[Vuelta] Etappe 5: Tarancón - Albacete #1

Etapa 5: Tarancón - Albacete, 184,4 km

Dat was wel weer een spannende rit, hè? Of nee, wacht, helemaal niet. Drie renners reden aan het begin van de rit weg, de onvermijdelijke Angel Madrazo kreeg zijn piepjonge ploeggenoot Carlos Canal mee. Ook Joan Bou van Euskaltel was van de partij, toch eerder een klim. Wel een jongen die het nadeel heeft dat zijn naam altijd wordt verkracht. Nee, Michel Wuyts, het is niet Juan Bouw. Jan Bo, heel simpel. Niet dat het verder wat uitmaakt, want hij kan er niets van. Met z'n drieën waren ze sowieso kansloos, ruim op tijd werden ze weer ingerekend. Op een slaapverwekkende manier reden we verder naar Molina de Aragón, waar pas in de laatste drie kilometer iets gebeurde. De leider van de koers, Rein Taaramae, beleefde na zijn glorieuze dag op Picón Blanco nu een iets minder moment. Een paar renners in zijn buurt moesten uitwijken en daardoor werd Rein pardoes van z'n fiets gebeukt. Daar lag ie, in de rode trui. Gelukkig voor hem wel in de laatste drie kilometer, waardoor hij de trui kon behouden. Ook omdat de schade wel meeviel, anders hadden we toch bijna de nieuwe Igor Anton gehad. Terwijl alle commentatoren dachten dat de renners met een enorm lastige slotkilometer te maken zouden krijgen (maak verdomme je huiswerk eens) wisten de renners wel beter. Alpecin wist Jasper Philipsen in een goede positie naar de slotkilometer te leiden, maar daar ging het toch mis. De trein van Groupama-FDJ stoomde op, terwijl Fabio Jakobsen wat ver leek te zitten. Door niet al te best camerawerk (traditie) was het weer eens ouderwets lastig te volgen. Er ging ineens een renner van Alpecin in de aanval, dat bleek Sacha Modolo te zijn. Goh, die bestaat ook nog. Zijn poging slaagde niet, hij werd weer overvleugeld door FDJ. Arnaud Demare ging zelf als eerste aan, terwijl Jakobsen het toch voor elkaar had gekregen om zijn wiel te zitten. Na zijn mislukte sprint van de tweede dag zag het er nu beter uit bij Demare, maar hij werd alsnog met speels gemak overvleugeld door Jakobsen. Cort deed ook aardig mee, maar moest het doen met de derde plaats. Een overwinning voor Fabio Jakobsen, iets meer dan een jaar na die bijna fatale valpartij in Polen. Een prachtig verhaal, sprookjes bestaan soms toch. Ik vond het al een godswonder dat hij weer op de fiets kroop, maar een paar maanden later is hij al in staat om massasprints te winnen in een grote ronde. Niets dan lof. Vreselijke rit wel verder, alleen de overwinning van Jakobsen zorgt ervoor dat we hier ooit nog aan gaan denken. Fabio zou zijn onwaarschijnlijke terugkeer van nog meer glans kunnen voorzien door de volgende rit ook meteen te winnen, want er staat opnieuw een vlakke etappe op het programma. Al gaan we wel naar een regio waar het vaak waait, Albacete heeft een reputatie.




Een kilometer of 200 ten zuiden van Molina de Aragón gaat de volgende rit van start in Tarancón, een gemeente in de Spaanse provincie Cuenca in de regio Castilië-La Mancha met 15.505 inwoners. Het is voor het eerst dat de Vuelta hier van start gaat, zoals we dit jaar sowieso weer met veel debutanten te maken hebben. Waar andere grote rondes steeds dezelfde namen uit de grabbelton halen willen ze in Spanje uiteindelijk ieder dorpje en stadje hebben afgevinkt. Het bijzonder van Tarancón is dat de boel hier aan het groeien is, de afgelopen vijf jaar heeft de gemeente bijvoorbeeld 1000 nieuwe inwoners mogen verwelkomen. Het Spaanse platteland loopt normaliter leeg, maar Tarancón vormt een uitzondering op deze regel. Na Cuenca is het de grootste plaats in de provincie, met dank aan de industrie. Er bevinden zich twee grote industrieterreinen in Tarancón, en dat brengt een hoop werkgelegenheid met zich mee. Incarlopsa, wat blijkbaar het grootste bedrijf van de regio is, heeft hier het hoofdkantoor. Een vleesverwerkingsbedrijf, bah. Maar mede daardoor zijn de inwoners van Tarancón gemiddeld gezien wel het rijkste van de hele regio, voor wat het waard is. Het ligt op een knooppunt van allerlei grote wegen en ook de spoorweg passeert hier. Verder is er eigenlijk niet zoveel te melden over Tarancón, het is geen plaats met veel culturele hoogtepunten. Er is een oude poort, de Arco de La Malena, die is wel het aanzien waard. Er is een museum, Museo de Arte "Casa Parada". Leuk gebouwtje, of de inhoud ook de moeite waard is zou ik niet durven te zeggen. Het centrum zou de moeite waard moeten zijn, maar in feite valt dat heel erg mee. Of tegen, is maar net hoe je het bekijkt. Zelfs de kerk is niet eens zo fraai, van de buitenkant althans. Aan de binnenkant valt een indrukwekkend altaarstuk waar te nemen, dat dan weer wel. Het pleintje bij het lokale gemeentehuis kan er ook nog wel mee door. Naast het gemeentehuis zien we hier een oude markthal en een paar bogen. Nouja, Tarancón dus, ik heb nog geen geldige reden gevonden om deze plaats te bezoeken. Buiten het dorp ligt een racecircuit, het Circuito Daniel Rivas. Vernoemd naar een overleden coureur die hier niet eens uit de buurt komt, ook merkwaardig. Maar afijn, we gaan fietsen.



Een volledig vlakke rit, maar wel weer dwars door een regio waar het nog wel eens wil waaien. Dus checken we als eerste het weerbericht: het gaat niet waaien. Boeken toe, weer een floprit. Altijd tegen ons. Dit wordt weer een snoozefest van begin tot eind, ieder woord is er eigenlijk een teveel. De renners rijden de eerste 30 kilometer van de rit over een brede, rechte en zo goed als vlakke weg. De omgeving is weer overwegend leeg, maar zonder wind hebben we daar helemaal niets aan. Het glooit af en toe een beetje en we komen heel sporadisch een bocht tegen, maar dit is gewoon weer helemaal niets. Een paar rotondes in de buurt van Fuente de Pedro Naharro, dat zijn de spaarzame momentjes van enige opwinding tijdens deze aanvangsfase. Na een kilometer of 15 rijden we met een boog om Horcajo de Santiago heen, de weg blijft breed en vlak en het slaat allemaal nergens op. We fietsen eindeloos verder in de onmetelijke leegheid van Castilië-La Mancha, niet te doen. Na 31,5 kilometer komen we zonder verder oponthoud uit in Villamayor de Santiago. Alhoewel, hier ligt wel zowaar een rotonde. We fietsen hier ook dwars door het centrum en pakken zodoende een paar bochten mee, spannend hoor. Alsnog een vrij makkelijke passage, waarna we buiten het dorp een ouderwetse windmolen in beeld zien verschijnen. Castilië-La Mancha, je kon er op wachten natuurlijk. Don Quichot vindt dit niet leuk. Voorbij de windmolen rijden we een stukje rechtdoor langs de velden vol graan en dan slaan we even verderop linksaf, om vervolgens weer een eeuwigheid rechtdoor te rijden.



Vijftien kilometer volledig rechtdoor, min of meer. Langs lege velden, maarja, nog steeds geen wind. Het gaat een keer een paar kilometer wat vals plat omhoog, ik probeer er ook maar wat van te maken. Aan het eind van deze lange weg komen we uit in Los Hinojosos, waar we tijdelijk de grote weg verlaten voor een kleine tocht door het centrum. Bij een rotonde naar rechts en dan rijden we dwars door het centrum van Los Hinojosos. Deze omleiding had niet gehoeven, Los Hinojosos is niet echt de moeite waard. In het centrum slaan we linksaf en dan verlaten we het dorp weer via een iets smallere weg, we komen aan de rand van het plaatsje uit bij een nieuwe rotonde. Hier gaan we rechtdoor en dan volgen we een kilometer of acht een weg die weer lekker breed is. Het is weer vrij recht, enorm vlak en qua begroeiing blijft het rustig. We zien wel wat wijnranken, maar al snel ruilen we dat weer in voor graan. Na een tijd rijden we door Monreal del Llano, even later slaan we linksaf en dan rijden we vier kilometer rechtdoor over een brede, vlakke en rechte weg naar Belmonte. Als we bij deze bocht rechtsaf waren geslagen hadden we rechtdoor naar Mota del Cuervo gereden. De moeite van het vermelden waard, want hier komt de familie Herrada vandaan. Zowel José als Jesus zijn in deze Vuelta aanwezig, zij zullen dus over hun trainingswegen mogen rijden. Erg leuk voor deze verder vrij onsympathieke jongens. Maar goed, geen Mota del Cuerva dus. In plaats daarvan Belmonte, wat dan weer leuk is voor Alejandro Valverde. Voluit heet hij Alejandro Valverde Belmonte, de familie aan moederskant moet dus oorspronkelijk uit deze contreien komen, al moet je dan wellicht een paar generaties terug. Na 63 kilometer komen we uit in Belmonte, waar een kicken kasteeltje staat. Dit kasteel zien de renners overigens niet, want bij het binnenrijden van Belmonte slaan ze direct rechtsaf. Na deze bocht rijden we doodleuk negen kilometer rechtdoor tot aan het volgende dorp, El Pedernoso. Aan de rand van Belmonte komen de renners een rotonde tegen, daarna rijden ze echt volledig rechtdoor over een brede weg die aan de flanken door niets wordt omgeven. Lege kaalheid, gaan we deze Vuelta überhaupt nog wat anders zien? In El Pedernoso staat geen kasteel, dus hier volgt een beeld van het kasteel van Belmonte.



Na de bocht in El Pedernoso rijden we weer een kilometer of zes volleidg rechtdoor over een brede en vlakke weg, waarna we uitkomen in Las Pedroñeras. Hier rijden we met een boog om het centrum heen, een paar flauwe bochten later gaat het meer dan tien kilometer rechtdoor richting het volgende dorp. Iets meer begroeiing hier, er staan zelfs redelijk wat bomen. Verder blijft het gewoon hetzelfde verhaal, recht, breed en vlak. We komen uit in El Provencio, waar we een paar flauwe bochten moeten bedwingen. Er staan hier ook wat paaltjes, minder leuk. Buiten El Provencio gaat het serieus, zonder grappen, 25 (!) kilometer volledig rechtdoor tot in Minaya. Het is nog steeds vlak en de weg is nog steeds breed, maar vooral is het dus enorm recht. Niet eens een flauwe bocht te ontdekken, kaarsrecht. En beschut, want er staan gedurende deze 25 kilometer bijna continu bomen langs de kant van de weg. Zelfs als het zou waaien hadden we niks aan deze weg gehad, het wordt een flopkoers van buitenproportionele proporties. Wel mooie bomen, keileuk. Aan het eind van deze weg rijden we de provincie Albacete binnen en komen we uit in Minaya, we hebben tegen deze tijd 116 kilometer afgewerkt. In Minaya gaat er voor het eerst in 25 kilometer iets gebeuren, we komen zowaar een aantal bochten tegen. We slaan rechtsaf en rijden daarna een bochtig rondje door dit dorpje, waarschijnlijk met als enige doel om de renners weer een beetje wakker te schudden. Paar drempeltjes hier, dat helpt wel mee in ieder geval. Paar bochten ook, maar buiten Minaya komen we weer op een brede weg terecht. Na een laatste bocht naar links en eentje naar rechts gaat het weer 15 kilometer volledig rechtdoor tot in La Roda. Het is opnieuw vlak, het is opnieuw recht en de weg is wederom breed. Het terrein is hier wel weer zo kaal als een nouja, het is gewoon kaal. En leeg. En desolaat. En treurig. En deprimerend. Vooral ook omdat het niet waait. Het waait gewoon niet. 's Ochtends waait het, 's avonds waait het. 's Middags waait het niet. Altijd tegen Escartin. Zonder de minste noemenswaardigheid komen we na 131,5 kilometer uit in La Roda, waar de tussensprint van de dag ligt. Ook de bonussprint, een sprint die met het oog op het klassement weer niets gaat opleveren. In de Vuelta van 1999 ging er een rit van start in La Roda, een plaats waarover Wikipedia het volgende te melden heeft: La Roda is oorspronkelijk vooral een doorreisgebied, waar resten van verschillende volken zijn gevonden. De plaats heeft een belangrijke industriële sector en is bekend om de productie van verf. Een traditioneel gerecht van La Roda zijn de miguelitos de La Roda, een soort koekjes gemaakt uit fijn bladerdeeg en geklopte room en bestrooid met poedersuiker. Deze worden op de jaarmarkt van Albacete verkocht.



Tot zover La Roda, het zal er wel stinken dankzij al die verf. De doortocht in dit plaatsje is wel wat technischer, zeker na al die rechte wegen. Het wordt tijdelijk wat smaller, we komen een rotonde tegen, een paar bochten, etc. Aan het eind van het centrum volgt nog een rotonde, terwijl hier ook geen gek torentje staat. We komen vervolgens op het industriegebied van La Roda, waar we even later rechtsaf slaan en bij de rotonde direct daarna gaat het nog eens naar rechts. We volgen nu twee kilometer dezelfde weg, tot er een bocht naar links volgt. Na die bocht gaat het een kleine 20 kilometer volledig rechtdoor. Het is weer volledig vlak, enorm breed, enorm leeg, enorm verschrikkelijk. Bizar ritje, het is een enorme opeenstapeling van helemaal niets. Af en toe een boom of een windmolen, verder alleen maar graan en andere dorre ellende. We komen uit in Barrax, na 152 kilometer koers. Het is nog iets meer dan 30 kilometer fietsen tot de finish in Albacete als we in Barrax linksaf slaan. We slaan even later nog eens linksaf en dan rijden we vervolgens doodleuk 25 kilometer richtdoor richting Albacete. Ja, weer 25 kilometer rechtdoor. Ik kan er ook niets aan doen. Naar het schijnt gaat het in deze regio wel iets harder waaien. Wind vanuit het zuidoosten, nou, dan staat de wind dus schuin tegen. Schieten we óók al niets mee op. Stel dat de wind uit het zuidwesten zou komen, dan krijg je een geniale finale. Maarja, het zit niet mee. Het is haast beangstigend hoe recht deze weg is, hoe leeg deze omgeving is, hoe vlak het is. De weg had simpelweg niet rechter kunnen zijn en er had hier simpelweg niet minder kunnen groeien. De brede weg kaarsrecht door het niets heeft perfect asfalt, het gaat dus gewoon op de makkelijkste manier ooit rechtdoor naar Albacete. Heel soms staat er ineens een verlaten boerderij langs de kant van de weg, heel in de verte prijkt soms een boom. Buiten dat komen we gewoon 25 kilometer lang niets tegen, niets, niets, niets. Een sfeerbeeld:



We volgen de rechte weg helemaal tot in Albacete. Als we de buitenrand van deze stad bereiken komen we pas voor het eerst weer dingen tegen, op vijf kilometer van het eind. We rijden over een viaduct, nou, heftig. Aan de andere kant van het viaduct komen we een rotonde tegen, nog heftiger. Wel een flinke rotonde, hier moet zowaar stevig gestuurd worden. Na deze rotonde rijden we wel rechtdoor over een brede en vlakke weg tot op 2,5 kilometer van het eind, lol. Er zitten een paar flauwe bochten naar links in, maar dat stelt weinig voor. Nee, het blijft vrij eenvoudig. Wel fietsen we tijdens dit stuk langs hét symbool van de stad, de watertoren. Ook wel de vuurtoren genoemd, omdat ie zo opvalt. Op 2,5 kilometer van de finish komen we uit bij een rotonde, hier slaan we linksaf. We moeten eerst naar de linkerkant van de weg om de rotonde langs links te kunnen nemen, een serieuze bocht. Daarna gaat het een meter of 700 zo goed als rechtdoor, met onderweg alleen een flauwe bocht naar rechts. We komen uit bij de volgende rotonde, waar opnieuw gekozen wordt voor de linkerkant. Het is een vrij lange maar brede bocht schuin naar rechts, valt reuze mee. Vervolgens gaat het nog een keer schuin naar rechts en dan rijden we doodleuk rechtdoor de slotkilometer binnen. Net na het betreden van de laatste kilometer slaan we bij de volgende rotonde rechtsaf, dit is de laatste bocht van de dag. In de resterende 900 meter gaat het rechtdoor naar de finish, heel lichtjes omhoog. We komen in de laatste kilometer toch nog een meter of acht hoger uit, dit ligt vooral aan een stijgende stukje van iets meer dan 200 meter waarna het in de resterende meters richting de finish steeds verder afvlakt. Een brede en rechte weg, geen verdere obstakels. Relatief makkelijke finale, al kan het na zo'n tempoloze dag zonder veel spanning en sensatie onderweg wel alsnog een hectische finale worden. Iedereen zal fris zijn, tenzij het onverhoopt toch nog gaat waaien. Maar nee, gewoon een makkelijke finale. Sprinten geblazen, alweer.



De rit eindigt in Albacete, een gemeente en stad in de autonome regio Castilië-La Mancha. Albacete is de hoofdstad van de provincie Albacete, dat zag u niet aankomen. Er wonen 174.336 mensen in deze stad waar de Vuelta enorm vaak is geweest. Liefst 21 keer eerder kwam hier een rit aan, en vaak waren het nog memorabele ritten ook. Waarom? Omdat het altijd waait in Albacete. Zaragoza en Albacete, dat zijn garanties op waaiers. Als we het puur beperken tot deze eeuw dan kunnen we direct in 2000 beginnen met een overwinning van Oscar Freire. Hij was de eerste van een groep van 41, de rest van het peloton verloor een minuut of nog veel meer. In 2001 won niemand minder dan Robert Hunter in Albacete, de eerste groep bestond bij die gelegenheid uit slechts 37 renners. Hunter, tegenwoordig actief als manager van met name Afrikaanse renners, wist de slag in de waaiers als eerste af te ronden. In 2003 keerde men terug naar Albacete, de groep was toen nóg wat kleiner. Alessandro Petacchi won de sprint van een groep van 25, Albacete heeft dus een enorme waaierstatus. De dag daarna werd er ook nog een tijdrit verreden in en rond Albacete. Een lange tijdrit, liefst 53 kilometer. Tegen wil en dank won Isidro Nozal, Manolo Saiz wordt nog wel eens badend in het zweet wakker als hij terugdenkt aan die Vuelta. Nozal was fysiek gezien de sterkste, maar mentaal totaal niet. Na een totale choke aan het eind van die Vuelta wist Roberto Heras in laatste instantie toch nog de ronde te winnen, van Nozal werd sindsdien nooit meer iets vernomen. Daarna moesten ze hier lang wachten op een terugkeer van de Vuelta, maar in 2014 was het zover. Volgens mijn voorbeschouwing van toen zou het niet waaien, maar in de praktijk bleek het wél te waaien. De boel werd onderweg naar Albacete opnieuw compleet uit elkaar geslagen, Nacer Bouhanni wist uiteindelijk de sprint van een man of 60 te winnen. Albacete en waaiers, gouden koppel. In een nog verder verleden wisten onder meer Julian Berrendero, Gerben Karstens, Sean Kelly, Mathieu Hermans en Jean-Paul van Poppel hier ook te winnen, het is een stad met historie. De grootste stad van Castilië-La Mancha is ook meteen de economische motor van de regio, ze schijnen hier liefst vijf industrieterreinen te hebben. Van oudsher produceren ze hier vooral messen, meer specifiek zakmessen. De luchtvaartindustrie is hier ook kind aan huis. Ze hebben hier hun eigen vliegveld, hun eigen pilotenopleiding en blijkbaar produceren ze ook het een en ander qua vliegtuigen en helikopters. Wel vooral voor militaire doeleinden, bah. Het belangrijkste feest van Albacete is de Feria de Albacete, tussen 7 en 17 september gaat het hier een week helemaal los. Een feest van international belang, als we Wikipedia mogen geloven. Twee miljoen bezoekers, en meer van dat soort termen. Lichtelijk overdreven natuurlijk, maar goed, een feria is altijd wel de moeite waard. Er hoort een heel terrein bij deze feria, gebouwd in een opvallende vorm met een leuke poort erbij. De stad Albacete zelf is uiteindelijk ook wel enigszins de moeite waard. Er zijn wat leuke parkjes, leuke kerkjes, leuke musea, er is een arena die van buiten wel het aanzien waard is en er is de Pasaje de Lodares. Deze galerij uit de 1925 is een fraai stukje architectuur, gebouwd in modernistische stijl. In de sfeervolle galerij zijn een aantal winkeltjes en barretjes gevestigd. Vergeet vooral niet naar boven te kijken naar het indrukwekkende dak van ijzer en glas. Nou, dat dus. Buiten de stad ligt het Circuito de Albacete, voor de mensen die van vroem vroem houden. De provincie Albacete is ook de geboortegrond van de iconische Oscar Sevilla. Al komt hij niet direct uit de buurt van onze finishplaats, Ossa de Montiel ligt een eindje ten westen van de stad Albacete. Desalniettemin laten we geen mogelijkheid onbenut om El Niño even in het zonnetje te zetten, hij is bijna 45 jaar oud en fietst nog steeds de stenen uit de straat. Tot zover Albacete, dan maar.



Altijd wind in Albacete, het loont dus de moeite om het weerbericht eens goed te bekijken. Al heb ik onderweg al wat spoilers gegeven, het lijkt erop dat we een herhaling van 1999 gaan krijgen. Toen won Marcel Wüst in Albacete, de laatste keer dat we hier aankwamen zonder waaiers. Maar dat dacht ik in 2014 ook, en toen ging het alsnog waaien. Hoe dan ook: in startplaats Tarancón wordt het overdag 34 graden. De onmenselijke temperaturen zijn weer terug, ellende. In Tarancón staat er volgens de huidige berichten amper wind. Het beetje wind dat er wel staat zal vooral in het nadeel staan, we hoeven niet direct een nerveus begin te verwachten. Eigenlijk verwacht ik dat de wind tot El Pedernoso, na een kilometer of 70, continu in het nadeel zal blazen. In El Pedernoso slaan de renners linksaf en vanaf dat moment zou er eventueel wel iets kunnen gebeuren. Tot en met de tussensprint in La Roda staat de wind hier schuin. Niet direct schuin voor of tegen, gewoon schuin. Als de wind net iets meer uit het westen komt en nog iets harder blaast heb je hier waarschijnlijk vrij snel met waaiers te maken. Maar op basis van de huidige voorspelling krijgen we tijdens dit eeuwigdurende stuk rechtdoor geen waaiers. Het waait simpelweg niet hard genoeg, de wind staat niet gunstig en dit stuk was ook nog eens redelijk beschut. In La Roda gaan we een andere kant op, volgens Fernando Escartin bewust. Hij was tijdens een van de eerdere aankomsten in Albacete het slachtoffer van de waaiers. Hij verloor meteen een minuut of zeven, rijden in de wind was niet zijn ding. Als parcoursbouwer kan hij er wel zijn voordeel mee doen, hij heeft geprobeerd de weg richting Albacete zo neer te leggen dat de kans op waaiers optimaal is. Een paar keer van richting veranderen moet daaraan bijdragen. Helaas voor Escartin gaat dit feest niet op. In het verleden verloren renners van naam wel eens tijd onderweg naar Albacete, dat zie ik nu somber in. Vanaf La Roda, na 131 kilometer, worden de renners geconfronteerd met tegenwind. In Barrax, ongeveer 20 kilometer later, slaan de renners linksaf richting Albacete. Hier gaat de wind weer uit een andere richting komen, maar voorlopig geen gunstige richting. Albacete doet z'n naam wel eer aan in de zin dat het hier harder waait dan in de rest van de omgeving. Nog steeds slechts 16 km/u, maar dat is al meer dan de 10 km/u die we de rest van de dag zien. Als de wind echt schuin in de rug staat kan 16 km/u wel genoeg zijn om waaiers te laten ontstaan, maar de wind staat schuin op kop. Net voorbij Barrax zou het even heel erg nerveus kunnen worden, maar des te dichter we bij Albacete komen des te meer de wind schuin op kop zal staan. Hoewel je in Albacete met twee woorden moet spreken verwacht ik eigenlijk geen waaiers. Als de wind van het zuidoosten naar het zuidwesten zou draaien wordt het grandioos, als het bij de huidige voorspelling blijft wordt het grandioos kut. 33 graden, een minimale kans op regen en wind vanuit de verkeerde richting, daar mag u het mee doen. De rit begint om 13:00, 13 minuten later begint de rit maar dan echt. Eurosport begint weer om 14:35 maar om 14:50 echt, Sporza is er om 15:50 opnieuw bij. Benieuwd welke naam Michel Wuyts vandaag gaat verkrachten. De aankomst verwachten we tussen 17:18 en 17:42.



Op basis van het huidige weerbericht hoeven we geen rekening te houden met waaiers, maar het blijft Albacete. Daar waait het altijd. Vandaag in principe ook, maar de wind komt van de verkeerde kant. Nerveus zal het alsnog worden, in het peloton is iedereen wel bekend met de reputatie van Albacete. Het zou dus alsnog uit elkaar gereden kunnen worden, alleen al omdat het tempo de hoogte in kan gaan door al dat nerveuze gedoe. Valpartijtje erbij en je hebt alsnog prijs. Maar nee, eigenlijk mogen we op basis van de huidige voorspellingen gewoon een reguliere massasprint verwachten. Een herhaling van 1999, toen slechts vier renners tijd verloren. De rit is enorm simpel, zeker als het niet waait. De finale is ook vrij eenvoudig, zeker als de wind uit de verkeerde richting waait. De lichtgewichten in het peloton kunnen waarschijnlijk opgelucht adem halen, net zoals Escartin zeven minuten verliezen gaat hier waarschijnlijk niet gebeuren. Ook Valverde verloor ooit tijd in Albacete, maar nu zou het goed moeten aflopen. Goed, in 2014 had ik ook niets verwacht en kregen we toch waaiers, maar toen verloor eigenlijk geen enkele favoriet tijd. Dat een paar mindere goden laten lopen kan ook altijd nog. Wind of geen wind, in Albacete wint wel altijd een sprinter. Bouhanni, Petacchi, Hunter, Freire, Wüst en ga zo maar door. Veel Nederlanders wonnen hier in het verleden, we gaan waarschijnlijk gewoon de volgende toevoegen.
1. Jakobsen. De ban is gebroken, als je zag hoe makkelijk Jakobsen de vorige sprint won zelfs zonder in de ideale positie te beginnen is het niet onwaarschijnlijk dat hij nog een paar ritjes gaat winnen. Leuk voor die jongen, gunnen we hem natuurlijk allemaal van harte.
2. Philipsen. Alpecin wint alleen de eerste massasprint in een grote ronde, daarna wordt het ereplaatsen verzamelen. Zijn sprint gisteren liep helemaal in de soep, dat zag er echt heel erg matig uit. Terwijl het wel een sprint voor hem had moeten zijn, maarja, kan gebeuren. Heeft al een rit gewonnen, dus de benen kunnen ook weer niet slecht zijn. Voordeel van de twijfel, hoewel we wel met zekerheid weten dat hij niet meer gaat winnen.
3. Demare. Zijn eerste sprint was waardeloos, dit was al iets beter. Al had hij geen verhaal tegen Jakobsen, en dat zie ik tijdens de rest van de Vuelta niet meer veranderen. Of hij moet een keer heel veel geluk hebben, wat niet uit te sluiten valt.
4. Molano. Nee UAE, ga maar niet meer voor Trentin. Slecht idee, Molano is toch net iets beter. Niet goed genoeg, maar als sprinter wel iets geschikter.
5. Dainese. Caja Rural kan de tering krijgen, maar dan kom ik wel ineens uit bij een lid van de sekte. Als de cooperation tussen alle renners van DSM goed is kan Dainese misschien nog wel een paar keer vierde of vijfde worden.

André Oier in de vlucht van de dag, jawel!

Het peloton heeft een GROOT probleem.

(lol)

quote:

Op woensdag 18 augustus 2021 14:24 schreef kibo het volgende:
En wederom drie Spaanse pannenkoeken vooruit....

Er staan twee feitelijke onjuistheden in deze post.