We wonen ongeveer 3 kwartier uit elkaar en de kinderen hebben hier hun school, bijbaantje en vrienden.
Kortom niet de ideale tijd om samen te gaan wonen en onze planning is om dit pas over een jaar of 5 te doen.
Maarrrr ik mis het zo, om gewoon echt met hem samen te zijn, 1 gezin te vormen en iedere avond samen te slapen.
Hij kan weinig met deze gevoelens van mij want ‘hier hebben we het over gehad’ en ‘wat wil je hier nu mee dan?’
Ik kan het hem niet kwalijk nemen, want ja wat wil ik dan inderdaad ?
Ik heb een stuk korter een relatie. Hij woont ruim een uur bij me vandaan. Ik had die gedachte ook. En hij ook. Dus net soort van "op proef" samengewoond bij hem. En dat ging eigenlijk best heel goed.quote:Op zondag 4 juli 2021 23:17 schreef Pindasmeerkaas het volgende:
Mijn vriend en ik zijn nu een jaar of 5 samen, beide gescheiden en hebben kinderen in de puber leeftijd, mijn scheiding is dit jaar pas officieel afgewikkeld, onze relatie is geleidelijk aan gegroeid en tot nu zijn we aan het Latten.
We wonen ongeveer 3 kwartier uit elkaar en de kinderen hebben hier hun school, bijbaantje en vrienden.
Kortom niet de ideale tijd om samen te gaan wonen en onze planning is om dit pas over een jaar of 5 te doen.
Maarrrr ik mis het zo, om gewoon echt met hem samen te zijn, 1 gezin te vormen en iedere avond samen te slapen.
Hij kan weinig met deze gevoelens van mij want ‘hier hebben we het over gehad’ en ‘wat wil je hier nu mee dan?’
Ik kan het hem niet kwalijk nemen, want ja wat wil ik dan inderdaad ?
Maar toch, nu weer even thuis omdat ik de komende week hier in de buurt afspraken heb. En ik woon liever in deze stad, in dit huis, op deze specifieke locatie. Dat is i.i.g. mijn gevoel nu. Misschien ah eind vd week weer anders omdat ik hem gemist heb.
Ik neig nu i.i.g. weer naar LAT-en. Niet omdat ik niet van hem hou. Niet omdat we niet samen zouden kunnen wonen.
Maar wel omdat ik me hier op mijn plek voel en daar niet.
Of even wat bemoedigende woorden ;-)
Bemoedigend is het wellicht niet, maar mijn visie staat erquote:Op zondag 4 juli 2021 23:23 schreef Pindasmeerkaas het volgende:
Nou eigenlijk niks, ik wilde graag even mijn verhaal kwijt aangezien het tussen mijn vriend en mij inmiddels niet meer bespreekbaar is.
Of even wat bemoedigende woorden ;-)
Niet meer bespreekbaar als in dat het op korte termijn realiteit wordt? Of als in het leidt tot ruzie?quote:
Nou eigenlijk niks, ik wilde graag even mijn verhaal kwijt aangezien het tussen mijn vriend en mij inmiddels niet meer bespreekbaar is.
Of even wat bemoedigende woorden ;-)
Ja, ok. En nu?quote:
Nou het is toch wel ‘prettig’ om te weten dat er bij anderen deze gevoelens ook zijn.
Tot de kinderen uit huis zijn?quote:
Tot wanneer wil hij dan wachten? Het 12.5 jarig jubileum?
Dat kan nog wel even duren. Valt waarschijnlijk toch samen met het jubileum.quote:
Contact met de kinderen is overigens goed en de relatie hebben ze zover ik weet niks op tegen.
We gaan ook samen op vakantie.
Waarom wil hij dat?quote:
Inderdaad een jaar of 5 (tot 8) wil hij wachten, totdat (vooral zijn) kinderen meer op eigen benen staan.
Contact met de kinderen is overigens goed en de relatie hebben ze zover ik weet niks op tegen.
We gaan ook samen op vakantie.
Dus hij heeft die gevoelens nietquote:
Nee geen ruzie, maar hij kapt het gesprek af omdat het nog wel even duurt voordat we zover zijn.
Waar wilde je gaan samenwonen dan? Wiens kinderen (en ex) moeten zich dan maar schikken?
En 3 kwartier is nogal niet wat, dat is Amersfoort - Gouda.
Amersfoort - Zaandam.
Amersfoort - Zwolle.
Amersfoort - Arnhem.
Amersfoort - Den Bosch.
Wat ook je uitgangspunt is, het is een heel andere wereld.
[ Bericht 15% gewijzigd door Leandra op 05-07-2021 07:43:33 ]
Omdat ze wellicht co-ouderschap hebben en je het niet kan maken om je kindjes op een half uur rijden te laten wonen zodat ze nooit meer met vriendjes af kunnen spreken?quote:
Ben je echt zo dom of doe je net alsof?
Met een beetje logisch nadenken snapt iedereen dat het, als je beide kinderen hebt, gewoon soms even niet kan. En dat is heel kut voor TS maar niks aan te doen. Neemt niet weg dat hij/zij het wel kut mag vinden natuurlijk.
Jij vult nu van alles in voor TS. Met de summiere informatie die ze geeft komt het er vooral op neer dat hij het niet wilt, niet dat het niet kan.quote:
[..]
Omdat ze wellicht co-ouderschap hebben en je het niet kan maken om je kindjes op een half uur rijden te laten wonen zodat ze nooit meer met vriendjes af kunnen spreken?
Ben je echt zo dom of doe je net alsof?
Met een beetje logisch nadenken snapt iedereen dat het, als je beide kinderen hebt, gewoon soms even niet kan. En dat is heel kut voor TS maar niks aan te doen. Neemt niet weg dat hij/zij het wel kut mag vinden natuurlijk.
En die sneer kan je wel achterwege laten hoor.
Tenzij het via N-wegen is, dan is het wel iets dichterbij. Maar het blijft een andere omgeving.quote:
Allebei hebben jullie pubers die in de eigen omgeving hun leven hebben, en wellicht de andere ouder.
Waar wilde je gaan samenwonen dan? Wiens kinderen (en ex) moeten zich dan maar schikken?
En 3 kwartier is nogal niet wat, dat is Amersfoort - Gouda.
Amersfoort - Zaandam.
Amersfoort - Zwolle.
Amersfoort - Arnhem.
Amersfoort - Den Bosch.
Wat ook je uitgangspunt is, het is een heel andere wereld.
Dat ze allebei pubers hebben is voor mij genoeg info, dan moet iemand zijn/haar kinderen uit de vertrouwde omgeving trekken en bij een stiefouder en nog meer pubers in huis gaan wonen, of je trekt ze allemaal uit de vertrouwde omgeving om ergens in het midden met andere pubers en een stiefouder in een huis te gaan wonen.quote:
[..]
Jij vult nu van alles in voor TS. Met de summiere informatie die ze geeft komt het er vooral op neer dat hij het niet wilt, niet dat het niet kan.
En die sneer kan je wel achterwege laten hoor.
Een huis dat nu ook veel groter moet zijn dan over 5-8 jaar, of denk je dat het een succes is pubers niet alleen uit hun vertrouwde omgeving te halen, maar van een eigen kamer naar gezamenlijke kamers met stapelbedden te verplaatsen?
En dan de andere ouder nog, het kan zelfs in het convenant staan dat er niet meer dan X kilometer verhuisd mag worden, maar ook als dat er niet in staat is het vrij asociaal om een kind zo ver bij de andere ouder weg te verhuizen, als die nog wel in de huidige omgeving woont.
Als de andere ouder in de huidige omgeving woont dan is gaan samenwonen met iemand die ook pubers heeft de snelste manier om die pubers het huis uit te werken en ze bij de andere ouder te laten gaan wonen.
Ja, maar zulke afstanden rij je eigenlijk nooit over N-wegen, behalve over de N34quote:Op maandag 5 juli 2021 10:24 schreef Postbus100 het volgende:
[..]
Tenzij het via N-wegen is, dan is het wel iets dichterbij. Maar het blijft een andere omgeving.
Nou, ik ging laatst naar Lauwersmeer.....quote:
[..]
Ja, maar zulke afstanden rij je eigenlijk nooit over N-wegen, behalve over de N34
(en bij Groningen - Appingedam/Delfzijl e.o. kom je ook wel een heel eind).En ik heb familie in Ommen/Hardenberg e.o. Dat laatste stuk (vanaf Zwolle) kost ook altijd veel tijd.
True, maar als je 3 kwartier over N-wegen moet rijden om van A naar B te komen dan maakt dat de situatie eigenlijk alleen maar ergerquote:
[..]
Nou, ik ging laatst naar Lauwersmeer.....
En ik heb familie in Ommen/Hardenberg e.o. Dat laatste stuk (vanaf Zwolle) kost ook altijd veel tijd.
True that, maar dat was mijn punt over jouw punt nietquote:
[..]
True, maar als je 3 kwartier over N-wegen moet rijden om van A naar B te komen dan maakt dat de situatie eigenlijk alleen maar erger
Jullie hebben een kwestie.
Jullie komen tot een overeenkomst.
Bij nader inzien merk jij dat je toch wil terugkomen op die overeenkomst.
Je kaart dat aan.
Je partner staat daar op zich wel voor open, maar vraagt naar onderbouwing of een concreet/redelijk voorstel.
Jij kan dat niet leveren.
Hij wil het niet eindeloos laten voortslepen, dus kapt het gesprek af totdat je wel tot een concreet voorstel bent gekomen.
Jij blijft met je gevoel zitten, namelijk dat je toch niet zo blij bent met jullie gezamenlijke (!) overeenkomst.
De vraag is: hoe nu verder?
(ik vind je partner absoluut niet onredelijk, en ik vind jouw gevoelens ook niet raar. Alleen: hoe kom je hieruit voordat je in een soort van impasse raakt waarbij de kwestie onnodig voortsleept zonder enige progressie?)
Vind eigenlijk dat hij het juist heel netjes doet.
Maar kinderen staan op 1. Bij jouw en je vriend. Toch?
Ik denk dat je toch samen in gesprek moet wat je wel en niet kunt. Kun je niet meer tijd samen inrichten, zonder echt samen te wonen?
Paar aannames, maar ik gok dat je je kinderen niet wilde verkassen in hun puberteit (=stabiliteit willen bieden aan alle kinderen).
En nu begint dat te schuiven? Waar komt die verschuiving vandaan? Denk je dat je pubers ook stabiliteit kunnen krijgen als je wèl verkast (of je partner)? Of begint 'pubers op 1' te verschuiven naar 'eigen behoeften op 1'? Zo ja, vind je dat oké voor jezelf?
Dat zijn best wel vragen die je voor jezelf scherp kan krijgen. En als je een antwoord hebt, dan kan je daarmee naar je partner (bijv. als je denkt ook stabiliteit te hebben als jullie wel één gezin op één plek zijn). Of je kan er voor jezelf mee aan de slag (als je eigen behoeften beginnen op te spelen).
Ha die Kaas, je merkt vanzelf wel of jullie er beiden aan toe zijn of niet. In ieder geval niet forceren!quote:
Mijn vriend en ik zijn nu een jaar of 5 samen, beide gescheiden en hebben kinderen in de puber leeftijd, mijn scheiding is dit jaar pas officieel afgewikkeld, onze relatie is geleidelijk aan gegroeid en tot nu zijn we aan het Latten.
We wonen ongeveer 3 kwartier uit elkaar en de kinderen hebben hier hun school, bijbaantje en vrienden.
Kortom niet de ideale tijd om samen te gaan wonen en onze planning is om dit pas over een jaar of 5 te doen.
Maarrrr ik mis het zo, om gewoon echt met hem samen te zijn, 1 gezin te vormen en iedere avond samen te slapen.
Hij kan weinig met deze gevoelens van mij want ‘hier hebben we het over gehad’ en ‘wat wil je hier nu mee dan?’
Ik kan het hem niet kwalijk nemen, want ja wat wil ik dan inderdaad ?
Hoe bedoel je dat? Denk je dat je vriend dat niet heeft? Zo ja, waar merk je dat aan?quote:
Nou het is toch wel ‘prettig’ om te weten dat er bij anderen deze gevoelens ook zijn.
Als ze autorijden is het allemaal net wat makkelijker rond te breien mochten wij halverwege gaan wonen ergens.
Mijn verstand staat helemaal achter deze keuze, mijn gevoel zou graag 1 huishouden zijn.
Bijvoorbeeld toen er nog kinderen naar de middelbare gingen overstappen?
Ik denk hier zelf ook over na als ik denk aan een nieuwe relatie. Mij kinderen zitten beide nog op de basisschool (onderbouw). Dus dan komt er nog zo'n moment...
Oké. Wat vind jij belangrijker? (open vraag)quote:
Mijn verstand staat helemaal achter deze keuze, mijn gevoel zou graag 1 huishouden zijn.
Je vergeet even dat de kinderen nog een ouder hebben. Dus als jij drie kwartier verderop gaat wonen en de kinderen daar naar de middelbare school gaan, moeten ze elke keer als ze bij hun andere ouder zijn, driekwartier heen en driekwartier terug reizen naar school en als ze op een sport zitten wordt het een enorm gedoe met training en wedstrijden, net als wanneer ze een baantje willen en met vrienden afspreken zit er dan eigenlijk ook niet in. Daar zitten die kinderen echt niet op te wachten, binnen de kortste keren willen ze dan niet meer naar de andere ouder toe. Hoe groot schat je de kans dat de andere ouder met jouw plan, om te verhuizen en de kinderen in die andere woonplaats naar school te doen, in zal stemmen?quote:
5 jaar geleden kwamen jullie bij elkaar toch? Was er achteraf niet een beter moment om hier een keuze in te maken?
Bijvoorbeeld toen er nog kinderen naar de middelbare gingen overstappen?
Ik denk hier zelf ook over na als ik denk aan een nieuwe relatie. Mij kinderen zitten beide nog op de basisschool (onderbouw). Dus dan komt er nog zo'n moment...
Het is gewoon enorm egoïstisch om de kinderen uit hun vertrouwde omgeving weg te halen en ze in feite te dwingen om elke keer driekwartier te reizen naar hun andere ouder, enkel omdat jij je nieuwe liefje niet steeds wil missen en graag 1 huishouden wil vormen met haar. Je kinderen zouden het liefst ook niet elke keer een van hun ouders hoeven missen en zouden het liefst ook gewoon 1 huishouden willen vormen met hun beide ouders.
Snap ik helemaal hoor!quote:
[..]
Je vergeet even dat de kinderen nog een ouder hebben. Dus als jij drie kwartier verderop gaat wonen en de kinderen daar naar de middelbare school gaan, moeten ze elke keer als ze bij hun andere ouder zijn, driekwartier heen en driekwartier terug reizen naar school en als ze op een sport zitten wordt het een enorm gedoe met training en wedstrijden, net als wanneer ze een baantje willen en met vrienden afspreken zit er dan eigenlijk ook niet in. Daar zitten die kinderen echt niet op te wachten, binnen de kortste keren willen ze dan niet meer naar de andere ouder toe. Hoe groot schat je de kans dat de andere ouder met jouw plan, om te verhuizen en de kinderen in die andere woonplaats naar school te doen, in zal stemmen?
Het is gewoon enorm egoïstisch om de kinderen uit hun vertrouwde omgeving weg te halen en ze in feite te dwingen om elke keer driekwartier te reizen naar hun andere ouder, enkel omdat jij je nieuwe liefje niet steeds wil missen en graag 1 huishouden wil vormen met haar. Je kinderen zouden het liefst ook niet elke keer een van hun ouders hoeven missen en zouden het liefst ook gewoon 1 huishouden willen vormen met hun beide ouders.
Maar ik zit met een specifieke casus in mijn hoofd. Mijn date (met wie ik op dit moment echt wel toekomst zie), woont 30min bij mij vandaan. Haar kind is ook basisschool leeftijd. Haar kind is 12/14 dagen bij haar, dus vader brengt die nooit naar school. En de vader werkt niet in de woonplaats, maar juist verder weg in de goede (mijn) richting. Heeft zelfs aangegeven niet per se daar te willen blijven wonen. En dat kan natuurlijk binnen bepaalde reisafstand die zij acceptabel vinden.
Dus technisch gezien zouden er kansen zijn. Dan is het natuurlijk niet aan mij, maar aan de beide ouders om hierover te beslissen.
Je kunt ook overdrijven en je eigen geluk geen kans geven en dan alleen thuis zitten wanneer alle kinderen uit huis zijn. Alleenstaande ouders hebben ook recht op geluk. Meestal is er wel een middenweg. Kwestie van goede regelingen treffen en buiten wat je gewend bent denken. Soms is verandering zelfs ook beter voor kinderen.quote:
[..]
Je vergeet even dat de kinderen nog een ouder hebben. Dus als jij drie kwartier verderop gaat wonen en de kinderen daar naar de middelbare school gaan, moeten ze elke keer als ze bij hun andere ouder zijn, driekwartier heen en driekwartier terug reizen naar school en als ze op een sport zitten wordt het een enorm gedoe met training en wedstrijden, net als wanneer ze een baantje willen en met vrienden afspreken zit er dan eigenlijk ook niet in. Daar zitten die kinderen echt niet op te wachten, binnen de kortste keren willen ze dan niet meer naar de andere ouder toe. Hoe groot schat je de kans dat de andere ouder met jouw plan, om te verhuizen en de kinderen in die andere woonplaats naar school te doen, in zal stemmen?
Het is gewoon enorm egoïstisch om de kinderen uit hun vertrouwde omgeving weg te halen en ze in feite te dwingen om elke keer driekwartier te reizen naar hun andere ouder, enkel omdat jij je nieuwe liefje niet steeds wil missen en graag 1 huishouden wil vormen met haar. Je kinderen zouden het liefst ook niet elke keer een van hun ouders hoeven missen en zouden het liefst ook gewoon 1 huishouden willen vormen met hun beide ouders.
Alles leuk met eigen geluk, maar bij een co-ouderschap kun je niet zomaar even de kinderen (of jezelf) 50+ km verderop verhuizen.quote:
[..]
Je kunt ook overdrijven en je eigen geluk geen kans geven en dan alleen thuis zitten wanneer alle kinderen uit huis zijn. Alleenstaande ouders hebben ook recht op geluk. Meestal is er wel een middenweg. Kwestie van goede regelingen treffen en buiten wat je gewend bent denken. Soms is verandering zelfs ook beter voor kinderen.
Zoals gezegd, er is altijd een compromis, zoiets als een middenweg. Buiten de box denken. Ipv 50km kun je ook 25 km verderop verhuizen. Of een andere regeling treffen. Dit gaat natuurlijk niet over een liefje die je een paar maanden geleden hebt ontmoet. Maar 5 jaar lijkt mij stabiel genoeg om ook te denken aan de verlangens van de alleenstaande ouder.quote:
[..]
Alles leuk met eigen geluk, maar bij een co-ouderschap kun je niet zomaar even de kinderen (of jezelf) 50+ km verderop verhuizen.
Okay en wat wil je dan? Elke week een serenade van hem onder je balkon zodat 'ie maar laat zien dat zijn gevoel het ook heel stom vind dat jullie niet samenwonen om vervolgens toch niet samen te gaan wonen omdat het verstand voor gaat? Elke keer in hetzelfde cirkeltje discussiëren is toch pulken aan een wond?quote:
Mijn verstand staat helemaal achter deze keuze, mijn gevoel zou graag 1 huishouden zijn.
Ehm nee.quote:
[..]
Zoals gezegd, er is altijd een compromis, zoiets als een middenweg. Buiten de box denken. Ipv 50km kun je ook 25 km verderop verhuizen. Of een andere regeling treffen. Dit gaat natuurlijk niet over een liefje die je een paar maanden geleden hebt ontmoet. Maar 5 jaar lijkt mij stabiel genoeg om ook te denken aan de verlangens van de alleenstaande ouder.
Als ouders 50/50 co-ouderschap hebben dan kun je ook niet zomaar 25 km verderop gaan wonen.
Al even los van het gegeven dat ik het over 50+ km had en dat bij 3 kwartier reistijd ook 75 km zou kunnen zijn.
Naast wat Leandra zegt, denk ik dat het niet voor iedereen een middenweg hoeft te zijn als je in het midden gaat zitten. Het blijft een extra verhuizing (zeker als je het als middenweg kiest en niet een plek is waar je wil blijven als de kinderen uitvliegen zeg maar), waar niet iedereen even goed mee om kan gaan. Dat kan onnodig spanningen geven in een gezin, laat staan met nieuwe samenstelling. Toch even andere koek dan saampjes op vakantie gaan.quote:
[..]
Zoals gezegd, er is altijd een compromis, zoiets als een middenweg. Buiten de box denken. Ipv 50km kun je ook 25 km verderop verhuizen. Of een andere regeling treffen. Dit gaat natuurlijk niet over een liefje die je een paar maanden geleden hebt ontmoet. Maar 5 jaar lijkt mij stabiel genoeg om ook te denken aan de verlangens van de alleenstaande ouder.
Je kan je ook afvragen in hoeverre je out of the box wil denken en concessies moet willen doen door wat nietzman aanhaalt. Je hoeft zo een beslissing niet leuk te vinden en het is ook niet gezond als je er niet eens over mag klagen.
Maar wat voor boodschap geef je aan je je partner als je het gesprek hierover aan blijft gaan? Wij begrijpen hier niet helemaal het doel van het topic, als je partner ook moet gissen kan het verkeerd opgepakt worden. Of je toch niet achter jullie beslissing staat, misschien toch iets wil forceren. Als je het opwerpt als een probleem, waarvan je zijn beweegredenen weet dat het voorlopig niet anders gaat zijn, dan kan hij dat niet fixen. Het kan overkomen alsof je toch niet tevreden bent met wat er wel is, alsof jullie relatie of hij niet goed genoeg (meer) is. Dat is soms ook minder uitnodigend om risico voor te gaan nemen, dus wees je bewust van hoe je dingen uitspreekt.
Probeer het zo duidelijk mogelijk te maken wat je boodschap echt is en wat je daarmee van hem verwacht om misverstanden te komen.
Dus jij zou je co-ouderschap opgeven en je kinderen om het weekend te zien om maar bij je nieuwe liefde te kunnen gaan wonen? Of rijd je iedere dag 25km heen en weer om ze naar school te brengen?quote:
[..]
Zoals gezegd, er is altijd een compromis, zoiets als een middenweg. Buiten de box denken. Ipv 50km kun je ook 25 km verderop verhuizen. Of een andere regeling treffen. Dit gaat natuurlijk niet over een liefje die je een paar maanden geleden hebt ontmoet. Maar 5 jaar lijkt mij stabiel genoeg om ook te denken aan de verlangens van de alleenstaande ouder.
En dat zou je nieuwe partner dan dus ook moeten doen....quote:
[..]
Dus jij zou je co-ouderschap opgeven en je kinderen om het weekend te zien om maar bij je nieuwe liefde te kunnen gaan wonen? Of rijd je iedere dag 25km heen en weer om ze naar school te brengen?
Want er is maar één school in het land? Er is maar één oplossing?quote:
[..]
Dus jij zou je co-ouderschap opgeven en je kinderen om het weekend te zien om maar bij je nieuwe liefde te kunnen gaan wonen? Of rijd je iedere dag 25km heen en weer om ze naar school te brengen?
Waarom zou je kinderen, juist in de pubertijd ineens van school laten veranderen?quote:
[..]
Want er is maar één school in het land? Er is maar één oplossing?
Waarom niet? Of zijn ze zulke gevoelige, porseleinen kindjes dat je bang bent dat ze zullen breken als er iets verandert in hun leven? Hebben alleenstaande ouders het weleens besproken met hun kinderen wat zij van zulke veranderingen vinden? Misschien zullen de meesten roepen dat ze hun vrienden zullen missen, maar zijn het zulke kinderen die ergens anders niet verder kunnen?quote:Op dinsdag 6 juli 2021 16:33 schreef Cinderelladreamer het volgende:
[..]
Waarom zou je kinderen, juist in de pubertijd ineens van school laten veranderen?
De meeste kinderen zullen blij zijn voor hun ouders als ze weer gelukkig kunnen worden met een nieuwe partner. En eentje die er al 5 jaar is kun je geen bevlieging noemen.
Het probleem bij je ex in de schoot werpen zou je theoretisch gezien ook als een oplossing kunnen zien ja.quote:
[..]
Want er is maar één school in het land? Er is maar één oplossing?
Zet wel de boel op scherp.
Compromissen. Tenslotte zijn de ouders volwassen mensen die ook gewoon man of vrouw zijn en niet alleen vader of moeder.quote:
[..]
Het probleem bij je ex in de schoot werpen zou je theoretisch gezien ook als een oplossing kunnen zien ja.
Zet wel de boel op scherp.
Ik zie enkele mensen in mijn buurt die in hun leven alleen maar voor de kinderen hebben geleefd en alle kansen een partner te hebben hebben laten lopen en nu met spijtige berusting in hun eentje thuis zitten en zeggen "Ja, het is wat het is. Want je kinderen zijn alles, hè." Maar je ziet hun eenzaamheid, want ze zijn nu te oud om nog iemand te vinden of zoeken.
Nou ik ben oprecht blij dat die van mij allebei gewoon hun middelbare school op dezelfde school hebben kunnen afronden. Dochterlief op speciaal onderwijs had die stabiliteit echt nodig en zoonlief heeft nu vier jaar later nog steeds een hechte band met die vriendengroep. Hoelang een nieuwe relatie dan al is, je kunt er als ouders best voor kiezen om je kinderen die stabiliteit te gunnen.....die hebben tenslotte ook al een scheiding moeten meemaken.quote:
[..]
Waarom niet? Of zijn ze zulke gevoelige, porseleinen kindjes dat je bang bent dat ze zullen breken als er iets verandert in hun leven? Hebben alleenstaande ouders het weleens besproken met hun kinderen wat zij van zulke veranderingen vinden? Misschien zullen de meesten roepen dat ze hun vrienden zullen missen, maar zijn het zulke kinderen die ergens anders niet verder kunnen?
De meeste kinderen zullen blij zijn voor hun ouders als ze weer gelukkig kunnen worden met een nieuwe partner. En eentje die er al 5 jaar is kun je geen bevlieging noemen.
En welk compromis sluit de verhuizende ouder in jouw voorbeeld? Ik mis hem even hoor. Die 25 kmipv 50 km tegenover de ellende die de achterblijvende ouder er voor in de plaats krijgt omdat hij dan iedere dag 25 km naar school moeder danwel ze alleen om het weekend ziet?quote:
[..]
Compromissen. Tenslotte zijn de ouders volwassen mensen die ook gewoon man of vrouw zijn en niet alleen vader of moeder.
Ik zie enkele mensen in mijn buurt die in hun leven alleen maar voor de kinderen hebben geleefd en alle kansen een partner te hebben hebben laten lopen en nu met spijtige berusting in hun eentje thuis zitten en zeggen "Ja, het is wat het is. Want je kinderen zijn alles, hè." Maar je ziet hun eenzaamheid, want ze zijn nu te oud om nog iemand te vinden of zoeken.
En je bent nooit te oud om iemand te vinden.
Als jij er zo over denkt, jouw keus.quote:
[..]
Nou ik ben oprecht blij dat die van mij allebei gewoon hun middelbare school op dezelfde school hebben kunnen afronden. Dochterlief op speciaal onderwijs had die stabiliteit echt nodig en zoonlief heeft nu vier jaar later nog steeds een hechte band met die vriendengroep. Hoelang een nieuwe relatie dan al is, je kunt er als ouders best voor kiezen om je kinderen die stabiliteit te gunnen.....die hebben tenslotte ook al een scheiding moeten meemaken.
Lekker boeiend. Die ex kan ook aanpassen, voor hetzelfde geld gaat ex later met een nieuwe vlam elders wonen.quote:
[..]
En welk compromis sluit de verhuizende ouder in jouw voorbeeld? Ik mis hem even hoor. Die 25 kmipv 50 km tegenover de ellende die de achterblijvende ouder er voor in de plaats krijgt omdat hij dan iedere dag 25 km naar school moeder danwel ze alleen om het weekend ziet?
En je bent nooit te oud om iemand te vinden.
Starre mensen inderdaad hier en pubers zijn het meest flexibel van allemaal. Sterker nog, verhuizen is goed om hun sociale vaardigheden te ontwikkelen, nu ze bijna volwassen zijn en sowieso ooit zullen alleen gaan wonen of zelf al gaan samenwonen en dan ook een nieuwe sociale kring moeten opbouwen. Anders worden het bange fokkers die nog tot hun 30e op zolder bij papa en mama fokken
Waarom doe je alsof het niets voorstelt dat 2 gezinnen nog verder uit elkaar getrokken worden en de kinderen nog verder bij de andere ouder vandaan gaan wonen?quote:
Er moeten dan dus tenminste 8 mensen een compromis gaan sluiten om 1 persoon haar zin te geven?
Daarbij: dan kunnen ze nu ergens halverwege een huis met minstens 5 slaapkamers gaan zoeken, terwijl ze over 5 jaar voldoende hebben aan 1 of 2 logeerkamers...
Of mogen de kinderen nog meer compromissen sluiten en moeten ze maar bij elkaar op de kamer?
Zo ga je ze wel overtuigen, lost jet probleem ook wel op want de kinderen zullen er dan waarschijnlijk voor kiezen bij de andere ouder in de oude woonplaats te gaan wonen.
Waarom ben ik dan star hierin? Ieder zijn/haar mening lijkt me toch? Bovendien heb ik gewoon hele sociale kinderen en eentje woont zelfs al zelfstandig dus dat verhaaltje over bange Fokkers klopt alvast niet....quote:
[..]
Lekker boeiend. Die ex kan ook aanpassen, voor hetzelfde geld gaat ex later met een nieuwe vlam elders wonen.
Starre mensen inderdaad hier en pubers zijn het meest flexibel van allemaal. Sterker nog, verhuizen is goed om hun sociale vaardigheden te ontwikkelen, nu ze bijna volwassen zijn en sowieso ooit zullen alleen gaan wonen of zelf al gaan samenwonen en dan ook een nieuwe sociale kring moeten opbouwen. Anders worden het bange fokkers die nog tot hun 30e op zolder bij papa en mama fokken
Ik blijf herhalen dat er zeker regelingen te treffen zijn voor alle partijen. Er is niets waar geen oplossing voor is, alleen wanneer je niet creatief kunt denken en vast bent geroest in de huidige regelingen.quote:
[..]
En welk compromis sluit de verhuizende ouder in jouw voorbeeld? Ik mis hem even hoor. Die 25 kmipv 50 km tegenover de ellende die de achterblijvende ouder er voor in de plaats krijgt omdat hij dan iedere dag 25 km naar school moeder danwel ze alleen om het weekend ziet?
En je bent nooit te oud om iemand te vinden.
Ik zou het sowieso heel jammer vinden voor de mevrouw in de OP als die verlangens niet kan worden vervuld of pas over zoveel jaren. Ik zou het advies geven om er samen, met alle kinderen erbij, dus ook van de man, aan tafel te zitten en erover te praten. Ouders denken vaak dat ze het beter weten voor hun kinderen, maar kinderen kunnen veel meer hebben dan je denkt. Misschien willen ze ook een normaal gezin zijn.
Door te scheiden trek je je gezin al uit elkaar. Doe nu niet alsof je de beste ouder bent door aan het kind te denken na de scheiding. Als je het voor je kind deed was je niet gescheiden. Beetje hypocrietquote:
[..]
Waarom doe je alsof het niets voorstelt dat 2 gezinnen nog verder uit elkaar getrokken worden en de kinderen nog verder bij de andere ouder vandaan gaan wonen?
Er moeten dan dus tenminste 8 mensen een compromis gaan sluiten om 1 persoon haar zin te geven?
Daarbij: dan kunnen ze nu ergens halverwege een huis met minstens 5 slaapkamers gaan zoeken, terwijl ze over 5 jaar voldoende hebben aan 1 of 2 logeerkamers...
Of mogen de kinderen nog meer compromissen sluiten en moeten ze maar bij elkaar op de kamer?
Zo ga je ze wel overtuigen, lost jet probleem ook wel op want de kinderen zullen er dan waarschijnlijk voor kiezen bij de andere ouder in de oude woonplaats te gaan wonen.
Ik zeg je, maar dat is niet specifiek voor jou. Ik weet niet of je alleenstaande ouder bent of niet.
De beste oplossing is in dit geval de situatie laten zoals die is.quote:
[..]
Ik blijf herhalen dat er zeker regelingen te treffen zijn voor alle partijen. Er is niets waar geen oplossing voor is, alleen wanneer je niet creatief kunt denken en vast bent geroest in de huidige regelingen.
Ik zou het sowieso heel jammer vinden voor de mevrouw in de OP als die verlangens niet kan worden vervuld of pas over zoveel jaren. Ik zou het advies geven om er samen, met alle kinderen erbij, dus ook van de man, aan tafel te zitten en erover te praten. Ouders denken vaak dat ze het beter weten voor hun kinderen, maar kinderen kunnen veel meer hebben dan je denkt. Misschien willen ze ook een normaal gezin zijn.
In jouw optiek. Je gaat voorbij aan de diepe verlangens van de mevrouw in de OPquote:
[..]
De beste oplossing is in dit geval de situatie laten zoals die is.
Onzin,quote:
[..]
De beste oplossing is in dit geval de situatie laten zoals die is.
Oftewel, spuit 11, post boven mij zegt het zelfde...
Zoals als jij voorbij gaat aan de gevolgen voor het gezin dat moet verkassen.quote:
[..]
In jouw optiek. Je gaat voorbij aan de diepe verlangens van de mevrouw in de OP
Je praat wel mooi, over hoe voor alles een oplossing is als je maar creatief kunt denken, maar ik zie van jou helemaal geen oplossingen.
Ik trap daar niet meer in, Godshand die ‘onzin’ roept.quote:
[..]
Onzin,
Oftewel, spuit 11, post boven mij zegt het zelfde...
Oh telt de gelukkige ouder(s) dan niet meer mee?quote:
[..]
Door te scheiden trek je je gezin al uit elkaar. Doe nu niet alsof je de beste ouder bent door aan het kind te denken na de scheiding. Als je het voor je kind deed was je niet gescheiden. Beetje hypocriet
Ik zeg je, maar dat is niet specifiek voor jou. Ik weet niet of je alleenstaande ouder bent of niet.
Ik vind het niet zo een sterk argument dat je ze heus nog wel een keer op sleeptouw kan nemen als je toch al een keer gescheiden bent.
Wel eens dat het fijn is om met iedereen om de tafel te gaan. Niet dat kinderen alles even goed in kunnen schatten, maar dat kunnen volwassen ook niet altijd..
Het lijkt me echter wel verstandig om te kijken naar waarom iedereen het zou moeten willen. Niet vooral denken dat iets heus wel kan. Je kan ook in de bijstand, maar liever niet toch? Als iedereen gemotiveerd is heb je een betere basis voor compromissen lijkt me.
Stellen dat andere belangen ook belangrijk zijn is niet per se voorbij gaan aan alleen haar verlangens. Je bent als ouder bijvoorbeeld ook niet optimaal gelukkig als het om wat voor reden niet werkt, wat ook weer druk op de relatie kan leggen met alle gevolgen van dien. Daar rekening mee houden is ook in haar voordeel en in mijn ogen gewoon realistisch.quote:
[..]
In jouw optiek. Je gaat voorbij aan de diepe verlangens van de mevrouw in de OP
Niet omdat ik denk dat het niet mogelijk zou zijn ofzo. Ik ben net als jij voor denken in mogelijkheden en daar horen de negatieve opties in mijn ogen ook bij.
Ja klopt, je trekt het gezin al uit elkaar door te scheiden, maar dat betekent niet dat je het niet nog verder uit elkaar kunt trekken door de heleboel nog een keer op z'n kop te zetten.quote:
[..]
Door te scheiden trek je je gezin al uit elkaar. Doe nu niet alsof je de beste ouder bent door aan het kind te denken na de scheiding. Als je het voor je kind deed was je niet gescheiden. Beetje hypocriet
Ik zeg je, maar dat is niet specifiek voor jou. Ik weet niet of je alleenstaande ouder bent of niet.
Of ik een alleenstaande ouder ben of niet doet er niet toe natuurlijk.
Jij gaat daarentegen schijnbaar compleet voorbij aan hoe een scheiding tegenwoordig geregeld wordt, met 50/50 co-ouderschap en daarin kun je niet zomaar even met de kinderen het halve land door verhuizen.quote:
[..]
In jouw optiek. Je gaat voorbij aan de diepe verlangens van de mevrouw in de OP
Halverwege is voor pubers ook niet in hun eigen vertrouwde omgeving.quote:
Mijn vriend krijgt geen alimentatie, het is inderdaad een keuze van ons beide om de pubers in hun eigen vertrouwde omgeving op te laten groeien.
Als ze autorijden is het allemaal net wat makkelijker rond te breien mochten wij halverwege gaan wonen ergens.
Mijn verstand staat helemaal achter deze keuze, mijn gevoel zou graag 1 huishouden zijn.
wat een hoop onzin bij elkaar.quote:
[..]
Compromissen. Tenslotte zijn de ouders volwassen mensen die ook gewoon man of vrouw zijn en niet alleen vader of moeder.
Ik zie enkele mensen in mijn buurt die in hun leven alleen maar voor de kinderen hebben geleefd en alle kansen een partner te hebben hebben laten lopen en nu met spijtige berusting in hun eentje thuis zitten en zeggen "Ja, het is wat het is. Want je kinderen zijn alles, hè." Maar je ziet hun eenzaamheid, want ze zijn nu te oud om nog iemand te vinden of zoeken.
je bent nooit te oud om iemand te vinden.
gezien je idiote reacties neem ik aan dat je niet gescheiden bent en zeker ook geen pubers in huis hebt.
Ik merk dat we de laatste tijd het merendeel van de nachten samen slapen en dat we elkaar steeds slechter kunnen missen. Klinkt klef maar als we niet samen zijn dan belt ie me soms op s avonds en hangen we alsnog 2 uur aan de lijn met elkaar. Misschien zijn we ook wel klef.
Geen van beide huizen is geschikt voor samenwonen met zijn zessen (plus huisdieren). Wij wilden eigenlijk niet samenwonen maar we worden allebei stapelgek van het gesleep met spullen. En als je iets nodig hebt ligt het altijd net in het andere huis.
Ik vind het eigenlijk heel heftig om samen te wonen als je allebei Kids hebt maar onze Kids zijn heel gek op elkaar en beginnen er nu vaak zelf over. Mogen we bij (naam vriend) slapen? Toe mam... wij gaan wel samen in het logeerbed... of ik ga bij (naam volwassen stiefzus) in bed (die dat ook nog hartstikke leuk vind... geen idee waarom... welke jong volwassene/eind puber wil er nu samen slapen met een stiefzusje in de tienerleeftijd?). Ze zijn altijd heel enthousiast als ze samen zijn en ze vinden dat we moeten samenwonen. Ze zien het helemaal zitten...
Dus hebben we toch maar besloten om binnenkort eens te kijken wat onze mogelijkheden zijn. Dat gesleep is ook vreselijk. Wij staan er overigens wel allebei hetzelfde in.
Ik denk dat het wel kan als je rekening houdt met de gevoelens van de kinderen. Als zij het zien zitten... Waarom niet?
Overigens kan ik gewoon overal over praten met mijn vriend. Zodra een onderwerp niet meer besproken zou mogen worden zou ik ernstig aan de relatie gaan twijfelen.
Daarnaast hebben we nu de luxe van 2 (stiekem zelfs 3) plekjes waar we kunnen verblijven met of zonder kinderen.Zo heeft het beiden wat, wij wachten dus ook nu lekker af en genieten van de tijd op deze manier!
Je mist hem heel er en je wilt graag bij hem slapen onder een dak zijn en samen een gezin vormen. Je wilt dat wel, maar pas over 5 jaar. Hoe kun je dus een keuze maken en weten wat je wil.
Ik zou mijn gevoel volgen. Heb je met hem overlegd, van dat je eigenlijk eerder samen wilt wonen en bij hem wil slapen? Hoe kijkt hij er tegen aan? Leg het aan hem voor.
Ik zou niet mijn gevoel volgen (want dat kan ook nog wel eens schommelen of misleidend zijn), ik zou mijn hart volgenquote:
Dus je weet niet wat je wil, je bent aan het twijfelen. Je verstand zegt apart wonen en je gevoel zegt bij hem wonen. Dat is lastig.
Je mist hem heel er en je wilt graag bij hem slapen onder een dak zijn en samen een gezin vormen. Je wilt dat wel, maar pas over 5 jaar. Hoe kun je dus een keuze maken en weten wat je wil.
Ik zou mijn gevoel volgen. Heb je met hem overlegd, van dat je eigenlijk eerder samen wilt wonen en bij hem wil slapen? Hoe kijkt hij er tegen aan? Leg het aan hem voor.
.Ik heb ook een partner die ik kort ken en ik wil daar ook binnenkort mee samen wonen. Als het na een jaar niet lukt, vind ik de relatie mislukt en kap ik er wellicht mee.quote:
Mijn vriend en ik zijn nu een jaar of 5 samen, beide gescheiden en hebben kinderen in de puber leeftijd, mijn scheiding is dit jaar pas officieel afgewikkeld, onze relatie is geleidelijk aan gegroeid en tot nu zijn we aan het Latten.
We wonen ongeveer 3 kwartier uit elkaar en de kinderen hebben hier hun school, bijbaantje en vrienden.
Kortom niet de ideale tijd om samen te gaan wonen en onze planning is om dit pas over een jaar of 5 te doen.
Maarrrr ik mis het zo, om gewoon echt met hem samen te zijn, 1 gezin te vormen en iedere avond samen te slapen.
Hij kan weinig met deze gevoelens van mij want ‘hier hebben we het over gehad’ en ‘wat wil je hier nu mee dan?’
Ik kan het hem niet kwalijk nemen, want ja wat wil ik dan inderdaad ?
Waarom zou je jaren nodig hebben om die beslissing te moeten maken?
Jullie hebben beiden kinderen?quote:
[..]
Ik heb ook een partner die ik kort ken en ik wil daar ook binnenkort mee samen wonen. Als het na een jaar niet lukt, vind ik de relatie mislukt en kap ik er wellicht mee.
Waarom zou je jaren nodig hebben om die beslissing te moeten maken?
Omdat ze allebei nog pubers hebben die ze niet uit hun vertrouwde omgeving willen halen.....quote:
[..]
Ik heb ook een partner die ik kort ken en ik wil daar ook binnenkort mee samen wonen. Als het na een jaar niet lukt, vind ik de relatie mislukt en kap ik er wellicht mee.
Waarom zou je jaren nodig hebben om die beslissing te moeten maken?
Pubers uit een vertrouwde omgeving halen?quote:
[..]
Omdat ze allebei nog pubers hebben die ze niet uit hun vertrouwde omgeving willen halen.....
Hoe is dat bepalend?
Ik ben anders opgevoed denk ik, maar de kinderen hebben niets te zeggen.
De kinderen wonen afwisselend bij de ene en de andere ouder. Dan heeft een verhuizing nogal wat consequenties.quote:
[..]
Pubers uit een vertrouwde omgeving halen?
Hoe is dat bepalend?
Ik ben anders opgevoed denk ik, maar de kinderen hebben niets te zeggen.
Lees de reacties eerst eens. Dan lees je wat het in de praktijk voor consequenties heeft.
Je hebt inderdaad volgens mij niet het hele topic teruggelezen.....wel een aanraderquote:
[..]
Pubers uit een vertrouwde omgeving halen?
Hoe is dat bepalend?
Ik ben anders opgevoed denk ik, maar de kinderen hebben niets te zeggen.
Je hebt natuurlijk altijd ouders die kinderen krijgen en vervolgens schijt hebben aan wat goed is voor ze en hun eigen belangen voorop stellen. Maar dat is over het algemeen niet echt goed voor een kind.quote:
[..]
Pubers uit een vertrouwde omgeving halen?
Hoe is dat bepalend?
Ik ben anders opgevoed denk ik, maar de kinderen hebben niets te zeggen.
Dit. Dat ze van school moeten wisselen is niet ideaal maar overkomelijk, maar de optelsom van alles vind ik wel heel veel. Bovendien kan de andere ouder in theorie hetzelfde doen (elders gaan samenwonen en een samengesteld gezin vormen) en dan is voor het kind echt elke vorm van zekerheid verdwenen.quote:
Samengesteld gezin met pubers. Ik zou het niet doen. Die kinderen dwingen om 1 huis te delen, in een vreemde omgeving. Een scheiding is kut, verhuizen is kut en dan ook nog opgescheept worden met andere kinderen (die vast heel leuk zijn om af en toe mee om te gaan, maar samen 1 huishouden worden is heel anders) en een andere partner. De dynamiek wordt héél anders als je 1 huishouden wordt. Ik ben voorstander van je gevoel volgen, maar als er eenmaal kinderen bij betrokken zijn vind ik dat je daar je verstand moet luisteren. Hun belangen staan voorop.
Vind gaan samenwonen voor je eigen geluk echt niet opwegen tegen de belangen van de kinderen. En met puberkinderen wordt LATten praktisch alleen maar eenvoudiger.
Mijn eigen ouders zijn gescheiden, maar ik ben blij dat ik bij mijn moeder altijd nog een stabiele thuissituatie heb gehad die niet afhankelijk was van de grillen van haar liefdesleven. Ik ben echt blij dat ik niet heb hoeven meemaken wat deze kinderen hebben mee gemaakt:
