[Giro] Etappe 13: Ravenna - Verona #1

Tappa 13: Ravenna - Verona, 198 km

Jeetje, dat was me de strijd wel weer zeg. Een kilometer of 70 lang werd er bijna continu aangevallen voor de vlucht van de dag eindelijk wist weg te rijden. In eerste instantie bestond die vlucht uit 14 renners, later sloten Visconti en Edet nog aan. Met 16 man trokken we naar Bagno di Romagna, een lastige heuvelrit met een stuk of vier beklimmingen en een paar hoosbuien onderweg. Voor het klimwerk begon waren we al zes renners kwijt, bijltjesdag. Twee valpartijen, waardoor we met Soler, Mäder en De Marchi ineens toch wat relatief grote namen missen. Ik had graag nog wat kamikazewerk van Marco gezien, maar helaas. Oja, Kobold Goossens is er ook niet meer bij. Masnada geblesseerd, Dowsett ziek. Buiten dat was het geen al te interessante dag, in ieder geval niet voor het klassement. Die jongens maakten er een halve snipperdag van, op zich niet onlogisch na de inspanningen die een dag ervoor geleverd moesten worden. De kopgroep kreeg ruim baan. Ook daar gebeurde niet gek veel, men was vrij braaf voor elkaar. Behalve in de afdalingen, daar ging het steeds los. Tijdens de eerste afdaling regende het dat het goot, tijdens de tweede afdaling lag de weg nog nat. Daardoor werd de boel aardig uit elkaar gereden, met helaas steeds MIJN Tesfatsion als slachtoffer. Mijn Afrikaantjes hebben nog veel te leren, dat is wel duidelijk. Afdalen in de regen is bepaald niet hun specialiteit, en al helemaal niet de specialiteit van Tesfatsion. Zo verloor hij vorig jaar bijna de Ronde van Rwanda, tijdens deze rit verspilde hij vooral onnodig krachten door twee keer een groot gat te moeten dichten. Een streep door de kansen van Tesfatsion, er is huiswerk voor na de Giro. Goed, er waren ook een paar renners die wel kans maakten op de ritzege. Al bleken dat er niet veel te zijn, alleen al door de afdalingen raakten we een paar man kwijt en toen het eenmaal bergop ging hielden we vrij snel slechts vier renners over. Andrea Vendrame had ineens wonderbenen, na een matig jaar en een tot nu toe ook matige Giro. George Bennett kwam als kopman, maar is nu aangewezen op de vlucht van de dag. Dat hij nog steeds niet echt in vorm is werd duidelijk, hij kreeg het niet voor elkaar om op de lastige stroken zijn concurrenten af te schudden.

Vooral van Brambilla kwam hij niet af, dat werd de vete van de dag. Chris Hamilton zat er ook, de man die volgens Spekenbrink ooit een grote ronde kan winnen. Vendrame reed een tijd in z'n eentje op kop maar werd toch weer bijgehaald door de andere drie, met z'n vieren reden ze vervolgens naar de finish. Aanvalspogingen genoeg, maar niemand wist weg te rijden. Dat lukte aan het eind pas. Brambilla en Bennett keken steeds naar elkaar, koude oorlog. Hamilton en Vendrame maakten daar handig gebruik van. Ze reden weg, Brambilla keek naar Bennett, Bennett naar Brambilla en de vogels waren gevlogen. De altijd nerveuze en soms agressieve Brambilla gooide z'n eigen glazen in, Sjors was gewoon weer Sjors. Hamilton had ondertussen alle moeite van de wereld om Vendrame bij te houden, maar hij kwam toch weer aan het wiel. Desalniettemin reed hij een verloren wedstrijd, tegen Vendrame was niets opgewassen. In de sprint maakte de Italiaan het makkelijk af, zijn eerste ritzege in de Giro. Leuk voor hem, het is hem gegund. Daarachter leek Brambilla het sprintje om de derde plaats te winnen, maar omdat hij nogal duidelijk van zijn lijn afweek werd hij teruggezet naar de vierde plaats, haha. Flinke roid rage na de finish. Bennett moet maar eens op tv naar een koers gaan kijken om te zien hoe het nu eigenlijk werkt, dat soort teksten. Goed man. Ze waren bij Trek sowieso wel op dreef, want vanuit het peloton gingen Nibali en Ciccone in de aanval. Ze werden even later weer bijgehaald door Ineos, maar in de afdaling ging Nibali er nog eens vandoor. Moscon was zo dom om Nibali te volgen, moet je nooit doen. Vraag maar aan Kruijswijk. De altijd onsympathieke appelboer ging onderuit, tja. Zal Bernal niet blij mee zijn, vermoed ik. Maarja, Gianni blijft een onbenul. Je moet Nibali gewoon lekker laten rijden, dan pakt ie 20 tellen, of uiteindelijk zelfs maar zeven. Nog steeds vier minuten achter Bernal, lekker boeiend joh. Maar hey, toch iets van actie. Verder was het gezapig, maar dat konden we verwachten. Een typische rit voor de vluchters. We krijgen nu een typische rit voor sprinters, in een poging de boel nog gezapiger te maken.




Deze niet zo leuke rit gaat van start in Ravenna, een stad met 158.000 inwoners in de regio Emilia-Romagna. Ravenna is de hoofstad van de provincie Ravenna en in deze provincie wonen in totaal 391.500 mensen. Het is een stad waar de Giro al vaker is geweest, twee jaar geleden nog. Ook toen ging er een floprit van start in deze stad, net als nu een volledig vlakke rit. Aankomst in Modena, waar we eerder deze Giro ook al eens zijn geweest. Arnaud Demare won, kan gebeuren. Nu volgt er een aankomst in Verona, het enige verschil is dat deze rit 45 extra vlakke kilometers kent. Toen 145 kilometer met een drempel als grootste oneffenheid, nu 190 kilometer doffe ellende. Enfin, voor 2019 was het van 2011 geleden dat de Giro nog eens in Ravenna was. Toen eindigde er een rit in deze stad, uiteraard werd het een sprint. Cavendish won voor Appollonio of all places, Petacchi werd derde. Toch een lichtelijk teleurstellend resultaat voor Petacchi, die in 2005 wél wist te winnen in Ravenna. Daags na die rit in 2005 ging er ook nog een etappe van start in Ravenna, met aankomst in Rossana Veneto. Die rit werd dan weer gewonnen door Robbie McEwen, een dag eerder nog vierde. In 1972 kwam de eerste rit van de Giro aan in Ravenna, Marino Basso pakte toen de ritwinst en meteen ook de roze trui. In 1968 vertrok er dan weer een rit vanuit Ravenna, richting Imola. Ook toen Marino Basso als winnaar, wat een toeval. In 1938 won Cino Cinelli een rit in Ravenna, dat lijkt me een naam die te mooi is om te negeren. Verder is Ravenna de stad waar Dante Alighieri gestorven is. Zijn graftombe vinden we ook terug in deze plaats, die volgens Wikipedia van cultuurhistorisch groot belang is. Er zijn een aantal met mozaïeken gedecoreerde vroegchristelijke bouwwerken te vinden in de stad, die dateren uit de tijd dat Ravenna de hoofstad was van het Ostrogetische Rijk. Dan moeten we terug naar de jaren 493-553. Een aantal van deze bouwwerken zijn opgenomen op de werelderfgoedlijst van UNESCO. Je moet dan bijvoorbeeld denken aan het mausoleum van Galla Placidia, de basiliek van San Vitale, de basiliek van Sant'Apollinare in Classe, de basiliek van Sant’Apollinare Nuovo, het mausoleum van Theodorik en dan nog wat dingen. Oude gebouwen, veel mozaïeken, best grappig allemaal. Ravenna is dus in principe wel het bezoeken waard. Het roadbook noemt Ravenna zelfs een schatkamer, je zou voor minder.



Waardeloze rit natuurlijk, we bevinden ons weer eens in de Povlakte. Niet ver van Cattolica, daar waar we eerder al zo'n ellende rit hebben moeten doorstaan. Na de officieuze start in het centrum van Ravenna begint de rit echt op een brede weg buiten de stad. Daar zullen binnen een halve minuut drie renners zijn vertrokken. Eentje van Androni, eentje van Bardiani en eentje van Eolo. Of het wordt iets spannender, wie weet. Zonder Ewan en Merlier houden we niet veel sprinters over natuurlijk. Maar goed, deze rit kan niet anders dan gewoon gierend kut worden. Ik heb er ook niet echt veel zin in, moet ik zeggen. De renners gaan rijden over brede en behoorlijk rechte wegen, terwijl ze onderweg vooral veel akkers kunnen bewonderen. Af en toe wat bomen, maar wat een troosteloos gebeuren wordt dit. Af en toe een dorpje ook, voor de variatie. San Biagio is zo'n dorpje, daar zit een sexshop langs de kant van de weg. Lijkt me prima om hier als coureur even af te stappen en te gaan shoppen, wie weet wordt de rit dan nog leuk. Even later rijden ze door Argenta, waar het zowaar even wat bochtiger is. Na deze passage in Argenta gaat het gewoon een kilometer of dertig rechtdoor in de lege en uitgestrekte Povlakte. Alleen de wind kan deze etappe gaan redden, maar ik denk niet dat we zoveel mazzel gaan hebben. Aan het eind van dit lange stuk rechtdoor rijden we via een aantal bochten Ferrara binnen, de stad van een van de grootste legendes uit de wielersport. Ik heb het niet over een renner, ook niet over een ploegbaas. Nee, ik heb het over een arts. We bevinden ons nu op de geboortegrond van Michele Ferrari. Dottore Ferrari, een absoluut fenomeen. Verbannen uit de wielersport, al waren er dan een tijdje terug toch weer geruchten dat hij enkele mannen van Astana van wat advies zou voorzien. Zou een reden kunnen zijn waarom de Giro niet vaak start of aankomt in Ferrara, liever niet teveel aandacht voor Ferrari. Al vindt hier na 67 kilometer wel de eerste tussensprint van de dag plaats. Wel een fraaie stad, Ferrara. Flink wat geschiedenis ook, blijkbaar. Brede straten en vele paleizen, daterend uit de 15e eeuw. Toen was Ferrara de zetel van het huis van Este. Het meest opvallende gebouw is het vierkante kasteel van het huis van Este (= Castello Estense), in het centrum van de stad. Dit is een stenen gebouw waaromheen een gracht ligt, met vier torens. Het is na 1385 gebouwd en in 1554 gedeeltelijk gerestaureerd. Nou, top.



Voorbij de tussensprint rijden we buiten Ferrara via een kicken brug over de Po, enerverende toestanden in de vlakte. Paar bochten en rotondes in de volgende kilometers, terwijl het peloton door Santa Maria Maddalena en Occhiobello rijdt. Buiten dit tweede dorpje gaan we beginnen aan een lange tocht langs de oevers van de Po, het lijkt me ingewikkeld om een parcours uit te stippelen dat zaaddodender is. Het blijft breed, het blijft vlak, het blijft leeg. Af en toe een dorpje, af en toe een rotonde, verder vooral veel gras en uiteraard ook een onmeetbare hoeveelheid akkers. Soms, plotseling, net als je het niet verwacht... een bocht. Gruwelijk. Vreselijk, vreselijke rit. Om het nog erger te maken ook wat industrie tussendoor, net als je dacht dat het niet uitzichtlozer kon. In de buurt van Castelmassa komen de renners een rotonde tegen met een strook asfalt dwars over de rotonde, kan leuk zijn voor de oplettende renner. Je moet toch wat, tijdens zo'n rit. Veel meer maken we niet mee, we hobbelen wat verder over die brede en rechte weg. Redelijk veel dorpjes langs de Po, dat dan weer wel. Een van die dorpjes is Ostiglia, hier rijden we even dwars door het centrum terwijl we wat bochten en rotondes meepakken. Ondertussen rijden we ook van de ene naar de andere regio. Een stukje in Veneto, daarna bevinden we ons ineens in Lombardije. Buiten Ostiglia gaat het weer een kilometer of 15 verder door het grote niets, het is zeldzaam treurig. De weg leidt naar Governolo, waar de renners bij een rotonde linksaf slaan. Ze rijden daarna over een zijriviertje van de Po en bereiken warempel een andere weg, ongelooflijk. Die weg leidt rechtstreeks naar Bagnolo San Vito, alwaar na 144,6 kilometer de tweede tussensprint van de dag zal plaatsvinden. Dit is geen willekeurig gekozen locatie, Bagnolo San Vito is namelijk de geboortegrond van Learco Guerra. Een van de grote vooroorlogse Italiaanse grootheden, tussen 1930 en 1937 won hij bijvoorbeeld 31 ritten in de Giro. In 1934 won hij ook nog eens het eindklassement. Acht ritten in de Tour, wereldkampioen, Milaan-San Remo, noem het allemaal maar op. Bovendien was hij in 1931 de eerste renner ooit die de roze trui mocht dragen, 90 jaar later vieren we dit feit blijkbaar. Al kwam hij technisch gezien uit San Nicolò Po, een paar kilometer verderop. Maar dat hoort wel bij de gemeente Bagnolo San Vito, dus we doen het er maar mee. Geen mooie ode, maar ach.



Ja, bovenstaande poort staat ineens willekeurig langs de kant van de weg. Meer hoogtepunten gaan we voorlopig niet beleven. Na de tussensprint rijden we verder naar Mantova, waardoor ik bijna begin te denken dat dit een themarit is. Eerst op bezoek bij Ferrari, nu naar Mantova? Dan moet ik toch meteen denken aan de Mantova-zaak, waarbij voornamelijk renners van Lampre in opspraak kwamen. Die gingen allemaal op bezoek bij een apotheker in Mantova. In de provincie Mantova, blijkt dan later. Niet in de stad zelf, jammer. Daar gaat m'n thema. Mantova moeten we in het Nederlands blijkbaar Mantua noemen, nou, vooruit dan maar. Voor we Mantua bereiken moet er eerst 15 kilometer gefietst worden over dezelfde wegen als altijd. Breed en recht, met af en toe een onderbreking in de vorm van een rotonde. Paar dorpjes tussendoor, vooral veel leegte verder. In een van die dorpjes, Cerese, slaan we bij een rotonde rechtsaf, waarna Mantua ineens heel dichtbij is. Via nog meer rotondes en een stevige hoeveelheid bochten rijden we door deze stad, prachtig gelegen aan het Lago Inferiore. Al ligt aan de andere kant van de stad het Lago Superiore, interessant. Bijzonder is dat in deze meren (als enige plek in Europa) lotusbloemen in het wild groeien. Boh, boh, boh. Vooral Edoardo Affini zal hier in zijn element zijn, want volgens verschillende bronnen komt hij uit Mantua. Dan check je voor de zekerheid toch maar even z'n Instagram en blijkt dat ie uit Buscoldo kom, een kilometer of wat ten zuiden van de stad. Nouja, alsnog een lokale renner dus. Enfin, Mantua is een fraaie stad. Historisch centrum met wat palazzo's enzo, je kent het wel. Vergilius werd hier geboren, ook gaaf. De renners rijden alleen wel enigszins verkeerd, ze steken het meer over en verlaten Mantua. Als je achterom kijkt heb je dan een mooi uitzicht, maarja, dat lijkt me verder niet zo handig. Gelukkig hebben we altijd de foto's nog.



Als we eenmaal aan de overkant van het water zijn is het nog 40 kilometer fietsen tot de finish. Een tocht die helemaal nergens over gaat. Paar rotondes, dan bocht naar links in Mottella, een bocht naar rechts in Tripoli (haha we zijn ineens in Libië xD) en dan gaat het een paar kilometer rechtdoor tot in Castelbelforte, waar in het centrum een leuk kerkje staat. Paar rotondes buiten dit dorp, paar bochten in het centrum. Daarna is het hetzelfde verhaal tot in Trevenzuelo. Rechtdoor, tot in dat dorp. Paar bochten daar, weer een rotonde en dan rechtdoor naar Vigasio, waar het gelukkig nog maar een kilometer of 20 is tot de finish. De omgeving blijft gierend godsonmogelijk kut. Alleen maar landbouwgrond, soms wat industrie en een paar onooglijke dorpjes. We bevinden ons nu weer in Veneto, overigens, voor wat het waard is. Dit zou overigens wel echt een legendarische rit kunnen worden met wat zijwind, maar als je afhankelijk bent van het weer heb je het gewoon niet goed gedaan. Goed, of slecht. Slecht, een bocht in Vigasio bij een rotonde. Daarna gaat het eigenlijk gewoon weer een kilometer of weet ik hoeveel rechtdoor naar Castel d'Azzaro, het volgende dorp waar ze al een eeuw in lockdown zitten. Hier bevinden we ons op tien kilometer van het langverwachte eind, goddank. Een rotonde in het centrum, SPANNEND. Buiten het dorp nog een rotonde, SUPERSPANNEND. Even verderop wéér een rotonde en daarna rijden we zelfs over een viaduct HOLY SHIT WE WORDEN GEK. Na dit krankzinnige intermezzo rijden we rechtdoor de buitenwijken van Verona binnen. Hier komen we na een tijd een soort van chicane tegen met daarna een rotonde en nóg een viaduct, het is werkelijk een gekkenhuis. Na dit viaduct bevinden we ons al op een kilometer of vier van het eind, het gaat even rechtdoor totdat we een schuine bocht naar links tegenkomen. Even verderop, nadat we door een lelijk stukje Verona zijn gereden, volgt een schuine bocht naar rechts en dan bevinden we ons op drie kilometer van het eind. In die laatste drie kilometer gaat het grotendeels rechtdoor, over een extreem brede weg. Het loopt blijkbaar een beetje vals plat omhoog, maar ik leef niet in de veronderstelling dat dit veel verschil gaat maken. Op 2,5 kilometer van het eind komen we een behoorlijk grote rotonde tegen, die lands de rechterkant genomen moet worden. Na die rotonde gaat het rechtdoor tot in de slotkilometer. Vlak voor die slotkilometer komen we weer een viaduct tegen, een paar meter hoogteverschil! Dan volgt een duikje naar beneden, de slotkilometer in. Op een of ander gigantisch plein waar de Porta Nuova staat moeten we bij een ovalen rotonde de rechterkant aanhouden. Na dit ovalen onding gaat het in de laatste 500 meter van de rit rechtdoor over een brede weg. De makkelijkste finale tot nu toe.




Na deze hemeltergende tocht die we vol afgrijzen gaan aanschouwen eindigt de farce in Verona. Dat is een stad. Een stad waar de Giro wel vaker langskomt. Of eindigt, dat is ook een optie. Twee jaar geleden was dat het geval, de Ronde van Italië eindigde met een tijdrit van Verona naar Verona. Die tijdrit zou eindigen in het de Arena van Verona, een antiek Romeins amfitheater. De arena is een van de best bewaard gebleven amfitheaters en wordt tot op heden nog gebruikt. Het staat bekend om de operavoorstellingen die er gehouden worden. De arena van Verona, gebouwd in het jaar 30 na Christus, is een van de grootste amfitheaters uit het Romeinse Rijk. 138 meter lang en 110 meter breed, dat is niet misselijk. Vier ringmuren droegen de tribunes, de toeschouwers kwamen op hun zitplaats via 72 ingangen en 64 trappen. De buitenmuur was gebouwd uit wit en roze kalksteen uit Valpolicella en had drie verdiepingen bestaande uit arcades. Een aardbeving in 1117 verwoeste bijna de gehele bovenste verdieping en de oorspronkelijke buitenmuur, slechts een klein deel hiervan resteert nog. Eigenlijk wel opmerkelijk, dat ding ziet er nog steeds enorm indrukwekkend uit, maar het had dus nog veel indrukwekkender moeten zijn. Na de aardbeving veranderde de Arena in een steengroeve waar eenvoudig bouwmateriaal voor nieuwe gebouwen kon worden gevonden. Pas tijdens de Renaissance kwam het weer in gebruik als een theater. Dankzij de uitstekende akoestiek is het gebouw goed geschikt voor operavoorstellingen, die vanaf 1913 gehouden worden. In 2019 geen operavoorstelling, maar een tijdrit. Die tijdrit werd gewonnen door Chad Haga, kan iemand zich dat nog herinneren? Een veel belangrijker feit was dat Richard Carapaz zijn eindwinst wist veilig te stellen, hij werd de eerste man uit Ecuador die de Vuelta wist te winnen. Roglic stootte op het laatste moment Landa van het podium, altijd tegen Landa. Ook in 2010 eindigde de Giro in het amfitheater, toen zagen we Ivan Basso in de roze trui binnenbollen. Gustav Erik Larsson won toen, niet echt de grootste fenomenen die in Verona winnen. Na de aankomst in 2010 zijn we in 2012 nog een keer in Verona geweest, toen voor een ploegentijdrit. Die TTT werd gewonnen door Garmin-Sharp, de mannen van Vaughters en de latere eindwinnaar Ryder Hesjedal. In het verleden kwamen we enorm vaak aan in Verona, al een keer of 20. Grote namen die in Verona wisten te winnen luisteren naar de namen Binda, Bartali, Van Steenbergen, Poblet, Darrigade, Moser en Savoldelli. De stad Verona is ook vaak een plaats van vertrek geweest, meer dan 20 keer. In Verona is ook een aantal keer een wereldkampioenschap wielrennen georganiseerd, in 1999 en 2004 om precies te zijn. Oscar Freire ging twee keer met de regenboogtrui aan de haal, wat vooral in 1999 nogal als een verrassing kwam. Het WK van 1999 is vooral het WK van Frank Vandenbroucke. VDB reisde af naar Verona als de grote favoriet. Hij won in 1999 zo'n beetje alles en vlak voor het WK reed hij nog de stenen uit de straat in de Vuelta, maar in Verona kwam hij ten val en brak hij beide polsen. Het begin van het einde, min of meer. Tijdens het WK van 1999 werd ene Damiano Cunego kampioen bij de junioren. Erg leuk, want Cunego is afkomstig uit Verona. Wereldkampioen in je eigen stad, niet slecht.



Tot zover de koersachtergrond van Verona, ik had toevallig nog een heel boekwerk staan uit 2019. Daarnaast heb ik toen nog wat willekeurige feitjes verzameld, die pleuren we er dan ook maar gewoon in. Verona is een stad met 258.000 inwoners in de regio Veneto. Laten we maar meteen met het grootste cliché van allemaal beginnen: Verona kennen we natuurlijk als de stad van Romeo en Julia. Een veelbezochte plaats in de stad is de Casa di Giulietta, daar waar de vrouw waarop Julia is gebaseerd zou hebben gewoond. In de Via Capello komen we dit huisje tegen, maar het valt toch wel als een behoorlijke tourist trap te omschrijven. Het balkonnetje is er bijvoorbeeld pas in de jaren '30 aan vast gebouwd. Tevens is die hele Shakespeare helemaal nooit in Verona geweest, de beunhaas. Op de binnenplaats komen we nog een bronzen beeld tegen van de jongedame, ook nergens op gebaseerd dus eigenlijk. Maar afijn, wel even voor de zekerheid haar borsten aanraken want dat zou geluk moeten brengen in de liefde. Goed, Verona dus. Een historische stad, waar de verschillende invloeden door elkaar heen lopen. De historische binnenstad is in ieder geval opgenomen op de werelderfgoedlijst van UNESCO en dat valt wel te begrijpen. We komen vele Romeinse invloeden tegen, na Rome zijn hier zelfs nog de meeste Romeinse bouwwerken te vinden. Een van die bouwwerken is dus het amfitheater, al nu ongetwijfeld ook weer in beeld worden gebracht. Daarnaast ligt Verona aan de Adige en er zijn meerdere bruggen gebouwd over deze rivier, een van die bruggen stamt nog uit de Romeinse tijd. De Ponte Pietra, ziet er best leuk uit. Ook is er nog een Romeins theater te vinden, het kan hier niet op. Ook in de middeleeuwen hebben ze hier nog wel wat leuke dingen gebouwd. Op de Piazza Bra, waar het amfitheater staat, komen we ook nog een paar leuke paleisjes tegen. In een van die paleisjes is tegenwoordig het stadhuis gevestigd. Op een ander plein, Piazza delle Erbe, komen we nog een fraaie fontein tegen. En dan hebben we nog de Arche Scaligere, een indrukwekkende groep van vijf Gotische monumenten van de machtige della Scaladynastie, die van 1262 tot 1382 heerste over Verona en een groot deel van Noord-Italië. Daarnaast hebben ze hier ook een aantal flink uit de kluiten gewassen kerken staan. De Gotische kerk van Sint-Anastasia, bijvoorbeeld, of de basiliek van San Zeno. Ze hebben hier ook nog een toren, de Torre dei Lambert. Een toren van 84m hoogte, maar liefst. Naast de toren, boven de straat die de pleinen 'delle Erbe' en 'dei Signori' met elkaar verbindt, bevindt zich de boog Arco della Costa, waaraan een rib van een walvis hangt. Een legende wil dat het bot naar beneden zal vallen, wanneer iemand er onderdoor loopt die nog nooit een leugen verteld heeft. Vanzelfsprekend is deze nog nooit naar beneden gevallen. Dit vind ik dan wel weer humor om te lachen, goed bedacht. Buiten dit alles heeft Verona ook nog de beschikking over een paar kastelen en een fort, ze zijn hier wel hebberig. Qua sport kennen we Verona van de voetbalclubs Hellas Verona en Chievo Verona. De één racistisch, de ander nietszeggend. Verona is verder dus de stad van Cunego, maar die fietst niet meer. De nieuwe generatie bestaat uit Giovanni Lonardi en Alexander Konychev, de zoon van Dmitri. Allebei prof, allebei niet aanwezig. Schieten we dus niets mee op. Dante Alighieri kunnen we blijkbaar ook koppelen aan Verona, hij vertoefde een tijd bij Cangrande della Scala, heer van Verona. Dante aan het begin van de rit en Dante aan het eind van de rit. Het moet een ode voorstellen, maar ik vind het bepaald geen goddelijke komedie.



Veel teveel informatie voor zo'n vreselijke rit, mijn excuses. Snel dit drama afronden. Het schijnt voor het eerst lekker weer te gaan worden. Liefst 25 graden in Ravenna. Zon! Geen kans op regen, relatief weinig wind. Een beetje wind, staat ook nog wel enigszins schuin zo te zien. Maar ik wil niemand enthousiast maken, het waait waarschijnlijk niet hard genoeg om voor enig spektakel te zorgen. Wellicht zal het iets zenuwachtiger worden, waardoor men niet met 30 kilometer per uur naar de finish rijdt, meer mogen we eigenlijk niet verwachten. Naarmate de dag vordert schijnt de wind wel iets aan te trekken, maar dat lijkt alsnog niet echt genoeg te zijn. In Verona doen we het met 23 graden, geen kans op regen en een beetje wind schuin in de zij. Misschien spannend, waarschijnlijk niet. Beginnen doen we om 12:25, tien minuten later zou de neutralisatie voorbij moeten zijn. Zou ook wat later kunnen zijn, het begint me op te vallen dat de Italiaantjes zich totaal niet aan hun eigen schema houden. Eurosport is er meteen bij, ik hoop u niet. Finish wordt verwacht tussen 16:59 en 17:25, zet de tv rond die tijd maar aan ofzo.



Een minieme kans op waaiers. Als de wind aantrekt kan het leuk worden, anders wordt dit gewoon een massasprint. Alhoewel, we houden steeds minder sprinters over. Wellicht willen wat meer ploegen in de aanval gaan. Door de vermoedelijk beperkte controle in het peloton maakt de vlucht wel meer kans. Desondanks ga ik gewoon uit van een sprint. Een gouden kans voor Qhubeka om Nizzolo eindelijk een keer te laten winnen. Ook een goede gelegenheid voor Sagan om nog wat punten te rapen. Gaviria kan hier ook zomaar een stap richting een nieuw contract zetten. Motivatie genoeg bij de overgebleven sprinters, vermoed ik. Sowieso hun laatste kans, na deze rit kunnen ze massaal afstappen. Sprinten dus, gewoon.
1. Gaviria. Zo'n GEVOEL heb ik ineens.
2. Nizzolo. Kan niet anders, hè.
3. Viviani. In de finale komen we vrij dicht in de buurt van Isola della Scala, de geboortegrond van de familie Viviani. Hij groeide samen met Attilio op in Vallese, nog een paar kilometer verderop. We rijden niet over die wegen, maar het is waarschijnlijk dichtbij genoeg om Viviani toch van wat extra motivatie te voorzien. Hij mag ook nog eens de vlag dragen voor Italië op de Olympische Spelen, meer motivatie kan een mens moeilijk hebben. Dus wordt ie derde, want hij kan er geen reet meer van natuurlijk. Je mist Pat, hè?
4. Sagan. Te makkelijke rit, dit wordt een matige sprint.
5. Groenewegen. Oja, die doet ook nog mee.



[ Bericht 0% gewijzigd door Rellende_Rotscholier op 21-05-2021 02:40:53 ]