[Etappe 5] Changé - Laval (ITT) #3: Schroeien in Laval.

Zo, dat was wel even een statement dat ze maakten he? David Lappartient zal een slechte nacht hebben gehad. De renners besloten na de start één minuut stil te staan. Daarna fietsten ze een kilometer of 10 heel rustig, waarna de rit toch weer verder ging alsof er niets aan de hand was. Een totaal nutteloos statement. Doe het goed, of doe het niet. Men schijnt gevraagd te hebben om een aanpassing van de driekilometerregel, wat ook weer een bijzonder slecht idee is. Verplaatsen van het probleem, zonder op zoek te gaan naar een oplossing. Maar goed, die flopdiscussie bewaren we wel voor een volgende keer. Gisteren zagen we in ieder geval geen valpartijen, dus de renners kunnen het echt wel. Als ze goed geschrokken zijn letten ze ineens wel op, delen ze net een kwakje minder uit, etc. Het gaat om de mentaliteit van de renners, buiten het feit dat de parcoursen soms ook beter kunnen worden uitgetekend. Op het parcours van gisteren viel uiteindelijk niet veel aan te merken, vooral omdat iedereen op de fiets bleef zitten. Nadat het protest voorbij was reden twee renners weg, Brent Van Moer en Pierre-Luc Perichon. De geoefende kijker weet inmiddels dat de alarmbellen meteen moeten gaan rinkelen als Van Moer in de vlucht zit, hij is heel snel de nieuwe Thomas De Gendt aan het worden. Het peloton gaf de twee daarom niet zoveel voorsprong, veel meer dan een minuut of vier kan het nooit geweest zijn. De voorsprong werd ook vrij snel teruggebracht, en alsnog werd het spannend. Toen Van Moer nog maar een seconde of 50 overhad besloot hij Perichon achter te laten en solo verder te gaan. Met iets meer dan 10 kilometer te gaan begon het er plotseling goed uit te zien voor de jonge Belg, zijn voorsprong liep zelfs op. Met meer dan een minuut begon hij aan de laatste kilometers, vooral ook omdat er in het peloton niemand leek te willen rijden. Dat gebeurde uiteindelijk wel, waarna de voorsprong toch ook opeens weer snel begon te slinken. Alle hens aan dek in het peloton, totale paniek. Alle ploegen moesten opeens al hun mannetjes op kop zetten. In de laatste vijf kilometer mocht Brent Van Moer tien seconden per kilometer verliezen, maar het op hol geslagen peloton, de knikjes op en af en het kleine beetje tegenwind deden de nieuwe Thomas De Gendt de das om. In de slotkilometer werd hij gegrepen, sterker nog, in de laatste 200 meter werd hij gegrepen. Altijd een jammerlijk scenario.

We hadden amper tijd om te letten op het andere scenario dat zich ontvouwde. In de chaos wist Alpecin toch weer een treintje op poten te zetten. Ze zouden ditmaal voor Philipsen gaan, mag je achteraf een fout noemen. Maarja, dat is het risico dat ze vooraf namen door gewoon gezellig iedereen mee te nemen. Merlier zette Philipsen af en die begon er op 200 meter van het eind aan. Normaal gesproken geen probleem, maar deze finish liep omhoog. Daardoor werd het een te lange sprint en kon hij in extremis nog geremonteerd worden door twee renners. Nacer Bouhanni, bijvoorbeeld. Voor deze Tour kwam hij nooit verder dan de vierde plaats, nu wordt hij achter elkaar derde en tweede. Uiteraard was hij nog steeds niet tevreden, want Nacer wilde winnen. Dat zat er niet in, want, hoe is het mogelijk, Mark Cavendish was de snelste van de dag. Mark Cavendish, moedergods. In 2008 won hij zijn eerste Tourrit en in de tussenliggende jaren was het in totaal 30 keer prijs. Het record van Mercxk jongens, het record van Merckx. Merckx won er 34 en na de afgelopen jaren leek Cavendish nooit meer in de buurt te gaan komen. Vier jaar op rij reed hij geen deuk in een pakje boter. Het Epstein-barrvirus hielp niet mee, enkele zware valpartijen hielpen ook niet mee. Daarna ging het mentaal ook steeds minder. Einde carrière, dachten we vorig jaar met z'n allen. Was ook volkomen logisch geweest, zelfs een renner als Cavendish kan niet wegkomen met vier resultaatloze jaren. Maar daar was mensenmens PatLef. Als Cavendish zelf voor een sponsor zorgde wilde hij hem wel opvissen. Nou, de rest is geschiedenis. Wat bij Dimension Data en Bahrein niet lukte is Lefevere en zijn staf binnen een paar maanden wel gelukt, Cavendish is weer op niveau. We mogen ons zeker de vraag stellen hoe dat kan. Vertrouwen, ja, allicht. Een geweldige ploeg om hem heen, tuurlijk. Maar het is echt wel meer dan dat. Af en toe een spuit van José of Yvan, om maar een voorzichtige suggestie te doen. Hoe dan ook, een emotionele zege voor Cavendish, zoals we de afgelopen dagen bijna alleen maar emotionele zeges hebben gezien. Niemand geloofde meer in hem, maar hij heeft de haters mooi op hun plek gezet. Ook mijn ongelijk is ruimschoots aangetoond, voor het seizoen begon had ik dit absoluut niet verwacht. Hoewel het ook wel allemaal enorm meezit bij Cavendish. Eigenlijk zou hij de Tour niet eens rijden, maar door de faalangst van Sam Bennett is hij er ineens toch bij. En eigenlijk had hij veel problemen moeten hebben met Ewan, maar die valt dan pardoes weg. Cav staat nu op 31 en met een stuk of zes sprintkansen te gaan mag Eddy Merckx peentjes beginnen zweten.

Vandaag zal het een snipperdag zijn voor Eddy, er gaat een tijdrit verreden worden. Vroeg op de Tour een redelijk lange tijdrit, dat is wel weer eens mooi meegenomen. Hoewel je na de afgelopen dagen ook zou kunnen betogen dat de tijdrit misschien nóg eerder had moeten komen. Door de tijdsverschillen die vandaag gaan ontstaan kunnen we waarschijnlijk toch weer een paar renners gaan wegstrepen. Er gaan grote verschillen ontstaan, en die verschillen zullen dan in de bergen gerepareerd moeten worden. Is het idee. Laten we hopen dat die theorie in het weekend ergens op gebaseerd blijkt te zijn. In de tussentijd gaan we vooral genieten van deze tijdrit, weer eens wat anders dan een massasprint. De winnaar zal niet met een vingertje voor de mond over de streep komen, of beginnen te klagen over haters. Even geen voetbalperikelen in de wielrennerij, heerlijk.

Een heuglijk feit voor de renners: we hebben Bretagne verlaten. De tijdrit begint in Changé, een plaats met 6300 inwoners in het departement van de Mayenne, dat hoort bij de regio Pays de la Loire. Het is voor het eerst dat de Tour in Changé is, wat niet geheel onlogisch is als ik lees dat dit überhaupt pas de vierde stad is in de Mayenne waar een rit van start gaat in de ganse geschiedenis van de Tour. Niet het meest populaire departement dus, terwijl ze hier echt wel wat met de koers hebben. Boucles de la Mayenne, ik bedoel maar. Een prachtige koers, die soms passeert in Changé. In 2019 bijvoorbeeld nog, toen won de Uruguayaan Mauricio Moreira voor Julien Duval en Wouter Wippert. Ondanks deze overwinning werd Moreira heel snel afgeschreven door Caja Rural. Ten onrechte, want momenteel is hij namens Efapel heel Portugal omver aan het schroeien. Wisten jullie trouwens dat de Mayenne ook het grondgebied is van Marc Madiot? Zijn geboorteplaats ligt hier nog wel een aardig eind vandaan, maar toch, de onvermijdelijke act zal ongetwijfeld aanwezig zijn. Goed, ja, Changé. Ze hebben er een paar kasteeltjes, of wat er voor door moet gaan. Het Château du Ricoudet, gelegen ten noorden van de stad aan het water. In het centrum van Changé staat dan weer een voormalig kasteel, dat tegenwoordig het Hôtel de Ville is. Naast dit vrij fraaie gebouw staat een grote kerk, die van Saint-Pierre. Verder is er een park, dat van Ondines. Hier staat een van de oudste levensbomen van Europa. Ja, de levensboom. Een conifeer, maar dan anders. Een ander hoogtepunt dat Changé weet te bieden is een wandelroute die leidt langs de negen lavoirs, openbare wasplaatsen, die het dorp rijk is. Nouja, goed, je moet wat. In Changé vinden we het hoofdkantoor van Séché Environnement, een naam die de echte wielerliefhebber moet kennen. De ploeg die we nu kennen als Arkéa-Samsic ging van 2013 tot en met 2015 door het leven als Bretagne-Séché Environnement, zo'n beetje rond de tijd dat Eduardo Sepulveda daar de kopman was. In dat shirtje van Bretagne-Séché Environnement werd hij uit de Tour gegooid nadat hij een stukje in de auto had gezeten, iconisch dus. Verder is er niets iconisch aan Changé, maar om het gezellig te houden gaan we toch even afsluiten met een toepasselijk nummer.

Les Poppys - Non Non Rien N'a Changé - 1971

Les Poppys - Non Non Rien N'a ChangÃ© - 1971

De tijdrit begint op een brede weg naast de kerk van Sint-Pieter. Bijna meteen nadat de renners van het startpodium zijn gerold slaan ze rechtsaf, waarna de weg gelijk wat vals plat omhoog gaat. De volgende bocht naar rechts volgt een meter of 200 later, waarna we 400 meter rechtdoor rijden richting een rotonde. Het gaat hier lichtjes naar beneden, waardoor dit zowaar een hinderlijk punt zou kunnen zijn. Voorbij de rotonde gaat het ook nog even naar beneden, maar al snel gaat het weer omhoog. De komende kilometer gaat er geklommen worden aan meer dan 6% gemiddeld blijkbaar, met onderweg één scherpe bocht naar links. Voor de rest loopt het behoorlijk rechtdoor tot op de top. De Côte de La Dombrie, een bewijs dat het geen volledig vlakke tijdrit is.

Voorbij het klimmetje fietsen we ook nog even rechtdoor. We rijden over een viaduct, waarna we een bochtig stukje parcours bereiken. De renners duiken een bos in, eerst in dalende lijn. Ze pakken een scherpe bocht naar links mee, even later volgt er een scherpe rechts bocht, maar tegen die tijd loopt de weg weer omhoog. Na deze bocht omhoog blijft de weg wat vals plat omhoog lopen, terwijl de renners van de ene flauwe bocht naar de volgende fietsen. Buiten het bos volgt er een rechte duik naar beneden, richting Saint-Germain-le-Fouilloux. Bij het binnenrijden van dit dorpje, het is weer vlak, slaan we na 4,7 kilometer direct rechtsaf. Na deze bocht rijden de renners drie kilometer min of meer rechtdoor over een behoorlijk vlakke weg. Er zitten wel wat flauwe bochten in, maar niets waarvoor je echt je stuurmanskunsten moet aanspreken. Het loopt heel lichtjes op en af, maar nee, met al die monsterverzetten op zo'n tijdritfiets is dit gewoon vlak. Buiten Saint-Jean-sur-Mayenne komen de coureurs uit bij een rotonde, waar ze linksaf slaan. Het gaat nu een halve kilometer rechtdoor tot aan de volgende rotonde, waar we dan weer rechtdoor gaan, of met een beetje fantasie wat schuin naar rechts. Vervolgens rijden we over een brede weg door Saint-Jean-sur-Mayenne, waar een lopende bocht naar links ligt en even later een scherpere bocht naar rechts. Na deze bocht rijden we over de Mayenne, aan de andere kant van het water wordt na 8,8 kilometer de eerste tussentijd opgenomen. Tussendoor fietsen we nog langs een kicken kapelletje.

MjAxOTA5MDIzMjM0MDdiMWI4YmVhZDVhNWRkMGY0NjYwNTQwZTU?width=1260&height=712&focuspoint=50%2C25&cropresize=1&client_id=bpeditorial&sign=34ea6151fcce673004aa81ae2cde39849b59a9d61e780ea4fb8f5ef6e292fe40

MjAxOTA5MDIzMjM0MDdiMWI4YmVhZDVhNWRkMGY0NjYwNTQwZTU?width=1260&height=712&focuspoint=50%2C25&cropresize=1&client_id=bpeditorial&sign=34ea6151fcce673004aa81ae2cde39849b59a9d61e780ea4fb8f5ef6e292fe40

Voorbij het eerste tussenpunt loopt de brede weg anderhalve kilometer vals plat omhoog. Het begint recht, maar daarna komen we een paar flauwe bochten tegen. Omdat de weg zo breed is gaat het hier alsnog relatief rechtdoor, dwars door de open velden van de Mayenne. De wind zou hier eventueel ook nog invloed kunnen hebben, dus. Het klimmetje heeft weinig om het lijf, het gaat een kilometertje aan een procent of vier omhoog. Na dit klimmetje is het een kilometer recht en vlak, totdat we Louverné binnenfietsen. In Louverné komen we drie rotondes tegen, dat wordt een interessante passage. De eerste rotonde valt mee, daar rijdt men zo goed als rechtdoor. De tweede rotonde is een stuk groter, daar moet echt gestuurd worden. De linkerkant lijkt me hier de betere kant, maar wat weet ik. We rijden na deze rotonde dwars door het centrum van Louverné, waarna we na wat flauwe bochten aan de rand van het dorp de derde rotonde tegenkomen. Hier moet je zeker langs links passeren, dan valt ie wel mee. Vervolgens rijden we een kilometer zo goed als rechtdoor, in licht dalende lijn. Een lange en lopende bocht naar links staat als volgende op het programma, hier loopt de weg weer licht omhoog. Zodra de weg weer recht wordt volgt er bijna meteen een scherpe bocht naar rechts, hierna gaat het drie kilometer relatief rechtdoor over een glooiende weg. Drie korte knikjes omhoog en omlaag, maar niets wat echt de moeite waard is. Een paar flauwe bochtjes onderweg, maar ook dat stelt niets voor. We komen uit in Bonchamp-lès-Laval, waar we aan de buitenrand van het dorp een rotonde tegenkomen. Niet de moeilijkste rotonde van allemaal, daarna rijden we rechtdoor het centrum binnen over een weg die vals plat omhoog loopt. In het centrum komen we de volgende rotonde tegen, waar het weer rechtdoor gaat. Ook niet de lastigste rotonde, bijna direct na de rotonde volgt het tweede tussenpunt. Na 17,2 kilometer, op tien kilometer van de finish, krijgen we de tweede tussentijd van de renners mee.

Stukje sfeer.

Na dit tweede en laatste tussenpunt volgt er een technisch rondje dwars door Bonchamp-lès-Laval. Philippe Dalibard komt blijkbaar uit deze plaats, de recordwinnaar van Tro Bro Leon. Voorbij het tussenpunt komen we een drempeltje tegen, lijkt me ook maar een gedoe met zo'n tijdritfiets. We rijden vervolgens langs de kerk en het gemeentehuis, op dit punt volgt er een lichte chicane, stukje naar links en dan meteen weer naar rechts. Paar - keurige - steentjes ook hier. Hierna gaat het even rechtdoor, vooraleer er een scherp bochtje naar rechts volgt. We rijden nu rechtdoor tot aan de volgende rotonde, waar we opnieuw rechtsaf slaan. Een makkelijkere bocht, van die rotonde hebben we ook niet veel last. Het ging 500 meter rechtdoor, maar na deze bocht is het slechts 200 meter fietsen voordat de volgende bocht in beeld komt. Een scherpere naar links, waarna het een kilometer rechtdoor zal gaan over een brede en vlakke weg langs een wijk in aanbouw. De weg voert naar een rotonde op een industrieterrein, bij deze rotonde gaat het schuin naar links. In licht dalende lijn duiken we vervolgens richting de volgende rotonde, een meter of 700 verderop. Dit wordt wel weer een punt van aandacht, want bij deze grote rotonde gaat er flink gestuurd mogen worden. We verlaten de rotonde uiteindelijk aan de rechterkant, waarna we richting finishplaats Laval de komende 2,5 kilometer dezelfde weg gaan volgen. Deze weg loopt een kilometertje wat vals plat omhoog, terwijl we een flauwe bocht naar links tegenkomen. Maar goed, vooral rechtdoor zonder vele gedoe. Na het stuk omhoog gaat het ook weer een kleine kilometer vals plat naar beneden, vooral rechtdoor. Bijna beneden volgt er een lopende bocht naar rechts, waarna er een lastige bocht naar rechts op het parcours ligt. Vooral lastig omdat er direct na de bocht vluchtheuvels zijn te vinden, een beetje goed insturen is dus de opdracht. Na deze bocht gaat het een halve kilometer rechtdoor, tot op vier kilometer van de finish. Het gaat nu 500 meter rechtdoor in dalende lijn, richting de Pont Aristide Briand. Aan de andere kant van deze brug gaat de technische finale van deze tijdrit beginnen.

Laval_%28Mayenne%29.jpg

Aan de andere kant van de brug volgt er meteen een chicane, het gaat eerst naar links en snel weer naar rechts. Daarna pakken we een lange en lopende bocht naar rechts mee, als de weg weer wat rechter wordt is het nog drie kilometer fietsen tot de finish. Even later komen we een rotonde tegen, waar we langs de linkerkant moeten passeren. Het gaat behoorlijk rechtdoor, tot op iets meer dan twee kilometer van het eind. Wel veel vluchtheuvels hier, het is dus maar goed dat we dit parcours niet hoeven af te werken met een voltallig peloton. De renners rijden onder een spoorbrug door en komen daarna een frappante bocht tegen. Het gaat scherp naar rechts, direct daarna loopt de weg omhoog. Er volgt een bocht naar links en daarna meteen weer naar rechts, terwijl het zelfs vrij steil omhoog gaat. In principe praten we over een kleine kilometer aan 3%, maar in de eerste 300 meter gaat het aan meer dan 5% omhoog, jawadde! In de eerste bocht gaat het zelfs even aan bijna 9% omhoog, maar de afvlakking wordt dus snel ingezet. Met twee kilometer te gaan begint het alweer iets meer af te vlakken, in de voorlaatste kilometer gaan we vooral veel bochten tegenkomen. Paar meter rechtdoor, dan een bocht naar rechts, bijna meteen naar links, dan bijna meteen weer naar rechts en een hectometer later gaat het weer naar links. Al deze bochten in een meter of 400, wel lachen. Na die laatste bocht rijden we wel zo goed als rechtdoor de laatste kilometer binnen, terwijl het weer vlak is geworden. Eenmaal in de slotkilometer gaan we ook nog het een en ander meemaken. De weg is wel breed, maar loopt een tijdje naar beneden. Een lange en lopende bocht naar rechts, met daarna een lopende bocht naar links en vervolgens een scherpe bocht naar links, waar het ook wat smaller wordt. Bijna direct daarna slaan we weer linksaf, en dan nog eens. We komen uit bij Espace Mayenne, een bouwwerk dat in 2019 nog niet bestond. We werken dus een technische finale af in de buitenwijken van Laval om een nieuwe creatie van deze stad in het zonnetje te zetten, oh, wat moeten we toch een medelijden hebben met de parcoursbouwers. Nou, goed, in de allerlaatste meters van de rit gaat het nog twee keer naar rechts, waarna we finishen langs een parkeerplaats, leuk.

We finishen dus in de buurt van de Espace Mayenne, een groot nieuw evenementencentrum voor ál uw evenementen. Culturele evenementen zoals concerten en shows, 'professionele' evenementen zoals beurzen, congressen, seminars, productlanceringen of gewoon een luxueus dinertje voor de VIPS. Sportevenementen, niet te vergeten! Nationale en internationale wedstrijden, Amerikaans korfbal bijvoorbeeld, of gewoon de koers, want in de buurt ligt blijkbaar ook een velodroompje. Een futuristisch gebouw, dat blijkbaar zoveel geld heeft gekost dat het in beeld moet worden gebracht. Even een stukkie van hun officiële site hoor, zo krakkemikkig mogelijk vertaald: Het is ontstaan uit de gezamenlijke wens van de Departementale Raad van Mayenne en Laval Agglomeration om moderne en functionele uitrusting te verwerven die bijdraagt tot de animatie en invloed van hun grondgebied. Gevestigd op 8,5 hectare, in het hart van de agglomeratie Laval met gemakkelijke toegang via de snelweg A81 op 5 minuten en het TGV-station op 10 minuten afstand, verwelkomt de site u in zijn binnenruimtes van 5.000 m² voor de organisatie van uw evenementen voor 50 en 4.700 mensen. Het heeft grote buitenruimtes van meer dan 10.000 m² die de installatie van uw tijdelijke structuren en uw evenementenruimten mogelijk maken. In de buurt van de camping profiteert u van een breed scala aan moderne en gastvrije hotelinrichtingen, waardoor u verzekerd bent van een accommodatiecapaciteit van 1600 bedden op de bestemming. Een ruime keuze aan restaurants is ook bereikbaar op loopafstand van de camping en het stadscentrum. Nou, dolletjes.

MjAyMTA1Yzg3MjcyM2E3ZGY2NDMxYmZiY2I2NmE1ZTdmNmM2ZjA?width=1260&height=712&focuspoint=50%2C50&cropresize=1&client_id=bpeditorial&sign=9c5d6934c7d2a3eb6c5c9fdcfc6fc8e6ff8c56a5b64d59ca2e72604507a77f6d

MjAyMTA1Yzg3MjcyM2E3ZGY2NDMxYmZiY2I2NmE1ZTdmNmM2ZjA?width=1260&height=712&focuspoint=50%2C50&cropresize=1&client_id=bpeditorial&sign=9c5d6934c7d2a3eb6c5c9fdcfc6fc8e6ff8c56a5b64d59ca2e72604507a77f6d

Laval is verder een stad met bijna 50.000 inwoners in de Mayenne, Pays de la Loire. Het is pas de tweede keer dat de Tour hier passeert, debuteren deed Laval in 1999. Toen won Tom Steels de massasprint in deze stad, waarna we een dag later weer in Laval zouden vertrekken. Die rit zou eindigen in Blois, waar Mario Cipollini won, met een gemiddelde snelheid van 50.355km/u is dat nog steeds de snelste rit in lijn in de historie van de Tour. Een stukje geschiedenis begon dus in Laval, een stad waar in het verleden wel meer schijnt te zijn gebeurd.Laval was eerst de zetel van een baronie en vanaf 1429 van een graafschap. Het oude kasteel dateert uit de dertiende en veertiende eeuw, met een donjon uit de twaalfde eeuw. Het nieuwe kasteel werd gebouwd in Renaissancestijl. De graven behoorden tot de huizen van Montmorency, Montfort en Coligny. Tijdens de Franse Revolutie was Laval een van de bolwerken van de opstand in de Vendée en in de stad en omgeving vonden hevige gevechten plaats in 1793. Het kasteel deed later dienst als gevangenis en tegenwoordig is het de thuisbasis van een museum, Museum of Naive Art and Singular Arts. Gelegen aan de Rue du Douanier Rousseau, want het museum is er vooral gekomen dankzij de werken van Henri Rousseau, kunstschilder die bekend werd door zijn postimpressonistische schilderijen in een naïeve of primitieve stijl. Deze schilder, met de bijnaam Le Douanier, was uit Laval afkomstig. De lokale economie moet het vooral van zuivel hebben, daarom wordt de stad ook wel de Cité du Lait genoemd. Er is een museum dat dezelfde naam draagt, daar kun je dus alles vinden over de geschiedenis van koeien, melk, kaas en noem het allemaal maar op. Er is ook nog een kathedraaltje, de Cathédrale de la Trinité de Laval. Ziet er wel prima uit, net als een kapelletje aan de andere kant van de Mayenne, de Chapelle Saint-Julien. Daar weer tegenover komen we een oud badhuis tegen, stammend uit de tijd dat nog bijna niemand in de stad over een eigen badkamer beschikte. Allemaal de moeite waard, Laval kan dus wel leuk zijn voor een middagje. De Tour is nog niet vaak op dat idee gekomen, terwijl er toch wat bekende wielrenners uit de stad komen. Wat te denken van Jacky Durand, de man van ontelbare ontsnappingen is uit Laval afkomstig. Drie ritzeges in de Tour, winst in de Ronde van Vlaanderen en een tijdje de gele trui gedragen, niet slecht. Franck Renier en Ludovic Turpin heb je ook nog, maar dat waren dan weer niet echt memorabele renners. François Pervis komt ook uit deze buurt, die werd een paar keer wereldkampioen op de baan. Speciaal voor hem hebben ze dat velodrome bij de Espace Mayenne aangelegd, zou je kunnen denken. Laval beschikt ook over een voetbalclub, Stade Lavallois. Ver afgezakt tegenwoordig, maar in het verleden hebben hier toch wat bekende voetballers gespeeld. Francis Coquelin bijvoorbeeld, maar met name Pierre-Emerick Aubameyang. Beide heren zijn geboren in Laval, vooral Aubameyang is toch een grote voetballer geworden. Alhoewel, hij kan er geen reet van, maar hij scoort wel veel.

In Laval kunnen ze ook jaarlijks genieten van de Boucles de la Mayenne. Meestal begint deze wedstrijd met een korte proloog in de straten van Laval, altijd een gevaarlijke onderneming. De laatste jaren vooral een kolfje naar de hand van Dorian Godon, al schrijven we hem niet meteen op voor deze rit. De laatste etappe van de Boucles de la Mayenne eindigt meestal ook in Laval. Zoals dit jaar, toen won Arnaud Demare hier in de sprint. Mathieu van der Poel won hier ook wel eens, heel wat jaren daarvoor lukte het Jacky Durand om in zijn eigen stad te winnen. Maar goed, genoeg over die B-koers, tijd voor de A-koers. In startplaats Changé en in finishplaats Laval wordt het overdag een graadje of 19 à 20. Er is kans op regen, maar daar lijkt verder nog weinig over te zeggen te zijn. Het kan de hele middag regenen, er kunnen wat buitjes vallen, het kan droog blijven, niemand die het weet. De wind lijkt in ieder wel redelijk constant te zijn, gedurende de hele middag uit het noordwesten met steeds dezelfde matige kracht. Desondanks een factor om rekening mee te houden. In de eerste vijf kilometer van de tijdrit vooral tegenwind, daarna tot aan het tweede tussenpunt vooral wind in de rug. In de laatste tien kilometer staat het weer wat meer tegen, de indeling is dus niet onbelangrijk. Toch nog maar wat energie bewaren voor dat laatste stuk. Voor we Laval bereiken is het terrein nog een tijdje wat meer open en zou je dus eventueel last van de wind kunnen hebben, al gaat er in de praktijk waarschijnlijk niet enorm veel wind zijn. We gaan het allemaal beleven vanaf 12:15, want op dat tijdstip rolt Amund Grondahl Jansen als eerste van het startpodium. Dat was ooit een goede renner bij Jumbo, niets meer van over. De PLAYER is meteen live, de NOS en Sporza schuiven om 13:20 aan. Om 13:21 gaat Thomas De Gendt van start, dat is dan wel weer een goede timing. Merkwaardig genoeg starten de renners om de anderhalve minuut, geen idee waarom. Zomaar wat namen: Walscheid om 13:28, Campenaerts en Ion Izagirre kort achter elkaar om 13:55:30 en 13:57, Bissegger om 14:19:30, McNulty om 14:22:30, Küng om 15:31:30 en nouja, tegen die tijd mag je ondertussen wel aan het kijken zijn. Mathieu van der Poel gaat waarschijnlijk voor het laatst in de gele trui van start, zijn opdracht begint om 16:50. De laatste 23 renners - een vrij willekeurig getal - starten om de twee minuten. De organisatie gaat uit van een aankomst om 17:22, Mathieu mag deze tijdrit dus gaan afwerken in 32 minuten. Lijkt me redelijk rap, maar goed.

https://www.tissottiming.(...)0105FFFFFFFFFFFFFF02

Op zich is dit een hartstikke leuke rit. Een tijdrit vroeg op de Tour is eigenlijk altijd goed. Een acceptabele lengte ook nog eens, al was het beter geweest als ie nog een paar kilometer langer was, maarja, die tijd is voorbij. Het gaat geen volledig vlakke tijdrit zijn, de renners komen meteen aan het begin en aan het eind toch wat stevig klimwerk tegen. Dat klimmetje in de voorlaatste kilometer gaat wel tegenvallen waarschijnlijk, vanuit stilstand een tijdje zo steil omhoog is altijd lastig. Tussendoor gaat het nog een paar keer op en af, wat me toch vooral goed nieuws lijkt voor de klassementsrenners. Niet een half uur lang rechtdoor stampen op je grootste verzet, nee, tempowisselingen, op af, links rechts, etc. Want dat komt er ook nog eens bij kijken, het wordt op sommige momenten toch redelijk technisch. Het begin van de tijdrit is vrij technisch, daarna is het wel een paar kilometer wat makkelijker. Maar goed, dan kom je weer in een dorpje uit met een paar rotondes en moet er toch weer flink gestuurd worden. Een van de lastigere delen van de tijdrit is de passage bij het tweede tussenspunt, in dat dorpje is het behoorlijk bochtig. Daarna is het natuurlijk nog lastig aan het eind, die laatste drie kilometer zijn geen feest. Maar oké, tussendoor ook wel wat werk rechtdoor. Gematigd technisch, laten we het zo noemen. Gematigd lastig, gematigd land, alles redelijk gematigd. De specialisten gaan hier nog net de bovenhand nemen, verwacht ik. Maar enkele klassementsrenners gaan ver vooraan eindigen, ben daar maar niet bang voor. Het is wel een tijdrit met veel potentiële kanshebbers. De eerste paar namen kan ik zo bedenken, maar daarna verschijnt er een enorme lijst met renners die niet te peilen zijn. Astana schijnt met een nieuwe fiets te gaan rijden, dus misschien herhalen Lutsenko en Izagirre wel weer hun kunststukje van de Dauphiné, of ze krijgen juist weer last van een aanlopende rem. Uran was briljant in Zwitserland, maar dat was weer een andere tijdrit met een lange klim onderweg. Hoe gaat het met de blessures van Roglic en Thomas? Mag Soren Kragh Andersen zijn favoriete houding aannemen op de fiets of wordt de ploeg dan weer boos? Nou, enzovoort. Gelukkig zijn er ook een paar zekerheidjes, gok ik. Een van die zekerheidjes lijkt met dat Mathieu het geel gaat verliezen. Qua wattages zou hij die trui kunnen houden, maar hij zit nooit op de tijdritfiets en dus is zijn houding verre van optimaal. Alleen al door die waardeloze aerodynamica gaat hij minstens een halve minuut verspelen, een mens kan nu eenmaal niet alles trainen. Er zijn jongens die dat wel tot in de puntjes hebben verzorgd, en die gaan met de prijzen lopen.
1. Van Aert. Zijn voorbereiding op de Tour was niet ideaal vanwege een blindedarmontsteking. Daardoor heeft hij ook niet al zijn trainingen kunnen afwerken, maar wél zijn trainingen op de tijdritfiets. Die waren het belangrijkst, met het oog op Tokio. Tijd voor extra trainingen op explosiviteit was er niet meer, waardoor hij tijdens de eerste dagen net wat minder leek te zijn. Maar als het goed is zou hij dus nog wel een fatsoenlijke tijdrit uit de benen moeten kunnen schudden. De motivatie zal groot zijn, want er staat een gele trui op het spel. Eigenlijk moet hij ook winnen en de gele trui pakken, anders staat Jumbo massaal voor lul. Als het vandaag niet lukt had hij beter gewoon op Roglic kunnen wachten. Al is achteraf altijd mooi wonen natuurlijk, de kans is ook vrij groot dat het een slechte tijdrit wordt voor Roglic en dat het allemaal helemaal niets uitmaakt.
2. Küng. Op een ploegentijdrit na heeft hij nog nooit een tijdrit gewonnen in een grote ronde, sterker nog, meestal valt hij zelfs gewoon tegen. Maar goed, zoveel specialisten staan er vandaag niet aan de start dus onze Zwitserse vriend zou een eind moeten kunnen komen. Best wat behoorlijke tijdritten gereden dit jaar, alleen in de Ronde van Romandië was hij wat minder op dreef. In de Ronde van Zwitserland won hij dan de eerste tijdrit, terwijl hij tiende wist te worden in de tweede tijdrit die hem een stuk minder lag. Goed Zwitsers kampioenschap gereden en nu klaar om te vlammen, denk ik.
3. Bissegger. Bissinger, zoals menig commentator hem noemt. Stefan draagt een gek helmpje en zit als gegoten op de tijdritfiets. Hij won de tijdrit in Parijs-Nice en haalde nog heel wat ereplaatsen binnen. Zijn tweede tijdrit in Zwitserland was dan wel weer erg matig, maar goed, geen vergelijkbaar parcours. Hij debuteert in de Tour, dus het is een beetje de vraag of hij hier meteen gaat presteren, maar het lijkt me wel dat dit zijn grote doel is. Gisteren ook rustig aan gedaan, alles op deze rit.
4. Asgreen. Deceuninck heeft ook nog altijd wat kleppers achter de hand. Asgreen, Cattaneo, Alaphilippe, kunnen allemaal hoge ogen gaan gooien. Maar dit lijkt toch vooral een kolfje naar de hand van Asgreen. Hij werd derde in de tijdrit van de Dauphiné achter twee opgevoerde Astanabrommers, reed op het Deens kampioenschap Mikkel Bjerg naar huis en heeft de eerste dagen van deze Tour laten zien over goede benen te beschikken. We schrijven hem op.
5. Alaphilippe. Normaal zou je voor iemand als Roglic gaan, maar dat durf ik na zijn valpartijen niet meer. Thomas, hetzelfde verhaal. Ik denk nu zelfs eerder aan Pogacar. Normaal gesproken zou hij tijdens een iets vlakkere tijdrit tijd verliezen ten opzichte van Roglic en Thomas, nu gaat hij alleen maar verder uitlopen. Wellicht haalt hij zelfs de top 5, maar ik denk dat Alaphilippe hem toch net te snel af gaat zijn. Beetje terugdenken aan de tijdrit op een bepaalde plaats in de Tour van 2019, toen kon ie ineens uit het niets iedereen naar huis fietsen. Wel iets meer hoogtemeters toen, maar alsnog. Hij gaat weer schroeien hoor. En Yvan zag dat het goed was.