Mijn leven is best hopeloos. Dit komt omdat ik een serieuze psychiatrische aandoening hebt, namelijk schizofrenie.
Ik heb telkens ruzie met mijn moeder omdat ik kleine fouten maakt, wat zij niet vind kunnen. Ik ben nu op vakantie op Curaçao en het gaat redelijk, maar we hebben tot nu toe nog steeds best veel ruzie.
Veel dingen gaan mis, vanwege deze aandoening. Sommige mensen zeggen dat ik mijn aandoening als excuus gebruik, maar ik vind dat het echt niet zo is. Het is gewoon een hele vervelende handicap. Ik wil graag definitief emigreren naar Curaçao, een master doen, en advocaat worden. Ik weet niet of ik het kan.
Wat vooral heel pijnlijk is van deze aandoening, is dat de meeste mensen geen empathie voor hebben. Ze kunnen het niet zien, het is niet tastbaar. Als ik in een rolstoel zat, dan zouden mensen meer begrip voor hebben denk ik. Want dat kun je zien.
Ik wil graag een redelijk succesvol leven hebben. Het hoeft niet perfect te zijn, maar ik wil tenminste zelfstandig kunnen leven en voor mezelf zorgen. Ik heb een goede jeugd gehad. Lieve moeder, veel vrienden, altijd genoeg. Maar nu lijkt het alsof ik gedoemd ben om een ellendige leven te lijden. En dat maakt mij depressief of hopeloos.
Is het echt zo hopeloos als ik het schetst? Ik weet niet. Zoals het nu gaat, leef ik oké omdat ik veel steun krijg van familie. Zonder familie zou ik dakloos zijn, denk ik. Of diep in de schulden.
Hoe kan ik het beste van mijn leven maken, ondanks schizofrenie?
To truly try means to accept God's love, his healing, to accept the world can be ugly, but your heart doesn't have to be."