Nu Israelieten en de Palestijnen de laatste dagen in het nieuws zijn, bracht het me terug naar mijn eerste ervaring op het vliegveld in Tel Aviv. Ik weet nog hoe ik bij de paspoortcontrole door een vrouw werd gestuurd naar een andere ruimte vanwege mijn afkomst. Wat die is, is even niet relevant. Nu ben ik zelf een mix met daarbij ongeveer 10% Joods, maar dat wisten zij niet. Mijn paspoort werd door de agenten naar achteren meegenomen. Ik ben een vrouw.
Ik liep door tot een punt dichtbij een ruimte die met 1 muur was gescheiden van de openbare ruimte. Ik stond daarvoor stil omdat ik niet zeker wist of ik die ruimte moest ingaan waar meerdere mensen aan het wachten waren. Er stond bij de ingang van die ruimte een douaneambtenaar.
Een joodse israeliet die mij minutenlang roerloos met een strak gezicht constant bleef aanstaren met zijn grote blauwgrijze ogen.
Qua uiterlijk was het een knappe man, maar hij kwam echt ijskoud over. Ik vond het maar raar, hij wist helemaal niks over mij.
In plaats van mintenlang doelloos te blijven staan, liep ik naar hem toe om te vragen waar ik moest zijn. Ik liep zijn richting op en toen hij doorkreeg dat ik hem iets wilde vragen, draaide hij meteen zijn hoofd letterlijk 90 graden om
.
Ik dus het volgende aan hem vragen....correctie: mezelf opdringen (want zo voelde dat op het moment) "can i ask you something?"
Toen ik dat zei, draaide hij wel zijn hoofd weer om en keek me aan. "Do i have to be here for an inspection?".
Hij deed echt ontzettend zijn best om zo strak en afstandelijk mogelijk te kijken en zo een minimale mogelijke reactie te geven. Ik heb nog nooit zo een ijskoude knik in mijn leven gehad. Het was niet eens een knik, meer een halve vage knik.
Volgens mij omdat hij dacht dat ik een Palestijnse was. En wat als ik een Palestijn was. Is dat alleen al een reden om me zo te behandelen? Nou enkele seconden later werd in die ruimte een Palestijn met flink wat kracht door 4 mannen in zijn hok gehouden. Ik kwam daar ook tussen zitten. Alle bekende Palestijnen kregen vieze blikken van de douaniers. Ik niet, ik kreeg nog steeds het ijskoud gestaar van die ene gast.
Er zaten Palestijnen uit Amerika die al 9 uur aan het wachten waren om het land binnen te komen. Een Palestijnse tweeling (vrouwen) die 2 uur aan het wachten waren om Israel binnen te mogen. Zij hebben familie in Jeruzalem wonen. En elk jaar moesten zij uren in die ruimte wachten.
Toen mijn naam werd geroepen, vroegen ze mij naar de voornamen van mijn vader en opa. Ik weet nog steeds niet waarom ze dat wilden weten. Maar dat leken ze heel belangrijk te vinden. Meer dan het feit wat ik in het land kwam doen.
Ik vond het echt jammer, want ik kwam daar niet om te haten of te oordelen. Ik wilde de dode zee en Jeruzalem zien. Maar ik werd verrast door een intense haat tussen Israelieten en Palestijnen en als "welkom" maakte ik ook nog eens mee hoe het was om die nijd te ervaren. Jammer was dat.
Wat zijn jullie gedachtes hierover?
[ Bericht 0% gewijzigd door Bleubell op 15-05-2021 22:58:58 ]