[Vuelta] Etappe 4: El Burgo de Osma - Molina de Aragón #1

Etapa 4: El Burgo de Osma - Molina de Aragón, 163,9 km

Zo, de eerste aankomst bergop is ook alweer achter de rug. Een tegenvallende aankomst bergop, zouden we kunnen stellen. Bijna direct na het vertrek reden er vijf renners weg, er zouden later drie renners aansluiten. De kopgroep van acht kreeg aanvankelijk geen gigantische voorsprong, Jumbo leek in eerste instantie de boel behoorlijk kort te houden. Na een tijd werd het tempo gedrukt en toen kon de kopgroep snel uitlopen. Op het moment dat de uitzending begon hadden ze al een minuut of acht voorsprong, met het oog op de ritzege zag het er voor de koplopers meteen gunstig uit. Jumbo had blijkbaar geen interesse om Roglic drie weken lang in het rood rond te laten rijden, andere ploegen waren ook niet direct van plan om het commando over te nemen. Pas toen de voorsprong was opgelopen naar een minuut of negen gebeurde er iets in het peloton. Het was vooral Bahrein dat hard op kop begon te rijden, waardoor de voorsprong snel kleiner werd. Vooraan bleven ze een beetje hangen in hun lage tempo, dat de achtervolging in het peloton was ingezet drong pas vrij laat door. Daardoor hadden de koplopers aan de voet van Picón Blanco ineens nog maar een minuut of vier over. Had nog minder kunnen zijn, als men in het peloton continu was blijven rijden. Bahrein stopte er na een tijd ook weer mee, en toen viel het weer stil. Als de ploegen hadden gewild was deze rit nog naar de favorieten gegaan, maar niemand toonde genoeg ambitie.

In aanloop naar Picón Blanco was Lilian Calmejane zo'n beetje de meest bedrijvige koploper, hij wilde graag met een voorsprong aan de klim beginnen. Dat lukte, maar in de eerste kilometers van de klim werd hij ook snel weer ingerekend. Jetse Bol, alleen goed op twitter, haakte als eerste af. Ook Antonio Soto moest er snel af, terwijl Tobias Bayer geen goede dag had. Een tijdje terug beleefde hij nog de dag van zijn leven op Picón Blanco, nu was hij vrij snel een vogel voor de kat. Met vijf koplopers reden we verder, waarna Lilian Calmejane zijn eerdere inspanningen moest bekopen. Ook Julen Amezqueta, wiens naam door werkelijk iedere commentator wordt verkracht, haakte af. Caja Rural in de Vuelta, dat loopt nooit goed af. We hielden slechts drie koplopers over. Kenny Elissonde, Joe Dombrowski en Rein Taaramae. Elissonde zat er al een tijd op hangen en wurgen bij, daar kon je eigenlijk wel meteen een streep door zetten. Dombrowski probeerde een paar keer te versnellen, maar Taaramae sloop steeds vrij makkelijk mee. Toen de Est vervolgens versnelde moest Dombrowski passen en was het duidelijk wie er zou gaan winnen. Rein Taaramae dus, de 34-jarige Est van Intermarché-Wanty. Hij reed de afgelopen jaren geen platte prijs bij Total en dus vond ik het een volstrekt belachelijke transfer van Wanty. Wat moet je nu weer met zo'n veteraan die amper nog een koers kan uitrijden? Toch weer de magie van Hilario onderschat, Taaramae is terug onder de mensen. Zijn tijd leek voorbij, maar niets blijkt minder waar te zijn. Hij wint de rit en neemt ook meteen de leiderstrui over van Roglic, het kan niet op. Dombrowski werd tweede, voor Elissonde. Calmejane wist ook nog net uit de greep van de favorieten te blijven, die een kleine twee minuten na Taarame binnenkwamen.

De strijd tussen de favorieten viel tegen, vooral dankzij de tegenwind. Enkele renners probeerden in de aanval te gaan, David De la Cruz bijvoorbeeld. Ook Adam Yates waagde een poging, terwijl zijn ploeggenoot Richard Carapaz moest lossen. Carapaz verliest meteen meer dan een minuut, als trap na kreeg hij ook nog een tijdstraf. Ook jongens als Vlasov en Carthy hadden geen goede dag, zelfs na de vrij gesloten klim konden ze de favorieten niet volgen. Het leukste moment van de klim vond ik de aanval van Oscar Cabedo, toch een van mijn persoonlijke favorieten. Een renner die vooral goed is als het de hele dag vlak is en er aan het eind van de rit een klim volgt, dé renner voor een unipuertorit. Dat liet hij nu toch maar mooi zien, hij ging op een kilometer of drie van het eind toch maar mooi in de aanval en kreeg kleppers mee op zijn wiel. Wist uiteindelijk 18e te worden, je moet het geluk tijdens zo'n tegenvallende bergrit uit de kleine dingen halen. Beste prestatie van Cabedo deze Vuelta, hierna krijgen we ritten met meer beklimmingen onderweg en dan verdwijnt hij naar de achtergrond. Achteraf gezien had hij in de aanval moeten gaan in plaats van Bol, dan had het wat kunnen worden. Enfin, ondanks een paar aanvallen bleef het dus aardig bij elkaar. Schuld van de wind. Aan het eind zette Valverde zich op kop, niet zonder reden zou blijken. In de slotmeters wist Enric Mas weg te rijden van de rest, hij kwam met drie seconden voorsprong op ploeggenoot Lopez en Roglic aan. Ook Yates, Landa, Ciccone, Bernal en Valverde eindigden allemaal in dezelfde tijd, daarachter ontstonden de - beperkte - verschillen. Alleen Carapaz heeft echt een probleem, voor jongens als Bardet, Carthy en Vlasov valt het nog mee, al is het wel een teken aan de wand. Bernal was wel bekken aan het trekken, die zat niet op z'n gemak. Is Yates toch de kopman daar, blijft een malle sport. Roglic ondernam niets en schoof op z'n gemakje met alles mee, hij vond het wel best. Movistar is op de afspraak, dat is voor de koers goed nieuws. Al moet Lopez misschien niet achter Mas aan gaan rijden, het kan altijd nog beter.

Maarja, al met al zijn we niet veel wijzer geworden. Precies zoals Guillen het graag ziet. Makkelijk beginnen, kijken we in de tweede en derde week wel verder. Met Taaramae in de leiderstrui trekken we naar Molina de Aragón, het wordt een overwegend vlakke rit. Rein kan zijn trui een paar dagen houden, tenzij het hard gaat waaien. Dat wil het in deze regio nog wel eens doen. Als het hier waait krijgen we te maken met een geweldige rit, als het niet waait wordt dit een doodsimpele rit met een sprintje aan het eind. Misschien wel een leuk sprintje, want in de finale komen we wat hoogteverschil tegen.




De vierde rit gaat van start in El Burgo de Osma, niet ver van Caleruega en Santo Domingo de Silos. Het is een merkwaardig begin van de Vuelta, we beginnen steeds zo'n beetje op hetzelfde punt, fietsen een kilometer of 200 de andere kant op en keren weer terug. Al hebben we de provincie Burgos inmiddels wel achter ons gelaten, want El Burgo de Osma ligt in de provincie Soria. Men noemt het hier ook wel Burgo de Osma-Ciudad de Osma, wat te maken heeft met het feit dat je de stad in tweeën kunt splitsen. Aan de ene kant van de rivier Ucero ligt Ciudad de Osma, de stad Osma, en aan de andere kant van de rivier ligt El Burgo de Osma. Osma komt van Uxuma, een Keltische naam. Op de heuvel boven het huidige El Burgo de Osma lag dit Uxuma, een keltiberische nederzetting die later werd overgenomen door de Romeinen. Enkele restanten van deze beschaving zijn nog te bezichtigen, zoals een aquaduct en het fundament van een villa. In El Burgo de Osma wonen ongeveer 5000 inwoners, ondanks dit geringe inwoneraantal is het nog steeds de derde gemeente van de provincie Soria, het is een vrij dunbevolkt gebied. Maar goed, buiten de opgravingen van Uxuma staan er in El Burgo de Osma zelf ook wat kicken gebouwtjes. Zo is er een kasteel, uiteraard. Nouja, kasteelruïne, eigenlijk. Een paar muren en een deel van de oude torens staan nog overeind, maar er is veel verloren gegaan. Het oude centrum is nog wat meer intact, ze vinden we hier onder meer het Antiguo Hospital de San Agustín. De façade van dit gebouw is meer dan de moeite waard, zoals er wel meer de moeite waard is in El Burgo de Osma. Wat te denken van de kathedraal, gebouwd in gotische stijl. Volgens Wikipedia is het een van de best bewaarde middeleeuwse gebouwen in het land en wordt het beschouwd als een van de beste voorbeelden van dertiende-eeuwse gotische architectuur in Spanje. De bouw van de kerk begon in 1232 en werd voltooid in 1784. Het klooster dateert uit 1512. De toren dateert uit 1739. [4] De kathedraal is gewijd aan de Hemelvaart van Maria. Het is de zetel van de bisschop van Osma, toe maar. Er is ook een museumpje, mede daardoor is deze kathedraal wel een behoorlijk populaire toeristische trekpleister geworden. El Burgo de Osma is sowieso een van de best bezochte plaatsen in deze regio, al kan dat ook liggen aan het feit dat Soria verder niet zo gek veel te bieden heeft. Er is ook nog een oude universiteit in het dorp, de universiteit van Santa Catalina. Gesticht in 1550, vooral de binnenkant is de moeite waard. Doet tegenwoordig dienst als hotel, dat is dan weer minder. Daarnaast is er een oude stadsmuur rond het historische centrum, met een paar leuke poortjes en torentjes erbij. Toch wel de moeite van het bezoeken waard, uiteindelijk. De Ronde van Castilië en Leon schijnt hier in het verleden wel eens gepasseerd te zijn, in 2003 bijvoorbeeld. Felix Cardenas won toen, geen misselijke naam. Wel een misselijke naam: Jesus Gil y Gil. Een voormalig zakenman en politicus die vooral bekendstond om zijn racistische uitspattingen en corruptie. Hij was ook jarenlang voorzitter van Atletico Madrid, in die hoedanigheid haalde hij nog vaker het nieuws. We zullen maar niet zeggen waarom, deze man was een volslagen krankzinnige. Geboren in El Burgo de Osma, een behoorlijke smet op het lokale blazoen. Klikken op eigen risico.




Na een korte neutralisatie gaat de rit buiten El Burgo de Osma officieel van start. De eerste kilometer van de rit rijden de renners over een brede, rechte en vrij vlakke weg door een redelijk kale omgeving. We gaan op weg naar de provincie Guadalajara, het is dus opletten voor de wind. In het verleden is de koers hier nog wel eens volledig uit elkaar geblazen. Dat gaat vandaag waarschijnlijk niet gebeuren, want na de eerste check lijkt de wind niet op de afspraak te zijn. Voorlopig hoeven we voor waaiers niet bang te zijn, waardoor de start van de rit eigenlijk gewoon doodsimpel is. Vooral rechtdoor over een brede weg, waarbij de belangrijkste hindernis is dat het een kilometer of vier wat lichtjes vals plat omhoog gaat. Tijdens dit stukje omhoog blijkt het terrein niet eens volledig open te zijn, er zijn ook wat bomen aanwezig. Na het stukkie vals plat, dat echt geen naam mag hebben, is het een kilometer of 15 volledig vlak tot in Berlanga de Duero. We volgen dezelfde brede weg tot in Hortezuela, waar een bocht naar rechts volgt. Hierna rijden we langs wat velden vol zonnebloemen naar dat Berlanga de Duero, waar we na een kleine 20 kilometer koers gaan passeren. In dit boerengehucht beschikken ze naast een aantal boerderijen en een hoop tractors ook over een echt hoogtepunt: een kasteel! Een flink kasteel ook nog eens, behoorlijk goed bewaard gebleven. We zien op een heuvel het kasteel liggen, met een stukje lager ook nog eens een behoorlijk grote ommuring, voor zo'n verder totaal nietszeggend dorpje is dat toch een leuke bonus.



Het begin van de rit is dus heel simpel, we maken eigenlijk totaal niets mee. Er zal dus tijd zijn om te genieten van het kasteel, wat voorlopig wel het laatste hoogtepunt is. De tien kilometer daarna rijden de renners grotendeels rechtdoor verder over een iets minder brede weg die nog steeds vlak zal zijn. De leegte begint te winnen, op wat akkers en verlaten boerendorpjes na komen we niets tegen. In de 20 kilometer daarna wordt de weg iets bochtiger en glooiender, al wordt het nooit heel lastig. In die 20 kilometer komen we iets meer dan 200 meter hoger uit, het gaat dus soms hooguit wat vals plat omhoog. Gezien de wind niet op de afspraak is gaat dit een vrij nutteloze rit worden. Na een tijd wordt de omgeving wel iets mooier, de renners zien wat heuvels in beeld verschijnen en ook wat fraaie rotsformaties. In de buurt van La Riba de Escalote komen de renners zomaar in het midden van het niets een rotonde tegen, gek. Tegen deze tijd fietsen we weer vooral langs de akkers en de dorre velden vol niets. Op een relatief vlakke manier gaat het verder naar Barcones, de weg blijft vrij smal en is soms wat bochtig en verder is er niets te melden. Of het moet zijn dat hier wat schapen grazen, dat zal Karsten leuk vinden. Maar goed, na 46 kilometer komen we uit in Barcones, een boerengehucht zonder kasteel. Het gaat richting Barcones heel kort iets steviger omhoog, waarna er ook een klein afdalinkje volgt, met zelfs een paar scherpe bochtjes onderweg. Voorbij Barcones gaat het opnieuw een paar kilometer vals plat omhoog, achja, boeiend. Het is kaal hier joh, lekker maanlandschapje. Op de top van deze 'klim' bereiken we de grens tussen Castilië en León en Castilië-La Mancha. We gaan de rest van de dag door Castilië-La Mancha rijden, toch wel een van de meest verpauperde regio's van Spanje. De eerste vijf kilometer in deze regio werken we in dalende lijn af, de relatief smalle weg, waarvan de kwaliteit is afgenomen, loopt via flink wat bochten naar beneden. Heel lastig is de afdaling niet, maar toch, een paar scherpe bochtjes onderweg. Na deze afdaling fietst het peloton eigenlijk doodleuk een kilometer of 25 rechtdoor richting Sigüenza, ik ga hier niet veel meer van kunnen maken. Een niet al te brede maar wel rechte weg, langs eindeloze akkers. Matig asfalt, een paar jaar terug in ieder geval. Dat houden ze in deze regio nooit zo goed bij, dus het zou nu nog steeds slecht kunnen zijn. De hoogteverschillen zijn te verwaarlozen, dit wordt een lange, lange tocht. Af en toe ligt er in de verte op een heuvel een kasteel, en dat is het eigenlijk wel zo'n beetje. Na een tijd fietst men langs La Barbolla, hier komen we op een bredere en betere weg terecht. Deze licht glooiende weg leidt rechtdoor naar Sigüenza, waar we na 82 kilometer gaan passeren.



Richting Sigüenza loopt de weg een tijdje vals plat omhoog, daarna loopt het wat vals plat naar beneden en dan komen we na 25 kilometer zonder bochten wel een aantal van die dingen tegen. Drie kilometer lang is het vrij bochtig en gaat het ook vals plat omhoog, wellicht zelfs iets meer dan dat. Procentje of drie, nou nou. Het blijft kaal en simpel, maar Sigüenza is verder wel een leuk tussendoortje. Een middeleeuws stadje met een kasteel, dus. Dit kasteel doet tegenwoordig dienst als Parador, het is dus een hotel geworden. In Sigüenza zijn we recent al eens geweest, in 2019 nog. Toen reden we van Aranda de Duero naar Guadalajara, dat was de beroemde waaierrit. Vanaf de eerste kilometer ging het toen los en het bleef de hele dag spectaculair. Daarom zoeken we nu deze regio weer op, maar de wind doet helaas niet mee. Na het stukje vals plat richting Sigüenza gaat het ook kort naar beneden, met weer een paar bochten onderweg. Beneden rijden we over het spoor en dan betreden we de stad. Een historisch plaatsje dus, met ook een kathedraal. We slaan in het plaatsje een keer rechtsaf, dan weer linksaf en dan nog eens rechtsaf, waarna we een aantal kilometer vals plat omhoog gaan fietsen. Mag je weer niet echt een klim noemen, we houden het op Spaans vlak. Hierna is het een kilometer of vier gewoon vlak, terwijl de weg breed en recht blijft. De omgeving blijft ook vrij leeg, nee, voor het natuurschoon hoef je niet te kijken. Voor de koers ook niet, de wind wil maar niet op de afspraak komen. Het beetje wind dat er staat zal schuin tegen blazen, matigjes. Het is vanaf dit moment nog een kilometer of tien fietsen tot aan de tussensprint van de dag, in Alcolea del Pinar. In deze tien kilometer maken we nét iets meer mee, maar alsnog niet veel. Het gaat een paar kilometer lichtjes naar beneden en we komen zelfs een paar bochten tegen, maar dankzij de brede weg gaat dat niet echt opvallen. Daarna loopt het weer een tijd wat vals plat omhoog, maar ook dat zal redelijk ongemerkt voorbij gaan. Het wordt al snel weer recht, terwijl de omgeving leeg blijft, het is allemaal niet veel. Na 101 kilometer komen we uit in Alcolea del Pinar, een klein plaatsje met amper 350 inwoners. Hier wordt gesprint. Niet alleen voor de punten, er zijn ook weer bonificatieseconden te rapen. Gezien de locatie van deze sprint gaan die secondjes een prooi zijn voor de vluchters. De organisatie zal hebben gehoopt op wind, wat in deze regio niet gek is. Maar alsnog, een gok. En we weten allemaal dat gokken voor proleten is. Het bijzondere aan Alcolea del Pinar is blijkbaar dat het op de route ligt van wat vroeger de belangrijkste weg tussen Barcelona en Madrid was. De tussensprint vindt plaats op de Calle Real, de koninklijke straat. Voorbij de tussensprint slaan we buiten het centrumpje rechtsaf en rijden we vervolgens over de A2 heen, de snelweg die van Madrid naar Zaragoza leidt. En vanuit Zaragoza kun je weer door naar Barcelona, dus ligt Alcolea del Pinar nog steeds aan een belangrijke route. De trein van Barcelona naar Madrid passeert hier ook nog eens, gekkenhuis. Het belangrijkste gebouw van dit dorpje is de Casa de Piedra, een rotswoning die door de heer Lino Bueno is uitgehakt. Met slechts één pikhouwel deed hij er 16 jaar over om deze woning helemaal uit te hakken, voor hij helemaal klaar was ging hij dood. Sad, maar wel een populaire toeristische attractie nu.




We rijden over de snelweg heen en slaan aan de andere kant van deze snelweg bij een rotonde rechtsaf, waarna we een kilometer of 20 dezelfde weg gaan volgen. Deze weg is breed en in het begin lichtelijk bochtig, maar eigenlijk loopt het toch vooral eindeloos rechtdoor. In het begin loopt het ook lichtjes naar beneden, waarna het even later een kilometer of drie wat vals plat omhoog gaat. Ook allemaal klein bier, een brede, rechte en vlakke tocht op weg naar Maranchón. De renners rijden langs Aguilar de Anguita en daarna komen ze tot aan Maranchón geen enkele nederzetting meer tegen, meer dan 15 kilometer rijdt men langs eindeloze velden. Als het hier toch zou waaien, hè. Maarja, dat gaat het niet doen. Ik kan hier echt niets over vertellen. Er staan wat windmolens langs de kant van de weg, nou, hoera. Na het stukkie vals plat omhoog is het de rest van de tijd eigenlijk gewoon helemaal vlak, eindeloos rechtdoor boren over een brede en vlakke weg. Je mag vandaag wat anders doen, sterker nog, dat wordt warm aanbevolen. Goed, we komen uit in Maranchón, waar we dwars door het kleine centrumpje fietsen. Een lange bocht naar rechts en dan rijden we weer een paar kilometer verder rechtdoor in de grote leegte. Akkers en windmolens, het recept van Castilië-La Mancha. Na een stuk of zes vlakke kilometers gaat het blijkbaar een kilometer of drie wat meer naar beneden, nou, dat valt amper te zien. Paar bochten wel ondertussen, maar de opdracht blijft doodeenvoudig. We komen uit in Anquela del Ducado, een klein dorpje waar blijkbaar liefst 64 mensen wonen. Na een tweetal brede bochten in dit dorp gaan we weer doodleuk rechtdoor verder fietsen. De finishplaats komt zelfs al in beeld, gelukkig maar. De omgeving is ondertussen wel iets groener geworden, we zien wat bomen en groene gewassen verschijnen. Maakt allemaal niet uit voor de kans op waaiers, maar het oogt sowieso wat gezelliger. Blijkbaar loopt het buiten Anquela del Ducado een kilometer of zes vals plat omhoog, maar dat noemen we gewoon plat hoor. Daarna loopt de weg blijkbaar een kilometer of tien licht naar beneden, zo licht dat we ook daar weinig van gaan merken. Nee joh, gewoon continu rechtdoor over een brede weg. He-le-maal niets te beleven, nul komma nul. Je zou er een boek over kunnen schrijven, maar dan zou het een novelle worden. Het kan geen kwaad om een stuk vooruit te spoelen, na 157 kilometer komen we uit in Rillo de Gallo.



In Rillo de Gallo is het nog maar een dikke zeven kilometer fietsen tot de finish in Molina de Aragón, we zijn er al bijna joh! Rillo de Gallo is een klein dorpje met amper 50 inwoners, toch heeft het twee bijzonderheden. Zo is hier naar het schijnt de allereerste voetafdruk van een dinosaurus in Spanje gevonden, jawadde! Daarnaast staat hierboven de Capricho Rillano afgebeeld, een opmerkelijke woning in de stijl van Gaudi die gebouwd is door Juan Antonio Martínez. En dat in zo'n klein en onbeduidend dorpje, hoe is het mogelijk hè? Over de resterende zeven kilometer van de rit zou je veel kunnen zeggen, of juist weinig. Het verhaal blijft nog een tijd gelijk aan wat we voorheen zagen. Brede weg, rechte weg, vlakke weg. Sowieso gaat het rechtdoor tot op 3,5 kilometer van het eind, lachen joh. Minimale hoogteverschillen, voorlopig mag je het gewoon vlak noemen. Zo rond drie kilometer van het eind rijden we Molina de Aragón binnen, waar we op een heuvel het kasteel zien liggen. Er waren geruchten dat de rit daar zou eindigen, maar nee, we gaan naar de andere kant van het dorp. Om daar te komen moeten we wel even dwars tussen de kasteelmuren heen. Letterlijk, men heeft een gat uitgehakt in de muur en er een weg neergelegd, ziet er pittoresk uit hoor. De renners komen tussen drie kilometer en twee kilometer van het eind een paar bochten tegen, het gaat eerst naar rechts en dan weer naar links. Dit zijn bepaald geen lastige bochten, vooral omdat de weg nog steeds enorm breed is. Na de tweede bocht bevinden we ons op twee kilometer van het eind, de weg loopt een tijdje wat vals plat omhoog na deze bocht. We fietsen nog wat verder langs het imponerende kasteel en duiken vervolgens naar beneden richting de slotkilometer. Bochtje naar links en dan een iets scherpere naar rechts, waarna het even rechtdoor gaat. Niet veel later komen we nog een bocht naar rechts tegen, dat wordt een lastige bocht. Scherp, plus een wegversmalling. Een punt van aandacht, na die bocht bevinden we ons ook meteen in de slotkilometer. Volgens de organisatie loopt deze slotkilometer continu omhoog, maar da's niet het geval. Spaanse profielkaartjes, altijd genieton. Na de bocht is de weg weer breed en vrij vlak. Op een flauwe bocht na loopt het een tijd rechtdoor. We fietsen richting een brug, waar het iets smaller wordt. Voorbij deze brug loopt de weg wel omhoog, maar dan bevinden we ons al op 500 meter van het eind. Met een boog fietsen we om de lokale kerk, dit heeft een lange bocht naar links tot gevolg. In deze bocht loopt de weg al wat vals plat omhoog, maar voorbij de bocht wordt het pas echt de moeite waard. We gaan schuin naar links en dan gaat het 250 meter aan 5% omhoog, het steilste stuk van deze slotkilometer. De weg loopt flauw naar rechts en wordt even later weer recht, waarna het in de laatste 50 meter ietwat afvlakt. Een venijnig sprintje aan het eind, maar je moet wel echt op de laatste 300 meter wachten voor het ergens op begint te lijken. Nee, dit valt eigenlijk vies tegen. Ik dacht begrepen te hebben dat men bij de lokale mirador zou fietsen, een kilometer verderop. Dan was het wel echt een lastige aankomst geweest, want dan zou de weg nog wat verder omhoog zijn gelopen. In plaats daarvan finishen we bij de lokale plaza de toros, een spuuglelijk gebouw. Profielkaartje kan in de prullenbak, het loopt pas in de laatste 500 meter omhoog en de laatste 300 daarvan is het een klein beetje de moeite waard.



De rit eindigt aan de rand van Molina de Aragón, een plaats met 3.233 inwoners in de provincie Guadalajara, regio Castilië-La Mancha. Er werd hier een lastige aankomst verwacht, maar dat valt in de praktijk enorm mee. De finish ligt op een locatie waar men dat niet had verwacht, er wordt wel heel veel moeite gedaan om deze eerste week wat makkelijker te maken. Molina de Aragón ligt helemaal niet in Aragón, dat blijft toch altijd een wonderlijk verhaal. Gelukkig is er altijd nog zoiets als geschiedenis, let op: De taifa Molina was een emiraat (taifa) in de regio Castilië-La Mancha, in Centraal-Spanje. De taifa kende een onafhankelijke periode vanaf ca. 1080 tot 1129. De stad Molina de Aragón (Arabisch: Qalat al-Ayyub) was de hoofdplaats van de taifa. In juni 1120 vocht emir Azzun ibn Galbun aan de zijde van de Almoraviden onder generaal Ibrahim ibn Yussuf in de Slag bij Cutanda en verloor daarbij van koning Alfons I van Aragón en emir Imad al-Dawla Abdelmalik van de taifa Zaragoza. In 1129 veroverde Alfons I de taifa. Toen hoorde Molina de Aragón dus wel bij Aragón, het koninkrijk Aragón. Met de autonome regio heeft het niets van doen, met het voormalige koninkrijk wel. De Vuelta kwam nog nooit langs in deze plaats, terwijl het toch wel de moeite waard is. Vooral vanwege het kasteel, uiteraard. Het kasteel ligt op een heuvel die de omliggende vallei domineert, en wordt gevormd door een externe lijn van muren met vier poorten en talrijke torens, waardoor het interne fort verdedigd werd. De laatste heeft zes torens, waarvan er momenteel vier in goede staat verkeren. Oorspronkelijk omvatte de rij torens een dorp. Het is ontstaan ​​als een Moors fort (10e-11e eeuw), gebouwd over een reeds bestaand Keltiberisch kasteel. Het fort werd gebruikt als residentie van de heren van de taifa van Molina. El Cid woonde hier toen hij uit Castilië werd verbannen . In 1129 werd het op de Moren veroverd door Alfonso I van Aragon , die het aan de familie Lara gaf. Tegenwoordig is het vooral een toeristische trekpleister, en staat het op de lijst van Spaans erfgoed, Bien de Interés Cultural. Het gehele complex is toch wel de grootste van de omgeving, heel supersick, gaaf en vet. Omdat El Cid hier ooit verbleef ligt Molina de Aragón op de route van de Camino del Cid, ook lachen hoor. Goed, ja, kasteeltje dus. Of een fort, is allemaal maar net hoe je het wil noemen. Kicken torentjes, kicken muurtjes. Ook beneden in het centrum kun je wel wat leuke gebouwtjes aantreffen. En er is een oude brug over de rivier de Gallo, ook niet misselijk. Leuk feitje, blijkbaar is in Molina de Aragón de laagste temperatuur ooit in Spanje gemeten. Ooit op een dag was het hier -28, je zou voor minder.



In El Burgo de Osma wordt het 29 graden, de hoge temperaturen zijn plotseling weer terug. Geen kans op regen, terwijl er praktisch geen wind is. Eeuwig zonde, met wind was dit vanaf de eerste kilometer koers geweest. Bijna de hele dag door een gebied rijden met weinig beschutting, over een hoogvlakte ook nog eens. Ja, dat was met wat wind een herhaling van de rit naar Guadalajara uit 2019 geworden. Maarja, geen wind, dus ja, teleurstellend. Gedurende de rit schijnt het wel iets harder te gaan waaien, maar in de buurt van Sigüenza, halverwege de rit, komen we nog steeds niet veel verder dan 10 km/u. Dat is veel te weinig voor waaiers, wat vrij zonde is omdat de wind hier wel een aantal kilometer uit de goede richting komt. Mocht het vandaag onverhoopt toch harder gaan waaien heb je met deze windrichting meteen waaiers te pakken, maar goed, op basis van de huidige voorspellingen waait het gewoon niet hard genoeg. Voorbij Sigüenza wordt het sowieso meer tegenwind, dus als het al uit elkaar valt komt het daarna weer terug bij elkaar. Voorbij Maranchón, op een kilometer of 40 van het eind, veranderen we weer van richting. Vanaf dat moment komt de wind weer wat meer schuin in de rug te staan, maarja, het waait hier nog steeds voor geen meter. Nee, ik zet definitief een streep door de waaiers. In finishplaats Molina de Aragón wordt het 28 graden, er is geen kans op regen en het waait maar een klein beetje. De wind staat in de laatste kilometers een beetje schuin tegen, maar in de laatste kilometer staat het beetje wind dat er dan weer in de rug. Veel verschil zal dat niet maken, of toch wel? Dat gaan we beleven vanaf 13:38, want dan begint de rit. De neutralisatie is ditmaal negen minuten lang, dat pakken ze bij de Tour toch minder willekeurig aan. Het liveshowtje van Eurosport begint om 14:35, om 14:50 schakelt men over naar de koers. Om 15:50 doet Sporza ook weer mee, geen idee waarom dat steeds een uur later is. De finish verwachten we tussen 17:20 en 17:41.



Nou, valt me dat allemaal even tegen zeg. Ik had een totaal andere aankomst verwacht in Molina de Aragón. Er zou een hellende aankomst volgen, of bij het kasteel of bij de mirador. Nu fietsen we wel richting de mirador, maar stoppen we voortijdig langs de lokale stierenarena. De aankomst is daardoor een stuk makkelijker dan ik had gedacht, het gaat ondanks het profielkaartje van de organisatie pas in de laatste halve kilometer enigszins omhoog. Van een aankomst voor de puncheurs is het simpelweg een aankomst voor de sprinters geworden. Iedere redelijke sprinter kan dat kleine klimmetje aan het eind makkelijk overleven. Voor je het weet is de finish daar al, nee, ik had meer verwacht. Ik had ook meer verwacht van de wind. In de provincie Guadalajara waait het altijd, behalve vandaag. Goed, het zou kunnen dat het ineens wel gaat waaien. Dat moet goed in de gaten gehouden worden, want als het waait is het terrein volledig open. Dan krijgen we sowieso waaiers, maar op het moment van schrijven is dat dus niet de verwachting. Derhalve wordt het eigenlijk simpelweg een vrij reguliere sprint. Timing gaat uiteraard wat belangrijker worden door het hellende stuk aan het eind, maar nee, ja, flopshow. Vanmiddag kunnen we het weerbericht nog eens checken, als het tegen die tijd inderdaad niet veel harder dan 10 km/u waait hoeven we de tv pas aan te zetten als de finish in zicht komt. Leuk sprintje krijgen we wel, met nog steeds de vraag of enkele puncheurs zich tussen de pure sprinters kunnen plaatsen. Geen slechte aankomst voor iemand als Matthews of Aranburu. Ook meer in het voordeel van Aberasturi, maarja, die begint er uiteraard weer in 100e positie aan. Nouja, goed, een top vijf dan maar. Met andere namen dan ik vooraf had bedacht, ik voel me lelijk in de maling genomen. Ze hebben de boel flink afgezwakt, bij de onthulling van het parcours leek het er toch echt op dat deze aankomst lastiger zou worden. En dan bij het aangepaste profielkaartje die kilometer in stijgende lijn handhaven, terwijl dat helemaal niet zo is. Broddelwerk, die Spanjolen deugen niet.
1. Philipsen. Nou, dan toch maar. Mist soms nog wel eens de pure snelheid, al had hij daar een paar dagen geleden geen last van. Eigenlijk is zo'n hellende aankomst zelfs wat beter voor hem, we mogen hem dus opschrijven. Al is het wel zo dat Alpecin altijd alleen maar de eerste sprint wint en daarna niets meer, dus eigenlijk kan dit niet.
2. Matthews. Een vlakke sprint ziet er altijd wat pijnlijk uit bij Matthews, dit zou hem beter moeten vergaan.
3. Molano. Nogal een dommekracht, nou, dan kom je hier wel aan je trekken. Als het lastiger was geweest hadden ze voor Trentin kunnen gaan, nu zal het wel gewoon Molano worden. Hier had ook Jakobsen kunnen staan, maar ondanks de tegenvallende aankomst wil ik toch een beetje leven op het randje.
4. Aranburu. Als de aankomst wat langer in stijgende lijn liep had hij deze rit gewonnen, daar ben ik zeker van. Maar dit is te kort en niet lastig genoeg. Alsnog kan hij wel voor een ereplaats gaan, als hij tenminste nog steeds de ambitie heeft van een paar dagen gelegen. Toen reed hij vooral voor de rode trui, dat doel is nu wel definitief weg. Maar hey, een ritzege in een grote ronde is ook niet mis. Hij mag er gewoon voor gaan.
5. Aberasturi. Ik heb het eigenlijk al gezegd. Goede aankomst voor hem, maar hij gaat weer veel te ver zitten en dan moet hij veel te vroeg beginnen met sprinten en komt hij mooi opzetten maar te laat en nouja gewoon best wel ellendig. Zijn ploeg laat hem eigenlijk ook altijd in de steek, je ziet nooit veel renners om hem heen. Vandaag gaat er ongetwijfeld ook weer een renner van Caja Rural in de aanval, ik zet m'n geld op Lazkano. Toch iemand die hij in de finale goed zou kunnen gebruiken. Enfin, wellicht gaat het hem volgend jaar bij Trek wat beter af.

quote:

Op dinsdag 17 augustus 2021 14:17 schreef showtimer het volgende:

[..]
Sommige ploegen vinden het blijkbaar toch zwaar genoeg. UAE gaat voor Trentin, Israel voor Sep.

Dat noemen we gebrekkige voorbereiding, geloof ik.

quote:

Op dinsdag 17 augustus 2021 14:23 schreef showtimer het volgende:
De Lotto heeft na de opgave van Fré nog twee man met maagproblemen. Altijd tegen Lelangue.

Wij krijgen toch ook buikpijn als we denken aan een leven zonder kantoorklerken?

quote:

Op dinsdag 17 augustus 2021 14:41 schreef showtimer het volgende:

[..]
100%. @:johnlelangue gaat gelukkig al happen op nobuddies.

Drinkt John?