[Giro] Etappe 1: Torino - Torino (TISSOT ITT) #3

Hey. Hallo. Hoi. Hoe is het? Goed, neem ik aan, want iets meer dan een half jaar na de vorige Giro d'Italia gaan we nu alweer vrolijk verder met de volgende versie. Corona teistert ons nog steeds allemaal, maar de grootste koersen zijn bijna allemaal weer terug op hun normale datum. Derhalve gaan we weer koersen in mei, drie weken lang! Feest, fantastisch, genot. We zijn alweer toe aan Giro nummertje 104, een editie die ons van Turijn naar Milaan gaat brengen. Hemelsbreed is dat niet ver, toch gaan we de komende drie weken weer heel wat kilometers moeten afwerken. Laat ik beginnen met een korte samenvatting: de Giro gaat beginnen met een korte tijdrit in Milaan, zo kort dat je het prima een proloog kunt noemen. Vervolgens volgt er een vlakke rit richting Novara, de eerste kans voor de sprinters. Op dag drie had er een leuke rit met wat heuvels op het programma moeten staan in Canale, maar men heeft een aantal heuvels geschrapt waardoor deze rit ook nog voor de sprinters zou kunnen zijn. Op de vierde dag moet er dan wel weer serieus geklommen worden, zoals wel vaker gaan we naar Sestola. Meestal stelt dat niet veel voor, maar nu heeft men een steil klimmetje gevonden waardoor deze rit voor de eerste tijdsverschillen kan gaan zorgen.

De vijfde rit, die de renners van Modena naar Cattolica brengt, is dan weer volledig vlak. Rechtdoor over de Povlakte richting de kust, leuk is anders. Zoals de aankomst van de zesde rit, de eerste aankomst bergop. San Giacomo, een kilometer of 15 aan 6%. Je moet vroeg in orde zijn tijdens de Giro, al zal deze klim door een gebrek aan hoge percentages niet per definitie voor gigantisch veel verschil zorgen. Maar toch, best leuk. Rit 7 is weer ouderwets kut, zo goed als vlak richting Termoli. De sprinters komen aan hun trekken tijdens het eerste deel van de Giro, het tweede deel kunnen ze daarentegen beter overslaan. Daarna duiken we het tweede weekend in, met twee bergritten achter elkaar. Niet echt de meest spectaculaire bergritten, wel twee aankomsten bergop. Rit 8 kent de lange beklimming naar Bocca della Selva, vervolgens een lange afdaling om af te sluiten met een klimmetje van een kilometer of drie aan 7%. Mwoah, gaat normaal gesproken weinig opleveren. De negende rit vind ik op papier wat leuker. Vooral veel op en af, al kennen alle beklimmingen onderweg eigenlijk alleen maar schappelijke percentages. Aan het eind van de rit moeten de renners een skipiste bedwingen, over een onverharde weg gaat het nog even een tijd steil omhoog. Het zwaarste komt aan het eind, dat wordt dus wel een typisch sprintje bergop. Weinig spektakel onderweg en een kleine uitbarsting aan het eind, is de vrees. Normaal gesproken volgt er na negen dagen een rustdag, maar dat gaan we in Italië net even anders aanpakken dit jaar. Op maandag gaat het feest door, met een licht heuvelachtige rit van 140 kilometer. Kan misschien voor de sprinters zijn, al lijkt het wel voor de hand te liggen dat de vluchters hier hun plan kunnen trekken.

Het is lastig om te beweren dat de tweede week na de rustdag begint, want na de rustdag is het al woensdag. Zaagmans komt al praktisch langs tegen die tijd. Maar zaagmans brengt wel wat moois mee, want rit 11 is toch wel de etappe waar we allemaal naar uit aan het kijken zijn. Montalcino. Onverharde wegen. Strade Bianche in de Giro. Iets met 2010. Regen. Vino, Evans, etc. Pittige rit, niet alleen vanwege het onverharde karakter van een aantal stroken, maar ook omdat er behoorlijk geklommen moet worden. Iedereen is vrij op 19 mei, me dunkt. Rit 12 ziet er wel leuk uit. Waarschijnlijk een dag voor de vluchters. Paar flinke heuvels onderweg. Kan eventueel ook nog wel wat opleveren voor de klassementsrenners als de vorige rit enorm zwaar is geweest. Maar, sowieso wel de moeite waard. Dit in tegenstelling tot de tocht tussen Ravenna en Verona. Moedergods, 200 kilometer waarbij een vluchtheuvel voor het enige hoogteverschil moet zorgen. Ellende, maar wel de laatste sprintellende, hoera. We bereiken dan alweer het volgende weekend, op zaterdag staat de Monte Zoncolan op het programma. Niet van de kant die we kennen, nee, van een andere kant. Sutrio, net iets minder zwaar. Alsnog heel erg zwaar, daar niet van. Wel goed voor de variatie. Op zondag volgt een flopritje, tenzij je een Sloveen bent. Ondanks corona steken we toch de grens over, we werken een lusje af deels op Sloveens en deels op Italiaans grondgebied. Wat heuveltjes onderweg, maar heel denderend is het niet. Ik schrijf de naam Matej Mohoric op. Of Tratnik, dat kan ook. Flopritje op de zondag, erg jammer. Gelukkig volgt er op maandag ook weer een rit, met pinksteren! En wat voor een rit. De Fedaia!!! Fedaia!!!!!!! FEDAIA!!!!!!!! Erg mooi om die klim weer eens in koers te zien, al ziet ie wel op een vrij nutteloze plek. Na de Fedaia volgt de Pordoi, waarna de koers waarschijnlijk pas echt zal ontbranden op de loodzware Passo Giau. Daarna volgt er een afdaling richting Cortina d'Ampezzo, waar de finish ligt. Goed voor de variatie.

De laatste week valt amper een week te noemen, na de tweede rustdag houden we slechts vijf ritten over. Na de rustdag krijgen de renners meteen te maken met een bergrit. Rit 17 begint heel lafjes, maar aan het eind van de rit moet er eerst een klim van 15 kilometer aan 8% beklommen worden, voor we naar Sega di Ala trekken. Elf kilometer aan 10%, kijk, nu begint het ergens op te lijken. Daags na de rustdag verwacht ik hier toch wel een slijtageslag. Daar zal tijdens de volgende rit geen sprake zijn. Een etappe van 230 kilometer die 200 kilometer lang vlak zal zijn, voor we in de finale wat heuveltjes tegenkomen. Dagje voor de vluchters, ongetwijfeld. Houden we drie ritten over, waarvan er twee een aankomst bergop kennen. Van de 19e rit krijg ik het niet direct warm. Vlakke aanloop, vervolgens drie beklimmingen die vrij ver uit elkaar liggen. Wel weer een enorm zware slotklim, maar voor die tijd hoeven we volgens mij weinig actie te verwachten. Dat kan tijdens de 20e rit anders zijn, al komen we tijdens die rit ook weer een lange en vlakke aanloop tegen. Kom op jongens, een keer een berg in het begin mag ook wel hoor, zeker nu je van plan bent alles integraal uit te zenden. Enfin, in het tweede deel van de rit drie stevige beklimmingen. San Bernardino, 23 kilometer lang aan 6%. Best leuk. De Passo della Spluga is alleen al vanwege de naam leuk, waarna we vervolgens getrakteerd worden op een laatste klim. Alpe Motta, een onregelmatig dingetje dat gemiddeld neerkomt op zeven kilometer aan 7,5%. Daar moet het gaan gebeuren, voor zover het nog niet was gebeurd. Al volgt de belangrijkste rit daarna. Tenminste, de afgelopen jaren is het meer dan eens gebleken dat een afsluitende tijdrit in Milaan allesbepalend kan zijn. Vorig jaar was dat nog het geval, dit jaar misschien ook wel. Met 30 kilometer een vrij lange tijdrit, al valt het aantal tijdritkilometers in totaal erg tegen.

Maar goed, dat is de Giro dus zo'n beetje. Twee tijdritten, een korte aan het begin en een langere aan het eind. Een stuk of zeven aankomsten bergop, maar eigenlijk slechts één bergrit met een finish in dalende lijn. Een paar heuvelritten ook, zoals naar Sestola en Bagno di Romagna. Toch ook wat vlak werk. Alles zit er wel zo'n beetje in, al ontbreekt de wow-factor wel een beetje bij me. Met frisse tegenzin gaan we er dus weer aan beginnen, haha! Nee, nouja, heb toch wat minder tijd, dus ik ga proberen de boel een beetje beperkt te houden. Dat gaat bij deze voorbeschouwing niet op, maar bij de volgende lappen tekst kunnen we hopelijk spreken over lapjes. Goed. De Giro van 2021. Van start in Turijn, ja, hup.

BgLuC6YNwCn76SSufqKn_170321-045938.jpg?v=20210317175938

BgLuC6YNwCn76SSufqKn_170321-045938.jpg?v=20210317175938

I2kFUEliijBmiCrlWuSN_170321-045942.jpg?v=20210317175942

De voorzichtig gesponsorde Tissot ITT gaat van start in Torino, een stad die wij ook wel Turijn plegen te noemen. Turijn (Italiaans: Torino; Piëmontees: Turin) is na Milaan de grootste stad van Noord-Italië. Ze ligt ten zuidwesten van Milaan en ten noordwesten van Savona en is de hoofdstad van de regio Piëmont en de provincie Turijn. Tijdens deze voorbeschouwing wil ik nog wel enigszins m'n best doen, maar het gaat meer dan normaal vooral ordinair knip- en plakwerk van Wikipedia worden. Toen ik voor het laatst iets over Turijn schreef, in 2015, was het een stad met bijna 900.000 inwoners. Tegenwoordig spreken we over 850.000 inwoners, de vergrijzing slaat stevig toe in Italië. Al kom je als de hele agglomeratie meerekent aan 2,2 miljoen inwoners, helemaal verlaten is het hier ook weer niet. De Giro gaat van start op de Plaza Castello, niet ver verwijderd van de Dom en het Koninklijk Paleis, twee van de bekendste gebouwen van de stad. Recht tegenover de startlocatie vinden we dan weer het Palazzo Madama terug. Dit palazzo is een stadspaleis dat bewoond werd door de heren van Savoye. Het maakt deel uit van het UNESCO-Werelderfgoed Residenties van het Koninklijk Huis van Savoye, een gegeven dat voorzien is van een eigen wikipagina. Het Koninklijk Paleis hoort ook bij deze verzameling van Savoye. Een naam die onlosmakelijk is verbonden met Turijn, want Turijn werd pas echt belangrijk toen in 1563 Emanuel Filibert van Savoye er de hoofdstad van zijn hertogdom van maakte. Op het Piazza San Carlo staat een standbeeld van hem. Op het Piazza Castello staat dus een paleis, dat zich bevindt binnen het gebied van een voormalige Romeinse nederzetting. Een stadspoort van die nederzetting is in het gebouw geïntegreerd, lollig wel. Later hebben ze er nog een paar torens aan toegevoegd, waarna het nog later een koninklijke residentie werd. In de 17e eeuw koos Christina van Frankrijk, bijgenaamd Madama Reale, het paleis als haar favoriete woonplaats. Sindsdien heeft het paleis zijn huidige naam. Ah, zo. Tegenwoordig zit er een museum in het paleis, een kunstmuseum van 4 verdiepingen met collecties antiek, schilderijen en decoratieve en toegepaste kunst. Even verderop, bij het eerder gememoreerde Piazza San Carlo, vinden we een ander museum, het Museo Egizio. Over Egypte enzo, ook wel tof. De meeste historische gebouwen in Turijn schijnen verder overigens bij de barok te horen, op de kathedraal na. Daar ligt tevens de lijkwade van Turijn, een stukje stof dat over een langere wikipagina beschikt dan deze voorbeschouwing. Wil wat zeggen. Maar goed, zo zou je nog wel even door kunnen gaan over Turijn. Laten we maar een stukje tijd gaan rijden.

Palazzo%2BMadama%2BTorino.jpg

Op de grote plaveisels van het Piazza Castello gaat de tijdrit van start. Ingeklemd tussen een gebouw van de regio Piëmonte en het Palazzo Madama beginnen de renners aan hun tocht van 8,6 kilometer. Nadat ze na het aftellen op de altijd amateuristische wijze van het startpodium rijden volgt al snel de eerste bocht naar links. Over de stenen gaat het verder, terwijl de volgende bocht naar links niet lang op zicht laat wachten. Een lange, lopende bocht naar links. De weg begint na een tijd iets smaller worden, maar er liggen nog steeds steentjes. Tot we het plein verlaten. De renners rijden door een poort, waar de weg normaal is versierd door een aantal tramrails. Zal nu vast opgevuld worden, toch een punt van aandacht. Voorbij de smalle poort ligt er ineens asfalt, maar de tramrails liggen er ook nog. In dalende lijn gaat het een paar meter verder, waarna de renners bij een rotonde schuin rechtsaf slaan en verlost worden van de rails. Even later volgt er een echte bocht naar rechts, waarna het één kilometer volledig rechtdoor gaat. Nog steeds in licht dalende lijn, onderweg kruisen de renners een keer de tramrails, maar verder is het makkelijk fietsen tot aan de oevers van de Po. Beneden volgt er een bocht naar rechts, waarna het weer een kilometer rechtdoor gaat over een vlakke en brede weg langs de Po. Aan de andere kant van de rivier zien de renners een paar kicken kerkjes, aan het eind van de rechte kilometer volgt er een nieuwe kilometer met iets meer bochten. Na een rotonde die voor weinig opschudding zal zorgen rijden ze het Parco del Valentino binnen, waar ze over een brede weg gaan fietsen die normaal is voorbestemd voor toeristen. Bij een rotonde in het park gaat het schuin naar links, waarna het redelijk rechtdoor gaat tot aan het eerste tussenpunt. Dit punt zal na 3,8 kilometer volgen bij het Borgo Medievale del Valentino. Een middeleeuwse burcht dus. En niet zomaar een burcht, het ziet er behoorlijk impressionant uit. Vooral aan de overkant van de Po valt de schoonheid op, al lijkt het me ook geen straf om een keer door de burcht zelf te struinen.

Voorbij dit tussenpunt, uiteraard het enige van deze korte tijdrit, rijden de renners via een paar flauwe bochten door een tunneltje dat voorzien is van een paar kunstwerken. Krijgen wij waarschijnlijk niets van te zien, maar toch. Eenmaal uit de tunnel volgt er een lange en lopende bocht naar rechts, licht omhoog. Aan het eind van deze bocht gaat het scherp naar rechts, een stevige hectometer later gaat het bij een rotonde nog eens naar rechts en vervolgens rijden de renners over de Po. Aan het eind van de brug slaan de coureurs scherp rechtsaf, waarna ze even later schuin rechtsaf slaan. Een kleine omweg, ze hadden eigenlijk ook meteen linksaf kunnen slaan. Maar goed, deze omweg zorgt ervoor dat de tijdrit nog iets technischer wordt, want we komen in een kilometer tijd één listige rotonde en twee scherpe bochten naar links tegen. Na die rotonde gaat het ook al schuin naar links, de twee bochten naar links volgen praktisch direct na elkaar. Dat zijn wel meteen de laatste wapenfeiten van deze tijdrit, want in de resterende drie kilometer tot aan de finish gaat het eigenlijk zo goed als rechtdoor over een weg die enorm breed is en weinig hoogteverschillen kent. Op de grote plaat stampen tot aan de streep, over de Corso Moncalieri die hooguit een paar flauwe bochten kent. Redelijk goed asfalt ook nog eens, er lijkt zelfs een vrij nieuwe laag te liggen. Een eenvoudig begin, het wordt de renners niet moeilijk gemaakt. Slechts wat simpele stadspromotie voor Turijn, verder dient deze tijdrit geen enkel doel. Ja, het bezorgen van een nieuwe ritzege voor Ganna, nota bene afkomstig uit Piëmont, maarja, die lijkt niet echt in vorm te zijn. Enfin, de finish ligt getrokken vlak voor de brede asfaltweg dreigt over te gaan in de plaveien. Vlak voor de kicken kerkjes die de renners aan het begin van de tijdrit zagen liggen, de Gran Madre di Dio is nu ineens dichtbij.

Dat de 104e Giro d'Italia begint in Turijn is geen ongewone zaak, de koers is hier met enige regelmaat geweest. Te vaak om op te noemen, eigenlijk. Praat je toch al snel over een aankomst of 40, en nog vaker is de koers hier vertrokken. Al vond de start van de Giro hier minder vaak plaats. Toevallig wel in 2011, tien jaar geleden. Toen startte de ronde hier met een ploegentijdrit, vanwege de Unificatie van Italië 150 jaar daarvoor. Da's inmiddels alweer 160 jaar geleden, de tijd vliegt. De laatste aankomst in Turijn dateert van 2016, toen de laatste rit van die Giro in de stad eindigde. Giacomo Nizzolo dacht zijn eerste Girorit dacht te winnen. Dat was heel kort zo, totdat hij werd teruggezet en de zege ging naar Nikias Arndt. Nizzolo heeft ondertussen nog steeds geen rit in de Giro gewonnen, wellicht lukt hem dat dit jaar. In 2015 vertrok er voor het laatst een rit vanuit Turijn, toen zou de afsluitende rit eindigen in Milaan, alwaar Keisse zijn vluchtgenoot Durbridge klopte nadat ze op een wonderbaarlijke wijze de sprint wisten te ontlopen. Milaan en Turijn, meestal aan het eind van de ronde. Milaan dit jaar weer aan het eind, Turijn voor de verandering een keer aan het begin. Koerstechnisch kennen we Turijn ook wel van Milaan-Turijn, zo'n Italiaanse semi-klassieker die jaarlijks aan belang lijkt te verliezen. Het is een stad waar ook wel wat wielrenners vandaan komen, Fabio Felline, namens Astana aanwezig, is bijvoorbeeld van hier. Italo Zilioli is waarschijnlijk de bekendste wielrenner uit Turijn, hij won bijvoorbeeld vijf ritten in de Giro. Turijn kennen we verder van Fiat, het automerk dat ooit de Multipla wist te bedenken. Daar is de familie Agnelli verantwoordelijk voor, dezelfde familie die ook achter Juventus zit. En dat Juventus zat dan weer achter de walgelijke Super League. Platbranden die handel. Torino FC is toch een veel mooiere club. In Turijn werden in 2006 de Olympische Winterspelen georganiseerd. Gezien het feit dat de stad tevens de geboortegrond is van Ludovico Einaudi en Gigi d'Agostina moet er hier ook iets muzikaals in het water zitten. Of de mensen zijn gewoon vaak gaan bidden bij de basiliek van Superga, een kicken plaats op een heuvel buiten de stad. Daar komt Milaan-Turijn ook nog wel eens aan, wel lachen. Voorts is de Mole Antonelliana de blikvanger van Torino. Waarvan akte.

In Turijn gaat het een graadje of 15 worden. Niet echt warm, maar een prima koerstemperatuur. Het blijft droog, dat is ook bijzonder mooi meegenomen. Gedurende de dag zal het niet hard waaien, maar het kleine beetje wind dat er is neemt naarmate de middag vordert steeds meer af. In het eerste gedeelte langs de Po zal de wind in de rug staan, in het laatste stuk richting de finish is het dan weer tegenwind. Aan het begin van de middag zal de wind te voelen zijn, richting het eind van de middag verwacht ik niet dat de renners er nog veel van gaan merken. Het tweede stuk langs de Po is beduidend langer, dus de renners die vroeger starten ondervinden waarschijnlijk meer hinder van de wind dan de jongens die er later aan beginnen. Al is het de vraag hoeveel effect het gaat hebben, de renners rijden meestal redelijk beschut rond. Enfin, het is toch maar acht kilometer. Een secondenspel. Om 14:00 zal het spel beginnen, Filippo Tagliani (die kent u niet) bijt het spits af. Na hem vertrekken de renners om de minuut, ONZE David Dekker gaat om 14:01 als tweede van start. Vanaf het begin zullen Jeroen en Karsten namens Eurosport aanwezig zijn. Ja, we zijn weer afhankelijk van Eurosport. Dat gaat de komende jaren ook zo blijven, Renaat zit dik in de shit. Hoewel het duo Jeroen en Karsten steeds beter is geworden zitten we wel vast aan al die reclames, erg jammer. En dat worden er dit jaar meer dan ooit, want men gaat alles integraal uitzenden. Via Eurosport 1, en als dat niet zo is dan toch zeker via de PLAYER en de GCN app. Fantastisch, maar wellicht tijdens sommige ritten lichtelijk overbodig. Of nouja, die was er vast eerder, maar ik gebruik hem nu pas haha. Enfin, kies uw favoriet. Dries De Bondt of all places is om 17:03 de laatste, jemig. Een bruisend begin en een sprankelend einde. Vooral 16:52 en 16:53 vinden we erg leuk. Evenepoel en Ganna, HYPE.

De tekst was te lang, dus ik ga door in de fipo.