ, noteer dat maar vast. Bergop rijden kan hij plotseling op een weergaloze manier, bergaf rijden lijkt dan weer minder zijn ding te zijn. In de afdaling richting Rincón de la Victoria verloor hij zo'n beetje de helft van zijn voorsprong op een achtervolgende groep met daarin onder meer de bijzonder sympathieke Mauri Vansevenant. Druk schuddend kwam hij als tweede over de streep, voor Clement Champoussin en Dylan van Baarle. Odd Eiking was ook mee, terwijl Guillaume Martin in de afdaling was afgehaakt. Daardoor was het rood voor de Noor van Intermarche-Wanty, want het peloton reed op meer dan 12 minuten.

Voor de leuke ontknoping moesten we ook naar dat peloton kijken. Ineos reed hard op kop, Carapaz was met z'n gouden helmpje druk bezig om het tempo te verhogen. Dat was blijkbaar niet helemaal naar de zin van Roglic, dus ging de Sloveen in de aanval. Niemand kon volgen, zijn tempo lag te hoog. Zomaar, terloops, op een maandagmiddag op een of ander onbeduidend klimmetje de tegenstand aan gort rijden. Dat was althans het plan, blijkbaar. Ging ook best wel goed, met een kleine halve minuut voorsprong kwam hij boven op de klim. Mas, Lopez en Haig bleven nog enigszins in de buurt, terwijl de rest in geen velden of wegen meer was te bekennen. Voor Roglic was dat blijkbaar nog niet voldoende, dus gooide hij zichzelf als een baksteen naar beneden. En dat liep niet zo goed af. De afdaling was vooral in het begin wel redelijk lastig en in een van de lastige bochten schoof Roglic onderuit. Een grote ronde is niet compleet zonder valpartij van Roglic, maar dit was toch wel een enorm onnodige valpartij. Even de grote jongen uithangen in een rit die eigenlijk volkomen onbelangrijk is. Voor ons als kijker natuurlijk leuk, maar ik denk niet dat we het echt slim kunnen noemen. Er komen betere momenten aan om de rest op grote achterstand te rijden, zou je denken. Hij leek de afdaling ook niet echt te kennen, dat maakt zo'n aanval toch net even wat minder logisch. Met een gescheurde broek sprong hij weer op de fiets, niet veel later werd hij bijgehaald door de eerste achtervolgers. Even later sloten ook Vlasov, Kuss en Grosssssschartner nog aan. Die laatste reed de snelste afdaling, een prijs die duidelijk niet naar Roglic ging. Doordat Bernal en co nooit meer wisten aan te sluiten deed Roglic uiteindelijk niet eens een slechte zaak, hij zet heel wat concurrenten weer op meer achterstand. Maarja, als hij de komende dagen last krijgt van de valpartij was het achteraf een enorm domme zet. Voor de koers een briljante zet, want zoals hij vandaag reed is hij gewoon te sterk voor de rest. Als zijn krachten wat afnemen krijgen we misschien nog een fraaie strijd. Wellicht begint die strijd vandaag al. We gaan naar Valdepeñas de Jaén, beroemd, berucht. Een van de steilste straten van Spanje, daar trekken we naartoe. Een muur van formaat, waar in het verleden alleen de sterkste Spaanse springveren konden winnen. Nadat de volkomen inwisselbare Storer godbetert z'n tweede rit heeft gepakt en Christian Odd Eiking of all places in het rood rijdt zijn we wel weer toe aan een strijd tussen de grote jongens. Alsjeblieft?




De rit gaat van start in Antequera, een stad met 30.000 inwoners in de provincie Málaga. Eén keer eerder ging hier een rit van start, dat was in de Vuelta van 2013. Toen vertrokken we naar... Valdepeñas de Jaén! Jawel, acht jaar later gaan we voor een kopie. Geen exacte kopie, die rit was een kilometer of 30 langer en kende een andere aanloop richting de finish. In de Vuelta van 2017 kwam er een rit aan in Antequera, die rit werd deels verreden over dezelfde wegen als de rit van gisteren. In Antequera wist de ontzettende lolbroek Tomasz Marczynski zijn tweede ritzege te boeken, waardoor hij uiteindelijk een contractverlenging van liefst drie jaar kreeg bij Lotto-Soudal. Marczynski reed alleen hard als hij een nieuw contract nodig had, een wonderleuke coureur. Met wonderlijke tatoeages. Gelukkig heeft hij recent met de Ronde van Polen zijn laatste koers als prof afgewerkt, mooi geweest. Antequera is een oude stad, waar 5500 jaar geleden al mensen rondliepen. Daar kunnen we nu nog de overblijfselen van vinden en die overblijfselen staan ook meteen op de werelderfgoedlijst van UNESCO, sinds 2016. Dat was ook de reden om in 2017 een etappe te laten eindigen in Antequera, geen idee wat nu het excuus is. Rond Antequera komen we drie gigantische dolmen, of hunebedden zo u wilt, tegen. Dit zijn de grootste dolmen van Europa, is althans de bewering vanuit Antequera. Ze zijn in ieder geval groot, dat is zeker. De grafkamers zijn gebouwd uit immense stenen en in de muren van de hunebedden zijn vreemde tekens gevonden, erg mysterieus. Ze hebben ook namen gekregen, deze bouwwerken. Menga, Viera en El Romeral, om precies te zijn. Menga en Viera zijn ongeveer 4000 jaar oud en Menga is met zijn 25 meter lengte, vijf meter breedte en vier meter hoogte in ieder geval wel wat groter dan die hunebedjes in Drenthe. latere tijden zijn er ook nog wat opvallende gebouwen in Antequera geplaatst, zoals het Moorse kasteel, met kasteelmuren die nog aardig intact zijn gebleven. Vanuit het kasteel heb je een goed uitzicht over Peña de los Enamorados, een rots met een aparte vorm en ook een aparte naam. De rots der geliefden, als ik zo vrij mag zijn om het vrij te vertalen. Prima rotsje, niks mis mee. Met een echte legende ook nog eens. Het verhaal van een jonge christen en zijn Moorse geliefde die samen van de rots sprongen terwijl zij werden achtervolgd door Moorse soldaten heeft tot deze naam geleid, als we de folklore serieus nemen. Onder het kasteel kom je nog een aardige gotische kerk tegen, waar ze toevallig in de achtertuin ook nog de fundering van een oud Romeins badhuis hebben liggen. De Romeinen zijn hier uiteraard ook geweest, zoals zo'n beetje iedere bevolkingsgroep, en hebben toch nog wat moois achtergelaten. Uiteraard is Antequera ook een witte stad, zoals zo'n beetje iedere stad in Andalucía. Toch is het over het algemeen wat minder bekend dan grote steden zoals Granada en Córdoba, terwijl je hier dus ook prima een middagje kan rondhangen, naar nu blijkt. De musea in de stad bezitten zo'n 80% van alle kunstschatten in de provincie Málaga, zodat Antequera zich een van de culturele centra van Andalusië mag noemen. Nou, formidabel.



Na de neutralisatie die ons dwars door het centrum van Antequera brengt gaan we buiten de stad echt van start. De renners gaan richting het noorden fietsen, op weg naar het mokerwarme binnenland van Andalusië. De eerste kilometers van de rit rijden de renners over brede, rechte en vlakke wegen door een volledig open gebied. Ook vandaag mogen we weer hopen op het weer. En eerlijk gezegd, dat ziet er niet eens zo verkeerd uit. In de eerste kilometers wind schuin in de rug, net hard genoeg voor waaiers. Ik gooi m'n broekje vast weg en hoop dat ik kan onthouden waar hij eindigt, want zodra de rit begint ga ik 'm waarschijnlijk toch weer nodig hebben omdat het in de praktijk altijd tegenvalt. Goed, na een kilometer of drie komen we een paar rotondes tegen, daarna gaan we heel wat kilometers langs de snelweg fietsen. Het terrein blijft hetzelfde, een volledig kaal graanlandschap. De weg blijft voorlopig ook nog breed en behoorlijk vlak, het loopt soms wat vals plat omhoog maar dat zal niemand merken. Het gaat ook lang rechtdoor, het duurt wel een kilometer of tien voor we weer wat tegen gaan komen. Een rotonde, nou, poe. Vijf kilometer later rijden we onder de snelweg door, komen we weer een rotonde tegen en rijden we een tijdje verder langs de andere kant van de snelweg. Het blijft verder recht, breed en vrij vlak. En leeg, heel leeg. In de buurt van El Tejar komen we nog een rotonde tegen, hierna rijden we verder richting Benamejí over een weg die wat meer afwijkt van de snelweg. Een bochtigere weg die zelfs een tijdje naar beneden loopt, zonder veel spannende momenten. Vlak voor Benamejí gaat het dan weer wat omhoog, we komen zelfs een paar brede haarspeldbochten omhoog tegen. In Benamejí, waar we na 23 kilometer passeren, komen we een rotonde tegen. Hier gaat het naar rechts, waarna we een kilometertje afdaling terug naar de snelweg. Voor we deze snelweg opnieuw bereiken slaan we bij de volgende rotonde linksaf, even later rijden we onder de snelweg door en dan komen we aan de andere kant uit in Encinas Reales. In dit plaatsje komen we een paar bochten tegen, aan de rand van het dorp slaan we bij een rotonde rechtsaf en dan beginnen we aan een redelijk bochtige tocht van een kilometer of 13 richting Rute. De omgeving is nog steeds redelijk leeg, al wordt het wel steeds voller. We bevinden ons op het terrein van de olijfbomen, het worden er met de kilometer meer. Richting Rute loopt de bochtige weg voornamelijk vals plat omhoog, met tussendoor een klein stukje in dalende lijn. Niets spannends, in een kilometer of tien komen we een meter of 150 hoger uit. Na 41 kilometer ligt Rute op de route, haha.



Rute komt overigens daadwerkelijk van Ruta, oftewel route. Spaanse soldaten liepen hier ooit langs toen ze onderweg waren naar Granada om de boel daar te veroveren, en daardoor heet het nu Rute, ofzo. Dat is althans de uitleg van de Engelstalige Wiki, de Spaanse Wiki komt met een heel ander verhaal maar dan gaat de grap niet op dus dat negeren we. Dit dorpje staat bekend om de olijfbomen, maar ook om de productie van Anis, oftewel anisette, oftewel kraamanijs. Niet te hachelen, walgelijk spul. Spaanse ham produceren ze hier ook, dat zal beter weg te werken zijn. Veel musea hier, toeristische plaats ook. De renners merken daar weinig van, want zodra we Rute bereiken slaan we direct rechtsaf en verlaten we de stad weer. Stukje in pittig dalende lijn, waarna we even later linksaf slaan. Een lelijke terugdraaiende bocht, waarna we een smaller weggetje bereiken. Even later gaat het nog eens naar rechts en dan rijden we een kilometer of 13 over smallere en bochtigere wegen verder naar Las Lagunillas. De renners rijden door de Sierras Subbéticas en hier begint de omgeving steeds mooier te worden. We zien wat heuvels in de omgeving verschijnen, die over het algemeen gevuld lijken te zijn met olijfbomen. Veel van die bomen vinden we ook terug langs de kant van de weg, waardoor het terrein hier wel wat meer beschut is. De bochtige en smalle weg loopt bijna continu omhoog, vooral de eerste acht kilometer komen we toch al snel een meter of 300 hoger uit. Af en toe gaat het wat steiler omhoog, dan weer wat vals plat. Vooral in het begin zit een steile kilometer, een stukje aan tien procent. Blijkbaar komen we aan zes kilometer tegen 5%, hoewel het op dat lastige begin na redelijk lijkt mee te vallen. De laatste paar kilometer richting Las Lagunillas wordt er gewaarschuwd voor curvas peligrosas, gevaarlijke bochten. Daar waarschuw ik dan ook maar voor, ofschoon de weg steeds vlakker begint te worden. In principe valt het enorm mee, het gaat een klein beetje op en af en we komen wat bochten tegen maar ik zie weinig memorabele momenten. Het uitzicht is wel vet, ook wat waard. Voorbij Las Lagunillas, een nietig dorpje waar wat bochten liggen, fietsen we verder over de smalle weg. Het gaat lichtjes naar beneden, maar heel spannend wordt het nog niet. Even verderop wel, als we linksaf zijn geslagen en op weg gaan naar Priego de Córdoba komen we op een weg terecht die ineens een kilometer vrij pittig naar beneden gaat. Zelfs een haarspeldbocht onderweg, jemig. Lang duurt dat niet, al snel begint de weg wat vals plat omhoog te lopen, met aan het eind een kilometertje aan 5%. Na dit stuk omhoog gaat het opnieuw een kilometer vrij pittig naar beneden, met een aantal scherpe bochtjes onderweg. Na een vlakke kilometer slaan we vervolgens vlak voor we Priego de Córdoba bereiken linksaf om met een boog alsnog naar deze stad toe te rijden.



Het duurt nog een kilometer of vijf voor we Priego de Córdoba daadwerkelijk bereiken. We rijden over een weg die nog steeds niet al te breed is en die af en toe wat bochten kent. De weg is eerst redelijk vlak, maar loopt ook nog een tijd naar beneden. Levert weinig gevaar op, maar toch. Vlak voor we Priego de Córdoba bereiken slaan we rechtsaf en dan rijden we over een brede weg naar de stad toe. Zodra we de eerste huizen bereiken slaan we rechtsaf en dan volgt er een redelijk lange tocht door het centrum. Deze tocht is voorzien van wat rotondes, drempels en bochten, al valt het allemaal wel mee. Priego de Córdoba is een wit stadje, deel gebouwd op een heuvel. Tussen de olijfbomen in moet je hier vooral naartoe gaan als je een fan bent van fonteinen, want daar hebben ze er hier een hoop van. Er is ook een kasteel, maar daar winnen we de oorlog niet mee. In Priego de Córdoba ging wel eens een rit van start, in de Vuelta van 2014 om precies te zijn. Toen trokken we naar het schitterende Ronda, waar John Degenkolb wist te winnen. Het merkwaardige feit doet zich voor dat we ons vanaf Priego de Córdoba op het parcours van een oude rit bevinden. We hebben 73 kilometer afgewerkt en komen terecht op het parcours van de 14e rit van de Vuelta van 2017. Toen reden we van Éjica naar Sierra de la Pandera, waar Rafal Majka uiteindelijk zou winnen. Sierra de la Pandera ligt zo'n beetje in de achtertuin van Valdepeñas de Jaén, en in de finale van die rit reden we voordat we aan de slotklim begonnen ook over de muur van Valdepeñas de Jaen. Het tussenliggende stuk van grofweg 60 kilometer is volledig gelijk. Voor mij toch wel het ideale argument om wat ouwe meuk te kopiëren, als Escartin knipt en plakt knip en plak ik netjes mee.

Na de doortocht in Priego de Córdoba gaat het twee kilometer naar beneden, waarna de volgende hellende strook van zes kilometer begint. In die zes kilometer gaat het omhoog aan 2,5% gemiddeld, terwijl de renners voor het eerst sinds tijden weer over een bijzonder brede weg mogen rijden. Langs de kant van de weg zijn weer enorm veel olijfbomen waar te nemen, dat onderdeel van de rit blijft behouden. Na dit klimmetje gaat het weer drie kilometer naar beneden, nog steeds over een brede en rechte weg. We dalen af richting Almedinille, waarna de weg weer drie kilometer omhoog gaat lopen, vrij serieus, aan een procentje of vijf. Daarna is er weer een korte afdaling, het is een beetje een achtbaan. Twee kilometer naar beneden, ook nu zonder lastige punten. Vervolgens begint een wat langere klim, richting Alcalá la Real. In 2017 reden we eerst door Alcalá la Real heen en de dag daarna zou er een rit van start gaan, waardoor we weten dat het fort dat op een rots boven Alcalá la Real is gebouwd het grootste hoogtepunt van de stad vormt. Het gaat zes kilometer omhoog aan 5%, richting Alcalá. Had best een klimmetje van de derde categorie mogen zijn, maar dat geheel terzijde. Na dit klimmetje is het vier kilometer zo goed als vlak, waarna de renners Alcalá la Real betreden. In deze stad vindt na 102,5 kilometer de tussensprint van de dag plaats, zoals hier ook in 2017 de tussensprint van de dag plaats zou vinden. In Alcalá la Real komen de renners een aantal rotondes en wat bochten tegen. Ze rijden eerst over een brede weg richting de stad toe, verlaten deze brede weg om door het centrum te rijden en dan komen de rotondes en bochten in beeld. Een lichtelijk technische passage, maar het valt wel mee.



We verlaten Alcalá la Real richting het noorden. De weg loopt buiten de stad twee kilometer naar beneden, wederom zonder veel lastige punten. Direct daarna begint de volgende ongecategoriseerde klim van de dag, de Puerto del Castillo. Deze bult gaat ons richting Castillo de Locubin brengen. De Puerto del Castillo is vier kilometer lang en in deze kilometers gaat het gemiddeld aan een procent of vier omhoog. Niet heel denderend, maar al deze korte klimmetjes bij elkaar maken er toch een slopend geheel van. Na de Puerto del Castillo volgt een wat langere afdaling richting Castillo de Locubín. Deze afdaling is zes kilometer lang. Het gaat in deze kilometers gemiddeld gezien aan 6% naar beneden, over een behoorlijk brede weg. Het wegdek is alleen iets minder, daar zitten op sommige punten wel wat behoorlijke gaten in. Verder is de afdaling niet lastig, er zijn wel wat bochten maar niets onoverkomelijks. Eén keer een wat scherpere bocht naar rechts, waarna we op een makkelijke manier Castillo de Locubín gaan betreden. Pas in het dorp zelf wordt het weer wat vervelender, want het wordt een stuk bochtiger en het gaat nog steeds naar beneden. Pas buiten Castillo de Locubín, na 117 kilometer koers, stopt de afdaling en direct begint de weg omhoog te lopen. Na nog een paar wat scherpere bochtjes rijden we uiteindelijk over een brug, waarna de Alto de Valdepeñas de Jaén begint. Tenminste, zo heette de klim in 2017. Dit jaar is het weer de Puerto de Locubín, wat verder natuurlijk maar een onbelangrijk detail is. De lengte van de klim blijft gelijk, het gaat de komende 8,8 kilometer aan 5% omhoog. Het wordt de vijfde keer dat het peloton over de steile muur van Valdepeñas de Jaén zal rijden, drie keer eerder gebruikten we deze klim in aanloop naar de muur. Voor veel renners zal het dus bekend terrein zijn, zowel in 2010, 2011 als 2017 reden we over deze klim. Het is een klim waar de grote aanvallen nooit plaatsvinden, het is heel lastig om hier weg te geraken. Wel is dit het terrein van de uitdunning, een hoop jongens gaan hier al overboord. Deze klim van de tweede categorie begint met drie kilometer aan 6%, min of meer. Richting het eind van dit eerste deel van de klim vlakt het wat af, waarna het zelfs een kilometer helemaal vlak is. Sterker nog, het gaat zelfs kort naar beneden. De niet al te brede weg kent een paar bochten, maar heel gevaarlijk wordt het niet. Vervolgens gaat het nog eens vijf kilometer vrij gelijkmatig omhoog, steeds zo'n beetje rond de 6% met af en toe een stukje aan 7%. Onderweg krijgen de renners af en toe een mooi uitzicht aangeboden over de omgeving, terwijl we via heel wat bochten verder omhoog rijden. Lastig wordt het nooit meer, in de laatste meters van de klim wordt het zelfs steeds vlakker. Van 5 naar 4 naar 3%, waarna we na 126 kilometer de top van de Puerto de Locubín bereiken.




In het verleden zijn hier nooit heel spectaculaire dingen gebeurd, het is toch vooral een opwarmertje. Er worden wat mannen gelost, maar we houden nog meer dan genoeg volk over. Hoewel men nu misschien wel wat harder wil rijden vanwege de bonussprint die op de top ligt. Haha, nee, natuurlijk niet. Na de top van de klim is het nog een kleine acht kilometer fietsen tot de finish in Valdepeñas de Jaén, we gaan in eerste instantie dalen richting dit kleine plaatsje met een grote geschiedenis. De afdaling van de Puerto de Locubín is ongeveer vijf kilometer lang, aangezien we hier de afgelopen jaren met enige regelmaat zijn gepasseerd mag hij bekend worden verondersteld. Het gaat niet bijzonder steil naar beneden, in het begin een paar kilometer aan 5% en daarna wordt het steeds vlakker. In het begin van de afdaling komen de renners wel een paar scherpere bochten tegen die elkaar vrij snel opvolgen, maar het wordt steeds makkelijker. Als we Valdepeñas de Jaén bijna bereiken wordt het zo goed als vlak, de lastige bochten verdwijnen uit beeld en het gaat weer wat meer rechtdoor. In het verleden was dit wel eens het terrein van een kansloze aanvalspoging, men was toen nog niet volledig bekend met de steile muur die hierna volgt. Het idee is toch vooral om in aanloop naar de muur te zorgen voor een goede positionering. Twee kilometer lang is het relatief vlak, het loopt soms een beetje vals plat omhoog. We fietsen naar de laatste kilometer toe, de beslissende laatste kilometer. Hier moet het gaan gebeuren, hier barst het spektakel los. In het dorp Valdepeñas de Jaén slaan we linksaf, we rijden de laatste kilometer binnen en direct loopt de weg steil omhoog. Het gaat 300 meter lang aan 9% omhoog, met tussendoor een bocht naar links. De weg wordt iets smaller hier, wat het belang van een goede positionering alleen maar doet toenemen. Na de bocht naar links slaan we bijna meteen rechtsaf, we rijden de Calle Vílchez in en hier volgt het steilste deel van de muur. Het gaat een goede hectometer aan 13% omhoog, maar aan die kennis hebben we niets. Nee, het gaat natuurlijk om de piekpercentages. Het ouderwetse tellertje komt hopelijk weer in beeld. We beginnen met 23%, kruipen naar 24%, naar 25%, naar 26%, naar 27%, en dan, als klap op de vuurpijl, zal er toch maar snel een volle seconde 28% in beeld verschijnen. Dit is het moment om jezelf te overschatten en te vroeg in de aanval te gaan, hoewel je hier ook meteen vertrokken kunt zijn als je beter bent dan de rest. Aan het eind van deze steile straat slaan we flauwtjes rechtsaf, waarna het iets makkelijker wordt. Nog steeds zo rond de 10%, maar dat is alvast een pak minder. Op 400 meter van het eind is het zelfs even een paar meter helemaal vlak, waarna we toewerken naar het lastige slotstuk. Na een flauw bochtje naar links rijden we rechtdoor naar de laatste 200 meter. De percentages nemen weer toe. We komen aan de rand van Valdepeñas de Jaén uit bij een splitsing, waar we in 2010 en 2011 linksaf sloegen. In 2013 sloegen we rechtsaf, toen had men een nóg steilere straat gevonden. Ook nu slaan we rechtsaf, direct daarna linksaf en dan kruipen we in de laatste meters van de rit aan 12% omhoog naar de finish. In totaal spreken we over één kilometer aan 9%, maar iedere connaisseur weet dat het veel meer moeite kost dan dat om het aftandse industrieterreintje van Valdepeñas de Jaén te bereiken.




Valdepeñas de Jaén is een gemeente in de Spaanse provincie Jaén in de regio Andalusië met ongeveer 3.679 inwoners. Het is een dorp van drie keer niets, maar toch is het een grote naam geworden in Spanje. Vanwege die legendarische muur, die in 2010 debuteerde in de Vuelta. Het werd meteen een aankomst om nooit te vergeten, deze eerste kennismaking met de muur van Valdepeñas de Jaén. R_R keek naar de rit en voelde aan zijn water dat het zou gaan gebeuren: het zou de dag worden van Igor Antón. Tijdens de derde rit was hij al derde geworden op een lastige aankomst in Málaga, maar deze aankomst zou nog lastiger worden. In aanloop naar de muur zagen we meerdere renners in de aanval gaan, waaronder Luis Leon Sanchez en Karpets, godbetert. Een andere renner gehuld in het oranje drukte zo'n beetje voor het eerst zijn neus aan het venster: Mikel Nieve. Het was zijn tweede jaar als prof en hij reed zijn eerste grote ronde, maar niemand had nog van hem gehoord. Bij Euskaltel waren ze ook helemaal niet tevreden over Nieve, zijn toekomst hing aan een zijden draadje. Dus ontpopte Nieve zich tot een geweldige klimmer tijdens de Vuelta van 2010, pieken op het juiste moment. Hij haalde iedereen weer terug en reed in de eerste meters van de klim op kop in een poging Igor Antón in een zo goed mogelijke positie te laten beginnen. Vooraan reed wel nog Uran in de aanval, maar hij parkeerde op de steile stroken tot 27%. De muur toch wat onderschat, kan bij een debuut gebeuren. Joaquim Rodriguez, toch ook een specialist op dit soort werk, overschatte zichzelf ook schromelijk. Antón zat ondertussen te wachten, aan het eind van de steilste straat van Valdepeñas plaatste hij zijn demarrage nadat Rodriguez wat stil begon te vallen en ze zagen hem niet meer terug. Na slecht camerawerk, al een eeuwigheid een traditie, zagen we hem pas zo'n beetje in de laatste 100 meter weer opduiken, met achter hem Vincenzo Nibali en Peter Velits of all places op een niet te overbruggen achterstand. Winst voor Igor Antón, winst voor Euskaltel-Euskadi. Rode trui Gilbert wist zijn truitje nog net te behouden, hij werd vijfde achter Rodriguez. Het begin van een prachtige Vuelta voor Antón, die later nog een rit zou winnen en met een comfortabele voorsprong in de rode trui reed. Totdat, ja, de weg naar Peña Cabarga. Hij was de beste klimmer van die Vuelta en had de ronde kunnen winnen, maar het mocht niet zo zijn. RIP aan de nabestaanden. Na de fantastische zege van Antón in Valdepeñas de Jaén was de organisatie ook razend enthousiast geworden. Deze muur was geweldig, wellicht zelfs legendarisch. Daar moest men meer mee doen! Dus keerden we een jaar later al terug, weer zat de muur in het begin van de ronde. In 2010 vormde het de aankomst van de vierde rit, in 2011 zou het de aankomst van de vijfde rit zijn. Igor Antón was er weer bij, maar hij begon ziek aan die Vuelta en was derhalve in geen velden of wegen te bekennen. Joaquim Rodriguez liet dan weer zien van zijn fout van het jaar daarvoor geleerd te hebben, hij ging nu op het goede moment aan. Niemand kwam in zijn buurt, Wout Poels werd op vier seconden tweede. Dani Moreno werd derde op vijf tellen, ondanks de geringe lengte van de klim kun je op deze muur de boel toch aardig uit elkaar kletsen. Over Dani Moreno gesproken, die wist dan weer te winnen in 2013. In 2012 sloeg men een jaartje over, maar in 2013 keerden we weer terug naar de muur van Valdepeñas de Jaén. Wel met een noviteit, zoals eerder besproken. Bijna boven rechtsaf in plaats van linksaf, om de klim nog wat lastiger te maken. Voor Dani Moreno maakte dat verdomd weinig uit, hij was die dag onklopbaar. Het was de negende rit, net als nu met vertrek vanuit Antequera. Aankomst op dezelfde plaats, met dezelfde muur aan het eind. Op het steilste stuk van de muur ging Dani Moreno aan, te vroeg zou je denken. Alejandro Valverde probeerde naar hem toe te fietsen, maar hij kwam er niet. Valverde, de grootmeester in dit soort werk, kwam niet in de buurt van Moreno. Even leek het te lukken, totdat hij moest plooien. Dani Moreno fladderde weg, reed zichzelf naar de ritzege én de rode trui. Valverde werd vierde op vier seconden, met Rodriguez in zijn wiel. De ploeggenoten van Katusha hebben de buit dus aardig verdeeld in Valdepeñas de Jaén, zoals de Spanjaarden tot nu toe de buit steeds verdeeld hebben. Met Igor Antón, Joaquim Rodriguez en Dani Moreno staan drie van de beste Spaanse springveren van de vorige generatie op de erelijst. Er is één naam die ontbreekt, die van Alejandro Valverde. Het had dit jaar moeten gebeuren, maar helaas is Valverde er niet meer bij. Wat nu? Hoofdbrekens. Wellicht dat Dani Navarro kan winnen, dan klopt het roadbook alsnog. In het roadbook staat namelijk dat Dani Navarro hier heeft gewonnen. Wel een Dani, alleen niet Navarro. Moreno was toch net iets beter, vooral in 2013. Toen won ie ook de Waalse Pijl, immers. Sinds 2013 zijn we hier in 2017 nog een keer gepasseerd, maar toen vormde de muur slechts een opwarmertje voor een aankomst boven op Sierra de la Pandera. Er gebeurde toen niet veel op de muur, het heeft alleen nut als aankomst. Ik weet niet of er verder heel veel valt te vertellen over Valdepeñas de Jaén, het is vooral een piepklein dorpje te midden van de natuur waar op de Plaza de la Constitución wel een kerkje te vinden is dat is gewijd aan Santiago, je weet wel, die gozer waar ook Santiago de Compostela naar is vernoemd. Het blijft een bedevaart, hè. Er is blijkbaar een molenmuseum en in de omgeving kun je wat watervalletjes vinden, daar mag dit witte dorpje het mee doen. Het is en blijft vooral een heilige locatie omdat Igor Antón hier won. Gelukkig hebben we de beelden nog.


Voor een compleet beeld van de aankomst van vandaag moet je naar de beelden van 2013 kijken, maarja, toen werd Antón slechts 10e.

In Antequera wordt het overdag 31 graden, er is amper kans op regen en er staat een beetje wind uit het zuidoosten. Windsnelheid van 16 km/u, dat zit een beetje op het randje. Kan eventueel wel voor wat waaiers zorgen, als de ploegen echt willen. De eerste kilometers van de rit rijden we rechtdoor naar het noorden, dan zal de wind daadwerkelijk schuin in de rug staan. 't Waait net niet hard genoeg vermoed ik, maar alsnog is dit wel weer een factor om rekening mee te houden. Ook al valt het tot nu toe ieder keer tegen, maar goed. Gedurende de rit draait de wind wel en waait het vermoedelijk ook minder hard, dus het zal wel weer van de aanvangsfase moeten komen. In Valdepeñas de Jaén wordt het 29 graden, er is wel een klein kansje op regen maar ik vermoed zomaar dat het droog zal blijven. Weinig wind in het verre binnenland, in het begin gaat er een voorzichtig waaieralarmpje af maar we kunnen snel snoozen. Deze korte rit richting historische grond begint uiteraard pas vrij laat, om 13:57 begint de neutralisatie. Om 14:15 gaat de rit echt van start, Eurosport 1 en de PLAYER zijn er om 14:50 weer bij. Missen we net het leukste deel, waarschijnlijk. Al kan het gevecht om de vlucht van de dag te geraken ook weer lang duren, dus misschien ook niet. Michel en José geven om 15:50 weer acte de présence, voor de mensen die het ook wel prima vinden om alleen de laatste 70 kilometer te zien. De aankomst verwacht men tussen 17:21 en 17:40.



Ik hoop van ganser harte dat het peloton haar klassiekers kent. Valdepeñas de Jaén is niet zomaar een aankomst, dit is een aankomst met historie. Drie keer eerder kwam hier een rit aan en drie keer eerder werd de rit betwist door de klassementsrenners en een verdwaalde puncheur. Wel vooral klassementsrenners, Philippe Gilbert deed het met een 5e en 8e plaats als puncheur nog het beste. We zetten alvast voorzichtig een streep door Matthews, derhalve. Het is natuurlijk niet alleen die muur aan het eind, ook onderweg komen de renners flink wat klimwerk tegen. Geen cols van buitencategorie, maar alles bij elkaar telt het toch behoorlijk op en daardoor hebben we in het verleden genoeg relevante verschillen gezien. In 2010 won Anton, in 2011 Rodriguez, in 2013 Moreno en in 2021 had Valverde moeten winnen. Dat kon eigenlijk niet anders. Nu gaan we met een ander scenario te maken krijgen, het zou zomaar kunnen gebeuren dat er iemand wint die de Spaanse nationaliteit niet bezit. Vooral omdat het best wel eens voor de vlucht zou kunnen zijn. Dat heeft ook wel met de plaatsing van de rit te maken. In 2010 en 2011 volgde de rit in het begin van de ronde, in 2013 was het de voorlaatste rit voor de eerste rustdag. Nu is het een ritje tussendoor in de tweede week, wat de motivatie van de klassementsrenners wat kan doen verminderen. Maar al dat soort argumenten veeg ik m'n reet mee af, Valdepeñas de Jaén is een plaats die een waardige winnaar hoort te krijgen. We kunnen niet na Anton, Rodriguez en Moreno nu ineens met een volstrekte nobuddie komen aanzetten. De twee ritten hierna zijn ook totaal niet interessant voor de klassementsrenners, ze mogen er vandaag gewoon volle bak voor gaan. Het is ook maar een korte rit, dus kost het niet veel moeite om de boel te controleren. Minder tijd voor de vlucht om weg te rijden, zou je zeggen. Wellicht dat enkele ploegen willen testen hoe het met Roglic gaat naar zijn val, enzovoort. Het altijd domme BikeExchange dat denkt dat Matthews hier wel kan overleven, dat soort werk. Intermarche dat dom op kop gaat rammen om de rode trui van Eiking te behouden, dat soort werk. Hoe maakt me niet uit, maar ik wil een strijd tussen de klassementsrenners. En er moet een springveerspanjool winnen. Dat tweede gaat lastiger worden dan het eerste, maar we gaan toch iets verzinnen.
1. Mas. Niet echt een springveer, maar we hebben weinig opties over. Normaal gesproken is hij totaal kansloos, maar om de Spaanse traditie toch in stand te houden gaan we uit van een minder dagje van Roglic waar Mas dan maar van moet profiteren. Wellicht dat hij daarna ook nog een aantal keer de Waalse Pijl wil rijden om ons toch te doen laten geloven dat hij ook wel iets van een puncheur heeft. Hier had Valverde moeten staan, maarja, het leven is een wreed beest.
2. Roglic. Zet het peloton hier aan de voet af en hij wint normaal gesproken met twee vingers in zijn neus, maar dat zou slecht zijn voor de traditie. Dus gaan we uit van enige stramheid dankzij zijn valpartij, een plotselinge misschakeling en hij gaat per ongeluk linksaf in plaats van rechtsaf, waardoor hij het met een tweede plaats zal moeten doen. Hij werd ook tweede in de Waalse Pijl terwijl hij had moeten winnen, dus de wonderen zijn de wereld nog niet uit.
3. Poels. Dit is ook wel echt een klimmetje voor Poels, hij werd hier immers al eens tweede. Nu hij niet meer op Landa hoeft te letten kan hij wat meer zijn eigen ding doen, die Haig zoekt het verder maar lekker uit. Gisteren reed hij best aardig, kwam binnen in de groep van Bernal en Yates. Niet top, maar goed genoeg om hoge ogen te gooien op deze aankomst.
4. Yates. Heel goed gaat het nog niet met Ineos, maar dit is wel een hele specifieke inspanning. Zou Yates eigenlijk wel goed moeten liggen, ondanks een gebrek aan hoogvorm.
5. Haig. Omdat Baggerijn nu eenmaal alles kan, minus Landa. Haig zal ineens ook wel een puncheur blijken te zijn. Daar heeft hij sowieso wel iets meer aanleg voor dan iemand als Lopez, onze Superman gaat wat tellen verspelen. Ook Jody gaat dit geen leuke aankomst vinden. Vlasov misschien wel, wie zal het zeggen. Maar goed, Haig dus. Voor wat het waard is. Een nieuwe Igor Anton zit er sowieso niet tussen.

[ Bericht 0% gewijzigd door Rellende_Rotscholier op 25-08-2021 00:40:54 ]