quote:
Op woensdag 4 augustus 2021 06:54 schreef Jed1Gam het volgende:[..]
Er is in (vooral de Nederlandse psychiatrie) weinig aandacht voor de psychologische factoren; onverwerkt trauma, levenssituatie etc. die een trigger vormen voor een opleving.
Alles denkt men met pillen te kunnen oplossen (gebrek aan holistische beandering) en men is dan toch weer verbaasd als het wederom mis gaat. Te weinig stofjes aangemaakt ja, maar waarom dat gebeurt dat weet niemand. Als je stress hebt kom je namelijk ook in een chemisch onbelans.
Pillen werken natuurlijk wel, maar als je naar een echte oplossing wilt, moet je ook de omgevingsfactoren in beschouwing nemen.
Een goede vriend van mij heeft al 15 jaar de diagnose schizofrenie met om de 2 jaar ongeveer een terugval.
Aangezien er in Nederland geen psychoanalyse wordt toegepast (niet wetenschappelijk genoeg) worden zijn jeugdtrauma's ook nooit echt opgelost. Dan speelt nog mee dat hij alleen woont en ondanks zn intelligentie 0 kans maakt om ooit een betaalde baan te vinden. Enkel af en toe als vrijwilliger opdraven meer kan en mag hij niet.
Langdurig isolement is bij hem een belangrijk facet voor een terugval, dat gecombineerd met te weinig slaap, een stressvolle gebeurtenis en het is compleet.
@Keep_Walking: ik hoop dat je nog meeleest, Jed1Gam maakt namelijk een uitstekend punt. De reacties hier gaan voornamelijk over het biologische aspect terwijl het psychologische aspect zeker niet onderbelicht mag blijven. Sinds ik zelf 4 jaar geleden een psychose mee heb gemaakt lees ongeveer eens per jaar mee op dit forum. Hoewel het bij één psychose is gebleven heb ook ik het stempeltje “schizofrenie” mogen ontvangen. In de tussentijd heb ik er veel over gelezen en ben ik aan de slag gegaan met mijn herstel. Mogelijk heb ik daardoor (tot nu toe) nieuwe psychoses/terugval kunnen voorkomen. Helaas werk ik sinds de psychose niet betaald (contract werd kort voor de psychose niet verlengd= stressor), maar ik denk inmiddels wel een aardig beeld te hebben van wat herstel inhoudt en in welke richting je het moet zoeken. Dat gezegd hebbende: dit is mijn persoonlijke ervaring, maar wel een persoonlijke ervaring die door steeds meer studies wordt onderkend.
#1: reken niet op een wondermiddel. Werk aan je trauma’s.
Je zult echt zelf aan de slag moeten gaan. Psychische aandoeningen zijn voor iedereen anders, en zoals al werd gezegd spelen veel factoren zoals trauma, drugsgebruik, zelfbeeld, ambitie etc een rol. Al die dingen interacteren natuurlijk ook met elkaar, maar het begint volgens mij echt met trauma. Niet iedereen met een trauma wordt ernstig psychisch ziek, maar ik heb nog niemand ontmoet die met schizofrenie/bipolariteit/persoonlijkheidsstoornis etc. is gediagnosticeerd die geen een kras op z’n ziel heeft. Het is hard werken, liefst samen met een therapeut met wie je een goede klik ervaart, om erachter te komen hoe je in elkaar steekt. Misschien ben je je er nog niet bewust van dat je een trauma hebt, maar wanneer ik jouw posts lees heb ik het gevoel dat je bang bent om afgewezen en buitengesloten te worden. Komt dat niet ergens vandaan? Uitsluiting, of het gevoel van uitsluiting kan een traumatische ervaring zijn en draag sterk bij aan het krijgen van psychoses..
#2: Leer loslaten.
Verschillende studies suggereren dat mensen met een migratieachtergrond die een hoge maatschappelijke status ambiëren, en daar niet in slagen, een aanzienlijk hoger risico lopen op psychoses. Ik denk dat wij beiden in deze categorie vallen. Er is denk ik wel meer aan de hand bij deze groep, maar als je bijvoorbeeld advocaat wilt worden, kan je beter maar heel scherp voor jezelf hebben waarom. “Omdat ik het kan” was mijn argument om door te blijven modderen tijdens mijn studie op de uni. Dat was nog jaren voor ik een psychose kreeg, maar met de kennis van nu ging het in die periode al heel slecht met me. “Omdat ik het kan” betekende in mijn geval eigenlijk “Als ik geen mooi diploma heb ben ik niemand en tel ik niet mee”. Nu ik al een paar jaartjes gas terug heb kunnen nemen en door steeds meer met een open houding therapie te volgen, zie ik hoe waardevol en mooi werk ik kan doen zonder op HBO/WO niveau te werken. Dat wilt niet zeggen dat je dat nooit meer kan doen, maar persoonlijk ervaar ik dit echt als een wedergeboorte: ik mag weer vanaf 0 beginnen en een nieuwe “ik” creëren. Die “ik” is nog helemaal niet klaar voor een hele uitdagende functie. Ik leer met nieuwe ogen kijken en mezelf beter kennen. Ik voel meer, ben empathischer. Eigenlijk ben ik gewoon een fijner mens geworden, zowel voor mezelf als voor anderen. Dat is mij eigenlijk veel meer waar dan zo’n functie. Maar ik denk ook als ik dit punt eerder had bereikt het waarschijnlijk ook wel goed was gekomen met die ambities…
#3: zelfstigma maakt meer kapot dan je lief is..
Veel bezig zijn met wat anderen van je diagnose/gedrag etc vinden maakt de dingen alleen maar slechter, niet beter. Waarschijnlijk zijn die anderen helemaal niet zoveel met je bezig als je denkt. Ondertussen ben je zelf mentaal wel bezig met uit te vogelen wat ze denken en dan ook nog jouw antwoord daarop. Dit kost niet alleen heel veel energie, het is ook 99% kolder. Persoonlijk geloof ik ook dat die interne discussies in mijn geval bijdroegen aan het horen van stemmen en de waanideeën. Hoe bizar het allemaal ook was, het kwam wel ergens vandaan. Dat zelfstigma / negatief zelfbeeld was er in mijn geval dus al voordat ik een psychose kreeg. Ik geloof dan ook dat psychoses maar het topje van de ijsberg zijn: onder de oppervlakte is en gebeurt er nog veel meer (misschien drugspsychoses etc daargelaten). Dit is een beetje hetzelfde als #1, met als verschil dat door zelfstigma een hele vervelde situatie sneeuwbalt en nog veel vervelender wordt. Mijn tip: probeer hier niet de goedkeuring (of afkeuring) van anderen te krijgen. Zij begrijpen jou niet. Ze hebben jouw leven niet geleefd. Maar bovenal: je hebt het niet nodig. Ondanks alles ben je zelf in charge.
#4: neem de juiste middelen tot je.
Dus geen drugs, minimaal/geen alcohol, eet gezond, praat met je arts over wat voor jou de juiste medicatie(dosering) is. Probeer dit trouw vol te houden. Misschien kan je uiteindelijk van de medicatie af. Misschien niet. Een mooi leven is hoe dan ook mogelijk
Misschien was het bovenstaande een warrig verhaal en komt het wat belerend over, maar het komt uit het hart en ik zit nu in een hotel op mijn vakantieadres. Het is hier nu 02:47 en ik vind het voorlopig wel goed zo. Owja, slaap. Niet onbelangrijk