Zwangerschap en geboorte deel 1960

Ik onderschrijf Saskia haar ziekenhuiservaring helemaal. Ik heb me zo enorm alleen gevoeld daar. Voor uren achter elkaar verdween al het personeel en we hadden geen idee wat we konden verwachten. Er werd heel slecht gecommuniceerd. Ik heb uiteindelijk mijn VK opgebeld of ze alsjeblieft naar het ziekenhuis kon komen, omdat ik niet wist wat er aan de hand was en we iemand nodig hadden die op hun niveau kon praten. Die is toen twee uur bij ons geweest en gaf achteraf ook aan dat de gynaecoloog in kwestie wel heel koud en kil was. Het werd beter toen de nachtwissel kwam en de nachtzuster en VK naast me kwamen zitten en samen mijn bevalplan doornamen met me. De nachtzuster is ook heel veel bij me gebleven. Dat is mijn les voor deze keer, schijnbaar heb ik wel behoefte aan de constante aanwezigheid van een professional en dat ga ik beter communiceren.

Overigens is mijn nesteldrang niet te stoppen. Lily haar kamer is helemaal klaar nu en alle babykleertjes zijn gewassen. Ik was vergeten hoe ziek veel mini kleertjes er in een wasje gaan en dat je dan drie kwartier bezig bent met vouwen.. De hoofdslaapkamer is klaar op de cosleeper na. Ik ben het hele huis doorgesjeesd met een emmer witte muurverf om strepen, vlekken en dode muggen weg te werken, waarbij ik zo'n beetje de hele keuken heb geverfd. Overal zaten spetters. De zolder moet nog opgeruimd, die staat nog op de to do. Ook de tuin ontkomt er niet aan. Gisteren een tomatenkas in elkaar gezet voor mijn moestuin. En elke avond last van mijn bekken, want teveel gedaan.

Ik word wel nerveus van jullie verhalen
Ik heb helemaal geen eigen verloskundige. In de praktijk waar ik zit heb ik tot nu toe bij elke controle een andere gehad dus ik zou niet weten wie mij gaat begeleiden bij de bevalling.

quote:

Op donderdag 27 mei 2021 09:19 schreef _Lily_ het volgende:
Ik word wel nerveus van jullie verhalen
Ik heb helemaal geen eigen verloskundige. In de praktijk waar ik zit heb ik tot nu toe bij elke controle een andere gehad dus ik zou niet weten wie mij gaat begeleiden bij de bevalling.

Dat had ik ook. Uiteindelijk heeft geen van de vk's me begeleid, aangezien ik een inleiding kreeg. Omdat ik met geen van allen een band had (kan je ook niet echt opbouwen als je elke keer iemand anders ziet) heb ik het niet gemist.

Bij allebei mijn kinderen is de bevalling niet uit zichzelf op gang gekomen. Bij mijn tweede wilde ik het zo graag dat ik echt tot de 42 weken gewacht heb. Ik heb eigenlijk nooit gehad dat ik teleurgesteld was in mijn lichaam omdat de bevallingen niet uit zichzelf kwamen. Ik ben juist trots op mezelf dat ik het vooral bij mijn jongste zo lang heb kunnen vol houden. De laatste weken vorig jaar was het een hittegolf van 30+ graden en het was behoorlijk afzien. Met 42 weken was ik er wel aardig klaar mee, dat wel. Ook icm de hitte wilde ik niet langer doorlopen. Ik heb de laatste weken ook niet eens voorweeën gehad (ook niet bij mijn oudste die ook over de 40 weken geboren werd), dus ik gok dat mijn lichaam gewoon echt niet weet hoe een bevalling gestart moet worden

Moraal van het verhaal: het loopt misschien niet zoals je zou willen en dat geeft teleurstellingen. Maar er is altijd wel iets om trots op te zijn

[ Bericht 7% gewijzigd door Sunshine1982 op 27-05-2021 09:58:00 ]

Interessant om dit allemaal te lezen.

Achteraf gezien heb ik ook een 'droombevalling' gehad. Want wat is nou precies een droombevalling? Dat hoeft toch niet perse een thuisbevalling in bad te zijn. Persoonlijk moet ik er niet aan denken om thuis te bevallen.

Ik vond het juist fijn om in het ziekenhuis te bevallen en dat ik daar een paar dagen moest blijven om geobserveerd te worden, vond ik ook niet erg. Er werd goed voor me gezorgd.

Nadat mijn vliezen waren gebroken, mocht ik direct naar het ziekenhuis. Ik heb daar 18 uur gelegen, omdat de bevalling niet op gang kwam. Ik heb in een roes gelegen en heb zowat de hele dag heerlijk geslapen en uitgerust. Ik werd ook vooral met rust gelaten door de verpleegsters en vond dat prima.

Na 18 uur kwam de bevalling op gang, de echte pijn duurde hooguit een halfuur en persen hoefde ik maar 7 minuten te doen

Ik ging de bevalling blanco in. Ik had niet eens een bevalplan. Ik sprak af met mijn partner dat ik geen pijnbestrijding wilde, behalve als ik er zelf specifiek om vroeg. Dat moest hij in de gaten houden. Verder volledig blanco. Dan kan er ook niks tegenvallen.

Mijn doel was een baby op de wereld brengen en er zelf ook heelhuids vanaf komen. En dat is gelukt

Uiteraard zijn er ook een paar dingen gebeurd die ik graag anders had gewild, maar dat is dan weer een les voor de volgende keer.

quote:

Op donderdag 27 mei 2021 09:44 schreef Sunshine1982 het volgende:

[..]


Moraal van het verhaal: het loopt misschien niet zoals je zou willen en dat geeft teleurstellingen. Maar er is altijd wel iets om trots op te zijn

Mooi gezegd, zo sta ik ook in het leven
@cava bien: dat klinkt echt perfect!

Lily, hoe groot is het team? Heb je wel het gevoel dat ze jou zien en willen leren kennen? Heb je een idee van je eigen behoeftes rondom de bevalling? Dat ik zulke sterke wensen en ideeën hierover hebt betekent natuurlijk niet dat dat voor iedereen zo geldt. Er bevallen stapels vrouwen ‘gewoon’ door het te laten gebeuren, met wie er op dat moment is, met de verloskundige of in de tweede lijn. Dat is niet automatisch het recept voor een akelige ervaring. Maar sommige mensen hebben wél behoefte aan die zekerheid of continuïteit. Ik wist vantevoren dat ik zo iemand ben en het daar dus actie op ondernomen. Als jij inschat dat je ook zo bent: doe daar wat mee. Neem een doula, praat met je zorgverleners, wat dan ook. Zo niet: ook prima toch?

quote:

Op donderdag 27 mei 2021 09:47 schreef CaVaBien het volgende:
Interessant om dit allemaal te lezen.

Achteraf gezien heb ik ook een 'droombevalling' gehad. Want wat is nou precies een droombevalling? Dat hoeft toch niet perse een thuisbevalling in bad te zijn. Persoonlijk moet ik er niet aan denken om thuis te bevallen.

Ik vond het juist fijn om in het ziekenhuis te bevallen en dat ik daar een paar dagen moest blijven om geobserveerd te worden, vond ik ook niet erg. Er werd goed voor me gezorgd.

Nadat mijn vliezen waren gebroken, mocht ik direct naar het ziekenhuis. Ik heb daar 18 uur gelegen, omdat de bevalling niet op gang kwam. Ik heb in een roes gelegen en heb zowat de hele dag heerlijk geslapen en uitgerust. Ik werd ook vooral met rust gelaten door de verpleegsters en vond dat prima.

Na 18 uur kwam de bevalling op gang, de echte pijn duurde hooguit een halfuur en persen hoefde ik maar 7 minuten te doen

Ik ging de bevalling blanco in. Ik had niet eens een bevalplan. Ik sprak af met mijn partner dat ik geen pijnbestrijding wilde, behalve als ik er zelf specifiek om vroeg. Dat moest hij in de gaten houden. Verder volledig blanco. Dan kan er ook niks tegenvallen.

Mijn doel was een baby op de wereld brengen en er zelf ook heelhuids vanaf komen. En dat is gelukt

Uiteraard zijn er ook een paar dingen gebeurd die ik graag anders had gewild, maar dat is dan weer een les voor de volgende keer.

Zo sta ik er ook in. Ik zie het ook echt helemaal niet zitten om thuis te bevallen. Wil gewoon in het ziekenhuis en heb er verder nog niet echt over nagedacht. Zoals ik hierboven eerder al zei; ik laat het vooral over me heen komen en zie wel hoe en wat. Misschien dat ik later in de zwangerschap wel meer voorbereiding doe, maar het voelt voor mij nu nog te ver weg allemaal. Nu eerst gewoon genieten van deze tijd

quote:

Op woensdag 26 mei 2021 18:36 schreef Lemijn het volgende:
ZarB, je zou het bevallingsverhalen-topic kunnen doorlezen, daar staan verhalen in alle soorten en maten op: OUD / Bevallingsverhalen deel 24 Misschien helpt dat om te bedenken (of voelen ) wat bij je past.

Boeken die ik heel praktisch vond en geheel niet zweverig: 'Bevallen op eigen kracht' van Wendy Schouten en 'Positief over bevallen' van Milli Hill. Die laatste is van een Amerikaanse, eerste was voor mij het meest herkenbaar en bruikbaar de eerste keer.
Ja, bevallen gaat over de nuttige verplaatsing van kind in buik naar kind uit buik. Wat me de vorige keer echt heeft overvallen is hoe heftig die overgang was voor iedereen. Voor mij, de vader én het kind. En voor mij dan niet eens zozeer fysiek maar ook mentaal. Daar hoef je je niet op voor te bereiden, maar ik zou er ook niet voor weglopen .

Eens met wat Lemijn zegt! Veel bevallingsverhalen lezen helpt om je te doen realiseren dat elke bevalling anders is en alles kan gebeuren. Mooie bevallingsverhalen lezen hielp mij om de overtuiging te krijgen dat het ook een positieve ervaring kan zijn, waardoor ik met meer vertrouwen de bevalling tegemoet zag.
(Milli Hill is alleen Brits, dacht ik? Ik vond dat een fijn boek inderdaad).

Ik heb een 'droombevalling' gehad maar ik weet nog goed dat ik tijdens en na de bevalling me realiseerde dat je bijzonder weinig invloed uit kunt oefenen op de weeën qua snelheid en effectiviteit; het 'overkomt' je.
Wel denk ik dat het goed is je te realiseren dat er dingen zijn waar je wel enige invloed op kunt hebben: de keuze in verloskundige/ziekenhuis, technieken aanleren waarmee je je goed kunt ontspannen (alhoewel je vooraf niet kunt voorspellen wat je goed helpt - is het wel zo dat als je een breed scala aan technieken onder de knie heb je altijd wel iets kunt proberen in te zetten), fijne mensen om je heen tijdens je bevalling. En de wetenschap dat jouw stem gehoord mag worden, dat je je wensen mag uitspreken. Voor sommige mensen helpt het dan om dat vooraf op papier te zetten in de vorm van een bevalplan, anderen vertrouwen er op dat de verloskundige je wensen respecteert, en misschien blijk je in staat tijdens de bevalling uit te spreken wat je wilt (al zou ik daar vooraf niet vanuit gaan want tijdens de bevalling ben je meestal te druk met baren en gaat het communiceren wat moeizamer).

Het is belangrijk dat er aandacht is voor de stem van de barende, en dat een zwangere of bevallende vrouw gerespecteerd wordt. Maar het is jammer dat de berichten die daarbij gepaard gaan leiden tot een gevoel van falen. Een kind op de wereld zetten is iets groots en onvoorstelbaars. Soms kunnen er vanwege allerlei omstandigheden complicaties ontstaan. Júist dan is het van belang dat je je ondersteund voelt, je wensen gerespecteerd worden en je na die tijd trots kunt zijn op dat je de bevalling doorstaan hebt.

@Rebubbled: en @douche-eendje: ik denk dat bij jullie het echt een verschil is dat je weet hoe het de vorige keer is gegaan en daardoor nu al bepaalde keuzes kunt maken. Ik vind het heel knap dat jullie beide de vorige keer al zo voor jezelf op zijn gekomen. Ik wens jullie van harte dat het deze keer niet zo'n strijd wordt

Er staat met grote letters PTSD en PND in mijn dossier, ik verwacht daarom sowieso van iedereen een andere houding deze keer. Mijn VK praktijk is op de hoogte en het ziekenhuis ook vanwege de POP poli. Ik moet wel een hele erge hork treffen die daar geen rekening mee houdt. Dat geeft ook wel meer vertrouwen eigenlijk.

Lily, mijn praktijk heeft 4 VK's en wie erbij is ligt er net aan wie er dienst heeft wanneer mijn weeën starten. Ik heb ze allemaal gezien en gesproken en heb geen voorkeur voor iemand. Als het heel druk is, kan het zijn dat ze een onbekende VK van een andere praktijk vragen. Hoe dan ook is die VK er de hele tijd bij. In het ziekenhuis was dat niet zo, aangezien er dienstwissel is en meerdere patiënten. Als je behoefte hebt aan een vast persoon erbij, een bekend gezicht, waar je uiteindelijk ook bevalt, is een doula een optie.

Wat verdrietig, die nare ziekenhuiservaringen. Hier ook geen vaste verloskundige in principe en de bevalling van Wolf had ik de verloskundige die ik eigenlijk het minst had gezien. Deze zwangerschap heeft ze mij vooral bij haar ingepland omdat mijn dossier gecompliceerd is en ik me daar veiliger bij voelde. Nu ga ik ook wat vaker collega's zien, zodat ik iedereen een beetje ken.

Gynaecoloog heb ik wel dezelfde nu steeds omdat zij als een van de weinigen niet in discussie gaat over de medicatie.

Mijn 2e bevalling van spruit heb ik ook heel naar ervaren. Werd door gestuurd door mijn VK naar het ziekenhuis wegens langdurig gebroken vliezen. Moest tabletten slikken en in die tussen tijd heeft geen enkele VK contact met mij opgenomen hoe het ervoor stond, het zijn misschien kleine dingen maar op dat moment is zo iets heel kleins heel groot. Ook de gyn in het ziekenhuis wat een koud persoon was dat. Bij mijn 1e bevalling had ik een pompje, dat wilde ik nu ook weer heel graag. Dus toen ik voelde aan mijn lichaam dat het de goede kant op ging vroeg ik erom, ging ze voelen hoeveel cm ik had en die vertelde dat ik nog niet op de 7 cm zat die wordt aanbevolen. Prima dan wacht ik nog. Ik kreeg wel 2 paracetemols. Uur later hield ik het niet meer en weer zei ze dat het nog niet zover was. Again balen, maar ik voelde aan alles dat het niet klopte. Je kent immers je lichaam. Ik vroeg aan de verpleegkundige of ik echt niets mocht die zei toen dat ik het met de gyn mocht bespreken. Weer kreeg ik niets. Ik werd toen heel erg boos en verdrietig en toen ging ze het toch regelen, toen ze eindelijk ermee binnen kwamen ging ik liggen op bed en toen ik net aangesloten was mocht die al weer uit want ik had persdrang wat bleek achteraf die gyn was tegen medicatie tijdens bevallen en was ook pro handsoff. Heb mijn baby zelf aan moeten pakken terwijl ik lag te shaken van angst en had heel duidelijk gezegd dat ik dat NIET wilde. Ze werkte ook duidelijk tegen haar zin in dat ik zei dat ik medicatie wilde en dat ze mij moest toucheren.

Ik heb weleens gelezen dat het niet echt uitmaakt waar je bevalt, als je er maar goed bij voelt (tenminste, medische indicaties enzo daarbuiten gelaten ).

Ik zag het ziekenhuis echt niet zitten, ik wilde graag thuis. Omdat je in het ziekenhuis te gast bent en je maar hebt te houden aan hun regels en protocollen, want zij hebben toch een verantwoordelijkheid dat moeder en kind er goed vanaf komen. Thuis kun je meer zelf bepalen wat je doet en laat.
Toen ik begon met persen belde de kraamzorg aan (middernacht) en die moest van mij 2 uur op de gang wachten. Ik vermoed dat ze daar in het ziekenhuis geen boodschap aan hebben.

Na de bevalling moesten we alsnog naar het ziekenhuis, 1,5 dag geweest, zeker 20 verschillende mensen gezien, komen gewoon je kamer in. Vond ik vreselijk.
Lig je eindelijk te slapen, komt er weer iemand. En geen idee wie of waarvoor. Op een gegeven moment kwam iemand vertellen dat ik ontslagen was, ik wist niet eens dat ik was opgenomen
Laatst heb ik de correspondentie van het zkh naar de huisarts opgevraagd, nu weet ik eindelijk waarom we eigenlijk daar waren en hoe en wat.

Het heeft niet mijn voorkeur

Wij hadden net een knipper!

quote:

Op vrijdag 28 mei 2021 11:59 schreef eponine het volgende:
Wij hadden net een knipper!

Gefeliciteerd!!

quote:

Op vrijdag 28 mei 2021 11:59 schreef eponine het volgende:
Wij hadden net een knipper!

Zo mooi Gefeliciteerd

quote:

Op vrijdag 28 mei 2021 11:59 schreef eponine het volgende:
Wij hadden net een knipper!

Wat fijn, gefeliciteerd! Hopelijk verder rustige weken en straks een mooie termijnecho. 😊

Gefeliciteerd Epo!

Wat kan een mens opknappen van dit weer

Ik ben ook iemand die geen vertrouwen had of heeft in m’n lijf door bepaalde ervaringen. Dus ik vertrouwde op de wetenschap en professionals. Mede dankzij hen overlijden er minder moeders en baby’s bij de bevalling want door de jaren heen is t lichaam van de vrouw ook veranderd en als je puur alleen de natuur z’n gang laat gaan zouden er ook meer moeders en baby’s sterven denk ik. Dus alleen vertrouwen op je lijf is denk ik vooral een sterke mentale instelling en lijkt me fijn als je daar zo in kan staan. Ik vind die verhalen ook altijd mooi maar zal dat zelf nooit kunnen en dat is ook prima. Ieder z’n ding.

Ik heb niks gedaan aan voorbereiding behalve wat moest zoals de vluchtkoffer enz en vond het wel lekker er blanco in te gaan terwijl ik normaal best een controlfreak kan zijn. De dingen die ik niet wilde (inleiding, knip, ding op z’n hoofd, pomp, baby meteen weg) gebeurde allemaal wel en met een reden. Ik denk dan als zij het goed kunnen uitleggen dan is t prima wat mij betreft. M’n punt is eigenlijk dat iedereen t lekker zelf moet weten wat wel of niet werkt maar dat we blij mogen zijn dat we in Nederland bevallen waar ze een hoop kunnen

Ah wat fijn Epo! Gefeliciteerd!

quote:

Op donderdag 27 mei 2021 10:08 schreef Lemijn het volgende:
Lily, hoe groot is het team? Heb je wel het gevoel dat ze jou zien en willen leren kennen? Heb je een idee van je eigen behoeftes rondom de bevalling? Dat ik zulke sterke wensen en ideeën hierover hebt betekent natuurlijk niet dat dat voor iedereen zo geldt. Er bevallen stapels vrouwen ‘gewoon’ door het te laten gebeuren, met wie er op dat moment is, met de verloskundige of in de tweede lijn. Dat is niet automatisch het recept voor een akelige ervaring. Maar sommige mensen hebben wél behoefte aan die zekerheid of continuïteit. Ik wist vantevoren dat ik zo iemand ben en het daar dus actie op ondernomen. Als jij inschat dat je ook zo bent: doe daar wat mee. Neem een doula, praat met je zorgverleners, wat dan ook. Zo niet: ook prima toch?

Ze zijn met 9 verloskundigen geloof ik. Ze zijn wel allemaal heel vriendelijk, dus het zijn prettige gesprekken. Maar ik heb nog niet heel ver “vooruit” met ze gesproken. Niet over de bevalling gehad of iets dergelijks.

Ik heb maar 1 wens en dat is in het ziekenhuis bevallen. Voor de rest laat ik het voor nu over me heen komen. Maar misschien verandert dat nog.

Wij hebben trouwens de 20 weken echo gehad en alles was goed! Wat een opluchting en wat ben ik nu gelukkig. Nul op- of aanmerkingen

quote:

Op vrijdag 28 mei 2021 20:53 schreef _Lily_ het volgende:

[..]

Ze zijn met 9 verloskundigen geloof ik. Ze zijn wel allemaal heel vriendelijk, dus het zijn prettige gesprekken. Maar ik heb nog niet heel ver “vooruit” met ze gesproken. Niet over de bevalling gehad of iets dergelijks.

Ik heb maar 1 wens en dat is in het ziekenhuis bevallen. Voor de rest laat ik het voor nu over me heen komen. Maar misschien verandert dat nog.

Wij hebben trouwens de 20 weken echo gehad en alles was goed! Wat een opluchting en wat ben ik nu gelukkig. Nul op- of aanmerkingen

Fijn dat je een goede 20 weken echo hebt gehad!