Anekdotes uit Cuba

Om met een crosspost te beginnen:

=========

In Cuba hoorde je op straatfeesten vooral veel reggea en rap. Een verademing na de vele o zo authentieke bandjes die bij elke gelegenheid Guantanamera en andere klassiekers aan je tafeltje kwamen kwelen. Uiteraard in de hoop op dollars.
Maar goed, tijdens die feesten op straat viel me een bepaald nummer op dat wel goed klonk, maar ook volkomen onbekend. Kennelijk een lokale hit.
Op een van de laatste dagen van de reis zijn we met een boot op weg naar een palmeneilandje voor een ontspannen dagje strand. Op de boot klinkt weer hetzelfde nummer en van een van de bemanningsleden verneem ik eindelijk wat het is: Candy Man, inderdaad een Cubaan en wel uit Santiago de Cuba. Erg populair.
De dag erop reizen we door naar Havana. Ik wandel rond en word onmiddellijk weer door jongens op straat aangesproken. Nee, ik wil geen sigaren. Ja, ik weet al waar ik vanavond wil eten. Nee, ik heb geen T-shirt bij me om weg te geven. Maar ik bedenk me: misschien kan een van deze ritselaartjes zich nuttig maken door mij een CD-winkel te wijzen..
De jongen begint enthousiast te lachen als ik vertel wat ik wil. Tuurlijk, kan geregeld worden! Candy Man? Sure! Come with me! We lopen verder en ondertussen worden me de oren van mijn kop gekletst. Over zijn opleiding tot automonteur, zijn zus die vandaag jarig is. Dat het 31 december is en dus groot feest. Et cetera. Et cetera.
We komen aan bij het huis van een vriend en ik wacht. Helaas, deze kan pas morgen de gewenste CD leveren. We lopen verder en verder. Of ik Buena Vista Social Club gezien heb? Wat voor weer het is in Nederland? Enzovoorts. Hij geeft me een muntje met beeltenis van Che Guevara en koopt wat pindas bij een straatverkoper. Ondertussen lopen we maar verder en verder.
Hij wil me naar een bar brengen. Daar moet ik dan even wachten terwijl hij naar zijn huis loopt om de gevraagde CD op te halen. Gratis. En ook een CD van de salsaband van zijn zus. Hij had immers beloofd dat ie me vandaag aan een CD van Candy Man zou helpen? Nou dan! Aangekomen bij de bar moet er eerst gedronken worden: een Mojito voor hem en een voor mij. Dan nog eentje en daarna gaat ie echt de CD halen. Had ie toch beloofd? Nou dan!
Inderdaad, halverwege de tweede Mojito staat ie op en verdwijnt. Ik wacht een kwartier tot ie weer verschijnt. Met een CD inderdaad. Een CD-R, waarvan op geen enkele manier blijkt wat en of er wel iets op staat. Dit moet de Cd van Candy Man zijn. Over de salsaband van zijn zus spreken we niet meer.
Hij drinkt verder van zijn Mojito en dan komt toch eindelijk de aap uit de mouw. Hij heeft een kindje van twee jaar oud, zegt ie (als ik iedereen in Cuba moet geloven die claimt een klein kindje te hebben, moet het land een waanzinnige bevolkingsgroei kennen). Hij heeft weinig geld en melk is zo duur. In de oude stad kost het maar vier dollar, maar hier kost een pak melkpoeder wel tien dollar! Kan ik niet een pak voor hem betalen? k slik de vraag in waarom hij zijn melk dan niet in het oude centrum koopt en wil weg.
Of ik al weet waar ik vanavond wil eten? Hij weet echt een heel goed adresje. Ik zeg dat ik met vrienden ga eten en dat we al weten waar. Ik moet bovendien terug naar het hotel (een smoes). Of hij niet even mee kan lopen naar het hotel, dan kan ie daar misschien mijn vrienden overhalen?
Eerst maar eens de drankjes betalen (ik betaal, dat spreekt voor zich). Godverdomme! Zestien dollar! Ik was inmiddels gewend aan de plaatsen buiten Havana, waar een cocktail gemiddeld 2,50 dollar kost. Het is weer even schrikken dat het hier vier tot vijf dollar per drankje is. Ik heb dus al acht dollar aan hem gespendeerd, terwijl een CD hier gemiddeld vijf dollar kost. No way dat ik ook nog melk voor hem koop.
We lopen naar buiten. Hij moet nog even terug naar binnen. Even naar het toilet. Als ie weer naar binnen is gestapt aarzel ik een seconde. Dan loop ik snel weg, zonder nog om te kijken. Het is niet netjes, maar ik heb er nu genoeg van en dit is de makkelijkste weg om van hem af te komen.

(thuis blijkt dat er helemaal niks op de CD staat).

De volgende dag, Nieuwjaarsdag, loop ik door een winkelstraat in het oude centrum van de stad. Bijna alles is gesloten, maar juist een muziekwinkel blijkt open te zijn. Ik stap binnen, bekijk de CDs, maar vind niet wat ik zoek. Iemand spreekt me aan. Of hij me kan helpen? Ik vertel wat ik zoek en hij lacht. Nee, dat hebben ze niet. Ze hebben alleen CDs van officiële artiesten. Hij vindt het wel goed, maar verkoopt het niet.
Waar kan ik dan wel de gezochte CD vinden, vraag ik. We wachten op een collega die aan het lunchen is. Eenmaal terug gekeerd blijkt deze collega de CD wel te kunnen leveren, maar pas morgen. Morgen ben ik echter al terug in Nederland. Hmm, momentje. Hij belt even een vriend. Geregeld! Ik moet om twee uur terug komen. Dan is de vriend er ook, met de CD. Kost zeven dollar. Prima.
Om twee uur ben ik terug in de winkel. Momentje nog! De vriend woont aan de andere kant van de stad en moet per taxi komen. Elk moment! Tegen drie uur stapt de vriend de winkel in, met CD-R met gekopieerd hoesje. De winkelbediende stopt de CD in een stereosetje en laat horen dat er op staat wat er op moet staan. Ik betaal zeven dollar en vertrek. Met CD van Candy Man.

Pfff.

Tegen het eind van de reis waren we in Vinales; een dorpje van hooguit een paar duizend zielen. Het bestaat uit een stuk of vier evenwijdige straten en de dwarsstraten en er is eigenlijk weinig bijzonders te doen of te zien. Het gaat om de gelijknamige vallei waarin het dorpje ligt, waar prachtige bergen van gerodeerde kalksteen staan temidden van koffieplantages.

Op die avond waren twee reisgenoten en ik aanbeland in een van de twee kroegen van het dorp. Die sloot om 01.00 uur, net als de andere kroeg aan de overkant van de straat. Geen nood: een Cubaanse jongen kende wel wat mensen bij die andere kroeg, zodat we daar toch naar binnen mochten. We zijn daar dus verder gegaan met drinken (cuba libre uiteraard), kletsen en er werd koude, gebraden kip gegeten.

Zo rond 03.30 uur vond men het daar ook wel welletjes en moesten we gaan. Op straat kwamen we toevallig een Nederlands echtpaar tegen dat we al eerder die avond ontmoet hadden. Zij waren met hun Cubaanse chauffeur in hun huurauto (een klein Suzuki jeepje) door het dorp aan het karren op zoek naar iets wat nog open was. Zonder succes.

De chauffeur wist echter nog wel wat. Een van mijn reisgenoten vond het toen wel genoeg geweest en verdween naar het hotel. De rest van het gezelschap propte zich in de kleine Suzuki: mijn reisgenoot en ik samen met een Cubaanse jongen en twee Cubaanse meiden op de achterbank en het Nederlandse echtpaar samen op de passagiersstoel, zodat we met z'n achten in de auto zaten.
Het brandstoflampje brandde al (en het was te laat om nog ergens te kunnen tanken), maar dat verhinderde de chauffeur niet om het dorp uit te stuiven, de Cubaanse nacht in. We kwamen aan bij een gesloten bar in the middle of nowhere. Met rieten parasols, onder de bomen en naast een kabbelend beekje. De bar werd voor ons geopend, er werd muziek opgezet en we konden weer verder tot een uur of vijf, toen het ook daar ophield.
Weer met z'n allen die auto in gepropt en kennelijk had iemand weer kip besteld, want er moest ook nog een bord met twee gebraden kippen mee.

We reden dus terug: midden in de nacht, god weet waar, met forse snelheid over het platteland, opgepropt in een kleine auto waarvan al de hele tijd het brandstoflampje brandde, met acht personen waarvan ik er zes voor die avond nooit had gezien en met een bord met twee kippen...

quote:

---

Op woensdag 29 januari 2003 13:47 schreef TechXP het volgende:
Kon je het liedje niet gewoon via kazaa downloaden?

---

Maar probeer het eens.

En wat vond je er nu van? Ikzelf had er nogal gemengde gevoelens over (zie Cuba ).
Ik lees trouwens niks over kerels die hun zus te koop aanbieden. Vooral Santiago is rampzalig...

quote:

---

Op donderdag 30 januari 2003 16:14 schreef Hik het volgende:
En hoe waren de prijzen daar? Hoor van veel mensen dat het duur is, maar dat zijn de mensen die niet erg back-pack-reizen, zeg maar...

---

quote:

---

Op donderdag 30 januari 2003 16:14 schreef Hik het volgende:
Ben je trouwens weer met een reisorganisatie gegaan of deze keer op jezelf? En hoe waren de prijzen daar? Hoor van veel mensen dat het duur is, maar dat zijn de mensen die niet erg back-pack-reizen, zeg maar...

---

De prijzen waren redelijk, maar je kunt het natuurlijk zo duur maken als je wilt. We hebben nog geinformeerd wat het zou kosten om op oudejaarsavond naar de befaamde Tropicana show in Havana te gaan. Het antwoord: 250 dollar...
Eten in een restaurant of bij particulieren kost je meestal tussen de 8 en 10 dollar voor de complete maaltijd inclusief een drankje. Het eten is overigens over het algemeen nogal matig tot buitengewoon slecht.
Een taxirit van het centrum van een stad naar een buitenwijk kost meestal zo'n 3 tot 5 dollar. En dan neem je bij voorkeur dus geen Lada maar zo'n mooie oude Amerikaan!

quote:

---

Op vrijdag 31 januari 2003 18:00 schreef Maja het volgende:
In sommige kleine dorpjes konden we niet anders dan in een Lada stappen, omdat dit de enige taxi was die nog reed

---

quote:

---

Op vrijdag 31 januari 2003 17:52 schreef k_man het volgende:
Eten in een restaurant of bij particulieren kost je meestal tussen de 8 en 10 dollar voor de complete maaltijd inclusief een drankje. Het eten is overigens over het algemeen nogal matig tot buitengewoon slecht.

---

Bij particulieren derentegen heb ik zonder uitzondering lekker gegeten. In een aantal gevallen zelfs excellent!

quote:

---

Op vrijdag 31 januari 2003 18:24 schreef Maja het volgende:
Maar na 1 dollar fooi waren ze de koning te rijk

---

quote:

---

Op vrijdag 31 januari 2003 19:44 schreef Aernout het volgende:
Bij particulieren derentegen heb ik zonder uitzondering lekker gegeten. In een aantal gevallen zelfs excellent!

---

Ik vond het ook bij particulieren vaak erg matig. Al maakt de sfeer wel veel goed.

Het strand van Cayo Levisa

Santiago de Cuba