De route

De 109e editie van de Ronde van Frankrijk zal worden gereden van 1 juli tot en met 24 juli 2022. Er zullen niet twee, maar drie rustdagen zijn, omdat de Tourkaravaan na het openingsweekend in Denemarken de overstap naar Noord-Frankrijk moet maken. De start van de Ronde van Frankrijk was aanvankelijk al voor 2021 gepland in Kopenhagen. Door het verplaatste Europees kampioenschap voetbal dat eveneens in 2021 deels in Kopenhagen plaatsvond, werd besloten om de Grand Départ in Denemarken te verschuiven naar 2022. Het zal voor Kopenhagen de eerste keer zijn dat het als startplaats van de Ronde van Frankrijk fungeert; tevens is het de noordelijkste plaats waar de Ronde ooit is gestart. De eerste drie etappes vinden plaats in Denemarken; na een tijdrit in Kopenhagen volgen er nog een rit op de eilanden Seeland en Funen en een rit op het Deense vasteland, Jutland. Aldus Wikipedia, een voortreffelijke introductie, me dunkt. We gaan dus van start in Denemarken, op vrijdag 1 juli om precies te zijn. Daarna volgen er drie doldwaze weken vol etappes die zo nu en dan van het nodige cynische commentaar voorzien kunnen worden. In het kader van de voorpret gaan we dat dan maar eens doen.

Etappe 1: Kopenhagen - Kopenhagen

De Tour de France begint dit jaar met een korte tijdrit in de straten van Kopenhagen, de hoofdstad van Denemarken. Het is een tijdrit die langs enkele bekende plaatsen van de stad zal voeren, Kopenhagen gaat goed in beeld gebracht worden. Dat is natuurlijk ook het doel van zo'n buitenlandse start, het draait uiteraard meer om toerisme dan om de kijker of de renner. De tijdrit zelf lijkt op het eerste oog vrij technisch te zijn, er liggen nogal wat bochten op de route. Ook een aantal stukken rechtdoor, de specialisten kunnen zich hier ook zeker uitleven. Een gouden kans voor iemand als Ganna om er met de gele trui vandoor te gaan, maar we kijken natuurlijk ook naar mannen als Van Aert en Van der Poel. En Pogacar. Op zich een prima begin van de Tour, we kunnen alle deelnemers één voor één voorbij zien komen en de afstand van 13 kilometer zal ervoor zorgen dat de eerste enigszins significante tijdsverschillen ook meteen zijn ontstaan. Je moet er meteen op de eerste dag staan, dat is wel lekker.

Etappe 2: Roskilde - Nyborg

Dag twee gaat van start in Roskilde, een plaats die vooral bekend is vanwege het lokale muziekfestival. Toevallig eindigt dit festival op dezelfde dag, dus zal het dubbel feest zijn in de stad. De rit van bijna 200 kilometer voert vooral langs de uiteinden van Sjaelland, of Seeland. De renners rijden vooral langs de kust en pakken onderweg een paar heuveltjes mee zodat de eerste bergtrui uitgereikt kan worden. Naar goed Frans gebruik hebben ze de boel volledig gekoloniseerd en rijden de renners bijvoorbeeld over de Côte de Karup Strandbakke. Belangrijk zullen deze klimmetjes verder niet zijn, we zullen vooral het weerbericht in de gaten moeten houden. Als het waait kan dit een leuke dag worden, zoals de laatste jaren wel vaker het geval is hoopt de organisatie ook nu weer op medewerking van de weergoden. Onderweg kan het al gaan waaien, maar het spannendste deel van de rit zou aan het eind moeten volgen, als de renners over de Grote Beltbrug gaan fietsen. Deze hangbrug is 18 kilometer lang en hier moet, zal, gaat het waaien. Hier moeten we waaiers gaan zien, is nochtans het idee. Leuk idee, al is het de eerste rit in lijn en dat is normaal altijd een nerveuze rit. Veel kans op valpartijen. Pleur er zo'n brug in en die kans wordt alleen maar groter, is mijn vrees. Mochten we waaiers krijgen is het nadeel dat de rit na de brug bijna voorbij is. Om de tijdsverschillen flink op te laten lopen hadden ze na de brug beter een paar kilometer toe kunnen voegen, maar na het verlaten van de brug is de rit al bijna voorbij en gaat er - naar wij denken - gesprint worden in (Birgitte) Nyborg.

Etappe 3: Vejle - Sønderborg

De derde en laatste Deense rit gaat van start in Vejle, een plaats die we vooral kennen van de Ronde van Denemark. Dit is nooit echt de leukste ronde van het jaar, maar de belangrijkste rit van dat rondje wordt vaak wel rond Vejle verreden. In en rond Vejle heb je een aantal heuveltjes, waardoor er altijd strijd is in deze plaats en er jongens als Van Aert met de ritzege aan de haal kunnen gaan. Daarom is het eigenlijk wel jammer dat men van start gaat in Vejle, de volgorde had men van mij tijdens deze rit om mogen draaien. Alhoewel de sprinters dat vast niet met mij eens zijn, zij zien deze Tour minder kansen dan normaal en zullen blij zijn dat dit een rit lijkt te zijn die gaat eindigen in een massasprint. Tenzij het weer heel hard waait, maar ik gok nooit op de weergoden. Gokken is immers voor proleten.

- rustdag -

Etappe 4: Dunkerque - Calais

Na de eerste, vroege rustdag bevinden we ons in het noorden van Frankrijk, aan de grens met België, in Dunkerque. Of Duinkerke. Of Dunkirk, voor de filmliefhebbers. Hemelsbreed is finishplaats Calais niet ver weg, maar we rijden een rondje door het binnenland en pakken daardoor wat klimmetjes mee. Wat te denken van de bekende Mont Cassel, vaste prik in de zes dagen durende Vierdaagse van Duinkerke. Onderweg komen de renners nog meer klimmetjes tegen, maar heel steil en heel lastig is het ook weer niet. Helemaal cadeau gaan de sprinters het niet krijgen, maar ook deze rit zou zomaar uit kunnen gaan draaien op een massasprint. Hoewel, op ongeveer 11 kilometer van de finish komen de renners boven op de Côte du Cap Blanc-Nez, een klimmetje van een kilometer aan 7,5%. Dit klimmetje, met een paar steile hectometers, zou als springplank kunnen dienen voor enkele renners met aanvallende intenties, of het zou door enkele ploegen gebruikt kunnen worden om de boel eens stevig uit te dunnen. De afstand tot de finish daarna wil wel zeggen dat er nog genoeg tijd is om een kloof te dichten, dus ik neig nog steeds naar een massasprint. In ieder geval wel mooi meegenomen dat er ons voer wordt geboden voor speculatie.

Etappe 5: Lille - Arenberg

Dit is natuurlijk een rit waar veel mensen reikhalzend naar uitkijken. Kasseien! Liefst 11 stroken, dat is de moeite waard. Een paar stroken die we niet zo goed kennen, dat is ook nog wel een leuke toevoeging. Toch moet ik meteen een kanttekening plaatsen bij zo'n rit: een kasseienrit vroeg in de Tour levert eigenlijk altijd gedonder op. De Tour is überhaupt een nerveuze koers met meer valpartijen dan in welke koers dan ook, maar kasseienritten spannen vaak de kroon. Dan gaat het pas echt mis, qua valpartijen. Soms niet eens op de stroken zelf, het kan ook al in de nerveuze aanloop naar een strook gebeuren. Kasseien in de Tour, dat is eigenlijk vragen om problemen. Vooral zo vroeg in de Tour, als de tijdsverschillen in het klassement nog klein zijn. Er is wat mij betreft wel ruimte voor kasseien in de Tour, maar dan zou ik het zelf eigenlijk anders aanpakken. Een optie is om deze rit een kilometer of 50 langer te maken. Een langere aanloop zonder kasseien, om de renners wat meer te vermoeien in aanloop naar de kasseien, waardoor niet iedereen meer de benen heeft om op de eerste rij te willen zitten. Deze rit is eigenlijk net iets te kort en de eerste stroken komen er net wat te snel aan. Een andere optie zou zijn om zo'n kasseienrit pas aan het eind van de Tour op het parcours te leggen. Begin een keer in de Pyreneeën, ga dan naar de Alpen, trek van de Alpen naar de Vogezen en sluit voor je naar Parijs gaat een keer af in deze regio. Een keer geen beslissing bergop of in de tijdrit, maar na drie weken in Roubaix, dat zou toch kicken zijn? Enfin, ik dwaal af. Fantastische rit. Jammer van de onvermijdelijke valpartijen die we gaan zien en de (schaduw)favorieten die tijd gaan verliezen, maar fantastische rit. We hopen natuurlijk op een strijd tussen jongens als Van der Poel en Van Aert, dat zou formidabel zijn. Misschien wat regen erbij om het nog epischer te maken. Hoe dan ook, zin in. Pogacar pakt hier overigens vijf minuten op Roglic en Vingegaard en de Tour is in Arenberg al voorbij, maar serieus, zin in.

Etappe 6: Binche - Longwy

De langste rit van deze Tour is net niet 220 kilometer lang. Na een Grand Départ in Denemarken bevinden we ons tijdens deze rit ineens weer in een ander land, Binche ligt namelijk in België. De pleisterplaats van Wanty, de mannen van Intermarchy-Wanty zullen vol motivatie aan het vertrek staan. Ergens is het jammer dat de langste rit van de Tour slechts 220 kilometer lang is, de rit van 250 kilometer van vorig jaar was echt schitterend. Zoiets hadden we graag nog eens gezien. Hoewel deze rit niet verkeerd is, zeker niet richting het eind. Onderweg had men wel wat meer klimmetjes mogen toevoegen. Zo fietst men door de regio van Charleville-Mézières en Sedan, in de Franse Ardennen, waar de steile klimmetjes voor het oprapen liggen. Van de Côte des Mazures was het maar een paar kilometer fietsen geweest naar de Malgré-Tout, om maar wat te noemen. Zonder veel moeite te doen had je hier een perfecte heuvelrit van kunnen maken waarin het de hele dag op en af ging, nu ligt het zwaartepunt wel heel erg in de finale. Het is pas richting de absolute slotfase van deze rit dat de lastige klimmetjes elkaar in rap tempo opvolgen. De laatste 20 kilometer zullen waarschijnlijk meer dan de moeite waard zijn, kan een einde van de rit opleveren om duimen en vingers bij af te likken. De finale is iets lastiger dan de vorige keer dat er een rit eindigde in Longwy, we mogen tijdens deze rit alle gekende puncheurs van het peloton opschrijven voor de zege.

Etappe 7: Tomblaine - La Super Planche des Belles Filles

De vorige rit eindigt op een heuveltje, tijdens de zevende rit zullen we getuige zijn van de eerste aankomst bergop. We gaan maar weer eens naar La Planche des Belles Filles, voor de zoveelste keer. Om het nog erger te maken is het deze keer ook nog eens de Super Planche, voorbij de normale klim volgt er nog dat deels onverharde stukje verder omhoog, met maximale stijgingspercentages tot 24%. Daar zagen we Dylan Teuns de vorige keer winnen, en tussen de klassementsrenners zagen we toch ook maar mooi een minuut of twee actie. Spectaculaire twee minuten, dat wel, maarja, wel maar twee minuten. Een beetje de val van de ASO: als het aan het eind spannend is, is het goed. De rit is ook precies zo uitgetekend om het alleen aan het eind spannend te laten worden, want onderweg ontlopen de renners zoveel mogelijk de lastige beklimmingen die de Vogezen te bieden hebben. Natuurlijk, het is pas de eerste week, dus zouden de renners al in de aanval gaan als je een zwaardere klim op voorhand toevoegt? Vermoedelijk niet, maar als je je beperkt tot deze niksigheid weet je in ieder geval zeker dat er tot in de voorlaatste kilometer niets gaat gebeuren. Met een stevige klim op voorhand had dit een prima eerste bergrit kunnen zijn, nu is het in feite gewoon een _______/, waarbij de aankomst ligt op een klim die we echt veel te vaak hebben gezien en we helaas in de toekomst nog veel vaker zullen zien. Sad.

Etappe 8: Dole - Lausanne

Hoewel corona in het peloton weer aan een opmars bezig is heeft de organisatie daar tijdens het uitstippen van de route geen rekening mee gehouden. Een start in Denemarken, een uitstapje naar België en nu ook een trip naar Zwitserland, het kan allemaal niet op. In het tweede weekend van deze Tour beginnen we met een heuvelrit richting Lausanne. De renners rijden door de Jura, een regio die betrekkelijk weinig wordt aangedaan door de Tour. In de Jura liggen er wel wat leuke klimmetjes, maar de organisatie heeft niet echt veel moeite gedaan om die klimmetjes op te zoeken. Het is een vrij brave rit, die toch vooral lijkt uitgetekend voor de vluchters. Hoewel, de aankomt is dan wel weer geschikt voor de puncheurs. Een voorlaatste kilometer aan bijna 10%, dat kan eventueel een leuk punchgevecht worden tussen de Van der Poels en de Van Aerts van deze wereld, en Alaphilippe, als ie op tijd fit is. Tussen de klassementsrenners zal het hooguit om een paar tellen gaan, we blijven voor de strijd om geel even op onze honger zitten. Vluchters, of punchers, of vluchtende punchers, zoiets.

Etappe 9: Aigle - Châtel

De eerste week van deze Tour sluiten we af met een stukje corruptie. Sinds David Lappartient voorzitter is van de UCI zijn we geweest in de plaats waar hij burgemeester is, de plaats waar hij is geboren en nu, om de strippenkaart vol te krijgen, de plaats waar hij werkt. Ik begin een patroon van belangenverstrengeling te zien. De banden tussen de UCI en de ASO worden steeds nauwer, dankzij deze nakomeling van Napoleon. Potentaatje Lappartient gebruikt zijn voorzitterschap van de UCI vooral om zichzelf te verrijken en hoewel dat voor een voorzitter van een sportbond niet ongebruikelijk is valt bij Lappartient vooral op hoe openbaar hij alles doet. Nu gaan we dus gezellig op bezoek bij de UCI in Aigle, leuk zeg. De rit zelf is verder niet heel verkeerd, een acceptabele lengte en onderweg redelijk wat beklimmingen. De Col de la Croix is met acht kilometer aan 7,6% bijvoorbeeld best de moeite waard. Daarna fietsen we nog eens door Aigle, een extra gelegenheid om onze middelvinger op te steken naar de corrupte Lappartient, alvorens we weer naar Frankrijk gaan fietsen. De Pas de Morgins is met 15 kilometer aan 6% een redelijk serieuze klim, al vrees ik dat ie net niet lastig genoeg gaat zijn om de renners uit te dagen in de aanval te gaan. Een drietal kilometer aan 8% verspreid over de klim, dat zijn dan de stroken waar eventueel iets kan gebeuren, maar deze rit zou prima in een optocht richting Chatel kunnen eindigen en de ritzege lijkt binnen handbereik voor de vluchters. Het is geen al te zwaar weekend, je kunt niet uitsluiten dat de grootste verschillen in de eerste week gaan ontstaan op de brug naar Nyborg, de kasseien rond Arenberg en in het laatste stuk van de Planche.

- rustdag -

Etappe 10: Morzine - Megève

Deze etappe irriteert me mateloos, moet ik heel eerlijk toegeven. De dag na de rustdag is voor parcoursbouwer Thierry Gouvenou een dag waarin iedereen de kans moet krijgen om even rustig op de stoom te komen. Fout: je moet na de rustdag meteen met een klim beginnen, zodat je direct kunt zien wie de rustdag goed heeft weten te verteren en wie ook juist niet. Thierry wil de renners sparen, terwijl je de renners juist moet testen. Die man heeft er geen kaas van gegeten, en dus fietsen we vanuit Morzine door de vallei naar beneden. Terwijl je vanuit Morzine aan de Joux Plane zou kunnen beginnen, of de Joux Verte, of, godbetert, zelfs de weg naar Les Gets loopt lichtjes omhoog. In plaats daarvan gaat het de eerste 15 kilometer naar beneden en begint men daarna een een stukje vals plat omhoog. Mijns inziens is dat het saboteren van je eigen koers, maar Thierry en ik, wij zitten wel vaker niet op één lijn. Dit is een rit met een bijzonder korte afstand en eigenlijk nul lastige beklimmingen tot aan de slotklim, eigenlijk gooi je dan gewoon een dag weg, vind ik. Ik geef de lezer een opdracht mee: probeer tussen de startplaats en finishplaats een makkelijkere route uit te tekenen. Spoiler: gaat je niet lukken. Maar goed, wel de realiteit. Alles zal beslist worden op de slotklim naar Megève, een klim die niet lastig genoeg is om verschillen te laten ontstaan tussen de klassementsrenners. Veel zwaarder dan 7% wordt het nooit. Dit is dus opnieuw een gouden kans voor de vluchters, en als het een strijd wordt tussen de klassementsrenners kijk je waarschijnlijk naar een sprint van een groep van een man of 20. Vooral als je in je achterhoofd houdt dat de twee dagen hierna een stuk zwaarder zijn. Hierna twee keer achter elkaar een zware aankomst bergop, dus deze rit kan zomaar worden gebruikt als extra rustdag.

Etappe 11: Albertville - Col du Granon

Het zou wel lekker zijn om een keer te kunnen zeggen dat een rit fantastisch is, zonder verder commentaar. Deze rit komt in de buurt, maar is het toch net niet helemaal. Het gaat vooral aan het begin mis, want vanuit Albertville beginnen we aan een lange tocht door de vallei naar La Chambre. Dat is gek, raar, een gemiste kans. Het zal nu 46 kilometer vlak zijn, terwijl je vanuit Albertville binnen 15 kilometer aan de voet van de Madeleine kunt zijn. Beklim je de Madeleine, daal je af en kom je alsnog uit in La Chambre, jeetje! Kun je daarna exact dezelfde route afwerken, met het verschil dat je een extra klim hebt toegevoegd aan de rit en het daardoor een échte bergrit is geworden. Nu is het toch een beetje halfbakken. Door de lange vlakke aanloop rijdt er een flopgroepje weg, daarna beklimmen we Lacets de Montvernier voor de mooie plaatjes en dan duurt het tot de Telegraphe voor er écht geklommen moet worden. De leukste bergritten vorig jaar kenden een explosief begin, met vrij snel een klim. Deze Tour komt dat amper voor, het is iedere keer heel lang wachten op de eerste berg. Dat is zonde, simpelweg. Zorgt wel voor meer controle en kleinere verschillen, wat de organisatie lijkt te willen. Kleine verschillen = spannend. Er kan drie weken geen reet gebeuren, maar dan is het wel nog spannend tot de laatste dag! Hoewel we daar nu ook weer niet bang voor hoeven te zijn, want als deze rit begint gaat het ook echt goed los. Telegraphe, en daarna uiteraarde Galibier. Een serieuze klim, op grote hoogte. Kunnen we niets lelijks over zeggen. Een lange afdaling en dan zien we pas voor de tweede keer in de Tourgeschiedenis de Col du Granon. Een beestachtige klim, waar we zeker strijd gaan zien. Of het zo spectaculair gaat worden als in 1986, toen Bernard Hinault een oplawaai van jewelste kreeg valt nog te bezien, maar ik kijk érg uit naar deze aankomst bergop. Jammer dat de rit een extra klim mist in het begin, de Madeleine lag voor het oprapen, verder is dit een rit om naar uit te kijken. De Granon wordt fantastisch.

Etappe 12: Briançon - Alpe d'Huez

Twee dagen achter elkaar de Galibier, jawel! En een vertrek in stijgende lijn, zoals ik het graag zie. Eigenlijk de enige keer dat ze dat goed doen, hoewel het eerste gedeelte van de Galibier, tot de Lautaret, eigenlijk niet heel lastig is. Maar toch, dit komt aardig in de buurt van een goed begin. Ergens is het wel jammer dat de vorige rit niet nog wat langer was, zodat de renners wat meer waren afgemat, dat was voor het begin van deze rit beter geweest. Maar alsnog, hier is voor een ambitieuze ploeg potentie om voor een dag vol oorlog te gaan. Na de lange afdaling van de Galibier, met tussendoor bij de Telegraphe een marginaal knikje omhoog, volgt even later de beklimming van de Croix de Fer. Een bijzonder serieuze klim, in drie delen. De vorige keer dat de Croix de Fer werd bedwongen ging ONZE Steven Kruijswijk in de aanval. Toevallig, of misschien ook wel niet, eindigde die rit ook op de Alpe d'Huez en daarmee is meteen het probleem van de rit aangetoond. De aanval van Kruijswijk was toen dapper, maar na de Croix de Fer moet er nog een heel stuk in de vallei richting Bourg-d'Oisans worden afgewerkt, voor we aan de kermisberg kunnen beginnen. En dat stuk kostte toen Kruijswijk de kop, daar rookte hij zichzelf op terwijl daarachter het Skytreintje aan het chillen was. Een vroege aanval tijdens deze rit is lastig, vanwege de vallei voor de Alpe d'Huez. Het lijkt mij derhalve vrij aannemelijk dat we alleen actie te zien gaan krijgen op de volgepakte NEDERLANDSE berg. En dat is dan meteen weer het probleem van de Alpe d'Huez. Lelijke klim, met overal dronken debielen langs de kant van de weg. VAN LINKS... NAAR RECHTS... Nouja, dat werk. Serieuze aankomst bergop, alsnog geen fan. Ik stem voor nooit meer Alpe d'Huez. Sowieso wel jammer dat je een paar dagen achter elkaar waarschijnlijk alleen actie gaat zien op de slotklim, daar kiezen ze bewust voor, maar het blijft een minpunt.

Etappe 13: Le Bourg d'Oisans - Saint-Étienne

Dat was wel weer genoeg klimwerk voorlopig, moet de organisatie hebben gedacht. Na drie aankomsten bergop is het nu tijd voor een overgangsrit, die ook zomaar voor de sprinters zou kunnen zijn. Onderweg naar Saint-Étienne kun je in het Parc Naturel Régional du Pilat de nodige beklimmingen tegenkomen, maar de renners komen er genadig vanaf. Helemaal vlak zal het niet zijn, de sprinters zullen hun klimmersbenen moeten meenemen, maar kansloos zijn ze tijdens deze rit zeker niet. Nu krijgen de sprinters überhaupt niet ontzettend veel kansen deze Tour, maar als je naar Saint-Étienne gaat heb je genoeg mogelijkheden om een leuke heuvelrit uit te tekenen en dat niet doen is uiteindelijk gewoon minachting van de kijker. We willen heuvelritten zoals in de Giro, dat zijn vaak toch echt de leukste ritten. Enfin, op ongeveer acht kilometer van het eind is het laatste klimmetje voorbij, met blijkbaar een laatste stuk van een kilometer aan 5%, dus we mogen ons de hele dag afvragen welke sprinters het wel en niet gaan overleven.

Etappe 14: Saint-Étienne - Mende

Dit is dan wel weer een heuvelrit, soort van. We duiken het volgende weekend in, maar een leuk weekend gaat het niet direct worden, ben ik bang. Dit lijkt een rit voor de vluchters te zijn, met onderweg weinig gelegenheid voor de favorieten om het verschil te maken. Het zal allemaal te doen zijn op de slotklim, die we inmiddels als onze broekzak kennen. Weer een keer Mende, de zoveelste keer. De vorige keer kon ik juichen, want toen won Omar Fraile. Het eind van die rit was nog best spectaculair, zo zagen we in het peloton Roglic in de aanval gaan en hij pakte maar liefst acht tellen ten opzichte van Thomas en Froome. Dat lijkt me ook het recept voor deze rit. Strijd tussen de vluchters, en een secondenspel tussen de favorieten op de slotklim. Aardappels met spruitjes en een slavink, dat is deze rit.

Etappe 15: Rodez - Carcassonne

Een van de grootste tekortkomingen van de ASO is toch nog wel dat ze heel weinig uit het Centraal Massief halen. Als je alleen maar kijkt naar de Tour zou je denken dat er op de klim in Mende na amper een berg is te vinden in het Centraal Massief, terwijl de mogelijkheden eigenlijk eindeloos zijn. Tijdens deze rit, de laatste rit voor de laatste rustdag, zijn de mogelijkheden daadwerkelijk vrij beperkt. Als je een rit tussen Rodez en Carcassonne interessant wil maken moet je het recept van de Tour van 2018 herhalen, toen men onderweg de Pic de Nore bedwong. Zelfs dan zou het alleen interessant worden voor de vluchters, in het peloton waren er amper noemenswaardige verschillen. Zonder Pic de Nore wordt dit een rit die voor de sprinters zou kunnen zijn. Niet evident, want de rit is net iets langer dan 200 kilometer en er komen onderweg wel wat hoogtemeters voorbij, maar het kan. Zoveel kansen zijn er niet voor de sprinters, dus ik schat wel in dat bepaalde ploegen gaan proberen de boel te controleren tijdens deze rit. Zit je naar een sprintersrit te kijken op zondag, dat kunnen we moeilijk reclame voor de sport noemen. En als de sprinters het opgeven kijk je naar wat vluchters, nouja, genieten is anders. Een stevig begin van de tweede week, maar daarna zakt de boel een beetje als een plumpudding in elkaar. Hoewel, als het aan Gouvenou ligt gaat het tijdens deze rit waaien. Thierry heeft een heel altaar thuis, die weergoden krijgen me een partij offers dat willen wij niet weten. Het gaat dus niet waaien en we gaan sprinten op zondag, wanbeleid.

- rustdag -

Etappe 16: Carcassonne - Foix

De rit voor de rustdag eindigt in Carcassonne, de hele rustdag brengen de renners door in Carcassonne en na de rustdag gaan ze van start in... Carcassonne! Er zullen renners zijn die deze plaats ondertussen beter kennen dan hun eigen woonplaats, we komen de laatste jaren waanzinnig vaak aan in deze plaats. Niet iedere stad heeft interesse in de Tour, maar om dan jaarlijks langs te komen in een stad die wel zin heeft is ook weer zoiets. Met mate, jongens. Ik kan dat kasteel daar niet meer luchten of zien. Enfin, de rest van deze rit kan ik eigenlijk ook niet aan. We fietsen naar de Pyreneeën en die weg is vanuit Carcassonne betrekkelijk eenvoudig. Enkele klimmetjes onderweg, maar niets om bang van te worden. De renners mogen dus na de rustdag weer rustig opstarten, de benen worden niet direct getest. Zodra we de Pyreneeën bereiken heeft Thierry Gouvenou wat geknipt en geplakt. Een van zijn favoriete combinaties passeert de revue: Port de Lers, Mur de Peguere. Op zich geen al te gekke combinatie, al hebben we Mur de Peguere ondertussen ook wel weer genoeg gezien. Eenvoudig begin, daarna een paar achterlijk steile kilometers over een smalle weg. Daar is in het verleden wel het een en ander gebeurd, dus richting het eind van de rit moeten de renners wel wakker zijn. Het jammerlijke is wel dat de aankomst beneden ligt in Foix, en dat is betrekkelijk ver fietsen na de klim. Genoeg tijd om een aanval te neutraliseren. De laatste keer dat we naar Foix reden moest er daarna nog geklommen worden naar Prat d'Albis, maar nu is het in Foix meteen klaar. Ik vermoed zomaar dat dit een rit voor de vluchters wordt en dat we hooguit een wanhoopspoging gaan zien van enkele tweederangs klassementsrenners op de Mur de Peguere. De rest zal zich inhouden, vooral omdat er hierna twee aankomsten bergop gaan volgen. Met een aankomst in dalende lijn is verder niets mis, maar dan liefst wel een minder lang stuk na de afdaling en niet in de dagen daarna lastige aankomsten bergop. Je moet de renners uit hun tent lokken, niet zo op voorhand demotiveren.

Etappe 17: Saint-Gaudens - Peyragudes

Ook met deze rit heb ik een paar problemen. Ten eerste: de afstand. Dit is een juniorenafstand. En op zich mag dat van mij, er mag best een rit zijn met een juniorenafstand. Maar: dan moet wel de rit ervoor lang en zwaar zijn. Dat is nu niet het geval, de rit naar Foix valt best mee. Dus mag deze rit niet zo kort zijn. Korte en explosieve ritten werken na lange en zware ritten, dat is nu eenmaal de regel. En deze rit is eigenlijk alleen kort, niet eens explosief. Waarom ga je in Saint-Gaudens van start en blijf je heel lang parallel aan de Pyreneeën fietsen? Waarom duik je niet meteen de Pyreneeën in en pak je de Menté mee, bijvoorbeeld? Nu zit je weer naar een ellenlange vlakke aanloop te kijken, waardoor de lamme en de blinde in de kopgroep te vinden zullen zijn. Zodra de bergen beginnen wordt het overigens nog wel redelijk, hoor. De Aspin is de moeite waard, net als de Hourquette d'Ancizan. Val Louron-Azet, ach, dat kan er ook best mee door. Het enige nadeel is dat iedereen de beentjes gaat sparen voor de slotklim. We beginnen aan de klim naar Peyresourde, die bijna jaarlijks deel uitmaakt van het parcours. We nemen alleen vlak voor de top de afslag naar Peyragudes, alwaar we op het vliegveld gaan eindigen. Een herhaling van 2017, toen Bardet hier won. Die beelden gingen de wereld over, omdat Froome kraakte aan het eind. De laatste meters zijn de zwaarste meters, op het vliegveld loopt de weg bizar steil omhoog. Dat levert toch al snel twee ontzettend spectaculaire minuten koers op. Minuten die zijn blijven hangen bij het publiek en bij Gouvenou, dus keren we terug. Terwijl dat het dus ook meteen is. Twee minuten koers. Het einde wordt spectaculair, maar de rest van de dag zit je naar groeiend gras te kijken en de verschillen zullen beperkt zijn. Precies wat men wil, maar wat wij niet zouden moeten willen. Je blokkeert met zo'n finish je eigen koers, en dus ons kijkplezier. Ja, jammer.

Etappe 18: Lourdes - Hautacam

Dit is toch weer een erg kritische beschouwing geworden, jeetje. Niet mijn schuld, schuld van de ASO. Ook over deze rit valt wat te zeggen, maar ik zal me inhouden. Om te beginnen ben ik heel blij dat de rit start in Lourdes en niet in een bepaalde plaats waar ik me misschien wel eens over heb uitgelaten op niet al te flatterende wijze. Verder is de lange vlakke aanloop opnieuw jammer, we rijden eigenlijk met een boog om de bergen heen om aan de Aubisque te beginnen vanuit het westen. Maar goed, zodra we aan de Aubisque beginnen wordt dit een prima rit. Vooral omdat we na de Aubisque het debuut van de Spandelles gaan meemaken. Een klim waar al jaren om wordt geroepen door de nerds, die nu dus hun zin krijgen. We gaan mogen meemaken of die roep terecht was, maar ik denk het wel. Met 10 kilometer aan 8% krijgen ambitieuze renners de kans om vroeg de knuppel in het hoenderhok te gooien. Na een - vermoedelijk - lastige afdaling, over een weg die van nieuw asfalt is voorzien en wellicht wat breder zal zijn geworden, beginnen we vrij snel aan de slotklim naar Hautacam. Een klim waar ook genoeg over te vertellen valt, maar die vooral heel lastig is. De laatste aankomst bergop, hier gaat alles wat nog niet is gebeurd moeten gebeuren. Jammer van die vlakke aanloop en het gebrek aan explosiviteit in het begin van de etappes, maar het tweede deel van deze rit is prima om het bergenhoofdstuk van dit Tourboek mee af te sluiten.

Etappe 19: Castelnau-Magnoac - Cahors

Vaste prik in de Tour tegenwoordig, voor we aan het slotweekend beginnen volgt er een wat langere, vlakkere rit. Helemaal vlak is deze rit niet, maar in principe is het op papier natuurlijk gewoon een rit voor de sprinters. In de praktijk draait dit de laatste jaren steevast anders uit. De renners zijn moe, ploegen zijn gedecimeerd, sprinters hebben geen benen meer en dus wil zo'n rit nog wel eens eindigen in een prooi voor de vluchters. De strijd om de groene trui kan ook nog een rol spelen tijdens deze rit. Gezien het feit dat de sprinters deze Tour niet buitensporig veel kansen krijgen is het lastig voor te stellen dat ze deze gelegenheid laten schieten, maar het verleden heeft geleerd dat het raar kan lopen en dat dit dus ook zomaar een rit voor de vluchters kan zijn. Hoe dan ook niet memorabel, of we gaan sprinten of we zien een groepje om de zege strijden. De klassementsrenners nemen in ieder geval een snipperdag, want hierna komt de tijdrit eraan.

Etappe 20: Lacapelle-Marival - Rocamadour

Sinds de Tour van 2020 werd beslist tijdens de afsluitende tijdrit lijken ze bij ASO tot in de eeuwigheid te kiezen voor een tijdrit op de voorlaatste dag. Terwijl we vorig jaar zagen dat zo'n tijdrit ook volstrekt nutteloos kan zijn. Er was toen nul spanning te bespeuren in het klassement, het is niet ieder jaar feest. Een tijdrit op de voorlaatste dag is daarom ook best een risico, het kan heel goed zijn dat ook dit jaar alleen de ritzege nog op het spel staat en dat er weinig verschuivingen mogelijk zijn in het klassement. De organisatie hoopt natuurlijk op een herhaling van 2020, maar daar kopen we niets voor. Als de verschillen groot zijn is de Tour eigenlijk al op donderdag, op Hautacam, voorbij. Verder is dit wel een goede tijdrit. Ik ben aangenaam verrast door de afstand, we zien nog eens een tijdrit van 40 kilometer! In totaal meer dan 50 tijdritkilometers, oude tijden herleven nog niet, maar het begint toch ergens op te lijken. Wat ook ergens op lijkt: Rocamadour. De finishlocatie is prachtig, we gaan tijdens deze tijdrit vooral aan het eind mogen genieten van de mooiste plaatjes denkbaar. Het is werkelijk een schitterend plaatsje en er moet richting het eind ook nog schitterend geklommen worden. Vooral in Rocamadour zelf oopt het nog even venijnig omhoog. Op zich een prima manier om de Tour af te sluiten, een idyllische locatie en een lange tijdrit met een last eind.

Etappe 21: Paris La Défense Arena - Paris Champs-Élysées

Afsluiten doen we op de gebruikelijke manier. De optocht richting Parijs, alwaar er rondjes worden verreden over de Champs-Élysées. Traditie. Het verschil ten opzichte van andere jaren is dat het ditmaal niet volledig is gedaan in Parijs. Voor de mannen wel, maar de vrouwen beginnen op dezelfde dag aan hun Tour de France. Zij zullen op zondag ook rondjes rijden over de Champs-Élysées, waarna ze in de week daarna nog zeven ritten mogen afwerken. Dat zal niet voorzien worden van een voorbeschouwing, maar ik wens de vrouwen wel veel succes en het is natuurlijk volkomen terecht dat zij nu ook hun eigen Tour krijgen.

Tot zover het parcours. Er valt genoeg op aan te merken en enkele oude gebreken keren weer terug, desondanks hopen we natuurlijk op een mooie Tour. Zoals jullie kunnen lezen heb ik me er een partij zin in, dat willen jullie gewoon niet weten.

[ Bericht 37% gewijzigd door Rellende_Rotscholier op 27-06-2022 12:46:28 ]

quote:

Op zondag 26 juni 2022 18:28 schreef -Sigaartje het volgende:
Mooie route dit keer. Vooral de Pyreneën kijk ik naar uit.
Alleen Denemarken mist nog op de kaart.

Dit topic is nog van vorig jaar.

Ik zal eens even kijken of ik vanavond nog even een stukje over de route van dit jaar kan schrijven.

De OP is inmiddels van een update voorzien, jawel!

quote:

Op maandag 27 juni 2022 14:23 schreef Sjoerd102 het volgende:
Geen Pau?

quote:

Op maandag 27 juni 2022 20:57 schreef hhh38 het volgende:
[ twitter ]

Die eerste jaren

Verder zie je hier mooi de chronische onderwaardering de laatste 20 jaar van het Centraal Massief, de Alpes-Maritimes en de Vogezen. En nog wat meer regio’s maar daar kan je toch alleen maar tijdritten en massasprints organiseren.

De Tourkaravaan is ook uit z'n voegen gebarsten de afgelopen jaren. De Tour binnenhalen is duur en je hebt ook nog eens heel veel bedden nodig. Daarnaast zien sommige gemeenten of zelfs hele departementen de Tour als vervuilend, waardoor ze er al helemaal geen geld in willen stoppen. In andere regio's geven ze dan bijvoorbeeld hun geld weer liever uit aan andere evenementen. Dus is de Tour steeds meer navelstaarderig geworden en keren ze steeds vaker terug naar dezelfde plaatsen, waar ze wel met alle liefde het (jaarlijks stijgende) geldbedrag op tafel leggen en waar de boel qua logistiek goed te doen is.

In de Alpes-Maritimes betalen ze naar het schijnt liever niet, in een stad als Bordeaux is de Tour niet welkom omdat het te vervuilend is, in Frans-Baskenland zijn ze te druk bezig met rugby, in de meer rurale gebieden zijn er te weinig grote steden en dus hotels, etc.

Er zijn genoeg nuances te verzinnen, maar alsnog kiest de Tour mijns inziens te snel voor de weg van de minste weerstand en het geld. Maak die karavaan eens wat kleiner, bijvoorbeeld. Af en toe lukt ze dat, daarom is er nu een aankomst mogelijk op de Granon. Daar was te weinig plek, maar ze hebben blijkbaar iemand in dienst die het voor elkaar kan krijgen om ook op zulke plekken een finish neer te leggen. Lijkt mij in principe niet heel ingewikkeld, maar als we Gouvenou en co mogen geloven is het dat wel.