[Wegwielrennen] #13: GOUD! Weer Anna die goud wint

Dag, kijkers. Er leiden meerdere wegen naar Rome en dus vermoedelijk ook naar Tokyo. In de enige sport met enige relevantie gaan wij opzoek naar opvolgers van Fabian Cancellara en Gouden Greg.



De Tour, die schijn je in je bed te winnen. Of dat ook echt zo is kan ik helaas niet verifiëren, maar hier, vooral in de wegrace, zou dat meer op kunnen gaan dan ooit. Terwijl de een tot medio juli met angst, zweet en tranen aan het vechten is voor een gele trui, ligt de ander in luilekkerland ergens in Japan. Dat laatste zou wel eens de winnende formule kunnen zijn, want tussen de Champs (18 juli) en het startschot in Musashinonomori Park, what's in a name, zit welgeteld zes dagen. Tel daarbij op dat de slotrit van de Tour ergens laat in de avond eindigt en dat de vliegreis zelf ook nog gemaakt moet worden en je hebt potentieel een probleem. Tijd om te acclimatiseren aan het kwik en aan de tijd is nauwelijks aan de orde.

Beide parcoursen zijn zeer selectief, met respectievelijk zo'n 4900 en 850 hoogtemeters. Daarmee zou je in eerste instantie wijzen naar een behoorlijk lichtgewicht, maar Gouden Greg heeft ons laten zien dat zoiets in een Olympische setting geen pré is. Dit is namelijk een wedstrijd op zich. De wielen zijn immers rond (sommigen uit een bepaalde kluis in deze tijd net iets ronder dan de anderen) en het is man tegen man. Als dat draait, zitten hier heel wat vervelende renners in om tegen te koersen.

Wij, als kijkers, de personen waar het echt om draait, dienen op 24 juli onze wekker te zetten om precies 04:00. Op dat moment zal de eerste van 232 kilometer worden aangevat. Tussen het eerdergenoemde Musashinonomori Park en de finish in Fuji Circuit, zitten vijf behoorlijke beklimmingen. De eerste is Doushi Road. Het is lastig te zeggen wanneer die precies begint, maar laten we het op zeventig kilometer houden. ~ 4 kilometer, ~ 6.5%. Niet veel later volgt Kagosaka Pass. Qua lengte en percentage ook niet veel soeps: ~ 2 kilometer, ~ 5%. Vanaf dan wordt het leuk. Fuji Sanroku. Dat gaat al richting de 15 kilometer in lengte. Het is een enigszins onregelmatige klim en de percentages lopen uiteen, maar er zitten toch al gauw wat stukken in van >8%. Hoewel de Olympische wegritten moeilijk te voorspellen zijn door de breedte van ploegen (of gebrek aan), barst de finale vermoedelijk open op zo'n 50 kilometer van de streep: Mikuni Pass. Iets minder dan zeven kilometer en gemiddeld meer dan 10%, hallo. Als je daar boven bent is het nog niet gedaan, want na een korte afdaling en wat plateau, doen we nog een tweede keer Kagosaka Pass. Na een lange afdaling ligt de finish dan in Fuji Circuit, tussen 11:00 en 11:30.

Tijdens de wegrace zullen wij constant het genoegen hebben om, hoewel we er niet naartoe noch overheen gaan, aan te kijken tegen de heilige berg. Daar waar legendes worden geschreven en daar waar de goden zich onderscheiden van de stervelingen: Mt. Fuji. Chris Harper, Marcos Garcia, Oscar Pujol, Rahim Emami, Mirsamad Pourseyedi. Hugh Carthy wordt nog altijd zwetend wakker 's nachts.



De tijdrit is eveneens zwaar en met 44 kilometer toch wel mooi qua lengte. In deze kilometers krijgen de heren een rollend parcours voorgeschoteld, waar eigenlijk geen meter vlak te vinden is. Op, af. Op, af. Op, af. Kritiekpunt: er is zo te zien maar één tussenpunt, precies halverwege. Op het oog is het daarmee een ideaal parcours voor niemand minder dan de enige echte en tevens ONZE Tom Dumoulin, maar zo zullen er nog wel tien anderen zijn die zo redeneren. Ik noem Wout, ik noem Remco, ik noem, ja, wie niet eigenlijk? Daarnaast is Pippo, hoewel menselijk, zo'n gigantisch fenomeen, daar kun je van winnen en daar kun je van verliezen, die is niet te peilen. Voor deze wedstrijd mogen we de wekker zetten om 04:30, is dat niet prachtig?



Women's Road Race



Women's Time Trial



Even resumeren:
24/07: wegrace mannen, 04:00
25/07: wegrace vrouwen, 06:00
28/07: tijdrit vrouwen & mannen, 04:30.

Even mijn samenvatting. De Nederlandse vrouwen hebben goed gereden vandaag, in mijn beleving. En met een fantastische zilveren plek voor Annemiek van Vleuten.

België lacht ons nu wel uit, maar de hele rit alles en iedereen opofferen om uiteindelijk ook tweede te worden, zoals Wout van Aert gisteren, is precies dezelfde uitkomst.

Op de beklimmingen op ongeveer 64 kilometer tot 52 kilometer voor de finish kon je zien, he gemakkelijk de Nederlandse rensters de vooraf hoog ingeschatte concurrentes er vrij gemakkelijk afreden.
Dus de tactiek van de Nederlandse ploeg was absoluut niet verkeerd. Je kunt niet met nog 130 kilometer koersen al zo de koers gaan bepalen.