Ik ga al ruim 5 jaar met een vrouw om die ook anderhalf jaar mijn vriendin geweest is.
Voordat ik met haar een relatie begon wist ik al dat zij een behoorlijke lijst had qua ziektes lichamelijk maar ook psychies,maar gezien ik zelf ook wel het een en ander mankeerde vond ik dat geen blokkade om wat te beginnen met elkaar, ik vond haar leuk en zij mij dus we gingen samen, in onze relatie waren ziekenhuizen bezoeken geen uitzonderingen, grotendeels voor haar,soms voor mij, als we weg gingen naar een andere stad moesten we altijd voor haar naar het ziekenhuis, ik volgde want ik dacht dat er echt wat was,maar er kwam eigenlijk zelden nooit iets echts uit,ook daar zocht ik eigenlijk niks echt achter
Ook op vakanties moesten we altijd naar het ziekenhuis,een keer was duidelijk want toen had ze wat gebroken maar de andere 2 keren waren vaag.,maar nooit wat achter gezocht, zeg eerlijk dat ik ook vrij naief ben/was
De relatie knapte onder andere omdat ze mij te passief vond, maar we bleven wel vrienden,goede vrienden zelfs, dat wekte beter als de relatie, al bleef ze wel zeuren over mijn passief zijn.
De ziekenhuisbezoekjes en bezoekjes naar de huisartenspost bleven zo af en toe doorlopen, maar de laatste 3 maanden is daar plotseling een enorme verandering in gekomen, het is plots enorm toegenomen, bijna elke keer dat ik kom is ze ziek zwak en misselijk of enorm moe of zwaar depressief en ik kom elke week.
Het opvallende is dat als haar vriendinnen komen dat ik dan nooit hoor dat ze naar huisartsenpost,of ziekenhuis is geweest,
Nu ben ik gaan puzzelen, met mijzelf gaat het de laatste maanden veel beter, ik ben veel actiever en dat passieve is langzaam er aan het eraf aan het schaven, nu had ik het er met haar erover om iemand te helpen die ik ken via instagram met veel ongemakken en zij kent die ook, haar reactie was die stelt zich aan dat moet je niet doen
Bizzare is dat als ik terug denk dat zij eigenlijk sindsdien het gedrag vertoont wat ze nu doet, ik zal een voorbeeld geven, ik was bij haar in Nijmegen in het Radboud ziekenhuis voor de ogen, we waren klaar, en we gaan op een muurtje zitten wat te eten, krijgt ze een epeleptische aanval, nou een hele toestand daar, gelukkig dicht bij het ziekenhuis,naar de eerste hulp,krijgt ze daar ook nog van die aanvallen, een neuroloog ziet dat gelukkig.
10 minuten later komt die neuroloog terug en zegt dit is geen epilepsie,mevrouw is ook al getest in Zwolle en daar kunnen ze ook niets vinden wat daar op wijst dus wij denken dat het een psychische aandoening is, de man legde nog netjes uit dat ze niet dachten dat ze gek was etc, maar zij reageerde helemaal niet, dus de arts zei ik kom straks wel terug, de arts was nog niet net de deur uit en ze zei het hoeft niet meer.
Dat zei ze ook toen de arts terug kwam, dood gaan was de optie nu.
Ik ben daarna bezig geweest met allerlei instanties om te voorkomen dat er iets mis zou gaan, de dag erop ook nog en toen was het weer over
Ze zoekt ook dingen op internet en vraagt dan aan mij of dat ook past in haar ziektebeeld,ze heeft van zoveel dingen last dat bijna niks uit te sluiten valt
Maar om bij mezelf te blijven, ik heb ernstig het gevoel dat ik genept word en dat ik gebruikt of misbruikt word, ik wil haar best helpen,met al mijn liefde maar op deze manier lijkt me dat niet een optie, ik denk dat ik haar hier toch op een of andere manier mee moet confronteren( geen idee nog hoe) en dan kijken hoe ze reageert, en indien mogelijk wil ik haar dan nog wel helpen, ze is eigenlijk mijn enige maatje dus ik ben haar niet graag kwijt maar ik wil ook niet graag zo behandeld worden als ik het allemaal goed zie
sorry voor het lange verhaal