[Vuelta] Etappe 6: Requena - Alto de la Montaña de Cullera #1

Etapa 6: Requena - Alto de la Montaña de Cullera, 158,3 km

Het was lang een saaie rit. Drie renners reden vroeg op de dag weg, twee Basken en een Asturiër. De drie Spaanse procontinentale ploegen waren weer vertegenwoordigd, de rest geloofde het wel. Met Oier Lazkano, Xabier Mikel Azparren en Pelayo Sanchez trokken we richting Albacete. Het ging heel lang rechtdoor in de grote leegte, waar het wel een beetje waaide. De koplopers kregen een maximale voorsprong van ongeveer zeven minuten, maar in de finale verdampte die voorsprong snel. Het waaide, al stond de wind niet goed. Desondanks was het nerveus in het peloton en lag het tempo bij tijd en wijle vrij hoog. De koplopers besloten ook te versnellen, vooral Oier Lazkano wilde zijn goede benen tonen aan de wereld. Hij rammelde er eerst Pelayo Sanchez af, de piepjonge Asturiër is meer een klimmer dan een man voor de vlakte. Twee Basken bleven over, de extreem overschatte Xabier Mikel Azparren en de onderschatte Oier Lazkano. Het deed mij daarom veel deugd dat Oier Lazkano zijn streekgenoot klink uit het wiel reed. 'Xabo' Azparren moest op flagrante wijze passen, de locomotief Lazkano brommerde vrolijk verder. Hoewel zijn solo niet lang duurde, want in het peloton volgde een nieuwe versnelling. Men probeerde het op de kant te gooien met wind schuin tegen, ik snap het nog steeds niet. Iedere hansworst wist dat de wind niet gunstig stond, maar men probeerde het tegen beter weten in toch. Het tempo ging de hoogte in, maar werkelijk niemand moest lossen. Het leverde niets op, behalve een hoop nerveus gedoe. Dus vond er een massale valpartij plaats, uiteraard. Mads Wurtz Schmidt was de schuldige, hij tikte een wieltje aan en hop, daar lag de helft van het peloton. Althans, de helft van het peloton werd opgehouden, het aantal zwaar geraakte slachtoffers viel gelukkig mee. Bardet was er slecht aan toe, en Mikel Nieve. Verder is het op het moment van schrijven niet duidelijk of er veel grote slachtoffers zijn, dat zullen we over een paar uur wel vernemen. Een stomme valpartij, alleen maar omdat iedereen onnodig nerveus aan het doen was. Er was geen kans op waaiers, echt niet. Na de valpartij wisten de overgebleven renners niet echt wat ze moesten doen, daardoor konden een aantal renners weer terugkeren. Onder die renners geen Rein Taaramae, hij lag voor de tweede dag op rij op de grond en omdat de valpartij ditmaal buiten de laatste drie kilometer plaatsvond zou hij zijn leidende positie verspelen. Met een mannetje of 100 zouden we gaan sprinten in Albacete. Alpecin bleek de zaken het beste op orde te hebben, na de mislukte sprint van een dag eerder werd Jasper Philipsen nu goed afgezet en omdat Jakobsen ingesloten zat kon de Belg vrij eenvoudig winnen. Een redelijk lange sprint, uiteindelijk kwam niemand echt in de buurt. Wuyts was weer in zijn nopjes. Hij is de rapste! WE doen weer mee in de massasprints! Dat soort teksten. Vooral het resultaat van de sprint in ideale positie kunnen beginnen met een non-valeur als Dainese in je wiel, dan schiet het wel op. Jakobsen lijkt me nog steeds een geduchte concurrent, maar gelukkig gaan we de komende dagen geen nieuwe sprint zien. De komende twee dagen krijgen we met aankomsten bergop te maken. Taaramae verloor zoveel tijd dat Kenny Elissonde nu de nieuwe leider is, met een beperkte voorsprong op Roglic. Kenny mag zijn trui gaan verdedigen, eerst onderweg naar Cullera. Dat zou eventueel nog kunnen lukken, het gaat een vrij vlakke rit worden met aan het eind een muurtje van twee kilometer. De rit hierna wordt lastiger, maar laten we eerst eens naar deze rit kijken.




Een kilometer of 100 ten oosten van Albacete gaat de volgende rit van start in Requena, een stad in de regio Valencia. De derde regio van deze Vuelta, na Castilië en León en Castilië-La Mancha zijn we nu aangekomen in Valencia, alwaar het vertrek plaats zal vinden in een stad waar we vijf jaar geleden ook al waren. In de Vuelta van 2016 ging de 18e rit van start in deze plaats, de aankomst zou aan de kust liggen in Gandia, waar de volgende rit van start zal gaan. Ook bij deze gelegenheid trekken we richting de kust, alleen heeft de organisatie nog een leuk klimmetje gevonden om de rit toch iets spannender te maken. Een kilometer of 70 ten westen van de stad Valencia bevinden we ons nu, in de gemeente Requena. Qua oppervlakte is dit een van de grootste gemeenten van Spanje, qua inwoneraantal valt dat wel mee. Een stuk of 20.000 mensen wonen op dit grote stukje aarde, dat sinds de middeleeuwen bewoond is. Requena was vroeger een Moorse vesting. In het hoge bergachtige gebied Las Cabrillas had de stad een sterke verdedigingspositie. Je vindt in Requena nog steeds resten van de originele stadsmuren en toegangspoorten die de stad moesten beschermen tegen invallen. De wijk La Villa de Requena is de oudste wijk van de stad. Sinds 1966 is deze wijk een Nationaal Historische Plaats. Je vindt er prachtige gebouwen en kerken die van cultureel belang zijn voor Spanje. De oude Arabische burcht Torre del Homenaje, bijvoorbeeld. In het oude stadscentrum La Villa zijn drie Gotische kerken te vinden. Van deze kerken is San Nicolas de oudste. Deze kerk is gebouwd in de 13e eeuw. De meest bijzondere kerk is Iglesia del Salvador aan het plein Villa de Requena. Deze kerk komt uit de 15e eeuw, maar belangrijke onderdelen zoals de kapel zijn toegevoegd in de 18e eeuw. De Iglesia del Salvador wordt nog steeds gebruikt als kerk. Ook aan Plaza Albornoz zijn een aantal mooie en goed bewaard gebleven gebouwen te bewonderen. Nou, ik bedoel maar. En dat is dan slechts het gedeelte boven de grond, onder de grond heeft Requena nog meer te bieden. Diep gelegen onder de oude binnenstad van Requena bevinden zich vele grotten. Deze grotten stammen uit het Arabische tijdperk. Vroeger werden de grotten gebruikt als huizen, schuilkelders en opstalplaatsen. Tegenwoordig is het mogelijk om dit ondergrondse labyrint te bezoeken. In de grotten staan nu nog kunstwerken en potten uit de Middeleeuwen. Je kunt de grotten met een gids bezoeken, heel gaaf. We zitten overigens ook weer in een wijnstreek. De belangrijkste wijnstreek van de regio Valencia, naar het schijnt. Al met al best een leuk plekje, waar je genoeg kan doen. Historisch binnenstadje met allemaal oude gebouwtjes, museumpje, ook nog een kuuroord in de buurt, keileuk dus. De rit begint in een drukke straat in het centrum, rijkelijk gevuld met terrasjes.




De eerste kilometers van deze rit volgen we dezelfde weg als in 2016, maar al snel gaan we afwijken van die route. Na de neutralisatie in en rond Requena gaat de rit buiten El Pontón echt beginnen, in de eerste kilometers van de rit rijden de renners weer eens over een brede en behoorlijk rechte weg. Na een vlakke kilometer gaat het een tijdje wat vals plat naar beneden, waarna het anderhalve kilometer vals plat omhoog gaat. Stelt niets voor, maar kan eventueel belangrijk zijn met het oog op het ontstaan van de vlucht van de dag. Hierna gaan we heel wat kilometers vals plat naar beneden rijden, dan wordt het toch iets moeilijker om te ontsnappen. Na dit stukkie vals plat omhoog loopt het een kilometer of vier lichtjes naar beneden richting La Portera, waar we linksaf gaan slaan. We verlaten de route van 2016 en zoeken een andere weg naar de kust. Na de bocht naar links rijden we door het centrumpje van La Portera, waar meer bochten liggen. Een lekkere terugdraaiende bocht naar links en even later een scherpe naar rechts, daarna rijden we een kilometer of vijf behoorlijk rechtdoor verder naar Hortunas, steeds in licht dalende lijn. Het terrein is ook vandaag weer behoorlijk open, al groeit er in Valencia wel wat meer. Bomen, wijnranken, dingen. Na 14 kilometer komen we uit in Hortunas, vlak voor we dit dorpje bereiken komen we ook een paar bochten tegen. Desondanks wel weer een makkelijk begin, dat hierna net iets minder makkelijk dreigt te worden. De komende vijf kilometer blijft het nog steeds vrij vlak, maar de weg wordt wel iets smaller en wat bochtiger. Terwijl het terrein steeds bosrijker wordt begint de weg ook wat golvender te worden, de weg loopt een kleine drie kilometer redelijk serieus omhoog. In trapjes, dat wel. Paar steilere strookjes, met wat vlak werk tussendoor. Na dit klimmetje, soort van, loopt de ietwat smallere en bochtige weg een kilometer of vijf lichtjes naar beneden. Ondanks het bochtenwerk maken we weinig gekke strapatsen mee, het is een redelijk gemoedelijke tocht door een omgeving die langzaam wat leuker begint te worden. Na dit kronkelende deel in licht dalende lijn gaat de weg twee kilometer aan 5% omhoog, als de vlucht nog niet vertrokken is kan het hier gebeuren. Door het bos slingeren we vrij serieus omhoog, maar lang duurt dat dus niet. Na dit klimmetje gaat het even kort naar beneden, met een scherp bochtje onderweg. Daarna is het een paar kilometer vrij vlak, voor er nog eens anderhalve kilometer aan 5% geklommen moet worden. Daarna volgt er een wat langere afdaling richting Yátova, een plaatsje dat we na 40 kilometer gaan bereiken.



De weg loopt een kilometer of vier naar beneden richting Yátova, met wat stevige bochtjes onderweg. Niet heel spectaculair, maar goed, na de afgelopen dagen zijn we snel tevreden. Wel typisch zo'n nietszeggend afdalinkje dat voor een grote chute gaat zorgen, klassiekertje in de Vuelta. Voor we Yátova definitief bereiken moet er ook nog een beetje geklommen worden, een voorlopig laatste knikje omhoog voordat we beginnen aan een ellenlange vlakke tocht. Anderhalve kilometer gaat het omhoog, met zelfs een vrij steile kilometer erbij. Daarna gaat het weer vrolijk verder naar beneden, tot we Yátova bereiken. Hier komen de renners een aantal rotondes en zelfs wat vluchtheuvels tegen, gekkenhuis. We gaan richting de kust rijden, dus vermoedelijk komen we de rest van de rit nog veel meer verkeersmeubilair tegen. Buiten Yátova gaat het nog een aantal kilometer verder naar beneden, maar de weg is breed en veel bochten komen de renners niet tegen. Een paar kilometer later bereiken ze wel het volgende dorp, Macastre. Hier wordt het dan wel weer vrij technisch, we komen weer wat rotondes en het nodige bochtenwerk tegen. Bij de eerste rotonde gaat het naar links, bij de tweede rechtdoor en bij de derde naar rechts waarna we dwars door Alborache rijden, het volgende dorpje. Vervelende passage wel in Alborache, er ligt wat verkeersmeubilair en we komen in dalende lijn een aantal bochten tegen. Buiten het dorp komen de renners nog een paar bochten tegen, maar de weg is hier zo breed dat het een stuk eenvoudiger wordt. Bovendien wordt het vrij snel vlak en dat gaat de komende kilometers ook zo blijven. De renners fietsen over een brug langs de Ruta de los Molinos, een fraaie route langs een klein riviertje. Het ziet er hier ook een tijdje vrij mooi uit, maar al snel bereiken we een rechte, brede en vlakke weg die door een weinig inspirerende omgeving zal voeren. Het gaat grofweg vijf kilometer rechtdoor tot het volgende dorp, Turís. In dit dorpje komen we een paar rotondes tegen, wat vluchtheuvels en wat flauwe bochten in het centrum, buiten het dorp vol palmbomen en bloembakken slaan we bij de zoveelste rotonde rechtsaf en dan gaat het pakweg 15 kilometer rechtdoor over een brede en vlakke weg. Saai tochtje weer, al groeit er hier genoeg dus we kunnen wel naar de boompjes en plantjes kijken. Aan het eind van deze eindeloze weg komen we uit bij een rotonde, best een grote rotonde. Het gaat hier enigszins schuin rechtdoor, uiteindelijk. Vervolgens rijden we tien kilometer verder over dezelfde weg richting Picassent, dat bijna aan de kust ligt. Op papier gaat het nog een aantal meter naar beneden, in de praktijk zal men daar weinig van merken. Wel komen we nog een aantal rotondes tegen, vooraleer we na 74 kilometer met een boog om Picassent heen gaan fietsen. Verder is het weer recht, breed en eigenlijk zo goed als vlak. Een tocht van niets, dus. De tocht om Picassent heen bevat veel rotondes en van die dingen komen we voorlopig niet meer af. Via Alcassèr rijden we naar Silla, onderweg komen we de ene rotonde na de andere tegen. Alcassèr is overigens nog wel het vermelden waard, dit plaatsje heeft zelfs z'n eigen Netflixserie. Wel om de verkeerde redenen, want ooit werden drie meisjes uit dit plaatsje op een brute wijze verkracht, gemarteld en vermoord. Dat gebeurde in 1992, een van de twee daders is tegenwoordig nog steeds voortvluchtig, met allerlei interessante theorieën tot gevolg. Goede Wikipediapagina wel, ook al is het een treurig verhaal. En een treurig deel van de rit, goh, wat gaat hier weinig gebeuren zeg. Als extra trap na staat er trouwens een spuuglelijk monument in Alcassèr voor de onfortuinlijke meisjes.



Silla is Spaans voor stoel, maar ik ga niet meteen op het puntje zitten. We slaan in dit dorp linksaf en daarna rijden we acht kilometer rechtdoor richting Valencia. In eerste instantie rijden we over een spuuglelijk industrieterrein, na verloop van tijd rijden we dan weer van de ene na de andere voorstad van Valencia. Catarroja, Alfafar, noem het allemaal maar op. De weg is breed, recht en vlak, maar wordt wel met enige regelmaat onderbroken door rotondes. Soms wordt de weg ook even in tweeën gesplits om ruimte te maken voor een middenberm vol palmbomen, de kustregio is toch altijd anders ingedeeld dan het binnenland. Na een eindeloze tocht langs een aaneenschakeling van lelijke flats slaan we in de buurt van Sedaví rechtsaf, hierna volgt er een bochtigere tocht van vier kilometer. Voor een deel blijft het verhaal gelijk, we rijden over een brede en vlakke weg en komen om de haverklap een rotonde tegen, het verschil is dat we tussen de rotondes in nog meer bochten tegenkomen. Technisch stukje van de rit, het voordeel zal zijn dat er op dit punt in de wedstrijd totaal niet gekoerst zal worden. Een paar bochten en rotondes laten rijden we over de Turia, waarna we de buitenkant van Valencia bereiken. Een heuglijk moment voor Joan Bou, want de renner van Euskaltel is uit Valencia afkomstig. We gaan niet dwars door de stad rijden, maar alsnog zal het een vertrouwde aanblik voor hem zijn. De stad, waar ook jaarlijks een rit in de Ronde van Valencia eindigt, komt niet echt op een grandioze manier in beeld. Aan de andere kant van de Turia pakken we meteen twee rotondes mee, daarna rijden we langs wat lege velden die zijn voorzien van wat vervallen huisjes, terwijl de stad op de achtergrond blijft. Zodra we wat meer in de buurt van de beschaving komen slaan we rechtsaf waarna we over een brede weg naar de volgende rotonde rijden. Ook wat verkeersmeubilair zoals paaltjes hier, om het gezellig te houden. Als we bij de rotonde uitkomen zien we het lokale Dolfinarium liggen, bij de dolfijnenrukkers slaan we rechtsaf. Het gaat rechtdoor tot aan de volgende rotonde, waar dan weer een bocht naar links volgt. Na deze rotonde volgt er een lange lus naar rechts, waarna we rechtdoor Valencia weer verlaten zonder dat we de stad echt van dichtbij hebben gezien. Beetje een nutteloze omleiding, maar goed, oké. De laatste winnaars in de Ronde van Valencia in Valencia zijn Demare, Jakobsen en Groenewegen, maar aan dat soort informatie hebben we eigenlijk niets als we de stad niet eens echt bereiken. Bij het verlaten van Valencia komen we weer een stuk of vijf rotondes tegen en wat bochten erbij, waarna we weer over de Turia fietsen om aan de andere kant van de rivier te gaan sprinten in Pinedo. Tussensprint na 98 kilometer in Pinedo, met ook een bonussprint erbij. Pinedo beschikt over een strand, met uitzicht op de haven van Valencia. Had beter gekund.



Na de tussensprint gaan we heel wat kilometers op zeeniveau fietsen, het is hier zowaar echt Nederlands vlak. We rijden direct naar finishplaats Cullera, waar we nog een lokale lus gaan afwerken. De komende 20 kilometer zal de weg vooral recht, breed en vlak zijn, maar toch wordt de boel ook nu weer af en toe verstoord door een rotonde. Vooral bij het verlaten van Pinedo komen we weer een aantal van die dingen tegen, met ook wat bochten en een tijdelijke wegversmalling erbij. Daarna komen we ook in El Saler nog een aantal rotondes tegen, waarna het wel een paar kilometer wat rustiger gaat worden. Redelijk wat verkeersmeubilair in het toeristisch ogende El Saler, maar goed, hierna wordt het wat kalmer dus. We fietsen buiten El Saler een paar kilometer langs het natuurpark Albufera, een park dat maar liefst 21.000 hectare groot is. Je vindt hier planten, bomen, bloemen, vogels, authentieke vissershuisjes en met name: rijstvelden. Stukje paella. Het meer dat bij het park hoort is naar het schijnt het grootste zoetwatermeer van heel Spanje, de renners mogen een aantal kilometer langs dit grote meer fietsen. Het water komt in beeld, en de rotondes verdwijnen een tijdje uit beeld. Voorbij het meer rijden de renners door een bos, waar inderdaad mooie bomen staan. Als het waait gaan de renners daar weinig van merken, het staat hier volledig vol. Als we het natuurpark achter ons laten komen we uit in El Perellonet, waar weer een rotonde ligt. Van dit kustplaatsje rijden we rechtdoor verder naar El Perelló, ook een kustplaatsje. Het beeld wordt gedomineerd door allerlei appartementen, bijna de hele kustlijn is hier volgebouwd. In El Perelló komen we wat rotondes en ander verkeersmeubilair tegen, daarna gaat het weer een paar kilometer rechtdoor verder naar Les Palmeres, langs de kassen en de akkers. Bij een rotonde in dit dorp gaan we schuin naar links, daarna rijden we over een iets bochtigere weg dwars door Mareny de Barraquetes. Leuk dorpje met opvallend gekleurde gebouwtjes, verder geen al te lastige passage. Na de doortocht in dit centrumpje rijden we drie kilometer rechtdoor naar Mareny de Vilches, waar een bocht naar rechts gaat volgen. Hier beginnen we aan het lokale circuit.



Dwars door de rijstvelden gaan we naar Cullera fietsen, we volgen 11 kilometer lang de route die we ook in de finale gaan volgen. In eerste instantie gaat het twee kilometer volledig rechtdoor over een brede weg langs de rijstvelden. Veel ruimte voor de wind, als er wind is. We slaan vervolgens linksaf een iets smallere weg in, deze weg volgen we vier kilometer. Het wordt iets bochtiger, terwijl het beeld nog steeds gedomineerd wordt door de rijstvelden. Gaat weer leuke plaatjes opleveren, briljant hoor. Vrij matig weg wel, in het verleden althans. Mag een nieuw laagje asfalt liggen, als het even kan. Aan het eind van deze niet al te brede en licht bochtige weg komen we uit in Cullera, waar een tocht vol rotondes gaat volgen. Tot aan de voet van de slotklim komen we liefst 12 rotondes tegen, al gaan we nu nog niet direct beginnen aan die slotklim. In vijf kilometer tijd 12 rotondes, lachen man. Bij de eerste rotonde gaat het naar rechts, dan gaat het weer naar links, bij de rotonde daar weer na gaat het opnieuw naar rechts. Het gaat een tijdje rechtdoor terwijl we over een gek bruggetje rijden, waarna we bij de volgende rotonde weer naar links gaan. Bij de rotonde daarna gaat het dan weer naar rechts, en bij de rotonde daarna naar links. Bent u nog mee? Maakt niet uit, gewoon heel veel rotondes met heel veel bochten erbij. Wel een brede weg verder, met tot nu toe opvallend weinig andere obstakels. We rijden nog vooral over het industrieterrein van Cullera, dat scheelt. Na de zoveelste rotonde, waar we naar links zijn gegaan, gaat het zowaar een tijd rechtdoor. We komen ook een rotonde tegen zonder dat we een bocht hoeven te nemen, jeetje. Maar bij de rotonde daarna gaat het weer naar links, kan nooit te lang duren allemaal natuurlijk. Na deze rotonde, pittig bochtje naar links, gaat het zelfs even omhoog! We rijden over een brug, spanning en sensatie. Daarna dalen we af richting het centrum van Cullera, beneden komen we weer een rotonde tegen. Het gaat hier rechtdoor, wat ook bij de volgende rotonde het geval zal zijn. Al levert dat alsnog een flinke bocht op, kan chaotisch worden in de finale van de rit. In de slotfase bevinden we ons hier op minder dan drie kilometer van het eind, wordt een geinig sprintje richting de voet van de slotklim. We komen in aanloop naar die voet nog een rotonde tegen, maar daar hebben de renners minder last van. Na een flauwe bocht naar rechts komen we uit bij de volgende rotonde, in de finale volgt hier een dubbele bocht naar links. Nu gaan we bij de rotonde naar links maar rijden we daarna rechtdoor, waarna we verder gaan rijden door het centrum van Cullera. Een bochtige tocht van 4,5 kilometer richting de Faro de Cullera, geen totaal onbekend terrein. In de Vuelta van 2019 ging er een rit van start in Cullera, toen reden we in het begin van die rit over dezelfde weg naar de vuurtoren, al zal het aan het eind van de rit toch anders aanvoelen. In de straten van Cullera liggen flink wat drempels, bovendien is het behoorlijk bochtig. Het gaat soms ook wat op en af, al zijn die hoogteverschillen niet enorm noemenswaardig. Zodra we bijna de vuurtoren bereiken komt ook de zee in beeld, een fraai zicht.



We rijden langs de vuurtoren en moeten dan nog een kilometer of 20 afwerken. De renners volgen zes kilometer dezelfde weg, die steeds rechter wordt. Voorbij de vuurtoren volgen er langs de kust wel nog wat bochten, maar zodra de zee uit beeld verdwijnt wordt het recht. Alhoewel, ook weer niet helemaal recht. Het peloton komt drie rotondes tegen, de lokale specialiteit van Cullera. Na de derde rotonde gaat het drie kilometer rechtdoor richting Mareny de Vilches, daar waar we eerder zijn geweest. We slaan linksaf en komen terecht op een bekende weg. Er gaat weer een aantal kilometer door de rijstvelden gefietst worden, terug naar Cullera. Twee kilometer rechtdoor, dan een bocht naar links en een ietwat bochtigere tocht van vier kilometer tot aan de buitenrand van Cullera. Iets smallere weg tijdens dat stuk van vier kilometer, met verder vooral heel veel rijst langs de kant. Dan bereiken we opnieuw Cullera, waar het rotondefestijn wederom zal plaatsvinden. Opnieuw 12 rotondes, met bij praktisch iedere rotonde een bocht. Naar rechts, naar links, weer naar rechts, naar links, naar rechts en dan wederom naar links. Dan even wat langer rechtdoor met ook een rotonde waarbij het warempel rechtdoor gaat, voordat we een lastigere bocht naar links voorgeschoteld krijgen met daarna een hellend stukje op een brug. Aan de andere kant van de brug gaat het naar beneden, waarna we de laatste drie kilometer van de rit bereiken. Kort achter elkaar komen de renners weer twee rotondes tegen, de tweede levert een flinke bocht op. We rijden het centrum binnen, waar nog twee rotondes op de renners wachten. Van de eerste hebben ze niet veel last, ook de flauwe bocht naar rechts daarna heeft weinig om het lijf. Bij de volgende rotonde slaan we linksaf, wel weer een lastigere bocht. Vooral omdat we direct hierna nóg een keer linksaf slaan, nu wel. We duiken de wijken in, waar de iets smallere weg direct omhoog begint te lopen. We bevinden ons op twee kilometer van het eind en de slotklim is begonnen. Er gaat geklommen worden naar de Alto de la Montaña de Cullera, het gaat 1,9 kilometer omhoog aan 9,4%. Of 1,9 kilometer aan 8,7%, afhankelijk van je bron. De klim begint direct met een halve kilometer aan 6,7%, of 8,6%, afhankelijk van je bron. Het gaat in ieder geval 350 meter rechtdoor vrij pittig omhoog, waarna er een bocht naar rechts volgt. Na een flauwe bocht naar links loopt de weg volgens de ene bron een halve kilometer aan 12% omhoog, wat mij een schromelijke overdrijving lijkt. Een andere bron heeft het over 9%, dat komt volgens mij al meer in de buurt, al zal er ongetwijfeld een piekje van 12% zijn. Na een schuine bocht naar links komen we langzaam op het terrein van de haarspeldbochten terecht, wat in het begin weinig uitmaakt omdat de weg vrij breed is. Als we bijna de slotkilometer bereiken slaan we alleen wel rechtsaf, waarna we over een iets smallere weg verder omhoog gaan fietsen. Tijdens de klim krijgen we een aantal keer een mooi uitzicht over de zee aangeboden, terwijl ook het rotsachtige karakter van de berg van Cullera in beeld komt. Bij het betreden van de slotkilometer blijft het omhoog gaan aan 9%, de bronnen zijn het zowaar een keer met elkaar eens. Een paar steilere stroken aan een procent of 11% nemen we ook wel waar, het is een pittig dingetje. In de laatste 500 meter van de rit komen we nog een paar bochten tegen, terwijl het zicht fraai blijft. De meningen over het slot van de klim zijn verdeeld, volgens de ene bron gaat het nog maar aan 6,7% omhoog, terwijl de andere bron het op een procent of negen blijft houden met zelfs een uitschieter naar 10%. Ik ben geneigd dat laatst eerder te geloven, het lijkt er niet direct op dat het veel makkelijker wordt richting de finish. In de slotmeters pakken we nog een haarspeldbocht mee naar rechts, vervolgens gaat het in de allerlaatste meters naar links, dit bleek in het verleden een belangrijk bochtje te zijn. Het kan een sprint bergop worden, dus positionering is belangrijk. Als je in de laatste bocht niet op kop zit heb je waarschijnlijk een probleem, al schijnt de finish wel een paar meter verder na de bocht te liggen dan de vorige keer dat hier een koers aankwam. Aangezien het in de laatste meters wel iets afvlakt is het alsnog verstandig om als eerste door die laatste bocht te gaan. Na 158 kilometer zijn we klaar, een korte rit met een makkelijk profiel en een bijzonder explosief einde, de Vuelta in een notendop.



(alleen de eerste twee kilometer van dit profiel)



De rit eindigt op de Alto de la Montaña de Cullera, een kilometer voor de echte top van de klim. Je hebt ook nog de Bola de Cullera, helemaal boven op de berg staat een weerstation en een zendmast. Verder naar de top zou het een paar meter wat vlakker zijn, terwijl de renners langs de bergwand waarop in koeienletters CULLERA prijkt rijden. Daarna zou het rechtdoor richting de top gaan over een veel smallere weg, met aan het eind een steile uitsmijter aan 13%. Maar goed, dat is dus niet het geval, we moeten het met deze twee kilometer doen. Voor veel renners zal het een bekende aankomst zijn, want in de Volta a la Comunitat Valenciana van 2020 eindigde de tweede rit ook op deze berg boven Cullera. De beelden zijn hier te aanschouwen voor de liefhebber. Het werd zoals te verwachten was een explosieve aankomst, die uitdraaide op een sprint. Iedereen zat klaar voor een overwinning van Alejandro Valverde, maar Tadej Pogacar wist hem op het laatste moment toch nog te overvleugelen. Geen geringe prestatie, Valverde aftroeven op zijn specialiteit. Negen renners wisten in dezelfde tijd te eindigen, zo'n aankomst is het dus. Dielon Teuns werd derde, ik bedoel maar. De aankomst ligt op een berg boven Cullera, een stad waar de Vuelta in 2019 ook al eens was. Toen zouden we naar El Puig rijden waar Fabio Jakobsen zijn allereerste rit ooit won in een grote ronde. Er wonen ongeveer 23.000 mensen in deze stad waar de Vuelta voordien alleen in 1980 was geweest, wel meteen met een aankomst en een vertrek. De tot nu toe enige winnaar in de Vuelta in Cullera is Sean Kelly, maar de aankomst lag toen niet boven op de berg. In die zin is het dus een nieuwe aankomst, de zoveelste. Cullera is een populaire toeristische bestemming, vooral omdat we in deze stad en de directe omgeving 15 kilometer aan zandstrand tegenkomen. Daarnaast beschikken ze in Cullera over een vuurtoren, waar we in de finale langs gaan fietsen. Blijkbaar de enige vuurtoren van de regio, jeetje. Op de berg waar de rit gaat eindigen treffen we een burcht aan. Van oorsprong een Moors bouwwerk, maar in de eeuwen daarna een aantal keer opnieuw gebouwd en weer afgebroken. Het huidige bouwwerk mag er wel zijn, zeker als je bedenkt dat er op de berg ook nog een heiligdom staat. Santuario de la Virgen del Castillo, een hele mond vol. Voor de fanatieke wandelaars is er een steil pad naar boven, maar je kan ook gewoon de lift pakken, of de fiets. Boven op de berg kun je naar lokale museum gaan, maar er is ook een mooi uitzicht over de omgeving. We hebben bijvoorbeeld uitzicht over zee en over de rivier Jucar, ook wel Xucar genoemd. Deze rivier is van groot belang voor de regio, want daardoor worden de lokale rijstvelden en de sinaasappelgaarden van water voorzien. Al is dat voor een deel ook te danken aan de Moren, die hebben hier een ingenieus irrigatiesysteem ontwikkeld. Daardoor kun je in Cullera genieten van lekker eten in de lokale restaurants, paella is uiteraard de lokale specialiteit. In ver vervlogen tijden, nadat de Moren al lang en breed waren vertrokken, hadden ze in Cullera nogal last van een piraat, El Dragut genaamd. Deze piraat was van plan om de hele boel naar de getver te helpen en daarom werd er een verdedigingslinie gebouwd in Cullera. Meerdere torens werden gebouwd, waarvan de Marenyettoren heden ten dage het enige overgebleven bewijs is. Net buiten Cullera, in de buurt van de vuurtoren, smeedde Dragut zijn snode plannetjes. In de grot waar hij zijn meesterplan zou hebben uitgelegd aan zijn handlangers zit nu een museum, Museo Cueva de Dragut. Schijnt de moeite waard te zijn, als je Spaans spreekt tenminste. De schobbejak Dragut heeft nogal wat op z'n kerfstok blijkbaar, aardig wat huizen gesloopt en ook het lokale archief werd vernietigd. Gelukkig werd niet alles vernietigd, er is in Cullera tegenwoordig nog genoeg te zien. Dat vindt ook Jesus Guzman, een ex-coureur die tegenwoordig een baantje heeft bij Unipublic. Blijkbaar was het zijn schuld dat we in 2019 terugkeerden naar Cullera, dan zal hij deze aankomst ook wel op zijn geweten hebben. Op de berg waar we finishen komen we ook nog de ruïnes tegen van een oud fort van de carlisten, het is een bult met nogal wat historie. De stad zelf is verder eigenlijk gewoon een ordinaire badplaats, met talloze appartementen langs de kustlijn. Er is ook nog een ordinair waterpark, Aquopolis. Daar mag je het mee doen.



In startplaats Requena wordt het overdag 30 graden, met naar het schijnt kans op regen. Zelfs kans op onweer, jawadde. Geen enorm grote kans, waarschijnlijk blijft het gewoon droog. De wind komt uit het zuidoosten, daardoor hebben we wel bijna continu met tegenwind te maken. De wind waait niet enorm hard in deze regio, maar het zal toch vervelend aanvoelen. Wel iets minder open gebied vandaag, dat scheelt weer. In de buurt van Valencia is het eigenlijk hetzelfde verhaal. Net zo warm, ook een kleine kans op regen en wind uit het zuidoosten. Richting Valencia staat de wind een aantal kilometer schuin in de rug, maarja, dan rijden we continu door de bebouwing heen. Na de korte tocht door Valencia rijden we verder naar het zuiden, waar we weer vooral met tegenwind te maken hebben, voor zover het terrein überhaupt open is. Opmerkelijk genoeg waait het in Cullera, slechts een paar kilometer zuidelijker, wel een stuk harder. Windsnelheden tot 23 km/u daar, dat is meer dan genoeg voor waaiers. En we rijden tweemaal door de rijstvelden, waar de wind een aantal kilometer gunstig zal staan. Toch maar even in de gaten houden, het begin van het lokale circuit kan interessant zijn en de aanloop naar de tweede ronde ook. Maar goed, verwacht er maar niets van, dan valt het mee. Rugwind op de slotklim, grotendeels, ook wel interessant. Veel minder kans op regen in Cullera en 29 graden, dat is het wel zo'n beetje. Het is een korte rit, dus beginnen we redelijk laat. Om 13:45 beginnen de renners er aan, met ditmaal een keurige neutralisatie van exact tien minuten. Eurosport 1 is er weer op het te verwachten tijdstip bij, net als de PLAYER. 14:35, maar om 14:50 begint het feest echt. Sporza, 15:50, ook dat is een vast recept. De aankomst wordt verwacht tussen 17:21 en 17:41.



Dit zou zomaar een rit voor de vluchters kunnen zijn. In principe loont het de moeite niet voor de klassementsrenners om hier op kop te rijden. Het is een vlakke rit, met aan het eind een klim van twee kilometer. Op die klim bleven in de Ronde van Valencia van vorig jaar bijna 10 renners bij elkaar, het grote verschil gaat hier dus niet gemaakt worden. Als ploeg met klassementsambities is het waarschijnlijk meer de moeite waard om te wachten op andere ritten, de volgende rit bijvoorbeeld. Als de favorieten wel om de dagzege strijden wint Roglic waarschijnlijk, en zelfs als dat niet het geval is neemt ie de rode trui over, dat zal Jumbo ongetwijfeld niet willen. Dan hangt het van een ploeg als Movistar af, Valverde zou hier bijvoorbeeld zomaar kunnen winnen. Movistar dat random begint te rijden is in Spanje altijd een mogelijkheid, maar buiten Movistar zie ik weinig ploegen met ambitie. Astana had gekund, maar die lagen met z'n allen op het asfalt. Trek-Segafredo zou ook kunnen controleren voor Elissonde, maar met slechts vijf seconden voorsprong op Roglic lijkt het behouden van de leiderstrui een kansloze missie. Ik neig dus naar de vluchters, al zijn er voor de vluchters wel twee nadelen. Een groot gedeelte van de dag tegenwind, dat is nooit een pretje. En de finale wordt waarschijnlijk enorm nerveus. Op het lokale circuit is er kans op waaiers, waardoor het tempo daar in het peloton enorm de hoogte in zal gaan. Gisteren zagen we dat men heel hard gaat rijden en heel nerveus gaat toen, zelfs met wind schuin tegen. Nu zal de wind op een aantal plaatsen schuin in de rug staan, waarschijnlijk. Nou, maak er dan maar zelf een plaatje bij. Dat wordt wat. Hardere wind en een paar kilometer lang schuin in de rug, kan een slagveld worden. De smalle weg richting Cullera kan ook bijdragen aan ellende, ik zie zomaar een paar renners in de rijstvelden eindigen. De kopgroep moet tegen die tijd wel een grote voorsprong hebben, anders worden ze nog ingerekend. Dus eigenlijk weet ik het helemaal niet zeker. De rit is ook relatief kort, waardoor het lastig is om een grote voorsprong bij elkaar te fietsen. En misschien mogen sommige jongens wel niet in de aanval gaan vanwege die kans op waaiers, zeg het maar. De klim zou ook voor meer verschillen kunnen zorgen als we onderweg inderdaad waaiers krijgen, dan komt men toch met wat meer pijn in de benen aan bij de voet en wordt het nog lastiger dan het eigenlijk al is. Rugwind erbij op de klim, dat werkt toch altijd beter dan tegenwind. Wellicht grotere verschillen dan in de Ronde van Valencia, maarja, nee, weet je wat, ik ga wel gewoon voor de vlucht. Als het geen vlucht wordt wint Roglic, 100%. Valverde tweede, klinkt ook logisch. Mas zag er ook goed uit op die vorige aankomst bergop, eigenlijk denk ik dus gewoon dat Movistar het verloop van deze rit gaat bepalen. In de tussentijd noem ik vijf vluchters.
1. Aranburu. Zo'n beetje heel Astana lag gisteren op de grond, ook Alex was bij die valpartij betrokken. Toch lijkt de schade bij hem wel mee te vallen, het medisch bulletin van Astana spreekt eigenlijk alleen over schade bij Ion Izagirre en Omar Fraile. Aranburu kwam wel op meer dan acht minuten binnen, samen met Fraile en Izagirre. En Oscar Rodriguez, niet te vergeten. Maar goed, als hij blijkbaar geen schade heeft en alleen tijd heeft verloren kan hij nu meteen mooi in de aanval gaan. Prima aankomst voor hem, zou je zeggen. Vanuit het peloton wordt het lastig, vanuit de vlucht is hij meteen een grote kanshebber. Vlasov heeft toch geen benen, we gaan voor ritzeges.
2. Schachmann. Reed met wat geluk net om die grote valpartij van gisteren heen, maar lag eerder wel op de grond en heeft al flink wat tijd verloren. Het kan een kleurloze Vuelta voor hem worden, tenzij hij in de aanval gaat. Moet hij nu dan maar doen, met de wonderbenen van de rest van het jaar moet hij toch een ritje kunnen winnen.
3. Kron. Een erkende rittenkaper, in kleinere koersen althans. Of hij het in een grote ronde ook kan valt nog te bezien, maar ik zou eigenlijk niet weten waarom niet. Verloor gisteren veel tijd, waarschijnlijk ook betrokken bij de val. Als hij alleen maar werd opgehouden en zelf niet op de grond lag kan hij nu mooi in de aanval gaan, dit zijn wel de ritjes voor hem.
4. Barcelo. Sympathiestem. Bij Cofidis zou je natuurlijk eerder denken aan Jesus Herrada, maar die mag ik niet. Barcelo wel, hup Fernando.
5. Cabedo. Oscar deed het fantastisch op Picon Blanco en we rijden nu door zijn Valencia, al is Onda nog best ver van hier. Maar goed, als hij in de aanval gaat kan hij op zo'n aankomst best ver komen. Al mist hij dat beetje explosiviteit om daadwerkelijk in de buurt te komen van de zege, maar hey, een vijfde plaats zou al een grandioos succes zijn voor Burgos.



[ Bericht 0% gewijzigd door Rellende_Rotscholier op 19-08-2021 01:41:59 ]

quote:

Op donderdag 19 augustus 2021 00:42 schreef Rellende_Rotscholier het volgende:
Wel typisch zo'n nietszeggend afdalinkje dat voor een grote chute gaat zorgen, klassiekertje in de Vuelta.

Paar kilometer te vroeg, maar alsnog. Called it.

quote:

Op donderdag 19 augustus 2021 14:40 schreef showtimer het volgende:

[..]
Krijgen we ook een begin uitzending=einde debatten klassieker?

Er rijdt de komende vijf minuten sowieso een groep weg, ja.