Help mijn kind is slim! Hoe ga je om met hoogbegaafdheid? #6

quote:

Op dinsdag 7 september 2021 11:00 schreef Nanukerst het volgende:
Hier was de start gisteren echt dramatisch. Hij kwam compleet lamgeslagen uit school met z'n ziel onder z'n arm, wilde er geen woord over kwijt, was extreem boos en verdrietig.. Fingers crossed dat het gewoon de overgang is, want wij als ouders zaten gisteravond echt een tikje ontredderd op de bank samen.

Crap . Wat rot, voor hem en jullie. Gaat hij 2 dagen achter elkaar naar school of is hij vandaag thuis?

quote:

Op dinsdag 7 september 2021 11:07 schreef Phaidra het volgende:

[..]
Crap . Wat rot, voor hem en jullie. Gaat hij 2 dagen achter elkaar naar school of is hij vandaag thuis?

Het eerste, maandag en dinsdag school. Dus hij kan na vanmiddag wel even bijkomen van de prikkels gelukkig.

quote:

Op dinsdag 7 september 2021 11:00 schreef Nanukerst het volgende:
Hier was de start gisteren echt dramatisch. Hij kwam compleet lamgeslagen uit school met z'n ziel onder z'n arm, wilde er geen woord over kwijt, was extreem boos en verdrietig.. Fingers crossed dat het gewoon de overgang is, want wij als ouders zaten gisteravond echt een tikje ontredderd op de bank samen.

oh bah.. Zo wil je niet starten..
Nog ergens kunnen achterhalen of er iets specifieks is gebeurd, evt bij de leerkracht?

Hopelijk kan hij dan na vandaag bijkomen. Al die prikkels is ook wel wat..

[ Bericht 4% gewijzigd door Deepfreeze op 07-09-2021 11:41:23 ]

quote:

Op dinsdag 7 september 2021 11:08 schreef Nanukerst het volgende:

[..]
Het eerste, maandag en dinsdag school. Dus hij kan na vanmiddag wel even bijkomen van de prikkels gelukkig.

Dat is fijn. Hopelijk is vandaag de eerste spanning eraf. Ik duim mee .

quote:

Op dinsdag 7 september 2021 11:00 schreef Nanukerst het volgende:
Hier was de start gisteren echt dramatisch. Hij kwam compleet lamgeslagen uit school met z'n ziel onder z'n arm, wilde er geen woord over kwijt, was extreem boos en verdrietig.. Fingers crossed dat het gewoon de overgang is, want wij als ouders zaten gisteravond echt een tikje ontredderd op de bank samen.

Oh, wat klote joh! kan me voorstellen dat dat erin hakt bij jullie ja, vooral omdat jullie zo'n mooi plan hebben gemaakt.

Fijn dat hij na vandaag sowieso even bij kan komen thuis. Hopelijk is het inderdaad iets tijdelijks of 'gewoon' weer wennen ofzo

Ik weet niet meer wie hier zei, dat hun zoon in de klas een beetje naar buiten zit te staren of zijn huiswerk niet dagelijks doet.

Een van de dingen die me is bijgebleven uit mijn jeugd, is dat ik steeds te horen kreeg als ik door het raam naar buiten keek, terwijl iedereen geconcentreerd moest opletten; "'......', waar ben je, hallo, waar ben je"? "Waar kijk je naar"?

Maar ik was geconcentreerd, het werd gewoon saai, ik zag veel meer als ik mijn aandacht op tegelijkertijd op iets anders richtte.
Het kan ook ADD zijn geweest, maar ik miste niks als ik aan het dagdromen was.

En dat huiswerk, dagelijks, dat kan sneller in een paar uur en niet stap voor stap.

quote:

Op maandag 6 september 2021 17:38 schreef MevrouwCactus het volgende:

[..]
Omdat het niet alleen een IQ is wat bepaalt of iemand hb is. Er is een hele lijst aan eigenschappen van een kind wat bepaalt of het hb is of niet. Sjaak is niet getest, dus volgens veel mensen kan ik niet weten of hij uhb is of niet. “Wat is zijn IQ dan?” Ja, dat weet ik dus niet. Maar voor mij staat het ondertussen als een paal boven water. Daardoor sta ik er ook een stuk meer zelfverzekerd in als moeder. Die test gaat er ooit nog wel een keer komen en dat zal mij nog meer sterken, maar voor nu heb ik dat niet nodig.

School is begonnen! Sjaak is begonnen in groep 5, in een 4/5/6-combiklas met in totaal 12 leerlingen. Hij ligt nu doodmoe op de grond op een dekbed en onder drie dekens met zijn ipad, maar hij had wel een goede dag, geloof ik. Hij werd vanmorgen zo tof ontvangen door zijn oude en nieuwe klasgenoten Iedereen mag hem heel graag, merk ik daar altijd. En dat vind ik zo mooi om te zien

Ik wilde hier nog even op terugkomen, als ik weer achter mijn laptop zat. Als het voor mij overduidelijk was dat onze oudste hb is, zou ik er ook zekerder in staan. Maar zoals twist al zei, ik weet het oprecht niet (meer). Het is iig geen standaard hb kind (als er al zoiets bestaat). Tot een jaar of 5/6 had hij een duidelijke ontwikkelingsvoorsprong, dat weet ik zeker. Maar het is niet zo dat hij thuis al kon lezen op zijn 4e of met 3 jaar al enorm ingewikkelde tekeningen maakte.

Het zijn meer dingen als woordenschat, manier van denken, redeneren, analyseren waaruit blijkt dat hij bepaalde inzichten heeft die niet direct bij de leeftijd passen. Zijn rapporten horen bij een kind dat net onder gemiddeld scoort, behalve voor rekenen, daar blinkt hij in uit. Ik wéét dat dat niet strookt met de potentie die hij heeft, maar of hij hb is? Hij zegt ook bijna nooit iets negatiefs over school. Niet dat hij het makkelijk of saai vindt. Daarom vond ik het ook zo knap dat hij vorige week durfde toe te geven dat hij soms iets niet invult omdat hij niet zeker weet of het antwoord goed is.

Het lijstje met kenmerken voor onderpresteren, daar scoorde hij afgelopen jaar behoorlijk hoog op. Dat heeft me wel net het zetje gegeven dat ik nodig had, er vallen meer dingen op hun plek. Daarom wil ik nu eigenlijk graag wél een test, niet per se voor het getalletje, maar wel om inzicht te krijgen waar voor hem winst kan zitten. Dan is er gerichter hulp mogelijk.

quote:

Op woensdag 8 september 2021 09:25 schreef Phaidra het volgende:

[..]
Ik wilde hier nog even op terugkomen, als ik weer achter mijn laptop zat. Als het voor mij overduidelijk was dat onze oudste hb is, zou ik er ook zekerder in staan.

Ik weet niet of ik het eerder heb gedaan, maar ik wil met je delen hoe ik ermee omga. Dat is anders dan hier gebruikelijk is. Werp het gerust terzijde.

Ik heb zelf niet zoveel vertrouwen in het vermogen van basisscholen om kinderen uit te dagen. Ik ben onderwijskundige, dus dat is een flinke uitspraak. Ik weet dat er uitzonderingen zijn, klassen waarin leerkrachten het écht anders weten te doen, maar zelden gebeurt dat schoolbreed. Meestal ben je afhankelijk van individuele leerkrachten en je weet nu eenmaal niet welke leerkracht je kind krijgt en of die leerkracht er volgend jaar nog is.

Testen zie ik als een laatste redmiddel. Ik kan me voorstellen dat een IQ-test helpt als een leerkracht het miskende potentieel van je kind niet ziet. Idealiter is dat niet nodig omdat de leerkracht de informatie die jij als ouder geeft serieus neemt. Maar zelfs als de leerkracht het wel ziet, dan loop je meestal tegen mijn vorige punt op. Tel daarbij op dat het nog steeds dikke crisis is in onderwijsland: hoge werkdruk, moeite om nieuwe leerkrachten te vinden, vrijwel geen beschikbaarheid van invalleerkrachten. Wat mogen we verwachten van een overbelaste leerkracht die een klas vol met kinderen heeft die allemaal uniek zijn en aandacht verdienen?

Ik zie de basisschoolperiode als een periode waarin kinderen veel over sociale processen leren. Het benutten van het potentieel komt later wel. Het is geen alles of niets nu. Onze oudste is net aan de middelbare school begonnen. Ik heb hem nog niet eerder zo enthousiast thuis horen komen van school. Elke dag heeft hij bovendien twee keuze-uren. Niet alles is even leuk, maar eindelijk krijgt hij die felbegeerde uitdaging én krijgt hij meer controle over hoe hij zijn tijd besteedt..

Er zijn hier twee lastige aspecten aan: je kind moet niet tot de middelbare school doodongelukkig zijn en je kind moet de eindtoets goed genoeg maken om op een passend niveau terecht te komen. Het tweede kun je nog min of meer omzeilen door voor een middelbare school te kiezen die een brede brugklas heeft. Het eerste is de grootste uitdaging, vind ik. Onze oudste vond school vreselijk maar droeg z'n lot gelaten - zo deed ik dat vroeger ook. Onze jongste heeft extreme periodes waarin ze écht niet naar school wil en we haar op school afzetten terwijl ze over zit te geven. Daar is geen quick fix voor. We knuffelen haar als ze verdrietig is, geven haar ruimte als ze alleen wil zijn, laten haar razen als ze boos is. Ik heb foefjes om te proberen haar meer aandacht te laten geven aan de leuke dingen die zich op een dag voordoen. Maar het valt allemaal niet mee. Als ik lees dat er kinderen zijn die uit het raam willen springen, dan breekt m'n hart.

quote:

Op woensdag 8 september 2021 10:47 schreef Claudia_x het volgende:
Er zijn hier twee lastige aspecten aan: je kind moet niet tot de middelbare school doodongelukkig zijn en je kind moet de eindtoets goed genoeg maken om op een passend niveau terecht te komen. Het tweede kun je nog min of meer omzeilen door voor een middelbare school te kiezen die een brede brugklas heeft. Het eerste is de grootste uitdaging, vind ik. Onze oudste vond school vreselijk maar droeg z'n lot gelaten - zo deed ik dat vroeger ook. Onze jongste heeft extreme periodes waarin ze écht niet naar school wil en we haar op school afzetten terwijl ze over zit te geven. Daar is geen quick fix voor. We knuffelen haar als ze verdrietig is, geven haar ruimte als ze alleen wil zijn, laten haar razen als ze boos is. Ik heb foefjes om te proberen haar meer aandacht te laten geven aan de leuke dingen die zich op een dag voordoen. Maar het valt allemaal niet mee. Als ik lees dat er kinderen zijn die uit het raam willen springen, dan breekt m'n hart.

Mijn oudste deed ook gewoon zijn ding, wat gelaten, net als ik vroeger. Ik denk ook niet dat hij HB is, maar wel slim zat..

De jongste heeft hier de strijd. Nu even niet, maar naast die frustraties heeft hij ook issues om zijn emoties te remmen/herkennen en dan zien de meeste mensen het pas als het al hoog zit.. Ik zie dan dat het niet goed gaat, maar op het moment dat hij het uit, is het gelijk razen en zit hij al op het uiterste van wat "gewoon" is. Dan sla je vlot door naar uit het raam willen springen.. Daar gaan we nu met PMT aan werken, het is een samenkomst van twee problemen die elkaar versterken.

Afleiden hebben we wel geprobeerd, maar hij leert er zijn emoties niet van remmen/herkennen blijkt. Hij kan niet zelf omschakelen van die negatieve gevoelens naar goede. Het blijft gewoon aanwezig. Dan loopt het emmertje over een schooldag wel op. Dat remmen/ontspannen is iets dat hij wel eens moet leren. Hij beseft het nu zelf ook en wil zelf ook, dus nu is het er de tijd voor.

Ik vind het een mooie insteek en heel bewonderenswaardig om er zo in te staan. Misschien kan jij ook beter de lange termijn overzien door je achtergrond, maar ik voel het soms een beetje als toen met een baby in een moeilijke fase. Dat gevoel dat het voor altijd zo blijft en nooit beter wordt. Ik word echt verdrietig bij het idee dat we thuis nog minimaal 3 jaar in een situatie zitten waarin kinderen frustraties op ons/elkaar botvieren, omdat ze op school niet gezien worden. En nee, ze zijn niet doodongelukkig op school, ze gaan 19 van de 20 dagen met goede zin erheen. Oudste haalt veel voldoening uit zijn sport, daar wordt hij gezien en gelooft hij in zichzelf. Dat zorgt voor een redelijke balans. Jongste is sociaal heel sterk en denkt volgens mij dat school een soort praatclubje is . Maar ze zijn thuis heel intens en het beïnvloedt ons gezinsleven te veel. Deels is dat karakter hoor, maar ik zie ook invloed door hoe het op school gaat.

Ondanks dat D soms best heftig is, heeft het hier weinig invloed op de dagelijkse dingen in het gezin. De oudste is 4,5 jaar ouder en behoorlijk kalm. Die haalt zijn schouders wel op als D weer eens gaat. Hij is als puber ook al een stukje zelfstandiger, dat scheelt. En ik ben thuisblijfmoeder, dus heb tijd genoeg om er te verdelen.

Toen ze jonger waren was het juist wel handig. D kon makkelijk mee met de vriendjes van oudste, ook spelletjes konden we prima met het gezin spelen, en gamen doen ze ook samen of met vriendjes. Nu zijn we begonnen aan D&D.

Ik denk dat het hier wel scheelt dat het 1 druktemaker tegenover 3 rustige mensen is. Dan is de dynamiek niet zo snel verstoort..

quote:

Op woensdag 8 september 2021 10:47 schreef Claudia_x het volgende:

[..]
Ik weet niet of ik het eerder heb gedaan, maar ik wil met je delen hoe ik ermee omga. Dat is anders dan hier gebruikelijk is. Werp het gerust terzijde.

Ik heb zelf niet zoveel vertrouwen in het vermogen van basisscholen om kinderen uit te dagen. Ik ben onderwijskundige, dus dat is een flinke uitspraak. Ik weet dat er uitzonderingen zijn, klassen waarin leerkrachten het écht anders weten te doen, maar zelden gebeurt dat schoolbreed. Meestal ben je afhankelijk van individuele leerkrachten en je weet nu eenmaal niet welke leerkracht je kind krijgt en of die leerkracht er volgend jaar nog is.

Testen zie ik als een laatste redmiddel. Ik kan me voorstellen dat een IQ-test helpt als een leerkracht het miskende potentieel van je kind niet ziet. Idealiter is dat niet nodig omdat de leerkracht de informatie die jij als ouder geeft serieus neemt. Maar zelfs als de leerkracht het wel ziet, dan loop je meestal tegen mijn vorige punt op. Tel daarbij op dat het nog steeds dikke crisis is in onderwijsland: hoge werkdruk, moeite om nieuwe leerkrachten te vinden, vrijwel geen beschikbaarheid van invalleerkrachten. Wat mogen we verwachten van een overbelaste leerkracht die een klas vol met kinderen heeft die allemaal uniek zijn en aandacht verdienen?

Vooropgesteld dat ik niet denk dat je het zo bedoelt: dit stuk leest een beetje alsof je het als ouder bij voorbaat maar op moet geven ofzo

Ik snap ook echt wel dat een leerkracht meer kinderen in de klas heeft dan de mijne en dat het nooit lukt om elk kind exact aan te bieden wat het nodig heeft. Maar ik vind wel dat ik mag verwachten dat een leerkracht het probeert, toch?

Ik snap geloof ik niet zo goed wat je punt met bovenstaande is..?

quote:

Ik zie de basisschoolperiode als een periode waarin kinderen veel over sociale processen leren. Het benutten van het potentieel komt later wel. Het is geen alles of niets nu.

Ook dit vind ik vrij zwart-wit eigenlijk. Het is geen alles of niets, zeg je. Maar tegelijkertijd lijkt het wel of-of te zijn; sociale processen óf proberen het potentieel van een kind te benutten. Waarom kan het niet beiden?

Met een hoop in je post ben ik het eens hoor, maar het staat er nu vrij negatief of ontmoedigend vind ik.

Hier kon de start van groep 3 bijna niet beter gaan eigenlijk. Ik heb al wel 20x gehoord hoe leuk groep 3 wel niet is

Ook de juffen lijken het echt heel serieus op te pakken. Ze heeft op ma+di de ene juf en wo+do+vr de ander. Maar de wo/do/vr juf doet op dinsdag ook RT voor verschillende groepen. Ze heeft gisteren (tweede schooldag) meteen het initiatief genomen om onze Minion mee te nemen in haar RT rondje, zodat ze elke week wat begeleiding krijgt bij het pluswerk

Zó fijn dat ze én zelf zulke initiatieven nemen én pluswerk dus niet alleen maar zien als extra werk en dat meteen al in de eerste schoolweek ook.
Ik hoop dat die 1-op-1 tijd er ook toe leidt dat ze een fijne band opbouwt met de juf, da's helemaal mooi meegenomen

Ik denk dat scholen juist meer dan ooit bezig zijn met adaptief onderwijs en niet alleen naar de onderkant waar de inspectie met een vergrootglas bovenop zit maar ook naar de bovenkant.
Plusklassen, klasoverstijgend bepaalde vakken aanbieden waarbij de kinderen dus rouleren binnen het gebouw om op hun eigen niveau te werken. Het is niet perfect en niet voor iedereen afdoende nog maar ze werken er aan en alleen met feedback kan men leren en dit blijven verbeteren.

Wat ik wel zie is dat een vriendin in het onderwijs, het relaxter heeft sinds ze middenin Den Haag op een multiculti school werkt dan toen ze op een kakschool in een dorp werkte. Op de school in de stad krijgen ze voor al die kinderen waar Nederlands de tweede taal is zoveel extra geld dat er veel handjes en materialen zijn terwijl op de kak school je voor de plus kinderen niks extra's kreeg. Dat is iets waar de overheid in mag duiken. Niet alleen resources voor de onderkant maar ook de bovenkant.

Ik denk zelf wel dat de begeleiding beter is dan vroeger. Zelf heb ik eindeloos veel Taltaal- en Loco-boekjes doorgewerkt op de basisschool, maar verder was er niets qua pluswerk. Ook de kinderen die meer begeleiding nodig hadden, kregen dat niet echt.
Tegenwoordig is er natuurlijk veel meer kennis van verschillende 'beperkingen' (ADHD, ASS, dyslexie enz. en aan de andere kant HB, HSP enz. en ook nog in combinatie met elkaar) en dus heeft ieder kind een eigen aanpak nodig. En dat kost natuurlijk veel meer tijd van de leerkracht.

Foutje!

quote:

en dus heeft ieder kind een eigen aanpak nodig. En dat kost natuurlijk veel meer tijd van de leerkracht.

Maar is dit dan echt zó extreem tegenwoordig? Ik lees zulke uitspraken echt heel vaak, dat 'elk kind tegenwoordig wel een labeltje heeft', maar ik heb het idee dat het vooral zulke uitspraken zijn die exponentieel toenemen eigenlijk...

Ik geloof echt wel dat er veel meer kinderen met labeltjes zijn dan pak 'm beet 30 jaar geleden hoor. Maar dat geldt net zozeer voor medische aandoeningen, simpelweg omdat we nu veel meer kennis en middelen hebben.

Maar ik herken het beeld geloof ik niet zo dat er in elke klas van 30 leerlingen, 25 zijn die een labeltje hebben ofzo. Maar goed, mijn perceptie kan uiteraard ook niet representatief zijn hè.

Het is niet per se zo dat ze een label hebben, maar ieder kind is anders en is goed in andere dingen. En er is veel meer verwachting dat de leerkrachten rekening houden met de verschillende kwaliteiten en behoeften van alle leerlingen. Vroeger was de enige differentiatie het niveaulezen, in 6 groepjes geloof ik. Nu zijn er veel meer plusklassen, begeleidingsgroepjes voor verschillende dingen enz. En meer methodes die differentiatie aanbieden.
Ik denk ook dat ouders veel mondiger zijn. Vroeger stuurde je je kind naar school en kwam je pas in contact met de leerkracht als er echt iets aan de hand was. Nu kan iedere ouder de leerkracht mailen of appen en doen ze dat dus ook steeds. En er zijn natuurlijk veel meer toetsen en leerlingvolgsystemen waar de leerkrachten iets mee moeten, dus dat kost ook tijd. De hoeveelheid ondersteuning in de klas is niet meegegroeid met de eisen die aan leerkrachten gesteld worden.

Het aantal kinderen met problemen is niet toegenomen denk ik, al is er meer erkenning. Maar omdat er bezuinigd is op het speciaal onderwijs, blijven kinderen wel veel langer op het reguliere onderwijs dan 10 jaar terug (en daarvoor). Er moet voor meer leerlingen passend onderwijs geboden worden, zonder dat er meer leerkrachten zijn om dit goed te begeleiden. In de opleiding is hier ook maar weinig aandacht voor. En dan hebben we het nog niet over toegenomen administratieve lasten, inderdaad. Dus na verloop van tijd gaat dat behoorlijk knellen.

Er is sprake van een begaafdheidsinflatie. Wat nu "hoogbegaafd" wordt genoemd, was vroeger normaal. Echter, er is in de laatste decenniën een enorm toestroom gekomen van feitelijk zwakbegaafden, die men uit coulance maar "normaal" is gaan noemen. Waardoor de feitelijk normale kinderen nu "hoogbegaafd" zijn. Afgezet tegen het gedaalde niveau van onderwijs klopt dat dan weer.

quote:

Op woensdag 8 september 2021 12:04 schreef Phaidra het volgende:
Ik vind het een mooie insteek en heel bewonderenswaardig om er zo in te staan. Misschien kan jij ook beter de lange termijn overzien door je achtergrond, maar ik voel het soms een beetje als toen met een baby in een moeilijke fase.

Ja, dat is ook zo. En ik heb een rotsvast vertrouwen dat het goedkomt omdat ik dat zelf heb meegemaakt. Het heeft wel even geduurd. Pas toen ik ging promoveren, voelde ik me op m'n plek wat opleiding/werk betreft. Je plek in de wereld vinden is sowieso al geen eenvoudige opgave

Ik kan het zelf ook wel aardig loslaten dat dingen die voor andere kinderen normaal zijn dat voor mijn kinderen niet zijn. Zwemles was een drama bij de jongste, net als leren fietsen. Ze kan het inmiddels allebei, maar ze heeft bijvoorbeeld geen zwemdiploma's. Andere ouders vinden het schokkend als ik dat zeg. Ze hebben niet de extreme stress en angst bij haar gezien tijdens zwemles. Ik probeer m'n kinderen bij te brengen dat iedereen wel wat heeft, dus zij hoeven zich niet slecht te voelen als iets niet lukt en ze veroordelen andere kinderen niet als die iets niet niet kunnen wat voor hen vanzelfsprekend is.

quote:

Dat gevoel dat het voor altijd zo blijft en nooit beter wordt. Ik word echt verdrietig bij het idee dat we thuis nog minimaal 3 jaar in een situatie zitten waarin kinderen frustraties op ons/elkaar botvieren, omdat ze op school niet gezien worden.

Dat botvieren gebeurt logischerwijs in de veilige thuisomgeving. Dat is begrijpelijk maar rot voor jou, voor jullie. Wij hebben het vooral zwaar met de jongste, die juist wat toetsen en zo betreft fluitend de schoolperiode doorgaat. De coronaperiode was zalig: vrijheid, blijheid. Sindsdien gaat het weer moeizaam. Maar ik moet ook zeggen dat het met vlagen erger is (de start van een schooljaar is zo'n zwaar moment) en dat ze naarmate ze ouder wordt beter met haar frustraties om kan gaan. Eerst wilde ze er bijvoorbeeld niet over praten en wilde ze niks van me aannemen, maar nu merk ik dat ze iets met mijn suggesties doet. Erover praten blijft nog wel moeilijk.

Het helpt mij ook wel om te beseffen dat de momenten van frustratie (bij ons althans) niet de overhand hebben. Dat voelt wel eens zo omdat ze zo'n grote impact hebben, maar meestal hebben we het gewoon fijn samen.

quote:

Op woensdag 8 september 2021 14:13 schreef twist02 het volgende:

[..]
Vooropgesteld dat ik niet denk dat je het zo bedoelt: dit stuk leest een beetje alsof je het als ouder bij voorbaat maar op moet geven ofzo

Ik snap dat het controversieel is. Daarom schreef ik: werp het gerust terzijde. Beroepstechnisch zal ik doen wat ik kan om het onderwijs beter te maken, maar als ouder accepteer ik de gebreken van het systeem. Als ik het idee had dat m'n kind beter af zou zijn als ik het zou laten testen en een (op het individu gericht) ondersteuningstraject in zou laten gaan, dan zou ik dat wel doen. Maar ik denk dat dat niet zo is.

We hebben wel wat opties aangereikt gekregen die bij sommige kinderen misschien uitkomst bieden, zoals de Day a week-school volgen en het overslaan van een klas, maar voor onze jongste is dat niets. Het belangrijkste aan school is voor haar juist de vriendinnengroep en ik pieker er niet over om haar daaruit te halen. Een optie die ik wel aardig vond is dat ze een deel van de instructie met hogere klassen kan volgen, maar ook dat wil ze pertinent niet. Ze wil niet anders zijn en ze wil bij haar vriendinnen blijven - ik snap dat wel.

quote:

Ik snap ook echt wel dat een leerkracht meer kinderen in de klas heeft dan de mijne en dat het nooit lukt om elk kind exact aan te bieden wat het nodig heeft. Maar ik vind wel dat ik mag verwachten dat een leerkracht het probeert, toch?

Ik heb de leerkracht van onze oudste bijvoorbeeld geprobeerd uit te leggen waarom ik bijzonder weinig waarde hecht aan het onderdeel begrijpen lezen, waar onze zoon niet goed op scoorde, maar dat was aan dovemansoren gericht. Begrijpend lezen was volgens de leerkracht nu eenmaal ontzettend belangrijk, ook voor de middelbare school. Tja, zulke denkbeelden help ik er echt niet zomaar uit. Op de universiteit kan ik de orthopedagogen en onderwijskundigen van de toekomst helpen kritisch te reflecteren op bestaande praktijken, maar als ouder is het vechten tegen een ogenschijnlijk onwrikbaar systeem. Zo'n toets heeft voor mij weliswaar weinig waarde, maar in het systeem is het die toets die mogelijkheden opent of afsluit. Het is eenvoudiger, minder frustrerend, om dat te accepteren. Zoon en ik hebben het op vrijdagmiddagen gezellig gemaakt en samen geoefend. Nu is-ie van dat rotvak af.

quote:

Ook dit vind ik vrij zwart-wit eigenlijk. Het is geen alles of niets, zeg je. Maar tegelijkertijd lijkt het wel of-of te zijn; sociale processen óf proberen het potentieel van een kind te benutten. Waarom kan het niet beiden?

Ik ben niet voor niets onderwijskundige geworden: ook ik vind het moeilijk te verteren dat het niet beide zou kunnen. Dat kan in mijn ogen wel, maar dan niet via de route die nu vaak wordt genomen waarin orthopedagogen testen afnemen en veelal met op het individuele kind gerichte ondersteuningsmaatregelen komen. Ik denk dat de sleutel in de groep en in de didactiek ligt. Eén van de dingen die ik in m'n werk doe, is kleuterleerkrachten al daarbij helpen. Er gebeuren dan fantastische dingen! Het vraagt wel erg veel van leerkrachten, die zich bovendien vaak niet gesteund voelen door collega's.