[Vuelta] Etappe 2: Caleruega - Burgos #1

Etapa 2: Caleruega. VIII Centenario de Santo Domingo de Guzmán - Burgos. Gamonal, 166,7 km

Nou, de kop is eraf. Burgos is weer op de kaart gezet met een fraaie tijdrit. Een tijdrit die zoals te verwachten viel gewonnen werd door de gouden Primoz Roglic. Met een gouden helm en een gouden fiets begon hij als laatste aan de opdracht, die door sommige onbenullen wordt omschreven als chrono, serieus, welke debiel noemt een tijdrit nu een chrono? Normaal doen. Enfin, Roglic kwam, zag en overwon. Dat had iedereen verwacht en is ook niet gek, maar door alle ontwikkelingen onderweg voelde ik toch enige teleurstelling. Alex Aranburu reed namelijk de tijdrit van zijn leven, hij knalde dwars door Burgos. Vooral zijn tweede deel van de tijdrit was vlekkeloos, iedereen beet zich stuk op de tijd van Aranburu. Aan het einde kwam Tratnik ineens dicht, maar verder bleef zo'n beetje iedereen op gepaste afstand. Het Baskische vlaggetje stond al klaar, totdat Roglic het feest kwam verstoren. De Sloveen smeet zich naar beneden en reed voor iedere seconde, het is duidelijk dat hij voor het derde jaar op rij de Vuelta wil winnen. Iedereen verloor aan het eind ten opzichte van Aranburu, behalve Roglic. Zes tellen sneller, op zo'n korte afstand mogen we dat afgetekend winnen. Meteen een ritzege in de pocket en uiteraard ook de rode leiderstrui, het zou zomaar kunnen dat hij die trui de volledige Vuelta mag dragen. Aranburu tweede, helaas. Toch sterk gereden, het zou mooi zijn als hij deze Vuelta alsnog een rit kan winnen. De verschillen bleven verder redelijk beperkt, al staan enkele onbenullen al op grote achterstand. Landa is meteen weer een tel of 40 kwijt, tja. Bernal 26, ook niet best. Carthy, matig. Pidcock, dat viel ook wel enigszins tegen. Vlasov deed het goed, net als Kuss. Dat komt niet slecht uit voor Jumbo, ze gaan een sterke ploeg nodig hebben om de trui naar Santiago te brengen. Nouja, goed, leuke kennismaking met de Vuelta van 2021, weinig boeiende gebeurtenissen verder. Een paar idioten die op de wegfiets voor de bergtrui gingen, maar dan zien dat Kuss met die trui gaat lopen, haha. Philipsen onderuit, ook niet zo snugger. Dat kan hem vandaag slecht uitkomen, want we gaan sprinten. De Vuelta zou wat makkelijker beginnen, dus gaan we op zondag naar een massasprint kijken. Zit niemand op te wachten, maar is wel ons lot.




Een eindje buiten Burgos gaat de eerste rit in lijn van start in Caleruega, een piepklein dorpje in de provincie Burgos en de regio Castilië en Leon. Er wonen hier liefst 420 mensen, bepaald geen metropool. Maar waarom zijn we dan in dit kleine en nietige dorpje? Nou, dat zal ik uitleggen. De heilige Dominicus (1170-1221) werd in Caleruega geboren. Hij wordt gezien als de stichter van de Dominicanen, ook wel de Predikbroeders genoemd. In Caleruega bevindt zich nog een klooster van moniale zusters Dominicanessen. Dominicus Guzmán (Spaans: Domingo) (Caleruega, koninkrijk Castilië, 1170 – Bologna, 6 augustus 1221), ook bekend als Dominicus van Osma en ook Dominicus de Guzmán genoemd, was de stichter van de dominicanen. Hij studeerde in Palencia en werd rond 1195 kanunnik van de kathedraal van Osma (tegenwoordig Burgo de Osma). In 1203 en 1205 begeleidde hij als subprior van het kathedraalkapittel bisschop Diego van Osma op reizen naar Scandinavië in opdracht van de koning van Castilië. Dominicus vatte hierdoor het idee op om in Scandinavië te gaan missioneren. Uiteindelijk kwam hij ook uit in Frankrijk en Italië. In dat laatste land zou hij komen te overlijden, dit jaar 800 jaar geleden. De kathedraal van Burgos bestaat 800 jaar en de heilige Domingo overleed 800 jaar, we hebben een thema te pakken! Dominicus inspireerde mensen door zijn opgewekte aard, praktische instelling en scherp oog voor de tekenen van de tijd. Hij richtte een dynamische orde op met als hoofdtaken prediking en zielzorg. Ook kregen de 'domini canes' oftewel 'honden van de heer' een grote rol te spelen in de kerkelijke Inquisitie. Van Dominicus zijn behalve enkele brieven geen geschreven werken bewaard gebleven. Jaja, onze Domingo. De Dominicanen, een Rooms-Katholieke bedelorde in 1215 gesticht in Frankrijk door onze vriend Domingo met als doel het Evangelie te verkondigen en ketterij te bestrijden. Gaaf doel, of net niet helemaal. Trivia: Dominicus Guzman's naam komt terug in de Dominicaanse Republiek met hoofdstad Santo Domingo, alsook op hetzelfde eiland in Saint-Domingue, het latere Haïti. Nou, goed, als je in Caleruega bent, om wat voor reden dan ook: je moet bij het Monasterio de Santo Domingo de Guzmán zijn. Een kicken klooster, de moeite waard. Er wonen nog steeds allerlei dominicanen, als je hier bent kun je zomaar een paar broeders of zusters zien lopen. Je kunt ook naar binnen, want het is een toeristische bestemming. Een half museum, zoiets. Goed voor alle pelgrims die hier passeren om een groet te brengen aan ome Domingo. Dat kan vrij letterlijk, want er is een standbeeld van deze beste man voor het klooster. Verder is er een mirador, en dat was Caleruega eigenlijk wel weer.



Iedere keer heb ik weer het idee om wat kortere stukjes te schrijven, maarja, dat mislukt meestal. Toch ga ik nu een nieuwe poging wagen. Vooral tijdens deze rit zou dat makkelijk moeten kunnen. Alhoewel, we krijgen misschien te maken met de factor wind. De eerste 20 kilometer van de rit rijden de renners over een brede, rechte en vlakke weg richting Aranda de Duero. Het gaat zelfs lichtjes naar beneden, terwijl het terrein volledig open is en de wind uit het noordoosten lijkt te komen, terwijl ze naar het zuidwesten fietsen. Schuin in de rug, ditdat. Beginnen we de Vuelta met een denderend waaierspektakel? Dat valt niet uit te sluiten. Al is het wel jammer dat de wind pas richting het eind van de dag echt lijkt aan te trekken, overdag zou het nog moeten meevallen. Bovendien is het niet continu open, we komen ook wat bomen tegen in het begin van de rit. Het zal wel meevallen allemaal. Is maar goed ook, want dit is de Vuelta en dus is er van integraal genot weinig sprake. Als het toch niet in beeld wordt gebracht kan het net zo goed zo saai mogelijk zijn. Na een paar kilometer fietst het peloton langs Baños de Valdearados, waar wat oude Romeinse resten zijn te vinden. Een kicken mozaïek, bijvoorbeeld. Voorbij dit dorpje gaat het weer vooral rechtdoor over een brede en vlakke weg die door een redelijk troosteloos gebied zal leiden. Wel wat bomen dus, maarja, alsnog vrij dor allemaal. Af en toe heerlijk open velden, waar eventuele wind wat kan doen, maar goed, niet te enthousiast worden dus. Na 21,5 kilometer fietst het peloton door Aranda de Duero, waar we niet al te lang geleden ook al eens waren. De vierde rit van de Ronde van Burgos eindigde hier, de massasprint zou gewonnen worden door Sebastian Molano. Hij was Aberasturi nét te snel af, altijd tegen Sjon. Merkwaardig genoeg lijkt de wind hier helemaal anders te staan, het is ineens tegenwind. Nee, dan begraven we die waaiers helemaal. Al draaien we na een paar rotondes en bochten in het centrum van Aranda de Duero wel naar het noorden, maar nee, ik zet het waaierverhaal in de ijskast. Geen verkeerde stad, Aranda. Beetje veel rotondes alleen.



Voorbij Aranda de Duero wordt het parcours iets glooiender, lichtelijk Spaans vlak. Al hoeven we daar vandaag niet veel van te verwachten, we tikken met pijn en moeite de 1000 hoogtemeters aan. Over brede en rechte wegen fietsen we verder door een vrij open terrein, dat soms gevuld wordt door wat wijnranken. Met dat wijn valt goed geld te verdienen, valt aan sommige bodegas te zien. Dominio de Cair, bijvoorbeeld. Opvallend gebouw, kunnen we wel stellen. Er zal voor de renners genoeg tijd zijn om dit soort dingen te bewonderen, want de rit stelt geen klote voor. Af en toe een bocht, af en toe een dorpje. La Aguilera, Gumiel del Mercado, dat soort werk. In de dorpjes wordt het soms wat technischer, verder zijn we getuige van helemaal niets. Ja, een brede weg langs velden vol wijnranken, 't is wat. We rijden verder naar Sotillo de la Ribera, door open velden. Redelijk minimalistisch op en af, boeiend. In Sotillo de la Ribera slaan de renners rechtsaf, niet lang daarna beginnen ze zowaar aan een echte klim. Het gaat een keer een kilometer aan 5% omhoog, nou nou poe poe. Nog steeds een brede weg vooral rechtdoor, ditmaal in een bosrijker gebied. Boven op dit klimmetje is het ineens helemaal open, maar de wind gaat niet echt op de afspraak zijn. Na een paar kilometer rechtdoor over het plateau te hebben gereden volgt er een minimaal afdalinkje richting Cabañes de Esgueva, waar we dan weer linksaf gaan slaan om over een iets minder brede weg verder te rijden dwars door een troosteloze omgeving. De komende kilometers komen de renners een paar uitgestorven boerendorpjes tegen, ze zien wat verlaten akkers en wat dode bossen. De inspiratie ligt hier niet voor het oprapen. Lichtelijk bochtige weg, die eigenlijk gewoon zo goed als vlak is. Maarja, tja. Na een kleine 60 kilometer komt het peloton na een bocht naar rechts uit in Torresandino, mogelijk het lelijkste dorpje op aarde. Werkelijk niet te doen. In de buurt vinden we wel de restanten van een klooster, terwijl we op een heuvel boven het dorp een auto in de lucht zien zweven. Een Seat 600 vormt het lokale hoogtepunt, meer weten de overgebleven mensen in Torresandino er ook niet van te maken. Een aflopende zaak.



Voorbij het vervallen Torresandino gaat het een paar kilometer wat vals plat omhoog, terwijl de weg weer een stuk breder is geworden. Door een kleurloze en kale omgeving gaat het weer vooral rechtdoor, een verschrikking van een rit. Na een kilometer of tien over deze eindeloze weg door het grote niets te hebben gereden rijden we langs Villafruela, daar moet je niet geweest zijn. Voorbij dit oord gaat het nog eens een kilometer of tien vooral rechtdoor over een brede en vlakke weg in het niets. Als het goed had gewaaid was dit wel een epische tocht geworden, nu mogen we de kilometers aftellen en het gras niet zien groeien omdat het daar veel te dor voor is. Na eindeloos rechtdoor te hebben gereden langs de ontelbare akkers slaan we voorbij een verlaten stenen schuurtje linksaf een slechter weggetje in. Over het gevlekte asfalt gaat het een kilometer of tien niet volledig rechtdoor verder richting Tordómar. De iets smallere weg loopt wat subtiel naar beneden en wordt voorbij Iglesiarrubia een stuk bochtiger, niet dat het ineens echt opwindend wordt hoor. Het blijft een troosteloze tocht, alleen de wind kan er wat van maken. Een treurige tocht over het platteland, met tussendoor een passage in een verlaten boerendorpje waar alle huizen op instorten staan. Naargeestig sfeertje, al wordt de weg hierna wel weer wat beter. Een paar kilometer later komen de renners uit in Tordómar, ook bepaald geen bruisende gemeenschap. De renners rijden over een smallere brug, van dat soort details hangt de rit blijkbaar aan elkaar. In Tordómar slaat men linksaf en bereikt men een gigantisch brede weg, die een kilometer of zes gevolgd gaat worden tot in Villahoz. De weg is breed, recht en lichtelijk glooiend. Beetje op en af, op een niet-boeiende manier. Kale, lege, schrale omgeving. In Villahoz slaan de coureurs rechtsaf, waarna ze over een andere weg verder gaan rijde naar Santa Maria del Campo. Eigenlijk gaat het gewoon een kilometer of acht rechtdoor over een brede weg, tussendoor rijden we alleen door het dorpje met de opvallende naam Mahamud. Vrij leeg terrein weer, heel licht glooiend, triest aandoende dorpjes. In Santa Maria del Campo slaan we rechtsaf, waarna we weer een paar kilometer vooral rechtdoor gaan rijden. Na 107 kilometer komt het peloton uit in Ciadoncha, op 60 kilometer van de finish. Ik presenteer u graag een stukje troosteloosheid:



Voorbij Ciadoncha loopt de weg een kilometer of vijf wat vals plat omhoog, terwijl het verder volledig rechtdoor gaat. We fietsen langs Presencio, spotten af en toe een boom maar zijn vooral getuige van eindeloze akkers vol met gruis. Dat vals platte gedoe stelt uiteraard ook niets voor, zelfs als je van deze rit niets verwacht mag je de verwachtingen naar beneden bijstellen. Precensio is verder geen onooglijk dorpje, zo hebben ze hier onder meer een kicken poortje en een deel van een oude stadsmuur, maar voor de sfeer van deze rit is de luchtfoto van Ciadoncha toch beter. Voorbij Precensio rijden we nog een kilometer of zes vooral rechtdoor in het luchtledige, waarna we na heel veel leegte in de buurt van Arenillas de Muñó scherp linksaf slaan. Over een iets smallere weg rijden we nu een aantal kilometer verder langs de akkers richting Estépar. Leuk random torentje in Arenillas, verder is het weer een volkomen verlaten dorp. Even later komen we uit in Mazuelo de Muñó, ook hier staat een random torentje. Enigszins bochtige weg, dat zorgt voor enige variatie. Buiten dat is het nog steeds helemaal niets. We rijden ook nog door Quintanilla Somuñó, het is maar dat je het weet. Paar bochten terwijl we over een iets smallere weg rijden die is omgeven door een beetje graan, klaar. Via Villavieja de Muñó, waar zowaar een listig bochtje licht, naar rechts, komen we na 127 kilometer uit in Estépar. Geen fraai dorpje. Bochtje naar rechts en naar links, dan rijden we vervolgens eigenlijk gewoon een kilometer of 12 zo goed als rechtdoor. Klein klimmetje net buiten Estépar, paar flauwe bochten daarna en dan gewoon rechtdoor knallen door de verloren provincie Burgos. Tussendoor fietst ment door het dorpje Villagutiérrez, waar de slingers ook niet hangen. Matig, recht, breed en vlak tochtje verder, weer langs eindeloze velden. Het peloton fietst ook nog door Isar, waar de weg tijdelijk wat smaller wordt. Verder valt er werkelijk niets te melden tot we Villanueva de Argaño bereiken, waar we rechtsaf slaan om over een brede en vrij rechte weg verder te rijden naar de tussensprint van de dag. Die tussensprint gaat na 150 kilometer volgen in Tardajos, blijkbaar is het ook meteen een bonussprint. Bonificaties rapen onderweg, vaak een totaal overbodige rubriek. In de Tour levert dat nooit wat op, dus doet de Vuelta nu ook mee. Slecht voorbeeld doet volgen. Enfin, de weg loopt een kilometer of vier redelijk rechtdoor vals plat omhoog, daarna gaat het een kilometer of vier heel licht naar beneden, nog steeds rechtdoor. Weer een tragisch lege omgeving, er groeit hier alleen maar onvrede. We komen uit in Las Quintanillas, van dit dorpje is het nog maar een paar kilometer fietsen tot in Tardajos. Rechtdoor over een brede en inmiddels vlakke weg, waarna er gesprint mag worden voor de echte sprint begint.



Na exact 150 kilometer volgt dus de tussensprint in Tardajos, een dorp dat ook niet echt aansprekend is. Het is nu nog een kleine 17 kilometer fietsen tot de finish, voor de sprinters toch vrij snel twee inspanningen achter elkaar. En de sprinters mogen dit jaar echt hun best gaan doen, want men heeft de puntentelling aangepast. Blijkbaar was het niet eerlijk dat de sprinters de groene trui niet konden winnen, want sprinters zijn zielig ofzo. Zijn ze niet, hadden ze maar fatsoenlijke renners moeten worden. Maar goed, ze krijgen dus deze Vuelta een heleboel ritten cadeau en ook nog een kans op de groene trui, het leven is oneerlijk. Dit geheel terzijde, we gaan ons maar eens opmaken voor de terugkomst in Burgos. Na de tussensprint gaat het een kilometer of twee rechtdoor op een vrij vlakke manier, via een lachen bruggetje rijden we over de Arlanzón om vervolgens uit te komen bij een rotonde, na een eindeloze bocht slaan we uiteindelijk rechtsaf. Hierna gaat het een kilometer of twee volledig rechtdoor over een brede weg, alvorens de renners bij de volgende rotonde direct rechtsaf slaan. Hierna volgen we vier kilometer dezelfde weg, die niet volkomen recht zal zijn. Richting het centrum van Burgos komen we een paar rotondes tegen, waar we wel steeds rechtdoor moeten. Een rotonde of vier later slaan we linksaf, het gaat hierna iets meer dan een kilometer rechtdoor over een brede en vlakke weg. Redelijk gemoedelijke finale, tot nu toe. We komen weer uit bij een rotonde, die langs de rechterkant genomen moet worden. Die rotonde nemen we voor driekwart, het wordt een lange bocht. Daarna gaat het naar rechts en volgen we weer een kilometer dezelfde weg. Vals plat omhoog, vooral rechtdoor. We komen uit bij een nieuwe rotonde, waar we scherp rechtsaf slaan. We bevinden ons inmiddels op een industrieterrein, hier gaat de finale van de rit pas echt beginnen. Vijf kilometer te gaan, heel veel zin in. Het gaat rechtdoor tot op vier kilometer van het eind, met twee hinderlijke rotondes onderweg. Op vier kilometer van de finish komen we de derde rotonde tegen, hier slaan we rechtsaf. Het was vrij vlak, maar richting die laatste rotonde loop het al iets omhoog. Voorbij de rotonde gaat het een halve kilometer omhoog aan 4%, zoiets, als ik heel genereus ben. Het lijkt een wereldklim als je naar het profielkaartje kijkt, maar in de praktijk valt het zoals kenners weten vaak mee. Na dit klimmetje gaat het lichtjes naar beneden, maar wel rechtdoor. Op drie kilometer van het eind komen we een rotonde met een gek kunstwerk tegen, voorbij deze rotonde gaat het eigenlijk min of meer rechtdoor tot op 1,5 kilometer van de meet. Langs enkele opvallende flatgebouwen blijft de brede weg lichtjes naar beneden lopen, tot op iets meer dan twee kilometer van het eind. We komen nog een rotonde tegen, en nog een. En dan verplaatsen we ons van de rechterkant van de weg naar de linkerkant van de weg, waardoor we bij de volgende rotonde langs links passeren. Niet lang na die rotonde volgt er een scherpe bocht naar links, hierna gaat het rechtdoor tot aan de finish. In de laatste anderhalve kilometer is de weg breed, recht en vlak. Nee, niet helemaal vlak, want het is Spanje. Een sprintje lichtjes lafjes vals plat bergop, volledig vlakke sprints bestaan tegenwoordig niet meer. Makkelijke sprint wel verder, op dat lichte hoogteverschil na. Op de rotondes na is het een enorm vanzelfsprekende finale, alleen even opletten dat je niet te vroeg begint met sprinten op die licht oplopende strook.



De rit eindigt in Gamonal, een wijk van Burgos waar 28.000 mensen wonen. Naar het schijnt is dit weer een ouderwetse knip- en plakactie, want het was hier dat Bauke Mollema in 2013 zijn rit won. Het laatste stuk van deze rit is gelijk aan de 17e rit van de Vuelta van 2013. Van Calahorra ging het naar Gamonal, alwaar Bauke Mollema in de laatste kilometer op het juist moment zijn aanval plaatste. Er volgde niet direct een reactie, waardoor hij zijn poging kon volhouden tot aan de finish. Hij won, vlak voor Boasson Hagen en Richeze. De sprinters hadden zich laten verrassen, al was het wel een andere rit. Die rit kende meer beklimmingen onderweg en volgde aan het eind van de Vuelta, ondanks het feit dat de aankomst hetzelfde is zal het lastig zijn hier een Mollemaatje uit te halen. In het verleden is mijn blijkbaar zelfs nog vaker aangekomen in Gamonal, zoals men überhaupt vaak in Burgos is geweest. Niet altijd voor een aankomst, soms ook voor een vertrek. De tragische rit naar Peña Cabarga in de Vuelta van 2010 begon hier, mijn PTSS speelt meteen weer op. Burgos is vooral de stad van Alessandro Petacchi, hij won hier liefst drie keer. Ook Mark Cavendish en Oscar Freire wisten hier te winnen, uiteindelijk zijn toch meestal de sprinters aan het feest. Maar zeker niet altijd, zo wist de altijd sympathieke Egoi Martinez hier in 2006 een rit te winnen. Ook de sympathieke Baskische Venezolaan Unai Etxebarria won ooit een rit in Burgos, je kan hier duidelijk alle kanten op. Sprinters, Nederlanders, Basken, van alles wat. Ook Jos Lammertink en Henk Nijdam wonnen hier ooit, ik bedoel maar. Gamonal is blijkbaar de belangrijkste wijk van Burgos, volgens Wikipedia wonen hier zelfs 60.000 mensen. Hmm, 28.000 of 60.000, subtiel verschil wel. Het was eerst gewoon en gezellig dorpje, dat uiteindelijk is vastgegroeid aan Burgos. Paar flinke appartementen en flats erbij, een typisch Spaans fenomeen. De hoofdstraat is de Calle Vitoria, hey, daar finishen we toevallig. Deze straat is zelfs vijf kilometer lang, maar wij werken slechts 1,5 kilometer daarvan af. Volgens Wikipedia is er zelfs nog een relletje geweest over deze straat, we gooien er de brakke vertaling in: In januari 2014 zouden de verbouwingswerkzaamheden van Vitoria Street beginnen om het uiterlijk van een stedelijke kruising permanent te onderdrukken, evenals de ombouw ervan tot een stedelijke boulevard, vernauwing van de rijstroken en een ondergrondse parkeergarage. Deze werken als geheel, met een hoog budget en de verdenking van economische belangen die niets te maken hadden met de dubieuze verbeteringen die haalbaar waren, veroorzaakten hevige buurtprotesten, langdurige rellen en algemene mobilisaties op nationaal niveau, soms met gewelddadige woordenwisselingen. Een van de oorzaken van deze mobilisaties was de opheffing van de parkeerplaatsen aan de oppervlakte die de aanleg van de boulevard met zich meebracht. De Calle Vitoria ziet er dus nog steeds hetzelfde uit als in 2013, een glas en een plas enzo. Er is zelfs een heel Wikipedia-artikel over dit avontuur, Conflicto de Gamonal de 2014, jaja. Spanjooltjes kunnen wel protesteren, verder is de bron van talent vrij uitputtelijk. 't Is verder sowieso een onooglijke wijk, de kerk die de aandachtstrekker zou moeten zijn stelt bijzonder weinig voor. We sluiten af met een sfeerbeeld van deze wijk:



In startplaats Caleruega zou het overdag 36 graden moeten worden, genieten hoor. Geen kans op regen, of wat had u gedacht. Wind vanuit het westen, is nu ineens het oordeel. Dan hebben we de eerste kilometers te maken met tegenwind, ook goed. Voorbij Aranda de Duero, na 20 kilometer, gaan we draaien. Hierna kan het wat interessanter worden, voorbij Sotillo de la Ribera zou de wind bijvoorbeeld een tijd schuin in de rug kunnen staan. Daarna is er weer een tijd tegenwind, vooraleer we voorbij Torresandino weer een tijd wind schuin in de rug zouden kunnen hebben. Voorbij Villafruela, na een kilometer of 70, staat de wind een tijd vol in de rug, waarna we gaan draaien en de wind toch vooral tegen zal staan. Het is ook maar de vraag of het überhaupt hard genoeg waait, daar lijkt het eigenlijk niet op. Zodra we echt koers gaan zetten richting Burgos draait de wind ook, in de buurt van Burgos komt de wind eerder uit het noorden. We worden daardoor een tijd geconfronteerd met wind schuin tegen, later zal het gewoon helemaal tegen zijn. Bovendien waait het hier überhaupt niet meer zo hard. Als we met waaiers te maken krijgen dan vrij vroeg op de dag, waarna alles later waarschijnlijk wel weer zal samensmelten gezien de ongunstige omstandigheden. De laatste 100 kilometer zonder gunstige wind, zo'n beetje. Eenmaal we Burgos zien draait de wind weer wat verder, dan komt ie ineens weer uit het noordoosten en waait ie ook wat harder. Wil zeggen dat we aan het eind van de rit vooral met wind schuin tegen te maken hebben, we gaan dus gewoon sprinten, klaar, geen gezeik. Slechts 31 graden in Burgos, blijkbaar, jeetje, valt mee zeg. Geen kans op regen en tegen het eind van de middag trekt de wind aan. Maar voordat het echt hard gaat waaien zijn de renners wel binnen. Ze vertrekken om 13:32, na een korte neutralisatie van slechts zes minuten beginnen ze er om 13:38 echt aan. Eurosport 1 is er blijkbaar om 15:00 bij, de PLAYER al een paar minuten eerder. Sporza houdt het op 15:50, denk ik. Maakt in zoverre uit dat we eventueel waaiergenot gaan missen, het tweede deel van de rit is niet gunstig voor waaiers en het deel dat we gaan zien gaat dus sowieso de moeite niet waard zijn, feest! De aankomst wordt verwacht tussen 17:20 en 17:41, dan weet u dat.



Had een waaierritje kunnen zijn, dan was het nog wat geweest. Beetje rijden over de kale hoogvlakte, dan zoek je de potentie wel op. Maar het lijkt er niet echt op dat we veel geluk gaan hebben. Hooguit in het begin van de rit, maar dan moet je nog die laatste 80/90 kilometer zien te overbruggen, met voornamelijk wind tegen. Niet te doen, tenzij een van de grote favorieten meteen ergens in de mongolenwaaier bungelt. Een waterkansje, maar het blijft droog. We gaan gewoon sprinten, we gaan geen verwachtingen kweken. Begin van de Vuelta, iedereen is nog fris en scherp, op Philipsen na misschien. Een koninklijke sprint kan het worden, alhoewel het deelnemersveld qua sprinters zo treurig is dat dit sowieso niet leuk wordt. Geen woorden meer aan verspillen.
1. Jakobsen. Gewoon, voor het sentiment, enzo. Zou wel schitterend zijn als hij na alle ellende weer een rit in een grote ronde kan winnen. In 2019 won hij twee ritten in de Vuelta, het is spannend om te zien of hij dat niveau opnieuw weet te halen.
2. Demare. Matige Tour, daarna niet meer in koers gezien. Een beetje een vraag waar hij staat, maar dat gaan we snel genoeg beleven. Met deze concurrentie moet hij sowieso een rit gaan winnen, misschien wel meerdere.
3. Philipsen. Gisteren op z'n bek gegaan, dat is nooit gunstig. Gaat daarom vandaag niet winnen, ook al zou de schade zijn meegevallen. Maakt niet uit, toch een streep op de carrosserie.
4. Molano. Stevig op dreef in de Ronde van Burgos, dit is dus echt zijn grondgebied. Maarja, de concurrentie daar was natuurlijk helemaal niets. We moeten niet verwachten dat hij plotsklaps ritten gaat winnen in de Vuelta, dat zou vrij gek zijn. Maar een hele sloot aan ereplaatsen, waarom niet? Als Trentin zijn karretje maar niet in de poep rijdt.
5. Aberasturi. Sjon! Sjon! Sjon! Mag het weer helemaal zelf uitzoeken in begint ergens helemaal achteraan met sprinten, waardoor hij nooit meer in de buurt van de ritzege komt. Mijn gooispullen liggen al klaar, ik kijk enorm niet uit naar deze rubriek.